Πάτρα, μόλος, γύρω στά 1900...
Σήμερα, εκατό χρόνια περίπου από τότε, πρέπει να γίνουν κάποιες σύγχρονες αλλαγές...
Θυμάμαι το παλιό λιμάνι της Πάτρας, της δικής μου πολιτείας…
Το ήσυχο περιβάλλον του, τις βόλτες του κόσμου πάνω – κάτω, το νυφοπάζαρο του μόλου, και ερασιτέχνες ψαράδες πού μόλις είχαν σχολάσει απ΄ τις δουλειές τους σαν έκλειναν τα μαγαζιά τά καλοκαιρινά βράδυα να περιμένουν με τις ώρες μήπως τσιμπήσει κάποια πλανεμένη γόπα, άντε και κανένα κεφαλόπουλο, ή λαυράκι, έστω κι΄ αν μύριζε και ελαφρά πετρέλαιο από τα παρεπιδημούντα καράβια...
Κι΄ ακόμη, μικρά και μεγάλα πλοία, καϊκια, βάρκες και βαρκαρόλες, όλα μαζί αραγμένα το ένα δίπλα στο άλλο πλευρικά του μόλου…
Και δυό τρία μικρά καϊκάκια να περιμένουν πάντα με τις τέντες τους δίπλα στον παλιό φάρο να πάρουν επιβάτες για «απέναντι»…
Να τους πάνε στον κυματοθραύστη είτε για μπάνιο το καλοκαίρι, είτε στού Άη Νικόλα τό εκκλησάκι τις ημέρες κυρίως της γιορτής του…
Πάτρα...
Τότε πού η εγκληματικότητα ήταν στο μηδέν, λαθρομετανάστες Αφγανοί, Κούρδοι, Σομαλοί ούτε για δείγμα, βρωμοπερίστερα επίσης άγνωστα, πόλη καθαρή και ήσυχη, χωρίς παντεταρισμένα πάνω στην άσφαλτο σαν χαλκομανίες σκοτωμένα ποντίκια και περιστέρια, χωρίς χαρτιά και πακέτα τσιγάρα πεταμένα στα βρώμικα πεζοδρόμια…
Μια Πάτρα εντελώς διαφορετική από την κάκιστη και αίσχιστη εικόνα πού σήμερα όλοι μας ζούμε …
Ένα μέρος λοιπόν από αυτήν την «εικόνα της πόλης» πού σήμερα βλέπουμε, και πού όλοι για την εμφάνισή της είμαστε υπόλογοι και υπεύθυνοι, σκέφθηκαν κάποιοι αρμόδιοι του λιμένα να διορθώσουν βάζοντας μπροστά μία ανάπλαση, αρχής γενομένης από τον λιμενοβραχίονα όπως τον λέμε σήμερα, και τον παλιό μόλο όπως τον ξέραμε πάντοτε…
Μόλος, σε πόλη τού εξωτερικού...
Δεν γνωρίζουμε ποιά έργα τελικώς θα γίνουν , και τι είδους ανάπλαση θα επακολουθήσει…
Λιμενοβραχίονας στόν Χούδσον, ΗΠΑ
Εδώ, θα επικεντρώσουμε μόνο τις σκέψεις μας σε ένα – δυό σημεία πού από πολλούς νεώτερους διαφεύγουν και από αντίστοιχους παλαιότερους παραθεωρούνται…
Μόλος μέ δένδρα...
Αναψυχή-ψυχαγωγία πολιτών επάνω στον μόλο !
Εμείς εδώ στήν Πάτρα τί σκοπεύουμε να κάνουμε;
Το θέτουμε λοιπόν στους αρμόδιους της ανάπλασης του ΟΛΠΑ με την ελπίδα να σκεφτούν και αυτή την πρόταση στην ανάπλαση πού σχεδιάζουν να κάνουν...
Λεμεσός, μόλος.
Άς γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι…
Αρκετές φορές λοιπόν, είτε σε βόλτες στον μόλο, είτε σε ναυταθλητικές εκδηλώσεις, είτε στους Αγιασμό των υδάτων στα Θεοφάνεια, τότε πού ο κόσμος συνωστίζεται σύριζα και δίπλα στην προκυμαία σε μισό σχεδόν μέτρο απόσταση από τα βαθειά νερά του λιμανιού, και πού από ένα απότομο σπρώξιμο, μια μετακίνηση, μια ζαλάδα δεν ξέρω τι , μπορεί κάποιος να βρεθεί μέσα στα νερά και να θρηνήσουμε θύματα, νομίζουμε ότι θα έπρεπε να παρθούν και κάποια μέτρα προστασίας και ασφάλειας του κόσμου και ειδικώς των μικρών παιδιών πού παίζουν και τρέχουν δίπλα στον θάνατο μη καταλαβαίνοντας και τον κίνδυνο !
Και καλά οί μικροί…
Εμείς οί μεγάλοι, οί υποτιθέμενοι νοήμονες τι κάνουμε;
Τι μέτρα ασφαλείας έχουμε για όλα αυτά πάρει ;
Ασφαλώς και βεβαίως, ένα ΤΙΠΟΤΑ !
Ξεχνούμε φαίνεται την γνωστή λαϊκή παροιμία «όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος ολόκληρος;» πιστεύοντας ότι «για άλλους έχουν γραφτεί αυτά, και όχι για εμάς…»
Ή, επειδή μέχρι σήμερα δεν έχουμε θρηνήσει θύματα, δεν θα θρηνήσουμε και αύριο;
Μη κοιτάζουμε τα παλαιότερα χρόνια πώς με ηρεμία οί περιπατητές κάνανε την βόλτα τους όπως αποτυπώνεται και στις υπάρχουσες παλαιές φωτογραφίες.
Αν συγκρίνουμε όμως εκείνα τα παιδιά, εκείνης τής εποχής με τα σημερινά ανήσυχα πνεύματα, θα καταλαβουμε τις όποιες ανομοιότητες δράσης και έκφρασής τους…
Δυό φορές, το καλοκαίρι πού μας πέρασε έτυχα μάρτυρας ενός παραλίγο θανατηφόρου και από πνιγμό ατυχήματος όταν, τήν πρώτη από τις δύο φορές, τρία τέσσερα μικρά πού έτρεχαν κυνηγώντας το ένα το άλλο δίπλα στα παγκάκια έφτασαν τρέχοντας σφαίρα στην άκρη του μόλου και θάπεφταν ασφαλώς και τα δυό τους κατ΄ ευθείαν μέσα στα βαθειά νερά του λιμανιού, εάν ενστικτωδώς δεν απλωνα το πόδι μου να σκοντάψουν και να πέσουν κάτω πρίν πέσουν μέσα στα νερά…
Εάν έπεφταν μέσα στο νερό, των δέκα και πλέον μέτρων βάθους, ασφαλώς θα πνιγόσαντε!
Και οί γονείς τους άφωνοι από μακριά να παρακολουθούν μαρμαρωμένοι την σκηνή τραβώντας τα μαλλιά τους…
Ρωτάμε λοιπόν;
Εκείνες τις τραγικές στιγμές πού μέσα σε δευτερόλεπτα μπορούσαν να χαθούν δυό νέα παιδιά ποιός θάπεφτε να τα βγάλει, πού θάπρεπε να γνωρίζει άριστο κολύμπι για να μη πνιγεί και ο ίδιος;
Μήπως ο λιμενικός;
Άντε εκείνη την στιγμή βρέστον !
Μήπως ο αστυφύλακας;
Ή μήπως κανένας ψαράς ; ( και αν θάξερε κι΄ αυτός καλό κολύμπι; )
Αυτές οί στιγμές είναι πολύ δύσκολες για λήψη αποφάσεων «πνίγομαι, ή πνίγονται…» και μόνο όποιος τις έχει ζήσει μπορεί να εκτιμήσει για τι ακριβώς τώρα μιλάμε !
Την δεύτερη φορά, πάλι από παιδιά, με ποδήλατα τώρα, πού πήγαν και χτύπησαν με φόρα πάνω στο σιδερένιο ντόκ – δέστρα του λιμανιού και πέσανε κάτω!
Λίγα εκατοστά πάρα πέρα να ήσαν με την φόρα πού είχαν πάρει θα έπεφταν μέσα στα νερά με τα ποδήλατα στην θάλασσα και με αμφίβολη για την ζωή τους συνέχεια..
Και όλα αυτά είναι μόνο τά όσα είδαμε εμείς , γιατί θα υπάρχουν ασφαλώς και άλλες περιπτώσεις πού κάποιοι άλλοι έχουν συναντήσει…
Οργίστηκα δεν το κρύβω, γι΄ αυτή την εγκληματική παράλειψη και αμέλεια μιάς ολόκληρης ναυτικής υποτίθεται πολιτείας , πού έχει αφήσει τόσα χρόνια τώρα ανασφάλιστο τον λιμενοβραχίονα χωρίς χαμηλά έστω κάγκελα προστασίας στις άκρες του, έστω και με ενδιάμεσα κενά για τις δοσοληψίες των πλοίων…
Νομίζω λοιπόν ότι τώρα, με το νέο λιμάνι πού έγινε και με την απόδοση του παλαιού λιμανιού στον Πατραϊκό λαό, ότι είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να διορθωθεί αυτή η χαώδης ανασφάλιστη κατάσταση...
Τώρα λοιπόν πού ο ΟΛΠΑ θα κάνει την ανάπλαση αυτού του χώρου καλό θα ήταν να κάνει και κάτι περισσότερο…
Όχι μόνο για την ασφάλεια των επισκεπτών και περιπατητών, μικρών και μεγάλων, και ιδίως των παιδιών όπως προαναφέραμε, τοποθετώντας χαμηλά παραδοσιακά κάγκελα με όμορφα σχήματα, αλλά ακόμη κάνοντας και κάτι ωραιότερο και πρωτότυπο !
Τοποθετώντας δένδρα ταχείας ανάπτυξης ή ακόμη και ζαρντινιέρες με λουλούδια κατά μήκος και εκατέρωθεν του λιμενοβραχίονος ( είτε μόνες τους κατά σειρές, είτε δίπλα σ΄ αυτά τα χαμηλά παραδοσιακά κάγκελα), δημιουργώντας έτσι και μιά όμορφη, πρωτότυπη, και φανταστική παραθαλάσια λεωφόρο πού όμοια της μόνο σε χώρες του εξωτερικού μπορείς να συναντήσεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου