Μπουγιούκ Σεϊτ – Aziz Georgios…
Μεγάλος Άγιος και Τροπαιοφόρος πολεμιστής ο Γεώργιος, μεγάλη και η χάρι του, κι΄ ενώ στην Τουρκία ξεποδαριάζονται να πάνε να τον προσκυνήσουν και να ζητήσουν λύση στα προβλήματά τους, εμείς εδώ κάτω ούτε πού δίνουμε σημασία σε τέτοια «θρησκόληπτα» δήθεν θέματα, ξεχνώντας εν τη απιστία μας τον «μυστικό τρόπο» με τον οποίο λύνουν οί Άγιοι τα προβλήματα των ανθρώπων…
Ώ, Άγιε Γεώργιε, «των αιχμαλώτων ελευθερωτή και των πτωχών υπερασπιστή» υπερασπίσου κι΄ εμάς σ΄ αυτή εδώ την Πολιτεία της εγκατάλειψης και τής βεβαιωμένης τρέλας ( πού πηγάζει από τά δαιμόνια του καρνάβαλου… ) και σώσε μας από τόν κατήφορο της πολιτικής και κοινωνικής ασυνεννοησίας στον οποίον έχουμε, από τις αμαρτίες μας, περιπέσει, και δυστυχώς δεν το καταλαβαίνουμε…
===============================
23 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ, στην Κωνσταντινούπολη των Ελλήνων, στην Ιστάνμπουλ των Τούρκων… ξημερώματα, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου.
Η ανοιξιάτικη ζέστη έχει γλυκάνει την ατμόσφαιρα, η κρύα υγρασία έχει υποχωρήσει και τα νερά του Κεράτιου Κόλπου αρχίζουν να ρυτιδιάζουν από την κίνηση των πλοιαρίων.
--«Καμπάτας», λέω στον οδηγό: «Από εκεί φεύγουν τα πλοία για τα Πριγκηπόννησα;».
--«Μπουγιούκ Αντά'για μι;», με ρωτάει πονηρά, δηλαδή «πηγαίνεις στο Μεγάλο Νησί, την Πρίγκηπο;» «Εβετ», ναι…
Η κίνηση στο λιμάνι είναι μεγάλη. Μου φαίνεται περίεργο πως τόσο νωρίς υπάρχει τέτοια αναστάτωση και πως εκατοντάδες άνθρωποι, κυρίως νέες και καλοβαλμένες γυναίκες, τρέχουν να προλάβουν το πρώτο δρομολόγιο για την Πρίγκηπο.
Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να συνδυάσω όλον αυτό τον κόσμο με το προσκύνημα στον Αη Γιώργη τον Κουδουνά…
Το πλοίο φεύγει με καθυστέρηση, ψωνίζω το κουλούρι μου, παίρνω το τσαγάκι μου σε γυάλινο ποτήρι και παρά την ψυχρούλα κάθομαι έξω και ρεμβάζω στη διαδρομή. Ταξιδεύουμε ανατολικά στη Θάλασσα του Μαρμαρά. Βλέπουμε τον Γαλατά, το Καράκιοϊ στο αριστερό μας χέρι, παρατηρούμε τον εντυπωσιακό λόφο του Τοπ Καπί στα δεξιά μας και σιγά σιγά βλέπουμε να χάνεται πίσω μας ο Βόσπορος με τις μοντέρνες του γέφυρες και ο Πύργος του Λεάνδρου.
Αποχαιρετάμε την Αγιά Σοφιά και τους έξι μιναρέδες του Μπλε Τζαμιού, προσπερνάμε και το σιδηροδρομικό σταθμό του Χαϊντάρ Πασά στα ασιατικά παράλια και σταματάμε στο Καντίκιοϊ, στη Χαλκηδόνα δηλαδή, για να πάρουμε κι άλλους επιβάτες.
Βρίσκω ένα νεαρό κορίτσι που μιλάει Αγγλικά και τη ρωτάω πού πάει όλος αυτός ο κόσμος;
«Η 23η Απριλίου είναι αργία για τους Τούρκους», μου λέει: «Είναι η Ημέρα Εθνικής Ανεξαρτησίας και Παιδιού που φέρνει στις τοπικές μνήμες την 23η Απριλίου του 1920, όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ κήρυξε την έναρξη των εργασιών της μεγάλης τουρκικής Εθνοσυνέλευσης. Αυτό ήταν το προμήνυμα της δημιουργίας του τουρκικού κράτους, που ανακηρύχθηκε τον Οκτώβριο του 1923. Ετσι λοιπόν, ούτε δουλειές ούτε σχολεία».
Το πλοίο που πήρα αποδείχθηκε γαλατάδικο. Σταμάτησε σε όλα τα Κιζίλ Ανταλάρ, σε όλα τα «κόκκινα νησιά», όπως λένε οι Τούρκοι τα Πριγκηπόννησα, από το χρώμα της γης τους. Με στάσεις στην Πρώτη, την Αντιγόνη και τη Χάλκη, φτάσαμε επιτέλους στην Πρίγκηπο στις 8.30 και όλοι τρέξαμε προς την κεντρική πλατεία του νησιού, καθώς από εκεί ξεκινούν τα παετόνια• τα μικρά αμαξάκια που εκτελούν χρέη μεταφορικού μέσου, μιας και τα αυτοκίνητα απαγορεύονται.
Μια άλλη λύση για να πας προς τον Αη Γιώργη είναι ακτοπλοϊκώς. Οι βαρκάρηδες διαλαλούσαν τα δρομολόγια μέσω της παραλίας του Γεωργούλι. Καθώς περίμενα μαζί με τόσους άλλους τη σειρά μου, κυρίες με τρατάρανε διάφορα καλούδια που είχαν φτιάξει με τα χεράκια τους, οι κόκκινες σημαίες της Τουρκίας ανεμίζανε σε όλα τα μπαλκόνια και από μακριά ακούστηκαν τυμπανοκρουσίες!
Ηταν η σχολική παρέλαση που πλησίαζε, περήφανα. Την παρακολούθησα, τη φωτογράφισα, χειροκρότησα τα παιδιά, όμως η ουρά δεν έλεγε να προχωρήσει.
Αποφάσισα λοιπόν, χωρίς καλά καλά να ξέρω την απόσταση, να πάω στον Αη Γιώργη τον Κουδουνά με τα πόδια. Δίπλα στο χώρο όπου σταθμεύουν τα παετόνια, βρήκα την εκκλησία της Παναγίας. Ηταν Μεγάλη Τετάρτη.
Τη λειτουργία παρακολουθούσαν πέντε άτομα από τους σαράντα Ρωμιούς που ζουν μόνιμα στο νησί και να σκεφτεί κανείς ότι στις αρχές του 20ού αιώνα η Ρωμιοί της Πριγκήπου έφταναν τις 15.000…
Μετά το αντίδωρο, ρώτησα μια κυρία για το προσκύνημα των μουσουλμάνων στον Αη Γιώργη τον Κουδουνά.
«Εντύπωση με κάνει, παιδί μου», μου είπε, «αυτό το κακό τα τελευταία 15 χρόνια έγινε. Στο δικό μας τον καιρό, πού τέτοια πράγματα. Μόνο εμείς οι Ορθόδοξοι πηγαίναμε στον Αη Γιώργη… Πώς μαζεύτηκαν αυτοί τώρα;
Δεν είδες τι πουλάνε: κουδούνια και χρυσά κλειδιά για να ανοίγουν σπίτια. Πήγες να δεις; Από κάτω μέχρι πάνω κάνουν ολόκληρους μακαράδες από κλωστή. Τι να πω δεν ξέρω…», συμπλήρωσε.
«Δεν είναι θετικό ότι οι μουσουλμάνοι κρατούν αυτούς τους χώρους λατρείας ζωντανούς, αφού εμείς δεν πηγαίνουμε πια;», τη ρώτησα… «Τι να πω παιδί μου…», απάντησε η κυρία και μου πρότεινε να πάω από τη γειτονιά Μαντέμι να δω και τα ωραία σπίτια… «Τα περισσότερα ήταν δικά μας…», πρόσθεσε.
Επειτα από κάμποση ώρα, είναι αλήθεια, έφτασα στο πλάτωμα όπου αράζουν τα αμαξάκια και απ' όπου ξεκινάει το ανηφορικό καλντερίμι που οδηγεί στο μοναστήρι. Πώς να σας περιγράψω την κατάσταση:
κόσμος ασύλληπτος - οι απηυδησμένοι μοναχοί μιλούν για 40.000• κυρίως γυναίκες, νέες, ωραίες, με φιρμάτα ρούχα και κινητά στο αυτί. Αριστερά και δεξιά του μονοπατιού πάγκοι με τάματα υπέρ όλων των σκοπών!
Υπέρ εργασίας, υγείας, γάμου, σπουδών, υπέρ απόκτησης τέκνου, οικίας, αυτοκινήτου, πτυχίου, δανείου, πλυντηρίου, υπέρ επιτυχίας γενικώς και υπέρ τύχης γενικότερα! Σε άλλους πάγκους έβρισκε κανείς βαμμένα αυγά, κεριά, λάδι και αμέτρητες κουβαρίστρες.
Ανεβαίνοντας, το θέαμα γινόταν συνταρακτικό:
Ολες αυτές οι χιλιάδες κουβαρίστρες ξετυλίγονταν δημιουργώντας τείχη κλωστής, νήματα ανθρώπινης ελπίδας. Μία βουή μας σκέπαζε όλους.
Ψίθυροι ευχών και υποσχέσεων προς τον Αη Γιώργη τον Κουδουνά, ο οποίος παραδοσιακά φρόντιζε τους φρενοβλαβείς και τους αναξιοπαθούντες ψυχικώς… εξ ου και Κουδουνάς, από τα κουδούνια που φόραγαν στους τρελούς.
Μουσουλμάνοι να προσκυνούν χριστιανικά μνημεία πού ακούστηκε, θα πείτε. Και όμως, στην Ανατολή αυτό είναι συχνό φαινόμενο. Και στην Ελλάδα ακόμη, στη Θράκη, πολλοί είναι οι μουσουλμάνοι που επισκέπτονται με ευλάβεια χριστιανικούς χώρους λατρείας. Μην ξεχνάμε ότι και οι δύο θρησκείες πατάνε στις ίδιες βάσεις της Παλαιάς Διαθήκης, ότι κάποιοι συμβολισμοί είναι αρχέγονοι και έχουν διατηρηθεί έως σήμερα, ισχυρότεροι από τα δόγματα. Η γάζα που δένεται κόμπος είναι αιθέρια, σαν την ανθρώπινη ψυχή, στην Τουρκία, τη Συρία ή και το Θιβέτ.
Ο Αη Γιώργης, ο Χιντιρελέζ ή ο Αζίζ Τζερτζίς των μουσουλμάνων μπεκτασίδων -που ποτέ δεν συγκρούστηκαν με τους χριστιανούς- είναι συνυφασμένος με τον πολιτισμό των λαών της Μικράς Ασίας και μας θυμίζει την πανανθρώπινη μάχη μεταξύ του καλού και του κακού…
Βρήκα και μια άλλη κοπέλα που μίλαγε Αγγλικά και τη ρώτησα τι επιθυμούν οι περισσότερες προσκυνήτριες.
«Ενα καλό ταίρι», μου απάντησε «και μετά χρήματα για να φτιάξουν σπίτι». Σπρωγμένοι από τη δύναμη του όχλου αρχίσαμε να πλησιάζουμε το μοναστήρι. Ιδρύθηκε τον 10ο αιώνα και είναι από τα παλαιότερα των Πριγκηποννήσων, που φυσικά καταστράφηκε και ξανακτίστηκε κάμποσες φορές έκτοτε.
Κάποτε διέθετε μεγάλο πλούτο, γη και καλλιέργειες. Τώρα πια η περιουσία του περιορίζεται στα λίγα εναπομείναντα κτίρια και τις αυλές του. Ευτυχώς τη θέα του στο πέλαγος δεν μπορεί να του την πάρει κανείς!
Λίγα μέτρα πριν από την είσοδο η κατάσταση έγινε ασφυκτική. Κάποιοι δεν άντεξαν τόσες ώρες περπάτημα, κάτω από τον ήλιο, και αποχώρησαν. Κάποιοι άρχισαν να γίνονται επιθετικοί, κάποιοι πάλι έπαθαν αγοραφοβία, κλειστοφοβία, υπογλυκαιμία, κάποιοι έχασαν το χρώμα τους και κάποιοι τελικά λιποθύμησαν…
«Σου, σου», νερό δηλαδή, φέρτε νερό! Μέσα στην εκκλησία η κατάσταση ήταν πιο πολιτισμένη.
Οι μουσουλμάνες με σεβασμό παρακάλεσαν τον Αη Γιώργη να κάνει το θαύμα του, του εξήγησαν τις επιθυμίες τους με κάθε λεπτομέρεια, του έγραψαν σημειώματα, του άφησαν και λίγα χρήματα μήπως κι αυτό βοηθήσει.
Αναψαν κεριά, κόλλησαν ζάχαρες πάνω στο βράχο, έδεσαν κόμπους πάνω σε δέντρα και θάμνους… Δεν μπορεί, κάτι απ' όλα θα πιάσει, σκέφθηκαν.
Υστερα βγήκαν πάλι στο φως και απόλαυσαν τη θέα, έφαγαν στον ήλιο, βγήκαν και αναμνηστικές φωτογραφίες και απείλησαν ότι αν δεν πιάσει το τάμα τους θα ξανάρθουν της Αγίας Θέκλας, τον Σεπτέμβριο, και θα αποτρελάνουν τους μοναχούς που προστατεύουν τη μονή....
http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_taxgreece_18_27/03/2009_226304
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου