14 Σεπτεμβρίου : «Σταυρέ του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει σου…»

Εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού  αύριο, μεγάλη εορτή της Ορθοδοξίας, ούτε λάδι κανονικά δεν καταλύεται  από τους συνειδητούς Χριστιανούς πλήν περιπτώσεων ασθενείας, άσε τώρα τι γίνεται σήμερα και «Θού Κύριε φυλακή τώ στόματί μου…».
Άσε  πού κάποιοι άλλοι βλασφημούν πλέον των άλλων και τον ίδιο τόν Τίμιο Σταυρό ούτε Θεό φοβούμενοι αλλά ούτε καί ανθρώπους ντρεπόμενοι...

Εμείς όμως εδώ θα ξεκινήσουμε αδελφοί μου, με μια αληθινή ιστορία.
Βρισκόμαστε λοιπόν  γύρω στά 300 μ.Χ. και οι διωγμοί εναντίον των Χριστιανών δεν έχουν ακόμη σταματήσει. Σποραδικοί μεν στην αχανή Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, αλλά με ανελέητες κακοποιήσεις κατά των Χριστιανών. Τα βασανιστήρια διαδέχονταν το ένα μετά το άλλο με την ίδια πάντοτε αγριότητα…
Εκείνα τα χρόνια στη Ρώμη, και στα περίχωρά της περιόδευε ένας θεατρικός θίασος, με έναν θαυμάσιο πρωταγωνιστή, τον Αρδαλίωνα. Έναν ηθοποιό με άριστες ικανότητες, έναν στάρ πρώτου μεγέθους όπως θα ελέγαμε σήμερα.
Ήταν όμως ειδωλολάτρης και μάλιστα φανατικός. Έτσι με τον θίασό του διακωμωδούσε συνεχώς τον Χριστό και τους χριστιανούς. Οι παραστάσεις του τότε μέσα στις θεατρικές αίθουσες, και τις θερινές και τις χειμωνιάτικες, γέμιζαν από πλήθος θεατών ειδωλολατρών.
Τη χρονιά του 305, πήρε την απόφαση για σενάριο, όπως το λέμε, να έχει για θέμα του έναν χριστιανό που κάνει ομολογία πίστεως, μπροστά στους ειδωλολάτρες δικαστές και καταδικάζεται σε σταυρικό θάνατο. Στήνεται ο σταυρός, ψευτοκαρφώνεται αυτός επάνω, τον ψευτοβασανίζουν εκεί με διάφορους τρόπους, και τον κοκκινίζουν με μπογιές και σάλτσες για να φαίνονται σαν αίματα, και στο τέλος του δράματος, ο Αρδαλίων που υπεδύετο το θύμα, πολύ θαυμάσια και πολύ υποκριτικά αρχίζει με όχι μόνον να αρνηθεί την πίστιν του και τον Χριστόν, αλλά πάνω από τον υποτιθέμενο εκείνον σταυρό, να Τον βρίζει και να χυδαιολογεί κατά τον πλέον πρόστυχο τρόπο.
Αυτό προκαλούσε παραλήρημα και πανζουρλισμό άγριας χαράς, μαζί με μίσος και μανία μέσα στις ψυχές του πλήθους των θεατών ειδωλολατρών. Άλλοτε πάλι φώναζαν σαν τρελοί ζητώντας εκδίκηση εναντίον των χριστιανών.
Ήταν τόσο πολύ πειστικός ο Αρδαλίων ώστε φανάτιζε τα πλήθη και αύξαινε το μίσος εναντίον των χριστιανών, για να προκαλούνται εν συνεχεία διωγμοί…