ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑ ΘΕΟΥ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ !
Ένα Ορθόδοξο Εκκλησάκι στήν αχανή Σιβηρία !
Από τίς αναμνήσεις τού κυρ Φώτη Κόντογλου
«…Αγαπητέ
αδελφέ, σήμερα θα σου πώ την πιο καλή ιστορία, και μπορείς να τη
γράψεις και στην εφημερίδα, μέρες πούναι τώρα… Το λοιπόν, σαν τέτοιες
χρονιάρες μέρες, Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, βρέθηκα, όχι μονάχα στη
Σιβηρία, αλλά πέρασα και στο νησί που το λένε Σαχαλίνα.
Γι αυτό σου λέγω πως η σημερινή ιστορία είναι πιό σπουδαία από τις σπουδαίες...
Ένα βιβλίο ντοκουμέντο πού πρέπει να διαβαστεί απ΄ όλους μας...
Στη
Σαχαλίνα δεν μπορούσε να πάγει όποιος κι όποιος, γιατί εκεί πέρα
βρισκόσαντε οι φυλακές που στέλνανε τους βαρυποινίτες απ’ ούλη τη
Ρουσία. Το λοιπόν, σ’ αυτό το μέρος έκανα Χριστούγεννα και τα’ αγιού
Βασιλείου, κι έκλαψα, γιατί πήγα και λειτουργήθηκα σε εκκλησία!
Και τι εκκλησία: Ορθόδοξη, σαν τις δικές μας, με παπάδες σαν τους δικούς μας, με εικονίσματα, με ψαλμωδίες σαν τις δικές μας.
Το
«Πάτερ ημών», το «Κύριε ελέησον», κι άλλα γράμματα, τα λέγανε Ελληνικά.
Που; Εκεί που θαρρεί κανένας πως βρίσκεται στον άλλον κόσμο...
Μπόρεσα και πήγα στη Σαχαλίνα, γιατί ήμουνα τότες μαζί μ’ έναν Ρούσο μηχανικό τόν Αντρώποφ, που είχε άδεια να πάγει να κάνει εξέταση για πετρέλαια. Γιατί αυτό το καταραμένο νησί τι δεν βγάζει: Κάρβουνο, πετρέλαιο, χρυσάφι, σίδερο, ψάρια, γούνες, φώκες, φάλαινες…
Μ΄ όλο που είναι πολύ μεγάλο, δεν έχει καμιά πολιτεία απάνω του, εξόν από πεντέξι μαζέματα καλύβες, το Ντουέκ, τα’ Αλεξαντρόβσκ, το Ονόρ, κι ένα-δύο άλλα. Σ’ αυτά τα μέρη βγάζανε πετροκάρβουνο.
Δουλεύανε Ρούσοι, Τάταροι, Αρμένηδες, Έλληνες και Τούρκοι, ούλοι ύποπτοι, της κοπριάς τ’ άνθος. Το νησί αυτό το λέγανε καταραμένο από τις φυλακές, από τα κάτεργα, που τα λέγανε κι οι Ρούσοι Κάτοργκα. Το τι είδανε τα μάτια μου, όσον καιρό κάθισα σ’ αυτόν τον τόπο, και τι σκληρά πράγματα άκουσα να λένε για τους καταδίκους, θα σου τα πώ άλλη φορά.
Υπήρχανε κάτεργα σε δυό-τρία μέρη, όλα στο ίδιο σχέδιο, τα γραφεία, η εκκλησία, η καζάρμα, δυό-τρία μικρομάγαζα, κι οι φυλακές, κάτι μπουντρούμια, που καλύτερα να πεθαίνει κανένας στην καρμανιόλα, παρά νάναι ζωντανός εκεί μέσα...
Εξόν απ’ αυτά που είπα, εκείνο τα’ απέραντο νησί ήτανε έρημο. Από τη μεγάλη στεριά της Ταταρίας το χωρίζει ένα μπουγάζι, που έχει φάρδος από 12 έως 50 μίλια. Τον χειμώνα παγώνει αυτό το μπουγάζι, και περνάνε από την Ταταρία κρυφά Τάταροι, Μογγόλοι και άλλοι. Περνάνε από τη στεριά και αγρίμια.
Περνούσανε από το νησί στη στεριά και κατσάκηδες (δραπέτες), που καταφέρνανε να φύγουνε από τα κάτεργα και γυρίζανε μέσα στα χιόνια οι δυστυχισμένοι, χωρίς θροφή, χωρίς τίποτα. Οι περισσότεροι πεθαίνανε...
++++++++++++++++++
