"Κουμπάροι" μαινόμενοι ! Μάχες Τσιγγάνων - αστυνομικών, σημειώσατε " 1 "

Εδώ, "κουμπάροι" καί αστυνομικοί παίζοντας μπίζ !






Πρίν λίγες μέρες ταξιδεύοντας με το αυτοκίνητο, πρωϊ ήταν, άκουσα από τόν Ραδιοφωνικό Σταθμό τού Μεσολογγίου ένα δριμύ κατηγορώ κάποιου δημοσιογράφου γιά την ασυδοσία τών ρομά πολλών χωριών τής περιοχής, καί μ΄ έβαλε σε σοβαρές σκέψεις.

Θυμήθηκα κι΄ εδώ στήν Πολιτεία μας παρόμοια προβλήματα στό συνοικισμό Μακρυγιάννη, στόν Ριγανόκαμπο, καί αλλού...Είναι μία ιστορία με πολλές προεκτάσεις καί με δύσκολες λύσεις, ελλείψει καθαρά συνεργασίας...

Έλεγε περίπου κάποια πράγματα ο δημοσιογράφος, απηχώντας πολλές φωνές τής περιοχής (καί όσα μού διαφεύγουν συμπληρώνονται αυτονόητα ...)

"Δέν τούς πιάνει Νόμος, δέν τούς πιάνει ΣΔΟΕ, δέν τούς πιάνει Εφορία, τούς φοβάται καί η Αστυνομία ! ( Μόνο ο χάρος τούς πιάνει καί άν τούς πέρναγε καί από το χέρι, με δυό μαλαγανιές ίσως καί την γλίτωναν κι΄ απ΄ τόν χάρο ! )

Γνωρίζετε εσείς άλλη τάξη επαγγελματιών μέ τόσα πλεονεκτήματα; Εμείς ΟΧΙ !

Μπορείτε να με πείτε ρατσιστή ( έλεγε ο δημοσιογράφος), καί λοιπόν πέστε με !
Αλλά κύριοι, μή κρυβόμαστε, αυτή είναι η αλήθεια ! Πάνε πολιτικοί στά χωριά τής Αιτωλοακαρνανίας καί τούς λένε οί κάτοικοι "

Δέν πρόκειται να σάς ψηφίσουμε, εάν δεν τούς διώξετε από εδώ, μάς έχουν κατακλέψει, δεν αντέχουμε άλλο..."
Είναι λοιπόν ένα τρέχον κοινωνικό πρόβλημα, καί πρέπει η κάθε Κυβέρνηση να ενδιαφερθεί σοβαρά γι΄ αυτούς τούς ανθρώπους καί τα παιδιά τους καί να μη τούς θυμάται μόνο τήν ώρα τών εκλογών...

Δέν έχουμε βέβαια τίποτα με τούς συμπαθείς αυτούς αδελφούς, καί συμπαθέστατους κατά τα άλλα επαγγελματίες τών λαϊκών αγορών, αλλά είναι μερικά πράγματα πού χτυπούν στό μάτι.

Ζούμε λοιπόν σε μιά κοινωνία, χρειαζόμαστε μία τάξη, μία υγιεινή καί μία καθαριότητα, μία αναγκαία εκπαίδευση γιά τα παιδιά μας, τήν νέα γενιά πού λέμε, ώστε τελικά αυτά τα νέα παιδιά να γίνουν καλίτερα από εμάς, να φτιάξουν σωστές οικογένειες, να μή είναι τού "κλώτσου καί τού μπάτσου" τού καθ΄ ενός, να μή φέρνουν το στίγμα ( ωρισμένοι ) τής εμπορίας ναρκωτικών ( τύπου Σαγέϊκα), καί να ζούνε όλα τους αρμονικά στίς έστω, πολιτισμένες κοινωνίες μας...














Πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης κ.Αυγουστίνος Καντιώτης!

Μάζεψε δεκάδες Τσιγγάνους τής περιοχής, τούς έφτιαξε σπίτια δωρεάν, τούς βάπτισε, καί τούς πάντρεψε, σπούδασε καί τα παιδιά τους, ερχόμενος σε σύγκρουση, αρκετές φορές, με τήν τότε στρατιωτική χούντα τής Αθήνας!

Δέν τόπαιξε "αντιστασιακός", καί δεν επεζήτησε περγαμηνές ανθρώπινης δόξας καί δημοσιογράφων χειροκροτήματα, όπως πολλοί βγήκαν μετά καί παρίσταναν τούς τσάμπα ήρωες...


Καί μάλιστα νά ζούνε χωρίς να φέρουν το στίγμα τού "μακρυχέρη", τής τσιγγάνας "να σού πώ τήν μοίρα σου" ( μή γνωρίζοντας ούτε τήν δική της...), τού "περάσαν από δώ κάτι ρομά καί μάς έκλεψαν", καί άλλων παρόμοιων καταστάσεων πού δημιουργούνε βαθύτατα χάσματα κοινωνικής απόρριψης από τούς άλλους ανθρώπους...

Δέν λέμε ότι "είναι όλοι έτσι", ούτε καί το διανοούμεθα...

Πολλοί τους είναι φιλήσυχοι νοικοκυραίοι, ευγενικοί καί φιλότιμοι, γλεντζέδες καί μέ καλή καρδιά, πού ούτε εμείς οί υπόλοιποι "ψευτοσωστοί" είμαστε έτσι... Τό γεγονός όμως μιάς ασυδοσίας, καί μιάς φυλετικής ομαδοποίησης πού παίρνει τα όρια τού φανατισμού μερικές φορές καί οδηγεί σε συρράξεις, είναι κάτι πού προβληματίζει καί χρειάζεται ρύθμιση, διόρθωση, έκ τών έσω...















Ένα αποκαλυπτικό βιβλίο πού κυκλοφόρησε από αυτόπτες μάρτυρες τής ζωής καί τής εποχής τού π. Αυγουστίνου Καντιώτη, προστάτη αληθινού τών Τσιγγάνων...


Καί αυτή η διόρθωση, είναι ένα στοίχημα πού πρέπει να θέση στόν εαυτό της η νέα γενιά τών Ρομά, καί πού πρέπει μέ υπομονή καί επιμονή να επιδιώξει, θά λέγαμε καί με την βοήθεια τής τοπικής Εκκλησίας στόν ρόλο τού ειρηνοποιού καί τής αγάπης...

================================

Αθήνα

Η διακοπή της παράνομης σύνδεσης ηλεκτρικού ρεύματος που είχαν κάνει οι Τσιγγάνοι της Αλικαρνασσού για να έχουν ηλεκτρικό στις σκηνές τους, πυροδότησε χθες γενικευμένη συμπλοκή Τσιγγάνων και αστυνομικών, στη διάρκεια της οποίας τραυματίστηκαν ελαφρά δύο ειδικοί φρουροί.

Σύμφωνα με την Αστυνομία, από τις πέτρες που πέταξαν εναντίον τους τραυματίστηκαν στο πρόσωπο δύο ειδικοί φρουροί, που μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο αλλά δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο. Στο σημείο έφτασαν και άλλες αστυνομικές δυνάμεις και ακολούθησε πραγματική μάχη.

Οι Τσιγγάνοι έκαψαν λάστιχα, πετούσαν πέτρες και άλλα αντικείμενα κατά των αστυνομικών, και οι αστυνομικοί έριχναν δακρυγόνα και -σύμφωνα με τους Τσιγγάνους- και σφαίρες.

Η συμπλοκή κράτησε πάνω από μία ώρα. Δύο Τσιγγάνοι -αδέλφια του προέδρου του συλλόγου τους- συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στα κρατητήρια. Εκεί πήγαν και δεκάδες ομόφυλοί τους, οι οποίοι απαιτούσαν να αφεθούν ελεύθεροι...

enet.gr

=======================================

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΝΕΑ....

Ο Τελευταίος Βασιλιάς...

Η τεράστια Buick στρίβει με δυσκολία στο στενό χωματόδρομο. Λασπωμένα πιτσιρίκια, με κοντοπαντέλονα, μύξα που αγνοεί τη βαρύτητα, στόμα να χάσκει, παρατούν το παιγνίδι και στέκονται ακίνητα. Προσοχή!

Παρατάσσεται η μόνιμη επιτροπή υποδοχής του Κωνσταντίνου Χαλιλόπουλου, του τελευταίου βασιλιά των τσιγγάνων, του πρώτου αρχηγού των ελλήνων Ρομά, στα λασπόνερα της Πετρούπολης και των Νέων Λιοσίων.Στα δυτικά προάστια του 70, ο ρατσισμός είναι άγνωστη έννοια. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουν. Δεν ξέρουν καν τι πάει να πει τσιγγάνος.

Στις αλάνες, σημασία είχε να είσαι ο πιο γρήγορος, ο πιο δυνατός, ο πιο δίκαιος. Η μαρίδα έπαιζε χωρίς κανείς να της λέει να προσέξει τα αυτοκίνητα. Δεν υπήρχαν αυτοκίνητα. Εκτός από την Buick του βασιλιά.

Αλλά αυτή, δε γινόταν να μη την προσέξεις. Όπως δεν γινόταν να μη προσέξεις τον άρχοντα που, παράταιρος για την περιοχή, έβγαινε πάντα ντυμένος στην τρίχα.Κανείς δεν τον ήξερε ως Κωνσταντίνο Χαλιλόπουλο, εκείνα τα χρόνια. Ήταν ο βασιλιάς των τσιγγάνων.

Η μόνη φορά που η επιθυμία του δεν εισακούστηκε ήταν όταν αποποιήθηκε τον τίτλο και δήλωσε ότι προτιμά να τον αποκαλούν «αρχηγό» της φυλής. Το πέρασμα στην προεδρευομένη δημοκρατία έβαλε στο στόχο τον τίτλο. Όμως, παρέμεινε βασιλιάς για όλους.

Οι τσιγγάνοι που μαζεύονταν να του φιλήσουν το χέρι, να ζητήσουν τη βοήθειά του, νοιώθαν ότι μιλούν στο βασιλιά τους. Τον αδελφό του, το Νίκο, ακόμη στην περιοχή τον αποκαλούν «πρίγκηπα». Χωρίς ίχνος ειρωνείας. Με τρυφερότητα, με το σεβασμό που αρμόζει σε κείνον που έγραψε τον εθνικό ύμνο των Ρομά: τι σημασία έχει κι αν είμαι τσιγγάνος…

Ο τελευταίος Κωνσταντίνος βασιλεύς των Ελλήνων τσιγγάνων, γεννήθηκε το 1932 κι έφυγε από τη ζωή τη Μεγάλη Πέμπτη του 2005. Πρωτότοκος του πρώτου βασιλιά των τσιγγάνων, του Δημήτρη Χαλιλόπουλου, που η προσωπικότητα και τα διδάγματά του έχουν αφήσει βαριά τη σκιά τους στην οικογένεια και τη φυλή.

Ο Δημήτρης, έλληνας πολίτης, πλούσιος ζωέμπορος, μουσικός από μεράκι, σύντροφος του βασιλιά Παύλου στο κυνήγι, ήταν ο άνθρωπος που τίμησαν κι αγάπησαν όσο κανέναν οι έλληνες τσιγγάνοι. Κι εκείνος αγάπησε την Ελλάδα τόσο, που, μετά την μάχη στο Τεπελένι, όπου πολέμησε, έβγαλε τη μια του κόρη Τεπελένι. Έτσι τη φώναζαν – ούτε χαϊδευτικά ούτε τίποτε.

Η οικονομική του επιφάνεια τον βοηθούσε να εισακούεται από τις αρχές, η γενναιοδωρία του κι η ανθρωπιά του να έχει το σεβασμό της φυλής, που γρήγορα τον αναγόρευσε βασιλιά. Χρειάζονταν γιατρό, είχαν προβλήματα με την αστυνομία, οι αρχές τους έκαναν τη ζωή δύσκολη; Έτρεχαν στο Δημήτρη.

Όσο βοηθούσε τόσο μεγαλύτερες γινόταν οι ουρές των τσιγγάνων έξω από το σπίτι του. Φτάναν από όλη τη χώρα να ασπαστούν το χέρι του ανθρώπου που δίδασκε τα παιδιά του πως «οικογένειά τους είναι όλη η φυλή». Όσο για τη φυλή, εκείνος ήταν το κράτος κι η δικαιοσύνη.

Ο Δημήτρης έχρισε τον Κωνσταντίνο διάδοχό του, όταν ο τελευταίος πάτησε τα τριάντα. Ήξερε ότι τα προβλήματα δεν προλάβαιναν να λυθούν μες σε μια ζωή – τη δική του. Έκανε πίσω, κράτησε ρόλο συμβουλευτικό και σταδιακά παρέδωσε τα ηνία. Η φυλή δέχθηκε τον Κωνσταντίνο γιατί απέδειξε ότι δίκαια τα παρέλαβε. Αν δεν ήταν ικανός κανείς δεν θα τον αποκαλούσε βασιλιά, κανείς δε θα στεκόταν στις ουρές να φιλήσει το χέρι του.

Ο τελευταίος βασιλιάς έβγαλε κάποιες τάξεις του δημοτικού αλλά δεν αγαπούσε τα γράμματα. Αγαπούσε τα κρουστά και το λαγούτο. Έγινε μουσικός. Τρομερό αυτί. «Έπιανε με τη μια τις πράσσινες (φάλτσες) νότες», θυμάται ο αδελφός του Νίκος. Όμορφος άντρας, μερακλής μουσικός, έκλεβε καρδιές. Όμως δεν είχε «τσιγγάνα καρδιά».

Παντρεύτηκε με προξενιό πριν πάει φαντάρος. Τίμησε το γάμο του. Με τη σύζυγό του, Γιαννούλα, απέκτησε πέντε γιούς κι ήταν πάντα δίπλα τους. Κυρίως δίπλα στη βασίλισσά του. Όταν εκείνη άρχισε να έχει προβλήματα υγείας, σηκωνόταν το πρωί να της φτιάξει καφέ και να ετοιμάσει τη φρυγανιά της. «Ήταν σαν να είναι μονίμως νιόπαντροι, ήταν πάντα ερωτευμένοι».

Ο Κωνσταντίνος ήταν εκείνος που έκανε πραγματικότητα το μεγαλύτερο όνειρο του πατέρα του: την πολιτογράφηση των Ελλήνων τσιγγάνων. Οι προσπάθειές του και το ευήκοον ους του Κωνσταντίνου Καραμανλή έφεραν το ζητούμενο το 1976. Ήταν θέμα επιβίωσης για τη φυλή να κερδίσει το δικαίωμα στα «νόμιμα χαρτιά», με πρώτο τις ταυτότητες και τα διπλώματα οδήγησης.

Οι τσιγγάνοι, κυρίως έμποροι- νομάδες με αυτοκίνητα, ήταν οι περισσότεροι αγράμματοι. Το σήμα-κατατεθέν Ντάτσουν, που χώρεσε δικαίως στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών, ήταν «κόκκινο πανί» για «τον αστυφύλαξ και τον χωροφύλαξ» που τους έβαζαν στο μάτι.

Οι περισσότεροι τσιγγάνοι δεν είχαν διπλώματα. Αν δεν ήξερες γράμματα, δεν περνούσες τα σήματα. Τόσο απλά. Ο Κωνσταντίνος έτρεχε από τη μια μεριά της Ελλάδας στην άλλη για να επιτραπεί στους τσιγγάνους – παρανόμως- να δώσουν σήματα προφορικά.Βασιληάς σημαίνει μόνο υποχρεώσεις και το χέρι βαθιά στην τσέπη.

Στα δυτικά προάστια δεν ξέρανε τι είναι ρατσισμός, αλλά στην αστυνομία, στα σχολεία, στα νοσοκομεία, στο στρατό ήξεραν και παραήξεραν. Για να δεχθούν ένα τσιγγάνο νομάδα στο νοσοκομείο έπρεπε ο βασιλιάς να πάει αυτοπροσώπως, στην ανάγκη να κινήσει και πολιτικά νήματα.

Κάποιος δήμαρχος αρνούνταν να δώσει ηλεκτρικό στους τσιγγάνους της Κομοτηνής, κάποιος υπάλληλος αρνούνταν να δώσει διπλώματα στη Θήβα, κάποια αγόρια της φυλής είχαν μπλέξει σε φασαρίες στον Πύργο. Όλα στους βασιλικούς ώμους. Ήξερε τους πάντες και τον ήξεραν οι πάντες. Όπως του παραδόθηκε από τον πατέρα του, έτρεχε αφιλοκερδώς.

Αλλά, δε χαριζόταν σε κανέναν. Κάποτε τρία τσιγγανόπουλα σκότωσαν ένα μπαλαμό σε καυγά. Έτρεξε να τους βρει δικηγόρους. Ο δικαστής εξάντλησε την επιείκειά του στα τρία αγόρια που όντως τα είχαν προκαλέσει. Τη γλίτωσαν με λίγους μήνες φυλακή.

Ο δικαστής, λίγες μέρες αργότερα, συνάντησε τον Κωνσταντίνο στο δρόμο. «Χαλιλόπουλε, πρέπει να είσαι ευχαριστημένος», του είπε.

«Όχι, δεν είμαι», απάντησε ο βασιλιάς. «Άνθρωπο σκότωσαν. Δεν είπα να πάνε τριάντα χρόνια μέσα, μα δεν τους έδωσες να καταλάβουν τι έκαναν...».

Μπορεί να είναι που «ο νεκρός δικαιώνεται», μπορεί να είναι που ο θάνατος του τελευταίου βασιλιά σημαίνει και το τέλος μιας εποχής. Τα Νέα Λιόσια λέγονται πια Ίλιον, οι τσιγγάνοι λέγονταν Ρομά, ο γιός του Κωνσταντίνου αναλαμβάνει αρχηγός κι όχι βασιλιάς.

Μπορεί να φταίει η νοσταλγία, όμως κανένας δε βρέθηκε να πει κακή κουβέντα για τον τελευταίο βασιλιά. Όσοι μίλησαν για εκείνον καταλήγουν στην ίδια λέξη: λεβέντης.

Του το είπε ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, όταν τον δέχθηκε στο προεδρικό μέγαρο το 2000. «Βρε Κώστα, δεν έχεις αλλάξει καθόλου. Πάντα ήσουν άρχοντας».

"Έψιλον" της Ελευθεροτυπίας