ΕΚ ΤΩΝ ΕΝΟΝΤΩΝ…
Τελικά ο κόσμος είναι πολύ μικρός…
Μέσα λοιπόν από την επιλογή θεμάτων και το ανέβασμά τους στον χώρο αυτό, και κατόπιν μιάς μικράς διαφωνίας με αναγνώστη μας περί υπερβολικού ρετουσαρίσματος στα κείμενα του Αγίου Όρους αλλά και στον σχεδόν έμεσο διαφαινόμενο ισχυρισμό του περί πρώτης πατρότητος των κειμένων, ( μιλούσε σαν αυστηρός ιδιοκτήτης και βασιλικότερος του βασιλέως…), γνωρίσαμε τελικά και τον πραγματικό οδοιπόρο και αφηγητή αυτής τής γλαφυρής, σε απόδοση περιπέτειας !
Παρουσιάσθηκε λοιπόν στα σχόλια αναγνωστών και με αδιαμφισβήτητη πατρότητα, ένας εκλεκτός και ταπεινός άνθρωπος, πιστός Χριστιανός τώρα, έν συγκρίσει με τον τότε χρόνο πού έκανε το πρώτο του ταξίδι στο Άγιο Όρος, κι΄ ένας ευγενέστατος συνομιλητής !
Είναι ο φίλος μας ο Παναγιώτης από την Πάτρα ( πού όμως ζεί σε άλλη πολιτεία σήμερα ), ο panagiotisspy για το Αθωνικό forum, το Athos.edo.gr τον οποίον και δημοσίως ευχαριστούμε για την παραχώρηση, ακόμη και σε ελεύθερη μεταφορά, των κειμένων του, ώστε να γίνονται πιο κατανοητά στον κόσμο με κάποιες ελάχιστες προσθήκες όπως, «δημοσιογραφική αδεία» και «εν τη ρύμη του λόγου» συνηθίζεται να γίνεται…
Φίλε Παναγιώτη, αγαπητέ αδελφέ, τά κείμενά σου ήδη φτερουγίζουν και ταξιδεύουν στις άκρες της γής, καλώς μας ήλθες στον χώρο αυτό, και καλώς σε βρήκαμε…
==============================
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΑΡΑΚΑΛΛΟΥ
Περπατήσαμε και φτάσαμε στην Καρακάλλου. Ηταν πολύ κοντά, ούτε μισή ώρα.
Τελικά καταλαβαίνω ότι μου αρέσουν και με συγκινούν περισσότερο, τα λεγόμενα μικρά μοναστήρια…
Προχωρούμε λίγο ακόμη και φθάνοντας στην εμπασιά της μονής και λίγο αριστερά, βλέπουμε μια πηγή με κρυστάλλινο νερό, στον ίσκιο μιας καρυδιάς. Το νερό της, σχεδόν δεν πίνεται! Τόσο παγωμένο είναι!
Επιδιδόμαστε στην αγαπημένη μας συνήθεια. Καφέ και τσιγάρο! Και βέβαια κουβεντούλα…
Η κουβέντα χωρίζεται σε δυό, ας τις πούμε, ενότητες.
Η πρώτη πνευματική, φιλοσοφική. Σαφέστατα επηρεασμένη από τα πρόσφατα γεγονότα. Συζητάμε για την γνώση και την πίστη.
Γιατί άλλο είναι να ξέρεις κάτι, και άλλο να πιστεύεις σε κάτι. Κάθετί που αφορά την γνώση, αποδεικνύεται. Σε αντίθεση με την πίστη, που δεν αποδεικνύεται με τίποτα.
Για παράδειγμα, ποτέ δεν πρόκειται να αποδειχθεί ότι υπάρχει Θεός. Και βέβαια, απ΄ την άλλη, ποτέ δεν θα αποδειχθεί και ότι δεν υπάρχει. Κανείς δεν λέει ¨ξέρω ότι υπάρχει”, απλά θα πει “πιστεύω σ΄ Αυτόν”.
Η δεύτερη ενότητα της συζήτησης , πεζή μεν, αλλά και πρακτική.
Πάμε για τέταρτη μέρα στο Ορος και ως τώρα δεν υπάρχει πουθενά δρόμος. Ούτε ηλεκτρικό ρεύμα. Ούτε τηλέφωνο.
Στις Καρυές είχαμε δει μια ουρά προσκυνητών, να περιμένει στο μοναδικό τηλέφωνο με μετρητή, στο μικρό κατάστημα του ΟΤΕ. Οι μανάδες μας θα ανησυχούν για τους κανακάρηδες!
Ακόμα, δεν βλέπουμε να υπάρχουν πουθενά καθρέφτες. Πως θα ξυριστούμε; Δεν υπάρχει η δυνατότητα ούτε να κάνουμε ένα μπάνιο βρέ αδελφέ...
Ενα άλλο πρόβλημα, είναι τα κουνούπια που μας έχουν διαλύσει! Αυτά τα φιδάκια που ανάβουμε, πολύ λίγο τα ενοχλούν! Τρομερά κουνούπια!
Πέφτουν σαν στούκας επάνω σου και τρυπάνε, το έχουμε ζήσει αυτό, ακόμη και τά αδιάβροχα…Απίστευτη ράτσα εντόμων ευδοκιμεί στο Αγιο Ορος!
λόγω του ελάχιστου αριθμού των κατοικούντων εδώ, ίσως από τα πολλά νερά, να είναι πολύ πεινασμένα, πού μόλις απαντήσουν άνθρωπο, τον ρημάζουν στο τσίμπημα!
--Βαρειά η καλογερική, λέει αστεϊζόμενος ένας μας. Πράγματι, πολύ βαρειά. Ασήκωτη!
Τίθεται για πρώτη φορά θέμα, να φύγουμε απ΄ το Ορος;
Δεν θέλουμε όμως να φύγουμε! Αυτός ο παράξενος τόπος, που ήρθαμε απλά να τον κάνουμε χάζι, έχει κάτι γοητευτικά χαλαρωτικό από τη μια, μια ένταση που σε ξεσηκώνει απ΄ την άλλη…
Ενας άλλος λόγος που αποτρέπει τις σκέψεις της φυγής απ΄ το Αγιο Ορος, είναι μια νέα πρόκληση που έχουμε μπροστά μας.
Είναι το μονοπάτι για τη Λαύρα!
Και τι δεν λένε γι αυτό! Δύσκολο, μακρύ, ανεβαίνει ψηλά στον αυχένα του Αθωνα και ξανακατεβαίνει. Σε κάποια σημεία σε μπερδεύει. Κάπου ίσως νάχει κλείσει κιόλας απ΄ τη μεγάλη βλάστηση.
Είμαστε νέοι και με αρκετή ενέργεια μέσα μας, για να αφήσουμε αυτή την πρόκληση να πέσει κάτω!
Αύριο λοιπόν θα πάμε στη Λαύρα, και μάλιστα απ΄ το μονοπάτι!
Μας λένε, ότι αν ο καιρός είναι καλός θα περάσει το καΐκι απ΄ τον αρσανά, και καλό είναι να περιμένουμε να δούμε τον καιρό και βλέπουμε.
Οχι! Θα φύγουμε τα ξημερώματα απ΄ το μονοπάτι, βρέξει – χιονίσει, έρθει δεν έρθει καΐκι, δεν μας νοιάζει!
Ολα κύλησαν ήσυχα στην πανέμορφη Καρακάλλου. Στον εσπερινό, στην τράπεζα. Η γλυκειά κούραση και η αυριανή προσμονή, μας έστειλαν για ύπνο,σχεδόν με τη δύση του ηλίου…
-----------------
Ξημερώματα, μόλις άνοιξε η πύλη, φύγαμε. Δεν πήγαμε στην ακολουθία, ούτε στην τράπεζα. Θέλαμε να κερδίσουμε όσο περισσότερο χρόνο γινόταν, προτού σηκωθεί ο ήλιος. Οι μέρες ήταν ζεστές, καύσωνας επικρατούσε…
Μετά από πολλές ώρες φτάσαμε στη Λαύρα. Εχοντες βιώσει εμπειρία απερίγραπτη, ασύλληπτη!
Ηταν πράγματι εκπληκτική η πεζοπορία μας στο μαγικό εκείνο μονοπάτι! Ξεκινώντας και περπατώντας για αρκετή ώρα παράλληλα με την ακτογραμμή, αλλά σε αρκετό ύψος απ΄ αυτήν, έφτανες κάποτε στο αγίασμα του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου.
Εκεί ξαπόσταινες για ένα ικανό χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια, το μονοπάτι είχε αρκετές αυξομειώσεις στην κλίση του, διαβαίνοντας λαγκάδια και ρέματα. Πολλές φορές συναντούσες νερά τρεχούμενα, κάποιων των οποίων, ο όγκος ήταν μεγάλος. Χείμαρροι, μικρά ποταμάκια, κατέβαιναν απ τα φαράγγια του Αθωνα. Ο παράδεισος επί της γής!
Σε μια περίπτωση ο όγκος του νερού ήταν αρκετά μεγάλος, τόσο, όσο θα μπορούσες να κολυμπήσεις κιόλας! Αν βέβαια άντεχες σε συνθήκες Σιβηρίας!
Η υδάτινη θερμοκρασία ήταν τόσο χαμηλή, που τα πόδια αμέσως μούδιαζαν όταν τολμούσες να τα βυθίσεις μέσα.
Βόρειος Πόλος! Η μάλλον καλύτερα Νότιος Αθως!
Σε κάποια σημεία, σε κάποιες διχάλες και σταυροδρόμια, το λιγότερο εμφανές, το λιγότερο βατό και λιγότερο προσιτό τμήμα του μονοπατιού, ήταν τελικά το σωστό, αυτό που έπρεπε να ακολουθηθεί. Πώς να το συμπεράνεις όμως αυτό, πώς να το ξέρεις;
Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, συνηθίζαμε να στέλνουμε έναν από εμάς μπροστά, ο οποίος σαν ιχνηλάτης τρόπον τινά, έκανε μια πρόχειρη αναγνώριση και φώναζε από κάποια απόσταση “είναι ΟΚ, ελάτε”, ή επέστρεφε, έχοντας χωθεί προηγουμένως σε πυκνή βλάστηση, ή μην βρίσκοντας κάποια σαφή συνέχεια του δρόμου…
Ηταν ομολογουμένως κουραστική, εξαντλητική και μακρά η πορεία προς τη Λαύρα. Ξελιγωθήκαμε! Αλλά φτάσαμε!
ΜΕΓΙΣΤΗ ΛΑΥΡΑ…
Οταν φανερώθηκε μπροστά μας το επιβλητικό, το μέγιστο του Ορους λαμπρό οικοδόμημα της μονής, ένα “Δόξα Σοι ο Θεός” ήρθε στα χείλη!
Κι ας μην γνώριζε και πολλά ο νούς, τότε, για την «Δόξα» αυτή…
Στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής, πολύ κοντά στη μονή, συναντήσαμε έναν μοναχό.
--Ευλογείτε!
--Ο Κύριος! Από που έρχεστε;
--Από Καρακάλλου.
--Μπράβο! Χαρά στο κουράγιο σας!
Ανοίγω μια παρένθεση
Μεγάλη τιμή και ευλογία αποτελεί για μας, το ότι μας αξίωσε ο Θεός να διαβούμε εκείνο το μονοπάτι. Ηταν η πρώτη και τελευταία φορά που θα το κάναμε αυτό στα χρόνια πού ακολούθησαν…
Και αυτό, διότι εκείνο το μονοπάτι, που το περπάτησαν Αγιοι, αυτοκράτορες, αλλά και ο ίδιος ο Αγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης στον ίσκιο του βαδίζοντας θαυματούργησε… Πάντα με την βοήθεια της Θεοτόκου και χτυπώντας με το ραβδί του τον βράχο… Εκεί, ξεπήδησε και το Αγίασμα πού σήμερα βλέπουμε…
Εκείνο το μονοπάτι, που με τα ίδια τα χέρια τους το φτιάξανε οι καλόγεροι της παλιάς εκείνης εποχής, χύνοντας ποταμούς ιδρώτα και που -πόσες φορές άραγε; - λέγοντας την ευχή
( «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με…» ).
Πού κουβαλούσαν τις πέτρες για το φτιάξιμο των καλντεριμιών και των όμορφων μικρών γεφυριών χωρίς γερανούς, φορτηγά, και μπουλντόζες, αλλά πάνω στην κουρασμένη πλάτη τους…
Εκείνο το ίδιο μονοπάτι, που απ την ίδρυση της Μεγίστης Λαύρας το 963, χάραζε διακριτικά και ωραία την νοτιοανατολική πλευρά του Αθωνα, εκείνο το μονοπάτι, επρόκειτο να αντικατασταθεί σήμερα, από έναν άχαρο χωματόδρομο, έναν πλατύ δρόμο, που μετέτρεψε σε κρανίου τόπο, ένα μεγάλο μέρος της όμορφης και καταπράσινης περιοχής…
Γιατί τό μεγαλύτερο μέρος αυτού του μονοπατιού, έμελλε να παραδοθεί, στην ανελέητη ισχύ των εκρήξεων της δυναμίτιδας… Εμελλε να παραδοθεί στα σιδερένια δόντια των φοβερών μηχανοκίνητων θηρίων, εκσκαφέων και μπουλντοζών...
Τα άσπλαχνα ερπυστριοφόρα τέρατα, με τα ατσαλένια νύχια τους θα ξεθεμελίωναν τις αρχαίες πέτρες των καλντεριμιών. Θα γκρέμιζαν τα απείρου κάλλους χιλιόχρονα γεφυράκια. Θα αφάνιζαν μια για πάντα, από το πρόσωπο της γης, την ατραπό εκείνη που συνέδεε για αιώνες ολόκληρους, την απομακρυσμένη Αγία Μονή με τις Καρυές.
Είμαι βέβαιος, ότι από κάπου, εκεί ψηλά απ΄ το βουνό, ή πίσω απ΄ τις φυλλωσιές της πλαγιάς, ο Κτήτορας της Λαύρας και ιδρυτής του Αγίου Ορους Αθανάσιος ο Αθωνίτης, θα παρακολουθούσε την ανατριχιαστική ολοκλήρωση του έργου της πυρίτιδας και των μηχανημάτων, ακούγοντας τις φοβερές κλαγγές των μετάλλων και τους άγριους βρυχηθμούς των κινητήρων μιάς προετοιμαζόμενης Αθωνικής Αποκάλυψης...
« Ω, βαβαί, βαβαί κι΄ αλλοίμονο…» όπως θα έλεγε «ως νυκτοκόραξ έν οικοπέδω…» και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, κλαίγοντας εκ του μακρόθεν για την συμφορά της μεταλλαγής της αγιασμένης Αθωνικής φύσεως…
---- -------------------
Όμως ο δρόμος για την Λαύρα έπρεπε να γίνει, αυτό εννοείται. Η μονή είναι πολύ απομακρυσμένη, ενώ επικρατούσε και λειψανδρία τότε.
Αλλά, όπως αργότερα εκφράστηκε και μάλιστα εκ μέρους και των ίδιων των μοναχών, έπρεπε να υπάρξει λίγη παραπάνω σπουδή και προσοχή στην μελέτη και στην χάραξη.
Ετσι ώστε το ωφέλιμο ( δηλαδή ο δρόμος), να μην φθείρει ανεπανόρθωτα το τερπνό (το μονοπάτι ), αλλά να δέσει αρμονικά και με το περιβάλλον…
Αρκετά με την γκρίνια όμως. Στο κάτω κάτω είναι τόσο ανεξάντλητες οι ομορφιές του Ορους, που κι αν χάθηκε μία, δεν πειράζει. Δεν βαριέσαι, κατά το ελληνικότερον.
Σίγουρα πάντως δεν ευθύνονται γι αυτό, ούτε οι μοναχοί, ούτε το ίδιο το Αγιο Ορος.
Κλείνει εδώ η παρένθεση...
Ενας κόσμος ολόκληρος η Λαύρα. Σαν μεσαιωνικό ελληνικό χωριό.
Με 3 μεγάλες εκκλησίες και πλήθος παρεκκλησίων, αλλά και δεκάδες άλλων κτιρίων διάσπαρτων αλλά και ανεκμετάλευτων, μια και οί χιλιάδες τότε μοναχοί πού ζούσαν στους χώρους αυτούς, παντελώς σήμερα εξέλειψαν….
Με μια εντυπωσιακή τράπεζα πολλών αιώνων πού χωράει 300 άτομα και η οποία στην εορτή του Αγίου «εργάζεται» δυό φορές, ώστε να εξυπηρετήσει τά 600 περίπου άτομα των προσκυνητών...
Δυό θεόρατα κυπαρίσσια έξω απ την πύλη του Καθολικού, φυτεμένα εδώ και 1.000 χρόνια!
Στο αντικρινό δέντρο επάνω, ένα σύστημα περίεργων ξύλινων πλήκτρων, που πιέζονται από χέρια και πόδια ταυτόχρονα, συνδεδεμένα με διαφόρων μεγεθών και οξύτητας ήχου καμπανάκια, καλούν μοναχούς και προσκυνητές στα γεύματα και τις ακολουθίες.
Στην πανηγυρική μάλιστα εορτή του Αγίου καταφθάνουν «ειδικοί χειριστές μουσικολόγοι» πού παίζουν ταχύτατα και επί αρκετό χρόνο τα συνδεδεμένα με σχοινιά ξύλινα πληκτρολόγια, και είναι χάρμα οφθαλμών να βλέπεις επάνω στην μεγάλη στημένη εξέδρα το περίεργο αυτό και πρωτότυπο μουσικό δρώμενο, δίκην μουσικού θεάτρου…
Στο πρώτο πάτωμα, αριστερά ανεβαίνοντας τα σκαλάκια, το αρχονταρίκι. Ο πατήρ Βασίλειος, τόσο φιλόξενος και πρόσχαρος! Καφεδάκια, λουκούμι, ρακί, κρύο νερό, αλλά και πατρικές νουθεσίες…
Μας μιλάει για την εξομολόγηση με γλαφυρό και παραστατικό τρόπο.
"Οι άνθρωποι από την φύση τους, είναι δεδομένο ότι θα υποπέσουν κάποιες φορές σε λάθη, σε αμαρτήματα", μάς λέει.
"Το ζήτημα είναι όταν πέφτει κάποιος, να μπορεί μετά να σηκωθεί. Να μην παραμένει πεσμένος. Αυτό γίνεται με την εξομολόγηση, με το ξαλάφρωμα της ψυχής από το βάρος.
“Πέσατε μέν,αλλά τσάκ! Αμέσως να σηκώνεστε! Να μην μένετε κάτω!”, μας έλεγε χαμογελώντας, σάν να γνωριζόμασταν χρόνια!
Το απογευματάκι πήγαμε κοντινούς περιπάτους.
Προς τα δυτικά της μονής, στον δρόμο προς Αγία Αννα, υπήρχαν πολλές καλύβες. Στον κήπο μιας απ αυτές, ένας ηλικιωμένος μοναχός, σκάλιζε το χώμα. Μόλις μας είδε, μας κάλεσε.
Μας ρώτησε από που είμαστε, πως μας λένε, με τι ασχολούμαστε. Το όνομά του είτε δεν το ρωτήσαμε, είτε δεν το θυμάμαι. Μας έδωσε ένα δωράκι, κάτι μικρές χάρτινες εικονίτσες.
Μετά μας ρώτησε αν διαβάζουμε καθόλου πνευματικά βιβλία. Η απάντηση δεν μπορούσε παρά να είναι η αλήθεια. Οχι!
Είπε τότε:
--Θα δώσω αυτό το βιβλίο σε όποιον από σας κάνει τον κόπο να το διαβάσει. (Νομίζω ήταν η Καινή Διαθήκη).
Οπως είναι φυσικό, αρνηθήκαμε ευγενικά, λέγοντας ότι το πιθανότερο είναι να μην το κάνουμε, δεν θα μπορούσε κανείς να υποσχεθεί ότι θα το διαβάσει.
Λέει τότε:
--Ας το πάρει κάποιος με την προϋπόθεση ότι θα διαβάζει που και που, μία μόνο παράγραφο.
Μα και πάλι φαινόταν, αμφίβολη εξ ημών η τήρηση της δέσμευσης. Ο γέροντας απτόητος, το δίνει σ΄ έναν από εμας λέγοντας:
--Πάρτο εσύ, και μια φορά την ημέρα, απλά να το ανοίγεις και χωρίς να διαβάσεις τίποτα, να το ξανακλείνεις αμέσως, αυτό είναι αρκετό.
Είναι πραγματικά απίστευτο! Αλλά και πάλι δυστυχώς, με κατεβασμένο κεφάλι, ο εν λόγω φίλος, παραδέχτηκε ότι δεν μπορεί ούτε καν αυτό, να το υποσχεθεί από μέρους του…
Φύγαμε από την καλύβα του γέροντα, αφού μας ευλόγησε σταυρώνοντάς μας με τα δάχτυλά του. Χωρίς το βιβλίο, αλλά με πολλές σκέψεις και ερωτήματα του ενός στον άλλον και του καθενός προς τον εαυτό του.
Ξημέρωσε το άλλο πρωί.
Τίθεται το θέμα να μείνουμε και δεύτερη μέρα στη Λαύρα. Για δύο λόγους. Ο πρώτος ότι το βράδυ έχει αγρυπνία, θα έρθει πολύς κόσμος επί τούτου.
Ο άλλος λόγος, ότι το αυριανό καραβάκι που θα έρθει στον αρσανά, θα κάνει τον περίπλου του Αθωνα, θα καβατζάρει Ακράθω και Νυμφαίο και θα δέσει για διανυκτέρευση στον αρσανά της Σκήτης της Αγίας Αννης.
Ολα μάς πηγαίνουν αίσια!
Εκεί που λέμε, ωραία ήταν, μια χαρά, ας φύγουμε τώρα απ το Ορος, όλο εμφανίζονται σειρές ευχάριστων συμπτώσεων, ιδιαίτερων και ενδιαφερουσών εκδοχών, οι οποίες κεντρίζουν ξανά το ενδιαφέρον, για μια ακόμα παράταση της παραμονής μας στον Αθω!
Θα μείνουμε λοιπόν και σήμερα! Ενημερώνουμε σχετικά τον αρχοντάρη. Ξεκούραστοι και ευδιάθετοι περπατούμε έξω από την μονή. Καθόμαστε στο γοητευτικό κιόσκι δίπλα στην πύλη, έχει δροσούλα, αύρα πελαγίσια. Τσιγάρα το ένα πάνω στο άλλο και καφές. Η ομορφότερη καφετέρια σε ολόκληρο τον κόσμο, λέει κάποιος προσκυνητής, που κάθεται κι αυτός εκεί!
Ενας καλόγερος έρχεται και μας ρωτά αν μπορούμε να βοηθήσουμε σε κάτι. Αυτονόητο είναι να δεχτούμε!
Αυτή τη φορά η δουλειά είναι σκληρούτσικη. Δυτικά της μονής, υπάρχουν σε παράταξη πολλές σειρές ντοματιές. Πρέπει να μαζέψουμε ντομάτες...
Παίρνουμε τελάρα και κοφίνια και σκυφτοί ξεκινάμε αράδα αράδα, να αλαφρώνουμε τα φυτά απ΄ το βάρος τους και όταν γεμίζει ένα ένα τελάρο, το μεταφέρουμε σε συγκεκριμένο σημείο. Κάθε γεμάτο τελάρο θάναι πάνω κάτω 25-30 κιλά. Μούσκεμα στον ιδρώτα, κάτω απ΄ το λιοπύρι του Ιουνίου, φορώντας στο κεφάλι κάτι ψαθάκια που μας δώσανε, τελειώνουμε τη δουλειά μετά από κανά δύωρο.
Βαρειά η καλογερική! Βαρειααααά!
Πέρασε η ώρα…
Αργά αργά μπαίνουμε στο καθολικό για την αγρυπνία. Σκοτάδι. Σιγή.
Ακούγεται μέσα στην ησυχία χαρακτηριστικά, το σύρσιμο των ποδιών των μοναχών και των αρκετών προσκυνητών που έχουν συρρεύσει για τη γιορτή, καθώς και ο λεπτός και μυστηριακός ήχος του θροΐσματος των ράσσων των καλογέρων.
ΜΙΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΣΤΗΝ ΜΕΓΙΣΤΗ ΛΑΥΡΑ…
Στο φως ενός και μόνο κεριού αρχίζει τώρα η αγρυπνία.
Κάτι, που όποια και αν είναι η ιδιοσυγκρασία του καθενός, δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον αγγίξει, είναι το τελετουργικό έτσι !
Η ακολουθία αρχίζει στο σκοτάδι, μετά μ΄ ένα μόνο κερί, μετά με περισσότερα, ακολουθεί η αφή ενός καντηλιού, δύο, τριών, κι άλλων κεριών κι άλλων καντηλιών.
Βλέπουμε καντήλια συνδεδεμένα με σχοινιά να κατεβαίνουν κάτω από το τεράστιο εσωτερικό ύψος του τρούλου και να «προσγειώνονται» στο κέντρο του ναού δίπλα στον αναγνώστη του βίου των Αγίων της ημέρας, και με την λήξη της ανάγνωσης να απογειώνονται με αλυσσιδες σε τεράστιο ύψος…
Μείναμε εμβρόντητοι και αιφνιδιασμένοι από το θέαμα !
Στα μισά της λειτουργίας έχουμε την πλήρη σχεδόν φωταψία του ναού. Μετά αρχίζει πάλι η αντίστροφη πορεία. Ενα ένα φως σβήνει, και το πέπλο του σκοταδιού, σιγά σιγά ξαναπέφτει στο καθολικό, με το πέρας της τελετουργίας.
Οσο για το μελωδικό μέρος, τι να πρωτοθαυμάσει κανείς! Οι φωνές απ τα ψαλτήρια, σαν αγγελικά αηδόνια του παραδείσου! Αν τα αυτιά του ανθρώπου αποκτούσαν ποτέ δικιά τους θέληση και αυτάρκεια, μπορώντας να αποκοπούν από το σώμα, θα περνούσαν ολόκληρη τη ζωή τους, μέσα σε κάποιον Αγιορείτικο ναό, όπου τελείται αγρυπνία!
Δεν άντεξα να παρακολουθήσω ολόκληρη την ακολουθία. Κόντεψε να με πάρει ο ύπνος στο στασίδι.
Ξημέρωσε πάλι…
Η πανηγυρική τράπεζα τελείωσε. Φάγαμε πεντανόστιμο ψάρι, αλλά μάθαμε και από άλλους προσκυνητές ότι στην εορτή του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου έρχεται ειδικό καράβι με δεκάδες τελλάρα ψάρια κυρίως ροφούς ψαρεμένα στα πεντακάθαρα ντόπια νερά, για να φάνε, δωρεάν πάντα, οί πολυπληθείς προσκυνητές…
Κατεβαίνουμε στον αρσανά για να πάρουμε το καΐκι. Λίγο πριν τη θάλασσα, ένας περίεργος πύργος από μπετόν, ξενίζει το μάτι. Δεν ταιριάζει καθόλου με την μορφολογία των κτισμάτων του Ορους.
Είναι παλιός πύργος μεν, αλλά προφανώς, για να μην καταρρεύσει το πάνω τμήμα του, υποχρεώθηκαν να μπαλώσουν την κατάσταση πρόχειρα.
Απετέλεσε για κάποιο διάστημα, χώρο στέγασης στρατιωτικού σώματος, πού είχε παλιότερα έδρα την περιοχή.
Ηρθε το καΐκι, δυσκολεύεται τρομερά να μπει στο λιμανάκι, ίσα ίσα που χωράει, περνώντας σε απόσταση αναπνοής απ΄ τα βράχια.
Ξεκινάμε, ανοιγόμαστε. Να και ο Ακράθως !
Λίγο πριν, ψηλά, το μοναστηριακού τύπου οικοδόμημα, της Ρουμάνικης Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου.
Να τα καλύβια της Βίγλας.
Φτάνουμε στον κάβο, πλησιάζουμε γρήγορα...Το τοπίο έχει μια τραχύτητα, μιαν άγρια ομορφιά!
Τα πρώτα βράχια μοιάζουν με ξυράφια, καλά ακονισμένα απ τον άνεμο κι απ΄ τα άγρια χτυπήματα των μανιασμένων κυμάτων. Ξεκινώντας απ΄ τα απύθμενα βάθη, φτάνουν στην επιφάνεια και σαν κοφτερές λεπίδες, σηκώνονται σε μεγάλο ύψος πάνω απ το νερό.
Φαντάζομαι λοιπόν τότε, ούτε ψύλλος στον κόρφο των Περσών ναυτικών τού Ξέρξη σαν άκουγαν για τά μέρη αυτά...
++++++++++++++++++++++++++++
Σχετικά σημειώματα:
Ένας εργάτης ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει έκρηξη σε σεισμική γραμμή κοντά στο χωριό Τρυπητή πού περνάει η διώρυγα. Από τις έρευνες του 1996.
Εδώ σ αυτές τις ίδιες ξέρες, 25 αιώνες πριν, κομματιάστηκε ο Περσικός στόλος του Ξέρξη με τον στρατηγό του Μαρδόνιο και αναγκάστηκε μετά στην δεύτερη ναυτική εκστρατεία του εναντίον των Ελλήνων να μη δοκιμάσει να διαπλεύσει το πόδι του Αγίου Όρους, ( ειδωλολατρική αποικία τότε ), αλλά να φτιάξει την λεγόμενη μέχρι σήμερα «διώρυγα του Ξέρξη» για να περάσει σέρνοντας επάνω σε στρώματα λίπους τον στόλο του και να πέσει στο εσωτερικό των δύο ποδιών της Χαλικιδικής! Ίχνη της διώρυγας αυτής φαίνονται μέχρι σήμερα…
( Σημείωση wicipedia.org: Η διώρυγα κατασκευάστηκε το 480 π.Χ. κατά τη διάρκεια μιας ακόμα εκστρατείας των Περσών. Ο Ξέρξης ήθελε να αποφύγει τον περίπλου του Άθω, καθώς την τελευταία φορά που το επιχείρησε είχε βυθιστεί ο στόλος του Μαρδόνιου.
Τήν περιγραφή της διώρυγας μας τη μετέφερε ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης, αλλά μεταγενέστεροι ιστορικοί την αμφισβήτησαν γράφοντας ότι ο Πέρσης βασιλιάς κατασκεύασε Δίολκο και όχι διώρυγα. Πάντως οι σημερινές έρευνες δείχνουν ότι ήταν διώρυγα.
Σύμφωνα με την περιγραφή του Ηρόδοτου[1], το έργο ο Ξέρξης το ανέθεσε στους Αρταχαίη και Βούβαρο. Ο Αρταχαίης όμως, λίγο πριν τελειώσει η διώρυγα αρρώστησε βαριά και πέθανε, κάτι που θεωρήθηκε μεγάλη συμφορά και κακός οιωνός από τον Ξέρξη. Ο Αρταχαίης τάφηκε στην Άκανθο με μεγάλες τιμές[2].
Η διώρυγα σήμερα βρίσκεται θαμμένη και έχει εντοπιστεί ανάμεσα στα χωριά Νέα Ρόδα και Τρυπητή.
Το 2008 έγιναν έρευνες από Βρετανούς και Έλληνες μηχανικούς που έδειξαν την ακριβή της θέση αλλά και τις διαστάσεις της. Η διώρυγα έχει μήκος δύο χιλιόμετρα και πλάτος 30 μέτρα και το μέγιστο βάθος της υπολογίζεται στα 15 μέτρα. Είναι ορατή από μεγάλο ύψος, αφού η θέση έχει πάθει καθίζηση. Οι αρχαιολογικές έρευνες έχουν δείξει ότι αμέσως μετά τη χρήση της από τον Ξέρξη εγκαταλείφθηκε και με τα χρόνια επιχωματώθηκε…)
+++++++++++++++++++++++++
Θεόρατοι, απολύτως κάθετοι, γρανιτένιοι όγκοι, υψώνονται κατακόρυφα, εκατοντάδες μέτρα πάνω απ τα κεφάλια μας. Ψηλά, που και που διακρίνονται κάποια ασκηταριά, τα πιο πολλά ακατοίκητα.
Συνεχώς κοιτάζουμε προς τα πάνω, σε βαθμό που να σε πονά ο σβέρκος από την έκτασή του!
( Σε κάποιο σημείο των θεόρατων όγκων βρίσκεται και το ασκητήριο του Οσίου Νείλου του Μυροβλήτη. Ονομάσθηκε Μυροβλύτης, από τό Αγιο Μύρο πού έτρεχε από τόν τάφο του καί έφθανε μέχρι τά απότομα βράχια τής παραλίας, από όπου μέ βάρκες οί ναυτικοί τό μάζευαν !
Σήμερα, στά βράχια αυτά, καθώς κατεβαίνουν πρός τόν γκρεμό καί βυθίζονται στό χάος τής θάλασσας, φαίνονται καθαρά τά ίχνη τού Αγίου Μύρου...
Ο Όσιος Νείλος έχει κάνει φοβερές προφητείες για το τέλος του κόσμου πού έρχεται, μιλώντας για το πώς θα είναι οί άνθρωποι εκείνης της εποχής.
Η προφητεία αυτή, μαζί μέ μία άλλη αναφέρεται καθαρά γιά τό μέλλον τού Αγίου Όρους, είναι γραμμένη πρό 600 περίπου χρόνων, καί δείχνει πιθανότατα τήν εποχή μας…)
Περισσότερα: http://www.kivotoshelp.gr/Pages/Telos.htm#perimelonton
================
Κάποια στιγμή χωρίζουν λιγάκι τα βράχια, ένας μικρός όρμος, να τα Καυσοκαλύβια!
Θαυμάσια εικόνα χωριού από το παρελθόν!
Στα δρομάκια του ανάμεσα, διακρίνονται από μακρυά, κάποιες μαύρες φιγούρες μοναχών που περπατούν, ή που στέκονται αγναντεύοντας το καΐκι μας.
Να σε λίγο και τα Κατουνάκια πάνω απ΄ τα βράχια, εκεί που σταματά η καθετότητα της πέτρας και σχηματίζεται ένα μικρό ίσιωμα.
Να και τα τρομερά Καρούλια!
Επιφωνήματα έκπληξης και δέους στην θέα τους! Λαξευμένα στον βράχο σπιτάκια, σπηλιές κλεισμένες μπροστά για προστασία απ΄ τα στοιχεία της φύσης, φρικτά παραπήγματα -στοιχειώδης έννοια καταλύματος, για ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει εντελώς την ανάγκη φροντίδας του σώματος- σιδερόσκαλες και σκοινιά ανάμεσα στα βράχια και στα φοβερής και απόκοσμης όψης, πρόχειρα ανθρώπινα κατασκευάσματα!
Τι θέληση αλήθεια και τι πίστη, χρειάζεται κανείς, για να ζει εδώ!
Πλησιάζουμε, να και η Αγία Αννα. Πολύ μεγάλη Σκήτη!
Τεράστια η απόσταση και η διαφορά ύψους, ανάμεσα στο χαμηλότερο και στο πιο ψηλό κελλί! Αποβίβαση.
Κοιτάζω επάνω. Γολγοθάς!
Πώς θ΄ ανέβουμε τώρα εκεί πάνω, τα εκατοντάδες σκαλιά;
Είναι και καταμεσήμερο!
Βάζω ως ορόσημο ένα πορφυρού χρώματος κτίσμα ! Εκεί είναι το Κυριακό της Σκήτης, εκεί θα μείνουμε…
Αρχίζει η ανάβαση...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου