Δύο σύγχρονα φοβερά θαύματα του Αγίου Δημητρίου στά 1906, στον τότε Πασά της Θεσσαλονίκης…

Άγιος Δημήτριος , ανώτερος Στρατιωτικός Διοικητής Θεσσαλονίκης

 ( 284 - 305 μχ )

Πρίν λίγες μέρες ψάχνοντας στο παλιό σεντούκι τού σπιτιού μου, και σέ κάποια παραμελημένα βιβλία μου, βρήκα μια ξεχωριστή περιγραφή για δυό φοβερά θαύματα του Αγίου Δημητρίου πού είχε κάνει στα 1906 και πού ελάχιστοι σήμερα τά γνωρίζουν...

Τά βρήκα σ΄ ένα βιβλίο αυτοβιογραφίας με τίτλο « Ο Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, 1884 – 1980» , με 700 τόσες σελίδες, όλες ξεχωριστές και υπέροχες. Όποιος το διαβάσει δεν θα χάσει…

Τις μέρες αυτές λοιπόν πού γιορτάζουμε τον Άγιο Δημήτριο θα παραθέσω μία άγνωστη περιγραφή, απ΄ αυτές πού σήμερα ίσως και να σπανίζουν…

«….Μετά δύο ημέρας φθάσαμε εις Θεσσαλονίκην, ή οποία τότε κατείχετο ύπό τών Τούρκων καί, επειδή εγώ άπό μικρός είχον εύλάβειαν είς τον Άγιο Δημήτριο, παρεκάλουν τον φίλον μου Νικόλαον νά έξέλθωμεν τοϋ ατμόπλοιου, διά νά προσκυνήσωμεν τον τάφον τοϋ Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοϋ Μυροβλήτου.

Εξελθόν­τες μετέβημεν καί προσκυνήσαμε μετά κατανύξεως τον Τάφον τοϋ Αγίου καί, έπιστρέψαντες εις τι ξενοδοχεΐον Έλληνικόν, έμείναμεν ολόκληρον την ήμέραν καί το εσπέρας. 

Την έπομένην ήτοιμάσθημεν ν' άναχωρήσωμεν δι' Άγιο "Ορος καί μεταβάντες εις το Τελωνεϊον, δέν μας επέτρεψαν ν' άναχωρήσωμεν.

Δεν θά φύγετε, μας είπον, διότι είσθε κατάσκοποι !

Τους εϊπομεν ότι τοιούτον τι δέν συμβαίνει καί, έφ' όσον τά διαβατήρια μας είναι επικυρωμένα άπό το Τουρκικόν Προξενεϊον καί την Πρεσβείαν, οφείλουν νά μας επιτρέψουν ν' άναχωρήσωμεν, άλλ' ούδεμίαν σημασίαν έδωκαν εις τους λόγους μας·

Δεν μας έφυλάκισαν, άλλα μας εΐχον υπό έπιτήρησιν αύστηράν, και εις το ξενοδοχεΐον πού έμέναμεν έφύλαττον στρατιώται, και όταν έξηρχόμεθα μας παρηκολούθουν πάντοτε στρατιώται.

Έμείναμεν οΰτω άρκετάς ημέρας. Τα χρήματα όλιγόστεψαν και ήρχίσαμεν νά στενοχωρούμεθα. Μίαν ήμέραν λέγω εις τον φίλον μου Νικόλαον.

--- Θά υπάγω εις το κονάκι νά παρουσιασθώ εις τον Πασά, ίσως μας έπιτρέψη εκείνος ν' άναχωρήσωμεν...

++++++++++++++++++++++

Ένας απόστρατος της πολεμικής αεροπορίας θυμάται: «αυτά συμβαίνουν στους ουρανούς όταν ο κόσμος κάτω στήν γή κοιμάται…»

Ένας απόστρατος της πολεμικής αεροπορίας θυμάται:

Η συγκλονιστική μαρτυρία του Νίκου Πουλιάση, απόστρατου της πολεμικής αεροπορίας στη εφημερίδα

"Ροδιακή"

 

 «  ΟΡΘΟΔΟΞΟ  ΒΗΜΑ »

Συνέντευξη στη Ροδούλα Λουλουδάκη

Συγκλονιστική η μαρτυρία του, αγρίως απίθανη η ζωή του! Ο Νίκος Πουλιάσης, απόστρατος σήμερα της Πολεμικής Αεροπορίας, άξιο τέκνο της Ρόδου και της Μονολίθου, σε μία αφήγηση που κόβει την ανάσα, αποκαλύπτει τη ζωή των πιλότων που υπερασπίζονται την πατρίδα και τότε και σήμερα. Δεν έχω λόγια να προλογίσω. Μία βαθιά υπόκλιση αρμόζει και μια προσεκτική ανάγνωση!

«Είμαι Ροδίτης από τη Μονόλιθο, μου λέει.  Η μητέρα μου είναι η Αυγή,  το γένος Σεΐτη, δασκάλα που γνώρισε τον πατέρα μου τον Κερκυραίο όταν εκείνος ήρθε στη Ρόδο και υπηρετούσε ως ενωμοτάρχης. Είμαι και των δύο πελαγών, αλλά πάντα αισθανόμουν πιο πολύ Ροδίτης.

Έρχομαι ασταμάτητα από τα παιδικά μου χρόνια, στη Μονόλιθο.  Παιδάκι,  θυμάμαι πρώτη μου δουλειά ήταν να βρω γαϊδούρι και να τριγυρίσω σ’ όλη την περιοχή, ελεύθερος. Ήθελα να εξερευνήσω. Ήμουνα παιδί που είχε μεγάλη περιέργεια και ήμουνα πολύ ριψοκίνδυνος. Ενάμιση ετών, είπα στον πατέρα μου ότι θα γίνω αεροπόρος.

Περάσαν πάνω από το κεφάλι μας, σε χαμηλό ύψος δύο F84 μαχητικά εκείνης της εποχής και σείστηκε η γη. Ρώτησα  «μπαμπά τι είναι αυτά;», μου είπε «πολεμικά αεροπλάνα, μέσα υπάρχουν  Έλληνες, αεροπόροι και υπερασπίζονται  τους ουρανούς της πατρίδας μας»!

Τα κοίταξα που απομακρυνόντουσαν, γύρισα προς τον πατέρα μου και του έδωσα τη σφυρηλατημένη απάντηση η οποία δεν άλλαξε ποτέ «μπαμπά, εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω αεροπόρος. Αποφοίτησα από τη Σχολή Ικάρων. Τη λέμε Σχολή Ικάρων, αλλά είναι το Τμήμα Εφαρμοσμένης Αεροδιαστημικής της Ελλάδος. Βγάζει καθηγητές της αεροδιαστημικής γιατί για να πιλοτάρεις τα σύγχρονα μαχητικά αεροπλάνα, τα οποία είναι διαστημόπλοια στην κυριολεξία και οι συνθήκες είναι πλέον απίστευτες, με ταχύτητες μιάμιση φορά πιο γρήγορα από τη σφαίρα του όπλου, τα ύψη είναι γιγαντιαία...

Βγαίνεις στη στρατόσφαιρα και βλέπεις τη Γη στρογγυλή και την Πελοπόννησο σαν το χέρι μου και βέβαια δεν προορίζεσαι μόνο να πετάς, αλλά με αυτές τις ικανότητες να υπερασπίζεσαι και να πολεμήσεις, αν χρειαστεί γιατί είσαι στην Πολεμική Αεροπορία, δεν είσαι στην Αεροπορία.

Παρότι είμαι πτυχιούχος και της Πολιτικής Αεροπορίας, δεν θέλησα να ασκήσω το επάγγελμα του πιλότου αερογραμμών γιατί ήμουνα «υπερασπιστής», δεν ήθελα να είμαι οδηγός «λεωφορείου». Πώς να στο εξηγήσω. Άγιο το επάγγελμα για όσους το κάνουν, αεροπλάνα είναι και τα δύο, αλλά είναι σαν να συγκρίνεις τη Formula 1 με ένα λεωφορείο».

---Καλά, υπό ποιες προϋποθέσεις ένας άνθρωπος ρισκάρει τη ζωή του, κάθε μέρα; Χρήματα πολλά δεν παίρνετε, ούτε αξιώματα!

 

+++++++++++++++++++

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΝΘΗΣ " Π " ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΗΚΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΙ ΜΕ ΑΝΑΣΤΟΛΗ...

 

+ Χρυσάνθη Π.--- Οδοντίατρος σέ αναστολή.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ - ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΝΘΗΣ " Χ " ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΗΚΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΙ ΣΕ ΑΝΑΣΤΟΛΗ...

"Είχα κάτι άλλο να γράψω, αλλά θεωρώ υποχρέωση μου ηθική να πω το *τελευταίο αντίο στη νεαρή συνάδελφο οδοντίατρο Χρυσάνθη ...*, η οποία, λόγω του πρωτοφανούς αντιεπιστημονικού, και όπως θα αποδείξω σε λίγο, και εγκληματικού νόμου για την Υποχρεωτικότητα του ε μ β ο λ ι α σ μ ο ύ στους Υγειονομικούς, είχε η κοπέλα από πέρυσι κλείσει το ιατρείο της γιατί δεν ήθελε να εμβολιαστεί...

Όπως ίσως γνωρίζετε, οι ανεμβολίαστοι υγειονομικοί στην Ελλάδα, σε παγκόσμια πρωτοτυπία (συγχαρητήρια και πάλι στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση, γιατί μαζί τα ψήφισαν) ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΟΎΝ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΆ, ΣΕ ΚΑΝΈΝΑΝ ΤΟΜΈΑ*. ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΝΌΜΟ ΜΟΝΙΜΑ ΆΝΕΡΓΟΙ !!!

 ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΈΝΟΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΖΉΣΟΥΝ (ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΙ ΣΎΛΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΧΏΡΑΣ; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΑΤΡΙΚΟΊ ΣΎΛΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΧΏΡΑΣ ΕΔΏ ΚΑΙ ΕΝΑ ΧΡΌΝΟ;)

Σημειώνω ότι η νεαρή συνάδελφος ΔΕΝ ήταν ευκατάστατη. Αντίθετα, όπως όλοι οι συνάδελφοι γνωρίζουμε ειδικά στην αρχή (αλλά πλέον και στη συνέχεια όπως είναι η οικονομική κατάσταση της χώρας για πολλούς) είχε αρκετές οικονομικές δυσχέρειες, πολλώ δε μάλλον μετά που δεν εργαζόταν καθόλου. 

Όλο αυτό της δημιούργησε εύλογα καταθλιπτική συνδρομή και όπως μαθαίνουμε δεν υπήρχε καμία στήριξη από ένα τουλάχιστον σημαντικό μέλος της οικογένειάς της, που τη θεωρούσε επιπλέον τρελή γιατί δεν ήθελε να ε μ β ο λ ι α σ τ ε ί, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να χάσει τη δουλειά της και της ασκούσε διαρκώς bullying.

Η κοπέλα πριν λίγες ημέρες, υπό αυτή την πίεση βλέποντας το αδιέξοδο, δυστυχώς αυτοκτόνησε...

Πώς θα ζήσει η μητέρα της τώρα ( σσ. πού συνεχώς τήν φόρτιζε καταπιεστικά, όπως ακούσαμε, γιά να εμβολιαστεί;) Ποιά μάνα αντέχει τώρα την αυτοκτονία του παιδιού της;

++++++++++++++++++++++