Ο Γιάννης Αγιάννης των 62 Εκκλησιών, ο επίσκοπος Μυριήλ, και ο Επίσκοπος Πατρών Χρυσόστομος…

Κάθε αντικοινωνική

συμπεριφορά έχει φυσικά καί το όποιο κόστος της...

-------------------------













Η είδηση μας ήλθε πρωϊ – πρωϊ  και κατακέφαλα, κι΄ έκανε τον γύρο στα τραπεζάκια του πρωϊνού καφέ :« Ριψοκίνδυνος και…αθεόφοβος ! Άνοιξε 62 Ναούς μέσα σε 1,5 χρόνο !». ( «Γνώμη»16-17 Οκτ.).

Τόν επισκέφθηκε και ο Μητροπολίτης μας !

Εδώ από παλαιότερη επίσκεψη τού Μητροπολίτη Πατρών στίς φυλακές Αγίου Στεφάνου...

-----------------------

Ιδέα δεν είχαμε εμείς για όλα αυτά και πώς να είχαμε αφού σαν φιλήσυχοι πολίτες κοιμόμαστε, «άδικοι εν μέσω δικαίων»  πού λέει και ο ποιητής αλλά παρά ταύτα ένας παλιός καθηγητής συνταξιούχος τώρα, ο λεγόμενος «Φιλόλογος» πήρε τον λόγο κάνοντας μικρή εισαγωγή και από την προσωπική του ιστορία :

«…Όταν ήμουνα μικρός», μας εξομολογήθηκε, διάβαζα πολύ Ελληνική και ξένη λογοτεχνία. Υπήρχε τότε μια δανειστική Δημοτική βιβλιοθήκη εδώ στην Πάτρα τα λεγόμενα «Λαϊκά Αναγνωστήρια» όπου χιλιάδες συγγραφικά έργα δίνονταν επί προθεσμία, και πάντα μόνο ένα βιβλίο, όχι περισσότερα, προφανώς μήπως και χαθούν…

Υπήρχε θυμάμαι τότε σαν διευθύντρια μια συμπαθητική κυρία μεγάλης ηλικίας η λεγόμενη «κυρία Τούλα» ( για όσους και όσες έζησαν εκείνη την εποχή θα την θυμούνται ) πού με είχε συμπαθήσει ( προφανώς για την συνέπειά μου ) και μού δάνειζε όχι μόνο ένα, αλλά  2 και 3 βιβλία μαζί τα οποία τα έβαζα υπό μάλης, μια και δεν υπήρχαν τότε πλαστικές σακούλες, και αναχωρούσα τάχιστα για ανάγνωση.

Και βέβαια, κάποια μαθήματα τα φόρτωνα στον κόκκορα…

Το δε καλύτερο βιβλίο πού διάβαζα και ξαναδιάβαζα ήταν «Οί Άθλιοι» του Ουγκώ, ίσως γιατί κι΄ εγώ κουβαλούσα την αθλιότητα της φτώχειας μέσα μου, αλλά και έξω μου…Αναπολώντας τώρα τα παλιά, θα έλεγα ότι είναι κρίμα πού εκείνα τα Λαϊκά Αναγνωστήρια έκλεισαν και συγχωνεύτηκαν με την Δημοτική βιβλιοθήκη. 

Άκουσα ότι ο βαθύτερος λόγος πού έκλεισαν ήταν γιατί ο κόσμος σήμερα δεν διαβάζει βιβλία αξίας αλλά βιβλία της οκάς πού τα βαφτίζουν best sellers…
Κι΄ ακόμη  ότι η νεολαία ασχολείται σήμερα με υπολογιστές και κινητά, πού τά έχει σαν σκουλαρίκια στ΄ αυτιά τους και τους βλέπεις καθημερινά στο σουλάτσο με κάτι καλώδια τυλιγμένα στο κεφάλι τους, μέ ανάλογη πόζα και με τον καφέ στο χέρι για να είναι πιο trendy  και cool…

Κι΄ όχι μόνο μαθητές και παιδιά μικρής ηλικίας αλλά μεγάλοι και μεγάλες κυκλοφορούν μιλώντας στούς δρόμους έχοντας κάτι άσπρα καλώδια στο κεφάλι τους, κάτι μαύρα κέρατα στ΄ αυτιά τους, ή με κάτι φωτεινά μανταλάκια να αναβοσβήνουν καρφιτσωμένα στο πουκάμισο και στο σακάκι τους περιμένοντας το…χαμπέρι!

Τά άλαλα και τά μπάλαλα προφανώς πού προφητεύει εδώ και 230 χρόνια περίπου ο Πατροκοσμάς είναι τώρα εδώ και διευθύνουν τον κόσμο με την παρουσία τους…

Αυτά μας είπε ο «Φιλόλογος» και σώπασε αφήνοντάς μας τα άλλα να τα υποθέσουμε εμείς…

Η είδηση όμως ήταν μία, με πολλές προεκτάσεις όπως μάθαμε πέρα από τον τίτλο: « Ριψοκίνδυνος και…αθεόφοβος» !.
Τι όμως είχε συμβεί;

Πηγή:  http://patrablog.blogspot.com  

Αφορμή τώρα για όσα παρακάτω θα ειπωθούν, σε «ελεύθερη μετάφραση», υπήρξε το συμβάν πού έγινε προχθές στην Πάτρα και πού πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν δύο πρόσωπα όπως άλλωστε γράψανε και οί εφημερίδες :

« Ριψοκίνδυνος και…αθεόφοβος ! Άνοιξε 62 Ναούς μέσα σε 1,5 χρόνο !». ( «Γνώμη»16-17 Οκτ.).
Τόν επισκέφθηκε και ο Μητροπολίτης μας !

Ένας διαρρήκτης λοιπόν και ένας Επίσκοπος !
Και ο μέν διαρρήκτης πού είχε μπουκάρει σε 62 Εκκλησίες συνελήφθη μετά από καταδίωξη 10 αστυνομικών επάνω στα κεραμίδια της Αγίας Φωτεινής στα Προσφυγικά των Πατρών στις 3 τα ξημερώματα προχθές πηδώντας σαν κατσικοπόδαρος από ταράτσα σε ταράτσα στα διπλανά σπίτια και ξεσηκώνοντας όλη την γειτονιά, ο δε Επίσκοπος έκανε κάτι πού ελάχιστοι εκ των Επισκόπων μας έχω ακούσει μέχρι σήμερα να έχουν πράξει…

--Δηλαδή τι;

--Πήγε την άλλη μέρα αθόρυβα στην Ασφάλεια και βρήκε τον διαρρήκτη μέσα στα κρατητήρια άνευ φανών και λαμπάδων, μικροφώνων καί καμερών όπως θα κάνανε σήμερα κάποιοι πολιτικοί μας για να τους θαυμάσει ο κόσμος !Πήγε και αναζήτησε «το χαμένο πρόβατο» το κλεισμένο μέσα στα σίδερα της φυλακής όχι για να το κατακρίνει, όχι για να το καταδικάσει, όχι για να το εξοντώσει και να ζητήσει την παραδειγματική τιμωρία του γιατί έσπασε πόρτες , παράθυρα, τζάμια, τάματα και παγκάρια σε 62 τοπικές Εκκλησίες αλλά για να το συμβουλεύσει σαν πατέρας προς γυιό και σαν αδελφός προς παραστρατήσαντα αδελφό και τίποτα περισσότερο...
Αυτό έπραξε αθορύβως μάλιστα ο Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος !

Και δικαίως εδώ να πούμε : «Πολλά τά έτη σου  Δέσποτα» !Μέσα από την είδηση λοιπόν αυτή πού είδα στις εφημερίδες θυμήθηκα ένα παράλληλο επεισόδιο αποτυπωμένο σ΄ ένα από τα αριστουργήματα εκείνου του μεγάλου συγγραφέα Βίκτωρος Ουγκώ πού νομίζω αξίζει να το ξαναθυμηθούμε μέσα από τα σχόλια κάποιου παλιού ιστορικού, πού με θαυμασμό σημειώνει δείχνοντάς μας ένα αντίστοιχο πρόσωπο τού Μητροπολίτη κ. Χρυσοστόμου πέρα φυσικά από τίς δογματικές διαφορές μας. Κριτήριο εδώ άς είναι μόνο η συμπόνοια καί η αγάπη !

«….Ένα από τα καλύτερα βιβλία πού έχω διαβάσει, καί διαχρονικό στο έπακρο ήταν και «Οί Άθλιοι».

Η ιστορία ξεκινάει με έναν άνθρωπο που δεν περίμενα ποτέ να συναντήσω.Τον επίσκοπο Μυριήλ !

Ο οποίος είναι τόσο ολιγαρκής, εγκρατής, ήρεμος, πιστός και με τόση πολύ αγάπη στην καρδιά του, που τον θαύμασα από την πρώτη στιγμή και τον φέρνω τώρα συχνά στο μυαλό μου, σαν παράδειγμα σωστού χριστιανού.

Ο επίσκοπος Μυριήλ, όμως, είναι μια άγια φιγούρα που γρήγορα παραδίδει τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στον Γιάννη Αγιάννη.

Ο δεύτερος, είναι ένας καταζητούμενος επικίνδυνος εγκληματίας, ( και γιατί όχι ένας διαρρήκτης όπως αυτός για τον οποίο μιλάμε σήμερα εμείς εδώ).

Βίοι παράλληλοι !

Έτσι λοιπόν…

« Ένας πεινασμένος  νέος άνδρας, ο Γιάννης Αγιάννης, σπάζει τη βιτρίνα ενός αρτοπωλείου για να κλέψει ψωμί, με σκοπό να ταΐσει την οικογένειά του που λιμοκτονούσε. 
Η ποινή γι' αυτή του την κλοπή είναι 5  χρόνια στα κάτεργα, που τελικώς γίνονται  19  χρόνια ύστερα από τις επανειλημμένες προσπάθειές του να δραπετεύσει…
Βρισκόμαστε στα  1815 στην Τουλόν της Γαλλίας και ο Γιάννης Αγιάννης αποφυλακίζεται σε ηλικία 46 χρόνων. Ωστόσο είναι αναγκασμένος να κουβαλάει ένα κίτρινο αποφυλακιστήριο, το οποίο τον σημαδεύει σαν κατάδικο. 
Αντιμετωπίζοντας την απόρριψη των πανδοχέων, που δεν θέλουν να φιλοξενήσουν έναν κατάδικο, αναγκάζεται να κοιμηθεί στο δρόμο.
Ο μόνος που τον δέχεται είναι ένας άνθρωπος της εκκλησίας, ο επίσκοπος Μυριήλ, ο οποίος τον περιμαζεύει και του παρέχει στέγη.
Το ίδιο βράδυ ο Γιάννης Αγιάννης, ασυνήθιστος στην τόση καλοσύνη, το σκάει παίρνοντας μαζί του και τα ασημένια καντηλέρια του επίσκοπου !...
Δεν προφταίνει όμως να πάει μακριά και συλλαμβάνεται από την Αστυνομία, αλλά ο επίσκοπος τον γλιτώνει, λέγοντας ότι ο ίδιος του είχε δωρίσει τα ασημικά και του δίνει μάλιστα ακόμη και δύο ασημένια κηροπήγια να τα πουλήσει για να ζήσει .
Στη συνέχεια τον συμβουλεύει πατρικά  ότι πρέπει να αλλάξει, να είναι πλέον τίμιος, και να κάνει καλές πράξεις για τους άλλους.
Ο Γιάννης Αγιάννης είναι ελεύθερος, έκπληκτος και συγκινημένος. 
Για πρώτη φορά ύστερα από 19 ολόκληρα χρόνια διωγμών, δάκρυα ανεβαίνουν στα μάτια του…
Και όπως έλεγε κάποιος παλαιός θεολόγος πάνω σ΄ αυτό το θέμα :

«…Μερικές φορές θέλαμε να παραδειγματιστούμε από το επίπεδο των συγχρόνων μας αρχιερέων. 

Ὁμως το πρότυπο του γνήσιου ιεράρχη δεν υπήρχε μεταξύ των ενταύθα παροικούντων αρχιερέων.

Ο  αείμνηστος πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, μια μεγάλη σύγχρονη μορφή της Ορθόδοξης Εκκλησίας μιά ημέρα μου είπε ότι το βρήκε στους «Αθλίους» του Βίκτωρος Ουγκώ στο πρόσωπο του επισκόπου Μυριήλ, που με αγία απλότητα προστάτευσε τον δυστυχή τύπο του Γιάννη Αγιάνη!

Μέσα στις σελίδες των «Αθλίων» περιγράφεται η όλη αγία βιωτή, η φιλανθρωπία, η ταπείνωση, η πραότητα, η μέριμνα για τον πλησίον. 

Ο Επίσκοπος Μυριήλ ήταν ανεπιτήδευτο και σοβαρό πρόσωπο και σ' αυτόν αναγνώρισε τις αποστολικές αρετές ενός απεσταλμένου τοῦ Θεού που πρόσφερε ακόμη και τα κηροπήγια που στήριζαν τα κεριά του φωτισμού του για να ανακουφίσει τον καταδιωγμένο πεινώντα αδελφό.

Ο Μυριήλ δεν επένδυε τα χρήματά του σε πολυτελή αρχιερατικά άμφια για να εντυπωσιάζει τους αδαείς ως βαρβάρους, ούτε αποθησαύριζε ποσά για την «ασφάλεια των γερατειών» του, ή μάλλον των κληρονόμων του, ούτε προκαλούσε το δημόσιο αίσθημα με τον πλούτο της κατοικίας και της τραπέζης του, ούτε μάζευε γύρω του συνεορταστές εκλέκτορες για την προαγωγή του σε αρχιεπίσκοπο -καρδινάλιο των Παρισίων, γιατί παρέμενε ανάργυρος χορηγός της χάριτος και έμπρακτος διδάχος του ευαγγελίου σε κοινωνία με τους ελάχιστους αδελφούς του.

Αποστολή του η ανάσταση και η σωτηρία των συνειδήσεων.

Αυτόν τον αξιομνημόνευτο επίσκοπο επισήμανε ο φίλος μου ο π. Επιφάνιος για να τον προβάλει ως το πρότυπο του επισκόπου και μου έλεγε:

«Αριστείδη, μόλις μπορέσω να βρω τα χρήματα θα ανατυπώσω τις σελίδες για τον Μυριήλ από τους «Αθλίους» και θα τις στείλω σε όλους τους Αρχιερείς μας για να παραδειγματιστούν από ένα πραγματικό επίσκοπο»!