Ένα ποδήλατο της Δημαρχίας λέει τον πόνο του…

Δεμένα στόν κάβο περιμένοντας νέο αγώγι...

Όταν πρωτοβγήκα από το εργοστάσιο σκεπτόμουν κι΄εγώ, σαν ένα νέο ποδήλατο, σε ποιά χέρια πρόκειται να πέσω.
Η μοίρα μου τόφερε και βρέθηκα μαζί με άλλα χάρτινα πακέτα να ταξιδεύω σ΄ ένα φορτηγό για να με πουλήσουν σ΄ έναν έμπορο…
Να μη σας τα πολυλογώ όμως τώρα και τρώω άδικα και τον χρόνο σας, με πούλησαν στον Δήμο της Πάτρας, στον Πελετίδη τον Δήμαρχο, αν έχετε ακουστά.
Μού φορέσανε και μια ποδιά στην πίσω ρόδα σαν να είμαι γκαρσόνα και μ΄έβαλαν σε μια σειρά από στάντ όπου θα μπορούσα να εξυπηρετώ τον κόσμο...



Και ως εδώ καλά θα έλεγα, αν δεν επακολουθούσαν και κάποια δυσάρεστα. Εκεί λοιπόν πού με βάλανε ερχόσαντε διάφοροι πελάτες για εξυπηρέτηση κάνοντας καβαλαρίες μέσα στην πόλη.
Μια φορά κάποιος μ΄ έκλεψε κι΄ ήτανε και χοντρός ο άτιμος και κάθησαν τα λάστιχα από το βάρος του, ούτε με πρώτη δεν έφευγα.
Παρ΄ όλα αυτά αυτός εκεί το χούγι του ήθελε να με κλέψει να με πουλήσει σε κάτι γύφτους για δυό δεκάρες που λέει ο λόγος, τόσα φαίνεται του λείπανε, αλλά μάλλον για να πάρει την δόση του. Τουλάχιστον έτσι κατάλαβα…
Γλίτωσα από σπόντα και με πήραν και με παρέδωσαν πάλι στον φίλο μου τον Αντιδήμαρχο πούχει αναλάβει τα ποδήλατα. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό…