Σήμερα λοιπόν, κάπου κρεμάμε την Ελληνική σημαία σαν μια ελάχιστη
ένδειξη τιμής γι΄ αυτούς πού έπεσαν στις μάχες του πολέμου, αλλά και σαν μία διακήρυξη της Εθνικής μας υπόστασης,
ότι ζούμε,ότι υπάρχουμε, ότι είμαστε ακόμη Έλληνες, καί ότι αυτό είναι το
μάχιμο Εθνικό μας σημείο !
----------------------------------------------------------------------------------------------------
Τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο, κάθε πιστός Πατρινός θεωρεί
σαν ελάχιστη θρησκευτική υποχρέωσή του
να πάει για προσκύνημα στον Άγιο Δημήτριο της Άνω πόλης την ημέρα της γιορτής
του. Και κάθε φορά όσοι πάμε βλέπουμε να παραμένει το εσωτερικό του Ναού ίδιο παραμελημένο ερείπιο, όπως ακριβώς και πέρυσι το είχαμε αφήσει…
Γιατί όμως τόση εγκατάλειψη ώστε να βρισκόμαστε κάθε χρόνο στο ίδιο σημείο; Βέβαια τα λεφτά πού θα χρειαστούν για την εσωτερική ανακαίνισή του ασφαλώς θα είναι πολλά.
Αλλά, αν αναλογισθούμε ότι και πολλές άλλες Εκκλησίες στην Αχαϊα επλήγησαν αλλά σήμερα είναι σε γενικές γραμμές επιδιορθωμένες, η εντύπωση για τον Άγιο Δημήτριο παραμένει…
Τά άσπρα σημάδια πάνω στον τρούλο και στούς τοίχους δείχνουν ένα μικρό εύρος επισκευών πού θα μπορούσε τόσα χρόνια να γίνει ώστε να μη εμφανίζεται σήμερα, 9 χρόνια μετά, σαν βομβαρδισμένο τοπίο...
------------------
Το 2008 κάπου 70 με 80 Εκκλησίες της Πάτρας και της Δυτικής Αχαϊας γενικότερα υπέστησαν μεγάλες ζημιές από εκείνον τον φοβερό σεισμό της Κυριακής, της 2ας Ιουνίου.
Θα έλεγε κανείς ότι μας δοκίμαζε ο Θεός λέγοντάς μας μ΄ αυτόν τον περίεργο καταστροφικό λόγο Του:
« Δεν σάς χρειάζονται οι Εκκλησίες εφόσον τις περιφρονείτε και δεν πατάτε σ΄ αυτές ; »
Πέρασαν από τότε 9 περίπου χρόνια και οί περισσότερες Εκκλησίες όπως είπαμε φτιάχτηκαν. Πλήν μιάς, κεντρικής μάλιστα, του Αγίου Δημητρίου στην Άνω πόλη πού δυστυχώς παραμένει εσωτερικά σαν ερείπιο, με μπαλώματα από σοβάδες πάνω στις εικόνες ψηλά και γύρω γύρω στους τοίχους με ένα τέμπλο ξεπλυμένο και ξεθωριασμένο σε άθλια κατάσταση, πού δείχνει από μακριά όχι μόνο τα σημάδια του σεισμού αλλά και σημάδια της ανθρώπινης εγκατάλειψης και αδιαφορίας….
Η Παντάνασσα, ένας εξ΄ ίσου σπουδαίος ναός και ιστορικό πολιτισμικό κόσμημα της πόλης φτιάχτηκε, γιατί υπήρξε ενεργό ενδιαφέρον από ανθρώπους της πού έτρεξαν, παρακάλεσαν, ενδιαφέρθηκαν για την αποκατάστασή της.
Δυστυχώς και δυστυχέστατα τα πράγματα δείχνουν ότι στον Άγιο Δημήτριο Πατρών λείπουν αυτές οι προϋποθέσεις. Κάποιοι άνθρωποι ίσως να αδιαφορούν, ίσως πάλι να έχουν ρίξει αλλού το κύριο ενδιαφέρον τους…
Και το λέμε αυτό γιατί μπορεί ώς προϊστάμενος του Ναού να είναι ένας εξαίρετος και φιλότιμος κατά τα άλλα κληρικός - Αρχιμανδρίτης αλλά δυστυχώς κατά μία εκτίμηση ως άνθρωπος πολύ χαμηλών τόνων «εμποδίζεται» για να κινηθεί ενεργά και δραστήρια μέσα σε κοσμικές υπηρεσίες για χρηματοδότηση της επισκευής.
Και ακόμη, κατά μία δεύτερη εκτίμηση, ως ηγούμενος συνάμα και στην Μονή Ομπλού το ενδιαφέρον φαίνεται να έχει μοιραστεί και να έχει πέσει επάνω στην ανακαίνιση του Ομπλού παρά στην επιδιόρθωση του Αγίου Δημητρίου…
Η κοινή λαϊκή λογική ότι « δυό καρπούζια δεν χωρούν στην ίδια μασχάλη » γιατί κάποιο θα πέσει και θα σπάσει, έχει κι΄ εδώ τον λόγο της, και το ποιό σήμερα ήδη έχει σπάσει φαίνεται, και δεν χρειάζεται άλλη εξήγηση.
«Ευσεβώς» νομίζουμε λοιπόν ότι θα έπρεπε ήδη, και από χρόνια μάλιστα, ο σεβ. Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος, να έχει τοποθετήσει προϊστάμενο του Ναού άλλον κληρικό, ελεύθερο και απερίσπαστο από οτιδήποτε άλλο βάρος καθώς και δραστήριο ώστε και ο ηγούμενος να ησυχάσει ασχολούμενος μόνο με το μοναστήρι του, και ο Άγιος Δημήτριος να μπεί πιά σε τροχιά ανακαίνισής του, μετά από τόσα χρόνια μόνιμης εγκατάλειψης.
Γιατί πού θα πάει στο τέλος αυτό, τι περιμένουμε, να πέσουνε οι σοβάδες και οι τοίχοι πάνω στον κόσμο για να κινηθούμε ;
Τά πράγματα μιλούν από μόνα τους και άλλο τι να προσθέσουμε δεν χρειάζεται. Και οι λαϊκοί έχουν τον λόγο τους, και άς μη περιμένουμε τον Άγιο Δημήτριο να βγεί από την εικόνα του και να μας τα πεί ο ίδιος…
Τι συνέβη όμως το 2008 ;
Ήταν Κυριακή, λίγα λεπτά μετά τις 3 το μεσημέρι, 8 Ιουνίου του 2008 όταν μιά ισχυρή δόνηση των 6,5 ρίχτερ άφησε τα σημάδια του στην Ηλεία (κυρίως στην Ανδραβίδα) και σε ένα μεγάλο κομμάτι της Αχαΐας, στη Δύμη, στην Μόβρη, στο Φαραί, στην Τριταία, στον Λαρισσό, στην Ωλενία, στα Βραχνέικα και στη Μεσσάτιδα και φυσικά στο κέντρο της Πάτρας.
Ένα δυνατό ταρακούνημα της γης ανησύχησε τους πάντες, ένα ταρακούνημα που όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα, έμοιαζε να έχει ακόμα μεγαλύτερη ένταση.
Ο σεισμός βρήκε άλλους στην παραλία, άλλους τους έπιασε στον ύπνο, άλλους στην εργασία και άλλους την ώρα που γλεντούσαν.
Από τον σεισμό του 2008 δεκάδες άτομα πήγαν στο νοσοκομείο ενώ μεγάλες ζημιές έγιναν στην Κάτω Αχαΐα και σε χωριά της Δυτικής Αχαΐας, ενώ ο άφησε πίσω του και δύο θύματα, έναν 55χρονο άνδρα τον Ανδρέα Μπακούλια που χτυπήθηκε από σκέπαστρο που κατέρρευσε και μία 80χρονη γυναίκα την Μαρίνα Πετροπούλου που έπαθε ανακοπή καρδιάς και κατέληξε στο νοσοκομείο.
Παρακάτω, από συνέντευξη του Μητροπολίτη Πατρών...
«…Έμαθα μέσα σε λίγα λεπτά τί είχε συμβεί στην Πάτρα και στην ευρύτερη περιοχή. Έφυγα αμέσως για τις πληγείσες περιοχές. Στα Τσουκαλέικα ο Ναός είχε σχεδόν καταστραφεί. Πολλά σπίτια είχαν υποστεί ζημιές. Μίλησα με τον ιερέα και τους κατοίκους, τους ενεψύχωσα και έφυγα για την Κάτω Αχαϊα.
Βρέθηκα επίσης στη Φώσταινα, όπου είχε τελείως καταστραφεί ο Ναός των Αγίων Θεοδώρων, πολλά σπίτια είχαν πέσει και σε ένα απ΄ αυτά είχαν εγκλωβισθεί άνθρωποι. Βοήθησα και ενεψύχωνα με την παρουσία μου καθ΄ όλην τη διάρκεια της επιχειρήσεως απεγκλωβισμού, και ήμουν σχεδόν καθημερινώς κοντά στους πληγέντες.
Πήγα στην Άρλα, στα Ζησιμέικα, στο Σανταμέρι, στη Χαραυγή, στην Αγία Μαρίνα, στον Σκιαδά, στο Ίσωμα και σε όλα τα χωριά που είχαν υποστεί ζημιές από το σεισμό.
Ερώτηση: Είχαν υποστεί ζημιές τα Μοναστήρια μας και ποιά.
Απάντηση: Βεβαίως. Πολλές ζημιές είχε υποστεί η Μονή Νοτενών, η Μονή Μαρίτσης, η Μονή των Αγίων Πάντων. Και τα Μοναστήρια μας επισκέφθηκα και ενεθάρρυνα τους Μοναχούς και τις Μοναχές, διότι είχαν πολύ στεναχωρηθεί. Έπρεπε να τονωθεί το ανθρώπινο φρόνημα και ηθικό. Οι ώρες ήταν δύσκολες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου