2η ΣΥΝΕΧΕΙΑ…( Αναμνήσεις από το Άγιο Όρος ! Το πρώτο μου ταξίδι…)

ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ - ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ…

Κατηφορίσαμε εντός 2ώρου στην Παντοκράτορος. Η πρώτη Αγιορείτικη πεζοπορία. Φτάσαμε κάποτε αφού διαβήκαμε ένα μονοπάτι εκπληκτικό! Η φύση απαράμιλλη!

Αφού ακούσαμε στα πόδια μας, δίπλα, αριστερά και δεξιά , να σέρνονται διάφορα πλάσματα, φαντάζομαι φίδια,σαύρες και άλλα συναφή…

Αφού ακούσαμε στο δρόμο μας μια συναυλία πρωτόγνωρη από εκατομμύρια τζιτζίκια που τερέτιζαν στ αυτιά μας!

Αφού κάναμε ένα σημαντικό λάθος σε μια διχάλα μονοπατιών και ακολουθώντας λανθασμένα ανηφορική διαδρομή, βγήκαμε στην Σκήτη του Προφήτη Ηλία!

Στα πόδια μας η Μονή Παντοκράτορος! Πανέμορφη!


















Η κατάβαση από την Σκήτη εύκολη. φτάνοντας στην πύλη της Μονής,αντιληφθήκαμε για άλλη μια φορά πόσο αστοιχείωτοι ήμασταν σε σχέση με τα Αγιορείτικα πράγματα.

Τον πρώτο μοναχό που συναντήσαμε ,τον χαιρετήσαμε με κάτι σαν καλησπέρα σας, ή κάτι σαν χαίρετε!

Από κάποιον άλλον λίγο μετά, μάθαμε ότι στά Μοναστήρια ο χαιρετισμός είναι: το "Ευλογείτε " ,
καί η αντιφώνηση: " Ο Κύριος " ( νά σάς ευλογεί ).

Νέα έκπληξη! Αλλος κόσμος το Ορος! Το μοναστήρι εγκαταλελλειμένο σχεδόν. Σε κατάσταση διάλυσης, θαρρείς. Πατώματα,εξώστες,πόρτες,σουμιέδες, όλα έτριζαν!
( Μιλάμε για το 1980 βέβαια , μιά καί τώρα αυτά όλα έχουν αλλάξει ).

Τα σανίδια απ΄ τα οποία αποτελούνταν η πλειοψηφία των όποιων κατασκευών,σάπια και πανάρχαια! Ελάχιστοι μοναχοί και αυτοί απόμακροι και απρόσιτοι. Και θάλεγες βλοσυροί !

Το αρχονταρίκι (κι άλλη νέα λέξη!), βρώμικο και καταθλιπτικό. Σεντόνια και άλλα παρεμφερή, έμοιαζαν ξαναχρησιμοποιημένα πολλές φορές!

Λίγο αργότερα ένας μοναχός μας καλεί και μας οδηγεί σε μια αίθουσα να φάμε. 3 λιτά πιάτα με κάτι σαν κριθαράκι μέσα, κόκκινο, με αρκετό πιπέρι. Δεν ήταν άσχημο. Εσπερινό δεν πήγαμε. Δεν μας είπε κανείς τίποτα.

Μάθαμε όμως αργότερα ότι η Παντοκράτορος ήταν ιδιόρρυθμο μοναστήρι. Οπως και πολλά άλλα. Το Βατοπαίδι, Ιβήρων, Εσφιγμένου, Διονυσίου. Κοινοβιακά και ιδιόρρυθμα ήταν περίπου μοιρασμένα.

Το τι ακριβώς σήμαινε αυτό, θα το μαθαίναμε πολύ αργότερα. ( γι΄ αυτό υπήρχε και η ακαταστασία. Τώρα όλα τα Μοναστήρια έχουν γίνει Κοινοβιακά με σωστούς ανθρώπους σε υπεύθυνα πόστα, με σειρά και τάξη ).

Είμαστε μόνο οι τρείς μας σαν επισκέπτες του μοναστηριού. Για ύπνο νωρίς. Δεν νιώθαμε άλλωστε και τόσο ξεκούραστοι για ξενύχτι.
Ξυπνήσαμε νωρίς κατά τις 9, τα μαζέψαμε και φύγαμε. Σαν τους κλέφτες. Το προηγούμενο σούρουπο, στο όμορφο κιόσκι έξωθεν της πύλης, ατενίζαμε τον επόμενο σταθμό στο βάθος την Σταυρονικήτα. Ξεκινήσαμε λοιπόν για εκεί…

ΣΤΑΥΡΟΝΙΚΗΤΑ...

Μαγευτική και πάλι η διαδρομή. Σκιερή, κοντά σχεδόν στη θάλασσα, σε ένα ύψος 15-20 μέτρων. Σε μια ωρίτσα φτάσαμε. Σταυρονικήτα! Ομορφο όνομα! Από τη μία ο Σταυρός, από την άλλη το ωραίο όνομα Νικήτας! Πομπώδες όνομα, βαρύγδουπο! Θύμιζε τον Νικηταρά, τον ήρωα του 21! Καθόμαστε κάτω από ένα κλήμα έξω απ την πύλη.













Το μοναστήρι ένα κουκλάκι, σαν μικρό φρούριο , ένα κομψοτέχνημα!

Επιτέλους προσφωνούμε σωστά τον Αρχοντάρη! "Ευλογείτε!"

Μας φέρνει καφεδάκι και λουκούμι.Τι ωραία!

--Θα μείνετε εδώ παιδιά;

--Αν γίνεται, θα το θέλαμε!

--Βεβαίως και γίνεται! Πάμε να σας δείξω το δωμάτιό σας!

Ανεβήκαμε τρία πατώματα. Ο γέροντας ανοίγει μια πόρτα. Ορίστε το δωμάτιό σας! Οι 3 φίλοι εκπλήσσονται!

Στο παράθυρο του δωματίου, θέα, όλο το Αιγαίο Πέλαγος! Από κάτω, ο ελαφρύς βοριάς, στέλνει τεράστιους όγκους θάλασσας , να συντριβούν πάνω στη ρίζα του βράχου, πού στην προέκτασή του είναι - λες - καρφωμένο το μοναστήρι! Φαντάσου τι θα γίνεται το χειμώνα, όταν θα ανταριάζει η θάλασσα! Το μυαλό κάνει χαρούμενα παιχνίδια! Η διάθεση αλλάζει!

Το δωμάτιο πολύ λιτό, αλλά εξαιρετικά περιποιημένο. Πεντακάθαρο! Τακτοποιημένα σκεπάσματα, σεντόνια , πετσέτες. Κάτω απ΄ του καθενός την κλίνη, ένα ζευγαράκι παντοφλάκια! (Αργότερα θα διαπίστωνα , ότι τα δικά μου, ήταν διαφορετικό μέγεθος- νούμερο, το δεξί απ΄ το αριστερό! Τι σημασία έχει! Καμμιά!)

Υπέροχα. Βγαίνουμε στον κεντρικό χώρο του αρχονταρικιού. Ακόμα πιο όμορφα! Ενα στρογγυλό τραπέζι, λίγα βιβλία σε ένα ραφάκι. Τζαμαρία απ΄ τη μια άκρη στην άλλη, προσφέρει στα αχόρταγα μάτια μας, μια τέλεια ενατένιση του πελάγους, σε ακτίνα πολλήν μιλίων! Εδώ-εκεί καναδυό βαρκούλες! Πίσω -αριστερά στο βάθος η Παντοκράτορος.

Τι τεράστια αντίθεση ανάμεσα στο χτες και στο σήμερα! Πάνω στο τραπέζι ένα σταχτοδοχείο. Τι καλά! Επιτρέπεται το κάπνισμα! Ανάβουμε όλοι τσιγάρα, σαν εξαρτημένοι μανιακοί του καπνού!

Ο γέροντας προηγουμένως μας είχε αναφέρει το πρόγραμμα των γευμάτων και των ακολουθιών. Α ! όλα κι όλα! Εδώ θα πάμε και εκκλησία! Οχι όπως χτες!

Κάναμε κάποιες βολτούλες στα πέριξ. Μικρές εξερευνήσεις. Σαν τον Χιούη, τον Λιούη και τον Ντιούη αισθάνονταν τα 3 παιδιά! Η ηλικία τους, με κάποιον περίεργο τρόπο, είχε ελαφρώς μικρύνει…

Ανεβαίνοντας στο δωμάτιο αργότερα, έναν όροφο χαμηλότερα, μας απευθύνεται μαι ψιθυριστή φωνή. Ενας μοναχός απ το πλάι. Μας κάνει νεύμα. Νέος φαινόταν, ίσως καμμιά 5ετία μεγαλύτερός μας.

Μας λέει τ όνομά του, του λέμε τα δικά μας.

Πατήρ Ιερεμίας! Ιερεμίας ονομα και πράγμα! Ηρεμία! Μια ανεπαίσθητη φωνή, ήπια, ψιθυριστή, μελωδική. Ελληνικά, σωστά μεν, αλλά σπαστά. Καταγόταν από την Αυστραλία. (Τον συνάντησα χρόνια μετά, στην Ιβήρων, είχε γίνει μάλιστα ιερομόναχος.)

Μας μιλούσε για την πνευματικότητα του Ορους, που τον είχε γοητεύσει. Τότε δεν πήγαινε πολύς κόσμος στο Ορος, κάτι που έκανε τους μοναχούς , κομματάκι πιο εξωστρεφείς. Οταν δεν βλέπεις συχνά άλλους, πιο εύκολο είναι να τους απευθύνεις το λόγο. Μιλούσε πολύ χαμηλόφωνα. Κρατούσα την ανάσα μου, για να μην μου ξεφύγει κάτι απ΄ τα λεγόμενά του. Εμοιαζε κάπως με παιδί. μικρό παιδί! Μικρό παιδί, με ράσσα και μακρυά γένεια!

Μας μιλούσε στεκόμενος όρθιος, μπροστά σε μια μισάνοιχτη πόρτα, που απ΄ ό,τι εύκολα συμπέραινες, ήταν το κελλί του. Ηταν προς τα ενδότερα της μονής. Μικρό,σκοτεινό. Το μόνο που παρατήρησα ήταν κάτι μαύρα ρούχα, κρεμασμένα σ ένα καρφί στον τοίχο.

Αντί να τον ευχαριστήσουμε εμείς που μας μίλησε τόσο φιλικά, μας ευχαρίστησε αυτός και φύγαμε. Πήγαμε στο δωμάτιό μας. Είχαμε μια συζήτηση μεταξύ μας.

Για καθήστε ρε παιδιά, τι γίνεται εδώ πέρα; Αυτοί που μένουν εδώ όλη τους τη ζωή, εγκαταβιώνουν σ΄ ένα μικρό κελλάκι, τόσο φτωχικό, χωρίς τίποτα, στα ενδότερα της μονής! Κι εμάς τους άσχετους, που ήρθαμε για μια μέρα μόνο, και αύριο θα φύγουμε, που συν τοις άλλοις είμαστε και άθεοι, μας δίνουν τα καλύτερα δωμάτια, να απολαύσουμε όσο το δυνατόν την διαμονή μας, να ρεμβάζουμε με το ένα πόδι πάνω στο άλλο καπνίζοντας και χαχανίζοντας!

Ας είναι καλά οι άνθρωποι! Τι άλλο να πει κανείς! Το απογευματάκι Εσπερινός. «Κύριε εκέκραξα προς σε εισακουσόν μου.....Εν τω κεκραγέναι.....»

Ο γράφων ως πρώην, αλλά και νυν μουσικός, αντιλαμβάνεται αμέσως κάποιους δρόμους χιτζάζ και ουσάκ της ανατολίτικης παραδοσιακής μουσικής. Είναι βέβαια βασικά συστατικά και της Βυζαντινής. Τά είχα ακούσει κι έξω βέβαια. Μόνο που τώρα ήταν πολύ πιο όμορφα! Απέριττα! Μέσα στο σκοτάδι και τη σιγή!

Μετά τον Εσπερινό, κατάληξη ευχάριστη η κοινοβιακή Τράπεζα. Λιγάκι αστεία μας φάνηκε η απαγγελία κατά την διάρκεια του φαγητού. Κατά τις 5 το πρωί πάλι στην εκκλησία. Κατεβαίνουμε τα σκαλιά μες στο σκοτάδι. Δεν βλέπουμε τίποτα! Σαν τυφλοί , με απλωμένα τα χέρια, αγκαλιάζουμε τοίχους,κολώνες, αρπαζόμαστε από ξύλινες προεξοχές για να μην πέσουμε! Η εκκλησία κλειστή! Η πύλη ανοιχτή! Κάποια ψαλμωδία ίσα που ακουγόταν, από μακρυά ,έξω απ τη μονή.

Εύκολα γινόταν αντιληπτό ότι η λειτουργεία τελείτο σε κάποιο σημείο, έξω απ το μοναστήρι. Μικρά φαναράκια, τακτοποιημένα δεξιά κι αριστερά, σε αραιά διαστήματα έδειχναν τον δρόμο. Ενας πίσω απ τον άλλον, με προσεκτικά βήματα, ακολουθούσαμε τους λύχνους. Αλλη μια κατανυκτική ακολουθία, σ ένα παρεκκλήσι, κοντά στη μονή.

Εμελλε η Ι.Μ. Σταυρονικήτα, να αποτελέσει στο εξής και κατά πάσα πιθανότητα, διά παντός πια, την αγαπημένη μου Μονή του Αγίου Ορους, τον τόπο όπου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού ηρεμώ και αναπαύομαι ως τα σήμερα!


















( Αργότερα μάθαμε για την αρχαία θαυματουργή εικόνα του Αγίου Νικολάου του στρειδά, όπως λέγεται, από το κολημμένο στρείδι πού βρέθηκε στο μέτωπό του και το οποίο όταν την ανέσυραν από την θάλασσα δοκίμασαν να αποκολλήσουν.

Στο σημείο αυτό βγήκε αίμα από την εικόνα του Αγίου πού φαίνεται μέχρι σήμερα.

Η Μονή τιμάται στο όνομα του Αγίου Νικολάου ) Μαζεύουμε τα πράγματά μας για να φύγουμε για Ιβήρων. Πόσο ακατάστατοι είμαστε! Τσουβαλιάζουμε σπρώχνοντας μέσα στις αποσκευές ό,τι είναι αφημένο έξω! Μέσα στο μυαλό μου κάτι συμβαίνει. Σκέφτομαι. Κάτι αλλάζει. Κάτι διαφοροποιείται. Οχι σε δραματικό βαθμό βέβαια. Απλά υπάρχει μια κινητικότητα. Τα σακίδια λοιπόν «επ΄ ώμου άρμ» , καί φεύγουμε για Ιβήρων!



ΙΒΗΡΩΝ – ΦΙΛΟΘΕΟΥ - ΚΑΡΑΚΑΛΛΟΥ

Το μονοπάτι για Ιβήρων, τυπική μορφή παραλιακού Αγιορείτικου μονοπατιού. Φυλλοσκεπές αρχικά, με χαμηλή έως και καθόλου βλάστηση στη συνέχεια… Σε κάποιο σημείο το μονοπάτι στενεύει πάρα πολύ, στα πρανή μιας πλαγιάς πάνω απ τη θάλασσα.

Αριστερά μας ένα χάος, όχι και τόσο μεγάλου ύψους, αλλά σε κάθε περίπτωση ακατάλληλο για υψοφοβικούς. Μεταφέρω το σακίδιο στον δεξί ώμο, ώστε το κέντρο βάρους να πάει όσο το δυνατόν πιο μακρυά απ τον γκρεμό. Περνάμε το σημείο αυτό. Στα μέσα της διαδρομής κατεβαίνουμε πλάι στο ακρογυάλι, πατάμε πια κροκάλες και άμμο. Μπροστά μας ο πύργος της Καλιάγρας. Στάση!

Βγάζουμε τα άρβυλα, σηκώνουμε τα μπατζάκια. Τσαλαβουτάμε τα πόδια μας στο νερό της θάλασσας. Μοιάζει λιγάκι με πλαζ το σημείο. Ολες οι εκδοχές της ελληνικής επικράτειας, απαντώνται στο περιβόλι της Παναγίας!

Φεύγοντας απ την Καλιάγρα, βλέπουμε έναν μοναχό στην άκρη μιας ετοιμόρροπης ξύλινης σκάλας, που οδηγεί στην αρκετά υπερυψωμένη πόρτα του πύργου.

--Ευλογείτε! μας προλαβαίνει πρώτος αυτός! Η απάντηση,

--Ο Κύριος, έρχεται δύσκολα στα χείλη. Και αυτό διότι ως τα τώρα, είχαμε συνηθίσει, εμείς να είμαστε αυτοί που πρώτοι χαιρετούσαμε.

Αλλη μια σκέψη έρχεται στο νου. Ποιοί είμαστε εμείς αλήθεια, που θα ευλογήσουμε και μοναχούς; Με ποιο ανάστημα είναι δυνατόν να μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό;

Πλησιάζοντας στην Ιβήρων είδαμε ένα φίδι, μια οχιά. Το αναφέρουμε σε έναν καλόγερο που βαδίζει αντίθετα σε μας, πλησίον της πύλης της μονής.

--Πολλά φίδια φέτος Μάη μήνα..., μάς αποκρίνεται.

Ποιόν Μάη μήνα; Αφού έχουμε Ιούνιο και μάλιστα προχωρημένο! Α, ξέχασα! Εδώ πάνε 13 μέρες πίσω! Το γράφει και το διαμονητήριο πού μας έχουν δώσει άλλωστε… Εντυπωσιασμός από τον αχανή εσωτερικό χώρο της Ιβήρων.

Ανεβαίνουμε στο αρχονταρίκι. Εδώ, εκτός των άλλων μας κερνούν και ρακή! Κάποιος εξ ημών, κάνει το σφάλμα και πίνει το ποτηράκι μονοκοπανιά! Του κόπηκε η ανάσα! Πολλοί οι βαθμοί του οινοπνεύματος! Ο στόχος μας είναι να συνεχίσουμε από την Ιβήρων και αφού περάσουμε από την Φιλοθέου, να καταλήξουμε στην Καρακάλλου και να διανυκτερεύσουμε εκεί.

Κάποιος από τους κοσμικούς που βρίσκονται στη μονή, μας λέει να περιμένουμε λιγάκι, γιατί όταν θάρθει το καραβάκι από Ιερισσό, θα μας ξεναγήσουν όλους μαζί, και θα μπορέσουμε να προσκυνήσουμε και την μεγαλόπρεπη εικόνα της Παναγίας της Πορταΐτισσας. Ας περιμένουμε λοιπόν λιγάκι…

Καθόμαστε στον ίσκιο ενός πελώριου δέντρου.

Ενας μοναχός έρχεται και μας ρωτά αν έχουμε δουλειά και αν μπορούμε να βοηθήσουμε σε κάτι. Μα και βέβαια μπορούμε! Μας ενθουσίασε μάλιστα αυτό!

Φεύγει και επιστρέφει σε λίγο κρατώντας κάτι μαύρες μεγάλες σακούλες, απ αυτές που βάζουν σκουπίδια! Θα μαζέψετε , μας λέει, φλαμούρι.

Αυτό το δέντρο από πάνω μας είναι φλαμουριά. Εχει πολύ μικρά ανθάκια που κόβωντάς τα πρέπει να κόβεις μαζί και το τελευταίο πράσινο τρυφερό φυλλαράκι. Οταν τα βράσεις αυτά φτιάχνεις το τίλιο! Και με αυτά τα μικροσκοπικά πραγματάκια να γεμίσουμε αυτές τις τεράστιες σακούλες, αν είναι δυνατόν! Χρειάζεσαι μέρες για να το κάνεις αυτό. Του εξηγούμε ότι περιμένουμε να προσκυνήσουμε και να κινήσουμε για Καρακάλλου.

--Δεν πειράζει, μας λέει, όσα μαζέψετε ,ας είναι ευλογημένο! Μαζέψαμε πολλά! Κάπου μισή σακούλα ο καθένας μας, δεν ήταν τελικά και τόσο χρονοβόρο. Το καραβάκι ήρθε. Δίνουμε τη σοδειά στον γέροντα.

--Η αμοιβή σας εις τους ουρανούς, μας λέει!

Τι ευχή! Τι πληρωμή ήταν αυτή! Πόσο όμορφη! Κι ας μην πιστεύαμε στην ευόδωσή της!



















Προσκυνήσαμε τα Αγια Λείψανα και την Παναγία την Πορταΐτισσα, σαν να προσκυνούσαμε κάτι τό κοινό καί συνηθισμένο...

Βλέπαμε τους άλλους, γονυπετείς και με μετάνοιες, ακόμα και ανθρώπους ηλικιωμένους, μοναχούς και λαϊκούς, αλλά και νέους ανθρώπους σαν κι΄ εμάς, να προσκυνούν με πίστη, και μας φαινόταν πολύ περίεργο και κάπως ντεμοντέ και αναχρονιστικό…

Κατεβήκαμε φεύγοντας, στο αγίασμα, εκεί όπου βρέθηκε πρώτη φορά η εικόνα της Πορταΐτισσας και είχαμε άλλη μια σύντομη συζήτηση. Περί εικονομάχων και εικονολατρών. Εμείς σίγουρα, αν ζούσαμε στην εποχή εκείνη, με τά μυαλά πού είχαμε, θα ανήκαμε στην πρώτη κατηγορία !

Ξεκινήσαμε την ανηφόρα για την Φιλοθέου. Αυτό το μονοπάτι ήταν πέρα από κάθε τι, που είχαμε ως τα τώρα δει… Μέσα σε δάσος, του οποίου το κάλλος, η πυκνότητα, η δροσιά, τα τρεχούμενα νερά και η ησυχία παρέπεμπαν σε κάτι παράξενα αρχαϊκό και παρθένο. Υπήρχαν σημεία που λεγες ότι το φως του ήλιου ποτέ, μα ποτέ δεν έφτανε στη γη από την πυκνότητα των φυλλωσιών!

Κάναμε στάση σ ένα γεφυράκι. Ενα μικρό ποταμάκι πεντακάθαρο κυλούσε από κάτω. Φτιάξαμε με το παγωμένο νερό του, αρκετό καφέ στο σέικερ. Κάτσαμε εκεί αρκετά. Οταν ξεκινήσαμε διαπιστώνω ότι πονούσε το πόδι μου πολύ. Λίγο πάνω απ τη φτέρνα, κάπου εκεί που είναι ο Αχίλλειος τένοντας.

Είχα καθήσει σ ένα πεζουλάκι, με έναν ανορθόδοξο κάπως τρόπο, πλακώνοντας με όλο μου το βάρος, το δεξί πόδι. Το συνήθιζα άλλωστε γενικά αυτό. Και να τα αποτελέσματα. Ταλαιπωρήθηκα να φτάσω στη Φιλοθέου. Και καθυστέρησα όπως ήταν φυσικό όλη την παρέα. Εν τέλει φτάσαμε. Ο πόνος αμείωτος…

Αυστηρή μονή η Φιλοθέου ,απ΄ ό,τι μας είπαν δύο άλλοι προσκυνητές που συναντήσαμε εκεί. Νέκρα επικρατούσε. Απόλυτη σιγή. Πλήρης τάξη στη μονή. Μια νοικοκυροσύνη δέσποζε στον χώρο, που φαινόταν να προέκυπτε, από το γεγονός ότι το Μοναστήρι αυτό ήταν Κοινόβιο με αυστηρά καθορισμένους ρόλους, ενός εκάστου, των διαμενόντων εκεί.

Στο μοναστήρι, απ΄ ό,τι επίσης μας είπαν, λειτουργούσε ,ή θα λειτουργούσε οσονούπω (δεν θυμάμαι καλά), πλήρες οδοντιατρείο ,από κάποιον μοναχό ο οποίος ήταν οδοντίατρος στην πρότερη ζωή του. ( Μάθαμε όμως ότι υπήρχαν κι΄ άλλοι γιατροί, νέα παιδιά…)

Προσκυνήσαμε τα Αγια Λείψανα και την Παναγία την Γλυκοφιλούσα. Ο μοναχός που μας ξεναγούσε, μας είπε ότι η εικόνα είναι θαυματουργή και μάλιστα η ιδιότητά της αυτή είχε παρατηρηθεί ,ακόμα και στο μόλις πρόσφατο παρελθόν.

Ζητήστε, μας είπε, ό.τι θέλετε, μάς είπε ο μοναχός, και αν έχετε πίστη, θα πραγματοποιηθεί η ευχή σας.

Εντελώς αφελώς και άνευ οποιασδήποτε εσωτερικής έντασης, ζήτησα από μέσα μου, σιωπηρά, να περάσει ο πόνος του ποδιού...

Φύγαμε για την Καρακάλλου. Κατηφόρα, επιτέλους! Λίγα μέτρα πιο κάτω, στα δεξιά, το μονοπάτι κλεινόταν από μια περίεργη ξυλοκατασκευή, ευρύτατα διαδεδομένη στο Ορος. Επρόκειτο για κάτι σαν φράκτη, που όμως ανεβαίνοντας δυό σκαλάκια στο πλάι του και ανοίγοντας μια μικροσκοπική πορτούλα σπρώχνοντάς την, περνούσες τον φράκτη, κατεβαίνοντας δυό άλλα σκαλοπάτια.

Εκεί στο ψηλό σημείο αυτής της διάταξης, με κάποιο τρόπο μπερδεύτηκε το πόδι μου, ίσως λόγω του ότι περπατούσα αδέξια λόγω του πόνου και σωριάστηκα φαρδύς – πλατύς κάτω απ΄ τα δυο σκαλάκια , προς τα εμπρός, μπρούμυτα.

Καί μάλιστα με πλάκωσε και η βαρειά αποσκευή που είχα στους ώμους. Τσακίστηκα! Θυμάμαι ότι έγδαρα και τις παλάμες μου ελαφρά. Η πτώση μου πρέπει να ήταν εξαιρετικά κωμική, γιατί είδα τους άλλους δύο πίσω μου, να έχουν ξελιγωθεί απ τα γέλια!

Ξεκινάμε και πάλι.

Ελα όμως που κάτι είχε συμβεί! Το πόδι δεν πονούσε πλέον! Πριν από 3 λεπτά είχα ευχηθεί μπροστά στην Γλυκοφιλούσα να σταματήσει να πονάει! Και σταμάτησε! Αμέσως!

Επρόκειτο άραγε περί θαυματουργικού γεγονότος; Ηταν μια απλή σύμπτωση; Αρχίζουν οι σκέψεις. Οι εσωτερικοί διάλογοι. Οι ερωταποκρίσεις. Τι συνέβει; Εγινε αυτό, έγινε το άλλο;

Καί τώρα γιά ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ στήν ζωή του, ο αφελής νεαρός ( δηλαδή εγώ ), αναρωτιέται αν τάχα αυτό που συνέβη, υπάρχει μια περίπτωση στο εκατομμύριο, να οφείλεται σε παράγοντες που δεν έχουν καμμιά σχέση με τα μαθηματικά, την φυσική ή την θεωρία των πιθανοτήτων.

Περπατήσαμε και φτάσαμε στην Καρακάλλου. Ηταν πολύ κοντά, ούτε μισή ώρα. Την διαδρομή δεν την πρόσεξα καθόλου. Συνεχώς σκεφτόμουν, τι ήταν αυτό πού μού συνέβει κι΄ αν είχε σχέσει με την μικρή και τιποτένια μου προσευχή στην Παναγία την Πορταϊτισα για να περάσει ο πόνος του ποδιού μου…

( ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ 3η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ…)











Παρακάτω, αφήνουμε μία σημείωση σχετικά με την θαυματουργή κανδήλα της Μονής Ιβήρων πού κινείται μόνη της καί σε αρκετη απόσταση από το κέντρο της, είτε σε αγρυπνίες καί σε δοξολογίες τού Χριστού καί ύμνους πρός τήν Θεοτόκο, είτε σε επερχόμενες φυσικές καταστροφές καί σεισμούς, αλλά καί σε μεγάλους πολέμους, καί φυσικά αρκετό καιρό πρίν συμβούν όλα αυτά... Έχει εξετασθεί επανειλημμένως από επιστήμονες φυσικούς καί σεισμολόγους αφήνοντάς τους έκπληκτους καί σκεπτικούς γι΄ αυτό το φαινόμενο, πού μόνο διά τής πίστεως εξηγείται...

Η ΑΓΙΑ ΚΑΝΔΗΛΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΙΒΗΡΩΝ :

«Στον κεντρικό ναό της Ιεράς Μονής Ιβήρων στο καθολικό και ακριβώς μπροστά απ'την ωραία πύλη κρέμεται αρχαία μεγάλη και αργυρή κανδήλα η οποία ζυγίζει περίπου 3 κιλά.

Η κανδήλα αυτή παρουσιάζει ανέκαθεν ένα παράδοξο και μυστηριώδες φαινόμενο,ένα ολοφάνερο θαύμα δηλαδή, γιατί περίπου αρνείται η κανδήλα αυτή να προσαρμοσθεί στο θεμελιώδη νόμο της βαρύτητας και κινείται από μόνη της ή καλύτερα να λέγαμε κινείται υπό αοράτου δυνάμεως.

Κινείται με ρυθμό,οριζόντια επί πολλές ώρες που τελούνται στο ναό ιερές ακολουθίες,λειτουργίες σε μεγάλες εορτές,αλλά και καθημερινές έκτακτες και απροσδόκητες ώρες έξω από τις ακολουθίες.Η κίνηση κατά τις εορτές συμβαίνει επί το πλείστον σε καιρό αγρυπνίας και συνηθέστερα όταν αρχίζει το επισημότερο μέρος της λατρείας που περιέχει ύμνους χαρμόσυνους και ψαλμωδίες προς αίνον Κυρίου ή προς δοξολογίας της Θεομήτορος.

Προς φαιδρότερον εορτασμό συνηθίζουν οι μοναχοί να ανάπτουν κατά το τυπικό οι πολυέλαιοι και όλα τα φώτα του ναου.Το υπερφυσικό αυτό θέαμα η κίνηση της κανδήλας δηλαδή προξενεί όπως είναι φυσικό ρίγος και κατάπληξη αλλά και χαρά ενθουσιασμό τόσο μεταξύ των μοναχών της μονής όσο και μεταξύ των παρευρισκομένων προσκυνητών οι οποίοι αντικρύζουν το θαύμα και μένουν πραγματικά άφωνοι.

Οι γέροντες της μονής έχουν διασώσει αρχαία παράδοση μέχρι και σήμερα για την αυτόματη κίνηση της κανδήλας που παρατηρείται κατά τις εορτές,καθώς και σε καθημερινές.Η παράδοση ενέχει την εξείς σημασία.

Θεωρείται βέβαιο ότι η Θεοτόκος είναι παρούσα εκείνη τη στιγμή εις τον ναό της και λέγει τρόπον τινά ότι "είμαι δίπλα σας,συμπαραστέκομαι και συμμετέχω εις την εορτή,πανήγυρη συμπανηγυρίζω με όλους σας μοναχούς και επισκέπτες.Ευλογώ τους ενάρετους και επιμμελείς προς έργα αγαθά και δίνω μητρική συμβουλή στους αμελείς να διορθωθούν γιατί παρόλο την ευσπλαχνία μου προς αυτούς τίποτα δεν δύναμαι να πράξω προς σωτηρίαν αυτών που αδιαφορούν..."

Ως προς την άλλη κίνηση κατά τις καθημερινές λειτουργίες αυτή σημαίνει πάντα με την αρχαία αυτή παράδοση ότι θα συμβεί κάποιο επικείμενο δυστύχημα με γενικώτερες συνέπειες για τον κόσμο όπως για παράδειγμα σεισμός ή πόλεμος ή ακόμα μια θανατηφόρος αρρώστια επιδημία.

Είναι και τούτο δείγμα της θείας πρόνοιας και πρεσβείας της Θεομήτορος, είναι μια έγκυρη προειδοποίηση να αντιμετωπίσουμε το επερχόμενο κακό κατά τον δυνατόν δια μετανοίας και προσευχής προς εξιλέωση του Θεού.

Κάποτε ένας νεαρός καντηλανάφτης του ιερού ναού νομίζοντας ότι ρεύμα αέρος είναι αυτό που κάνει να κινεί την κανδήλα του γεννήθηκε ιδέα να το διαπιστώσει κάνοντας το εξείς σχέδιο.

Πήρε αρκετή άμμο κρυφά και έβαλε μέσα στην κανδήλα στο εσωτερικό βεβαίως κοίλωμα ,ξανατοποθέτησε επάνω το ποτηράκι με το λάδι με αποτέλεσμα η κανδήλα να βαρύνει τόσο πολύ να ήταν αδύνατο οποιοδήποτε αεράκι που θα ερχόταν να ήταν ικανό να την κουνήσει.Αλλά όμως όταν έπραξε αυτό από την ίδια κιόλας νύχτα όταν κατέβηκε στον ναό για την υπηρεσία του έμεινε έκθαμπος σε ένα άλλο θαύμα, στο γεγονός που είχε επιτελεστεί.

Η κανδήλα είχε αποσπαστεί από τον κρεμαστήρα προφανώς λόγου βάρους και έπεσε στο έδαφος και στάθηκε όρθια χωρίς να πέσει σταγόνα λάδι κάτω.και χωρίς να σβήσει.Το αξιοπερίεργο βέβαια είναι πως στάθηκε σε σκληρό έδαφος τη στιγμή που η κανδήλα καταλήγει σε αιχμή.

Με τρόμο ο μοναχός τοποθετεί αυτή πάλι στη θέση της αφού έβγαλε την άμμο και κλαίγοντας σπεύδει να εξομολογηθεί το αμαρτημά του διακηρύττοντας το νέο θαύμα και δοξάζοντας την Θεοτόκο την Πορταίτισσα, διότι με αυτό τον τρόπο τον έβγαλε από την απιστία του και του δίδαξε ότι ''Όπου ο Θεός βούλεται καί θέλει, νικάται φύσεως τάξις.. ''

++++++++++++++++++++++