ΕΚ ΤΩΝ ΕΝΟΝΤΩΝ…
Τελικά ο κόσμος είναι πολύ μικρός…
Μέσα λοιπόν από την επιλογή θεμάτων και το ανέβασμά τους στον χώρο αυτό, και κατόπιν μιάς μικράς διαφωνίας με αναγνώστη μας περί υπερβολικού ρετουσαρίσματος στα κείμενα του Αγίου Όρους αλλά και στον σχεδόν έμεσο διαφαινόμενο ισχυρισμό του περί πρώτης πατρότητος των κειμένων, ( μιλούσε σαν αυστηρός ιδιοκτήτης και βασιλικότερος του βασιλέως…), γνωρίσαμε τελικά και τον πραγματικό οδοιπόρο και αφηγητή αυτής τής γλαφυρής, σε απόδοση περιπέτειας !
Παρουσιάσθηκε λοιπόν στα σχόλια αναγνωστών και με αδιαμφισβήτητη πατρότητα, ένας εκλεκτός και ταπεινός άνθρωπος, πιστός Χριστιανός τώρα, έν συγκρίσει με τον τότε χρόνο πού έκανε το πρώτο του ταξίδι στο Άγιο Όρος, κι΄ ένας ευγενέστατος συνομιλητής !
Είναι ο φίλος μας ο Παναγιώτης από την Πάτρα ( πού όμως ζεί σε άλλη πολιτεία σήμερα ), ο panagiotisspy για το Αθωνικό forum, το Athos.edo.gr τον οποίον και δημοσίως ευχαριστούμε για την παραχώρηση, ακόμη και σε ελεύθερη μεταφορά, των κειμένων του, ώστε να γίνονται πιο κατανοητά στον κόσμο με κάποιες ελάχιστες προσθήκες όπως, «δημοσιογραφική αδεία» και «εν τη ρύμη του λόγου» συνηθίζεται να γίνεται…
Φίλε Παναγιώτη, αγαπητέ αδελφέ, τά κείμενά σου ήδη φτερουγίζουν και ταξιδεύουν στις άκρες της γής, καλώς μας ήλθες στον χώρο αυτό, και καλώς σε βρήκαμε…
==============================
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΑΡΑΚΑΛΛΟΥ
Περπατήσαμε και φτάσαμε στην Καρακάλλου. Ηταν πολύ κοντά, ούτε μισή ώρα.
Τελικά καταλαβαίνω ότι μου αρέσουν και με συγκινούν περισσότερο, τα λεγόμενα μικρά μοναστήρια…
Προχωρούμε λίγο ακόμη και φθάνοντας στην εμπασιά της μονής και λίγο αριστερά, βλέπουμε μια πηγή με κρυστάλλινο νερό, στον ίσκιο μιας καρυδιάς. Το νερό της, σχεδόν δεν πίνεται! Τόσο παγωμένο είναι!
Επιδιδόμαστε στην αγαπημένη μας συνήθεια. Καφέ και τσιγάρο! Και βέβαια κουβεντούλα…
Η κουβέντα χωρίζεται σε δυό, ας τις πούμε, ενότητες.
Η πρώτη πνευματική, φιλοσοφική. Σαφέστατα επηρεασμένη από τα πρόσφατα γεγονότα. Συζητάμε για την γνώση και την πίστη.
Γιατί άλλο είναι να ξέρεις κάτι, και άλλο να πιστεύεις σε κάτι. Κάθετί που αφορά την γνώση, αποδεικνύεται. Σε αντίθεση με την πίστη, που δεν αποδεικνύεται με τίποτα.
Για παράδειγμα, ποτέ δεν πρόκειται να αποδειχθεί ότι υπάρχει Θεός. Και βέβαια, απ΄ την άλλη, ποτέ δεν θα αποδειχθεί και ότι δεν υπάρχει. Κανείς δεν λέει ¨ξέρω ότι υπάρχει”, απλά θα πει “πιστεύω σ΄ Αυτόν”.
Η δεύτερη ενότητα της συζήτησης , πεζή μεν, αλλά και πρακτική.
Πάμε για τέταρτη μέρα στο Ορος και ως τώρα δεν υπάρχει πουθενά δρόμος. Ούτε ηλεκτρικό ρεύμα. Ούτε τηλέφωνο.
Στις Καρυές είχαμε δει μια ουρά προσκυνητών, να περιμένει στο μοναδικό τηλέφωνο με μετρητή, στο μικρό κατάστημα του ΟΤΕ. Οι μανάδες μας θα ανησυχούν για τους κανακάρηδες!
Ακόμα, δεν βλέπουμε να υπάρχουν πουθενά καθρέφτες. Πως θα ξυριστούμε; Δεν υπάρχει η δυνατότητα ούτε να κάνουμε ένα μπάνιο βρέ αδελφέ...
Ενα άλλο πρόβλημα, είναι τα κουνούπια που μας έχουν διαλύσει! Αυτά τα φιδάκια που ανάβουμε, πολύ λίγο τα ενοχλούν! Τρομερά κουνούπια!
Πέφτουν σαν στούκας επάνω σου και τρυπάνε, το έχουμε ζήσει αυτό, ακόμη και τά αδιάβροχα…Απίστευτη ράτσα εντόμων ευδοκιμεί στο Αγιο Ορος!
λόγω του ελάχιστου αριθμού των κατοικούντων εδώ, ίσως από τα πολλά νερά, να είναι πολύ πεινασμένα, πού μόλις απαντήσουν άνθρωπο, τον ρημάζουν στο τσίμπημα!
--Βαρειά η καλογερική, λέει αστεϊζόμενος ένας μας. Πράγματι, πολύ βαρειά. Ασήκωτη!
Τίθεται για πρώτη φορά θέμα, να φύγουμε απ΄ το Ορος;
Δεν θέλουμε όμως να φύγουμε! Αυτός ο παράξενος τόπος, που ήρθαμε απλά να τον κάνουμε χάζι, έχει κάτι γοητευτικά χαλαρωτικό από τη μια, μια ένταση που σε ξεσηκώνει απ΄ την άλλη…
Ενας άλλος λόγος που αποτρέπει τις σκέψεις της φυγής απ΄ το Αγιο Ορος, είναι μια νέα πρόκληση που έχουμε μπροστά μας.
Είναι το μονοπάτι για τη Λαύρα!
Και τι δεν λένε γι αυτό! Δύσκολο, μακρύ, ανεβαίνει ψηλά στον αυχένα του Αθωνα και ξανακατεβαίνει. Σε κάποια σημεία σε μπερδεύει. Κάπου ίσως νάχει κλείσει κιόλας απ΄ τη μεγάλη βλάστηση.
Είμαστε νέοι και με αρκετή ενέργεια μέσα μας, για να αφήσουμε αυτή την πρόκληση να πέσει κάτω!
Αύριο λοιπόν θα πάμε στη Λαύρα, και μάλιστα απ΄ το μονοπάτι!
Μας λένε, ότι αν ο καιρός είναι καλός θα περάσει το καΐκι απ΄ τον αρσανά, και καλό είναι να περιμένουμε να δούμε τον καιρό και βλέπουμε.
Οχι! Θα φύγουμε τα ξημερώματα απ΄ το μονοπάτι, βρέξει – χιονίσει, έρθει δεν έρθει καΐκι, δεν μας νοιάζει!
Ολα κύλησαν ήσυχα στην πανέμορφη Καρακάλλου. Στον εσπερινό, στην τράπεζα. Η γλυκειά κούραση και η αυριανή προσμονή, μας έστειλαν για ύπνο,σχεδόν με τη δύση του ηλίου…
-----------------
Ξημερώματα, μόλις άνοιξε η πύλη, φύγαμε. Δεν πήγαμε στην ακολουθία, ούτε στην τράπεζα. Θέλαμε να κερδίσουμε όσο περισσότερο χρόνο γινόταν, προτού σηκωθεί ο ήλιος. Οι μέρες ήταν ζεστές, καύσωνας επικρατούσε…
Μετά από πολλές ώρες φτάσαμε στη Λαύρα. Εχοντες βιώσει εμπειρία απερίγραπτη, ασύλληπτη!
Ηταν πράγματι εκπληκτική η πεζοπορία μας στο μαγικό εκείνο μονοπάτι! Ξεκινώντας και περπατώντας για αρκετή ώρα παράλληλα με την ακτογραμμή, αλλά σε αρκετό ύψος απ΄ αυτήν, έφτανες κάποτε στο αγίασμα του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου.
Εκεί ξαπόσταινες για ένα ικανό χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια, το μονοπάτι είχε αρκετές αυξομειώσεις στην κλίση του, διαβαίνοντας λαγκάδια και ρέματα. Πολλές φορές συναντούσες νερά τρεχούμενα, κάποιων των οποίων, ο όγκος ήταν μεγάλος. Χείμαρροι, μικρά ποταμάκια, κατέβαιναν απ τα φαράγγια του Αθωνα. Ο παράδεισος επί της γής!
Σε μια περίπτωση ο όγκος του νερού ήταν αρκετά μεγάλος, τόσο, όσο θα μπορούσες να κολυμπήσεις κιόλας! Αν βέβαια άντεχες σε συνθήκες Σιβηρίας!
Η υδάτινη θερμοκρασία ήταν τόσο χαμηλή, που τα πόδια αμέσως μούδιαζαν όταν τολμούσες να τα βυθίσεις μέσα.
Βόρειος Πόλος! Η μάλλον καλύτερα Νότιος Αθως!
Σε κάποια σημεία, σε κάποιες διχάλες και σταυροδρόμια, το λιγότερο εμφανές, το λιγότερο βατό και λιγότερο προσιτό τμήμα του μονοπατιού, ήταν τελικά το σωστό, αυτό που έπρεπε να ακολουθηθεί. Πώς να το συμπεράνεις όμως αυτό, πώς να το ξέρεις;
Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, συνηθίζαμε να στέλνουμε έναν από εμάς μπροστά, ο οποίος σαν ιχνηλάτης τρόπον τινά, έκανε μια πρόχειρη αναγνώριση και φώναζε από κάποια απόσταση “είναι ΟΚ, ελάτε”, ή επέστρεφε, έχοντας χωθεί προηγουμένως σε πυκνή βλάστηση, ή μην βρίσκοντας κάποια σαφή συνέχεια του δρόμου…
Ηταν ομολογουμένως κουραστική, εξαντλητική και μακρά η πορεία προς τη Λαύρα. Ξελιγωθήκαμε! Αλλά φτάσαμε!
ΜΕΓΙΣΤΗ ΛΑΥΡΑ…
Οταν φανερώθηκε μπροστά μας το επιβλητικό, το μέγιστο του Ορους λαμπρό οικοδόμημα της μονής, ένα “Δόξα Σοι ο Θεός” ήρθε στα χείλη!
Κι ας μην γνώριζε και πολλά ο νούς, τότε, για την «Δόξα» αυτή…
Στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής, πολύ κοντά στη μονή, συναντήσαμε έναν μοναχό.
--Ευλογείτε!
--Ο Κύριος! Από που έρχεστε;
--Από Καρακάλλου.
--Μπράβο! Χαρά στο κουράγιο σας!
Ανοίγω μια παρένθεση
Μεγάλη τιμή και ευλογία αποτελεί για μας, το ότι μας αξίωσε ο Θεός να διαβούμε εκείνο το μονοπάτι. Ηταν η πρώτη και τελευταία φορά που θα το κάναμε αυτό στα χρόνια πού ακολούθησαν…
Και αυτό, διότι εκείνο το μονοπάτι, που το περπάτησαν Αγιοι, αυτοκράτορες, αλλά και ο ίδιος ο Αγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης στον ίσκιο του βαδίζοντας θαυματούργησε… Πάντα με την βοήθεια της Θεοτόκου και χτυπώντας με το ραβδί του τον βράχο… Εκεί, ξεπήδησε και το Αγίασμα πού σήμερα βλέπουμε…
Εκείνο το μονοπάτι, που με τα ίδια τα χέρια τους το φτιάξανε οι καλόγεροι της παλιάς εκείνης εποχής, χύνοντας ποταμούς ιδρώτα και που -πόσες φορές άραγε; - λέγοντας την ευχή
( «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με…» ).
Πού κουβαλούσαν τις πέτρες για το φτιάξιμο των καλντεριμιών και των όμορφων μικρών γεφυριών χωρίς γερανούς, φορτηγά, και μπουλντόζες, αλλά πάνω στην κουρασμένη πλάτη τους…
Εκείνο το ίδιο μονοπάτι, που απ την ίδρυση της Μεγίστης Λαύρας το 963, χάραζε διακριτικά και ωραία την νοτιοανατολική πλευρά του Αθωνα, εκείνο το μονοπάτι, επρόκειτο να αντικατασταθεί σήμερα, από έναν άχαρο χωματόδρομο, έναν πλατύ δρόμο, που μετέτρεψε σε κρανίου τόπο, ένα μεγάλο μέρος της όμορφης και καταπράσινης περιοχής…
Γιατί τό μεγαλύτερο μέρος αυτού του μονοπατιού, έμελλε να παραδοθεί, στην ανελέητη ισχύ των εκρήξεων της δυναμίτιδας… Εμελλε να παραδοθεί στα σιδερένια δόντια των φοβερών μηχανοκίνητων θηρίων, εκσκαφέων και μπουλντοζών...
Τα άσπλαχνα ερπυστριοφόρα τέρατα, με τα ατσαλένια νύχια τους θα ξεθεμελίωναν τις αρχαίες πέτρες των καλντεριμιών. Θα γκρέμιζαν τα απείρου κάλλους χιλιόχρονα γεφυράκια. Θα αφάνιζαν μια για πάντα, από το πρόσωπο της γης, την ατραπό εκείνη που συνέδεε για αιώνες ολόκληρους, την απομακρυσμένη Αγία Μονή με τις Καρυές.
Είμαι βέβαιος, ότι από κάπου, εκεί ψηλά απ΄ το βουνό, ή πίσω απ΄ τις φυλλωσιές της πλαγιάς, ο Κτήτορας της Λαύρας και ιδρυτής του Αγίου Ορους Αθανάσιος ο Αθωνίτης, θα παρακολουθούσε την ανατριχιαστική ολοκλήρωση του έργου της πυρίτιδας και των μηχανημάτων, ακούγοντας τις φοβερές κλαγγές των μετάλλων και τους άγριους βρυχηθμούς των κινητήρων μιάς προετοιμαζόμενης Αθωνικής Αποκάλυψης...
« Ω, βαβαί, βαβαί κι΄ αλλοίμονο…» όπως θα έλεγε «ως νυκτοκόραξ έν οικοπέδω…» και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, κλαίγοντας εκ του μακρόθεν για την συμφορά της μεταλλαγής της αγιασμένης Αθωνικής φύσεως…
---- -------------------
Όμως ο δρόμος για την Λαύρα έπρεπε να γίνει, αυτό εννοείται. Η μονή είναι πολύ απομακρυσμένη, ενώ επικρατούσε και λειψανδρία τότε.
Αλλά, όπως αργότερα εκφράστηκε και μάλιστα εκ μέρους και των ίδιων των μοναχών, έπρεπε να υπάρξει λίγη παραπάνω σπουδή και προσοχή στην μελέτη και στην χάραξη.
Ετσι ώστε το ωφέλιμο ( δηλαδή ο δρόμος), να μην φθείρει ανεπανόρθωτα το τερπνό (το μονοπάτι ), αλλά να δέσει αρμονικά και με το περιβάλλον…
Αρκετά με την γκρίνια όμως. Στο κάτω κάτω είναι τόσο ανεξάντλητες οι ομορφιές του Ορους, που κι αν χάθηκε μία, δεν πειράζει. Δεν βαριέσαι, κατά το ελληνικότερον.
Σίγουρα πάντως δεν ευθύνονται γι αυτό, ούτε οι μοναχοί, ούτε το ίδιο το Αγιο Ορος.
Κλείνει εδώ η παρένθεση...
Ενας κόσμος ολόκληρος η Λαύρα. Σαν μεσαιωνικό ελληνικό χωριό.
Με 3 μεγάλες εκκλησίες και πλήθος παρεκκλησίων, αλλά και δεκάδες άλλων κτιρίων διάσπαρτων αλλά και ανεκμετάλευτων, μια και οί χιλιάδες τότε μοναχοί πού ζούσαν στους χώρους αυτούς, παντελώς σήμερα εξέλειψαν….
Με μια εντυπωσιακή τράπεζα πολλών αιώνων πού χωράει 300 άτομα και η οποία στην εορτή του Αγίου «εργάζεται» δυό φορές, ώστε να εξυπηρετήσει τά 600 περίπου άτομα των προσκυνητών...
Δυό θεόρατα κυπαρίσσια έξω απ την πύλη του Καθολικού, φυτεμένα εδώ και 1.000 χρόνια!
Στο αντικρινό δέντρο επάνω, ένα σύστημα περίεργων ξύλινων πλήκτρων, που πιέζονται από χέρια και πόδια ταυτόχρονα, συνδεδεμένα με διαφόρων μεγεθών και οξύτητας ήχου καμπανάκια, καλούν μοναχούς και προσκυνητές στα γεύματα και τις ακολουθίες.
Στην πανηγυρική μάλιστα εορτή του Αγίου καταφθάνουν «ειδικοί χειριστές μουσικολόγοι» πού παίζουν ταχύτατα και επί αρκετό χρόνο τα συνδεδεμένα με σχοινιά ξύλινα πληκτρολόγια, και είναι χάρμα οφθαλμών να βλέπεις επάνω στην μεγάλη στημένη εξέδρα το περίεργο αυτό και πρωτότυπο μουσικό δρώμενο, δίκην μουσικού θεάτρου…
Στο πρώτο πάτωμα, αριστερά ανεβαίνοντας τα σκαλάκια, το αρχονταρίκι. Ο πατήρ Βασίλειος, τόσο φιλόξενος και πρόσχαρος! Καφεδάκια, λουκούμι, ρακί, κρύο νερό, αλλά και πατρικές νουθεσίες…
Μας μιλάει για την εξομολόγηση με γλαφυρό και παραστατικό τρόπο.
"Οι άνθρωποι από την φύση τους, είναι δεδομένο ότι θα υποπέσουν κάποιες φορές σε λάθη, σε αμαρτήματα", μάς λέει.
"Το ζήτημα είναι όταν πέφτει κάποιος, να μπορεί μετά να σηκωθεί. Να μην παραμένει πεσμένος. Αυτό γίνεται με την εξομολόγηση, με το ξαλάφρωμα της ψυχής από το βάρος.
“Πέσατε μέν,αλλά τσάκ! Αμέσως να σηκώνεστε! Να μην μένετε κάτω!”, μας έλεγε χαμογελώντας, σάν να γνωριζόμασταν χρόνια!
Το απογευματάκι πήγαμε κοντινούς περιπάτους.
Προς τα δυτικά της μονής, στον δρόμο προς Αγία Αννα, υπήρχαν πολλές καλύβες. Στον κήπο μιας απ αυτές, ένας ηλικιωμένος μοναχός, σκάλιζε το χώμα. Μόλις μας είδε, μας κάλεσε.
Μας ρώτησε από που είμαστε, πως μας λένε, με τι ασχολούμαστε. Το όνομά του είτε δεν το ρωτήσαμε, είτε δεν το θυμάμαι. Μας έδωσε ένα δωράκι, κάτι μικρές χάρτινες εικονίτσες.
Μετά μας ρώτησε αν διαβάζουμε καθόλου πνευματικά βιβλία. Η απάντηση δεν μπορούσε παρά να είναι η αλήθεια. Οχι!
Είπε τότε:
--Θα δώσω αυτό το βιβλίο σε όποιον από σας κάνει τον κόπο να το διαβάσει. (Νομίζω ήταν η Καινή Διαθήκη).
Οπως είναι φυσικό, αρνηθήκαμε ευγενικά, λέγοντας ότι το πιθανότερο είναι να μην το κάνουμε, δεν θα μπορούσε κανείς να υποσχεθεί ότι θα το διαβάσει.
Λέει τότε:
--Ας το πάρει κάποιος με την προϋπόθεση ότι θα διαβάζει που και που, μία μόνο παράγραφο.
Μα και πάλι φαινόταν, αμφίβολη εξ ημών η τήρηση της δέσμευσης. Ο γέροντας απτόητος, το δίνει σ΄ έναν από εμας λέγοντας:
--Πάρτο εσύ, και μια φορά την ημέρα, απλά να το ανοίγεις και χωρίς να διαβάσεις τίποτα, να το ξανακλείνεις αμέσως, αυτό είναι αρκετό.
Είναι πραγματικά απίστευτο! Αλλά και πάλι δυστυχώς, με κατεβασμένο κεφάλι, ο εν λόγω φίλος, παραδέχτηκε ότι δεν μπορεί ούτε καν αυτό, να το υποσχεθεί από μέρους του…
Φύγαμε από την καλύβα του γέροντα, αφού μας ευλόγησε σταυρώνοντάς μας με τα δάχτυλά του. Χωρίς το βιβλίο, αλλά με πολλές σκέψεις και ερωτήματα του ενός στον άλλον και του καθενός προς τον εαυτό του.
Ξημέρωσε το άλλο πρωί.
Τίθεται το θέμα να μείνουμε και δεύτερη μέρα στη Λαύρα. Για δύο λόγους. Ο πρώτος ότι το βράδυ έχει αγρυπνία, θα έρθει πολύς κόσμος επί τούτου.
Ο άλλος λόγος, ότι το αυριανό καραβάκι που θα έρθει στον αρσανά, θα κάνει τον περίπλου του Αθωνα, θα καβατζάρει Ακράθω και Νυμφαίο και θα δέσει για διανυκτέρευση στον αρσανά της Σκήτης της Αγίας Αννης.
Ολα μάς πηγαίνουν αίσια!
Εκεί που λέμε, ωραία ήταν, μια χαρά, ας φύγουμε τώρα απ το Ορος, όλο εμφανίζονται σειρές ευχάριστων συμπτώσεων, ιδιαίτερων και ενδιαφερουσών εκδοχών, οι οποίες κεντρίζουν ξανά το ενδιαφέρον, για μια ακόμα παράταση της παραμονής μας στον Αθω!
Θα μείνουμε λοιπόν και σήμερα! Ενημερώνουμε σχετικά τον αρχοντάρη. Ξεκούραστοι και ευδιάθετοι περπατούμε έξω από την μονή. Καθόμαστε στο γοητευτικό κιόσκι δίπλα στην πύλη, έχει δροσούλα, αύρα πελαγίσια. Τσιγάρα το ένα πάνω στο άλλο και καφές. Η ομορφότερη καφετέρια σε ολόκληρο τον κόσμο, λέει κάποιος προσκυνητής, που κάθεται κι αυτός εκεί!
Ενας καλόγερος έρχεται και μας ρωτά αν μπορούμε να βοηθήσουμε σε κάτι. Αυτονόητο είναι να δεχτούμε!
Αυτή τη φορά η δουλειά είναι σκληρούτσικη. Δυτικά της μονής, υπάρχουν σε παράταξη πολλές σειρές ντοματιές. Πρέπει να μαζέψουμε ντομάτες...
Παίρνουμε τελάρα και κοφίνια και σκυφτοί ξεκινάμε αράδα αράδα, να αλαφρώνουμε τα φυτά απ΄ το βάρος τους και όταν γεμίζει ένα ένα τελάρο, το μεταφέρουμε σε συγκεκριμένο σημείο. Κάθε γεμάτο τελάρο θάναι πάνω κάτω 25-30 κιλά. Μούσκεμα στον ιδρώτα, κάτω απ΄ το λιοπύρι του Ιουνίου, φορώντας στο κεφάλι κάτι ψαθάκια που μας δώσανε, τελειώνουμε τη δουλειά μετά από κανά δύωρο.
Βαρειά η καλογερική! Βαρειααααά!
Πέρασε η ώρα…
Αργά αργά μπαίνουμε στο καθολικό για την αγρυπνία. Σκοτάδι. Σιγή.
Ακούγεται μέσα στην ησυχία χαρακτηριστικά, το σύρσιμο των ποδιών των μοναχών και των αρκετών προσκυνητών που έχουν συρρεύσει για τη γιορτή, καθώς και ο λεπτός και μυστηριακός ήχος του θροΐσματος των ράσσων των καλογέρων.
ΜΙΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΣΤΗΝ ΜΕΓΙΣΤΗ ΛΑΥΡΑ…
Στο φως ενός και μόνο κεριού αρχίζει τώρα η αγρυπνία.
Κάτι, που όποια και αν είναι η ιδιοσυγκρασία του καθενός, δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον αγγίξει, είναι το τελετουργικό έτσι !
Η ακολουθία αρχίζει στο σκοτάδι, μετά μ΄ ένα μόνο κερί, μετά με περισσότερα, ακολουθεί η αφή ενός καντηλιού, δύο, τριών, κι άλλων κεριών κι άλλων καντηλιών.
Βλέπουμε καντήλια συνδεδεμένα με σχοινιά να κατεβαίνουν κάτω από το τεράστιο εσωτερικό ύψος του τρούλου και να «προσγειώνονται» στο κέντρο του ναού δίπλα στον αναγνώστη του βίου των Αγίων της ημέρας, και με την λήξη της ανάγνωσης να απογειώνονται με αλυσσιδες σε τεράστιο ύψος…
Μείναμε εμβρόντητοι και αιφνιδιασμένοι από το θέαμα !
Στα μισά της λειτουργίας έχουμε την πλήρη σχεδόν φωταψία του ναού. Μετά αρχίζει πάλι η αντίστροφη πορεία. Ενα ένα φως σβήνει, και το πέπλο του σκοταδιού, σιγά σιγά ξαναπέφτει στο καθολικό, με το πέρας της τελετουργίας.
Οσο για το μελωδικό μέρος, τι να πρωτοθαυμάσει κανείς! Οι φωνές απ τα ψαλτήρια, σαν αγγελικά αηδόνια του παραδείσου! Αν τα αυτιά του ανθρώπου αποκτούσαν ποτέ δικιά τους θέληση και αυτάρκεια, μπορώντας να αποκοπούν από το σώμα, θα περνούσαν ολόκληρη τη ζωή τους, μέσα σε κάποιον Αγιορείτικο ναό, όπου τελείται αγρυπνία!
Δεν άντεξα να παρακολουθήσω ολόκληρη την ακολουθία. Κόντεψε να με πάρει ο ύπνος στο στασίδι.
Ξημέρωσε πάλι…
Η πανηγυρική τράπεζα τελείωσε. Φάγαμε πεντανόστιμο ψάρι, αλλά μάθαμε και από άλλους προσκυνητές ότι στην εορτή του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου έρχεται ειδικό καράβι με δεκάδες τελλάρα ψάρια κυρίως ροφούς ψαρεμένα στα πεντακάθαρα ντόπια νερά, για να φάνε, δωρεάν πάντα, οί πολυπληθείς προσκυνητές…
Κατεβαίνουμε στον αρσανά για να πάρουμε το καΐκι. Λίγο πριν τη θάλασσα, ένας περίεργος πύργος από μπετόν, ξενίζει το μάτι. Δεν ταιριάζει καθόλου με την μορφολογία των κτισμάτων του Ορους.
Είναι παλιός πύργος μεν, αλλά προφανώς, για να μην καταρρεύσει το πάνω τμήμα του, υποχρεώθηκαν να μπαλώσουν την κατάσταση πρόχειρα.
Απετέλεσε για κάποιο διάστημα, χώρο στέγασης στρατιωτικού σώματος, πού είχε παλιότερα έδρα την περιοχή.
Ηρθε το καΐκι, δυσκολεύεται τρομερά να μπει στο λιμανάκι, ίσα ίσα που χωράει, περνώντας σε απόσταση αναπνοής απ΄ τα βράχια.
Ξεκινάμε, ανοιγόμαστε. Να και ο Ακράθως !
Λίγο πριν, ψηλά, το μοναστηριακού τύπου οικοδόμημα, της Ρουμάνικης Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου.
Να τα καλύβια της Βίγλας.
Φτάνουμε στον κάβο, πλησιάζουμε γρήγορα...Το τοπίο έχει μια τραχύτητα, μιαν άγρια ομορφιά!
Τα πρώτα βράχια μοιάζουν με ξυράφια, καλά ακονισμένα απ τον άνεμο κι απ΄ τα άγρια χτυπήματα των μανιασμένων κυμάτων. Ξεκινώντας απ΄ τα απύθμενα βάθη, φτάνουν στην επιφάνεια και σαν κοφτερές λεπίδες, σηκώνονται σε μεγάλο ύψος πάνω απ το νερό.
Φαντάζομαι λοιπόν τότε, ούτε ψύλλος στον κόρφο των Περσών ναυτικών τού Ξέρξη σαν άκουγαν για τά μέρη αυτά...
++++++++++++++++++++++++++++
Σχετικά σημειώματα:
Ένας εργάτης ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει έκρηξη σε σεισμική γραμμή κοντά στο χωριό Τρυπητή πού περνάει η διώρυγα. Από τις έρευνες του 1996.
Εδώ σ αυτές τις ίδιες ξέρες, 25 αιώνες πριν, κομματιάστηκε ο Περσικός στόλος του Ξέρξη με τον στρατηγό του Μαρδόνιο και αναγκάστηκε μετά στην δεύτερη ναυτική εκστρατεία του εναντίον των Ελλήνων να μη δοκιμάσει να διαπλεύσει το πόδι του Αγίου Όρους, ( ειδωλολατρική αποικία τότε ), αλλά να φτιάξει την λεγόμενη μέχρι σήμερα «διώρυγα του Ξέρξη» για να περάσει σέρνοντας επάνω σε στρώματα λίπους τον στόλο του και να πέσει στο εσωτερικό των δύο ποδιών της Χαλικιδικής! Ίχνη της διώρυγας αυτής φαίνονται μέχρι σήμερα…
( Σημείωση wicipedia.org: Η διώρυγα κατασκευάστηκε το 480 π.Χ. κατά τη διάρκεια μιας ακόμα εκστρατείας των Περσών. Ο Ξέρξης ήθελε να αποφύγει τον περίπλου του Άθω, καθώς την τελευταία φορά που το επιχείρησε είχε βυθιστεί ο στόλος του Μαρδόνιου.
Τήν περιγραφή της διώρυγας μας τη μετέφερε ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης, αλλά μεταγενέστεροι ιστορικοί την αμφισβήτησαν γράφοντας ότι ο Πέρσης βασιλιάς κατασκεύασε Δίολκο και όχι διώρυγα. Πάντως οι σημερινές έρευνες δείχνουν ότι ήταν διώρυγα.
Σύμφωνα με την περιγραφή του Ηρόδοτου[1], το έργο ο Ξέρξης το ανέθεσε στους Αρταχαίη και Βούβαρο. Ο Αρταχαίης όμως, λίγο πριν τελειώσει η διώρυγα αρρώστησε βαριά και πέθανε, κάτι που θεωρήθηκε μεγάλη συμφορά και κακός οιωνός από τον Ξέρξη. Ο Αρταχαίης τάφηκε στην Άκανθο με μεγάλες τιμές[2].
Η διώρυγα σήμερα βρίσκεται θαμμένη και έχει εντοπιστεί ανάμεσα στα χωριά Νέα Ρόδα και Τρυπητή.
Το 2008 έγιναν έρευνες από Βρετανούς και Έλληνες μηχανικούς που έδειξαν την ακριβή της θέση αλλά και τις διαστάσεις της. Η διώρυγα έχει μήκος δύο χιλιόμετρα και πλάτος 30 μέτρα και το μέγιστο βάθος της υπολογίζεται στα 15 μέτρα. Είναι ορατή από μεγάλο ύψος, αφού η θέση έχει πάθει καθίζηση. Οι αρχαιολογικές έρευνες έχουν δείξει ότι αμέσως μετά τη χρήση της από τον Ξέρξη εγκαταλείφθηκε και με τα χρόνια επιχωματώθηκε…)
+++++++++++++++++++++++++
Θεόρατοι, απολύτως κάθετοι, γρανιτένιοι όγκοι, υψώνονται κατακόρυφα, εκατοντάδες μέτρα πάνω απ τα κεφάλια μας. Ψηλά, που και που διακρίνονται κάποια ασκηταριά, τα πιο πολλά ακατοίκητα.
Συνεχώς κοιτάζουμε προς τα πάνω, σε βαθμό που να σε πονά ο σβέρκος από την έκτασή του!
( Σε κάποιο σημείο των θεόρατων όγκων βρίσκεται και το ασκητήριο του Οσίου Νείλου του Μυροβλήτη. Ονομάσθηκε Μυροβλύτης, από τό Αγιο Μύρο πού έτρεχε από τόν τάφο του καί έφθανε μέχρι τά απότομα βράχια τής παραλίας, από όπου μέ βάρκες οί ναυτικοί τό μάζευαν !
Σήμερα, στά βράχια αυτά, καθώς κατεβαίνουν πρός τόν γκρεμό καί βυθίζονται στό χάος τής θάλασσας, φαίνονται καθαρά τά ίχνη τού Αγίου Μύρου...
Ο Όσιος Νείλος έχει κάνει φοβερές προφητείες για το τέλος του κόσμου πού έρχεται, μιλώντας για το πώς θα είναι οί άνθρωποι εκείνης της εποχής.
Η προφητεία αυτή, μαζί μέ μία άλλη αναφέρεται καθαρά γιά τό μέλλον τού Αγίου Όρους, είναι γραμμένη πρό 600 περίπου χρόνων, καί δείχνει πιθανότατα τήν εποχή μας…)
Περισσότερα: http://www.kivotoshelp.gr/Pages/Telos.htm#perimelonton
================
Κάποια στιγμή χωρίζουν λιγάκι τα βράχια, ένας μικρός όρμος, να τα Καυσοκαλύβια!
Θαυμάσια εικόνα χωριού από το παρελθόν!
Στα δρομάκια του ανάμεσα, διακρίνονται από μακρυά, κάποιες μαύρες φιγούρες μοναχών που περπατούν, ή που στέκονται αγναντεύοντας το καΐκι μας.
Να σε λίγο και τα Κατουνάκια πάνω απ΄ τα βράχια, εκεί που σταματά η καθετότητα της πέτρας και σχηματίζεται ένα μικρό ίσιωμα.
Να και τα τρομερά Καρούλια!
Επιφωνήματα έκπληξης και δέους στην θέα τους! Λαξευμένα στον βράχο σπιτάκια, σπηλιές κλεισμένες μπροστά για προστασία απ΄ τα στοιχεία της φύσης, φρικτά παραπήγματα -στοιχειώδης έννοια καταλύματος, για ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει εντελώς την ανάγκη φροντίδας του σώματος- σιδερόσκαλες και σκοινιά ανάμεσα στα βράχια και στα φοβερής και απόκοσμης όψης, πρόχειρα ανθρώπινα κατασκευάσματα!
Τι θέληση αλήθεια και τι πίστη, χρειάζεται κανείς, για να ζει εδώ!
Πλησιάζουμε, να και η Αγία Αννα. Πολύ μεγάλη Σκήτη!
Τεράστια η απόσταση και η διαφορά ύψους, ανάμεσα στο χαμηλότερο και στο πιο ψηλό κελλί! Αποβίβαση.
Κοιτάζω επάνω. Γολγοθάς!
Πώς θ΄ ανέβουμε τώρα εκεί πάνω, τα εκατοντάδες σκαλιά;
Είναι και καταμεσήμερο!
Βάζω ως ορόσημο ένα πορφυρού χρώματος κτίσμα ! Εκεί είναι το Κυριακό της Σκήτης, εκεί θα μείνουμε…
Αρχίζει η ανάβαση...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Ένας από τούς πρώτους υπεύθυνους πού άφησαν να στηθεί τό πρώτο τσαντίρι δίπλα στήν Ηρώων Πολυτεχνείου ! Στήθηκε βέβαια όχι επάνω σέ δικό του οικόπεδο ( έκανε μνημόσυνο με ξένα κόλυβα βλέπετε ), αλλά επάνω σε ξένη περιουσία καταπαντώντας κάθε νόμιμο αστικό δικαίωμα ιδιοκτησίας τού πολίτη, πού ισχύει στό Ελληνικό Σύνταγμα ! Ποιός είναι, ποιός;
=============================
Επιτέλους…ΤΕΛΟΣ !
Αυτό πού έπρεπε ήδη να είχε γίνει εδώ και 10 χρόνια, έγινε σήμερα με την κατεδάφιση του γύφτικου καταυλισμού, ή μάλλον του άθλιου «σταυλισμού ανθρώπων»…
Προηγήθηκε το γνωστό φιάσκο της πολιτικής καθίζησης του γνωστού κόμματος όπου «έχασε η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα», και πού έν τούτοις απέβη σωτήριο για την δύστυχη Πολιτεία μας…
Οί κύριοι όμως, πολιτικοί, Δημαρχιακοί, και Νομαρχιακοί υπεύθυνοι αυτού του εκτρώματος και εκείνης της εποχής, πού το άφησαν εδώ και χρόνια να στηθεί και να ανδρωθεί μέσα στα πόδια των συμπολιτών τους, δυστυχώς αυτοαμνηστεύθηκαν και δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ, λόγω της πολιτικής αλληλεγύης πού συνήθως υπάρχει και υφίσταται στα πολιτικά στρώματα…
===========
«Σήμερα εγώ και αύριο εσύ», και «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει» λέει ο λαός, όλοι αθώοι λοιπόν, πλήν των χιλιάδων Πατρινών πού υπέφεραν όλα αυτά τα χρόνια από την πλημμελή εξάσκηση των καθηκόντων τους πού κάποιοι διέπραξαν…
Γιατί εάν από τότε, από τό πρώτο τσαντίρι αλλά Κουρδιστάν πού φτιάξανε, υπήρχε Αστυνομική και Πολιτική βούληση και εποπτεία και τους το ξήλωνε αμέσως, δεν θα είχαμε τα όσα μετά επακολούθησαν …
Τό "ουδέν μονιμότερον τού προσωρινού" άς μας γίνει τουλάχιστον ένα πικρό μάθημα, ώστε εάν κάποιοι κάπου αλλού τολμήσουν να το ξαναεπιχειρήσουν, να μή αφεθούν χωρίς ταχεία καί άμεση απάντηση…
------------
Ποιός είναι, ποιός;
Ο δεύτερος, ο τρίτος, ή ο πολλοστός;
Καί άλλοι πολλοί λοιπόν, μέ την ισχύ τής λεοντής καί τής θέσης τους, "χάριζαν" σε Κούρδους καί Αφγανούς τά δικαιώματα τής ξένης ιδιοκτησίας, τοπικών πολιτών θέλοντας να ανεβάσουν το πολιτικό τους προφίλ ώς "δημοκράτες αλληλέγγυοι" πρός τούς λαθρομετανάστες...
Εάν επρόκειτο όμως για καταπάτηση τής δικής τους περιουσίας, τότε, ώ τότε, τί δέν θά έκαναν καί ποιός τούς έπιανε...
Ώ βάθος υποκρισίας καί ελειμματικής δημοκρατίας !
--------------
Υπάρχουν λοιπόν υπεύθυνοι εκείνης της περιόδου πού μέσα σ΄ ένα κλίμα κακώς εννοουμένης συμπαράστασης, έφεραν την Πολιτεία της Πάτρας στο απερίγραπτο αυτό βρωμερό χάλι, ώστε να μη τολμάς ελεύθερος πολίτης υποτίθεται αυτής της Πολιτείας, να μη τολμάς να κυκλοφορήσεις ασφαλής εσύ καί τα παιδιά σου…
ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ…
Μεγάλη επιχείρηση «σκούπα» και κατεδάφιση καταυλισμού στον οποίο διέμεναν αφγανοί μετανάστες, πραγματοποιεί από νωρίς το πρωί η αστυνομία στην Πάτρα.
Σε επιφυλακή βρίσκονται οι αστυνομικές δυνάμεις της περιοχής καθώς σημειώθηκαν εμπρησμοί σε δημόσια κτίρια, τράπεζες και κρατικά οχήματα από αγνώστους.
Σύμφωνα με όσα δήλωσαν οι αστυνομικές αρχές της Πάτρας στο Εnet.gr, η επιχείρηση κατεδάφισης του καταυλισμού επί της οδού Ηρώων Πολυτεχνείου, ξεκίνησε περίπου στις 5:30 τα ξημερώματα με τη συνδρομή της περιφέρειας, της πολεοδομίας και άλλων φορέων.
Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης, η οποία εξακολουθεί να βρίσκεται σε εξέλιξη, σημειώθηκε μπαράζ εμπρηστικών επιθέσεων από αγνώστους, ενώ φωτιά ξέσπασε και μέσα στον καταυλισμό.
Η φωτιά πήρε αμέσως μεγάλες διαστάσεις και επί τόπου έσπευσε ισχυρή δύναμη της Πυροσβεστικής και απέτρεψε την επέκταση της φωτιάς στις διπλανές πολυκατοικίες.
Από την πυρκαγιά κάηκαν δεκάδες πρόχειρα παραπήγματα, ενώ δεν αναφέρθηκε κάποιος τραυματισμός.
Σχεδόν την ίδια ώρα και συγκεκριμένα μεταξύ 5:30 με 6:30 το πρωί, άγνωστοι τοποθέτησαν γκαζάκια σε κρατικό όχημα που βρίσκονταν κοντά στον καταυλισμό με αποτέλεσμα να σημειωθούν σημαντικές ζημιές.
Επίσης ακόμη ένα όχημα που βρισκόταν στο σημείο όπου διεξάγονταν η επιχείρηση παραδόθηκε στις φλόγες όταν άγνωστοι το πυρπόλησαν με στουπί εμποτισμένο σε βενζίνη.
Την ίδια ώρα σημειώθηκε έκρηξη από γκαζάκια στην είσοδο της Εθνικής Τράπεζας στο κέντρο της Πάτρας με αποτέλεσμα να σημειωθούν μικρές υλικές ζημιές.
Στόχος επίθεσης έγινε και το Διοικητικό Πρωτοδικείο Πάτρας, όπου εξερράγη εκρηκτικός μηχανισμός αποτελούμενος από γκαζάκια, με αποτέλεσμα να προκληθούν μικρής έκτασης υλικές ζημιές στην είσοδο του κτιρίου.
Κατά τη διάρκεια του ελέγχου που πραγματοποίησαν οι αστυνομικές δυνάμεις, εντόπισαν 44 ανήλικους, οι οποίοι πρόκειται να οδηγηθούν σε κέντρο φιλοξενίας ανηλίκων, ενώ 15 μετανάστες οι οποίοι είχαν νόμιμα έγγραφα φιλοξενούνται σε ξενοδοχείο της Πάτρας.
Επίσης συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στην Αστυνομική Διεύθυνση 15 μετανάστες, οι οποίοι δεν είχαν μαζί τους νομιμοποιητικά έγγραφ
Η αστυνομική επιχείρηση επεκτάθηκε και στην νότια πλευρά του λιμανιού και συγκεκριμένα στην περιοχή του Φάρου. Εκεί οι αστυνομικοί έλεγχαν μετανάστες που προέρχονται κυρίως από χώρες της Αφρικής.
Όσοι δεν είχαν έγγραφα, προσάγονταν στην Αστυνομική Διεύθυνση.
Σύμφωνα πάντα με την αστυνομία, αρκετοί Aφγανοί πρόσφυγες έχουν καταφύγει σε διάφορα σημεία της πόλης, ενώ οι αρχές βρίσκονται σε επιφυλακή για την αποφυγή και την αποτροπή επεισοδίων.
www.enet.gr
ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ - ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ…
Κατηφορίσαμε εντός 2ώρου στην Παντοκράτορος. Η πρώτη Αγιορείτικη πεζοπορία. Φτάσαμε κάποτε αφού διαβήκαμε ένα μονοπάτι εκπληκτικό! Η φύση απαράμιλλη!
Αφού ακούσαμε στα πόδια μας, δίπλα, αριστερά και δεξιά , να σέρνονται διάφορα πλάσματα, φαντάζομαι φίδια,σαύρες και άλλα συναφή…
Αφού ακούσαμε στο δρόμο μας μια συναυλία πρωτόγνωρη από εκατομμύρια τζιτζίκια που τερέτιζαν στ αυτιά μας!
Αφού κάναμε ένα σημαντικό λάθος σε μια διχάλα μονοπατιών και ακολουθώντας λανθασμένα ανηφορική διαδρομή, βγήκαμε στην Σκήτη του Προφήτη Ηλία!
Στα πόδια μας η Μονή Παντοκράτορος! Πανέμορφη!
Η κατάβαση από την Σκήτη εύκολη. φτάνοντας στην πύλη της Μονής,αντιληφθήκαμε για άλλη μια φορά πόσο αστοιχείωτοι ήμασταν σε σχέση με τα Αγιορείτικα πράγματα.
Τον πρώτο μοναχό που συναντήσαμε ,τον χαιρετήσαμε με κάτι σαν καλησπέρα σας, ή κάτι σαν χαίρετε!
Από κάποιον άλλον λίγο μετά, μάθαμε ότι στά Μοναστήρια ο χαιρετισμός είναι: το "Ευλογείτε " ,
καί η αντιφώνηση: " Ο Κύριος " ( νά σάς ευλογεί ).
Νέα έκπληξη! Αλλος κόσμος το Ορος! Το μοναστήρι εγκαταλελλειμένο σχεδόν. Σε κατάσταση διάλυσης, θαρρείς. Πατώματα,εξώστες,πόρτες,σουμιέδες, όλα έτριζαν!
( Μιλάμε για το 1980 βέβαια , μιά καί τώρα αυτά όλα έχουν αλλάξει ).
Τα σανίδια απ΄ τα οποία αποτελούνταν η πλειοψηφία των όποιων κατασκευών,σάπια και πανάρχαια! Ελάχιστοι μοναχοί και αυτοί απόμακροι και απρόσιτοι. Και θάλεγες βλοσυροί !
Το αρχονταρίκι (κι άλλη νέα λέξη!), βρώμικο και καταθλιπτικό. Σεντόνια και άλλα παρεμφερή, έμοιαζαν ξαναχρησιμοποιημένα πολλές φορές!
Λίγο αργότερα ένας μοναχός μας καλεί και μας οδηγεί σε μια αίθουσα να φάμε. 3 λιτά πιάτα με κάτι σαν κριθαράκι μέσα, κόκκινο, με αρκετό πιπέρι. Δεν ήταν άσχημο. Εσπερινό δεν πήγαμε. Δεν μας είπε κανείς τίποτα.
Μάθαμε όμως αργότερα ότι η Παντοκράτορος ήταν ιδιόρρυθμο μοναστήρι. Οπως και πολλά άλλα. Το Βατοπαίδι, Ιβήρων, Εσφιγμένου, Διονυσίου. Κοινοβιακά και ιδιόρρυθμα ήταν περίπου μοιρασμένα.
Το τι ακριβώς σήμαινε αυτό, θα το μαθαίναμε πολύ αργότερα. ( γι΄ αυτό υπήρχε και η ακαταστασία. Τώρα όλα τα Μοναστήρια έχουν γίνει Κοινοβιακά με σωστούς ανθρώπους σε υπεύθυνα πόστα, με σειρά και τάξη ).
Είμαστε μόνο οι τρείς μας σαν επισκέπτες του μοναστηριού. Για ύπνο νωρίς. Δεν νιώθαμε άλλωστε και τόσο ξεκούραστοι για ξενύχτι.
Ξυπνήσαμε νωρίς κατά τις 9, τα μαζέψαμε και φύγαμε. Σαν τους κλέφτες. Το προηγούμενο σούρουπο, στο όμορφο κιόσκι έξωθεν της πύλης, ατενίζαμε τον επόμενο σταθμό στο βάθος την Σταυρονικήτα. Ξεκινήσαμε λοιπόν για εκεί…
ΣΤΑΥΡΟΝΙΚΗΤΑ...
Μαγευτική και πάλι η διαδρομή. Σκιερή, κοντά σχεδόν στη θάλασσα, σε ένα ύψος 15-20 μέτρων. Σε μια ωρίτσα φτάσαμε. Σταυρονικήτα! Ομορφο όνομα! Από τη μία ο Σταυρός, από την άλλη το ωραίο όνομα Νικήτας! Πομπώδες όνομα, βαρύγδουπο! Θύμιζε τον Νικηταρά, τον ήρωα του 21! Καθόμαστε κάτω από ένα κλήμα έξω απ την πύλη.
Το μοναστήρι ένα κουκλάκι, σαν μικρό φρούριο , ένα κομψοτέχνημα!
Επιτέλους προσφωνούμε σωστά τον Αρχοντάρη! "Ευλογείτε!"
Μας φέρνει καφεδάκι και λουκούμι.Τι ωραία!
--Θα μείνετε εδώ παιδιά;
--Αν γίνεται, θα το θέλαμε!
--Βεβαίως και γίνεται! Πάμε να σας δείξω το δωμάτιό σας!
Ανεβήκαμε τρία πατώματα. Ο γέροντας ανοίγει μια πόρτα. Ορίστε το δωμάτιό σας! Οι 3 φίλοι εκπλήσσονται!
Στο παράθυρο του δωματίου, θέα, όλο το Αιγαίο Πέλαγος! Από κάτω, ο ελαφρύς βοριάς, στέλνει τεράστιους όγκους θάλασσας , να συντριβούν πάνω στη ρίζα του βράχου, πού στην προέκτασή του είναι - λες - καρφωμένο το μοναστήρι! Φαντάσου τι θα γίνεται το χειμώνα, όταν θα ανταριάζει η θάλασσα! Το μυαλό κάνει χαρούμενα παιχνίδια! Η διάθεση αλλάζει!
Το δωμάτιο πολύ λιτό, αλλά εξαιρετικά περιποιημένο. Πεντακάθαρο! Τακτοποιημένα σκεπάσματα, σεντόνια , πετσέτες. Κάτω απ΄ του καθενός την κλίνη, ένα ζευγαράκι παντοφλάκια! (Αργότερα θα διαπίστωνα , ότι τα δικά μου, ήταν διαφορετικό μέγεθος- νούμερο, το δεξί απ΄ το αριστερό! Τι σημασία έχει! Καμμιά!)
Υπέροχα. Βγαίνουμε στον κεντρικό χώρο του αρχονταρικιού. Ακόμα πιο όμορφα! Ενα στρογγυλό τραπέζι, λίγα βιβλία σε ένα ραφάκι. Τζαμαρία απ΄ τη μια άκρη στην άλλη, προσφέρει στα αχόρταγα μάτια μας, μια τέλεια ενατένιση του πελάγους, σε ακτίνα πολλήν μιλίων! Εδώ-εκεί καναδυό βαρκούλες! Πίσω -αριστερά στο βάθος η Παντοκράτορος.
Τι τεράστια αντίθεση ανάμεσα στο χτες και στο σήμερα! Πάνω στο τραπέζι ένα σταχτοδοχείο. Τι καλά! Επιτρέπεται το κάπνισμα! Ανάβουμε όλοι τσιγάρα, σαν εξαρτημένοι μανιακοί του καπνού!
Ο γέροντας προηγουμένως μας είχε αναφέρει το πρόγραμμα των γευμάτων και των ακολουθιών. Α ! όλα κι όλα! Εδώ θα πάμε και εκκλησία! Οχι όπως χτες!
Κάναμε κάποιες βολτούλες στα πέριξ. Μικρές εξερευνήσεις. Σαν τον Χιούη, τον Λιούη και τον Ντιούη αισθάνονταν τα 3 παιδιά! Η ηλικία τους, με κάποιον περίεργο τρόπο, είχε ελαφρώς μικρύνει…
Ανεβαίνοντας στο δωμάτιο αργότερα, έναν όροφο χαμηλότερα, μας απευθύνεται μαι ψιθυριστή φωνή. Ενας μοναχός απ το πλάι. Μας κάνει νεύμα. Νέος φαινόταν, ίσως καμμιά 5ετία μεγαλύτερός μας.
Μας λέει τ όνομά του, του λέμε τα δικά μας.
Πατήρ Ιερεμίας! Ιερεμίας ονομα και πράγμα! Ηρεμία! Μια ανεπαίσθητη φωνή, ήπια, ψιθυριστή, μελωδική. Ελληνικά, σωστά μεν, αλλά σπαστά. Καταγόταν από την Αυστραλία. (Τον συνάντησα χρόνια μετά, στην Ιβήρων, είχε γίνει μάλιστα ιερομόναχος.)
Μας μιλούσε για την πνευματικότητα του Ορους, που τον είχε γοητεύσει. Τότε δεν πήγαινε πολύς κόσμος στο Ορος, κάτι που έκανε τους μοναχούς , κομματάκι πιο εξωστρεφείς. Οταν δεν βλέπεις συχνά άλλους, πιο εύκολο είναι να τους απευθύνεις το λόγο. Μιλούσε πολύ χαμηλόφωνα. Κρατούσα την ανάσα μου, για να μην μου ξεφύγει κάτι απ΄ τα λεγόμενά του. Εμοιαζε κάπως με παιδί. μικρό παιδί! Μικρό παιδί, με ράσσα και μακρυά γένεια!
Μας μιλούσε στεκόμενος όρθιος, μπροστά σε μια μισάνοιχτη πόρτα, που απ΄ ό,τι εύκολα συμπέραινες, ήταν το κελλί του. Ηταν προς τα ενδότερα της μονής. Μικρό,σκοτεινό. Το μόνο που παρατήρησα ήταν κάτι μαύρα ρούχα, κρεμασμένα σ ένα καρφί στον τοίχο.
Αντί να τον ευχαριστήσουμε εμείς που μας μίλησε τόσο φιλικά, μας ευχαρίστησε αυτός και φύγαμε. Πήγαμε στο δωμάτιό μας. Είχαμε μια συζήτηση μεταξύ μας.
Για καθήστε ρε παιδιά, τι γίνεται εδώ πέρα; Αυτοί που μένουν εδώ όλη τους τη ζωή, εγκαταβιώνουν σ΄ ένα μικρό κελλάκι, τόσο φτωχικό, χωρίς τίποτα, στα ενδότερα της μονής! Κι εμάς τους άσχετους, που ήρθαμε για μια μέρα μόνο, και αύριο θα φύγουμε, που συν τοις άλλοις είμαστε και άθεοι, μας δίνουν τα καλύτερα δωμάτια, να απολαύσουμε όσο το δυνατόν την διαμονή μας, να ρεμβάζουμε με το ένα πόδι πάνω στο άλλο καπνίζοντας και χαχανίζοντας!
Ας είναι καλά οι άνθρωποι! Τι άλλο να πει κανείς! Το απογευματάκι Εσπερινός. «Κύριε εκέκραξα προς σε εισακουσόν μου.....Εν τω κεκραγέναι.....»
Ο γράφων ως πρώην, αλλά και νυν μουσικός, αντιλαμβάνεται αμέσως κάποιους δρόμους χιτζάζ και ουσάκ της ανατολίτικης παραδοσιακής μουσικής. Είναι βέβαια βασικά συστατικά και της Βυζαντινής. Τά είχα ακούσει κι έξω βέβαια. Μόνο που τώρα ήταν πολύ πιο όμορφα! Απέριττα! Μέσα στο σκοτάδι και τη σιγή!
Μετά τον Εσπερινό, κατάληξη ευχάριστη η κοινοβιακή Τράπεζα. Λιγάκι αστεία μας φάνηκε η απαγγελία κατά την διάρκεια του φαγητού. Κατά τις 5 το πρωί πάλι στην εκκλησία. Κατεβαίνουμε τα σκαλιά μες στο σκοτάδι. Δεν βλέπουμε τίποτα! Σαν τυφλοί , με απλωμένα τα χέρια, αγκαλιάζουμε τοίχους,κολώνες, αρπαζόμαστε από ξύλινες προεξοχές για να μην πέσουμε! Η εκκλησία κλειστή! Η πύλη ανοιχτή! Κάποια ψαλμωδία ίσα που ακουγόταν, από μακρυά ,έξω απ τη μονή.
Εύκολα γινόταν αντιληπτό ότι η λειτουργεία τελείτο σε κάποιο σημείο, έξω απ το μοναστήρι. Μικρά φαναράκια, τακτοποιημένα δεξιά κι αριστερά, σε αραιά διαστήματα έδειχναν τον δρόμο. Ενας πίσω απ τον άλλον, με προσεκτικά βήματα, ακολουθούσαμε τους λύχνους. Αλλη μια κατανυκτική ακολουθία, σ ένα παρεκκλήσι, κοντά στη μονή.
Εμελλε η Ι.Μ. Σταυρονικήτα, να αποτελέσει στο εξής και κατά πάσα πιθανότητα, διά παντός πια, την αγαπημένη μου Μονή του Αγίου Ορους, τον τόπο όπου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού ηρεμώ και αναπαύομαι ως τα σήμερα!
( Αργότερα μάθαμε για την αρχαία θαυματουργή εικόνα του Αγίου Νικολάου του στρειδά, όπως λέγεται, από το κολημμένο στρείδι πού βρέθηκε στο μέτωπό του και το οποίο όταν την ανέσυραν από την θάλασσα δοκίμασαν να αποκολλήσουν.
Στο σημείο αυτό βγήκε αίμα από την εικόνα του Αγίου πού φαίνεται μέχρι σήμερα.
Η Μονή τιμάται στο όνομα του Αγίου Νικολάου ) Μαζεύουμε τα πράγματά μας για να φύγουμε για Ιβήρων. Πόσο ακατάστατοι είμαστε! Τσουβαλιάζουμε σπρώχνοντας μέσα στις αποσκευές ό,τι είναι αφημένο έξω! Μέσα στο μυαλό μου κάτι συμβαίνει. Σκέφτομαι. Κάτι αλλάζει. Κάτι διαφοροποιείται. Οχι σε δραματικό βαθμό βέβαια. Απλά υπάρχει μια κινητικότητα. Τα σακίδια λοιπόν «επ΄ ώμου άρμ» , καί φεύγουμε για Ιβήρων!
ΙΒΗΡΩΝ – ΦΙΛΟΘΕΟΥ - ΚΑΡΑΚΑΛΛΟΥ
Το μονοπάτι για Ιβήρων, τυπική μορφή παραλιακού Αγιορείτικου μονοπατιού. Φυλλοσκεπές αρχικά, με χαμηλή έως και καθόλου βλάστηση στη συνέχεια… Σε κάποιο σημείο το μονοπάτι στενεύει πάρα πολύ, στα πρανή μιας πλαγιάς πάνω απ τη θάλασσα.
Αριστερά μας ένα χάος, όχι και τόσο μεγάλου ύψους, αλλά σε κάθε περίπτωση ακατάλληλο για υψοφοβικούς. Μεταφέρω το σακίδιο στον δεξί ώμο, ώστε το κέντρο βάρους να πάει όσο το δυνατόν πιο μακρυά απ τον γκρεμό. Περνάμε το σημείο αυτό. Στα μέσα της διαδρομής κατεβαίνουμε πλάι στο ακρογυάλι, πατάμε πια κροκάλες και άμμο. Μπροστά μας ο πύργος της Καλιάγρας. Στάση!
Βγάζουμε τα άρβυλα, σηκώνουμε τα μπατζάκια. Τσαλαβουτάμε τα πόδια μας στο νερό της θάλασσας. Μοιάζει λιγάκι με πλαζ το σημείο. Ολες οι εκδοχές της ελληνικής επικράτειας, απαντώνται στο περιβόλι της Παναγίας!
Φεύγοντας απ την Καλιάγρα, βλέπουμε έναν μοναχό στην άκρη μιας ετοιμόρροπης ξύλινης σκάλας, που οδηγεί στην αρκετά υπερυψωμένη πόρτα του πύργου.
--Ευλογείτε! μας προλαβαίνει πρώτος αυτός! Η απάντηση,
--Ο Κύριος, έρχεται δύσκολα στα χείλη. Και αυτό διότι ως τα τώρα, είχαμε συνηθίσει, εμείς να είμαστε αυτοί που πρώτοι χαιρετούσαμε.
Αλλη μια σκέψη έρχεται στο νου. Ποιοί είμαστε εμείς αλήθεια, που θα ευλογήσουμε και μοναχούς; Με ποιο ανάστημα είναι δυνατόν να μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό;
Πλησιάζοντας στην Ιβήρων είδαμε ένα φίδι, μια οχιά. Το αναφέρουμε σε έναν καλόγερο που βαδίζει αντίθετα σε μας, πλησίον της πύλης της μονής.
--Πολλά φίδια φέτος Μάη μήνα..., μάς αποκρίνεται.
Ποιόν Μάη μήνα; Αφού έχουμε Ιούνιο και μάλιστα προχωρημένο! Α, ξέχασα! Εδώ πάνε 13 μέρες πίσω! Το γράφει και το διαμονητήριο πού μας έχουν δώσει άλλωστε… Εντυπωσιασμός από τον αχανή εσωτερικό χώρο της Ιβήρων.
Ανεβαίνουμε στο αρχονταρίκι. Εδώ, εκτός των άλλων μας κερνούν και ρακή! Κάποιος εξ ημών, κάνει το σφάλμα και πίνει το ποτηράκι μονοκοπανιά! Του κόπηκε η ανάσα! Πολλοί οι βαθμοί του οινοπνεύματος! Ο στόχος μας είναι να συνεχίσουμε από την Ιβήρων και αφού περάσουμε από την Φιλοθέου, να καταλήξουμε στην Καρακάλλου και να διανυκτερεύσουμε εκεί.
Κάποιος από τους κοσμικούς που βρίσκονται στη μονή, μας λέει να περιμένουμε λιγάκι, γιατί όταν θάρθει το καραβάκι από Ιερισσό, θα μας ξεναγήσουν όλους μαζί, και θα μπορέσουμε να προσκυνήσουμε και την μεγαλόπρεπη εικόνα της Παναγίας της Πορταΐτισσας. Ας περιμένουμε λοιπόν λιγάκι…
Καθόμαστε στον ίσκιο ενός πελώριου δέντρου.
Ενας μοναχός έρχεται και μας ρωτά αν έχουμε δουλειά και αν μπορούμε να βοηθήσουμε σε κάτι. Μα και βέβαια μπορούμε! Μας ενθουσίασε μάλιστα αυτό!
Φεύγει και επιστρέφει σε λίγο κρατώντας κάτι μαύρες μεγάλες σακούλες, απ αυτές που βάζουν σκουπίδια! Θα μαζέψετε , μας λέει, φλαμούρι.
Αυτό το δέντρο από πάνω μας είναι φλαμουριά. Εχει πολύ μικρά ανθάκια που κόβωντάς τα πρέπει να κόβεις μαζί και το τελευταίο πράσινο τρυφερό φυλλαράκι. Οταν τα βράσεις αυτά φτιάχνεις το τίλιο! Και με αυτά τα μικροσκοπικά πραγματάκια να γεμίσουμε αυτές τις τεράστιες σακούλες, αν είναι δυνατόν! Χρειάζεσαι μέρες για να το κάνεις αυτό. Του εξηγούμε ότι περιμένουμε να προσκυνήσουμε και να κινήσουμε για Καρακάλλου.
--Δεν πειράζει, μας λέει, όσα μαζέψετε ,ας είναι ευλογημένο! Μαζέψαμε πολλά! Κάπου μισή σακούλα ο καθένας μας, δεν ήταν τελικά και τόσο χρονοβόρο. Το καραβάκι ήρθε. Δίνουμε τη σοδειά στον γέροντα.
--Η αμοιβή σας εις τους ουρανούς, μας λέει!
Τι ευχή! Τι πληρωμή ήταν αυτή! Πόσο όμορφη! Κι ας μην πιστεύαμε στην ευόδωσή της!
Προσκυνήσαμε τα Αγια Λείψανα και την Παναγία την Πορταΐτισσα, σαν να προσκυνούσαμε κάτι τό κοινό καί συνηθισμένο...
Βλέπαμε τους άλλους, γονυπετείς και με μετάνοιες, ακόμα και ανθρώπους ηλικιωμένους, μοναχούς και λαϊκούς, αλλά και νέους ανθρώπους σαν κι΄ εμάς, να προσκυνούν με πίστη, και μας φαινόταν πολύ περίεργο και κάπως ντεμοντέ και αναχρονιστικό…
Κατεβήκαμε φεύγοντας, στο αγίασμα, εκεί όπου βρέθηκε πρώτη φορά η εικόνα της Πορταΐτισσας και είχαμε άλλη μια σύντομη συζήτηση. Περί εικονομάχων και εικονολατρών. Εμείς σίγουρα, αν ζούσαμε στην εποχή εκείνη, με τά μυαλά πού είχαμε, θα ανήκαμε στην πρώτη κατηγορία !
Ξεκινήσαμε την ανηφόρα για την Φιλοθέου. Αυτό το μονοπάτι ήταν πέρα από κάθε τι, που είχαμε ως τα τώρα δει… Μέσα σε δάσος, του οποίου το κάλλος, η πυκνότητα, η δροσιά, τα τρεχούμενα νερά και η ησυχία παρέπεμπαν σε κάτι παράξενα αρχαϊκό και παρθένο. Υπήρχαν σημεία που λεγες ότι το φως του ήλιου ποτέ, μα ποτέ δεν έφτανε στη γη από την πυκνότητα των φυλλωσιών!
Κάναμε στάση σ ένα γεφυράκι. Ενα μικρό ποταμάκι πεντακάθαρο κυλούσε από κάτω. Φτιάξαμε με το παγωμένο νερό του, αρκετό καφέ στο σέικερ. Κάτσαμε εκεί αρκετά. Οταν ξεκινήσαμε διαπιστώνω ότι πονούσε το πόδι μου πολύ. Λίγο πάνω απ τη φτέρνα, κάπου εκεί που είναι ο Αχίλλειος τένοντας.
Είχα καθήσει σ ένα πεζουλάκι, με έναν ανορθόδοξο κάπως τρόπο, πλακώνοντας με όλο μου το βάρος, το δεξί πόδι. Το συνήθιζα άλλωστε γενικά αυτό. Και να τα αποτελέσματα. Ταλαιπωρήθηκα να φτάσω στη Φιλοθέου. Και καθυστέρησα όπως ήταν φυσικό όλη την παρέα. Εν τέλει φτάσαμε. Ο πόνος αμείωτος…
Αυστηρή μονή η Φιλοθέου ,απ΄ ό,τι μας είπαν δύο άλλοι προσκυνητές που συναντήσαμε εκεί. Νέκρα επικρατούσε. Απόλυτη σιγή. Πλήρης τάξη στη μονή. Μια νοικοκυροσύνη δέσποζε στον χώρο, που φαινόταν να προέκυπτε, από το γεγονός ότι το Μοναστήρι αυτό ήταν Κοινόβιο με αυστηρά καθορισμένους ρόλους, ενός εκάστου, των διαμενόντων εκεί.
Στο μοναστήρι, απ΄ ό,τι επίσης μας είπαν, λειτουργούσε ,ή θα λειτουργούσε οσονούπω (δεν θυμάμαι καλά), πλήρες οδοντιατρείο ,από κάποιον μοναχό ο οποίος ήταν οδοντίατρος στην πρότερη ζωή του. ( Μάθαμε όμως ότι υπήρχαν κι΄ άλλοι γιατροί, νέα παιδιά…)
Προσκυνήσαμε τα Αγια Λείψανα και την Παναγία την Γλυκοφιλούσα. Ο μοναχός που μας ξεναγούσε, μας είπε ότι η εικόνα είναι θαυματουργή και μάλιστα η ιδιότητά της αυτή είχε παρατηρηθεί ,ακόμα και στο μόλις πρόσφατο παρελθόν.
Ζητήστε, μας είπε, ό.τι θέλετε, μάς είπε ο μοναχός, και αν έχετε πίστη, θα πραγματοποιηθεί η ευχή σας.
Εντελώς αφελώς και άνευ οποιασδήποτε εσωτερικής έντασης, ζήτησα από μέσα μου, σιωπηρά, να περάσει ο πόνος του ποδιού...
Φύγαμε για την Καρακάλλου. Κατηφόρα, επιτέλους! Λίγα μέτρα πιο κάτω, στα δεξιά, το μονοπάτι κλεινόταν από μια περίεργη ξυλοκατασκευή, ευρύτατα διαδεδομένη στο Ορος. Επρόκειτο για κάτι σαν φράκτη, που όμως ανεβαίνοντας δυό σκαλάκια στο πλάι του και ανοίγοντας μια μικροσκοπική πορτούλα σπρώχνοντάς την, περνούσες τον φράκτη, κατεβαίνοντας δυό άλλα σκαλοπάτια.
Εκεί στο ψηλό σημείο αυτής της διάταξης, με κάποιο τρόπο μπερδεύτηκε το πόδι μου, ίσως λόγω του ότι περπατούσα αδέξια λόγω του πόνου και σωριάστηκα φαρδύς – πλατύς κάτω απ΄ τα δυο σκαλάκια , προς τα εμπρός, μπρούμυτα.
Καί μάλιστα με πλάκωσε και η βαρειά αποσκευή που είχα στους ώμους. Τσακίστηκα! Θυμάμαι ότι έγδαρα και τις παλάμες μου ελαφρά. Η πτώση μου πρέπει να ήταν εξαιρετικά κωμική, γιατί είδα τους άλλους δύο πίσω μου, να έχουν ξελιγωθεί απ τα γέλια!
Ξεκινάμε και πάλι.
Ελα όμως που κάτι είχε συμβεί! Το πόδι δεν πονούσε πλέον! Πριν από 3 λεπτά είχα ευχηθεί μπροστά στην Γλυκοφιλούσα να σταματήσει να πονάει! Και σταμάτησε! Αμέσως!
Επρόκειτο άραγε περί θαυματουργικού γεγονότος; Ηταν μια απλή σύμπτωση; Αρχίζουν οι σκέψεις. Οι εσωτερικοί διάλογοι. Οι ερωταποκρίσεις. Τι συνέβει; Εγινε αυτό, έγινε το άλλο;
Καί τώρα γιά ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ στήν ζωή του, ο αφελής νεαρός ( δηλαδή εγώ ), αναρωτιέται αν τάχα αυτό που συνέβη, υπάρχει μια περίπτωση στο εκατομμύριο, να οφείλεται σε παράγοντες που δεν έχουν καμμιά σχέση με τα μαθηματικά, την φυσική ή την θεωρία των πιθανοτήτων.
Περπατήσαμε και φτάσαμε στην Καρακάλλου. Ηταν πολύ κοντά, ούτε μισή ώρα. Την διαδρομή δεν την πρόσεξα καθόλου. Συνεχώς σκεφτόμουν, τι ήταν αυτό πού μού συνέβει κι΄ αν είχε σχέσει με την μικρή και τιποτένια μου προσευχή στην Παναγία την Πορταϊτισα για να περάσει ο πόνος του ποδιού μου…
( ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ 3η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ…)
Παρακάτω, αφήνουμε μία σημείωση σχετικά με την θαυματουργή κανδήλα της Μονής Ιβήρων πού κινείται μόνη της καί σε αρκετη απόσταση από το κέντρο της, είτε σε αγρυπνίες καί σε δοξολογίες τού Χριστού καί ύμνους πρός τήν Θεοτόκο, είτε σε επερχόμενες φυσικές καταστροφές καί σεισμούς, αλλά καί σε μεγάλους πολέμους, καί φυσικά αρκετό καιρό πρίν συμβούν όλα αυτά... Έχει εξετασθεί επανειλημμένως από επιστήμονες φυσικούς καί σεισμολόγους αφήνοντάς τους έκπληκτους καί σκεπτικούς γι΄ αυτό το φαινόμενο, πού μόνο διά τής πίστεως εξηγείται...
Η ΑΓΙΑ ΚΑΝΔΗΛΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΙΒΗΡΩΝ :
«Στον κεντρικό ναό της Ιεράς Μονής Ιβήρων στο καθολικό και ακριβώς μπροστά απ'την ωραία πύλη κρέμεται αρχαία μεγάλη και αργυρή κανδήλα η οποία ζυγίζει περίπου 3 κιλά.
Η κανδήλα αυτή παρουσιάζει ανέκαθεν ένα παράδοξο και μυστηριώδες φαινόμενο,ένα ολοφάνερο θαύμα δηλαδή, γιατί περίπου αρνείται η κανδήλα αυτή να προσαρμοσθεί στο θεμελιώδη νόμο της βαρύτητας και κινείται από μόνη της ή καλύτερα να λέγαμε κινείται υπό αοράτου δυνάμεως.
Κινείται με ρυθμό,οριζόντια επί πολλές ώρες που τελούνται στο ναό ιερές ακολουθίες,λειτουργίες σε μεγάλες εορτές,αλλά και καθημερινές έκτακτες και απροσδόκητες ώρες έξω από τις ακολουθίες.Η κίνηση κατά τις εορτές συμβαίνει επί το πλείστον σε καιρό αγρυπνίας και συνηθέστερα όταν αρχίζει το επισημότερο μέρος της λατρείας που περιέχει ύμνους χαρμόσυνους και ψαλμωδίες προς αίνον Κυρίου ή προς δοξολογίας της Θεομήτορος.
Προς φαιδρότερον εορτασμό συνηθίζουν οι μοναχοί να ανάπτουν κατά το τυπικό οι πολυέλαιοι και όλα τα φώτα του ναου.Το υπερφυσικό αυτό θέαμα η κίνηση της κανδήλας δηλαδή προξενεί όπως είναι φυσικό ρίγος και κατάπληξη αλλά και χαρά ενθουσιασμό τόσο μεταξύ των μοναχών της μονής όσο και μεταξύ των παρευρισκομένων προσκυνητών οι οποίοι αντικρύζουν το θαύμα και μένουν πραγματικά άφωνοι.
Οι γέροντες της μονής έχουν διασώσει αρχαία παράδοση μέχρι και σήμερα για την αυτόματη κίνηση της κανδήλας που παρατηρείται κατά τις εορτές,καθώς και σε καθημερινές.Η παράδοση ενέχει την εξείς σημασία.
Θεωρείται βέβαιο ότι η Θεοτόκος είναι παρούσα εκείνη τη στιγμή εις τον ναό της και λέγει τρόπον τινά ότι "είμαι δίπλα σας,συμπαραστέκομαι και συμμετέχω εις την εορτή,πανήγυρη συμπανηγυρίζω με όλους σας μοναχούς και επισκέπτες.Ευλογώ τους ενάρετους και επιμμελείς προς έργα αγαθά και δίνω μητρική συμβουλή στους αμελείς να διορθωθούν γιατί παρόλο την ευσπλαχνία μου προς αυτούς τίποτα δεν δύναμαι να πράξω προς σωτηρίαν αυτών που αδιαφορούν..."
Ως προς την άλλη κίνηση κατά τις καθημερινές λειτουργίες αυτή σημαίνει πάντα με την αρχαία αυτή παράδοση ότι θα συμβεί κάποιο επικείμενο δυστύχημα με γενικώτερες συνέπειες για τον κόσμο όπως για παράδειγμα σεισμός ή πόλεμος ή ακόμα μια θανατηφόρος αρρώστια επιδημία.
Είναι και τούτο δείγμα της θείας πρόνοιας και πρεσβείας της Θεομήτορος, είναι μια έγκυρη προειδοποίηση να αντιμετωπίσουμε το επερχόμενο κακό κατά τον δυνατόν δια μετανοίας και προσευχής προς εξιλέωση του Θεού.
Κάποτε ένας νεαρός καντηλανάφτης του ιερού ναού νομίζοντας ότι ρεύμα αέρος είναι αυτό που κάνει να κινεί την κανδήλα του γεννήθηκε ιδέα να το διαπιστώσει κάνοντας το εξείς σχέδιο.
Πήρε αρκετή άμμο κρυφά και έβαλε μέσα στην κανδήλα στο εσωτερικό βεβαίως κοίλωμα ,ξανατοποθέτησε επάνω το ποτηράκι με το λάδι με αποτέλεσμα η κανδήλα να βαρύνει τόσο πολύ να ήταν αδύνατο οποιοδήποτε αεράκι που θα ερχόταν να ήταν ικανό να την κουνήσει.Αλλά όμως όταν έπραξε αυτό από την ίδια κιόλας νύχτα όταν κατέβηκε στον ναό για την υπηρεσία του έμεινε έκθαμπος σε ένα άλλο θαύμα, στο γεγονός που είχε επιτελεστεί.
Η κανδήλα είχε αποσπαστεί από τον κρεμαστήρα προφανώς λόγου βάρους και έπεσε στο έδαφος και στάθηκε όρθια χωρίς να πέσει σταγόνα λάδι κάτω.και χωρίς να σβήσει.Το αξιοπερίεργο βέβαια είναι πως στάθηκε σε σκληρό έδαφος τη στιγμή που η κανδήλα καταλήγει σε αιχμή.
Με τρόμο ο μοναχός τοποθετεί αυτή πάλι στη θέση της αφού έβγαλε την άμμο και κλαίγοντας σπεύδει να εξομολογηθεί το αμαρτημά του διακηρύττοντας το νέο θαύμα και δοξάζοντας την Θεοτόκο την Πορταίτισσα, διότι με αυτό τον τρόπο τον έβγαλε από την απιστία του και του δίδαξε ότι ''Όπου ο Θεός βούλεται καί θέλει, νικάται φύσεως τάξις.. ''
++++++++++++++++++++++
" Ώρες - ώρες η Αλέκα μού θυμίζει καί λίγο τήν Μπουμπουλίνα, κι άν ήταν καί λίγο Χριστιανή ίσως καί να τήν ψήφιζα..." μάς έγραφε πρό καιρού κάποιος άσπονδος φίλος!
Όμως παρ΄ όλο πού δεν ανήκουμε στο κόμμα της ( καί σε κανένα επίσης ), έν τούτοις «το σωστό να λέγεται» κι΄ έτσι, είπε αρκετές αλήθειες η Αλέκα Παπαρήγα τίς μέρες αυτές στήν επίσκεψή της εδώ στήν Πάτρα...
Κι΄ ανάμεσα στα άλλα τόνισε, ότι πρέπει επιτέλους να πάψει η Πάτρα να είναι γνωστή μόνο για το Καρναβάλι της, αλλά να φροντίσει να παρουσιάσει έργα πραγματικού πολιτισμού.
Σπουδαίος λόγος με νόημα και βάθος, πού όμως έκανε να ξυνίσουν κάποιες φάτσες πού μή έχοντας τίποτα άλλο να προβάλλουν και να παρουσιάσουν ως Δημαρχιακό έργο και επίτευγμα, έχουνε γαντζωθεί από τον Καρνάβαλο, ότι ντέ και καλά εδώ εμείς στην Πάτρα «πουλάμε ωραίο καρνάβαλο…»
Και αυτοκοκκορεύονται και αυτοκαμαρώνουν στον καθρέφτη τους σαν τα μικρά παιδιά, πού νομίζουν ότι κι΄ αυτά κάτι κάνουν, πετώντας στον αέρα τα πεντόβολα, ενώ τά ποντίκια τρέχουν στούς δρόμους, η βρώμα καί η δυσωδία μάς έχει κυριεύσει, τό κυκλοφοριακό παραμένει στά χάλια του, τό 95% τών δρόμων έχει γεμίσει σαμάρια καί χορεύουν δίκυκλα καί αυτοκίνητα, οί εργολάβοι πού σκάψανε γιά οπτικές ίνες φέρανε σε τέτοιο χάλι τούς δρόμους κυρίως στίς άκρες, πού όποιος κυκλοφορεί με δίκυκλο κινδυνεύει να ανατραπεί από την υψομετρική διαφορά τών μπαλωμάτων...
Κι΄ έρχεται τώρα καί ο κύριος Νίκος Αντιδήμαρχος πού είναι καί τού ΟΤΕ, καί μάς λέει ότι θα ξανασκάψουμε την Πάτρα γιά νά περάσουμε άλλες οπτικές ίνες νέας γενιάς γιατί τό απαιτούν κάποιες Εταιρείες, κι΄ ότι αυτό θα γίνεται σε κάθε αλλαγή τεχνολογίας!
Κι΄ όλα αυτά πρίν καλά - καλά χρησιμοποιήσουμε αυτές πού μόλις χθές βάλαμε!!!...
Εδώ μού φαίνεται ότι είμαστε γιά δέσιμο, να μή ειπώ τίποτα άλλο, κι΄ ότι κάποια κατάρα φαίνεται πλανάται ( καί πλανάει αρκετούς...) πάνω σ΄ αυτή την έρημη Πολιτεία μας, καί δεν μπορούμε να διακρίνουμε τό τί πρέπει ή δέν πρέπει να κάνουμε.
Εάν λοιπόν κάποιες Εταιρείες ζητάνε πάλι να ξανασκάψουν την Πάτρα καί να την φορτώσουν μέ νέα μπαλώματα, αυτό είναι μία κεφαλαιώδους σημασίας αστοχία απ΄ όσους συμμετείχαν στά πρώτα σκαψίματα.
Θά έπρεπε λοιπόν να έχουν μεριμνήσει να βάλουν σωλήνες μέ ενδιάμεσα κομβικά φρεάτια καί μέσα σ΄ αυτούς τούς σωλήνες ικανής διατομής να περνάνε τα καλώδια, να τα αλλάζουν όταν η τεχνολογία αλλάζει κι΄ όχι να ξανασκάβουμε τα σκαμμένα!
Άς συνεχίσουμε όμως καί γιά τό σπουδαίο πολιτιστικό μας κατόρθωμα, δηλαδή τον Καρνάβαλο πού λέγαμε...
Σιγά τον "πολιτισμό" δηλαδή, σιγά τά ωά, πού κατόρθωσαν μέσα σε δυό πενταετίες ( άντε και με τους πράσινους προγόνους τους τέσσαρες ), κατόρθωσαν λοιπόν και κάνανε την αρχοντική αυτή Πολιτεία σάν ρομά μπερντέ !
Και ήλθανε τώρα και καμαρώνουνε κάποιοι σαν γύφτικο σκερπάνι, ότι δήθεν και καλά ο καρνάβαλος προάγει…τον πολιτισμό.
Προφανώς οί γνώσεις τους περί πραγματικής ποιότητος πολιτισμού, ξεκινούνε από τους Μάου-Μάου της Αφρικής και σταματούνε στους τζοχαντζαραίους Τούρκους της Ανατολίας…
Κι΄ αυτό ανεξαρτήτως πτυχίων, μια και ένα πτυχίο είναι μία γραφειοκρατική περγαμηνή και απόκτηση, και δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι ο κάτοχός του έχει και γνώση στό τι ακριβώς σημαίνει πολιτισμός!
====================================
ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Αλ. Παπαρήγα: "Η Πάτρα δεν μπορεί να είναι γνωστή μόνο για το καρναβάλι της"
ΠΑΤΡΑ:
Κατά του Δήμου της Πάτρας στράφηκαν οί δηλώσεις της Αλέκας Παπαρήγα για το ζήτημα των 37 μουσικών της μπάντας, αλλά η δημοτική Αρχή, δια του αντιδημάρχου, Αλ. Σκαρμέα, απάντησε λίγο αργότερα…
Η γγ του ΚΚΕ πού βρέθηκε στην Πάτρα συναντήθηκε με τους μουσικούς της Μπάντας, στα πλαίσια περιοδείας της σε Αχαία και Ηλεία. Η Γραμματέας του ΚΚΕ ενημερώθηκε από τους μουσικούς για την κατάσταση που επικρατεί και σε δηλώσεις που έκανε στους δημοσιογράφους αμέσως μετά εγκάλεσε τη δημοτική Αρχή για την αντιμετώπιση των 37 εργαζομένων.
«Εγκαλούμε τη δημοτική αρχή και πριν απ’ όλα τον κύριο Δήμαρχο. Η κατάσταση είναι επιεικώς απαράδεκτη και εδώ αποδεικνύεται το εξής:
Ο κύριος Δήμαρχος, το δημοτικό συμβούλιο που έχει την ευθύνη, όχι μόνο αφήνει άνεργους 37 ανθρώπους που τους απασχολούν εδώ και δώδεκα χρόνια αλλά δείχνουν και το πραγματικό τους πρόσωπο απέναντι στον πολιτισμό. Κυνηγώντας αυτούς τους ανθρώπους, αφήνοντάς τους χωρίς δουλειά, στην πραγματικότητα στέλνουν ένα μήνυμα:
Ανέχονται τον πολιτισμό και την κουλτούρα της σαπίλας και όχι αυτόν που γεννιέται από τα κάτω, από ανθρώπους που έχουν γνώση, από ανθρώπους που θέλουν να δημιουργήσουν εστίες πολιτισμού, σε μία πόλη που το έχει ανάγκη.
Έ, όχι!
Η Πάτρα δεν μπορεί να είναι γνωστή μόνο για το καρναβάλι της !.
Η Πάτρα μπορεί να είναι γνωστή, όπως και κάθε πόλη της Ελλάδας, και για τον πολιτισμό που γεννιέται από τα κάτω, και από επαγγελματίες και από ερασιτέχνες, που θέλουν να αντισταθούν», δήλωσε η κ. Παπαρήγα.
Ο κ. Σκαρμέας μετά τις δηλώσεις της κ. Παπαρήγα εξέδωσε ανακοίνωση, αποδίδοντας στη Γραμματέα του ΚΚΕ έλλειψη ενημέρωσης και απαξιωτικές αναφορές στη μεγαλύτερη πολιτιστική γιορτή της Πάτρας, στο Καρναβάλι.
«Με ελλιπή ενημέρωση εμφανίστηκε η γραμματέας του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα στην Πάτρα για το θέμα των εξωτερικών συνεργατών της δημοτικής μπάντας. Ο Δήμος Πατρέων κανέναν απολύτως δεν απολύσει, τα δε ζητήματα κάλυψης των αναγκών της δημοτικής μπάντας θα αντιμετωπιστούν μέσω της επικείμενης δημιουργίας του μουσικού οργανισμού.
Εξ άλλου και η απαξιωτική αναφορά της κ. Παπαρήγα στο Πατρινό Καρναβάλι, ο Δήμος Πατρέων νιώθει την υποχρέωση να επαναλάβει προς πάσα κατεύθυνση ότι το Πατρινό Καρναβάλι είναι μια μεγάλη λαϊκή και πολιτιστική γιορτή και μαζί ένα σημαντικό κεφάλαιο για την Πάτρα...».
http://www.gowest.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=17534&Itemid=1892
ΕΞΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΥΛΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ !!!
Ένα από τα Νομικά πρωτοφανή και απίστευτα πού συμβαίνουν στο Ελλάντα μας ! Κλέβω, βιάζω, δέρνω, και μαχαιρώνω τόσο λίγο όμως, τόσο λιγουλάκι πού να μη πεθάνει το θύμα, το στέλνω για 5-6 μήνες βαρειά τραυματισμένο στο Νοσοκομείο με αναπηρίες πού θα του μείνουν σε όλη του την ζωή, και εν τούτοις-εν τούτοις, «ομοφωνία Ανακριτή και Εισαγγελέως» αφήνομαι ελεύθερος !
Και «αφέθη ελεύθερος» είναι η συνήθης επωδός των εφημερίδων !
Και μετά, όταν σκοτώσω και κανένα δύο, «τότε μόνο-τότε μόνο», συλλαμβάνομαι, γιατί αρκετά έκανες βρέ παιδί μου, είπαμε να σ΄ αφήσουμε ελεύθερο, αλλά όχι έτσι, εσύ το παράκανες…)
Εάν όμως τραυματιστεί από καμιά τέτοια περίπτωση κανένας υπάλληλος των Δικαστηρίων ( όπως συνέβει παλαιότερα ), τότε ενεργοποιούνται όλες οί διατάξεις του Νόμου , συλλαμβάνεται ταχύτατα ο ένοχος και ομοφωνία πάλι «Ανακριτή και Εισαγγελέως», κλείνεται μέσα πάραυτα!
Το ερώτημα πού αναπηδάει από την λογική του απλού πολίτη είναι ένα και μόνο:
«Γιατί άραγε αυτή η διαφορετική αντίληψη;
Απέναντι του Νόμου όλοι οί Έλληνες πολίτες δεν είναι το ίδιο;
Και γιατί εδώ, προκειμένου περί ημετέρων απλών δικαστικών υπαλλήλων, ακόμη και ενός κλητήρα, τρέχουμε και τον κλείνουμε μέσα ( και πολύ σωστά βέβαια ), ενώ στις άλλες, ίδιες ακριβώς περιπτώσεις, αφήνουμε τους δράστες ελεύθερους να σκυλοπνίγουν τις ανθρώπινες κοινωνίες;
Υπάρχουν δηλαδή κάποιοι πού είναι ιερότεροι πάντων των άλλων;
Μάς έλεγε πρό ημερών ένας Έλληνας καθηγητής από τον Καναδά:
« Έπειτα από 20 χρόνια πού ήμουν έξω, ήλθα εδώ στην Ελλάδα και έφριξα. Να σπάσεις τζάμι σε Δημόσιο κτίριο; Να βάλεις φωτιά σε αυτοκίνητο; Να χτυπήσεις τον άλλο; Κούνια πού σε κούναγε!
Σε βρίσκουν μέσα σε 24 ώρες και σε πάνε χειροπόδαρα δεμένο ώσπου να πείς κύμινο ! Σού ρίχνουνε τέτοια φυλάκιση πού θα το φυσάς και δεν θα κρυώνει σε όλη σου την ζωή…
Τί αθλία κατάσταση έχετε εσείς εδώ πέρα, μπάς και τρελλαθήκατε; ( και κάθε τόσο ο καημένος αναφωνούσε από την λύπη του:
« Ώ, πατρίδα μου πώς σε κατάντησαν…» και ένα δάκρυ κυλούσε από τα μάτια του…)
Καναδάς, απόλυτη τάξη και ησυχία! Είναι καιρός κύριοι Πολιτικοί μου να πάρετε ριζοσπαστικά μέτρα ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους και ν΄ αφήσετε κατά μέρος τις φοβίες του αντίπαλου δέους !
Επιτέλους:
« ή Κυβερνώ εγώ σάν Κυβερνήτης, ή είμαι ακατάλληλος για την θέση αυτή, έχω φοβίες και ψυχολογικά, και άλλοι με κυβερνάνε , καί συμφέρον όλων είναι να πάω στό σπίτι μου, κι΄άν δέν θέλω από μόνος μου να πάω να με στείλουν οί άλλοι πού λόγω ονόματος μ΄ έκαναν καί αρχηγό!
Γιατί από μόνο του δέν αρκεί νά έχεις ενα ιστορικό όνομα, άν δεν μπορείς καί επάξια να το διατηρήσεις! »
==========================
ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ:
Έξω και με τη βούλα του Νόμου οι κατηγορούμενοι για τη λη¬στεία που είχε καταγραφεί πριν από δύο μήνες στο Ταμιευτήριο των Βραχνεΐκων!
Το Συμβούλιο Πρωτοδικών της Πάτρας με βούλευμα του έκρινε όη θα πρέπει να παραμείνουν ελεύθε¬ρα τα δύο ξαδέρφια, ηλικίας 33 και 36 ετών. που είχαν συλληφθεί για τη ληστεία.~
«Ελήφθη υπόψη ο τρόπος που έγινε η ληστεία και δόθηκε η δυ¬νατότητα να παραμείνουν ελεύθε¬ροι» σημειώνει ο Βασίλης Μπαλής, συνήγορος του ενός εκ ίων δύο κατηνορουμένων στη ληστεία.
Ουσιαστικά οι δικαστές του Συμ¬βουλίου Πρωτοδικών τάχθηκαν με την άποψη που εξέφρασε ο ανακρι¬τής Διονύσης Γιαννούλης, στον ο¬ποίο εμφανίστηκαν για να απολογηθούν μερικές ώρες μετά τη ληστεία οι κατηγορούμενοι.
Ο ανακριτής έ¬κρινε ότι δεν έπρεπε να προφυλακι¬στούν ενώ ο εισαγγελέας Δημήτρης Λιανόπουλος εξέφραζε εντελώς διαφορετική άποψη θεωρώντας ύ¬ποπτους για την τέλεση παρόμοιας πράξης μελλοντικά.
Το γεγονός ότι οι δικαστές αφή¬νουν ελεύθερους τους κατηγορού¬μενους για τη ληστεία έχει προκα¬λέσει αναβρασμό στην Αστυνομική Διεύθυνση Αχαΐας.
«Να παίζεις τη ζωή σου για 700 ευρώ και οι ληστές που πιάνεις να βγαίνουν έξω;» σημείωνε στους δια¬δρόμους της Ερμού γνωστός συνδι¬καλιστής. Κατάτησύλληψητων δρα¬στών είχαν πέσει και πυροβολισμοί στον αέρα από τους αστυνομικούς που τους καταδίωκαν.
Οι δράστες είχαν υποστηρίξει όη τη ληστεία τη διέπραξαν εξαιτίας της απελπισίας τους από τα χρέη.
0 ένας ληστής μπήκε στο εσωτε¬ρικό του υποκαταστήματος και με την απειλή ενός μαχαιριού ζήτησε τις εισπράξεις από τον προϊστάμενο του Ταμιευτηρίου. 0 συνεργός του τον περίμενε έξω με μηχανή.
0 προϊ¬στάμενος του απάντησε: «Καλά πλά¬κα μου κάνεις;» και δεν του έδινε τα χρήματα.
Επειδή ο πρώτος ληστής καθυστερούσε, μπήκε στο εσωτερι¬κό ο συνεργός του και κρατώντας έ-ναν. .. μπαλτά πήγε στο γραφείο του προϊσταμένου και απαίτησε τις ει-σπράξεις.
Τον μπαλτά τον κάρφωσε στο γραφείο κατ τότε θέλοντας και μη ο προϊστάμενος του παρέδωσε 3.000 ευρώ από τις εισπράξεις της ημέ¬ρας...
( Πελοπόννησος – 19 Ιουνίου 2009 )
Ένα βιβλίο μπέστ σέλλερ, πού τήν δεκαετία τού ΄80 έσπασε ρεκόρ πωλήσεων, όταν γιά πρώτη φορά τό χάραγμα bar code εμφανιζόταν στό διεθνές εμπόριο...
Κανείς δέν γνώριζε τότε τά βαθύτερα στοιχεία τού εμπορικού αυτού σήματος...==================================
ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΣΗΜΕΡΑ;Δύο γυάλινες πόρτες, ένα κουμπί και δύο φωτάκια. Πράσινο και κόκκινο, όπως στα φανάρια. Μια φωνή που επαναλαμβάνει τα ίδια σε όλους, χωρίς να δέχεται ερωτήσεις. Δεν μπορείς να διαφωνήσεις μαζί της. Δεν ακούει. Μόνο διατάζει....
«Βγάλτε τα γυαλιά σας. Κοιτάξτε ψηλά στην κάμερα. Στρίψτε το κεφάλι αριστερά». Οι εντολές δεν προέρχονται από τον φωτογράφο της γειτονιάς σας, με στόχο μια φωτογραφία ταυτότητας.
Είναι η φωνή της καινούργιας πόρτας της οικείας σας τράπεζας, που αν δεν την υπακούετε, πολύ απλά δεν θα μπορέσετε να μπείτε και να πραγματοποιήσετε οποιαδήποτε συναλλαγή… Face control στις τράπεζες λοιπόν;
Δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, αφού σε πολλά υποκαταστήματα όχι μόνο μας φωτογραφίζουν, αλλά διατηρούν το υλικό στα αρχεία τους για επτά ημέρες. Φυσικά χωρίς την έγγραφη ή προφορική μας συγκατάθεση.
Το πρόβλημα φαίνεται ότι επικεντρώνεται στην Εθνική Τράπεζα, εναντίον της οποίας υπάρχουν δεκάδες αναφορές και καταγγελίες στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα.
Οι υπόλοιπες τράπεζες που εγκατέστησαν τις διπλές θύρες περιορισμένης πρόσβασης, όπως ονομάζονται, αρκέστηκαν στην καθυστέρηση, τους ανιχνευτές μετάλλων ή στην απλή βιντεοσκόπηση, ώστε κάποιος που φορά κουκούλα να μην μπορεί να εισέλθει.
Τώρα είμαστε στό σημείο τής ουράς καί τής γυάλινης πόρτας...(Σημ. blog )
Η Εθνική Τράπεζα όμως προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα. Εγκατέστησε στο κενό που μεσολαβεί ανάμεσα στις δύο γυάλινες πόρτες μια φωτογραφική μηχανή συνδεδεμένη με ένα σύστημα που διαθέτει «δείγματα» προσώπων. Αν δεν ταιριάζετε με αυτά, χάσατε... Θα μείνετε απ' έξω.
Η «Ε» απευθύνθηκε στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα και στη νομική σύμβουλο Ευανθία Χατζηλιάση που χειρίζεται το θέμα. «Σαφώς και υπάρχει φωτογράφηση και επεξεργασία.
Η Εθνική μάλιστα διατηρεί τις φωτογραφίες για επτά ημέρες. Μας το επιβεβαίωσαν οι ίδιοι όταν ζητήσαμε τις προδιαγραφές».
Μετά θά πάμε στό σημείο "δακτυλοσκόπησης" υπό τό πρόσχημα ασφάλειας εισόδου...(Σημ. blog )
Η υπόθεση συζητήθηκε την περασμένη εβδομάδα στην Αρχή, ο φάκελος συμπληρώθηκε και η απόφαση αναμένεται να βγει μέσα στο επόμενο δεκαήμερο.
Σύμφωνα δε με τη νομική σύμβουλο κ. Χατζηλιάση, που έχει στα χέρια της τον φάκελο της υπόθεσης, η γνωστοποίηση της Εθνικής Τράπεζας προς την Αρχή ήταν εκπρόθεσμη.
Δηλαδή πρώτα εγκατέστησαν τα συστήματα, μετά πήγε η Αρχή για να διενεργήσει ελέγχους και κατόπιν κατέθεσαν οι ιθύνοντες της Εθνικής τα απαραίτητα έγγραφα!!!
«Κάποιοι θεωρούν ότι γίνεται ιριδοσκόπηση (σ.σ. φωτογράφηση της ίριδας του ματιού) και ταυτοποίηση. Από τους ελέγχους που έχουμε κάνει δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Το σύστημα έχει αποθηκευμένες κάποιες "γεωμετρίες" προσώπων. Ετσι, απλά επιτρέπει την είσοδο μόνο σε όσους έχουν ακάλυπτο πρόσωπο».
===============
Καί μετά, αφού είδαν, ότι μέχρι τώρα δέν αντισταθήκαμε, θα προσπαθήσουν πονηρά να μάς περάσουν το bar code στό κεφάλι σάν να είμαστε όχι άνθρωποι αλλά εμπόρευμα καί πακέτα γιά πούλημα!
Όμως τό χάραγμα αυτό, μέ τον μυστηριώδη αριθμό 666 είναι προφητευμένο καί γραμμένο στήν Αποκάλυψη ότι θα παρουσιασθεί όταν πλησιάζει το τέλος τού κόσμου, ότι ουδεμία οικονομική συναλλαγή θα γίνεται χωρίς αυτό καί όποιος δεν ενδώσει θά πεινάσει, κι΄ότι θά δοθεί στούς ανθρώπους εκείνους πού θα ακολουθήσουν τόν ερχόμενο Μεσία τών Εβραίων πού η Αποκάλυψη τόν ονομάζει Αντίχριστο, καί πού θά γίνει ο εξολοθρευτής εκατομμυρίων ανθρώπων.
Η αποδοχή τού χαράγματος (πιθανόν μέ τσίπ ), θά είναι γιά τον άνθρωπο μία αλλαγή ιδιοκτησίας καί από πλάσμα τού Θεού θά περιπέσει σε ιδιοκτησία του διαβόλου, μέ ότι αυτό αιωνίως καί γιά Κόλαση συνεπάγεται...
Ο Αντίχριστος, θά είναι πολιτικό καί θρησκευτικό πρόσωπο πού θά έλθει ώς δήθεν Χριστός, καί θά ξεγελάσει τόν κόσμο ώς άρχοντας ειρήνης καί αγάπης στά 3,5 πρώτα χρόνια τής εγκαθίδρυσης τής βασιλείας του.
Όμως ο Χριστός είναι προφητευμένο ότι θά έλθει όχι από τήν γή όπως ο Αντίχριστος, αλλά θά έλθει από τόν ουρανό καί ώς Θεάνθρωπος καί πανταχού παρών θά φαίνεται τήν ίδια ακριβώς στιγμή καί στά δύο ημισφαίρια τού πλανήτη...
Θά έλθει " όπως η αστραπή πού φαίνεται σε Ανατολή καί Δύση " αναφέρεται στά Ευαγγέλια.
Ο Αντίχριστος, θά δείξει μετά τό πραγματικό του πρόσωπο αλλά θά καταργηθεί τελικά από τόν ίδιο τόν πραγματικό Χριστό μετά από 3,5 ακόμη χρόνια θλίψεων καί διωγμών, πού όμοια τους δέν συνέβησαν ποτέ στήν παγκόσμια ιστορία...
(Σημ. blog )
=======================
Προσφυγές στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων...
«Επειδή αρνήθηκα να υπακούσω στις φωνητικές οδηγίες και να εστιάσω το βλέμμα μου στην κάμερα, πλησίασε υπάλληλος της τράπεζας πίσω από το γυάλινο τζάμι του κουβουκλίου και με ενημέρωσε ότι είτε ακολουθώ τις φωνητικές οδηγίες προκειμένου να απασφαλιστεί η πόρτα είτε πρέπει να αποχωρήσω διότι δεν υπάρχει πλέον εναλλακτικός τρόπος συναλλαγών στο κατάστημα».
Η καταγγελία αυτή έφτασε στην Αρχή Προστασίας μέσω της Ειδικής Γραμματείας της Βουλής τον περασμένο Απρίλιο.
Ο καταγγέλλων θεωρεί, μεταξύ άλλων, ότι παραβιάζονται τα προσωπικά του δεδομένα, το δικαίωμα στην προσωπικότητά του, τα χρηστά ήθη και το τεκμήριο αθωότητάς του.
Στο ίδιο ύφος και οι υπόλοιπες καταγγελίες που έχει στη διάθεσή της η «Ε» για πολλά υποκαταστήματα της Εθνικής σε όλη την Ελλάδα.
«Μου ζητήθηκε να βγάλω τα γυαλιά που φορούσα για να ανοίξει η πόρτα. Οταν εξέφρασα τη δυσφορία μου στον διευθυντή του καταστήματος, η απάντησή του ήταν "σιγά μη σε αφήσουμε να μπεις με τα γυαλιά".
Θεωρώ κατάφωρη παραβίαση της ελευθερίας και της αξιοπρέπειάς μου ως πολίτη το γεγονός ότι για να εισέλθω στην τράπεζα με την οποία συναλλάσσομαι πρέπει να συγκατατίθεμαι όχι μόνο στο να με βιντεοσκοπήσουν, αλλά εκβιαστικά να μου υποδειχθεί πού θα σταθώ, πού θα κοιτάξω, καθώς και εάν θα φοράω γυαλιά ή όχι.
Θεωρούμαι μήπως εκ προοιμίου δυνητικός εγκληματίας;».
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=44807
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ, ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΙ, ΑΛΛΑ ΕΥΧΗΣ ΕΡΓΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΜΗΝΑΣ ΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΑΣΧΗΜΑ ΝΕΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ...
Φόνοι, εμπρησμοί, βιασμοί, κλοπές, καταχρήσεις, σκότος καί έρεβος, και ουδεμία καλή είδηση για να χαρεί η ψυχή μας, είναι τα μόνα νέα πού καθημερινώς μάς σερβίρουν οί
Δράκουλες των Ελληνικών «ψευτοδελτίων ειδήσεων»...Σήμερα, ένα νυκτερινό Ελληνικό δελτίο «ειδήσεων» για να είναι «ΙΝ », πρέπει να είναι γεμάτο, πάντα και απαραιτήτως, με δολοφονίες, αυτοκτονίες, κλοπές, βιασμούς, μοιχείες, πορνείες, και ότι άλλο δολοφονικό και διεστραμμένο έχει συμβεί στην χώρα από το πρωϊ πού ανοίξαμε τα μάτια μας και είδαμε το ευλογημένο φώς της ημέρας…. Εάν, «κακή τη τύχη» δεν έχουμε ντόπια «παραγωγή», τότε θα τρέξουν να βρούνε τέτοιας μορφής είδηση από ένα συμβάν πού έγινε σε κάποιο άγνωστο χωριουδάκι της Ινδίας, της Κίνας, της Κολομβίας, ή τού… Τσενελουλού, γιατί θέλουν απαραιτήτως να ταϊσουν τον κόσμο με βία και αίμα !Γύρω τους δεν βλέπουν κανένα καλό να προβάλλουν !
Δεν είδαν ούτε τον επιστήμονα πού εργάζεται νυχθημερόν και πειραματίζεται να βρεί το φάρμακο για βαριάς μορφής ασθένεια, δεν είδαν τον δικηγόρο πού έχει ανοίξει το σπίτι του και ταϊζει τους πεινασμένους, τον παπά πού τρέχει με το γαϊδουράκι του επάνω στα βουνά για να λειτουργήσει πτωχούς βοσκούς, τον εργάτη πού με κίνδυνο της ζωής του τράβηξε από το χαντάκι τον συνάδελφο και τον έσωσε από το καταπλάκωμα, τον άνεργο πού βρήκε πορτοφόλι με χιλιάδες ευρώ και το επέστρεψε χωρίς να δεχθεί δεκάρα, τον φούρναρη και τον εστιάτορα πού ταϊζουν καθημερινά ανέργους, δεν είδα επιτέλους τίποτα;
Ντίπ, μά ντίπ, τίποτα !
Δεν είδαν και δεν πρόβαλλαν μεγάλες ελλείψεις αυτής της Πολιτείας, μεγάλα δημόσια έργα πού πρέπει να γίνουν και έχουν βαλτώσει, δεν πίεσαν με την γραφίδα τους ως ώφειλαν αρμόδιους καρεκλοκένταυρους και Περιφερειακούς «ψευτοαρμόδιους εφησυχάζοντας»…
Ήθελαν να τά έχουν με όλους καλά μη στενοχωρώντας κανένα, «γιατί πού το ξέρεις αύριο μπορεί και να τους χρειαστούμε…»
Υπάρχουν βέβαια και οί λαμπρές δημοσιογραφικές εξαιρέσεις, αλλά είναι λίγες και πνίγονται μέσα στο Δρακουλαριό πού είναι και εμπορεύσιμο, μια καί «κνήθει» και γαργαλίζει τις ακοές, αλλά και γυαλίζει στο μάτι…
Ο λαός, ο μεγάλος καί ήσυχος κοπαδιαστός αμνός, πού δέν αντιδρά σε τίποτα καί γιά τίποτα. Ώς πότε όμως;
Όμως, κάτι πρέπει να γίνει, κάτι πρέπει να κάνουμε για να σταματήσει αυτό το κακό πού αγριεύει καθημερινά τον κόσμο, πού βλέπει πάνω του τον ουρανό σφοντύλι να τον καταπλακώνει, και πού τον κάνει μιμητή των αυτοκτονούντων και κλέφτη των ευημερούντων, πού τον κάνει εκβιαστή, αναρχικό, και δολοφόνο, υπολογίζοντας την ανθρώπινη ζωή για 15 με 20 ευρώ όσο περίπου στοιχίζει και η ημερήσια δόση της πονηρής συναλλαγής του…
=============================
Δικαιοσύνη μάθετε οί ενοικούντες επί τής γής !
Απόφαση Δικαστηρίου: τά blogs δεν υπάγονται στον Νόμο «περί Τύπου»…
Την ελευθερία της έκφρασης μέσω των blogs αναγνωρίζει επιτέλους ένα Ελληνικό Δικαστήριο
Αθήνα
Τα ιστολόγια (blogs) δεν υπάγονται στο νόμο περί ηλεκτρονικού τύπου. Αυτό έκρινε το Μονομελές Πρωτοδικείο Ροδόπης με την υπ’ αριθ. 44/2008 σε δίκη που αφορούσε υπόθεση προσβολής της προσωπικότητας μέσω ιστολογίου.
Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας, το δικαστήριο προχώρησε -για πρώτη φορά στα σύγχρονα δικαστικά χρονικά της χώρας- στον ορισμό για την έννοια και τη φύση των ιστολογίων, αναγνωρίζοντας την ελευθερία της έκφρασης που συνεπάγεται «η διαδραστική τους φύση και η συνδιαμόρφωση του περιεχομένου τους από τους αναγνώστες με την ανάρτηση σχολίων».
Επίσης αναγνώρισε ότι η ανωνυμία των ιστολόγων δεν αναιρεί το χαρακτηρισμό του ιστολογίου ως ηλεκτρονικού εντύπου, «διότι άλλωστε και στα γραπτά έντυπα παραδοσιακής μορφής είναι συνήθης η αρθρογραφία με ψευδώνυμο», αλλά και την αναλογική εφαρμογή του νόμου περί Τύπου προκειμένου να καλυφθεί το «κενό νόμου».
Με βάση την ίδια απόφαση, θεωρείται πως «μόνη η χρήση ενός υπαρκτού ονοματεπωνύμου ως υπογραφής δεν αποτελεί πλήρη απόδειξη για την ταυτότητα του δράστη της προσβολής προσωπικότητας».
Τέλος το δικαστήριο έκρινε ότι η εταιρία που παρέχει τον διαδικτυακό χώρο δεν έχει ευθύνη για όσα δημοσιεύονται στα ιστολόγια την τεχνολογική πλατφόρμα των οποίων παρέχει στους χρήστες.
Η απόφαση δημοσιεύτηκε πριν λίγες ημέρες στο νομικό περιοδικό «Αρμενόπουλος», αλλά και στο blog Information Law.
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1017819&lngDtrID=252
