Παίχτηκε "μπακαλόγατος" στήν σκηνή, καί μάς βγήκε "σαρδελόγατος" στίς κερκίδες !
( ή, όποιε άλλε υπεύθυνε... )
------------------------------------------
Από πολλά χρόνια τώρα, είτε κατεβαίνοντας την Γερμανού είτε ανεβαίνοντας την Παντοκράτορος, και περνώντας έξω από το αρχαίο Ωδείο, πού οί ένδοξοι ημών πρόγονοι μάς άφησαν ως ενέχυρο και παρακαταθήκη για να τους θυμόμαστε, πολλάκις και πλειστάκις διερωτώμουνα, τό πώς άραγε μπορούσε και χωρούσε τόσος κόσμος σ΄ αυτά τα στενά «καθίσματα» πού τα πόδια του ενός ( άνω ), ακουμπούσαν στις πλάτες, ή και στά αυτιά του άλλου, ( κάτω ).
Καί μπορεί μέν οί πρόγονοί μας να ήσαν πιο κοντόσωμοι από εμάς, τους ευτραφείς και καλοζωϊσμένους ( πίτσες, μπέϊκον, μουρταδέλες, και χαρμπούργκερ…) της εποχής μας, αλλά εν πάσει περιπτώσει αυτό θάπρεπε να το εξετάσουν όλοι αυτοί πού κανονίζουν την χωρητικότητα του θεάτρου, κι΄ όχι να κόβουν αφειδώς και ανελεήτως εκατοντάδες και χιλιάδες εισητήρια θέλοντας έτσι να τα οικονομήσουν περισσότερο!
Εντίμως σας διαβεβαιώ, ότι αυτό οί αρχαίοι ημών προγονοι, ουδέποτε θα το έκαναν…
Έτσι λοιπόν, ακούγοντας κάθε τόσο για χιλιάδες επισκέπτες στον χώρο, μέσα από την μορφή διαφόρων εκδηλώσεων μουσικής και θεάτρου, φανταζόμουνα σαρδέλες παστές στριμωγμένες σε κονσέρβες έτσι όπως κάνουν κάποιοι άθλιοι κονσερβοποιοί προσπαθώντας να βάλουν περισσότερες μέσα για να σηκώσει βάρος το πράγμα, ασχέτως τού πώς τελικά θα τις φάει ο πελάτης…
Το οικτρό αποτέλεσμα των λιωμένων σαρδέλων δεν φαίνεται κάν να τούς ενοχλεί, όπως το ίδιο προφανώς πρέπει να συμβαίνει και στον χώρο διαχείρισης του αρχαίου ημών Ωδείου, και αν κάνω λάθος διορθώστε με !
Η παρακάτω επιστολή είναι ενδεικτική των συνθηκών πού σήμερα επικρατούν, και άς ξυπνήσει μερικούς ώστε να τοποθετούν όχι μόνο λιγότερους θεατές στον χώρο αλλά να βάζουν καί πιο ευγενείς εθελοντές, υπαλλήλους , ταξιθέτες, και γραφιάδες πού θα μπορούν να πούνε το όνομά τους και να δώσουν τα στοιχεία τους, μια και εργάζονται σε Δημαρχιακό ή Κρατικό χώρο καί δεν δικαιούνται ανωνυμίας.
Ο πολίτης πληρώνει, θέλει ευγενείς και αξιοπρεπείς υπηρεσίες, θέλει να έχει την ευχέρεια διαμαρτυρίας όπως γίνεται σ΄ όλες τις πολιτισμένες χώρες, κι΄ αν εσύ διακατέχεσαι από το φοβισμένο σύνδρομο ( γιατί ασφαλώς κάποια λαδιά ενοχής αισθάνεσαι μέσα σου και δεν λές το όνομά σου…) τότε να μη ανακατεύεσαι με εθελοντισμό και δημόσια παροχή υπηρεσιών, αλλά να πάς στο σπίτι σου και να παίζεις με τις κουβαρίστρες…
Η επιστολή… (εφημερίδα «Πελοπόννησος» 18-8-10 )
================================================
«…Θέλοντας τα μικρότερα παιδιά της οικογενείας μας, ηλικίας 8 και 10 ετών αντίστοιχα, να έλθουν σε επαφή με χώρο του Αρχαίου Ωδείου της πόλης μας παρακολουθώντας ταυτόχρονα μια θεατρική παράσταση - κωμωδία, είχαμε την ατυχή έμπνευση να παρακολουθήσουμε οικογενειακώς την παράσταση «Μπακαλόγατος» που παρουσιάστηκε στο Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας την Τετάρτη 11/8/2010.
Προμηθευτήκαμε 5 εισιτήρια των 24 € το κάθε ένα, και την συγκεκριμένη ημέρα στις 20:40 βρισκόμασταν έξω από την πύλη του Αρχαίου Ωδείου.
Στις 20:50 περίπου καθίσαμε στην άκρη του άνω διαζώματος του θεάτρου, στην αντίθετη πλευρά από την είσοδο των θεατών, το θέατρο ήταν σχεδόν γεμάτο. Η προσέλευση των θεατών συνεχίστηκε ώσπου στις 21:05 - 21:10 περίπου το θέατρο γέμισε ασφυκτικά. Οι ταξιθέτες/τριες έκαναν αγωνιώδεις προσπάθειες να τοποθετήσουν όσο το δυνατό περισσότερο κόσμο…
Οι σκάλες έγιναν θέσεις υπεράριθμων θεατών που όμως είχαν καταβάλει αντίτιμο εισόδου, κάθε εκατοστό χώρου έπρεπε να καλυφθεί, η θερμοκρασία ανεβασμένη και οι τόνοι άρχισαν να ανεβαίνουν επίσης.
Κάνοντας σχετικό σχόλιο για την κατάληψη κάθε σκαλιού και βγάζοντας φωτογραφία με το κινητό του υπεράριθμου των θεατών - πριν ξεκινήσει η παράσταση - γίναμε στόχος των ταξιθετών /τριών, απειλώντας ότι θα πάρουν τα φωτογραφικά τεκμήρια.
Κατέφθασε «η ταξιθέτρια που δεν μάθαμε ποτέ το όνομα της», η οποία εκνευρισμένη με ύφος επιθεωρητή Κλουζό, άρχισε να ερευνά κάθε ελεύθερη σπιθαμή χώρου προκειμένου να στοιβαχθούν περισσότερα 24ευρα.
Η καλή μας διάθεση μας είχε αρχίσει να υποχωρεί και στη θέση της εμφανίστηκε η ανησυχία μας για πιθανό ατύχημα ή ανάγκη έκτακτης εξόδου από το χώρο του θεάτρου. Οι αντεγκλήσεις θεατών - ταξιθετών/τριών συνεχίζονταν με πιο έντονους ρυθμούς...
«Η ταξιθέτρια που δεν μάθαμε ποτέ το όνομα της», προσπαθεί να πείσει ζευγάρι να καθίσει δίπλα μας, όταν μετά δυσκολίας χωράει ένα μόνο άτομο...
Σε παρατήρηση μου πως υπάρχουν υπεράριθμοι στο χώρο μου απάντησε με εκνευρισμό και ύφος ειδήμονα «αν δεν κάθονταν κάποιοι αραιά θα υπήρχε θέση για όλους».
Η παράσταση ξεκινά και θεατές εξακολουθούν να ψάχνουν πού θα καθίσουν... οι εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού εξωθούνται στα άκρα στις κερκίδες και μοιάζουν ανεπιθύμητοι μιας και καταλαμβάνουν πολύτιμα τετραγωνικά εκατοστά χώρου που θα μπορούσε να καλυφθεί από 24ευρα... θεατές κάθονται ποια παντού...
Κατά την διάρκεια της παράστασης οι εθελοντές του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού έχουν προσφέρει βοήθεια και έχουν απομακρύνει τουλάχιστον τρεις διπλανούς μας θεατές...
Η παράσταση επί τέλους τελειώνει... Περιμένουμε υπομονετικά να φύγουν οι περισσότεροι θεατές για να αποχωρήσουμε και εμείς... η ώρα έχει φθάσει 00:20, τα παιδιά αλλά και εμείς είμαστε τουλάχιστον κουρασμένοι και νοιώθουμε σχεδόν ευτυχείς που αποχωρούμε…
Την ώρα που διασχίζουμε τον διάδρομο του άνω διαζώματος οι αντεγκλήσεις και οι τσακωμοί συνεχίζονται... Εμείς ήρεμοι και ανακουφι¬σμένοι συνεχίζουμε την ηρωι-κή μας οικογενειακή έξοδο από τον χώρο...
«Η ταξιθέτρια που δεν μάθαμε ποτέ το όνομα της», αρχίζει να φωνάζει προς το κοινό από την ορχήστρα «αν δεν σας αρέσει να μην ξανάρθετε...».
Η καλή ακουστική του θεάτρου επέτρεψε ώστε η χαριτωμένη αυτή φράση να ακουστεί από όλους τους πολίτες που δυστυχώς βρισκόμασταν ακόμα μέσα στο χώρο του Αρχαίου θεάτρου...
Τα παιδιά μου ρώτησαν, « μαμά γιατί η κυρία αυτή μιλάει έτσι; Πού να μην ξανάρθου-με;..».
Η φράση Αιδώς Αργείοι ήρθε στο μυαλό μου...
Και άλλη φράση μετά... «όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει...»
Στην έξοδο στο φυλάκιο, προσπαθήσαμε να βρούμε κάποιον υπεύθυνο του χώρου από την Αρχαιολογική υπηρεσία, να συζητήσουμε για την απαράδεκτη κατάσταση, συμπεριφορά...
Ζητήσαμε την επόπτρια του χώρου, δεν ήξεραν πού είναι, αν είναι κ.λπ...
Ρωτήσαμε σε πιο αριθμό θεατών είχαν τελικά επιτρέψει την είσοδο, δεν ήξεραν...
Εμείς τους είπαμε τα ονόματα μας, από αυτούς δεν μας τα είπε κανείς...
Βρίσκω την «ταξιθέτρια που δεν μάθαμε ποτέ το όνομα της» την ρωτώ με πιό δικαίωμα μας είπες ότι: «αν δεν μας αρέσει να μην ξανάρθουμε κυρία μου; Πού να μην ξανάρθουμε, στο μαγαζί σου;;;»
Και εκεί κάνει την εμφάνιση του με έντονο ύ¬φος κύριος «επώνυμος - ανώνυμος πατρινός» τραβά την «ταξιθέτρια που δεν μάθαμε ποτέ το όνομα της» από το χέρι την σπρώχνει στο σκοτάδι...
Και μου προτάσσει τα στήθη του... «τι τρέχει... έλα τώρα τελείωσε... και ποιος είσαι εσύ... ΑΑΑ τώρα μου μιλάς στον πληθυντικό πριν μου μιλούσες στον ενικό...»
Δεν απαντούσε σε ερώτηση μας αν είναι θεατής, αν έχει πληρώσει εισιτήριο εισόδου στο χώρο, αν είναι υπάλληλος, αν έχει όνομα, μπλοκάκι, «πορτιέρης» του Αρχαίου Ωδείου τι επιτέλους είναι...
Προηγουμένως όμως μου λέει ότι : η «ταξιθέτρια που δεν μάθαμε ποτέ το όνομα της» δεν είναι τίποτα είναι απλώς «μια εθελοντής» (όχι εθελόντρια), μία απλή εθελοντής...
Ενας φύλακας που είχε τελειώσει τη βάρδια του ζήτησε να βοηθήσει αλλά δεν μπορούσε να μας πει το όνομα του ( κι΄ αυτός ), ούτε και να βρει την επόπτρια Αρχαιολόγο του χώρου...
Οι πολίτες άρχιζαν να φωνάζουν στους υπεύθυνους "είστε απαράδεκτοι...", μια ηλικιωμένη κυρία τους έλεγε ότι πρέπει να ντρέπεστε γιατί την υποχρέωσαν να ανέβει στο πάνω διάζωμα κατά την αποχώρηση, και όλοι απογοητευμένοι γιατί κανείς δεν είπε ούτε συγνώμη και ότι όσο και αν επιμένουμε κανείς δεν θα αναλάβει ευθύνη, δεν βρίσκεις άκρη...
Και την «λύση» έδωσε σαν από μηχανής θεός... νεαρός αγνώστων στοιχείων - ανώνυμος και αυτός - που άρχισε να με φωνάζει...
«…έγινες νούμερο, έγινες νούμερο... Ο κόσμος ήρθε να διασκεδάσει εδώ και συ με τις βλακείες σου έγινες νούμερο... και σε κοιτάζουν όλοι.......»
Εκεί η λογική σταματάει, η βλακεία είναι αήτ¬τητη...
Έτσι λοιπόν έγινα εγώ νούμερο μπροστά στα παιδιά μου, στην οικογένεια μου, στους φίλους που ήμασταν παρέα, και φυσικά στους υπόλοιπους παρευρισκόμενους πολίτες.
...Εχω γίνει πολλές φορές νούμερο στην ζωή μου...
Σαν μαθήτρια, όταν έτρεχα σε ιδιωτικά σχολεία και σε φροντιστήρια...
Σαν φοιτήτρια στα αμφιθέατρα και στις φοιτητικές παρατάξεις...
Σαν ενήλικη με τους γονείς μου αρρώστους στα «δημόσια νοσοκομεία»...
Σαν Ελληνίδα εργαζόμενη με τα δικαιώματα μου και το μισθό μου να περικόπτονται ξαφνικά και αδικαιολόγητα...
...και πολλές άλλες προσωπικές στιγμές που δεν θα αναφέρω εδώ...
...Και τέλος σαν θεατής του «Μπακαλόγατου» στην ωραία Πάτρα μας που «όλοι» τελικά αγαπάμε.
Επικοινώνησε - ο σύζυγος - με την επόπτρια της Αρχαιολογικής υπηρεσίας το πρωινό της Πέμπτης 12/8/10, στην υπηρεσία της.
Η συζήτηση έγινε σε πολιτισμένο κλίμα και δόθηκαν όσες διευκρινίσεις ήταν δυνατόν από την συγκεκριμένη υπάλληλο, η οποία τελικά ήταν στο χώρο του θεάτρου και μετά την λήξη της παράστασης αλλά οι ανώνυμοι προφανώς μας εμπόδισαν να συναντήσουμε την μόνη επώνυμη δημόσια υπάλληλο...
Η Αρχαιολόγος μας είπε ότι και αυτή είδε κάποια παράξενα, της θέσαμε το ζήτημα του υπεράριθμου των θεατών - η άδεια δίδεται για 1500 θεατές, μήπως προστίθενται οι προσκλήσεις, θεατές που δεν έχουν εισιτήριο, εθελοντές... - μήπως τελικά πρέπει από την αρχαιολογική υπηρεσία να μειωθεί ο αριθμός των θεατών; Ευγενικά δεσμεύτηκε να τα συζητήσει με την προϊσταμένη της και να μας απαντήσει.
Τα σχόλια δικά σας. Περιμένουμε όμως από κάποιον πιθανά υπεύθυνο, που ίσως και νά διαχειρίστηκε εκείνη την βραδιά τον χώρο του Αρχαίου Ωδείου με «εθελοντές»» και «παλληκαράδες» στις πύλες του Αρχαίου θεάτρου μια απάντηση...
Πολλοί θεατές --- Πάτρα 12 Αυγούστου 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου