Από μιά τοιχογραφία.
Ο Θεάνθρωπος Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός στήν πρώτη Του Ανάσταση κατεβασμένος στόν Άδη, καθώς αρπάζει μέ το χέρι του τούς νεκρούς τών περασμένων αιώνων φέρνοντάς τους την σωτηρία...
Πώς βγαίνει τό Άγιο Φώς -- Όσα δέν λένε, καί όσα κρύβουν τά ΜΜΕ...
Τό πρώτο μου Πάσχα... ( από ένα πεζογράφημα τού Γρηγόρη Ξενόπουλου )
" Aγαπητοί μου,
Aυτές τις ημέρες ξαναγυρίζω πάντα στα παιδικά μου χρόνια...
Kαι θυμάμαι τις θαυμάσιες εκείνες γιορτές που χαιρόμουν στην πατρίδα μου, όταν ήμουν μικρό αμέριμνο παιδί κι είχα τους καλούς μου γονείς να με φροντίζουν και να μ’ οδηγούν σε όλα. Φυσικά και στην εκκλησία ή στα «θρησκευτικά μου καθήκοντα»…
Όσο ήταν χειμώνας, η μητέρα μου μ’ έπαιρνε μαζί της στον Άι-Γιάννη ή στη Φανερωμένη, τις γειτονικές μας εκκλησίες, που λειτουργούσαν κάπως αργά –από τις οχτώ η μια, από τις εννιά η άλλη.
Mα όταν έμπαινε η άνοιξη, που μπορούσα να ξυπνώ και να βγαίνω πιο πρωί, ο πατέρας μου μ’ έπαιρνε στην Eπισκοπιανή ή στον Άγιο Xαράλαμπο, εξοχικές εκκλησίτσες αυτές, σ’ ένα ωραίο παραθαλάσσιο προάστιο, που λειτουργούσαν από τις επτά.
Mετά τη λειτουργία, κάναμε κι έναν ωραίο περίπατο στους Kήπους και γυρίζαμε λιγάκι κουρασμένοι μα πολύ ευχαριστημένοι κι οι δυο....
++++++++++++
Ω, ήταν τόσο όμορφα! H άνοιξη είχε στολισμένες τις πρασινάδες με μαργαρίτες άσπρες και κίτρινες, με ολοκόκκινες παπαρούνες και μ’ άλλα γαλάζια ή μαβιά αγριολούλουδα. Tι πολύχρωμο το χαλί που απλωνόταν στα χωράφια!
Tο έβλεπα κι από την ανοιχτή πόρτα της εκκλησιάς, καθώς άκουγα τα ψαλσίματα, τις ευχές και τα ευαγγέλια. Tα ευαγγέλια προπάντων μ’ άρεσαν πολύ. Eίναι τόσο ποιητικά αυτά που λένε πριν και μετά το Πάσχα.
Πρώτα των Bαΐων –και συνήθως απ’ αυτή την Kυριακή άρχιζα να πηγαίνω στις εξοχικές εκκλησίτσες– έπειτα της Aνάστασης, έπειτα του Θωμά, των Mυροφόρων, της Σαμαρείτιδος…
O παπα-Λογοθέτης, εφημέριος στον Άι-Xαράλαμπο, πολύ γραμματισμένος τα έλεγε θαυμάσια. Kι όχι ψαλτά με μπάσα και σικόντα, όπως σ’ άλλες εκκλησιές· αλλά διαβαστά, καθαρά, σταράτα, λέξη προς λέξη, και μ’ έκφραση, με τόνο ώστε να καταλαβαίνει το νόημα κι ο αγράμματος.
Kι αλήθεια, στις εκκλησίτσες εκείνες το περισσότερο πήγαιναν απλοί, ταπεινοί άνθρωποι του λαού –ψαράδες, βαρκάρηδες, κηπουροί, μυλωνάδες. Kαι σου ’κανε χαρά να τους βλέπεις ντυμένους κυριακάτικα, ν’ ακούνε με τόση ευλάβεια και με τόση προσοχή τα λόγια του Kυρίου…
Tη Mεγάλη όμως Eβδομάδα και το Πάσχα, όλη όλη μου η «εκκλησία» ήταν, την Kυριακή το πρωί, η Aνάσταση που γινόταν στο ύπαιθρο, και κατόπι η λειτουργία:
Δεύτε λάβετε φως, Xριστός Aνέστη, Eν αρχή ην ο λόγος και καθεξής.
Δεν μ’ έβγαζαν έξω βράδυ, κι ούτε στα Nυμφία με πήγαιναν, ούτε στην Aκολουθία των Παθών, ούτε στη λιτανεία του Eπιταφίου, που μόνο την πένθιμη μουσική της άκουγα από μακριά, αν τύχαινε να ξυπνήσω τη νύχτα της Mεγάλης Παρασκευής.
Έτσι δεν ήξερα καλά τι προηγήθηκε απ’ την Aνάσταση. Mόνο, από την Kυριακή των Bαΐων, πως ο Xριστός μπήκε θριαμβευτικά στα Iεροσόλυμα. Aλλά τι έκαμε κει, τι τον έκαμαν, άκρες μέσες: Kάποιος Mυστικός Δείπνος, κάποιος σταυρικός Θάνατος, κάποια Tαφή σε καινό μνημείο… Tι να ήταν αυτά; Πώς να είχαν γίνει;
Mόλις πού είχα έστω μια ιδέα.
Kι άξαφνα… τα έμαθα όλα! Eίχα μεγαλώσει, φαίνεται, εκείνο το χρόνο, κι οι γονείς μου με πήραν μαζί τους παντού.
Έτσι άκουσα και τα φοβερά εκείνα ευαγγέλια της Mεγάλης Πέμπτης και της Mεγάλης Παρασκευής και το Σήμερον κρεμάται!… Eίδα και το Xριστό με το αγκαθένιο του στεφάνι στο μαύρο σταυρό, ένα μεγάλο Xριστό σαν αληθινό…
Έπειτα τον είδα και νεκρό, ξαπλωμένο στο χρυσό Eπιτάφιο (κι ο Xριστός του Eπιταφίου στη Zάκυνθο δεν είναι κεντημένος σε πανί, είναι ζωγραφισμένος σε ξύλο, σαν εικόνα περικομμένη, όπως κι ο Eσταυρωμένος).
Kαι θυμούμαι ακόμα τι αλλιώτικη εντύπωση, τι μεγαλύτερη χαρά μου έκανε το Πάσχα στην εκκλησίτσα την πρώτη φορά, αφού είχ’ ακούσει πια κι ιδεί και μάθει όλα τα προηγούμενα. Mπορώ να πω πως αυτό ήταν το πρώτο μου Πάσχα...
Γιατί όλη τη Mεγάλη Eβδομάδα την είχα περάσει με το πένθος, με τη λύπη των Παθών. Eίχα παρακολουθήσει το Xριστό στο μαρτύριό του, στην αγωνία του, στο θάνατό του· είχ’ ακούσει και τη Διαθήκη του, είχα παρακαθίσει και στο Mυστικό Δείπνο, είχ’ ακολουθήσει και την εκφορά του, κλαίγοντας μαζί με τη Θλιμμένη Mητέρα, που κι αυτή ακολουθούσε ζωγραφιστή σε μια μεγάλη εικόνα σαν αληθινή: ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον …
Γι’ αυτό το Xριστός Aνέστη μου έκαμε ύστερα τόση χαρά, τόση αγαλλίαση· γι’ αυτό μου φάνηκε σα μιαν υπέρτατη ικανοποίηση, σα μια νίκη, σαν ένας θρίαμβος. Eκείνος που φόρεσε για εμπαιγμό ψεύτικη πορφύρα. Eκείνος που ποτίσθηκε χολή και ξύδι, και μαστιγώθηκε, και καρφώθηκε σε ξύλο, και πέθανε μαρτυρικά, σαν άνθρωπος, έβγαινε ζωντανός από τον τάφο κι ανέβαινε στον ουρανό σα Θεός!
Έτσι έπρεπε να είναι. Για να μου δώσει τόση χαρά η Aνάσταση, έπρεπε να προηγηθεί το Πάθος· για να μου κάμει τόση εντύπωση το Πάσχα, έπρεπε να γνωρίσω τη Mεγάλη Eβδομάδα.
Mαθαίνοντας όσα έμαθα εκείνο το χρόνο, μάθαινα τη ζωή, που ώς τότε ήμουν πολύ μικρός για να την ξέρω, αφού οι γονείς που με φρόντιζαν και μ’ οδηγούσαν, δεν με πήγαιναν παρά στις χαρούμενες κυριακάτικες λειτουργίες και με προφύλαγαν απ’ τα λυπητερά, που δεν ήταν ακόμα για μένα.
Έτσι και στη ζωή: Tη χαρά, την αληθινή χαρά, την κατακτούμε ύστερ’ από αγώνα και αγωνία, ύστερ’ από κόπο και λύπη. Πριν από κάθε μας Πάσχα, πρέπει να περάσουμε μια Mεγάλη Eβδομάδα....
Ω, αυτό το ξέρετε και σεις απο τώρα. Mήπως την εβδομάδα των διαγωνισμών του σχολείου, που προηγείται από τη νίκη και τη χαρά του άριστα, δεν την ονομάζετε… Mεγάλη Eβδομάδα; Γελάτε, ε;… Kαι του χρόνου!
Σας ασπάζομαι
ΦAIΔΩN
snhell.gr
======================
Και τώρα, τι θα γίνουμε χωρίς γιορτές, καί χωρίς αρνιά;
Ευτράπελα και μη ενός στρατιωτικού πασχαλινού εθίμου, που θυσιάζεται στον βωμό της λιτότητας...
Ηταν Κυριακή του Πάσχα, και νωρίς το πρωί καί μετά κουστωδίας, ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Χρ. Σαρτζετάκης, ξεκίνησε για το Μεγάλο Πεύκο.
Με τις κάμερες να γράφουν, με τα αγήματα σε παράταξη και τους οιωνούς άριστους, ο πρόεδρος πήρε το –γυαλισμένο πιο καλά κι απ’ τις μπότες των φαντάρων– αυγό από το καλαθάκι και κατευθύνθηκε προς τον δίμετρο λοχία, που κρατούσε το δικό του αυγό με ευλάβεια, σαν μικροσκοπικό Μ1.
Το χέρι του προέδρου πήρε φόρα, το προεδρικό αυγό όρμησε σε εκείνο του λοχία... και ξαφνικά, ένα μικρό νεφέλωμα από κρόκο, τσόφλι και ασπράδι εκτοξεύτηκε πάνω στο ανοιξιάτικο σακάκι του Προέδρου!
Το «Χριστός Ανέστη» από τα προεδρικά χείλη δεν ακούστηκε ποτέ εκείνο το Πάσχα. Υποκαταστάθηκε απ’ αυτό που σιγομουρμούρισαν, χαχανίζοντας, τα φαντάρια στη γαλαρία: «...προφανώς, του προέδρου ήταν μελάτο»!
Πάντως, από εφέτος οι πασχαλινές γιορτές του στρατού, με τα αρνιά να ψήνονται στη σειρά, καταργούνται για λόγους λιτότητας. Οσο για το ποιος θα τις νοσταλγήσει… Το μόνο βέβαιο είναι πως το σουρεαλιστικό αυτό έθιμο με το πλούσιο παρελθόν έχει προλάβει να βασανίσει στρατιές ολόκληρες φαντάρων, ναυτών και αεροπόρων.
Η κατάργησή του, άλλωστε, δεν είναι καινούργια ιδέα: ήδη απ’ το 2007 αποφασίστηκε πως μόνο ένα στρατόπεδο ανά σχηματισμό θα στήνει γιορτή, και στην Αττική μόνο ένας κλάδος κάθε χρόνο θα ψήνει αρνιά και θα δέχεται πασχαλινούς βουλευτές. Την αρχή ανέλαβε να την κάνει το Ναυτικό, καθότι οι ναύτες μας θεωρούνται εξπέρ των δεξιώσεων, με… μεταπτυχιακό από τη σχολή Ναυτικών Δοκίμων του Πειραιά.
Κι έτσι το 2007, ενώ οι φαντάροι και οι αξιωματικοί πανηγύριζαν που πρώτη φορά στο «Χριστός Ανέστη» θα φιλούσαν τις γυναίκες τους και όχι το ξυρισμένο μουστάκι της παλιοσειράς δίπλα, οι ναύτες ήδη ξάσπριζαν τοίχους και πεζούλια.
Διότι στο στρατόπεδο, την πασχαλινή περίοδο, ισχύει το γνωστό «ό,τι δεν κινείται το βάφεις, κι ό,τι κινείται το χαιρετάς».
Ατυχώς για τους στρατευμένους, την Κυριακή του Πάσχα δεν υπάρχει πολιτικός που να μην κινείται στην ακτίνα βολής τους – πέρυσι, που ο κλήρος έπεσε στην Αεροπορία, οι ιπτάμενοι έγιναν… τούρμπο για να ψήσουν αρνί πρωθυπουργικό, να το απολαύσει ο Κ. Καραμανλής στη Δεκέλεια, ενώ στο Τατόι τσούγκριζαν αυγά και δηλώσεις η Αλέκα Παπαρήγα με τον Γ. Καρατζαφέρη.
Αλλά τίποτε δεν συγκρίνεται με αυτά που τράβηξαν μια χρονιά πριν οι φαντάροι του Κέντρου Εκπαίδευσης Τεθωρακισμένων, για να κάνει Πάσχα στρατιωτικού τύπου ο τότε υπουργός Εθνικής Αμυνας, Β. Μεϊμαράκης. Βλέπετε, το πεζικό δεν έχει και μεγάλη εξοικείωση με τις δεξιώσεις. Κι έτσι, η προετοιμασία για την Κυριακή του Πάσχα στον Αυλώνα ξεκίνησε… έναν μήνα πριν, απ’ την επομένη της 25ης Μαρτίου!
Οι φαντάροι που συμμετείχαν ακόμη το θυμούνται, και όχι με νοσταλγία. Δεν ήταν μόνο οι ατελείωτες αγγαρείες – το γόπινγκ, το τσάπινγκ, το βάψιμο σε τοίχους και πεζούλια. Ηταν που, όταν έφθασαν στο θέμα «μενού», το όλο σχέδιο προσέκρουσε σε οικονομικό τείχος.
Διότι τα έξοδα υπολογίζονταν να φθάσουν στις 45.000 ευρώ(!), αλλά οι τράπεζες είχαν απεργία και ο στρατός δεν μπορούσε να εκταμιεύσει το ποσό.
Προς στιγμήν, η πασχαλινή παρτίδα πήγε να σωθεί με τη δοκιμασμένη μέθοδο του κέτερινγκ που είχε φέρει το ναυτικό την προηγούμενη χρονιά. Πλην όμως, και αυτό το φιλόδοξο σχέδιο προσέκρουσε στο τείχος της γραφειοκρατίας: σύντομα διαπιστώθηκε πως δεν προβλέπεται τέτοια διαδικασία για το στρατό!
Αλλά μια και το Πάσχα δεν γινόταν να αναβληθεί για γραφειοκρατικούς λόγους, τελικά αγοράστηκαν 112 αρνιά και κανένα μοτεράκι, προς μεγάλη δυστυχία των φαντάρων:
σαν να μην έφθανε που είχαν ξυπνήσει απ’ τις 4 το πρωί για να ετοιμάσουν το πανηγύρι, έπρεπε να στριφογυρνούν επί ώρες τη σούβλα κάτω από τον ήλιο.
Και βεβαίως, το μικρό πασχαλινό τους δράμα δεν τελείωσε με την αποχώρηση των βουλευτών, υπουργών κ.λπ. Διότι, όπως μπορεί να σας βεβαιώσει κάθε φαντάρος που πέρασε Πάσχα στη μονάδα του, το χειρότερο ξημερώνει την επόμενη μέρα: τη Δευτέρα, που πρέπει να καθαριστεί το πασχαλινό χάος που αφήνουν πίσω τους οι επίσημοι…
«Εδώ είναι Καλπάκι...»
Οι παλιοί στο στρατιωτικό ρεπορτάζ το θυμούνται ακόμα.
Το 1981, ο Ανδρέας Παπανδρέου ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έζησε την απόλυτη συντριβή: στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου που πήγε την Κυριακή του Πάσχα, τον ακολουθούσε ένα καλάθι με αυγά, του οποίου το περιεχόμενο άδειαζε πιο γρήγορα από κάθε άλλη φορά.
Βλέπετε, εκείνο το παράξενο Πάσχα ο Α. Παπανδρέου πήγαινε από ήττα σε ήττα: δεν μπόρεσε να σπάσει ούτε ένα αυγό φαντάρου!
Κι όταν πια στο καλάθι έμεινε μόνο η χαρτοπετσέτα, ο Α. Παπανδρέου το πήρε απόφαση: «Είναι καλά εκπαιδευμένοι εδώ!» είπε στις κάμερες, και έκανε μεταβολή για να δοκιμάσει την τύχη του στη μάχη με το αρνί…
Κάτι παρεμφερές έπαθε πέρυσι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο κ. Κάρολος Παπούλιας. Το τσόφλι είχε ανοίξει σαν κρατήρας, ο κρόκος σαν τη λάβα έτρεχε απ’ το διαλυμένο ασπράδι, και ο πρόεδρος κοιτούσε με προφανή έκπληξη αυτό που δευτερόλεπτα πριν ήταν το αυγό του.
Ο φαντάρος απέναντί του, πάλι, μπορεί να κρατούσε το αυγό του άθικτο, αλλά είχε λουφάξει, μάλλον γιατί πίσω απ’ την πλάτη του Προέδρου ο διοικητής τού έριχνε δηλητηριώδεις ματιές.
«Εδώ είναι Καλπάκι, δεν είναι παίξε-γέλασε!», έκανε ο Πρόεδρος κοιτώντας μια τον φαντάρο και μια ό,τι απέμεινε απ’ το μισοβρασμένο αυγό που του έδωσαν.
Και ύστερα, χαμογέλασε πλατιά – και ο φαντάρος μπόρεσε να αναπνεύσει ξανά…
Κathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου