Τὸ
κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ εἶναι ἡ ἀπάντηση σὲ μία μητέρα.
Θεώρησα πὼς ἔπρεπε νὰ τῆς πῶ ὅτι τὸ παιδί της, ποὺ εἶναι ἤδη 18 ἐτῶν, δὲν ἔχει τὴν παραμικρὴ ἰδέα γιὰ τὸ τί συμβαίνει στὴν πραγματικὴ ζωὴ έξω, καὶ πώς, κατὰ τὴ γνώμη μου, θὰ ἔπρεπε ἔστω καὶ τώρα νὰ τὸ βοηθήσει νὰ ἀντιληφθῆ ὡρισμένα πράγματα.
Μὲ ἕναν πολὺ ἀγενῆ τρόπο μοῦ ἀπάντησε πὼς τὸ παιδί της προορίζεται γιὰ ἐπιστήμονας καὶ δὲν ἔχει καμμία ἀνάγκη νὰ μάθη ταπεινὲς δουλειές.
Ὅταν ἀναφερθήκαμε στὶς δουλειὲς τοῦ σπιτιοῦ, μοῦ εἶπε πὼς αὐτὲς ἦταν ἀποκλειστικὰ
δική της ἁρμοδιότητα καὶ τὰ παιδιά της θὰ ἔπρεπε νὰ ἀφοσιωθοῦν στὶς σπουδές
τους. Τελείωσε τὴ μικρή της διάλεξη μὲ τὸ ἑξῆς:Θεώρησα πὼς ἔπρεπε νὰ τῆς πῶ ὅτι τὸ παιδί της, ποὺ εἶναι ἤδη 18 ἐτῶν, δὲν ἔχει τὴν παραμικρὴ ἰδέα γιὰ τὸ τί συμβαίνει στὴν πραγματικὴ ζωὴ έξω, καὶ πώς, κατὰ τὴ γνώμη μου, θὰ ἔπρεπε ἔστω καὶ τώρα νὰ τὸ βοηθήσει νὰ ἀντιληφθῆ ὡρισμένα πράγματα.
Μὲ ἕναν πολὺ ἀγενῆ τρόπο μοῦ ἀπάντησε πὼς τὸ παιδί της προορίζεται γιὰ ἐπιστήμονας καὶ δὲν ἔχει καμμία ἀνάγκη νὰ μάθη ταπεινὲς δουλειές.
«Κ᾽ ἐσύ, γιὰ νὰ ἔχης κάνει σπουδές, σημαίνει πὼς οἱ δικοί σου σὲ ἀπάλλαξαν ἀπὸ ὅλα ὅσα θὰ σοῦ ἀποσποῦσαν τὴν προσοχή. Τὸ ἴδιο κάνω γιὰ τὰ παιδιά μου.
Εγώ δὲν προορίζω τα παιδιά μου νὰ πᾶνε νὰ μαζεύουν φράουλες μὲ τοὺς Πακιστανούς...».
Καταλαβαίνετε
πὼς ἡ συνομιλία αὐτὴ δὲν πήγαινε καλά. Ἄλλη μία μητέρα ποὺ μεγαλώνει τὰ παιδιά
της μὲ φαντασιώσεις.
Σκέφτηκα, ὅμως, νὰ ἀπαντήσω μὲ αὐτὸ τὸ κείμενο, γιατὶ εἶναι πεποίθησή μου πὼς οἱ ἐμπειρίες τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι μαθήματα γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους. Προσωπικά, γλύτωσα πολλὲς κακοτοπιὲς δίνοντας προσοχὴ στὶς ἐμπειρίες τῶν ἄλλων.
Εἶμαι ἀκόμα λίγο θυμωμένη. Ἀλλὰ ἐλπίζω στὴν ἀνοχή σας, καθὼς αὐτὸ δὲν ἐπηρεάζει τὸ νόημα.
Λοιπόν, κυρία μου, λοιπὲς κυρίες καὶ κύριοι,
Θυμᾶμαι πόσο καμάρωνα μὲ τὰ μικρά μου ζυμαράκια, τὰ ὁποῖα φούρνιζε ἡ νονά μου μαζὶ μὲ τὰ ὑπέροχα ψωμιά της. Θυμᾶμαι τὴ μία ταλαίπωρη ντομάτα ποὺ μοῦ ἔδινε ἡ μάνα μου νὰ ἑτοιμάσω, ὅταν ἔφτειαχνε γεμιστά. Ἦταν ἡ δική μου ντομάτα!
Τώρα ξέρω ὅτι αὐτὰ ποὺ ἔφτιαχνα τὰ ἔτρωγαν μὲ τὸ ζόρι, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν ἔβλεπα τὴν ὥρα νὰ μεγαλώσω καὶ νὰ φτιάχνω ψωμιὰ καὶ γεμιστὰ σὰν τὰ δικά τους!
Καὶ κάποτε χρειάστηκε νὰ ἐργαστῶ σὲ κουζίνα γιὰ νὰ ζήσω.
Πρὶν ἀκόμα πάω στὸ Γυμνάσιο, ἤξερα νὰ ξεχωρίζω καὶ νὰ μαζεύω χόρτα, νὰ φροντίζω τὰ κηπευτικὰ στὸ μικρό μας κῆπο, νὰ ξεχωρίζω τὰ φρέσκα θαλασσινὰ στὴν ἀγορά.
Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἡ μητέρα μου ἦταν καμαριέρα σὲ ἕνα μικρὸ ξενοδοχεῖο. Ὅταν δὲν εἶχα σχολεῖο, μὲ ἔπαιρνε μαζί της καὶ εἶδα τί ἀκριβῶς ἔκανε γιὰ νὰ ἔρθουν τὰ χρήματα στὸ σπίτι. Τὴν βοηθοῦσα καὶ μοῦ ἄρεσε. Ὄχι πάντα...
Λίγο μεγαλύτερη, μάθαινα πῶς νὰ σφίγγω τὶς χαλαρωμένες βρύσες. Νὰ ἀλλάζω τὶς καμένες λάμπες, νὰ τρίβω καὶ νὰ βάφω κάγκελα καὶ τοίχους. Μεγαλώνοντας, ξόδευα πολὺ λιγότερα χρήματα ἐπισκευάζοντας τὶς ἁπλὲς βλάβες μόνη μου.
Καὶ ὅταν χρειαζόταν εἰδικός, καταλάβαινα ἂν κάνει σωστὰ τὴ δουλειά του καὶ δὲν γινόμουν θῦμα κανενὸς ἐπιτήδειου.
Οἱ γονεῖς μου ἦταν ἐργάτες. Ὕστερα μικροαστοί, καθὼς κάποια στιγμὴ ἀπέκτησαν ἕνα μαγαζί, στὸ ὁποῖο ἐργαζόμουν ἀπὸ 9 ἐτῶν. Ἤξερα νὰ ζυγίζω, νὰ δίνω ρέστα, νὰ συναλλάσσομαι μὲ τοὺς πελάτες.
Πότε μοῦ ἄρεσε καὶ πότε ἔπληττα. Ἀλλά, ὅταν τὰ πράγματα ἀγρίεψαν κ᾽ ἔπρεπε νὰ δουλέψω ὁπουδήποτε, εἶχα τὸ θάρρος νὰ παρουσιαστῶ ὁπουδήποτε.
Καὶ τὰ κατάφερα ἱκανοποιητικὰ καὶ ἐπέζησα καὶ ἔβγαλα χρήματα, ὥστε νὰ σπουδάσω μὲ δική μου δαπάνη αὐτὸ ποὺ λαχταροῦσα καὶ νὰ κάνω πιὰ τὴ δουλειὰ ποὺ μοῦ ἀρέσει. Διότι τὰ πράγματα ἦρθαν ἀνάποδα καὶ ἡ οἰκογένεια διαλύθηκε κ᾽ ἐγὼ βρέθηκα ὁλομόναχη. Ποιός θὰ μποροῦσε νὰ τὸ προβλέψει;
Ἀμέσως μετά, οἱ γονεῖς μου πέθαναν, γιὰ διαφορετικοὺς λόγους μέσα στὸν ἴδιο χρόνο. Χάθηκε ἀκόμα καὶ ἡ ψευδαίσθησι τῆς οἰκογένειας. Τί εἶχε μείνει; Τὰ μαθήματα ζωῆς ποὺ εἶχα πάρει.
Ἀντὶ νὰ πέσω στὰ πατώματα, ἀξιοποίησα ὅλα ὅσα εἶχα μάθει ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔκαναν λάθη καθοριστικὰ γιὰ τὴ ζωή μου καὶ τὰ ὁποῖα μὲ βοήθησαν νὰ ἀνατρέψω ὅλα τὰ προγνωστικά!
Ἤμουν ἱκανὴ νὰ ἐργαστῶ ὁπουδήποτε. Μέσα στὴ μεγαλύτερη καταστροφὴ ποὺ μπορεῖ νὰ βρῆ ἕνα δεκαεξάχρονο παιδί, ἤξερα τὸν τρόπο νὰ ἐπιβιώσω ἔντιμα. Νὰ κερδίζω 10 καὶ νὰ ξοδεύω 8. Νὰ κάνω δύο καὶ τρεῖς δουλειὲς ταυτόχρονα.
Νὰ κυνηγήσω τὸ ὄνειρό μου καὶ νὰ τὸ πετύχω, γιὰ νὰ ἔχω τώρα ἐσένα κυρία μητέρα νὰ μὴν καταλαβαίνεις πὼς ὀφείλεις νὰ μεγαλώσης παιδιὰ αὐτόνομα καὶ δυνατά!
Γιατὶ βλέπεις; Κοίτα πῶς τὰ ἔφερε ὁ καιρός! Τὰ παιδιά σου πρέπει νὰ ἐργαστοῦν καὶ δὲν ξέρουν πῶς καὶ ποῦ! Τὰ ἔμαθες νὰ θεωροῦν τὴ δουλειὰ ντροπή.
Νὰ περιμένουν πάντα ἕναν ὑπηρέτη νὰ κάνει τὶς δύσκολες δουλειές• καὶ ἐσὺ ἤσουν ὁ ὑπηρέτης τους, ὄχι ἡ μητέρα τους. Ἡ μητέρα εἶναι πάνω ἀπ᾽ ὅλα δασκάλα, σοφὴ καὶ δυνατὴ δασκάλα γιὰ τὰ παιδιά της.
Ἔχεις δεῖ τὴν ταινία ποὺ ἀφηγεῖται τὴ ζωὴ τοῦ τυφλοῦ Ray Charles; Λέγεται «Ray». Δές την καὶ ἐπικεντρώσου στὴ σκηνὴ ποὺ ἡ μητέρα ἀφήνει τὸν σχεδὸν τυφλὸ γυιό της (ποὺ ξέρει πὼς σύντομα θὰ τυφλωθῆ ἐντελῶς) νὰ κινῆται μόνος του μέσα στὸ δωμάτιο.
Παρατήρησε τὴ δύναμι καὶ τὸν πόνο της, ὅταν πλησιάζει στὴ φωτιὰ καὶ καίγεται. Καὶ τὸν ἀφήνει νὰ βιώση τὸν πόνο. Ξέρεις γιατί; Γιατὶ δὲν ἔχει τὴν ψευδαίσθησι πὼς εἶναι ἀθάνατη. Γνωρίζει πὼς ὁ γυιός της κάποτε θὰ πρέπη νὰ τὰ βγάζη πέρα μόνος του. Δές το καὶ συλλογίσου!
Δὲν ξέρω πῶς νὰ σ᾽ τὸ πῶ χωρὶς νὰ σὲ τρομάξω! Ἀλλά, ἕνας νέος ἄνθρωπος ποὺ εἶχε γονεῖς full service, ποὺ δὲν ἔπιασε ποτέ τὴ σκούπα στὰ χέρια του, ποὺ δὲν ξέρει νὰ φροντίση τὰ ροῦχα του, ποὺ δὲν βγῆκε ποτέ στὴ ζούγκλα τῶν δημοσίων ὑπηρεσιῶν νὰ πληρώση ἕνα λογαριασμό, ἔστω μὲ τὰ λεφτὰ τῶν γονιῶν του, ποὺ ὅταν λείπη κάτι ἀπὸ τὸ ψυγεῖο οὐρλιάζει στὴ μάνα του, ἀντὶ νὰ πάη νὰ ψωνίση, δὲν πρόκειται ποτέ μὰ ποτέ νὰ πάη νὰ μαζέψη φράουλες γιὰ νὰ ζήση!
Καὶ ἂν πάη, τὸ σῶμα του θὰ τὸν προδώση σὲ λίγες ὧρες.
Καὶ ἂν ἀντέξη λίγο παραπάνω, θὰ καταρρεύση ψυχολογικά.Ὁ ἀσφαλέστερος τρόπος νὰ μεγαλώσης σωστὰ τὸ παιδί σου εἶναι νὰ συνειδητοποιήσης πὼς δὲν εἶσαι ἄτρωτος, δὲν εἶσαι ἀθάνατος.
Μεγαλώνεις ἀνθρώπους πού, ἀργὰ ἢ γρήγορα, θὰ πρέπει νὰ τὰ καταφέρουν μόνοι τους. Καὶ δὲν ξέρεις οὔτε τὸ πότε οὔτε ὑπὸ ποιές συνθῆκες θὰ κληθοῦν νὰ τὸ κάνουν.
Ἐσύ, λοιπόν, ποὺ τὰ παιδιά σου εἶναι ἀκόμα μικρά, ἀντὶ νὰ τοὺς πετᾶς στὰ μοῦτρα τὸ κινέζικο χαζοπαίχνιδο ἀπὸ τὰ Τζάμπο, παῖξε μαζί τους δουλεύοντας.
Σκουπίστε, μαγειρέψτε, καθαρίστε τὰ τζάμια μαζί! Γιὰ τὰ παιδιά, παιχνίδι εἶναι κι αὐτό. Καὶ ἂν κάποιες στιγμὲς δυσανασχετοῦν, ἀγνοῆστε το. Σημασία ἔχει, πὼς θὰ γνωρίζουν πῶς νὰ ζήσουν, ὅποια τροπὴ καὶ ἂν πάρουν τὰ πράγματα.
Θὰ ἔρθη μία μέρα ποὺ ἡ εὐγνωμοσύνη τους γιὰ σᾶς θὰ τοὺς χαρίση τόση εὐτυχία, ποὺ τίποτα μὰ τίποτα δὲν θὰ μπορέση νὰ τοὺς τὴν πάρη!
Σκέφτηκα, ὅμως, νὰ ἀπαντήσω μὲ αὐτὸ τὸ κείμενο, γιατὶ εἶναι πεποίθησή μου πὼς οἱ ἐμπειρίες τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι μαθήματα γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους. Προσωπικά, γλύτωσα πολλὲς κακοτοπιὲς δίνοντας προσοχὴ στὶς ἐμπειρίες τῶν ἄλλων.
Εἶμαι ἀκόμα λίγο θυμωμένη. Ἀλλὰ ἐλπίζω στὴν ἀνοχή σας, καθὼς αὐτὸ δὲν ἐπηρεάζει τὸ νόημα.
Λοιπόν, κυρία μου, λοιπὲς κυρίες καὶ κύριοι,
Θυμᾶμαι πόσο καμάρωνα μὲ τὰ μικρά μου ζυμαράκια, τὰ ὁποῖα φούρνιζε ἡ νονά μου μαζὶ μὲ τὰ ὑπέροχα ψωμιά της. Θυμᾶμαι τὴ μία ταλαίπωρη ντομάτα ποὺ μοῦ ἔδινε ἡ μάνα μου νὰ ἑτοιμάσω, ὅταν ἔφτειαχνε γεμιστά. Ἦταν ἡ δική μου ντομάτα!
Τώρα ξέρω ὅτι αὐτὰ ποὺ ἔφτιαχνα τὰ ἔτρωγαν μὲ τὸ ζόρι, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν ἔβλεπα τὴν ὥρα νὰ μεγαλώσω καὶ νὰ φτιάχνω ψωμιὰ καὶ γεμιστὰ σὰν τὰ δικά τους!
Καὶ κάποτε χρειάστηκε νὰ ἐργαστῶ σὲ κουζίνα γιὰ νὰ ζήσω.
Πρὶν ἀκόμα πάω στὸ Γυμνάσιο, ἤξερα νὰ ξεχωρίζω καὶ νὰ μαζεύω χόρτα, νὰ φροντίζω τὰ κηπευτικὰ στὸ μικρό μας κῆπο, νὰ ξεχωρίζω τὰ φρέσκα θαλασσινὰ στὴν ἀγορά.
Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἡ μητέρα μου ἦταν καμαριέρα σὲ ἕνα μικρὸ ξενοδοχεῖο. Ὅταν δὲν εἶχα σχολεῖο, μὲ ἔπαιρνε μαζί της καὶ εἶδα τί ἀκριβῶς ἔκανε γιὰ νὰ ἔρθουν τὰ χρήματα στὸ σπίτι. Τὴν βοηθοῦσα καὶ μοῦ ἄρεσε. Ὄχι πάντα...
Λίγο μεγαλύτερη, μάθαινα πῶς νὰ σφίγγω τὶς χαλαρωμένες βρύσες. Νὰ ἀλλάζω τὶς καμένες λάμπες, νὰ τρίβω καὶ νὰ βάφω κάγκελα καὶ τοίχους. Μεγαλώνοντας, ξόδευα πολὺ λιγότερα χρήματα ἐπισκευάζοντας τὶς ἁπλὲς βλάβες μόνη μου.
Καὶ ὅταν χρειαζόταν εἰδικός, καταλάβαινα ἂν κάνει σωστὰ τὴ δουλειά του καὶ δὲν γινόμουν θῦμα κανενὸς ἐπιτήδειου.
Οἱ γονεῖς μου ἦταν ἐργάτες. Ὕστερα μικροαστοί, καθὼς κάποια στιγμὴ ἀπέκτησαν ἕνα μαγαζί, στὸ ὁποῖο ἐργαζόμουν ἀπὸ 9 ἐτῶν. Ἤξερα νὰ ζυγίζω, νὰ δίνω ρέστα, νὰ συναλλάσσομαι μὲ τοὺς πελάτες.
Πότε μοῦ ἄρεσε καὶ πότε ἔπληττα. Ἀλλά, ὅταν τὰ πράγματα ἀγρίεψαν κ᾽ ἔπρεπε νὰ δουλέψω ὁπουδήποτε, εἶχα τὸ θάρρος νὰ παρουσιαστῶ ὁπουδήποτε.
Καὶ τὰ κατάφερα ἱκανοποιητικὰ καὶ ἐπέζησα καὶ ἔβγαλα χρήματα, ὥστε νὰ σπουδάσω μὲ δική μου δαπάνη αὐτὸ ποὺ λαχταροῦσα καὶ νὰ κάνω πιὰ τὴ δουλειὰ ποὺ μοῦ ἀρέσει. Διότι τὰ πράγματα ἦρθαν ἀνάποδα καὶ ἡ οἰκογένεια διαλύθηκε κ᾽ ἐγὼ βρέθηκα ὁλομόναχη. Ποιός θὰ μποροῦσε νὰ τὸ προβλέψει;
Ἀμέσως μετά, οἱ γονεῖς μου πέθαναν, γιὰ διαφορετικοὺς λόγους μέσα στὸν ἴδιο χρόνο. Χάθηκε ἀκόμα καὶ ἡ ψευδαίσθησι τῆς οἰκογένειας. Τί εἶχε μείνει; Τὰ μαθήματα ζωῆς ποὺ εἶχα πάρει.
Ἀντὶ νὰ πέσω στὰ πατώματα, ἀξιοποίησα ὅλα ὅσα εἶχα μάθει ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔκαναν λάθη καθοριστικὰ γιὰ τὴ ζωή μου καὶ τὰ ὁποῖα μὲ βοήθησαν νὰ ἀνατρέψω ὅλα τὰ προγνωστικά!
Ἤμουν ἱκανὴ νὰ ἐργαστῶ ὁπουδήποτε. Μέσα στὴ μεγαλύτερη καταστροφὴ ποὺ μπορεῖ νὰ βρῆ ἕνα δεκαεξάχρονο παιδί, ἤξερα τὸν τρόπο νὰ ἐπιβιώσω ἔντιμα. Νὰ κερδίζω 10 καὶ νὰ ξοδεύω 8. Νὰ κάνω δύο καὶ τρεῖς δουλειὲς ταυτόχρονα.
Νὰ κυνηγήσω τὸ ὄνειρό μου καὶ νὰ τὸ πετύχω, γιὰ νὰ ἔχω τώρα ἐσένα κυρία μητέρα νὰ μὴν καταλαβαίνεις πὼς ὀφείλεις νὰ μεγαλώσης παιδιὰ αὐτόνομα καὶ δυνατά!
Γιατὶ βλέπεις; Κοίτα πῶς τὰ ἔφερε ὁ καιρός! Τὰ παιδιά σου πρέπει νὰ ἐργαστοῦν καὶ δὲν ξέρουν πῶς καὶ ποῦ! Τὰ ἔμαθες νὰ θεωροῦν τὴ δουλειὰ ντροπή.
Νὰ περιμένουν πάντα ἕναν ὑπηρέτη νὰ κάνει τὶς δύσκολες δουλειές• καὶ ἐσὺ ἤσουν ὁ ὑπηρέτης τους, ὄχι ἡ μητέρα τους. Ἡ μητέρα εἶναι πάνω ἀπ᾽ ὅλα δασκάλα, σοφὴ καὶ δυνατὴ δασκάλα γιὰ τὰ παιδιά της.
Ἔχεις δεῖ τὴν ταινία ποὺ ἀφηγεῖται τὴ ζωὴ τοῦ τυφλοῦ Ray Charles; Λέγεται «Ray». Δές την καὶ ἐπικεντρώσου στὴ σκηνὴ ποὺ ἡ μητέρα ἀφήνει τὸν σχεδὸν τυφλὸ γυιό της (ποὺ ξέρει πὼς σύντομα θὰ τυφλωθῆ ἐντελῶς) νὰ κινῆται μόνος του μέσα στὸ δωμάτιο.
Παρατήρησε τὴ δύναμι καὶ τὸν πόνο της, ὅταν πλησιάζει στὴ φωτιὰ καὶ καίγεται. Καὶ τὸν ἀφήνει νὰ βιώση τὸν πόνο. Ξέρεις γιατί; Γιατὶ δὲν ἔχει τὴν ψευδαίσθησι πὼς εἶναι ἀθάνατη. Γνωρίζει πὼς ὁ γυιός της κάποτε θὰ πρέπη νὰ τὰ βγάζη πέρα μόνος του. Δές το καὶ συλλογίσου!
Δὲν ξέρω πῶς νὰ σ᾽ τὸ πῶ χωρὶς νὰ σὲ τρομάξω! Ἀλλά, ἕνας νέος ἄνθρωπος ποὺ εἶχε γονεῖς full service, ποὺ δὲν ἔπιασε ποτέ τὴ σκούπα στὰ χέρια του, ποὺ δὲν ξέρει νὰ φροντίση τὰ ροῦχα του, ποὺ δὲν βγῆκε ποτέ στὴ ζούγκλα τῶν δημοσίων ὑπηρεσιῶν νὰ πληρώση ἕνα λογαριασμό, ἔστω μὲ τὰ λεφτὰ τῶν γονιῶν του, ποὺ ὅταν λείπη κάτι ἀπὸ τὸ ψυγεῖο οὐρλιάζει στὴ μάνα του, ἀντὶ νὰ πάη νὰ ψωνίση, δὲν πρόκειται ποτέ μὰ ποτέ νὰ πάη νὰ μαζέψη φράουλες γιὰ νὰ ζήση!
Καὶ ἂν πάη, τὸ σῶμα του θὰ τὸν προδώση σὲ λίγες ὧρες.
Καὶ ἂν ἀντέξη λίγο παραπάνω, θὰ καταρρεύση ψυχολογικά.Ὁ ἀσφαλέστερος τρόπος νὰ μεγαλώσης σωστὰ τὸ παιδί σου εἶναι νὰ συνειδητοποιήσης πὼς δὲν εἶσαι ἄτρωτος, δὲν εἶσαι ἀθάνατος.
Μεγαλώνεις ἀνθρώπους πού, ἀργὰ ἢ γρήγορα, θὰ πρέπει νὰ τὰ καταφέρουν μόνοι τους. Καὶ δὲν ξέρεις οὔτε τὸ πότε οὔτε ὑπὸ ποιές συνθῆκες θὰ κληθοῦν νὰ τὸ κάνουν.
Ἐσύ, λοιπόν, ποὺ τὰ παιδιά σου εἶναι ἀκόμα μικρά, ἀντὶ νὰ τοὺς πετᾶς στὰ μοῦτρα τὸ κινέζικο χαζοπαίχνιδο ἀπὸ τὰ Τζάμπο, παῖξε μαζί τους δουλεύοντας.
Σκουπίστε, μαγειρέψτε, καθαρίστε τὰ τζάμια μαζί! Γιὰ τὰ παιδιά, παιχνίδι εἶναι κι αὐτό. Καὶ ἂν κάποιες στιγμὲς δυσανασχετοῦν, ἀγνοῆστε το. Σημασία ἔχει, πὼς θὰ γνωρίζουν πῶς νὰ ζήσουν, ὅποια τροπὴ καὶ ἂν πάρουν τὰ πράγματα.
Θὰ ἔρθη μία μέρα ποὺ ἡ εὐγνωμοσύνη τους γιὰ σᾶς θὰ τοὺς χαρίση τόση εὐτυχία, ποὺ τίποτα μὰ τίποτα δὲν θὰ μπορέση νὰ τοὺς τὴν πάρη!
Ἀθηνᾶ
Ταρλᾶ, skepteon.blogspot.gr
UP
==========================================
UP
==========================================
Απίστευτο και όμως αληθινό. Επαίτης
της Πάτρας που καθημερινά ζητιανεύει ευρώ, βγάζει από 50 έως 60 ευρώ την μέρα.
Συγκεκριμένα
ο επαίτης καθημερινά, έως το απόγευμα, "βγάζει" το παραπάνω χρηματικό
ποσό.
Αυτό
είναι το μεροκάματο του!
Όσοι
είδαν τον περίπου 40άρη σε ηλικία ζητιάνο να πηγαίνει σε γνωστό κατάστημα
εστίασης της πόλης για να κάνει σε "χονδρά" τα κέρματα που έβγαλε από
την... δουλειά του, το απόγευμα της Δευτέρας, έμειναν με το στόμα ανοικτό!
Όπως αναφέρει το patrasevents.gr ο ζητιάνος μπήκε στο κατάστημα εστίασης (κοντά στα φανάρια του Κουρτέσι), έχοντας και στα δύο του χέρια, χούφτες από κέρματα, ζητώντας από την υπάλληλο να του τα κάνει «χονδρά».
Όπως αναφέρει το patrasevents.gr ο ζητιάνος μπήκε στο κατάστημα εστίασης (κοντά στα φανάρια του Κουρτέσι), έχοντας και στα δύο του χέρια, χούφτες από κέρματα, ζητώντας από την υπάλληλο να του τα κάνει «χονδρά».
Η
υπάλληλος, χωρίς να εκπλαγεί καθόλου, μέτρησε τα κέρματα του ζητιάνου και
έβγαλε 60 ευρώ από το ταμείο για του τα δώσει. Κάποιοι πελάτες που έτυχε
να δουν το περιστατικό, έτριβαν τα μάτια τους και ήταν λογικό να ρωτήσουν την
υπάλληλο, τι γίνεται.
Η
υπάλληλος τους απάντησε ότι η δουλειά αυτή γίνεται καθημερινά σχεδόν πάντα την
ίδια ώρα, γύρω στις 4 το απόγευμα, και τα κέρματα που πηγαίνει ο ζητιάνος για
να πάρει τα «χονδρά», δεν πέφτουν ποτέ κάτω από το ποσό των 50 με 60 ευρώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου