Ο πρό ηγούμενος, τής ιστορικής Μονής Γηροκομείου Πατρών παπά Χριστόφορος, έτοιμος γιά τό τελευταίο ταξίδι του...
----------------------------------------
Τις μέρες αυτές, όπου τα πάντα έχουν ανατραπεί, κι΄ όπου τα πάνω έχουν γίνει κάτω, τά δεξιά έχουν γίνει αριστερά και τά ίσα στραβά, υπάρχουν, δόξα τώ Θεώ, καί κάποιοι άνθρωποι πού φώτισαν, και με τις παρακαταθήκες τους θα φωτίζουν ακόμη τις ανθρώπινες κοινωνίες…
Ένας απ΄αυτούς τους ξεχωριστούς, σκληραγωγημένους, και θαρραλέους ανθρώπους υπήρξε και ο γέροντας Αρχιμανδρίτης Χριστόφορος Μεϊντανάς, πρώην ηγούμενος της ιστορικής Μονής Γηροκομείου Πατρών, πού ατυχώς μέσα από μια σειρά δοκιμασιών υγείας κατέληξε στο τέλος τυφλός σε αναπηρικό καροτσάκι μέχρι πού χθές έφυγε για πάντα από κοντά μας...
Ψηλός, αδύνατος, ασκητικός στην εμφάνιση, απλός, καταδεκτικός, συγχωρητικός,πού γινόταν θυσία γιά όσους ζητούσαν όχι μόνο τίς ευχές του καί τίς προσευχές του, αλλά και την υλική βοήθειά του...
Κι΄ ακόμη, ευθύς και ίσος στον λόγο του, με το «ναι,
ναι», το «όχι – όχι» και την αλήθεια πάντα στο στόμα του, όποιος κι΄ αν ήταν ο
συνομιλητής του, παρηγορητικός στους φτωχούς, στους πονεμένους, και στους αμαρτωλούς,
πού κατά δεκάδες Εξομολογούνταν σ΄ αυτόν…
Βρήκα έναν παλιό φίλο πού τον ήξερε καλύτερα, άς τον πούμε εδώ κύρ
Γιάννη, και μού είπε τα εξής περίπου:
