
Η γιορτή τών Φώτων στήν λησμονημένη Ιωνία μας...
Οί μέρες των εορτών αύριο μεθαύριο τελειώνουνε, πήραμε κάποια νότα χαράς έστω και με άδειες τσέπες αρκετοί από εμάς, μας περιμένει τώρα στυγνό το αύριο, αλλά και πάλι να μάθουμε να μη απελπιζόμαστε γιατί κάθε μέρα πού περνάει φέρνει πάνω της και μια αλλαγή, και άς ελπίσουμε ότι κάτι θα γίνει στο τέλος, κάποια νέα κατάσταση θα ξεφυτρώσει…
Άντε παιδιά, δεν θα μας αφήσει στο τέλος ο Θεός , και άς έχουμε κουράγιο ελπίζοντας σε μια νέα Ανατολή τόσο για εμάς, όσο και για τα νέα παιδιά μας ελπίδα του αύριο, αλλά και για την Πατρίδα, για όλους μας…
Μέρες των Θεοφανείων έρχονται, ανοίγουν οί ουρανοί το βράδυ της παραμονής λέγανε οί παλιοί, σοφοί οί παλιοί με τις αγνές παραδόσεις τους πού τις ποδοπατήσαμε εμείς οί νεότεροι έξυπνοι και φθάσαμε εδώ πού φθάσαμε, αν όχι στον πάτο του πηγαδιού αλλά λίγο πιο πάνω από τις πηγές του…
Θα παραθέσουμε τώρα μια περιγραφή των Θεοφανείων στην Μικρά Ασία από τον γνωστό συγγραφέα αείμνηστο Φώτη Κόντογλου, βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών στο γνωστό έργο του «Τά Φώτα στο Αιβαλί» για να θυμηθούμε και λίγο τις λησμονημένες ( αλλά όχι χαμένες) πατρίδες…