« Aγόρασα σχοινί, μάνα φεύγω, να μού προσέχεις την γάτα…»

"Καί απελθών απήγξατο..."
( Ιούδας)





Αυτό πού συμβαίνει σήμερα στην χώρα μας είναι πιά από τα άγραφα…
Αυτός ο κύκλος αυτοτιμωρίας των πολιτών, αυτό το ειδεχθές και συνεχές έγκλημα του ανθρώπινου προσώπου προς τον εαυτό του πρέπει να κλείσει και να τελειώσει το γρηγορώτερο…

Η αυτοκτονο-λαγνεία των εφημερίδων και των Μέσων Ενημέρωσης πού προβάλλουν συνεχώς τρόπους αυτοκτονίας δυστυχισμένων ανθρώπων για να ανεβάσουν την κυκλοφορία τους δήθεν για ενημέρωση, πρέπει να αποτελέσει θέμα ερεύνης των Δικαστικών αρχών προς μια νέα νομοθεσία όπου θα απαγορεύεται αυστηρώς και διά «ροπάλου» η διαφήμιση τρόπων αυτοκτονίας με διασπορά συναφών ειδήσεων…

Θυμόμαστε παλαιότερα, πού και πού εβλεπες είδηση για κάποια αυτοκτονία. Σήμερα οί άνθρωποι έχουν πάει στην άλλη άκρη και με το παραμικρό τερματίζουν την ζωή τους για ασήμαντη αφορμή και γελοίους λόγους…

Διαβάζαμε βιβλία βαρυποινιτών πού πέρναγαν τα χρόνια της ζωής τους στις φυλακές μέσα σε σκοτεινά μπουντρούμια και πού όμως ζούσαν πάντα με την ελπίδα μήπως κάποτε βγούνε έξω όπως και κάποιες φορές με μία πολιτειακή αλλαγή, με μία χάρι συνέβαινε…

Άνθρωποι καταδικασμένοι σε δυό και τρείς φορές ισόβια δεν αυτοκτονούσαν!

Αλλά καθόσαντε εκεί στο κελί τους ψάχνοντας να βρούνε κάποια «εργασία», κάποιο θέμα, για να απασχολούνται, για να περνάνε την ώρα τους…

Πηγή:  http://patrablog.blogspot.com

Άλλοι βρίσκανε ένα ζωύφιο, ένα μυρμήγκι, ένα πουλάκι, έναν ψύλο, πού το «εκπαιδεύανε» καθημερινά σε διάφορες «ασκήσεις» ίσα για να περνάνε την ώρα τους…

Άλλοι πάλι, οί λιγότεροι ίσως, μετανοούσαν βαθύτατα απέναντι του Θεού για όσα άσχημα στην ζωή τους έκαναν, προσεύχονταν, έβλεπαν ακόμη και Αγίους εκεί στο σκοτεινό κελλί της μετανοίας τους, αλλά και οί ίδιοι βγαίνανε στο τέλος Άγιοι !

Δεν σκίζανε το σεντόνι για να αυτοκτονήσουν…
 

Εμείς σήμερα με το παραμικρό κάνουμε το αντίθετο…

Κι΄ όπως μας έλεγε παρακάτω φίλος θεολόγος:

«…Θα έπρεπε κανονικά η Ορθόδοξη Εκκλησία, πλήν των διαπιστωμένων ψυχικά αρρώστων ( κι΄ όχι αυτών πού οι συγγενείς ψευδώς λένε ότι «είχανε ψυχολογικό»),  να μη υποχωρεί και να μη διαβάζει τους αυτοκτονημένους ακόμη κι΄ αν ήταν αδελφοί «του Αβραάμ Πάπα…» πού λέει και ο λαός !

Τώρα με το παραμικρό τρέχουνε στον Μητροπολίτη πού δίνει άδεια ( επίσης με το παραμικρό ), και τους διαβάζει όλους..
Νά έχει αυτοκτονήσει εν ψυχρώ «έχοντας σώας τάς φρένας του…» και να είναι βουλευτής, να είναι Υπουργός, να είναι σημαίνων πρόσωπο της Κοινωνίας.

Κανονικά πρέπει να πάει αδιάβαστος !
Για την ψυχή του αλλά και για να συνετισθούν και να φοβηθούν και οί άλλοι, πού με το παραμικρό τρέχουν για σχοινί…

Να πάει αδιάβαστος, χωρίς παπά και χωρίς ψαλμωδίες, όπως μας λένε οι αρχαίοι κανόνες της Εκκλησίας.
Να πάει αδιάβαστος για το καλό του, για την ψυχή του, για τον φόνο πού έκανε στον εαυτό του πού δεν άφησε τον Θεό να τον πάρει σύμφωνα με ότι είχε κανονίσει ως Δημιουργός του, αλλά πήρε τον θάνατο στα χέρια του και σκότωσε ό ίδιος τον εαυτό όποτε αυτός ήθελε.
Δεν κάθησε δηλαδή να σηκώσει κι΄ αυτός τον σταυρό του, να κάνει υπομονή στην δυσκολία του, να αγωνισθεί και να ταπεινωθεί έστω μέσα στην Κοινωνία…
Τά στεφάνια, οί μουσικές, τα διαβάσματα είναι για τον κόσμο, δεν είναι για την ψυχή του, πού εκείνη την ώρα βρίσκεται φοβισμένη και υπόδικη απέναντι του Θεού, μια και καταλαβαίνει πιά τι την περιμένει…

Κι΄ ακόμη οφελείται κατά κάποιον τρόπο η ψυχή αυτή ζητώντας με την φτώχεια της κηδείας της να την ελεήσει ο Θεός για το προσωπικό της έγκλημα.
Άντε τώρα ( μας είπε ο φίλος θεολόγος ) να πείς στον ακατήχητο κόσμο όλα αυτά.. Τό λιγότερο θα σε πάρουνε με τις πέτρες !

Είναι ικανοί ( κάποιοι από αυτούς ) νά προτιμήσουν η ψυχή του συγγενούς να πάει ακόμα και στξην κόλαση παρά να εκτεθούν αυτοί στην Κοινωνία και να μη την διαβάσουν μεγαλοφώνως και επισήμως !
Όμως η ψυχή είναι αλλουνού δεν είναι δική τους, αλλά εν τούτοις αυτοί αποφασίζουν τώρα εν αγνοία του πεθαμένου…»

Όλοι διαβάζονται λοιπόν, είτε επισήμως είτε ανεπισήμως,  κι΄ έτσι καλλιεργείται στον λαό η ψεύτικη εντύπωση και λάθος ελπίδα ότι δεν τρέχει και τίποτα «όλοι πάνε καλά, όλοι πάνε και στον Παράδεισο…», τόπε κι΄ ο Μητροπολίτης ( όπως κάποιες φορές λέγεται…)

Κι΄ έτσι  γίνεται η «εσχάτη πλάνη, χείρων ( και χειρότερη) της πρώτης…»

ΤΙ  ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ;

========================

Μόδα λοιπόν φαίνεται ότι έχει γίνει και τόχουνε πάρει όλοι  «σουρί βαρδί» πού λέει και ο λαός, και με το παραμικρό πάνε και σκοτώνονται, πάνε και αυτοδολοφονούνται !

Τσακώθηκε ο άλλος με την γκόμενα ;
Γρήγορα σχοινί για κρέμασμα !
Μάλωσε με τον πατέρα του τρέχει για την καραμπίνα..
Αρρώστησε σοβαρά, ανοίγει το παράθυρο και πέφτει από το Νοσοκομείο…
Δεν πέτυχε στο Πανεπιστήμιο, άντε να πετύχω να πέσω σ΄ έναν βαθύ γκρεμό…

Νιαούρηξε η γάτα του, τράκαρε το αυτοκίνητό του, έσκασε το λάστιχο στο ποδήλατό του, ήταν πικρός ο καφές, πέφτει από την πολυκατοικία του..

Χρωστάω στον μπακάλη, στον μανάβη, στην Εφορία, σιγά πού θα μπώ εγώ μέσα στην φυλακή.

Άσε να μπούνε οί άλλοι οί κουτοί, εγώ θα βάλω θηλειά στον λαιμό μου  και θα  «γλιτώσω…».

Έχουνε κατατάξει κάποιοι φαίνεται την ζωή τους στην κατηγορία του ζωϊκού βασιλείου όπου ψοφάει, σκοτώνεται, πεθαίνει ο χιμπατζής και «πάει καλιά του» πού λέει και ο λαός…

Είναι όμως έτσι τά πράγματα;

Ή, μήπως - μήπως κάτι άλλο συμβαίνει, και «κάτι άλλο» οδυνηρό και απαίσιο μετά την αυτοκτονία σε περιμένει;

Γλιτώνεις πράγματι την φυλακή, ή φυλακίζεσαι «κάπου αλλού» για τρισεκατομμύρια χρόνια, για πάντα, και αιώνια;

Λές ότι θα αυτοκτονήσεις !

Αλλά  άνθρωπέ μου, δεν συλλογίσθηκες καί δέν σκέφθηκες  σοβαρά, το τι θα βρείς «εκεί» πού θα πάς ; 

Γιατί ασφαλώς «κάπου αλλού» θα πάς, για «κάπου αλλού» η ψυχή σου θα ταξιδέψει…

Ποιά θεωρία περί πιθήκου σε πλάνεψε ότι είμαστε τάχατες ζώα σαν κι΄ αυτά πού σφάχτηκαν και κρέμονται στό τσιγκέλι του χασάπη  πού χθές υπήρχαν και σήμερα φαγώθηκαν, και ποιός σε κορόϊδεψε και σού είπε ότι μετά θάνατον υπάρχει μηδέν, χάος, έρεβος, και αέρας φρέσκος και ότι εσύ «θα γλιτώσεις», όπως αφελώς φαντάζεσαι;

Μά υπάρχει «κάτι παραπέρα»; θα ρωτήσεις.

Υπάρχει, και πολλά σημάδια αυτό το μαρτυράνε!

Διερωτήθηκες ποτέ, τι επιτέλους είναι οί εμφανίσεις Αγίων ;

Αυτές οί μορφές πού εμφανίζονται με ανθρώπινο σχήμα στους ανθρώπους ακόμη και σήμερα, κάνοντας και διάφορα θαύματα,  και τους έχουμε φτιάξει εμείς οι …αφελείς, χιλιάδες Ναούς σε όλο τον κόσμο ( πχ, Άγιος Νικόλαος, Άγιος Γεώργιος, Άγιος Νεκτάριος…) και τιμούν  την μνήμη τους εκατομμύρια άνθρωποι, έ, τι είναι όλοι αυτοί, και από πού έρχονται;

Από τον Άρη έρχονται; Μήπως από το φεγγάρι;

Ή μήπως έρχονται από την «άλλη ζωή», από τον τόπο των δικαίων και των μαρτύρων για την πίστη τους στον Χριστό  όπως εκεί στα Ευαγγέλια περιγράφεται;

Ανθρώπινες ψυχές πού όμως ζούνε μετά θάνατον, γι΄ αυτό και σήμερα εμείς τους βλέπουμε!
Πού έρχονται για να θεραπεύσουν την αρρώστια μας, να μας βοηθήσουν στα προβλήματά μας, εφ΄ όσον κι΄ εμείς τους πιστεύουμε και με ζεστή καρδιά τους παρακαλάμε…

Υπάρχει λοιπόν ζωή μετά θάνατον, αλλά υπάρχει και Κόλασις μετά θάνατον..

Καλίτερα λοιπόν να υπέφερες εδώ κάποιον καιρό, έστω και στην φυλακή να σε βάζανε, παρά εκείνο το κακό πού θα συναντήσεις «εκεί» πού θα πάς… 

«Μάνα φεύγω, πατέρα φεύγω…» «έχετε γειά βρυσούλες κι΄ εσείς τσελιγκοπούλες…» και πάει λέγοντας η θλιβερή αυτή ιστορία με πολλούς νέους ανθρώπους σήμερα να καταλήγουν πρόωρα στο χώμα, αφήνοντας πίσω τους γυναίκα έρημη και παιδιά μόνα τους, απροστάτευτα, μαραζωμένα, και κάποιες φορές και ανάλγητα στιγματισμένα στο σχολείο τους,  ως «παιδιά του κρεμασμένου…»

Ωραία αγάπη είχες γι΄ αυτά τα παιδιά σου, πού αφού τα έσπειρες εσύ τώρα τ΄ αφήνεις απροστάτευτα στους πέντε και στους δέκα δρόμους…

Άνθρωποι πού δεν κάθονται να παλέψουν, πού δεν θέλουν να ταπεινωθούν στους συνανθρώπους τους και να ζητιανέψουν έστω βοήθεια, πού δεν θέλησαν ποτέ να χτυπήσουν την πόρτα του Θεού με την προσευχή τους, αλλά και την πόρτα της Εκκλησίας…

«Πεθαίνω με αξιοπρέπεια…» γράφει κάποιος άλλος, νομίζοντας ότι μ΄ αυτό κάνει κάποια σπουδαία πράξη ηρωϊσμού σε ώρα μάχης πού θέλει μάλιστα και χειροκρότημα, ενώ είναι πράξη δειλίας, αποφυγής ευθυνών και πάλης με την ζωή για επιβίωση…

Άς κτυπήσουμε πρώτα πρώτα με την προσευχή μας την πόρτα του Θεού, και ξέρει Αυτός να δημιουργήσει και να στείλει βοήθεια μέσω ανθρώπων και αγγέλων ακόμη, μέσα από περίεργες και δαιδαλώδεις καταστάσεις, απίθανα περιστατικά…
Να φέρει βοήθεια σ΄ εκείνους πού με πίστη και ζεστή καρδιά τον επικαλούνται…

Η αυτοκτονία λοιπόν δεν είναι λύση.
Είναι κατάσταση αιώνιου τρόμου και ανείπωτης φρίκης για όσους πάνε «εκεί..».
Όσοι μπαίνουν «εκεί» σημειώνει ο μεγάλος συγγραφέας Δάντης στην «Κόλασή» του, άς ξεχάσουν για πάντα ότι κάποτε ίσως μπορέσουν να επιστρέψουν…

Αυτό πού λένε κάποιοι αφελείς, τό «άντε να φύγω απ΄ αυτή την ζωή, εκεί πού θα πάω θα τα περνάω καλλίτερα…» , ή ότι «θα είμαι εκεί με τους φίλους μου και με την παρέα μου να πίνουμε ουζάκια…» είναι σκέψεις αφελών και ανόητων ανθρώπων Χριστιανών πιθανώς κατ΄ όνομα, και Μωαμεθανών ή Βουδιστών στην σκέψη…

Ο «έχων ώτα, ακούειν ακουέτω…»

----------------------------------------------------------------

Μία ακόμη δημοσίευσή μας στήν παρακάτω θέση:

http://patrablog.blogspot.gr/2012/07/stop.html