«Η συμμετοχή μας χωρίς διαμαρτυρίες στις περικοπές πού ετοίμασε η Κυβέρνηση, ( προς αναπλήρωση αυτών πού έφαγαν οί πολιτικοί ), είναι μία πράξη …πατριωτική, και βαθύτατα …δημοκρατική! »
( υπογραφή: Giorgos )
Ο Μάιος μάς έφθασε εμπρός βήμα ταχύ , να τον προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή.
Δώρα στα χέρια του πολλά και όμορφα κρατεί ( εμένα μού λές ), και τα μοιράζει γελαστός σε οποίον τού ζητεί…
-------------------
Αυτό πού συμβαίνει εδώ στην χώρα μας τις μέρες αυτές, είναι μία «άνευ ποταμών και πέραν θαλασσών» ιστορία…
Αυτή η απαίτηση των πολιτικών να σφίξει ο λαός το ζωνάρι του γιατί τά Οικονομικά του Κράτους δεν πάνε καλά, και με μια υπογραφή ( πάλι των πολιτικών ), τύπου :
«αποφασίζομεν και διατάσσομεν από αύριο σας κόβουμε μισθούς και μεροκάματα…» νομίζω ότι μας στέλνει πιά, σαφή μηνύματα εγκαθίδρυσης μιάς Αστικής Δικτατορίας με νομιμοφανή πολιτική κάλυψη…
Και αντί να αρχίσουν από το ξεκαθάρισμα του Οίκου τους και από την μείωση του αριθμού των 300 βουλευτών το λιγότερο σε 150 ( όπως το προβλέπει άλλωστε και το Σύνταγμα ), έρχονται και νομοθετούν είς βάρος όλης, της φτωχής κυρίως κοινωνίας…
Τι χρειάζονται 300 βουλευτές;
Τι χρειάζεται ένας Νομός να έχει 10 βουλευτές και στην Αθήνα 20 και 25;
Ένας βουλευτής αντιπροσωπευτικά από κάθε κόμμα σε κάθε Νομό άντε το πολύ 2 σε μεγαλύτερους και 4 αντί 15 στους πολύ μεγάλους, θα ήταν αρκετός και με το παραπάνω…
++++++++++++++++++++++++++
ΕΔΩ ΓΕΛΑΝΕ...
Διορισμός δεκαέξι υπαλλήλων στη Βουλή !!!
Μπορεί τις τελευταίες μέρες να βομβαρδιζόμαστε από κακές ειδήσεις, παραδόξως όμως για κάποιους υπάρχουν και καλά νέα: στις 26 Απριλίου δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως απόφαση για τον διορισμό δόκιμων, αλλά και μόνιμων υπαλλήλων στη Βουλή «σε υπάρχουσες κενές οργανικές θέσεις ή σε συνιστώμενες» όπως αναφέρεται.
Δεκαέξι τυχεροί, λοιπόν, εξασφαλίζουν κάποιους μήνες -σε κάποιες περιπτώσεις και χρόνια- εργασίας στο «φιλέτο» του Δημοσίου.
Οι εν λόγω υπάλληλοι έχουν, βέβαια, εξασφαλίσει τη θέση τους από παλαιότερα, ωστόσο η επικύρωση του διορισμού τους φαντάζει ως ανορθογραφία τη στιγμή που προαναγγέλλεται το πάγωμα των διορισμών στο Δημόσιο, καθώς και πληθώρα άλλων «οδυνηρών» μέτρων για τους εργαζομένους όλων των κλάδων.
Ωστόσο, η Βουλή αποδεικνύεται ιδιαίτερα «απλόχερη». Σε επόμενο ΦΕΚ που δημοσιεύτηκε στις 26 Νοεμβρίου 2009 προσδιορίζεται λεπτομερώς τι δικαιούται ο καθένας.
Στο τηλεπικοινωνιακό υλικό και στον εξοπλισμό πληροφορικής που παρέχεται στους βουλευτές της ΙΓ΄ περιόδου και στους ευρωβουλευτές που εξελέγησαν το 2009 περιλαμβάνονται: επιτραπέζιος ηλεκτρονικός υπολογιστής, φορητός ηλεκτρονικός υπολογιστής, επιτραπέζιος ή φορητός εκτυπωτής, πολυμηχάνημα (σαρωτής, φωτοαντιγραφικό, εκτυπωτής), συσκευή fax, λογισμικό αυτοματισμού πολιτικού γραφείου, τηλεφωνικό κέντρο και δορυφορικός δέκτης.
Η «πίτα» μοιράζεται βάσει παλαιότητας, δίδοντας περισσότερα χρήματα στους νεοεκλεγέντες βουλευτές και ευρωβουλευτές.
Συγκεκριμένα: 3.500 ευρώ με ΦΠΑ για βουλευτές της ΙΓ΄ περιόδου που είχαν θητεία και στην ΙΑ΄ και ΙΒ΄ περίοδο, 2.500 ευρώ για εκείνους που είχαν εκλεγεί και στην ΙΒ΄ περίοδο, 5.500 ευρώ για όσους εξελέγησαν για πρώτη φορά την 4η Οκτωβρίου και στις ευρωκλογές του 2009.
Με γεια τους!
Kathimerini.gr
------------------------
ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ...
Κι΄ έχουμε το εξής φαινόμενο πού είναι μία άμεικτος μείξη μεταξύ τραγιού και ελαφιού, τραγέλαφος πού λέγανε και οί αρχαίοι ημών πρόγονοι, ούτως ώστε:
Οί κυρίως υπεύθυνοι πολιτικοί πού διαχειρίστηκαν κακώς τα χρήματα του Κράτους και του λαού να κόβουν τώρα βόλτες στο Κολωνάκι, να λένε «πέρα βρέχει…», και χωρίς φιλότιμο ούτε κάν να παραιτούνται από βουλευτές παραμένοντας ανέγγιχτοι, και οί άλλοι, αυτοί πού δεν διαχειρίστηκαν σέντσι από τον Δημόσιο κορβανά, να καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα των πρώτων !!!
Και ο Ελληνικός λαός, τι κάνει αυτός ο λαός;
Τους βλέπει στενοχωρημένους σαν να κλαίνε, στις τηλεοράσεις, μία με τον Στρός, μία με την Μέρκελ, και πολύ τους λυπάται…
"Τί θα κάνω μ΄ αυτούς τούς Έλληνες δεν ξέρω..."
Τους βλέπει να μεταβαίνουν από Υπουργείο σε Υπουργείο και «από χωρίον είς χωρίον…» ( σύμφωνα μ΄ εκείνο το γνωστό παλαιό «περιστατικό»… ) συνοδεία με τα νέα αφεντικά τού «Διεθνούς Ειδεχθούς Ταμείου» και επίσης πολύ τους λυπάται…
Και παίρνουν νέο θάρρος οί πολιτικοί μας, μια και ουδείς τούς αντιστέκεται, ουδείς υψώνει φωνή γι΄ αυτό πού νομοθετούν τώρα ( πλήν ελαχίστων περιπτώσεων όπως είπαμε ) και μας απειλούν με νέα μέτρα και νέες σφαγές για να φανούν όλο και πιό αρεστοί στους Ευρωπαίους «εταίρους»…
Και καλά μειώνουν αυθαίρετα τους μισθούς και τα μεροκάματα.
Τις τιμές των τροφίμων και των προϊόντων γιατί δεν τις μειώνουν;
Απεναντίας όμως για δεύτερη φορά μέσα στο μήνα, θέλουν ν΄ ανεβάσουν πάλι τα καύσιμα +10% ;
Χωρίς να διεκδικούμε τίτλο προφήτου πολύ φοβόμαστε ότι αυτή η κατάσταση των περικοπών είναι σαν χύτρα πού βράζει μέ το καπάκι να τρεμοπαίζει και να τραμπαλίζεται προς εκτίναξη με απρόβλεπτες συνέπειες…
Η ανεργία, η φτώχεια, η περιθωριοποίηση, θα φέρουν κλοπές και βαριά εγκληματικότητα.
Ίσως κτυπηθούν τρανταχτά ονόματα πολιτικά ( ως κυρίως υπεύθυνα ) σαν διαμαρτυρία για τα μέτρα.
Τά μαθητικά «Δεκεμβριανά» πού είδαμε πρό ετών σαν έκφραση συσσωρευμένης οργής και τα σπασίματα Τραπεζών ( ίσως και με ακραία πολιτική υποκίνηση ) πιθανόν να επαναληφθούν στις μέρες μας και σε άγνωστη έκταση…
Όλα αυτά και κάποια άλλα παρεμφερή είναι στοιχεία πού θα έπρεπε να προσεχθούν και να μελετηθούν παράλληλα με τα νέα μέτρα, για να μη βρεθούμε μετά πρό τραγικών εκπλήξεων…
Γιατί δεν μπορεί σ΄ έναν ανήσυχο και επαναστάτη λαό όπως είναι ο Ελληνικός, να θελήσεις να τον περιορίσεις με μια υπογραφή και σε λίγες μέρες, όταν μια ζωή ήταν μαθημένος αλλιώς. Αυτά τα πράγματα θα έπρεπε να γίνουν σιγά-σιγά και σταδιακά…
Ευχόμαστε οί απαισιόδοξες αυτές εκτιμήσεις να μη επαληθευτούν, και μακάρι να γίνει έτσι…
Παρά ταύτα όμως να και μια είδηση πού βρήκαμε, και μας έδωσε και μια ελπίδα, έστω και για την τιμή των όπλων...
-------------------------------------
Κάποιος λοιπόν υπάλληλος αγανάκτησε και πάει το θέμα στα Δικαστήρια ως αντισυνταγματικό.
Τώρα, το ποιά απόφαση θα βγεί θα το δούμε έν καιρώ, αν και πολύ φοβόμαστε μήπως ακούσουμε ότι «για λόγους Εθνικού συμφέροντος» η υπόθεση πάει αρχείο… Αλλά υπάρχουν και τά Ευρωπαϊκά Δικαστήρια ένα ανώτερο δηλαδή βήμα και άς ελπίσουμε δίκαιο…
==========================
ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ…
Από υπάλληλο ΟΤΑ
Προσφυγή στο ΣτΕ κατά της περικοπής αποδοχών στο Δημόσιο
Αθήνα
Στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσέφυγε υπάλληλος του Δήμου Γλυφάδας, ο οποίος ζητεί να ακυρωθεί η άρνηση του δημάρχου Γλυφάδας να του καταβάλλει πλήρεις τις αποδοχές του, χωρίς τις περικοπές που προβλέπει ο ν. 3833/2010 για τη λήψη μέτρων για αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης.
Στην προσφυγή του υποστηρίζει ότι είναι αντισυνταγματική η περικοπή κατά 12% του επιδόματος ειδικής απασχόλησης, κατά 12% των μηνιαίων κατ' αποκοπή εξόδων κινήσεως ΟΤΑ και κατά 30% του επιδόματος εορτών του Πάσχα, όπως και η περικοπή κατά 30% του επιδόματος αδείας και του δώρου Χριστουγέννων.
Ειδικότερα, υποστηρίζει στην προσφυγή του ο υπάλληλος του δήμου ότι η περικοπή των αποδοχών του, μέσω της περικοπής των επιδομάτων, είναι αντίθετη στις συνταγματικές αρχές της ίσης μεταχείρισης και της ισότητας, της προστασίας της εργασίας.
Επίσης, είναι αντίθετη στα άρθρα 101 και 102 του Συντάγματος που αφορούν την οικονομική αυτοτέλεια των ΟΤΑ, αλλά και στο Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της Σύμβασης της Ρώμης.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Μισό εκατομμύριο οι πραγματικά φτωχοί στην Ελλάδα !
Η φτώχεια αυτές τις μέρες είναι περιζήτητη από τα ΜΜΕ. Ποια φτώχεια όμως; Μια κυρία σε ζωντανή σύνδεση λέει ότι δεν έχει να πληρώσει τις δόσεις για το αυτοκίνητο.
Ενας δημόσιος υπάλληλος φωνάζει για το ψαλίδισμα των επιδομάτων του. «Οι τράπεζες δεν παίρνουν τις επιταγές» λέει ένας έμπορος.
«Μα είναι όλοι αυτοί φτωχοί;» ρώτησα κάποια μέρα μια ερευνήτρια. Μπροστά μου είχα μια ετήσια έρευνα σύμφωνα με την οποία το 40% των Ελλήνων δεν πάει διακοπές ούτε μία μέρα γιατί δεν έχει λεφτά.
Στην ίδια έρευνα, παρουσιάζεται το 30% των Ελλήνων να δηλώνει ότι αντιμετώπισε δυσκολίες στην πληρωμή των οικιακών λογαριασμών του. Φτωχοί, σύμφωνα με τον ευρωπαϊκό ορισμό, είναι όσοι έχουν εισόδημα κάτω από 60% του μέσου κατά κεφαλήν εισοδήματος της χώρας τους. Ετσι, στην Ελλάδα μπορεί το 85% να έχει... πρόσβαση σε κινητό τηλέφωνο (το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ευρώπη), το 20% όμως του πληθυσμού δηλώνει ότι ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Η Ελλάδα, αν πιστέψουμε αυτές τις δηλώσεις, είναι η χώρα με τους περισσότερους φτωχούς (μαζί με τη Λετονία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία).
Στατιστικά μαγειρέματα.
«Στη χώρα όπου η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία κατασκεύαζε ό,τι στοιχεία ήθελαν τα κόμματα, κανείς δεν ξέρει πόσους αληθινά φτωχούς έχουμε» θα μου πει ένας άλλος ερευνητής.
«Οσοι βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας δεν είναι όλοι τους φτωχοί και αυτό εμποδίζει την πολιτεία να ξεχωρίσει και να προσφέρει πρώτα από όλα σε αυτούς που έχουν άμεσες ανάγκες».
Στους «αληθινά φτωχούς» συγκαταλέγουν οι ερευνητές αυτούς που μένουν σε σπίτια στα οποία δεν υπάρχει κανένα εργαζόμενο μέλος, ορισμένους συνταξιούχους του ιδιωτικού τομέα, ένα τμήμα του αγροτικού πληθυσμού, ένα μεγάλο τμήμα των Ρομ αλλά και των Πομάκων της Θράκης και τους περισσότερους από τους νεοεισερχόμενους παράνομους μετανάστες. Σύνολο;
400.000- 500.000 άνθρωποι.
Αυτοί που θα είναι τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης αν δεν τους ξεχωρίσουμε και δεν τους φροντίσουμε.
==========================
ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΤΩΧΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΩΝ…
Στο σπίτι της Μαρίας πήγα αργά. Περασμένες δέκα με τους τίτλους των ειδήσεων ακόμη στα αυτιά μου. Οι σχολιαστές που είχα αφήσει πίσω μου στο γραφείο συμφωνούσαν ότι θα μας δώσουν πάνω από 100 δισ. σε τρία χρόνια, μπορεί κι 150.
Μόλις έβγαινες από την Αττική Οδό τα φώτα έσβηναν. Οι συνδικαλιστές και κάποιοι πολιτικοί έβριζαν τους υπαλληλίσκους του ΔΝΤ που μας βάζουν όρους για να μας δώσουν τα λεφτά. Κάποια στιγμή, οι δρόμοι γέμισαν σκουπίδια.
Ενα φορτηγό είχε αφήσει τα μπάζα του στην άκρη ενός δρόμου. Οι Ισπανοί απειλούσαν ότι δεν θα ξαναστείλουν κρουαζιερόπλοια στον Πειραιά αν είναι να κρατάμε ομήρους τους τουρίστες τους. Τα οικόπεδα είχαν αγριόχορτα ένα μέτρο, το ίδιο και μια ασθενική στρογγυλή πλατεία. Ο Σαμαράς διέγραψε τον Παυλίδη και η Αλέκα μάλωνε με τον Λοβέρδο.
Oκτώ χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας και νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε άλλη χώρα. Σπασμένες λάμπες, δρόμοι που δεν οδηγούν πουθενά. Η ίδια καταθλιπτική επικαιρότητα μέρες τώρα. Κηφισίας, Αττική Οδός, Λεωφόρος Δημοκρατίας, Σαμαρίνας. Αναζητώ το 70.
Τώρα με τους πλοηγούς είναι εύκολο να πας παντού με κλειστά παράθυρα, αλλά εγώ δεν το μπορώ. Δυο πιτσιρικάδες που κάνουν σούζες με τα ποδήλατά τους αγνοούν ποια από όλες είναι η παράγκα της Μαρίας και του Σταύρου με τα οκτώ παιδιά. «Ολοι οκτώ παιδιά έχουν».
Στο βάθος του δρόμου στα σκοτάδια ακούγονται δύο πυροβολισμοί (μπορεί να ήταν και μια βαριοπούλα στα πλευρά ενός άδειου βαρελιού), κάτι άγνωστα λαϊκά συνοδεύουν τρεις άντρες που στρώνουν κάρβουνα πάνω σε μια λαμαρίνα (οι μπριζόλες περιμένουν στη σακούλα).
«Εδώ, εδώ». Μια γυναίκα σε μια αυλή όση ένα μικρό δωμάτιο, κάνει πως συγυρίζει. Τι μια αλλάζει θέση τα τσιμπιδάκια για να μην κάνουν σημάδια στα ρούχα, την άλλη μαζεύει τα φύλλα από τις γλάστρες. Και συνεχώς κοιτάει προς την πλευρά των φώτων. Τη μόνη πλευρά που θα μπορούσε να έρθει κανείς εδώ.
«Είστε ο δημοσιογράφος; Είμαι η Μαρία».
Μιά αληθινή ηρωϊδα !
Μαγειρεύοντας στό πετρογκάζ γιά τόσα στόματα...
Τσιμεντένιες στραβές κολόνες, τσίγκοι, τσιμεντόλιθοι, αλουμίνια, έντονα χρώματα. Στο τηλέφωνο- μισή ώρα πριν- μου είχε πει πως αυτό το βράδυ θα έχουν απαρτία. Ο άντρας της, ακόμα κι αυτός, θα είναι σπίτι. «Την Παρασκευή είμαστε για το νοσοκομείο. Σήμερα θα είναι εδώ. Και τα παιδιά εδώ θα είναι, αύριο έχουν σχολείο». Τότε λοιπόν γιατί τόση ησυχία;
«Αργήσατε λίγο και έπεσαν για ύπνο». Ανοίγει την πόρτα και εγώ κρατάω την ανάσα μου μην τους ξυπνήσω.
Τέσσερα παιδιά (κουκλιά!) στο πάτωμα, στρωματσάδα, δύο στους καναπέδες, ο πατέρας σε έναν άλλο καναπέ και δίπλα του ένα στρώμα ξέστρωτο που μαρτυρούσε ότι και η Μαρία πριν από το τηλεφώνημά μου είχε πλαγιάσει.
Καμιά δεκαριά εικονίσματα στη γωνία μαζί με ένα καντηλάκι δίνουν έναν επιπλέον τόνο θλίψης στο σκηνικό. Στο δίπλα δωμάτιο, στο μεγάλο κρεβάτι κοιμούνται δυο κορίτσια. «Οι μεγάλες μας κόρες».
Ο ΥΠΝΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ...
Νιώθω σαν ελεγκτής του ΔΝΤ αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να κοιτάζω. Θέλω άλλωστε να βεβαιωθώ ότι τα πράγματα είναι τόσο δραματικά όσο μου τα είπε μια γνωστή μου δημοσιογράφος που τυχαία κάποια στιγμή γνώρισε την οικογένεια Σκέντζα.
Οταν τα μάτια μου συνηθίζουν το λίγο φως διακρίνω το ψυγείο (δίπλα από τη στρωματσάδα). Δυο ανοιχτές κονσέρβες, γάλατα μακράς διαρκείας, μια κόκκινη σάλτσα σε ένα πλαστικό μπολ, ένα χόρτο που μπορεί να ήταν και μαρούλι. Η κατάψυξη έχει μία από αυτές τις σακούλες με τα μαυρισμένα κρέατα που κάποτε μοίραζαν στους πολύτεκνους.
«Μας δίνουν καμιά φορά στις γιορτές». Μια πόρτα οδηγεί στο κουζινάκι. Πετρογκάζ με δύο εστίες, ντουλάπια άδεια και μια άλλη μικρή πόρτα που οδηγεί στο μπάνιο (!). Στα αυθαίρετα δεν υπάρχουν διάδρομοι. Ενα λάστιχο και μια τρύπα στη γωνία, σαν τα ντους που έχουν μερικές παραλιακές ταβέρνες για να ξεπλένονται οι πελάτες τους μετά τη βουτιά και πριν από το φαγητό. Μόνο που εδώ είναι σπίτι.
Η Μαρία απαντάει γρήγορα και καθαρά στις ερωτήσεις μου. Δεν ζητιανεύει. Μετά τα πρώτα λεπτά καταλαβαίνω ότι δεν είναι από τους επαγγελματίες που απλώνουν το χέρι γιατί βαριούνται να δουλέψουν. Γι΄ αυτό άλλωστε ήρθα ξαφνικά και μέσα στη νύχτα. Να δω το αληθινό σκηνικό και αυτό που στήνουν πολλές φορές οι επιτήδειοι για να συγκινήσουν άμαθους δημοσιογρά φους.
«Αυτός είναι ο άντρας μου» αλλά αντί να ξεσκεπάσει το πρόσωπό του μου δείχνει τα πόδια του. Πρησμένα και με μεγάλες πληγές...
Τραβάει μια καρέκλα, κάθεται, μου προσφέρει και εμένα μία, κάνει θόρυβο αλλά κανένας άλλος στα δυο δωμάτια δεν σαλεύει. Είναι όλοι τους τόσο κουρασμένοι.
Γιατί κάνατε τόσα παιδιά;
Γιατί δεν ήθελα να κάνω εκτρώσεις, ούτε άλλη αμαρτία. Δεν ήθελα να τα πετάξω. Ελεγα «έχει ο Θεός». Αλλά δεν ήξερα ότι ο άντρας μου θα αρρωστήσει και θα είμαι σ΄ αυτήν την κατάσταση.
Πού γεννηθήκατε; Στον Βόλο. Ο άντρας σας; Στη Λάρισα. Και πώς γνωριστήκατε; Στον Βόλο γνωριστήκαμε.
Ημουν τότε 15 χρονών και είχαμε δεσμό μία εβδομάδα. Το έκανα γιατί ήθελα να ξεφύγω από τη γιαγιά μου, δεν ήθελα να συνεχίσω να μένω μαζί της. Η μητέρα μου με είχε παρατήσει και ζούσα πολύ άσχημα.
Και για να μην πάρω άλλο δρόμο, χειρότερο, κανόνισα και πήρα τον άντρα μου από 15 χρονών.
Γιατί σας παράτησε η μάνα σας; Για να ξαναπαντρευτεί. Την αναζήτησα με αφορμή τον γάμο μου, χρειαζόμουν την υπογραφή της γιατί ήμουν μικρή. Πήγα στο νοσοκομείο το «Σωτηρία» όπου δούλευε κι εκείνη μου έδωσε οδηγία να μην τη φωνάξω «μητέρα», να τη φωνάξω «αδερφή». Στενοχωρήθηκα πολύ μ΄ αυ τό που μου ΄πε. Πριν αρρωστήσει ο άντρας σας, τι δουλειά έκανε;
Δούλευε στις οικοδομές τις περισσότερες φορές, χωρίς να κολλάει ένσημα για να παίρνει περισσότερα χρήματα. Εγώ καθάριζα σκάλες, τράπεζες, θέατρα. Και τώρα όταν με φωνάζουν γυναίκες για να τους καθαρίσω το σπίτι πηγαίνω. Οταν δουλεύαμε κι οι δύο μας, κρατούσε η πεθερά μου τα παιδιά και ήμασταν μια χαρά.
Σήμερα πώς ζείτε, με τι λεφτά δηλαδή;
Παίρνω ένα επίδομα από την Πρόνοια λόγω του συζύγου μου κάθε δύο μήνες, 460 ευρώ. Και παίρνω 370 ευρώ για τα παιδιά, το επίδομα των πολυτέκνων. Αυτά είναι τα χρήματα.
Ο άντρας σας τι προβλήματα αντιμετωπίζει;
Ζάχαρο είχε αλλά δεν το ήξερε. Δούλευε, έτρωγε ό,τι έβρισκε... Τα τελευταία τρία χρόνια όμως έχει επιδεινωθεί πολύ. Και πλέον δεν μπορεί να περπατήσει. Πίνει 10 φάρμακα το πρωί, 10 το μεσημέρι και 10 το βράδυ. Επιπλέον κάνει και ινσουλίνες.
Πόσα ένσημα έχει; Περίπου 3.000 ένσημα. Αλλά όταν ήταν να μπούμε στην κλήρωση για την Εργατική Εστία χρειαζόμασταν κι άλλα. Εγώ τότε καθάριζα το θέατρο στο οποίο έπαιζε η κυρία Κούρκουλα και της μίλησα. Της είπα την αλήθεια δηλαδή, ότι δεν μας φτάνουν τα ένσημα. Τελικά όμως μέχρι να μας κολλήσει τα ένσημα η κυρία Κούρκουλα, είχαν τελειώσει οι κληρώσεις για τα σπίτια.
Αυτό το οικόπεδο δικό σας είναι;
Ναι το είχε αγοράσει ο πεθερός μου. Τις επόμενες μέρες όμως έχουμε δικαστήριο γιατί βρέθηκε ένας που ισχυρίζεται ότι είναι δικό του. Ο άλλος έχει συμβόλαιο, εγώ έχω προσύμφωνα. Ο πεθερός μου το ΄χε 40 χρόνια αυτό το οικόπεδο. Ο δικηγόρος μού λέει να μη φοβάμαι κι ότι δεν πρόκειται να βρεθώ στον δρόμο, εγώ όμως μέχρι να γίνει το δικαστήριο φοβάμαι.
Και τα δωμάτια αυτά τα κτίσατε μόνοι σας χωρίς άδεια;
Ναι, αλλά μας έχουνε γράψει και έχουμε πληρώσει το πρόστιμο. Την άνοιξη είναι καλά. Τον χειμώνα μόνο στάζει με τις βροχές. Εχουνε στραβώσει οι τσίγκοι. Και το καλοκαίρι βράζει.
Εσείς κάνετε κανένα μεροκάματο αυτή την περίοδο;
Δυο εβδομάδες τώρα δεν έχω δουλέψει. Πριν είχα δυο σπίτια στη Νίκαια και στο Παγκράτι. Είκοσι πέντε ευρώ το οχτάωρο. Για καθάρισμα τζαμιών, σφουγγάρισμα, τέτοια πράγματα, δεν μαγειρεύω.
Να διαβάζετε ξέρετε; Ναι κι εγώ και ο άντρας μου έχουμε τελειώσει το Δημοτικό, μετά δεν συνεχίσαμε. Και όλα τα παιδιά μας πάνε στο σχολείο. Και είναι πολύ καλοί μαθητές.
Ολα τα παιδιά πάνε στο σχολείο...
Ναι εκτός της μεγάλης, της Ευαγγελίτσας, που τελείωσε το Γυμνάσιο και πάει κομμωτική. Η Αντωνία, η Παρασκευούλα και ο Βαλάντης πάνε Γυμνάσιο, η Σωτηρία πάει στην Τετάρτη Δημοτικού, ο Χρυσόστομος κι ο Αντώνης τα δίδυμα πάνε στη Δευτέρα κι ο Παναγιώτης πάει στο Νήπιο.
Την άνοιξη είναι καλά. Τον χειμώνα μόνο με τις βροχές στάζει. Εχουνε στραβώσει οι τσίγκοι.
Και το καλοκαίρι βράζει...
Το χαρτί απορίας δεν καλύπτει ούτε το αναπηρικό καροτσάκι...
Το μπλε ντοσιέ που σπρώχνει συνεχώς προς το μέρος μου είναι γεμάτο με γνωματεύσεις και ιατρικές εξετάσεις.
«Ο ασθενής Σκέντζας Σταύροςπαρουσίασε αποφρακτικές άπνοιες- υπόπνοιες. Η χρήση συσκευής συνεχούς θετικής πίεσης είναι αναγκαία και δεν δύναται να αντικατασταθεί από άλλο θεραπευτικό μέσο. Συνιστάται η προμήθεια της συσκευής και η χρήση της κατ΄ οίκον κατά τη διάρκεια του ύπνου».
«Ευαγγελισμός» Μάρτιος 2009 «Βεβαιώνεται ότι ο Σταύρος Σκέντζας, ετών 48, πάσχει από σοβαρή αγγειοπάθεια των δύο κάτω άκρων και δεν επιδέχεται επεμβάσεως. Συνιστάται η χορήγηση αναπηρικού αμαξιδίου για τις στοιχειώδεις μετακινήσεις του».
Λαϊκό Νοσοκομείο Ιανουάριος 2010 «Μας τα έχουν γράψει οι γιατροί και το καροτσάκι και το μηχάνημα της άπνοιας αλλά το χαρτί απορίας που έχουμε δεν καλύπτει τέτοιες δαπάνες».
Δειλά και αφού τα έχουμε πει όλα, η Μαρία μού δείχνει και ένα τραπεζικό βιβλιάριο.
Υπόλοιπο 6 ευρώ. Αlpha Βank 596-002101-007518.
«Αλλά αυτό που είναι μεγαλύτερη ανάγκη για μένα είναι να βρω μια μόνιμη δουλειά καθαρίστριας. Ερχονται στιγμές που δεν έχω ούτε ένα κουτί γάλα να προσφέρω στα παιδιά.
Εντάξει, έχουμε ανάγκη και τρόφιμα και ρούχα για τα παιδιά αλλά αυτή την εποχή ποιος να βρεθεί να μας φέρει»;
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=4572441
ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΑΡΑΓΕ ΚΑΠΟΙΟΣ -- ΚΑΠΟΙΑ, Ν΄ ΑΚΟΥΣΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ;
