Ένας δάσκαλος μιλάει για το «τρελλό νερό…»

 Ο Βεζύρης τού "τρελλού νερού" πού πάει να μάς τρελλάνει όλους...

Αυτές οί παλιές Ελληνικές νουθεσίες και λαϊκές ιστορίες πού μέσα στην απλότητά τους μεγαλώσαμε,  περιείχαν σχεδόν πάντα και  ένα κρυφό και παραβολικό νόημα…

Μια απ΄ αυτές είναι και η παρακάτω, πού φαίνεται σήμερα να μας πηγαίνει γάντι,  μια και μας έχει περιτυλίξει σαν βαρύ άσπρο πούσι και καταχνιά, αλλά και σαν πλοκάμια χταποδιού μας περισφίγγει σχεδόν όλους μας, έστω και εάν υπάρχουν κάποιες διαφορές στις επί τούτου λεπτομέρειες…

« Μια φορά κι έναν καιρό », λέει ο μύθος, «ήτανε ένας σουλτάνος, καλός και δίκαιος και είχε έναν Βεζύρη, που ήτανε και αυτός καλός, και ήταν κι αστρολόγος…

Μια μέρα ο Βεζύρης λέγει του σουλτάνου….

….πως είδε κάποια σημάδια στον ουρανό πως θα βρέξει στον κόσμο ένα νερό τρελλό, και πως όποιος το πιει αυτό το νερό, θα τρελλαίνεται.

---------------------------------------

Ποτίσανε ακόμη καί τον γάϊδαρο μέ το τρελλό νερό...

--------------------------------------

Και πως όλοι οι άνθρωποι που ζούνε στην επικράτειά τους θα πιούνε και θα χάσουνε τα λογικά τους, και δεν θα νιώθουνε πια τίποτα, μήτε τι είναι σωστό και τι είναι ψεύτικο, μήτε τι είναι καλό και τι είναι κακό, μήτε τι είναι νόστιμο και τι άνοστο, μήτε τι είναι δίκαιο και τι άδικο...

Σαν τ’ άκουσε αυτά τα λόγια ο Σουλτάνος γυρίζει και λέγει στον Βεζύρη: 

« Αφού θα τρελλαθεί όλος ο κόσμος, πρέπει να κοιτάξουμε να μην τρελλαθούμε κι εμείς, γιατί αλλιώς πώς θα τους κρίνουμε με δικαιοσύνη;»

 Του λέγει ο βεζύρης πως ο λόγος του είναι σωστός και πως θά ‘πρεπε να προστάξει να μαζέψουνε από το καλό νερό που πίνανε, και να το φυλάξουμε μέσα στις στέρνες, για να μην πίνουνε από το χαλασμένο και κρίνουμε παλαβά κι άδικα, μα δίκαια, όπως έχουνε χρέος. Έτσι κι έγινε.

Σε λίγον καιρό έβρεξε στ’ αλήθεια, και το νερό ήτανε τρελλό νερό, και τρελλαθήκανε όλοι οι άνθρωποι, και δεν γνωρίζανε οι καημένοι τι τους γίνεται, και είχανε το ψεύτικο για αληθινό, το κακό για καλό, το άδικο για δίκαιο.

 Μα ο σουλτάνος κι ο βεζύρης πίνανε από το καλό νερό που είχανε φυλαγμένο, και δεν τρελλαθήκανε, αλλά κρίνανε τον κόσμο με δικαιοσύνη. 

Μα ο κόσμος τά ‘βλεπε ανάποδα και δεν ήτανε ευχαριστημένος από την κρίση του σουλτάνου και του βεζύρη και φωνάζανε πως τους αδικούνε και κοντεύανε να σηκώσουνε επανάσταση.

 Μετά από καιρό, σαν είδανε κι αποείδανε, ο σουλτάνος κι ο βεζύρης, χάσανε το κουράγιο τους, και λέγει ο σουλτάνος στο βεζύρη:

«Τούτοι οι φουκαράδες αληθινά χάσανε τα φρένα τους και τα βλέπουνε όλα ανάποδα κι όπως πάμε, μπορεί να μας σκοτώσουν επειδή θέλουμε να τους κρίνουμε με δικαιοσύνη για να ευτυχήσουνε. 

Το λοιπόν, βεζύρ αφέντη, άιντε να χύσουμε το καλό νερό από τις στέρνες, και να πιάσουμε να πίνουμε κι εμείς από το τρελλό νερό, να γίνουμε σαν κι αυτούς και τότε θα μας καταλαβαίνουνε και θα μας αγαπάνε. Έτσι κι έγινε. 

Ήπιαν και αυτοί από το παλαβό νερό και τρελλαθήκανε, και κρίναμε τρελλά κι άδικα, κι ο κόσμος απόμεινε ευχαριστημένος και πολυχρονίζανε τον σουλτάνο».

Στο «Ευλογημένο Καταφύγιο» του Φώτη Κόντογλου περιέχεται και αυτός ο μύθος του «τρελλού νερού».

Αμφιβάλλει κανείς ότι το πάλαι ποτέ «απέραντο φρενοκομείο» του γερο-Καραμανλή είναι όσο ποτέ άλλοτε σήμερα επίκαιρο;

Καλό νερό υπάρχει σ’ αυτόν τον τόπο, φυλαγμένο, λέει ο Κόντογλου, «μέσα στη στέρνα της παράδοσης», είναι «το ύδωρ το ζων». Δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος σήμερα να ερμηνεύσει, να κατανοήσει με νηφαλιότητα τα δρώμενα.

Το «παλαβό νερό» το ήπιαν πρώτα οι Έλληνες πολιτικοί και σε μεγαλύτερες ποσότητες οι  Ευρωπαίοι τάχα και ιθύνοντες.

Μα κι εμείς, ο απλός λαός με αυτά που βλέπουμε και τα καταπίνουμε αμάσητα, πρέπει μάλλον να είμαστε ποτισμένοι, μέχρι μυελού οστέων, με το «τρελλό νερό».

Για τους Φράγκους, τους αναθεματισμένους Ευρωπαίγους, μας τα έλεγε ο Μακρυγιάννης 

«…Κι όλοι οι τίμιοι Έλληνες δεν θέλει κανένας ούτε να σας ακούσει ούτε να σας ιδή, ότι μας φαρμάκωσε η κακία σας » - ιδίως εκείνη η ερωτόπληκτη νυφίτσα, ο Σαρκοζί, που τον έχει βάλει, κατά το κοινώς λεγόμενο, η ναζογερμανίδα, στο βρακί της, όπως και όλη την εταίρα μας, την Ευρώπη - «όχι των φιλανθρώπων υπηκόγωνε σας, εσάς των ανθρωποφάγων οπ’ ούλο ζωντανούς τρώτε τους ανθρώπους και υπερασπίζεστε τους άτιμους και παραλυμένους και καταντήσετε την κοινωνία παραλυσία…».

Ανήκομεν εις την Δύσιν, μας έλεγαν οι «εθνάρχες» μας και το πιστεύαμε εμείς οι αυτόχθονες ιθαγενείς, αν και πρώτος και τελευταίος  πραγματικός Εθνάρχης μας και χωρίς εισαγωγικά ένας δικαιούται να είναι, κι΄αυτός ήταν ο Γιάννης ο  Καποδίστριας !

Και προσπαθήσαμε, κάναμε θυσίες, και ματώσαμε και κατασκοτωθήκαμε σε πεδία τιμής, γιατί;

Για να γίνουμε Ευρωπαίοι. 

Και ποιο το αποτέλεσμα; 

Ούτε Ευρωπαίοι γίναμε, μα χάσαμε και την Ελληνικότητά μας... 


( Χώρια πού τώρα χάνουμε την τιμή μας, χάνουμε τίς οικονομίες μας, τήν εργασία μας, καί τα σπίτια μας...

Επιτέλους, άς ξυπνήσουμε ! 

Τί μάς ωφέλησε η ΕΟΚ, τί μάς ωφέλησε η Ευρωπαϊκή Ένωση ; 

Μάς πέταξε στούς δρόμους, καί ακόμη δυστυχώς δέν τόχουμε καταλάβει να την αναθεματίσουμε, αλλά φωνάζουμε "να μείνουμε στό ευρώ" - "να μείνουμε στό ευρώ"...). 

«Έμαθε και ξένην γλώσσαν κι όταν ομιλεί κοιτάζω 

Είναι Έλλην, είναι Φράγκος; Απορώ και τον θαυμάζω», 

θα μας έλεγε ο αγωνιστής του ’21 και συγγραφέας Χουρμούζης. 

Η παρούσα σχιζοφρένεια δεν ερμηνεύεται, είναι νέας κοπής στον Ελληνικό βίο, είναι ιός άγνωστος, μόνο σε φαιδρά πρόσωπα, σαν αυτά που επιπολάζουν στην πολιτική σκηνή της χώρας θα μπορούσε να εκκολαφτεί.

Καταφεύγω πάλι σε μύθο. Τι να κάνω; 

Ανασύρω τα αειλαμπή πετράδια της παράδοσης, κείμενα τιμαλφή από την βιβλιοθήκη του Γένους. 

Αίσωπος λοιπόν.

Τίτλος τού έργου του: «σκώληξ και δράκων». 

Εν πρώτοις το πρωτότυπο:

«Συκέα παρ’ οδόν ην. Σκώληξ δε θεασαμένη δράκοντα κοιμώμενον εζήλωσεν αυτού το μήκος. Βουλομένη δε αυτώ εξισωθήναι, παραναπεσούσα επειράτο εαυτήν εκτείνειν μέχρις ου υπερβιαζομένη έλαθε ραγείσα».

Απόδοση στην Νεοελληνική:

«Μία συκιά λοιπόν, ήταν πλάι σ’ ένα δρόμο. Ένα σκουλήκι που είδε ένα μεγάλο φίδι να κοιμάται, ζήλεψε το μήκος του. Θέλοντας να το φτάσει, ξάπλωσε και προσπαθούσε να τεντωθεί, ώσπου απ’ το πολύ ζόρι την πάτησε και κόπηκε τό άθλιο στα δύο…».

Ζηλέψαμε λοιπόν κι΄ εμείς οι φουκαράδες, την Ευρώπη, τον πλούτο της, την άνεσή της.

Τις μηχανές της, τα μεγαλεία της, τις αξίες της. Τις χάντρες και τα καθρεφτάκια, τα μπακίρια και τις λαμαρίνες τα περάσαμε για μαλάματα και κοσμήματα. 

Δεν μας άρεσαν τα πολυτίμητα τζιβαϊρικά της γιαγιάς μας, τα ανταλλάξαμε με... τάπερ της κουζίνας.

«Οι Έλληνες αεί εν θαύμασι τιθέασι (βλέπουν) τα αλλότρια ή τα οικεία». 

Αρχαίον πάθος...

«Ξιπασμένοι οψίπλουτοι, πτωχοαλαζόνες άξιοι οίκτου». Και ακόμη «απροκάλυπτος περιφρόνησις των πατρίων μας και της θρησκείας ακόμη, ως δείγμα ευρωπαϊκής προοόδου». (Χουρμούζης).

Γίναμε σκώληκες (Νεοταξο - σκώληκες), ζηλέψαμε το μήκος του ευρωπαϊκού όφεος, τεντωθήκαμε, τανυστήκαμε για να γίνουμε κράτος «εφάμιλλον των ευρωπαϊκών» ως θα έλεγε ο Κοραής, αλλά από πολύ ζόρι και τέντωμα, κοπήκαμε στα δυό, διαλυθήκαμε...

 Και βέβαια όταν γίνεσαι σκουλήκι (ομιλώ κυρίως για την «φωτισμένη» ηγεσία μας) μη διαμαρτύρεσαι που σε ποδοπατούν, όπως η «προσβεβλημένη», έτσι το είπε, χαριτόβρυτος κυρία υπουργός του Υπουργείου " δια βίου αμάθειας και βλακείας" τους.

Και ένα σχόλιο, επί του πιεστηρίου, για την στάση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που προσχώρησε στις δυνάμεις κατοχής. 

Μια σοφή αρχαία ρήση λέει: «εν αμίλλαις πονηραίς, αθλιώτερος ο νικήσας».

Δημήτρης Νατσιός   

Δάσκαλος Κιλκίς