Η Μεγάλη Εβδομάδα και η ανθρώπινη ενοχή πού τις μέρες αυτές ξυπνάει και ζητάει εξιλέωση…

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, δέσμιος τών ανθρώπων πού εκ τού μηδενός ο ίδιος Δημιούργησε !

Ασύληπτη στό ανθρώπινο μυαλό η αγάπη τού Θεού γιά τον άνθρωπο...

Τις μέρες αυτές, μέσα στο υπάρχον κλίμα θρησκευτικής κατάνυξης πού υπάρχει ακόμη στον λαό μας, τόσο από τις καθημερινές ιερές ακολουθίες, όσο και από την πατροπαράδοτη νηστεία πού πολλοί τηρούν, αναπτύσεται ενδόμυχα και μυστικά ένα αίσθημα ενοχής πού όμως μέχρι τώρα κοιμότανε…

Μέσα στὰ βάθη τῆς ψυχῆς ὅλων λοιπόν, ὑπάρχει μιὰ ἀγωνία, ἕνας σκορπιὸς θά λέγαμε, ποὺ κεντάει βαθειά τήν συνείδησι…

Ποιός είναι όμως αυτός, ο σκορπιός;

++++++++++++++++++++


Είναι η ἐνοχή, πού τίς μέρες αυτές φανερώνεται περισότερο...

Ὅλοι μας, λίγο ή πολύ αἰσθανόμεθα μέσα μας κάποια ἐνοχή.

Ἐνοχὴ γιὰ τ’ ἁμαρτήματα ποὺ κάναμε μικρὰ παιδιά, για τά αμαρτήματα ποὺ κάναμε ὡς νέοι, για τ’ ἁμαρτήματα ποὺ κάνουμε πιά ώς μεγάλοι μέσα στὴν οἰκογένεια...

Αλλά εκτὸς τῆς ἐνοχῆς, πού διαλύεται καί σβήνεται μέσα από τό μυστήριο μιάς ειλικρινούς εξομολόγησης, ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται καὶ κάτι ἄλλο…

Αισθάνεται τὴν δίψα τῆς λυτρώσεως, τὴν ἀνάγκη νὰ σπάσῃ τὰ δεσμά του, και νὰ πετάξῃ ψηλὰ στοὺς οὐρανούς, και νὰ εἰσέλθει στὸ βασίλειο τοῦ Θεοῦ…














Ώρες της Μεγάλης Εβδομάδος...

ΔΟΞΑ τω Θεώ φθάσαμε στην Άγια και Μεγάλη Εβδομάδα.

Τό αίσθανόμαστε άραγε;

Γιατί όμως ή εβδομάδα αύτη ονομάζεται Μεγάλη;

168 ώρες έχει κάθε εβδομάδα του έτους, 168 ώρες έχει και ή εβδομάδα αύτή. Γιατί τότε την ονομάζουμε Μεγάλη;

Για νά τό καταλάβουμε, άς σκεφτούμε τά έξης:

Ό χρόνος, αδελφοί μου, αύτός καθεαυτόν δέν έχει αξία. Άν π.χ. κάποιος βρεθή μέσα στη Σαχάρα, και 1.000 άν ζούσε εκεί, δέν θά είχε τίποτα αξιόλογο νά θυμηθή. Ό χρόνος μοιάζει μ' ένα λευκό άγραφο χαρτί, πού αποκτά αξία όταν γράψης κάτι σ' αύτό, όταν γεμίση μέ κείμενο. Έτσι και ό χρόνος αποκτά αξία άπό τά γεγονότα πού θά γίνουν στό διάστημά του...

Πάρτε γιά παράδειγμα έναν άνθρωπο άνω των 60 ετών, πού έχει δεί πολλά στη ζωή του.

Άν τόν ρωτήσετε, ποιές είναι οι σπουδαιότερες ώρες της ζωής του, τί θά πη; Κάθε θνητός, και ό πιό άσημος, έχει ώρισμένες στιγμές πού γι' αύτόν άποτελουν σταθμούς...

Τέτοιοι σταθμοί είναι ή ώρα της γεννήσεως του, τά γενέθλια, ή ώρα του γάμου του, όταν γεννήθηκε τό πρώτο του παιδί, ή «χαρά ότι έγεννήθη άνθρωπος εις τόν κόσμον»(Ίω. 16,21), ή ώρα πού πήρε τό δίπλωμά του, κ.λ.π.

Άν κάποιος άκολουθήση τό πρόγραμμα τών έπικουρείων, τό «Φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γάρ άποθνήσκομεν» (Ήσ. 22,13. ΑΚορ. 15,32), και έκατό χρόνια νά ζήση, τίποτα δέν θά είναι αξιόλογο.

Στά μέρη της Δωρίδος κυρίως αλλά καί σε άλλα μέρη, είχα ακούσει ότι στις γιορτές τους εύχονται ό ένας στόν άλλο «κορακοζώητος», νά έχη δηλαδη τά χρόνια του κόρακα πού ζη διακόσα τόσα χρόνια. Τί τό όφελος όμως;

Ό κόρακας, τό μόνο πού κάνει είναι νά φωνάζη κρά, κρά, καί τίποτα περισσότερο...

Ένώ τό άηδόνι, μπορεί νά ζη δυό -τρία χρόνια μόνο, άλλά γεμίζει τό δάσος μέ τη μελωδία του. Προτιμότερο νά εΐσαι άηδονάκι και νά γεμίζης τη ζωή μέ ώραία άσματα, παρά κοράκι και νά βγάζης μόνο άγριες κραυγές. Και σήμερα δυστυχώς οί πιό πολλοί έγιναν κόρακες του κατακλυσμού του Νώε...

Όπως όμως τά άτομα έχουν ώρες σημαντικές, έτσι έχουν τέτοιες ώρες και οί οίκογένειες. Και όπως έχουν οί οίκογένειες, έτσι έχουν και τά έθνη, και οί κοινωνίες, ώρες σημαντικές...

Έάν μέ ρωτήσετε λ.χ. γιά τό μικρό μας έθνος, ποιά είναι ή σπουδαιότερη ώρα της νεωτέρας ιστορίας του, θά σάς άπαντήσω, ότι αύτη άσφαλώς εΐνε ή 25η Μαρτίου 1821, όταν ό Ρήγας Φεραίος είπε «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».

Αξία, επαναλαμβάνω, ό χρόνος άποκτά άπό τό περιεχόμενό του, άπό τά γεγονότα πού γεμίζουν τις στιγμές του. Τά γεγονότα δίνουν άξία στό χρόνο. Και όπως ό κάθε άνθρωπος και τό κάθε έθνος έχουν τις σπουδαίες ώρες τους, τις όποίες εορτάζουν, έτσι και ώς σύνολο ή ανθρωπότης έχει στην ιστορία της σπουδαίες ώρες, ώρες πού τις σημάδεψαν μεγάλα και άνεπανάληπτα γεγονότα...

Άν τώρα μέ ρωτούσατε ποιές είναι αύτές οί ώρες, έγώ τουλάχιστον θά έλεγα, ότι είναι οί ώρες της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος. Δέν είδε ό κόσμος μεγαλύτερα γεγονότα άπό αύτά πού συνέβησαν κατά την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα...

Στά βιβλία της Εκκλησίας υπάρχουν άκολουθίες πού λέγονται "ώραι ".

Έμείς έδώ τώρα, άς δουμε ποιές είναι οί σπουδαιότερες ώρες, οι σταθμοί δηλαδή, της Μεγάλης Εβδομάδος.

• Ώρα σπουδαία εΐνε ή ώρα του νιπτήρος της Μεγάλης Πέμπτης.

Ένας Θεός, ό Κύριός μας και Κύριος τών άγγέλων, ό βασιλεύς ουρανού και γης, ταπεινώθηκε τόσο, ώστε πήρε μιά λεκάνη, φόρεσε «λέντιον», ποδιά (Ίω. 13,4-5), έγινε ύπηρέτης - γκαρσόνι, και έπλυνε τά πόδια τών μαθητών του!

Σήμερα κανείς δέν δέχεται νά σκύψη μπροστά στόν άλλο, τό άποκλείουμε όλοι κάτι τέτοιο.

Ακούς και φωνάζει ό νέος «Μη μέ καταπιέζετε!»,

φωνάζει ή γυναίκα «Τί, δούλα θα γίνω εγώ του άντρα;»,

φωνάζει κι ό άντρας «Έγώ θά κάνω τό κέφι μου».

Νά μας υπηρετούν θέλουμε όλοι, νά υπηρετούμε δεν θέλουμε...

Ό Χριστός όμως, με τό νά πλύνη τά πόδια των μαθητών, μάς υποδεικνύει «όδόν άρίστην τήν ταπείνωσιν»(άπόλ.δρθρ.Μ.Πέμπ.). Και στά Ιεροσόλυμα ό Πατριάρχης γονατίζει ακόμη καί σήμερα και πλένει τά πόδια δώδεκα συνεπισκόπων του, πού εικονίζουν τους δώδεκα αποστόλους...

• Σπουδαία λοιπόν η ώρα ή ώρα του νιπτήρος.

Άλλη, ακόμα σπουδαιότερη, είναι ή ώρα του Μυστικού Δείπνου.

Ό Χριστός πήρε στά άχραντα χέρια του ψωμί, άπό αυτό πού τρώμε κάθε μέρα και δεν τό εκτιμούμε, και κρασί πού βγαίνει άπό σταφύλια, τά ευλόγησε, και τότε έγινε τό μέγα θαύμα- τό ψωμί έγινε σώμα Του και τό κρασί έγινε αίμα Του.

Πώς;

Μή μέ ρωτάς εμένα, γιατί εγώ δέν μπορώ νά σου απαντήσω...

Μπορώ μόνο νά σου πώ, ρώτησε τους επιστήμονες, τί ήταν προηγουμένως τό διαμάντι;

Θά σου πουν, ότι πριν πολλά χρόνια μέσ' στά σπλάχνα της γης τό σημερινό διαμάντι τότε ήταν κάρβουνο, κοινό κάρβουνο. Πώς έγινε διαμάντι, τί επεξεργασία υπέστη, εΐναι ένα μυστήριο. ..

Εξήγησε μου λοιπόν πώς τό κάρβουνο έγινε διαμάντι, και μετά νά ζητήσειςς νά σου εξηγήσω πώς τό ψωμί και τό κρασί έγιναν σώμα και αίμα Χριστού.

Οί αγράμματες γιαγιάδες μας έλεγαν όταν ήμασταν μικροί:

—Σήμερα, παιδί μου, Μεγάλη Πέμπτη, θά πάς στήν εκκλησιά νά πάρης τό διαμαντάκι, διαμάντι θά σου δώση ό παπάς...

— Ποιό είναι τό διαμάντι, γιαγιά;
—Ή Θεία κοινωνία παιδί μου!...

Υπάρχουν σήμερα τέτοιες γιαγιάδες; Λείπουν δυστυχώς, κι΄ αυτό έχει συνέπειες στήν ανατροφή τών παιδιών, και οί πρώτοι πού τις εισπράττουν μέ τόκο και επιτόκιο είναι οί ίδιοι οί γονείς.

• Σπουδαία ή ώρα του νιπτήρος, σπουδαία ή ώρα τού Μυστικού δείπνου• άλλη ώρα σπουδαία είναι όταν ό Χριστός απηύθυνε τήν τελευταία ομιλία του.

Όσοι έχουμε πατέρα και μάνα πού έχουν πεθάνει, θυμούμεθα τώρα τά τελευταία λόγια τους και δακρύζουμε. Και αν δακρύζουμε γιά τά τελευταία λόγια τών γονέων μας, πόσο περισσότερο πρέπει νά συγκινούμεθα γιά τά τελευταία λόγια τού Χριστού!

Που εΐναι τά λόγια αυτά; Εΐνε στά κεφάλαια 14ο, 15ο και 16ο τού κατά Ίωάννην Ευαγγελίου, και στο 17ο κεφάλαιο εΐνε ή Αρχιερατική του προσευχή. Αυτά τά τέσσερα κεφάλαια είναι ανεκτίμητου αξίας.

Ένας ασκητής τού Αγίου Όρους εΐχε τή συνήθεια νά μήν κοιμάται τό βράδυ, άν δέν τά διάβαση, και τά μάτια του γέμιζαν δάκρυα. Ή τελευταία αυτή ομιλία τού Χριστού αρχίζει:

«Μή ταρασσέσθω υμών ή καρδία- πιστεύετε εις τον Θεόν, και εις έμέ πιστεύετε... » (Ιωάν.14,1).

Τί παρήγορα λόγια!

Αυτά επανέλαβε και στη Σμύρνη τό 1922 ό ηρωικός ιεράρχης Χρυσόστομος πριν βάψη μέ τό αίμα του τά καλντερίμια, και πρόσθεσε- «Θ' ανατείλουν καλύτερες ημέρες γιά τό έθνος μας».

Αυτή εΐνε ή άρχή της τελευταίας ομιλίας τού Χριστού, πού θά παρηγορή πάντα τις ψυχές. Και τό τέλος είναι:

«Έν τω κόσμω θλιψιν έξετε-άλλα θαρσείτε, έγώ νενίκηκα τον κόσμον» (έ.ά. 16,33).

Θά υποφέρετε πολλά στον κόσμο, λέει• άλλά έχετε θάρρος, έγώ τό νίκησα τον κόσμο. Στο τέλος της Παγκοσμίου ιστορίας ένας θά εΐνε ό νικητής, κανείς άλλος, ό Χριστός.

• Ή επόμενη συγκλονιστική ώρα ποιά είναι;

Είναι όταν ό Κύριος μας κατευθύνεται τή νύχτα στον κήπο της Γεθσημανή, και εκεί γονατίζει και κάνει εναγώνιο προσευχή. Εΐνε τόσο μεγάλη ή αγωνία του, ώστε ό ιδρώτας πέφτει άπό τό πρόσωπο του κάτω στη γη «ωσεί θρόμβοι αίματος». Παρακαλεί και λέει• «Πάτερ, εί βούλει παρενεγκείν τούτο τό ποτήριον άπ' εμού- πλην μή τό θέλημα μου, άλλά τό σον γινέσθω»(Λουκ. 22,44,42). Υπόδειγμα αιώνιο γιά μάς.

• Αλλά ποιά ώρα της εβδομάδος αυτής δέν εΐνε σημαντική;

Δραματικές ώρες είναι όταν συνελήφθη και ώδηγήθη εμπρός στο συνέδριο τού Άννα και τού Καϊάφα• όταν έν συνεχεία τό πρωί και πριν καλά - καλά άνατείλη ακόμα ό ήλιος της Μεγάλης Παρασκευής, δεμένος ώδηγήθη στο πραιτώριο τού Πιλάτου και άκουσε εκεί άπό τον όχλο τό «Aρov- άρον, σταύρωσαν αυτόν»(Ίω. 19,15)• όταν.... Ώρες μοναδικές γιά τή ζωή όλου τού κόσμου.

• Αλλά ή κορυφαία, αδελφοί μου, ώρα ποιά εΐνε; 'Άν τό αισθανώμεθα, είμαστε Χριστιανοί-διαφορετικά, όλα τά άλλα δέν ωφελούν. Ποιά εΐνε ή κορυφαία ώρα ολοκλήρου της άνθρωπότητος;

Είναι ή ώρα που ό Χριστός, μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης, ύπεργήϊνος πλέον, εκεί επάνω στο σταυρό, έχυσε τό τίμιο του αίμα. "Ω τό αίμα τού Χριστού!

Κάθε σταλαγματιά —τί λέω;—, κάθε ηλεκτρόνιο τού Παναγίου αίματος του εΐνε Ιορδάνης ποταμός και ωκεανός, μέσα στον όποιο πλένονται οί αμαρτίες όλου τού κόσμου. «Τό αίμα Ιησού Χριστού τού υιού (τού Θεού) καθαρίζει ημάς άπό πάσης άμαρτίας» (Α’ Ίω.1,7). ]

'Άν μπορούσε ό άνθρωπος νά σωθή χωρίς τή θυσία αυτή, δέν θά ερχόταν ό Χριστός στον κόσμο. Αυτόν τον τρόπο έπενόησε ή αγάπη Του και δι' αυτού σωζόμεθα, διά τού σταυρού και της Αναστάσεως τού Ιησού Χριστού.

+ επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης
( Α' μέρος απομαγνητοφωνημένης ομιλίας, που έγινε στόν ί. ν. Αγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τήν 8-4-1985 βράδυ μέ αλλο τίτλο. Καταγραφή, διαίρεσι, σύντμησι 29-3-2010 )

+++++++++++======

Μια ξεχωριστή περίπτωση: ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΜΕ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ…









————

Τον Σεπτέμβριο κάποιου έτους στο Ογκολογικό τμήμα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου επικρατεί μεγάλη αναστάτωση...

Ό μικρός Δημητράκης ζητούσε επειγόντως τον Ιερέα του Νοσοκομείου. Ήθελε οπωσδήποτε να κοινωνήσει. Ήταν 13 ετών. Ενάμιση περίπου χρόνο βρισκόταν στην συγκεκριμένη κλινική.

Ένας μικρός πονοκέφαλος τον οδήγησε εκεί. Οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο του εγκεφάλου.

Ή καταγωγή του ήταν από το Φίερι της Αλβανίας. Οι γονείς του αβάπτιστοι. Έμεναν αρκετά χρόνια στην Πάτρα. Αυτός όμως, λίγο μετά την είσοδο του στο Νοσοκομείο, θέλησε να βαπτιστεί.

Άκουγε για τον Χριστό και ήθελε να γίνει παιδί Του. Βαπτίστηκε «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», κατόπιν κατηχήσεως βέβαια.

Όλοι τον αγαπούσαν πολύ στην κλινική. Ό καρκίνος προχωρήσει αρκετά και ήδη του είχε στερήσει την όραση. Δεν έβλεπε καθόλου, τίποτε και κανέναν. Άκουγε όμως με μεγάλη και θαυμαστή υπομονή. Δεν παραπονιόταν.

Έλεγε ότι ο Θεός τον αγαπά πολύ. Προσευχόταν και παρακαλούσε και τους γονείς του να κάνουν το ‘ίδιο.
Όσοι τον επισκέπτονταν καταλάβαιναν να υπάρχει κάτι διαφορετικό σ’ αυτό το παιδί.

Μιλούσε συνέχεια για τον Θεό. Ήταν πάντα ευγενικό και χαρούμενο. Το πρόσωπό του έλαμπε. Ήθελε να κοινωνάει συχνά των Τιμίων Δώρων. Όταν κάποιες φορές ή μητέρα του ήταν σε κάποιον άλλο χώρο της κλινικής, φώναζε:

«Μητέρα, έλα γρήγορα. Φτάνει ο παππούλης με τον Χριστό. Ανεβαίνει τα σκαλιά. Έλα να με ετοιμάσεις». και έτσι γινόταν.

Ό ιερέας ερχόταν και εύρισκε τον Δημητράκη καθισμένο στο κρεβάτι του, με ανοιχτό το στόμα κάνοντας με ευλάβεια το σταυρό του.

Ενώ δεν γνώριζε την ακριβή ώρα της προσελεύσεως του ιερέως με τα Τίμια Δώρα, με διορατικό χάρισμα τον έβλεπε να έρχεται, μολονότι παρεμβάλλονταν δυο κλειστές πόρτες πού χώριζαν το δωμάτιο του από τον διάδρομο πού ερχόταν ο ιερέας.

Αυτό το βεβαιώνει και ή ευλαβής κυρία Μαρία Γαλιατσάτου ( πού υπηρετεί καί σήμερα στήν Εκκλησία τού Νοσοκομείου "Παναγία η Βοήθεια ), ή οποία εθελοντικώς φρόντιζε το παιδί αυτό.

«Κυρία Μαρία, θέλω κάτι να σας πω», της είπε μία μέρα. «Όταν έρχεται ο παππούλης με τον Χριστό, τον βλέπω στις σκάλες πού ανεβαίνει και δίπλα του υπάρχουν δυο ψηλοί, όμορφοι άνθρωποι με ολόασπρη στολή πού γέρνουν προς το Άγιο Ποτήριο και με ανοιχτά τα χέρια τους το προστατεύουν».

Κάποτε τον ρώτησε ο γιατρός: «Τι κάνεις Δημητράκη, πώς πάμε;». Του απάντησε:

«Κύριε γιατρέ, μπορώ να σας πω κάτι από κοντά; Εγώ καλά είμαι.

Εσείς μη στεναχωριέστε πού έφυγε ή γυναίκα σας. Ό Θεός θα είναι μαζί σας, γιατί είσθε καλός άνθρωπος».

Ό γιατρός έμεινε λίγο ακίνητος. Κανείς δεν ήξερε το θλιβερό γεγονός πού είχε συμβεί την προηγούμενη μέρα στο σπίτι του ότι δηλαδή τον εγκατέλειψε και πήρε άλλον άνδρα...

«Αυτό είναι παιδί του Θεού», έλεγαν όσοι το γνώριζαν. Την τελευταία φορά πού κοινώνησε δεν μπορούσε πλέον να σταθεί καθιστός στο κρεβάτι, αλλά υποδέχθηκε με χαρά και λαχτάρα τον Χριστό ξαπλωμένος.

«Ευχαριστώ πολύ», ψέλλισε και μετά έκοιμήθη.

Ό ιερέας, όταν την άλλη μέρα πήγε στο νεκροτομείο να διαβάσει στον Δημητράκη το τρισάγιο, είπε:

«Τέτοιο λείψανο πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω. Το πρόσωπο του είναι χαμογελαστό, λάμπει και έχει το χρώμα του κεχριμπαριού». Οι γονείς του αγάπησαν τον Χριστό πολύ και θέλουν και αυτοί να βαπτιστούν.

Από το βιβλίο: "Ασκητές μέσα στον κόσμο"