Πραγματικά πλήρης ημερών σε ηλικία 104 ετών, και κατόπιν εγκεφαλικού επεισοδίου πού οδήγησε και σε νεφρική ανεπάρκεια, εκοιμήθη ο μαχητικός Επίσκοπος πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης.
Το έργο του, Εκκλησιαστικό, συγγραφικό, κοινωνικό, υπήρξε πολυσύνθετο…
Όπου κι΄ αν πήγε άφησε εποχή δραστηριότητας και Χριστιανικής αλληλεγγύης στα φτωχά στρώματα του λαού…
Τά συσίτια πού διοργάνωσε επί κατοχής προσφέροντας καθημερινά χιλιάδες μερίδες φαγητού σε άπορους και φυλακισμένους στην Κοζάνη πού πέθαιναν από την πείνα, τους ρομά και τσιγγάνους πού τους έκτισε σπίτια και τους βάπτισε, τά κοινωνικά ιδρύματα πού έφτιαξε μετέπειτα στην επαρχία του, την πραγματική αντίσταση πού έκανε στις στρατιωτικές και πολιτικές επεμβάσεις τους όταν χτυπούσαν την Ορθοδοξία, το μεγάλο κατανοητό και πρακτικό συγγραφικό του έργο απλό στην διατύπωση πού ακόμη κι΄ ένας αγράμματος μπορεί να καταλάβει, και τόσα άλλα είναι ένα μικρό μόνο δείγμα του έργου πού αφήνει πίσω του…
Κινδύνευσε επί κατοχής με τους Ιταλούς με εντολή συλλήψεως και εκτέλεσής του, κινδύνευσε ωσαύτως να απαγχονιστεί και από τους Γερμανούς, έλεγξε τον μετέπειτα βασιλιά Παύλο, τον Καραμανλή, κλπ. πρόσωπα δηλαδή πού ουδείς τολμούσε τότε να τ΄ ακουμπήσει…
+++++++++++++++++
Αλλά ο Αυγουστίνος βλέποντας μόνο Χριστό και Ελλάδα, τόλμησε να τα βάλει με τους ψευτομεγάλους της εποχής μας την ώρα πού άλλοι κρυβόσαντε, ή έσκαγαν δυό στρακαστρούκες και μοίραζαν κάποιο πολυγραφημένο φυλλάδιο κάνοντας τάχατες αντίσταση κατά της χούντας...
Καταδιώχθηκε από την Χούντα, τον φθάσανε μετέπειτα μέχρι το Στρατοδικείο τού Ρούφ, κυνηγήθηκε από δεξιούς, από αριστερούς, και από αθέους…
Μικρό παράδειγμα από την ζωή του είναι και τα παρακάτω συμβάντα όπως καταχωρήθηκαν από προσωπικές μαρτυρίες ανθρώπων πού έζησαν κοντά του…
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 1941
ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΒΓΑΖΟΥΝ ΕΝΤΑΛΜΑ ΣΥΛΛΗΨΕΩΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ…
Οι Ιταλοί κατακτηταί τα πρώτα Χριστούγεννα της σκλαβιάς του 1941 έβγαλαν ένταλμα συλλήψεως στα Γιάννενα εναντίον του π. Αυγουστίνου και τον χαρακτήριζαν επικίνδυνο. Το ένταλμα το κοινοποίησαν και στις Γερμανικές αρχές.
Ο ατρόμητος ιεροκήρυκας, τα πρώτα Χριστούγεννα της σκλαβιάς ήταν στα Γιάννενα σε ηλικία 33 ετών.
Με εντολή του τότε Μητροπολίτου Ιωαννίνων Σπυρίδωνος Βλάχου μίλησε στον κατάμεστο Μητροπολιτικό ναό της πόλεως. Μίλησε για τα δύο άστρα που δεν θα σβήσουν ποτέ, για το Άστρο της Βηθλεέμ και την Ελλάδα.
Τόνωσε το πεσμένο ηθικό των σκλαβωμένων Ελλήνων και καυτηρίασε τους Έλληνες εκείνους που υποχωρούσαν στην προπαγάνδα των Ιταλών και γίνονταν Ιταλοί υπήκοοι. Για τον λόγο του ενημερώθηκαν αμέσως οι Ιταλοί κατακτηταί που βρίσκονταν εντός του ναού και περίμεναν στην έξοδο για να τον συλλάβουν. Ο Μητροπολίτης το κατάλαβε και τον φυγάδευσε από την μικρή είσοδο του ιερού.
Μετά το ιστορικό εκείνο κήρυγμα γίνεται μεγάλη αναστάτωση. Οι απεσταλμένοι της καραμπιναρίας έρχονται στον Μητροπολίτη Σπυρίδωνα και ζητούν να τους παραδοθεί ο ιεροκήρυκας. Ο Σπυρίδων τους καθησυχάζει με την υπόσχεση πως θα τον τιμωρήσει ο ίδιος.
Καλεί ύστερα επειγόντως τον ιεροκήρυκα.
―Αυγουστίνε, του λέγει, από σήμερα σε προάγω σε Πρωτοσύγκελλο. Θα αναλάβεις αυτόν τον τομέα και θ᾽ αφήσεις το κήρυγμα.
Κοντοστέκεται ο μικρόσωμος ιεροκήρυκας.
―Δηλαδή δεν θα ομιλώ; Και τι θα κάνω; Θα γυρίζω σαν χασαπόσκυλο στους δρόμους και τις πλατείες των Ιωαννίνων; Αδύνατον!
―Βρε Αυγουστίνε, δεν το κατάλαβες ακόμα πως κινδυνεύει το κεφάλι σου; Και μαζί με το δικό σου κινδυνεύει και το δικό μου.
―Τότε να μου δώσετε απολυτήριο να φύγω.
Ας δούμε τι ακόμη είπε στον δεσπότη του, για την απαγόρευση του κηρύγματος ο π. Αυγου-στίνος• Το ακούσαμε από τον ίδιο:
« Δεν είναι σωστό αυτό που κάνετε. Αν δεν κηρύττω θα γίνω σκύλος ενεός (=σκυλί που δεν γαυγίζει) και σκυλί που δεν γαυγίζει είναι άχρηστο. Έπρεπε να πείτε στους Ιταλούς• Ο Αυγουστίνος δεν είναι παιδί μου. Εμένα δεν μου έκανε κανένα κακό, αν εσάς σας ενοχλεί, συλλάβετέ τον και πετάξτέ τον στην θάλασσα, αλλά να ξέρετε ότι η Ελλάδα έχει πολλούς σαν τον Αυγουστίνο…»
Μετά από την ηρωϊκή αυτή απάντηση ο π. Αυγουστίνος έφυγε από τα Γιάννενα εν καιρώ νυκτός, χωρίς να ενημέρωσε ούτε την γερόντισσα μητέρα του που έμενε μαζί του.
Οι Ιταλοί περικύκλωσαν το σπίτι του και επειδή δεν βρήκαν τον ίδιο συνέλαβαν την μητέρα του. Ο δεσπότης τότε την ανέλαβε υπό την προστατασία του και κατόρθωσε να την πάρει από τα χέρια τους.
Ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης γλύτωσε για μιά ακόμη φορά από βέβαιο θάνατο.
Oι Ιταλοί κατακτηταί ( τις επόμενες μέρες ) έβαλαν σ’ ένα καράβι πολλούς πατριώτες Έλληνες με σκοπό να τους μεταφέρουν στην Ιταλία και το βύθισαν σκόπιμα στην Αδριατική.
Ο π. Αυγουστίνος σώθηκε από το ύποπτο ναυάγιο των Ιταλών για να ριχθεί σε μια δραματική και απίστευτη περιπέτεια, τη «μεγάλη περιπέτεια της Μακεδονίας μας», όπως γράφει ο ίδιος και μπήκε για καλά μέσα στην άγρια θύελλα που σάρωνε την κατοχή την πατρίδα μας.
Η Μακεδονία ήταν κάτι περισσότερο από τραγική. Η βία των Γερμανών και Ιταλών κατακτη-τών, οι σφαγές, ο αποκλεισμός και η προπαγάνδα των Βουλγάρων οργίαζαν τότε στην Μακεδονία…
________
ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ
Η μαρτυρία είναι του αειμνήστου μητροπολίτου Ναυπάκτου Χριστοφόρου και την διασώζει ο αρχιμανδρίτης π. Επιφάνιος Θεοδωρόπυλος:
«Ήτο κατοχή. Ήμην τότε Μέγας Πρωτοσύγκελος της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Είχον μεταβεί κάποιαν ημέραν εις το Υπουργείον Παιδείας.
Εκει εύρον τον Γερμανόν Διοικητήν, όστις συνωμίλει μετά του Υπουργού. Η συνομιλία εγίνετο Γερμανιστί.
Αντελήφθην όμως ότι θέμα της συνομιλίας ήτο ο πατήρ Αυγουστίνος, ο όποιος υπηρετούσε τότε εις την Μακεδονίαν και ότι αι διαθέσεις του Γερμανού κάθε άλλο παρά αγαθαί ήσαν δια τον πατέρα Αυγουστίνον.
Παρενέβην και παρεκάλεσα τον Υπουργόν να με συστήσει και να ειπεί εις τον Διοικητήν να ζήτηση παρ’ εμού πληροφορίας περί του πατρός Αυγουστίνου…
Μετ’ ολίγας ημέρας ήλθεν αυτοπροσώπως ο Διοικητής εις το Γραφείον μου εν τη Αρχιεπισκοπή με διερμηνέα, καθώς και με τρεις άλλους, ας τους είπω στενογράφους.
Ετοποθέτησε τον ένα εδώ, τον άλλο πάρα κάτω και τον άλλο πιο πέρα. Και τότε ήρχισεν αμέσως ένα καταιγισμόν ερωτημάτων προς εμέ. Όταν ετελειώσαμεν, μου είπεν:
--»Έχει αποφασισθεί η εκτέλεσις του Αυγουστίνου Καντιώτου. Μετά τα όσα μου είπατε, διστά-ζω να προχωρήσω, θα διαταξω να ανασταλεί. Ταυτοχρόνως όμως θα διαταξω να γίνει πλέον άγρυπνος και πλέον συστηματική η παρακολούθησίς του. Με το παραμικρόν που θα προκύψει εις βάρος του, θα εκτελεσθεί, αλλά θα έχετε και σεις ευθύνας. Νομίζω ότι κάποια καταχθόνια μηχανή υπάρχει εις την Εκκλησίαν, η οποία τεκταίνεται κακά εις βάρος του στρατού κατοχής… »
Όταν έφυγε, επήρα αμέσως την πέννα και εχάραξα λίγες γραμμές εις τον πατέρα Αυγουστίνον:
«Πάτερ Αυγουστίνε, συνέβη αυτό και αυτό. Η ζωή σου κρέμεται σε μια κλωστή, θα σε παρακολουθούν συνέχεια. Πρόσεχε κάθε σου βήμα. Πρόσεχε, πρόσεχε, πρόσεχε…».
Λαμβάνω, αγαπητοί μου, ένα γράμμα, που θα έπρεπε και εγώ που είμαι επίσκοπος και σεις που είσθε λαϊκοί, να το έχομεν επάνω από το κρεββάτι μας και να το διαβάζωμεν κάθε ημέραν:
«Αγαπητέ μου πάτερ Χριστόφορε, έλαβα το γράμμα σου και σ’ ευχαριστώ διά την αγάπην σου. Σ΄ ευχαριστώ και διά τις συμβουλές σου, τις οποίες όμως δεν πρόκειται να τηρήσω.
Η ζωή μου δεν αξίζει μία δεκάρα. Αν δεν με σκοτώσουν οι Γερμανοί, κάποια αρκούδα των Mακεδονικών δασών θα με φάγη...
Ας πέσω λοιπόν υπηρετών και υπερασπιζόμενος τον μαρτυρικόν και εγκαταλελειμμένον απ΄ όλους λαόν μας. Εάν δεν σε επανίδω, καλήν αντάμωσιν εις την Αιωνιότητα.
Με αγάπην Χριστού
Αυγουστίνος».
============================
KAI MIA ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΑΝΝΗ ΤΟΝ ΠΡΟΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΟΡΤΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΗ ΤΟΥ…
Τί ἦταν ὁ Ἰωάννης; Ὅλοι οἱ παπᾶδες καὶ οἱ δεσποτάδες νὰ μαζευτοῦμε, δὲν κάνουμε οὔτε τὸ νυχάκι του.
Ἦταν ἀσκητής• ἄνθρωπος οὐράνιος, μὲ σάρκα μὲν καὶ ὀστᾶ ὅπως ἐμεῖς, ἀλλὰ σὰν ἄγγελος ἐπίγειος. Ἀπὸ παιδὶ ἀφιερώθηκε στὸ Θεό. Μικρὸς πέρασε τὸν Ἰορδάνη καὶ πῆγε στὴν ἔρημο, ὅπου ἔζησε χρόνια.
Ζοῦσε μὲ σκληραγωγία. Ποτό του ἦταν τὸ νερὸ τοῦ ποταμοῦ, ποὺ ἔπαιρνε μὲ τὶς φοῦχτες. Τροφή του εἶχε ἀκρίδες, τὰ ἄκρα τῶν χορταριῶν, καὶ μέλι ἄγριο. Τὸ ροῦχο του ἦταν σκληρό, φτειαγμένο ἀπὸ τρίχες καμήλου, μὲ μιὰ ζώνη ἀπὸ δέρμα στὴ μέση. Γιὰ κρεβάτι δὲν εἶχε μαλακὸ σουμιέ, ἀλλὰ τὴν ἄμμο.
Στέγη – ὀροφή του εἶχε τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ.
Ἐμεῖς μιὰ Τετάρτη καὶ Παρασκευὴ δὲ μποροῦμε νὰ νηστέψουμε, κι αὐτὸς νήστευε ὅλη του τὴ ζωή• κρέας δὲν ἔτρωγε, κρασὶ δὲν ἔπινε. Συντροφιὰ εἶχε τὰ θηρία, ἐκεῖ στὸ μεγάλο πανεπιστήμιο τῆς ἐρήμου. «Τοῖς ἐρημικοῖς ζωὴ μακαρία ἐστί, θεϊκῷ ἔρωτι πτερουμένοις» (ἀναβ. πλ. α΄).
Ἔτσι ζοῦσε, ὅταν ἦρθε ἡ ὤρα καὶ πῆρε τὴν ἐντολή, ν᾽ ἀφήσῃ τὴν ἔρημο καὶ νά ᾽ρθῃ στὴν ὄχθη τοῦ Ἰορδάνου. Ἀπὸ τότε ἄρχισε ν᾽ ἀναγγέλλῃ, ὅτι ὁ Χριστὸς ἔρχεται, ἦρθε, εἶναι ἤδη ἀνάμεσά μας. Δύο πράγματα συνιστοῦσε.
Τὸ πρῶτο.
Πιστεύετε στὸ Χριστό. Δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνας ἄνθρωπος, ἀπὸ τοὺς μεγάλους ἄνδρες τῆς γῆς. Εἶναι πολὺ παραπάνω. Εἶναι τόσο δυνατός, ποὺ τὸ δαχτυλάκι του νὰ κουνή¬σῃ ἔκαψε τὴ γῆ. Εἶναι τόσο μεγάλος, ποὺ ἐγὼ δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σκύψω νὰ λύσω τὸ λουρὶ ἀπὸ τὰ ὑποδήματά του.
Πῆρα ἐντολὴ νὰ τὸν δείξω καὶ σᾶς τὸν δείχνω. Νάτον! Τὸν βλέπετε; δὲν φορεῖ στέμμα, δὲν ἔχει σπαθιὰ καὶ κορῶνες, δὲν ἔχει χρήματα. Εἶνε πτωχὸς – πάμπτωχος. Κάτω ὅμως ἀπὸ τὸ ταπεινὸ αὐτὸ σχῆμα τοῦ ἐργάτου τῆς Ναζαρὲτ εἶνε «ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 1,29). Εἶνε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Θεός. Πιστεύετε σ᾽ αὐτὸν καὶ μόνο.
Καὶ τὸ δεύτερο ποὺ ἐκήρυττε ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος•
Ἑτοιμαστῆτε νὰ ὑποδεχθῆτε τὸ Χριστό. «Μετανοεῖτε»! (Μᾶρκ. 1,15), ἀκουγόταν ἡ φωνή του σὰν βροντή. Τί θὰ πῇ «μετανοεῖτε»; Ἀλλάξτε δρόμο. Ὅταν ἤμουν ἱεροκήρυκας καὶ περιώδευα στὴν ὕπαιθρο (χίλια χωριὰ ἐπισκέφθηκα), πολλὲς φορὲς ἔχανα τὸ δρόμο καὶ στενοχωριόμουν. ―Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ δρόμος• γιὰ νὰ φτάσῃς ἐκεῖ ποὺ θέλεις θὰ πᾷς ἀπὸ ᾽κεῖ, μοῦ ἔδειχναν… Ἔτσι ἄλλαζα δρόμο.
Καὶ ὁ Ἰωάννης ἔλεγε στὸν κόσμο, ποὺ εἶχε χάσει τὸ δρόμο του μέσα στὸ λαβύρινθο τῆς ἁμαρτίας
• Ἀλλάξτε δρόμο• ὁ δρόμος ποὺ βαδίζετε ὁδηγεῖ στὴν κόλασι, ἐκεῖ θὰ καταλήξετε…. Ὑπάρχει δρόμος ποὺ φαίνεται στολισμένος μὲ ἄνθη, ἀλλὰ τὸ τέλος του εἶναι γκρεμὸς καὶ ἄβυσσος• εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἁμαρτίας, τῶν διασκεδάσεων, τῆς πορνείας, τῆς μοιχείας, τῆς κλεψιᾶς καὶ ἀτιμίας, τῆς ἐκμεταλλεύσεως, τῶν διαφόρων ἰδεῶν τοῦ κόσμου.
Ἕνας δρόμος εἶναι ὁ σωστός, τοῦ Χριστοῦ. «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ἰωάν. 14,6). Μετανοεῖτε λοιπόν, ἀλλάξτε δρόμο, ἀκολουθῆστε τὸ δρόμο ποὺ δείχνει τὸ ἀστέρι τῆς Βηθλεέμ.
Αὐτὸ φωνάζει ὁ τίμιος Πρόδρομος. Καὶ προειδοποιεῖ• Ἂν δὲν μετανοήσετε ἀλλὰ μείνετε ἀναίσθητοι, νὰ ξέρετε•
«Πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται» (Ματθ. 3,10). Ὅποιος φυτεύει δέντρο, περιμένει καρπό. Κ᾽ ἐμεῖς δέντρο εἴμαστε, ποὺ φύτεψε ὁ Θεός. Τί καρπὸ ἀποδίδουμε; Ἂν δὲν ἔχουμε καρπό, λέει ὁ Ἰωάννης, μᾶς περιμένει τσεκούρι καὶ φωτιά. Ἀφῆστε λοιπὸν τὴν ἁμαρτία.
Καὶ πίστευαν πολλοὶ στὸ κήρυγμά του. Πήγαιναν στὸν Ἰορδάνη, ἔμπαιναν μέσα, καὶ ἀπὸ ᾽κεῖ ἐξωμολογοῦντο. Ἔλεγαν ὅλα τὰ ἁμαρτήματά τους, καὶ δάκρυα κυλοῦσαν στὸ νερό.
Οἱ ἄλλοι ὅμως ἔμεναν ἀμετανόητοι• οὔτε στὸν Ἰωάννη οὔτε στὸ Χριστὸ πίστεψαν. Καὶ τιμωρήθηκαν.
Διαβάστε τὴν ἱστορία. Δὲν πέρασαν σαράντα χρόνια κ᾽ ἔπεσε φωτιά• κάηκαν τὰ Ἰεροσόλυμα, τὰ σπίτια καὶ ὁ περίλαμπρος ναὸς τοῦ Σολομῶντος (μέχρι σήμερα οἱ Ἑβραῖοι ―ποὺ ἔχουν χρήματα― δὲν μποροῦν νὰ τὸν ξαναχτίσουν).
Τὸ εἶπε ὁ Χριστός• «Δὲ θὰ μείνῃ λίθος ἐπὶ λίθον» (Μᾶρκ. 13,2). Τὸ εἶπε καὶ ὁ Ἰωάννης• «Πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται».
* * *
Καὶ τώρα, ἀδελφοί μου, μολονότι ἁμαρτωλὸς καὶ ἀνάξιος δοῦλος τοῦ Θεοῦ, προειδοποιῶ κ᾽ ἐγὼ σὰν τὸν Ἰωάννη καὶ φωνάζω• «Πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται». Ἀλλοίμονό μας.
Ἕνα εἶναι τὸ φάρμακό μας.
Δὲν εἶναι τὰ κόμματα, οἱ ἰδεολογίες, τὰ συστήματα. Τὸ φάρμακο ποὺ θὰ θεραπεύσῃ τὴν ἀνθρωπότητα εἶναι τὸ «Μετανοεῖτε».
Νὰ μετανοήσουμε ὅλοι, Ἀνατολὴ καὶ Δύσις, Ἀμερικὴ καὶ ῾Ρωσία, Εὐρώπη καὶ Βαλκάνια. Γιατὶ ὅλοι ἔχουμε τ᾽ ἁμαρτήματά μας• κανείς δὲν εἶναι ἀναμάρτητος.
Ἕνας μόνο εἶναι ὁ ἀναμάρτητος• ἐκεῖνος ποὺ μόλις μπῆκε στὸ νερό, ἀμέσως βγῆκε, «εὐθέως» ἐξῆλθε (βλ. Μᾶρκ. 1,10). Εἶναι ὁ Χριστός. Δὲν εἶχε κανένα ἁ-μάρτημα• βαπτίσθηκε γιὰ μᾶς, γιὰ νὰ μᾶς ἀνοίξῃ τὴ θύρα τοῦ ἁγίου βαπτίσματος.
«Μετανοεῖτε» λοιπὸν ὅλοι, μεγάλοι καὶ μικροί, γυναῖκες καὶ ἄντρες, ἀγράμματοι καὶ σοφοί, κλῆρος καὶ λαός.
Ὅλοι ν᾽ ἀλλάξουμε δρόμο• ν᾽ ἀκολουθήσουμε τὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ. Διότι ἕνας εἶναι ὁ δρόμος ποὺ σῴζει, μόνο αὐτός, δὲν ὑπάρχει ἄλλος. Διαφορετικά, τί μᾶς περιμένει;
Μόνο ἁμαρτίες κάνουμε• βλαστήμιες, ψευδορκίες, μοιχεῖες, πορνεῖες, κλεψιές, ἀτιμίες, καταχρήσεις, διαρρήξεις, ἐγκλήματα… Εἴμαστε δέντρα ἄκαρπα. Τί περιμένουμε;
Τσεκούρι καὶ φωτιά. Δηλαδή; Πόλεμος, πυρηνικὸς ὄλεθρος, μία βόμβα σὲ κάθε πρωτεύουσα, ποὺ θὰ πέφτῃ ἀπὸ τ᾽ ἀεροπλάνα, τὰ «μαυροπούλια» τοῦ θανάτου, καὶ σβήσαμε.
Σᾶς παρακαλῶ, ὅπως τότε ἄκουσαν τὸν Ἰωάννη καὶ ἐξωμολογοῦντο στὸν Ἰορδάνη, ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς. Σᾶς καλῶ στὸν Ἰορδάνη• καὶ Ἰορδάνης εἶναι ἡ μετάνοια. Ὅλοι λοιπὸν στὴν ἐξ-ομολόγησι, γιὰ νὰ βροῦμε ἔλεος καὶ σωτηρία.
Εἴθε ὁ Κύριος διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, νὰ ἐλεήσῃ καὶ σώσῃ πάντας ἡμᾶς• ἀμήν.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου