Ένας Ινδιάνος «άγγελος» της Κολομβίας: «Έλληνες Ορθόδοξοι, στώμεν καλώς !»

Μεξικό: Αγιασμός τών υδάτων από τον Ορθόδοξο Επίσκοπο κ. Τιμόθεο

Ὁ Θεὸς τελικά δὲν φαίνεται να μᾶς ἐγκαταλείπει. Τὼν ὥρα ποὺ - δυστυχῶς - ἄρχοντες καὶ ποιμένες ἀποστατοῦν καὶ προδίδουν τὴν πίστι τῶν Πατέρων μας καὶ πωλοῦν τὰ τίμια καὶ τὴν πατρίδα, ὁ Θεὸς μᾶς στέλνει ακόμη και από τοὺς Ἰνδιάνους τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς νὰ μᾶς δηλώσουν τὴν ἀξία τῆς πίστεώς μας, τὴν δική μας ἀναξιότητα ( μὲ πόση εὐγένεια καὶ λεπτότητα τὸ λέει... ) καὶ νὰ μᾶς παρακαλέσουν: «Στῶμεν καλῶς».

Κάποιοι φίλοι ἔστειλαν ἕνα δίλεπτο ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ κήρυγμα ἑνὸς Κολομβιανοῦ Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου. Ὁ ἐπίσκοπος, ὅπως διάβασα, ὀνομάζεται Τιμόθεος καὶ ἔχει τίτλο ἐπίσκοπος Ἄσσου Μεξικοῦ. Μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωσι ἡ ζωντανή του πίστη, ποὺ ἀποδεικνυόταν στὸν ἀπλό, οὐσιαστικό, καὶ βαθὺ πνευματικά λόγο του. Βρήκα ὅλο τὸ κήρυγμά του καὶ τὸ ἀπομαγνητοφώνησα παρακάτω.

https://youtu.be/z5iGfMnfvLs

 ( Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων Κρήτης. 27 Ἰανουαρίου 2023 )

---------------------------

«…Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο μᾶς ὁμιλεῖ γιὰ ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ὀνομάζεται Ζακχαῖος. Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἔτυχε νὰ ἤτανε πλούσιος, πλούσιος ἀλλὰ κοντός. Καὶ γιὰ νὰ δῇ τὸν Κύριο ἔπρεπε νὰ ἀνεβῇ σὲ μιὰ συκομορέα, δηλαδὴ σὲ ἕνα δέντρο.

Λοιπὸν σήμερα, αὐτὸς ποὺ σᾶς ὁμιλεῖ εἶναι καὶ ἕνας Ζακχαῖος. Εἶμαι εγώ, καί είμαι καί κοντὸς !

Καὶ θὰ σᾶς ἔλεγα καλύτερα ὅτι εἶμαι νεαρός, γιατὶ ἔχω μόλις 23 χρόνια ποὺ γεννήθηκα στὴν κολυμβήθρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐδὼ καὶ 23 χρόνια σὲ ἔνα κομμάτι γῆς ποὺ ὀνομάζεται Μακεδονία ἦρθα ἐγὼ ἀπὸ τὴν Λατινικὴ Ἀμερικὴ γιὰ νὰ φέρω τὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας στὰ δικά μου μέρη , ὅπου δὲν εἴχαμε τὴν Ὀρθόδοξη παρουσία.

Καὶ βαπτίστηκα ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ ἁγίου Ἀγαθονίκου, μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφὸ τὸν Ἀθηναγόρα, ὁ ὁποῖος σήμερα εἶναι ἐπίσκοπος, εἶναι ἀρχιερέας, καὶ γίναμε Ορθόδοξοι.

Καὶ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός τὴν δυνατότητα νὰ ξεκινήσωμε τὸν δρόμο καὶ νὰ ἀνήκωμε στὴν πίστι ποὺ ἐσᾶς σᾶς κληρονόμησαν οἱ προγόνοι σας οἱ  Ἕλληνες.

Ἐγὼ ἤθελα νὰ γίνω Ορθόδοξος ἀπὸ 8 χρονῶν παιδί. Ἔτυχε νὰ δῶ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Μακάριο ἀπὸ τὴν Κύπρο, ὁ ὁποῖος σὰν πρόεδρος εἶχε ἐπισκεφθῇ τὴν Κολομβία, καὶ ἀπὸ τότε ἄρχισε ἡ δική μου πορεῖα. Διότι ρώτησα ἕναν Δυτικὸ ἱερέα , τοῦ λέω: «Ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ δείχνουν τώρα στὴν τηλεόραση, ποὺ ἐδὼ καὶ λίγα χρόνια ἐπισκέφτηκε τὴν Κολομβία;»

Καὶ μοῦ ἀπάντησε ὁ ἱερέας: «Εἶναι ἕνας αἱρετικὸς ἐπίσκοπος».

Ἀλλὰ ἐπίσης ἕνας άλλος Αγγλικανὸς μοῦ εἶπε: «Δὲν εἶναι αἰρετικὸς. Αὐτὸς εἶναι Ὀρθόδοξος. Καὶ ἡ Ὁρθοδοξία εἶναι ἡ μάννα μας ἐκκλησία ! »

++++++++++++++++++++

 

« Η Ελλάδα κατάντησε ένα σκισμένο πουκάμισο, αλλά θα σωθεί ! Όχι όμως από πολιτικούς…» ( προφητεία Οσίου Παϊσίου )

 

Όσα δεν πρόσεξαν οι δημοσιογράφοι στη κηδεία του τέως Βασιλέως Κωνσταντίνου…

 π.Νεκτάριος Μουλατσιώτης, ηγούμενος τής Ιεράς Μονής Αγίου Αυγουστίνου καί Σεραφείμ Σάρωφ,

Τρίκορφο Φωκίδος

 

«Η Ελλάδα κατάντησε ένα σκισμένο πουκάμισο και αυτή την στιγμή κυβερνάται από τον διάβολο.

Είμαστε ένας όχλος πια …..πρόβατα δίχως ποιμένα, δεν ξέρουμε που να πάμε. Δεν γνωρίζουμε

πού είναι το φως και πού το σκοτάδι...»

 

  Ορθόδοξο  ΒΗΜΑ…

«Ο ηγέτης που θα λυτρώσει τους Έλληνες και την χώρα υπάρχει !
Είναι ευλογημένος από τον Θεό, καθαρός στην ψυχή, Χριστιανός Ορθόδοξος και δεν είναι πολιτικός...»

έλεγε ο Όσιος.

Όποιος είχε την ευλογία να τον συναντήσει, θα καταλάβαινε πως επρόκειτο για έναν φωτισμενο Γέροντα.

Μέσα από 24ωρες Παρακλήσεις στόν Χριστό, στήν Παναγία μας και στούς Αγίους για όλους, αλλά κυρίως για την Ελλάδα, πρόσφερε ύψιστο πνευματικό έργο και μιλά για πρώτη φορά για την κατάσταση στη Χώρα και για το τι πρέπει να κάνει ο Έλληνας για να σωθεί...

«Η Ελλάδα κατάντησε ένα σκισμένο πουκάμισο και αυτή την στιγμή κυβερνάται από τον διάβολο. Είμαστε ένας όχλος πια …..πρόβατα δίχως ποιμένα δεν ξέρουμε που να πάμε. Δεν γνωρίζουμε πού είναι το φως και πού το σκοτάδι.

Ζούμε τους έσχατους καιρούς, την εποχή του Αντιχρίστου όπου η εμφάνισή του θα γίνει αμέσως μετά το τελικό χάραγμα που έρχεται σύντομα...

 

+++++++++++++++++

Πρωτοχρονιά στήν Σιβηρία...

ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑ ΘΕΟΥ   ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ !

Ένα Ορθόδοξο Εκκλησάκι στήν αχανή Σιβηρία !

Από τίς αναμνήσεις τού κυρ  Φώτη Κόντογλου
«…Αγαπητέ αδελφέ, σήμερα θα σου πώ την πιο καλή ιστορία, και μπορείς να τη γράψεις και στην εφημερίδα, μέρες πούναι τώρα… Το λοιπόν, σαν τέτοιες χρονιάρες μέρες, Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, βρέθηκα, όχι μονάχα στη Σιβηρία, αλλά πέρασα και στο νησί που το λένε Σαχαλίνα.

Γι αυτό σου λέγω πως η σημερινή ιστορία είναι πιό σπουδαία από τις σπουδαίες...




Ένα βιβλίο ντοκουμέντο πού πρέπει να διαβαστεί απ΄ όλους μας...

Στη Σαχαλίνα δεν μπορούσε να πάγει όποιος κι όποιος, γιατί εκεί πέρα βρισκόσαντε οι φυλακές που στέλνανε τους βαρυποινίτες απ’ ούλη τη Ρουσία. Το λοιπόν, σ’ αυτό το μέρος έκανα Χριστούγεννα και τα’ αγιού Βασιλείου, κι έκλαψα, γιατί πήγα και λειτουργήθηκα σε εκκλησία!

Και τι εκκλησία: Ορθόδοξη, σαν τις δικές μας, με παπάδες σαν τους δικούς μας, με εικονίσματα, με ψαλμωδίες σαν τις δικές μας.
Το «Πάτερ ημών», το «Κύριε ελέησον», κι άλλα γράμματα, τα λέγανε Ελληνικά. Που; Εκεί που θαρρεί κανένας πως βρίσκεται στον άλλον κόσμο...

Μπόρεσα και πήγα στη Σαχαλίνα, γιατί ήμουνα τότες μαζί μ’ έναν Ρούσο μηχανικό τόν Αντρώποφ, που είχε άδεια να πάγει να κάνει εξέταση για πετρέλαια. Γιατί αυτό το καταραμένο νησί τι δεν βγάζει: Κάρβουνο, πετρέλαιο, χρυσάφι, σίδερο, ψάρια, γούνες, φώκες, φάλαινες…

Μ΄ όλο που είναι πολύ μεγάλο, δεν έχει καμιά πολιτεία απάνω του, εξόν από πεντέξι μαζέματα καλύβες, το Ντουέκ, τα’ Αλεξαντρόβσκ, το Ονόρ, κι ένα-δύο άλλα. Σ’ αυτά τα μέρη βγάζανε πετροκάρβουνο.

Δουλεύανε Ρούσοι, Τάταροι, Αρμένηδες, Έλληνες και Τούρκοι, ούλοι ύποπτοι, της κοπριάς τ’ άνθος. Το νησί αυτό το λέγανε καταραμένο από τις φυλακές, από τα κάτεργα, που τα λέγανε κι οι Ρούσοι Κάτοργκα. Το τι είδανε τα μάτια μου, όσον καιρό κάθισα σ’ αυτόν τον τόπο, και τι σκληρά πράγματα άκουσα να λένε για τους καταδίκους, θα σου τα πώ άλλη φορά. 

Υπήρχανε κάτεργα σε δυό-τρία μέρη, όλα στο ίδιο σχέδιο, τα γραφεία, η εκκλησία, η καζάρμα, δυό-τρία μικρομάγαζα, κι οι φυλακές, κάτι μπουντρούμια, που καλύτερα να πεθαίνει κανένας στην καρμανιόλα, παρά νάναι ζωντανός εκεί μέσα...

Εξόν απ’ αυτά που είπα, εκείνο τα’ απέραντο νησί ήτανε έρημο. Από τη μεγάλη στεριά της Ταταρίας το χωρίζει ένα μπουγάζι, που έχει φάρδος από 12 έως 50 μίλια. Τον χειμώνα παγώνει αυτό το μπουγάζι, και περνάνε από την Ταταρία κρυφά Τάταροι, Μογγόλοι και άλλοι. Περνάνε από τη στεριά και αγρίμια.

Περνούσανε από το νησί στη στεριά και κατσάκηδες (δραπέτες), που καταφέρνανε να φύγουνε από τα κάτεργα και γυρίζανε μέσα στα χιόνια οι δυστυχισμένοι, χωρίς θροφή, χωρίς τίποτα. Οι περισσότεροι πεθαίνανε...

++++++++++++++++++