«Τὸν νοερὸν ἀδάμαντα, τῆς καρτερίας ἀδελφοί, πνευματικῶς εὐφημήσωμεν, Γεώργιον τὸν ἀοίδιμον Μάρτυρα…».
«…Γυρνῶντας ἀπὸ τὸν ἐσπερινὸ τῆς ἑορτῆς τοῦ Αγίου Γεωργίου στ᾿ αὐτιά μου ἀκουγόντουσαν ἀκόμη τὰ λόγια τοῦ δοξαστικοῦ τροπαρίου :
«..Τὴν ἐκ διαβολικῆς πλάνης χερσωθεῖσαν γῆν ἐκαλλιέργησας, καὶ τὴν ἀκανθώδη θρησκείαν τῶν εἰδώλων ἐκριζώσας, τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως κλῆμα κατεφύτευσας·…».
Πράγματι αυτή η «γῆ τῶν ψυχῶν» εἶχε χερσωθῇ, είχε γεμίσει αγκάθια ἀπὸ τὴν διαβολική πλάνη αἰῶνων καὶ αιώνων. Ἀπὸ τότε ποὺ το φίδι ἐξαπάτησε τοὺς Προπάτορές μας...
Οἱ ἀκανθώδεις θρησκεῖες τῶν εἰδώλων εἶχαν φυτρώσει παντοῦ. Σὲ κάθε ἐκδήλωσι τῆς ζωῆς τῶν ἀθρώπων, ὁ διάβολος εἶχε ἀπλώσει τὰ πλοκάμια του καὶ εἶχε ἐπιβάλει τὴν κυριαρχία του. Ἦταν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου ἐτούτου. Ἡ κυριαρχία του βέβαια σταμάτησε μὲ τὴν Ανάσταση τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ εχρειάζονταν και αὐτοὶ ποὺ μὲ τὴν πίστι τους καὶ τὴν ἀνδρεία τους, θὰ φύτευαν σ᾿ ὅλα τὰ μήκη και τα πλάτη τῆς γῆς τὸ κλῆμα τῆς Ορθοδόξου πίστεως καὶ θὰ τὸ πότιζαν μὲ τὸ αἷμα τους...
Ένας τέτοιος άνθρωπος ἦταν και ὁ Άγιος Γεώργιος ! Ἄνθρωπος ἦταν σὰν ὅλους μας. Εἶχε κορμὶ σὰν τὸ δικό μας. Καὶ ἦταν καὶ νέος.
Τί εἶχε παραπάνω ἀπὸ μᾶς; Μόνο τὸν πόθο γιὰ τὸν Χριστό καὶ τὴν ἀνδρεῖα ἀπέναντι στὰ ὀργανα τοῦ διαβόλου είχε αλλά καὶ τὴν ὑπομονὴ στὰ μαρτύρια καὶ στὶς κολάσεις (τιμωρίες) τους:
«Τὸν νοερὸν ἀδάμαντα, τῆς καρτερίας ἀδελφοί, πνευματικῶς εὐφημήσωμεν, Γεώργιον τὸν ἀοίδιμον Μάρτυρα…».
Τὸ σῶμα φοβάται τὰ βάσανα. Αὐτὴ εἶναι δυστυχώς ἡ ἀνθρωπίνη φύσις.
Κάτι τέτοια σκεφτόμουνα καὶ ἀναρωτιόμουνα τί πήγαμε καὶ κάναμε ἐκεῖ, στὸ ἐξοχικό ἐκκλησάκι;
++++++++++++++
