«Στις φλόγες των Χριστουγέννων»! Επίκαιρες μνήμες από ένα πραγματικό περιστατικό…

"Δεύτε ίδωμεν πιστοί πού εγεννήθη ο Χριστός"





Βρισκόμαστε σε μέρες Χριστουγέννων αγαπητοί φίλοι, ο κόσμος γύρω μας έχει παγώσει μέσα στην βαρυχειμωνιά πού διανύουμε, χωρίς πετρέλαιο, χωρίς ρεύμα και χωρίς θέρμανση αρκετοί από εμάς...

Η χαριστική βολή μάς δόθηκε χθές, από τους 153  εκ των 300 Σπαρτιατών με τους πλειστηριασμούς, μέσα στην κατ΄ ευφημισμό Ελληνική Βουλή μας πού υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει μία ανθρώπινη Κοινωνία…

Αλλά παρά ταύτα, οί μέρες των Χριστουγέννων άς γίνουν για όλους μας μέρες προσευχής και ελπίδας μήπως καί μας λυπηθεί ο καλός Θεός ( όχι η Τρόϊκα ούτε οί πολιτικοί )  και αναδείξει νέους ανθρώπους ικανούς να κυβερνήσουν ανθρώπινα κι΄ όχι απάνθρωπα αυτόν τον ευλογημένο και ταλαιπωρημένο τόπο...

Αλλά αδελφοί μου, τολμώ να ειπώ, μη κρυβόμαστε πιά, μιά και σ΄ αυτόν τον κατήφορο φταίξαμε όλοι.
Κι΄ αν όχι όλοι, τουλάχιστον φταίξαμε καί φταίμε αρκετοί !  

Δεν φταίξανε μόνο οί πολιτικοί με τα λάθη, ή και τις μίζες πού πήρανε. Φταίξαμε κι΄ εμείς οί πολίτες !

Μη το αρνούμεθα αυτό, μέρες Θεού πού είναι. Φταίξαμε αδελφοί και φταίμε ακόμη !

Από τον απλό μαγαζάτορα πού δεν έκοβε αλλά ούτε και κόβει απόδειξη στα είδη πού πουλάει τσεπώνοντας το ΦΠΑ πού του δίνουμε κλέβοντας κι΄εμάς αλλά ταυτόγχρονα και την Εφορία, μέχρι τις ψεύτικες συντάξεις πού ακόμη βλέπουμε κάποιοι να παίρνουνε…

Πού ανασταίναμε νεκρούς και παίρναμε τον μισθό τους, πού βγαίναμε τυφλοί και βλέπαμε οικονομικά το φώς μας, πού παίρναμε συντάξεις ΟΓΑ καί ζούσαμε πάντοτε στήν πόλη, πού δηλώναμε 100 πρόβατα και είχαμε 10, πού παίρναμε επιδοτήσεις για 200 ελιές και είχαμε 30.

Πού με πλαστά πτυχία ρίχναμε τους συμπολίτες μας και πιάναμε θέσεις πού δεν τις δικαιούμαστε, πού παίρναμε πτυχίο Πανεπιστημιακό μόλις και μετά βίας το  5,  και εν τούτοις βγάζαμε μεταπτυχιακό με 10 !

Τώρα όμως, μέρες Χριστουγέννων πού περνάμε, ζητείται ΕΛΠΙΣ, ζητείται ΕΛΠΙΔΑ !

Και γι΄ αυτήν, την «κυρία Ελπίδα» θα μιλήσουμε παρακάτω…

Ψάχνοντας λοιπόν στο διαδίκτυο  βρήκαμε ένα επίκαιρο αλλά και πραγματικό περιστατικό πού έχει «κάτι να μας πεί» για τις μέρες πού έρχονται…

«Ήτανε παραμονή Χριστουγέννων» μού έλεγε μια κυρία, «και ήμουνα επτά χρονών περίπου όταν συνέβη εκείνο το συνταρακτικό γεγονός…»

Πηγή:  http://patrablog.blogspot.com

Σε μια επαρχιακή πόλη της Μακεδονίας, στη μαύρη και φοβερή εκείνη Κατοχή του ’41 με ’42, όπου οι εκτελέσεις και οι σφαγές των αθώων ανθρώπων ήσαν ανελέητες και αθρόες, οι φυλακίσεις και οι εξορίες φοβερές, το ξύλο και τα βασανιστήρια τρομακτικά, και η πείνα ως γνωστόν θέριζε τους πάντες.
Σε όλα αυτά δυστυχώς έχω και γω προσωπική πείρα διότι πολλά είδαν τότε τα παιδικά μου μάτια.

 

Η οικογένεια της κυρίας αυτής ήταν πολύ ευσεβής, και ακόμα ευσεβέστεροι ήσαν ο παππούς και η γιαγιά. 

Άνθρωποι δηλαδή, της πολλής προσευχής και της πολλής ελεημοσύνης στούς φτωχούς καί ανήμπορους...
Το βράδυ που ξημέρωνε Χριστούγεννα, η πεντάχρονη αδελφή της ξύπνησε και της ζήτησε να βγουν έξω στην αυλή, για να πάει στην τουαλέτα.
Δυστυχώς εκείνη την εποχή οι τουαλέτες ήσαν έξω στις αυλές.
Έξι παιδιά κοιμόντουσαν όλα κάτω στο πάτωμα, στρωματσάδα, - δεν υπήρχαν κρεβάτια και πούπουλα και παπλώματα σαν τα σημερινά.
Σιγά σιγά βγήκαν έξω στο μικρό διάδρομο. Απέναντί τους ήταν το δωμάτιο του παππού και της γιαγιάς.
Ξαφνιάστηκαν όμως γιατί είδαν, ένα πολύ έντονο φως να βγαίνει μέσα από τις χαραμάδες και από τα πολλά ανοίγματα της σαραβαλιασμένης πόρτας….

Πλησίασαν πιο κοντά και είδαν έντρομοι τη γιαγιά τους τυλιγμένη στις φλόγες. Άρχισαν να τσιρίζουν δυνατά, και η μεγάλη να φωνάζει:

- Φωτιά, φωτιά, η γιαγιά καίγεται!

Ξύπνησαν βέβαια όπως ήταν επόμενο όλοι, και πρώτοι έτρεξαν οι γονείς, οι οποίοι άνοιξαν την πόρτα, κοίταξαν μέσα, και ύστερα την έκλεισαν απαλά και σιγά σιγά. Γύρισαν στα παιδιά και τους είπαν:
- Μη φοβάστε, δεν είναι φωτιά.
Και με σιγανή φωνή είπε ο πατέρας στα παιδιά του:

- Αυτό που είδατε παιδιά μου, δεν είναι φωτιές. Είναι οι φλόγες του Αγίου Πνεύματος που μοιάζουν με φωτιές. Για κοιτάξτε τώρα… Σιγά σιγά σβήνουν. Έτσι γίνεται πάντοτε.
Όταν η γιαγιά και ο παππούς προσεύχονται και μάλιστα τις πιο πολλές φορές όλη τη νύχτα.
Διότι αν δεν προσηύχονταν τόσο πολύ, ο παππούς και η γιαγιά, όπως και ποιος ξέρει πόσοι άλλοι άγνωστοί μας χριστιανοί,  θα μας είχαν πετσοκόψει τότε όλους τα Βουλγαρικά στρατεύματα κατοχής...
Από κάτι τέτοιες προσευχές και αγρυπνίες δεν θα αφήσει να χαθεί ποτέ η Ελλάδα καί η πατρίδα μας, ούτε και η Ορθοδοξία.

«Αυτά ήσαν τα λόγια του πατέρα μας, την αξέχαστη εκείνη νύχτα των Χριστουγέννων», μου είπε η κυρία και συνέχισε λέγοντας:

«Πολλές φορές από τότε, είδα τον παππού και τη γιαγιά να προσεύχονται όλη την νύχτα. Και όσες φορές επέτρεψε ο Θεός, στην παιδική μου τότε αθωότητα, έβλεπα να καίγονται σαν λαμπάδες από τις φλόγες της Πεντηκοστής. 

Έτσι μας έμαθαν να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα οι γονείς μας. Με προσευχή και με Δοξολογία. Με εκκλησιασμό και Θεία Κοινωνία».
Και η κυρία αναλύθηκε σε λυγμούς.

Και τώρα να σας ρωτήσω Χριστιανοί μου.

Ποιος άραγε από μας τους σημερινούς Χριστιανούς, περιμένει τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά το βράδυ με προσευχή;
Πόσοι και πόσοι από τους σημερινούς παππούδες και γιαγιάδες, σηκώνονται για να προσευχηθούν κατά την διάρκειαν της νύχτας;

Να ανάψουν το καντήλι και να θυμιατίσουν;
Πόσοι γονείς και πόσοι πατέρες και μητέρες αγρυπνούν την νύχτα για να κάνουν μετάνοιες, σταυρωτά κομποσχοίνια, να κλάψουν, να συντριβούν και να προσευχηθούν πολύ;

Αλήθεια, πόσοι από τους σημερινούς Νεοέλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς που έχουν άλλοι παιδιά, και άλλοι παιδιά και εγγόνια, πονάνε, κλαίνε και αγρυπνούν, έστω για μια ώρα, για το ηθικό κατρακύλισμα των παιδιών μας, για την διαφθορά και τις εκτρώσεις, για την αναρχία και τα ναρκωτικά, για τα εύκολα διαζύγια, και τα νόθα παιδιά, για τις αιρέσεις και τα σκάνδαλα, που κλονίζουν κάθε τόσο χιλιάδες αδύνατες ψυχούλες;
Πόσοι αλήθεια Χριστιανοί αγρυπνούν σήμερα;

Όχι αδελφοί μου.

Δυστυχώς σήμερα οι Νεοέλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν προσεύχονται.
Και όμως περνούν ατέλειωτες ώρες μπροστά στην τηλεόραση.
Άντρες, γυναίκες και παιδιά, παππούδες και γιαγιάδες, όλοι χαζεύουν και αποβλακώνονται και διαστρέφονται μπροστά σ’ αυτό το διαβολοκούτι.

Έτσι όχι μόνον δεν προσεύχονται και δεν αγρυπνούν οι Νεοέλληνες σήμερα Ορθόδοξοι χριστιανοί, αλλά ούτε και εγκρατεύονται. Δεν νηστεύουν!

Και αν δεν μπορούν λόγω υγείας, δεν νηστεύουν τουλάχιστον στις αισθήσεις τους.
Δεν νηστεύουν με τη γλώσσα τους.
Δεν θυμιατίζουν το σπίτι πρωί και βράδυ, δεν μελετάνε Αγία Γραφή, δεν κάνουν προσευχή στο τραπέζι, δεν εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή τουλάχιστον ένας από κάθε οικογένεια.

Δεν εξομολογούνται. Δε συμμετέχουν στην Θεία Κοινωνία. Δεν σέβονται τις παραδόσεις. Δεν τηρούν τις Ευαγγελικές εντολές και δεν πολεμούν τα πάθη και τόσα άλλα.
Και επειδή ακριβώς δεν σηκώνουμε τα χέρια μας κάθε βράδυ στο Χριστό με καθαρή καρδιά, γι’ αυτό και βλέπουμε τόσα ερείπια και τόσα ηθικά ναυάγια να συσσωρεύονται γύρω μας.

Πάμε δυστυχώς κάθε μέρα απ’ το κακό στο χειρότερο… Ο Θεός να μας λυπηθεί...

http://agia-varvara.blogspot.gr/2011/02/blog-post_26.html