Από πολλά χρόνια τώρα και μάλλον από την έναρξη λειτουργίας αυτού του μικρού blog είχαμε επισημάνει την ιδιαιτερότητα και ασυμφωνία χαρακτήρων πολιτικής και κοινωνικής συνεννόησης στην ταλαίπωρη αυτή πολιτεία μας…
Μια ιδιαιτερότητα «κατιναριού και κουτσομπολιού» πού την
βρίσκουμε όχι μόνο μέσα σε πολιτικές αιτίες διαμάχης αλλά και σαν τρόπο ζωής
στο κοινωνικό καθημερινό γίγνεσθαι.
Και πού σήμερα την βλέπουμε να είναι συγκεντρωμένη σε 2-3 στέκια μικρής και μεγάλης άς πούμε «νεολαίας». Με πρώτη την Ρήγα Φεραίου και με εκατοντάδες μάτια να παρακολουθούν σαν ραντάρ όποιον και όποια περνάει κόβοντας και ράβοντας σαν αρπακτικά γεράκια τους διαβαίνοντας μέσα απ΄αυτήν…
Και πού σήμερα την βλέπουμε να είναι συγκεντρωμένη σε 2-3 στέκια μικρής και μεγάλης άς πούμε «νεολαίας». Με πρώτη την Ρήγα Φεραίου και με εκατοντάδες μάτια να παρακολουθούν σαν ραντάρ όποιον και όποια περνάει κόβοντας και ράβοντας σαν αρπακτικά γεράκια τους διαβαίνοντας μέσα απ΄αυτήν…
Και μ΄ένα καφέ μπροστά τους για να δικαιολογήσουν την
παραμονή τους «ότι ντέ και καλά πλήρωσαν αέρα και δικαιούνται κάθισμα» από το
πρωϊ μέχρι το μεσημέρι ( πρωϊνή βάρδια καφενόβιου), και από το απόγευμα μέχρι
το βράδυ ( εσπερινή βάρδια καφενόβιου, ματάκια κουτσομπόλη…).
Έτσι λοιπόν με 5 ευρώ περνάει εδώ όλη την ημέρα του !
Ούτε να ψάχνει για δουλειά και άσε τα ροδάκινα να
κάθονται στις ροδακινιές, τις φράουλες να τις μαζεύουν οι Πακιστανοί, και τις ελιές
οι Βούλγαροι ! .
Μιλτιάδης Νίκας :"Επί τών τύπων τών ήλων..."
Αφορμή για τήν σημερινή ανάρτηση υπήρξε ένα επιτυχημένο κείμενο – άποψη, του κ. Μιλτιάδη Νίκα, πού είδαμε δημοσιευμένο σήμερα στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» και πού νομίζουμε ότι αξίζει να το προσέξουμε, ιδιαίτερα εμείς οι Πατρινοί, γιατί κάτι έχει να μας πεί για τα πνευματικά χάλια μας…
«….Τις προάλλες συναντώ μια συγγενή μου, που μένει σε
άλλη πόλη, και το πρώτο που μου είπε είναι «μα τι φάρα είστε εσείς Πατρινοί;».
Και αρχίζει να μου λέει για τη Σχολή του παιδιού της που πήγαν δύο από την Πάτρα με μεταγραφή και διέλυσαν όλο το τμήμα σε χρόνο ρεκόρ. Ολοι ήταν μια χαρά, πήγαν οι δικοί μας κι άρχισαν να βάζουν λόγια και ρουφιανιές, αλλά μετά τσακώθηκαν και μεταξύ τους τα Πατρινόπουλα με αποτέλεσμα τώρα όλοι στο τμήμα έχουν γίνει μπίλιες και να μη μιλάει κανένας με κανέναν. Δεν περνάνε δυο μέρες και συναντώ έναν φίλο από την Αθήνα, που τον τελευταίο καιρό είναι εδώ για δουλειά και μου λέει «καλά δεν παίζεστε εδώ στην Πάτρα».
Στην αρχή νόμιζα ότι το λέει για καλό και χαμογέλασα με υπερηφάνεια, μα με προσγείωσε αμέσως στην πραγματικότητα
«είμαι εδώ τρείς βδομάδες και έχω σοκαριστεί. Τι διπρόσωποι κουτσομπόληδες είναι εδώ ρε φίλε, απορώ πώς την παλεύεις».
Και αρχίζει να μου λέει για τη Σχολή του παιδιού της που πήγαν δύο από την Πάτρα με μεταγραφή και διέλυσαν όλο το τμήμα σε χρόνο ρεκόρ. Ολοι ήταν μια χαρά, πήγαν οι δικοί μας κι άρχισαν να βάζουν λόγια και ρουφιανιές, αλλά μετά τσακώθηκαν και μεταξύ τους τα Πατρινόπουλα με αποτέλεσμα τώρα όλοι στο τμήμα έχουν γίνει μπίλιες και να μη μιλάει κανένας με κανέναν. Δεν περνάνε δυο μέρες και συναντώ έναν φίλο από την Αθήνα, που τον τελευταίο καιρό είναι εδώ για δουλειά και μου λέει «καλά δεν παίζεστε εδώ στην Πάτρα».
Στην αρχή νόμιζα ότι το λέει για καλό και χαμογέλασα με υπερηφάνεια, μα με προσγείωσε αμέσως στην πραγματικότητα
«είμαι εδώ τρείς βδομάδες και έχω σοκαριστεί. Τι διπρόσωποι κουτσομπόληδες είναι εδώ ρε φίλε, απορώ πώς την παλεύεις».
Πήγα να δικαιολογήσω το γεγονός με το επιχείρημα αυτά
συμβαίνουν σε όλες τις επαρχιακές πόλεις, μα ήταν κάθετος στη κρίση του «όχι
φίλε, έχω δουλέψει σε όλη την Ελλάδα, αυτό το κακό που συμβαίνει εδώ δεν το έχω
ξαναδεί πουθενά».
Αλήθεια τώρα, τι μας συμβαίνει; Είναι το DNA της περιοχής; Hμασταν πάντα έτσι ή μας συνέβη με τα χρόνια;
Θα άξιζε να κάνει κάποιος μια διατριβή πάνω στο θέμα, να μας εξηγήσει τους λόγους, ιστορικούς κοινωνικούς ψυχιατρικούς, αυτού του άρρωστου φαινομένου.
Γιατί είναι αρρώστια να ζούμε τρώγοντας τις σάρκες των άλλων, να εισβάλουμε με τέτοια χυδαιότητα στη ζωή στα σπίτια στα κρεβάτια, στα πλυμένα ή άπλυτα των συνανθρώπων μας, και να το θεωρούμε όλο αυτό απαραίτητη τροφή για η διασκέδαση της καθημερινότητας μας.
Αλήθεια τώρα, τι μας συμβαίνει; Είναι το DNA της περιοχής; Hμασταν πάντα έτσι ή μας συνέβη με τα χρόνια;
Θα άξιζε να κάνει κάποιος μια διατριβή πάνω στο θέμα, να μας εξηγήσει τους λόγους, ιστορικούς κοινωνικούς ψυχιατρικούς, αυτού του άρρωστου φαινομένου.
Γιατί είναι αρρώστια να ζούμε τρώγοντας τις σάρκες των άλλων, να εισβάλουμε με τέτοια χυδαιότητα στη ζωή στα σπίτια στα κρεβάτια, στα πλυμένα ή άπλυτα των συνανθρώπων μας, και να το θεωρούμε όλο αυτό απαραίτητη τροφή για η διασκέδαση της καθημερινότητας μας.
Οξεία κουτσομπολίτιδα στο τελικό στάδιο έχει προσβάλει
σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού αυτής της πόλης και τόνοι κακοήθειας και
κακεντρέχειας στοιβάζονται στους λιγοστούς πεζοδρόμους της.
Αν μιλήσεις για αυτό όλοι θα συμφωνήσουν
καυτηριάζοντας αυτήν την άθλια συνήθεια, προσθέτοντας σίγουρα στο τέλος το
«καλά, εγώ δεν ασχολούμαι». Αλλά είναι ψέμα, είναι σαν το fb, κανένας δεν
ασχολείται, αλλά όλους εκεί τους βλέπεις.
Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί, οι ελάχιστοι, που πραγματικά
δεν ασχολούνται με τους άλλους, αλλά έχει και αυτό το τίμημά του, γιατί δεν
έχουν τι να πουν με τους φίλους και οικείους τους που μόνο αυτό κάνουν.
Προς το παρόν, ασκούμαστε από το πρωί με πάθος στο τοπικό μας άθλημα, ξεκινώντας από τη δουλειά, κάνουμε το απαραίτητο ζέσταμα παίζοντας το «Μου'πε, σου'πε, του'πε». Συνεχίζουμε πιο εντατικά το σπορ στον καφέ μας, χαιρετώντας εγκάρδια γνωστούς και φίλους, που θάβουμε μόλις απομακρυνθούν.
Προς το παρόν, ασκούμαστε από το πρωί με πάθος στο τοπικό μας άθλημα, ξεκινώντας από τη δουλειά, κάνουμε το απαραίτητο ζέσταμα παίζοντας το «Μου'πε, σου'πε, του'πε». Συνεχίζουμε πιο εντατικά το σπορ στον καφέ μας, χαιρετώντας εγκάρδια γνωστούς και φίλους, που θάβουμε μόλις απομακρυνθούν.
Πάντα εννοείται, για να δώσουμε μια νότα μυστηρίου,
σχηματίζουμε περπατώντας ή καθήμενοι την απαραίτητη «Αψίδα του Μυστικού».
Μια πολύ απαιτητική άσκηση υποκρισίας, όπου τα άνω άκρα των σωμάτων συγκλίνουν, προκειμένου να βρεθούν τόσο κοντά ώστε η λάσπη, που ξεχυθεί σαν ψίθυρος από το στόμα μας με τη μορφή μυστικού, να μην ακουστεί από τους διπλανούς.
Και το κέφι συνεχίζεται επί αγνώστων, παίζοντας το «Κοίτα αυτόν/αυτήν πώς είναι…» ή, επί λιγότερο γνωστών παίζοντας το «ο τάδε», μια επίσης δύσκολη άσκηση που απαιτεί ομαδική συνεργασία για την ανταλλαγή πληροφοριών, «αυτός είναι ο τάδε που χώρισε την τάδε και τα' χει με την τάδε που χώρισε τον τάδε…».
Μια πολύ απαιτητική άσκηση υποκρισίας, όπου τα άνω άκρα των σωμάτων συγκλίνουν, προκειμένου να βρεθούν τόσο κοντά ώστε η λάσπη, που ξεχυθεί σαν ψίθυρος από το στόμα μας με τη μορφή μυστικού, να μην ακουστεί από τους διπλανούς.
Και το κέφι συνεχίζεται επί αγνώστων, παίζοντας το «Κοίτα αυτόν/αυτήν πώς είναι…» ή, επί λιγότερο γνωστών παίζοντας το «ο τάδε», μια επίσης δύσκολη άσκηση που απαιτεί ομαδική συνεργασία για την ανταλλαγή πληροφοριών, «αυτός είναι ο τάδε που χώρισε την τάδε και τα' χει με την τάδε που χώρισε τον τάδε…».
Μετά τη μεσημεριανή ξεκούραση από την τόση εξάντληση
του ξεκατινιάσματος και ξυπνώντας συνεχίζουμε στο σπίτι πια με το «Να δεις
ποιον είδα…» ή το «Δεν θα το πιστέψεις…».
Πάντα με μιά άγρια χαρά, αλλά και τρόμο μην έρθει η στιγμή που θα μας πιάσουν κι εμάς στο στόμα τους και βγάλουν και τα δικά μας μυστικά στη φόρα. Αυτήν την τοξική ζωή ζούμε κάθε μέρα. Κανένας σεβασμός για τις ζωές των άλλων, καμιά ευγένεια.
Πρέπει να απαλλαγούμε από αυτή την αρρώστια. Μέχρι τότε, η ατάκα «κρατάς μυστικό;» θα παραμένει το πιο σύντομο Πατρινό ανέκδοτο.
Πάντα με μιά άγρια χαρά, αλλά και τρόμο μην έρθει η στιγμή που θα μας πιάσουν κι εμάς στο στόμα τους και βγάλουν και τα δικά μας μυστικά στη φόρα. Αυτήν την τοξική ζωή ζούμε κάθε μέρα. Κανένας σεβασμός για τις ζωές των άλλων, καμιά ευγένεια.
Πρέπει να απαλλαγούμε από αυτή την αρρώστια. Μέχρι τότε, η ατάκα «κρατάς μυστικό;» θα παραμένει το πιο σύντομο Πατρινό ανέκδοτο.
Του ΜΙΛΤΙΑΔΗ ΝΙΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου