Αρκετές φορές θυμάμαι νοσταλγικά τις ημέρες εκείνες τις παλιές, αλλά και τις τόσο φτωχικά και πολιτιστικά περιορισμένες…
Καθώς πλησίαζαν οί μέρες της μεγάλης γιορτής, μας μάζευαν οί δάσκαλοι και μας πήγαιναν με τάξη και σειρά στο ετήσιο προσκύνημα στον Άγιο Ανδρέα, κάτι πού το βλέπω να γίνεται βέβαια και σήμερα, έστω και παραλλαγμένο…
Υπήρχε τότε μια φτώχεια απλωμένη και διάχυτη παντού, πράγμα πού σήμερα, επιφανειακά τουλάχιστον, δεν φαίνεται. Τότε φαινότανε, αλλά οί περισσότεροι «το ίδιο ήμασταν» μετά τις μέρες τών δυό μεγάλων πολέμων πού ή Ελλάδα είχε περάσει, αλλά κανείς δεν έδειχνε να στενοχωριέται.
Είμαστε όλοι το ίδιο, και ισοπεδωμένοι από τις καταστροφές και την φτώχεια της εποχής. Ελάχιστοι ξεχώριζαν…
Σωρεία νεκρών και αναπήρων κάθε εβδομάδα. Χρειαζόμαστε έναν Γιαγκούλα για να μας βάλει σε τάξη ! Τά βαθύτερα αίτια...
Ο καπετάν Γιαγκούλας ! Τό φόβητρο πού χρειάζεται κάθε οδηγός γιά νά έλθει στά "ίσα του..."
Τις μέρες αυτές, μία συρροή κακών μαντάτων μάς ξύπνησε από τον ύπνο τον βαθύ πού είχαμε από χρόνια πέσει…
Και είτε μέρα ήταν, είτε νύκτα, μας περικύκλωναν απανωτά και κατά κύματα τά άσχημα νέα. Σήμερα 2 νεκροί, προχθές 5, το χθεσινό βράδυ τρείς…
Άλλοι τσακισμένοι, άλλοι κουβαριασμένοι, πόδια, κεφάλια κομμένα, μανάδες ξεμαλιασμένες να κλαίνε στα μνήματα, κηδείες και κάσες έξω από τις Εκκλησίες, παιδιά ορφανά και κάποια τώρα, στους πέντε δρόμους…
Τις φταίει;
Ακούστηκαν και ειπώθηκαν πολλά, κλείστηκαν και από τους Δημάρχους για διαμαρτυρία οί δρόμοι ( και πολύ καλά έκαναν), μήπως ακούσουν και οί «υψηλά αρμόδιοι» το πρόβλημά μας.
Όμως…
Όλοι τά βάζουνε με την ολισθηρότητα των οδών, την έλλειψη διαχωριστικών, τις κλειστές στροφές της Παναγοπούλας, την κακή σήμανση των οδών, και μόλις λίγοι-πολύ λίγοι τολμούν να πούνε έξω από τά δόντια τά αυτονόητα, δηλαδή να τά βάλουν με τον κακό εαυτό μας…
Έναν «εαυτό», πού του δώσαμε ένα κομμάτι 1000 κιλών σίδερα και τον εξαπολύσαμε σε ανηφόρες και κατηφόρες, σε ισώματα και σε ευθείες, για να βρεί τον χάρο πού κι΄ αυτός είχε βγεί παγανιά, φτιάχνοντας το πάζλ της μοιραίας συνάντησης…
Άνθρωποι, ως επί το πλείστον, χωρίς «παιδεία οδήγησης», χωρίς διορατικότητα στο τι μπορεί να κρύβεται πίσω από μία στροφή, στό εάν πίσω υπάρχει μια νταλίκα χαλασμένη ή ένα κοπάδι πρόβατα, στο τι κινδύνους έχει μία γλίτσα μετά την πρώτη βροχή, στο τι σημαίνει φρενάρισμα επάνω σε χαλίκι, στο τι σημαίνει φαλτσάρισμα ρόδας πάνω σε βρεγμένη στροφή…
Κι΄ έν τούτοις, πολλοί απ΄ αυτοί ξαμολήθηκαν στο ντοβλέτι ξέροντας μόνο:
«αυτό λέγεται γκάζι, κι΄ αυτό λέγεται φρένο…».
Πήραν ένα αυτοκίνητο, ένα κάρο σίδερα πού λέγαμε, ή μια καινούργια μηχανή, μερικοί χρεώθηκαν κι΄ όλας ( αφήνοντας μετά τον θάνατό τους και τά χρέη πάνω στην οικογένεια), καβάλησαν το «τού-τού» και πήραν αμπάριζα και πάνε…
Πού πάνε; Πώς πάνε;
Ο Θεός βοηθός, λένε κάποιοι πού τους ξέρανε!
Αλλά δυστυχώς, και δυστυχέστατα ούτε τον Θεό βοηθό αρκετοί θέλουνε, γιατί ανεβαίνουνε σ΄ αυτά τά «φέρετρα» κι΄ ούτε ένα σταυρό δεν κάνουνε…
Απεναντίας μερικοί βλαστημούν Θεό και Αγίους με όλα τά μετέπειτα επακόλουθα, πηγαίνοντας στον άλλο κόσμο βλαστημώντας…
Πρίν λίγες μέρες ερχόμουνα με βροχή από Αθήνα προς Πάτρα…
Τυφλές προσπεράσεις επάνω στις κλειστές στροφές της Παναγοπούλας και με τις πινακίδες να δείχνουν «απαγορευτικό» σε δεύτερο αυτοκίνητο επάνω στην στροφή!
Κανείς δεν έκοβε, κανείς δεν επιβράδυνε, κανείς δεν υπολόγιζε! Ορμούσαν στις στροφές τουλάχιστον με 140km όταν οί πινακίδες γράφανε 40 !
Παρατηρούσα τους αριθμούς τους…
Τά περισσότερα ήσαν Πατρινά !
Δεν ήξεραν; Δεν είχαν ακούσει για τους τόσους νεκρούς πού θρηνεί από τις στροφές της Παναγοπούλας, αυτή η ρημαγμένη Πολιτεία;
Ιλιγγιώδεις ταχύτητες σε δρόμους φτιαγμένους για 90 με 100 χιλιόμετρα, μυαλά χαλασμένα από την υπεροψία «του εγώ ξέρω», τού «σ΄ εμένα δεν θα συμβεί αυτό», στο «εγώ έχω το τάδε αυτοκίνητο», στο « εγώ είμαι μάγκας και περνάω…», και άλλα πολλά και διάφορα, με αποτέλεσμα να την πληρώνουν και άνθρωποι πού δεν φταίγανε τίποτα…
Μια τελευταία Αστυνομική έρευνα έφερε στό φώς μία ανατριχιαστική λεπτομέρεια:
Στά περισσότερα τροχαία με νεκρούς, τά κοντέρ ήταν σταματημένα στα 180 χιλιόμετρα!!!
Μετά, μάς φταίνε οί δρόμοι ( πού όμως τους ξέρουμε ποιοί είναι και οφείλουμε να κανονίσουμε την συμπεριφορά μας ), μας φταίει η Αστυνόμευση και η Τροχαία ( πού δεν μας παίρνει χεράκι-χεράκι να μας πάει «άπα…» ), μας φταίει ή έλλειψη μεσαίας μπάρας (για να μας φυλάξει από τις στραβές πού έχουμε πρόθεση να κάνουμε), μας φταίει η βροχή, το κρύο, ό ήλιος, το χαλάζι…τέλος πάντων όλα μας φταίνε…
Μόνο η Αυτού Υψηλότης ο εαυτούλης μας δεν φταίει, γι΄ αυτό και ακριβώς έχουμε χάσει τον λογαριασμό μετρώντας ανάπηρους και σκοτωμένους…
Δεν λέω ότι όλα είναι σωστά! Δεν λέω ότι έχουμε άριστη σήμανση, ότι έχουμε καλούς δρόμους, ότι έχουμε σωστή Αστυνόμευση…
Όμως, αυτοί είμαστε! Αυτά τώρα έχουμε! Κι΄ ώσπου να γίνουν οί Νέες Εθνικές πρέπει κι΄ εμείς να συμμορφωθούμε πάνω σ΄ αυτά πού τώρα έχουμε…
