Dum spiro spero ! Η «ναυμαχία» της Κανακάρη και η αντιδρόμηση της οδού Κορίνθου…

Μετά από 10 περίπου χρόνια ιλαροτραγικής ιστορίας της Μικρής Περιμετρικής «πού θα δώσει ανάσα στό κυκλοφοριακό  πρόβλημα της Πάτρας», όπως οι επίσημοι αρμόδιοι μας λένε, και λίγο πρίν την έναρξη χρήσης των δύο μεγάλων αρτηριών πού θα συνοδεύσουν την χρήση της Μικρής Περιμετρικής, ξεφύτρωσε κι΄ ένα αγκάθι  πού δεν ξέρουμε τώρα πώς θα το ισοπεδώσουμε.

 

Η οδός Κανακάρη σαν κεντρική έξοδος προς την Περιμετρική, πού η κυκλοφοριακή της ικανότητα προφανώς δεν είχε σωστά εκτιμηθεί,  ήταν κάτι πού εξ΄αρχής το έδειχνε και πού μόνο ένας αδαής δεν θα το έβλεπε…


Ο δρόμος ήταν στενός για μεγάλη και άνετη κυκλοφορία και επί πλέον είχε δυό σημαντικές ανηφοριές - κατηφοριές εκ των οποίων η μία, στην οδό Γκότση , ήταν ικανή να τροφοδοτεί τακτικά τα χειρουργεία των Νοσοκομείων από οδηγούς δικύκλων αλλά και τα συνεργεία αυτοκινήτων από κτυπημένα κάρτερ και κατεστραμμένες μάσκες αυτοκινήτων πού βρίσκανε από κάτω…
Ούτε κι΄ αυτό όμως οί αρμόδιοι  το βλέπανε…


 


Τα παράπονα πού ακολούθησαν βρήκαν «έλεος» από τις τεχνικές υπηρεσίες και μπαζώσανε το χαντάκι πού δυστυχώς φαίνεται να μη το είχαν κι΄αυτό σωστά εκτιμήσει.

Μας έμεινε όμως η άλλη μεγάλη ανηφοριά-κατηφοριά της οδού    …..πού για να έλθει στα ίσα της θα έπρεπε να ισοπεδωθεί, ή να υπογειοποιηθεί οπότε θα κινδύνευαν και τα θεμέλια στατικότητας των δίπλα πολυκατοικιών.

Για φαντασθείτε τώρα να κάνανε στο σημείο σήραγγα και να έπεφτε καμιά πολυκατοικία! Ούτε ψύλλος στον κόρφο όλων αυτών πού θα προχωρούσαν σ΄αυτό το σχέδιο…
Όμως το «δραματικό αυτό έργο» δεν τελειώνει εδώ...

Το τραίνο της Πάτρας, όπως το πάνε κάποιοι, δεν πρόκειται να σφυρίξει ποτέ…

Θά το δούμε κι΄ εδώ, ή όχι ;



Έχουμε τώρα κάμποσα χρόνια πού μιλάμε για το τραίνο πού θα συνδέσει το υπόλοιπο τμήμα της γραμμής Αθήνας – Πάτρας και πού τώρα έχει σταματήσει στο Κιάτο.

Έχουμε τόσα χρόνια τώρα πού σαν Πατρινοί ( όπως παλιό συνήθειο τόχουμε ), να προβάλλουμε όλο και νέα αιτήματα προς τον ΟΣΕ  και την Κυβέρνηση σχετικά με την τελική διαδρομή της γραμμής στην Πάτρα.


 

Αρχικά κάποιοι φορείς, με πολιτικό αρχηγό-υποκινητή τον κόκκινο Δήμαρχο ζητάγανε υπογειοποίηση της γραμμής από τον Άγιο Διονύσιο.

Σε επόμενη φάση «σκουντήσανε» λίγο το αίτημα υπογειοποίησης και το πήγανε ώστε να αρχίζει από την λεωφόρο  Κανελλοπούλου…

Δεν πρόλαβε ν΄ αλλάξει το φεγγάρι και ξεσηκώθηκε όλη η παραλιακή κι΄ άρχισε το παιγχνίδι της κολοκυθιάς «έχω μια κολοκυθιά πού κάνει πέντε κολοκύθια…». Και «γιατί να κάνει πέντε ;» λένε οι γύρω συνοικισμοί.., να κάνει 10 !».

Και δώσε - δώσε όλο και νέα αιτήματα…Φθάσαμε έτσι να ζητάνε υπογειοποίηση από τα Μποζαϊτικα, από το Ρίο, μετά από τον Άγιο Βασίλειο, μετά ζητήσανε και τα Αραχωβίτικα στο τέλος θα ζητάνε και υπογειοποίηση από το Αίγιο !

Άγιος Δημήτριος της Άνω Πόλης, μιά παραμελημένη « Εκκλησία - φάντασμα…»

Σήμερα λοιπόν, κάπου κρεμάμε την Ελληνική σημαία σαν μια ελάχιστη ένδειξη τιμής γι΄ αυτούς πού έπεσαν στις μάχες του πολέμου, αλλά και σαν μία διακήρυξη της Εθνικής μας υπόστασης, ότι ζούμε,ότι υπάρχουμε, ότι είμαστε ακόμη Έλληνες, καί ότι αυτό είναι το μάχιμο Εθνικό μας σημείο !

 
 ----------------------------------------------------------------------------------------------------

Τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο, κάθε πιστός Πατρινός θεωρεί  σαν ελάχιστη θρησκευτική υποχρέωσή του να πάει για προσκύνημα στον Άγιο Δημήτριο της Άνω πόλης την ημέρα της γιορτής του. 

Και κάθε φορά όσοι πάμε  βλέπουμε να παραμένει το εσωτερικό του Ναού ίδιο παραμελημένο ερείπιο, όπως ακριβώς και πέρυσι το είχαμε αφήσει…
Γιατί όμως τόση εγκατάλειψη ώστε να βρισκόμαστε κάθε χρόνο στο ίδιο σημείο; Βέβαια τα λεφτά πού θα χρειαστούν για την εσωτερική ανακαίνισή του ασφαλώς θα είναι πολλά.

Αλλά, αν αναλογισθούμε ότι και πολλές άλλες Εκκλησίες στην Αχαϊα επλήγησαν αλλά σήμερα είναι σε γενικές γραμμές επιδιορθωμένες, η εντύπωση για τον Άγιο Δημήτριο παραμένει…


Τά άσπρα σημάδια πάνω στον τρούλο και στούς τοίχους δείχνουν ένα μικρό εύρος επισκευών πού θα μπορούσε τόσα χρόνια να γίνει ώστε να μη εμφανίζεται σήμερα, 9 χρόνια μετά, σαν βομβαρδισμένο τοπίο...
------------------

Το 2008 κάπου 70 με 80  Εκκλησίες της Πάτρας και της Δυτικής Αχαϊας  γενικότερα υπέστησαν μεγάλες ζημιές από εκείνον τον φοβερό σεισμό της Κυριακής, της  2ας  Ιουνίου.

Θα έλεγε κανείς ότι μας δοκίμαζε ο Θεός λέγοντάς μας μ΄ αυτόν τον περίεργο καταστροφικό λόγο Του:
« Δεν σάς χρειάζονται οι  Εκκλησίες εφόσον τις περιφρονείτε και δεν πατάτε σ΄ αυτές ; »

Πέρασαν από τότε  9  περίπου χρόνια και οί περισσότερες Εκκλησίες όπως είπαμε φτιάχτηκαν. Πλήν μιάς, κεντρικής μάλιστα, του Αγίου Δημητρίου στην Άνω πόλη πού δυστυχώς παραμένει εσωτερικά σαν ερείπιο, με μπαλώματα από σοβάδες πάνω στις εικόνες ψηλά και γύρω γύρω στους τοίχους με ένα τέμπλο ξεπλυμένο και ξεθωριασμένο σε άθλια κατάσταση, πού δείχνει από μακριά όχι μόνο τα σημάδια του σεισμού αλλά και σημάδια της ανθρώπινης εγκατάλειψης και αδιαφορίας….

Πού πήγαν και χάθηκαν εκείνοι οι παλιοί ευγενικοί άνθρωποι ;

Τά τελευταία χρόνια πού περνάμε σαν κοινωνία και σαν λαός έχουμε  γεμίσει από ημέρες και ιστορίες απανθρωπιάς, βίας, κλοπών, και εγκλήματος…
Πού και πού και σπανίως, ν΄ακούσεις, να διαβάσεις ή να ιδείς και κανένα καλό περιστατικό να διαφημίζεται, έτσι πού να σού δίνει κάποια παρηγοριά για το αύριο, και ότι ο κόσμος  εντελώς δεν διαλύθηκε και οριστικά δεν βούλιαξε…
Τό καλό βέβαια διώκεται και δεν διαφημίζεται και ίσως αυτή να είναι η μία κάποια αιτία πού τακτικά δεν το συναντάμαι.
 
Υπάρχει, συμβαίνει  βέβαια σε μικρότερη ίσως κλίμακα λόγω εποχής, δεν προβάλλεται όμως γιατί δεν «πουλάει» τηλεοπτικά – δημοσιογραφικά,  μια καί όλα σχεδόν τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης ( ΜΜΕ ) πού συνήθως κάνουν τους εισαγγελείς τιμωρούς του κακού,  παθιάζονται μόνο όταν ακούσουν για κανένα φρικτό έγκλημα ! 
Τότε είναι πετάνε κυριολεκτικά την σκούφια τους προβάλλοντας ανατριχιαστικές λεπτομέρειες…
 
Βρήκαμε λοιπόν κάπου το παρακάτω κείμενο πού μας γυρίζει σε εκείνες τις παλιές καλές ημέρες  πού όσοι τις έζησαν τις αναζητούνε ! Τότε, πού υπήρχε πραγματική  ανθρωπιά και ευγένεια…


«…Αν με ρωτήσεις τι μου λείπει σήμερα περισσότερο απ’ τις ανθρώπινες σχέσεις, θα σου απαντήσω, η ευγένεια. Και δεν είμαι η μόνη, νομίζω.

Δεν ξέρω αν έχουμε χάσει λίγο την μπάλα και την ανθρωπιά μας με τις νέες τεχνολογίες και τα συναφή, δεν ξέρω αν η υπερβολική αστικοποίηση έφερε την απομόνωση κι εν τέλει τη συμπεριφορά της χάβρας, δεν ξέρω αν η απογοήτευση της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης κι η οικονομική δυσπραγία του καθενός, μας έκανε να χάσουμε λίγο απ’ την ευγένειά μας. 
Σε εκείνα τα απλά και καθημερινά, που τις περισσότερες φορές μας χαρακτηρίζουν.
Χάθηκε πλέον το χαμόγελο απ’ τους ανθρώπους, εκείνο που χωρίς να ξέρεις τον περαστικό σου φτιάχνει τη μέρα. Εκείνο που ανοίγει ο γείτονας την πόρτα του ασανσέρ κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι, σου δίνει μια σακούλα που σου έπεσε απ’ τα χέρια και σου χαμογελά, απλώς γιατί σε βοήθησε σε κάτι…