Πάτρα, μόλος, γύρω στά 1900...
Σήμερα, εκατό χρόνια περίπου από τότε, πρέπει να γίνουν κάποιες σύγχρονες αλλαγές...
Θυμάμαι το παλιό λιμάνι της Πάτρας, της δικής μου πολιτείας…
Το ήσυχο περιβάλλον του, τις βόλτες του κόσμου πάνω – κάτω, το νυφοπάζαρο του μόλου, και ερασιτέχνες ψαράδες πού μόλις είχαν σχολάσει απ΄ τις δουλειές τους σαν έκλειναν τα μαγαζιά τά καλοκαιρινά βράδυα να περιμένουν με τις ώρες μήπως τσιμπήσει κάποια πλανεμένη γόπα, άντε και κανένα κεφαλόπουλο, ή λαυράκι, έστω κι΄ αν μύριζε και ελαφρά πετρέλαιο από τα παρεπιδημούντα καράβια...
Κι΄ ακόμη, μικρά και μεγάλα πλοία, καϊκια, βάρκες και βαρκαρόλες, όλα μαζί αραγμένα το ένα δίπλα στο άλλο πλευρικά του μόλου…
Και δυό τρία μικρά καϊκάκια να περιμένουν πάντα με τις τέντες τους δίπλα στον παλιό φάρο να πάρουν επιβάτες για «απέναντι»…
Να τους πάνε στον κυματοθραύστη είτε για μπάνιο το καλοκαίρι, είτε στού Άη Νικόλα τό εκκλησάκι τις ημέρες κυρίως της γιορτής του…
Πάτρα...
Τότε πού η εγκληματικότητα ήταν στο μηδέν, λαθρομετανάστες Αφγανοί, Κούρδοι, Σομαλοί ούτε για δείγμα, βρωμοπερίστερα επίσης άγνωστα, πόλη καθαρή και ήσυχη, χωρίς παντεταρισμένα πάνω στην άσφαλτο σαν χαλκομανίες σκοτωμένα ποντίκια και περιστέρια, χωρίς χαρτιά και πακέτα τσιγάρα πεταμένα στα βρώμικα πεζοδρόμια…
Μια Πάτρα εντελώς διαφορετική από την κάκιστη και αίσχιστη εικόνα πού σήμερα όλοι μας ζούμε …
