Κωνσταντίνος, ο πρώτος βασιλιάς τής Αυτοκρατορίας !

Όσο κι΄ αν ψάξουμε στην Ιστορία δεν πρόκειται να βρούμε άλλον ηγεμόνα από τούς τόσους πού πέρασαν μέχρι σήμερα,  πού νά έχει κάνει τόσα πολλά γιά τήν ανθρώπινη δικαιοσύνη, γιά τόν Χριστιανισμό καί τήν διάδοσή του, σύν τήν προσωπική του μετάνοια εφ΄ όρου ζωής και μέχρι τον θάνατό του γιά τα όποια ανθρώπινα λάθη του ώς ύπατου Δικαστή τής Αυτοκρατορίας !

Είναι λοιπόν ή, δέν είναι: καί Μεγάλος καί Άγιος ;

Τό έργο τού Μεγάλου και μετέπειτα Αγίου Κωνσταντίνου τον οποίον η Ορθόδοξη Εκκλησία μαζί με την μητέρα του την Αγία Ελένη εορτάζει στις 21 Μαϊου, θεωρείται σέ πολλά σημεία έργο τεράστιο και ανεπανάληπτο για την εποχή του, τό οποίο δυστυχώς σήμερα πολλοί είτε αδιαφορούν να μάθουν, είτε εσκεμμένα θέλουν να αγνοούν... 

Ήταν  λοιπόν αυτός πού:

Υπέγραψε τό διάταγμα τών Μεδιολάνων γιά τήν ανεξιθρησκεία στήν Αυτοκρατορία,

Κατάργησε τούς Χριστιανικούς διωγμούς πού για 300 περίπου χρόνια κατέφαγαν στα ιπποδρόμια με τα θηρία, στα μαρτύρια, στους εξευτελισμούς, στους αποκεφαλισμούς, στις διαρπαγές περιουσιών εκατομμύρια Χριστιανούς μάρτυρες, καί αναγνώρισε επίσημα τόν Χριστιανισμό.

Μετέφερε τήν πρωτεύουσα από τήν Ρώμη στήν Κωνστ/λη ώς έδρα τής Νέας Χριστιανικής θρησκείας,

Κατάργησε τήν σταύρωση καί τόν στιγματισμό τών καταδίκων μέ πυρωμένες σφραγίδες,

Νομοθέτησε βαριές ποινές γιά περιπτώσεις βιασμού καί κακοποίησης παιδιών,

Απαγόρευσε τίς μονομαχίες, καθώς καί τό νά ρίχνονται άνθρωποι στά θηρία,

Δημιούργησε θεσμούς Πρόνοιας καί προστασίας χήρων καί ορφανών,

Απαγόρευσε τήν πώληση καί κακομεταχείριση τών δούλων,

Κατάργησε τήν παράνομη παλλακεία ( 2η καί 3η συζυγία μέσα σέ νόμιμο γάμο),

Ενίσχυσε τόν Ιερό Κλήρο καί ξεχώρισε τήν Αστική καί Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη,

Έκλεισε όσους ειδωλολατρικούς ναούς ήσαν εστία μαγείας, νυκτερινών θυσιών καί ανηθικότητας ( μάγισσες καί ιερόδουλες),

Επανέφερε στά αξιώματά τους όσους Χριστιανούς τά είχαν χάσει από τούς διωγμούς καί τούς ξαναέδωσε πάλι τίς περιουσίες τους, πού τίς είχαν δημεύσει οί ειδωλολάτρες,

Απάλλαξε από τήν βαριά φορολογία καί χρηματοδότησε φιλανθρωπικά καί εκκλησιαστικά έργα καί Ναούς τόσο μέσα στήν Κωνσταντινούπολη όσο καί  στήν Παλαιστίνη, στούς Αγίους Τόπους, στό Σινά, στήν Αντιόχεια, στήν Νικομήδεια, στήν Βόρεια Αφρική, καί στήν Ρώμη ( Ναός Πέτρου καί Παύλου),

Αναδιοργάνωσε  τό τότε Κράτος, σέ πραγματικό Κράτος δικαίου...

Έκοψε νέα νομίσματα μέ τό μονόγραμμα τού Χριστού ( ΧΡ),

Έθεσε τό Χριστόγραμμα στήν περικεφαλαία του καί στήν Σημαία τής Σωματοφυλακής του,

Καθιέρωσε τήν Κυριακή Αργία ( πού μέχρι σήμερα έχουμε καί κάποιοι πάνε νά τήν καταργήσουνε ) γιά όλες τίς Δημόσιες Υπηρεσίες ( από 3 Ιουλίου τού 321) καθώς καί τόν εορτασμό τού Πάσχα σύμφωνα μέ τίς αποφάσεις τής Α΄ Οικουμενικής Συνόδου Νικαίας,

Καταπολέμησε τίς αιρέσεις καί τόν Αρειανισμό ( πρόδρομο τών σημερινών " μαρτύρων τού Ιεχωβά"),

Ύψωσε τό Σύμβολο τού Τιμίου Σταυρού στά Ανάκτορα, στά Δημόσια Κτίρια, στίς Πύλες τών Πόλεων καί στίς Δημόσιες κρήνες (βρύσες), ώς τήν ελάχιστη υποχρέωσή του απέναντι τού Χριστού καί σύμφωνα μέ τό όραμα τού Σταυρού πού είχε δεί στόν ουρανό εκείνο τό μεσημέρι, λίγο πρίν συγκρουσθεί μέ τόν Μαξέντιο στόν Τίβερη ποταμό:                 

--- " Κωνσταντίνε, Εν Τούτω Νίκα "

Αντικατέστησε μέ Χριστιανούς τά μέλη τής Συγκλήτου, καί τέλος

Άλλαξε τό ειδωλολατρικό Νομικό σύστημα μέ νέους Νόμους σύμφωνα μέ τίς αρχές τού  Ευαγγελίου.

Όσο κι΄ αν ψάξουμε στην Ιστορία δεν πρόκειται να βρούμε άλλον ηγεμόνα από τούς τόσους πού πέρασαν μέχρι σήμερα,  πού νά έχει κάνει τόσα πολλά γιά τόν Χριστιανισμό καί τήν διάδοσή του, σύν τήν προσωπική του μετάνοια εφ΄ όρου ζωής και μέχρι τον θάνατό του !

Είναι λοιπόν ή, δέν είναι: καί Μεγάλος καί Άγιος ;

Καί είναι καί Άγιος γιατί όπως ξέρουμε  βαπτίστηκε Χριστιανός στό τέλος τής ζωής του, ξεπλένοντας μέ τό βάπτισμα, τόσο τό Προπατορικό αμάρτημα αλλά καί όσα άλλα έγιναν στήν διαδρομή τής ζωής του...

Ο Άγιος Κωνσταντῖνος γεννήθηκε τό 274 στή Νίς τῆς Σερβίας. 
Ἡ μητέρα του Ἑλένη γεννήθηκε στή Μικρά Ἀσία, στό χωριό Δρεπάνι τῆς Βιθυνίας.

Ὁ πατέρας τοῦ Κωνσταντίνου ὠνομαζόταν Κωνστάντιος. Καταγόταν ἀπό τήν Ἰλλυρία καί γιά τήν ἀνδρεία του ἀνέβηκε στό ἀξίωμα τοῦ στρατηγοῦ, ἀργότερα δέ ἀνακηρύχθηκε αὐτοκράτορας τοῦ δυτικοῦ μέρους τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, δηλαδή τῆς σημερινῆς Βρετανίας, Γαλλίας καί Ἱσπανίας.

Ἡ ἐποχή του ἦταν μιά ἀπό τίς πιό ταραχώδεις ἐποχές τῆς αὐτοκρατορίας. Βασιλεῖς καί αὐτοκράτορες φονεύονταν, ἄλλοι ἀνέβαιναν με συνομωσίες στούς θρόνους αλλά καί αὐτοί πάλι φονεύονταν, κι ἔτσι ἡ ἱστορία τῶν χρόνων ἐκείνων ἦταν μιά ἁλυσίδα δολοφονιῶν γύρω ἀπό τούς βασιλικούς θρόνους.

Τέλος, στήν πάλη αὐτή τῶν εἰδωλολατρῶν αυτοκρατόρων, ἐπικράτησε ὁ Διοκλητιανός, πού ἀργότερα ἔγινε ὁ σκληρότερος διώκτης τῶν χριστιανῶν. Αὐτός διαίρεσε τήν ἀπέραντη Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία σέ δύο τμήματα, τό ἀνατολικό καί τό δυτικό.

Πρωτεύουσα τοῦ Ανατολικοῦ, πού συμπεριλάμβανε καί τήν Ἑλλάδα, ἤτανε ἡ Νικομήδεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, αὐτοκράτορας δέ ὁ Διοκλητιανός.

Πρωτεύουσα δέ τοῦ Δυτικοῦ τμήματος ἦταν τά Μεδιόλανα (τό Μιλάνο), αὐτοκράτορας δέ ὁ φίλος τοῦ Διοκλητιανοῦ Μαξιμιανός. Κοντά σ’ αὐτούς τούς δύο αὐτοκράτορες, σάν βοηθοί τῶν Αὐγούστων αὐτοκρατόρων, ορίστηκαν Καίσαρες στήν Ἀνατολή ὁ Βαλλέριος καί στή Δύση ὁ πατέρας τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, ὁ Κωνστάντιος. Ἔτσι ἔγινε τετραρχία στήν ἐξουσία. Ἀλλ’ ἐπειδή ὁ Διοκλητιανός δέν εἶχε ἐμπιστοσύνη στόν Καίσαρα Κωνστάντιο, ζήτησε καί κράτησε σάν ὅμηρο στήν αὐλή του τό νεαρό υἱό του τόν Κωνσταντῖνο, τόν μετέπειτα Μέγα Κωνσταντῖνο.

Ὁ Κωνσταντῖνος ἔζησε κάτω ἀπό δυσμενεῖς συνθῆκες μέσα σέ πανάθλιο περιβάλλον τῶν αὐτοκρατόρων. Τόν ὑπέβλεπαν καί πολλές φορές κινδύνευσε. ‘Αλλά κατώρθωσε νά φύγη καί νά ἔρθη στόν πατέρα του, πού σέ λίγο πέθανε, τά δέ στρατεύματα ἀνακήρυξαν καίσαρα τόν Κωνσταντῖνο. ‘Αλλαγές ἔγιναν καί στίς ἄλλες θέσεις τῆς τετραρχίας. ‘Από τίς αλλαγές αὐτές, ὕστερα ἀπό διάφορα ἐπεισόδια καί μάχες, αὐτοκράτορας τῆς Δύσεως ἔγινε ὁ Μαξέντιος.
Ὁ Μαξέντιος μισοῦσε πολύ τόν Μ. Κωνσταντῖνο, ἄν καί ἦταν συγγενής του, καί ἐπιθυμοῦσε τήν ἐξόντωσί του. Ὁ Μ. Κωνσταντῖνος ἀντελήφθη ἐγκαίρως τά σχέδια τοῦ ἐχθροῦ του καί ἀποφάσισε νά δράση πρῶτος αὐτός.

Ὅπως ἄλλοτε ὁ Ἀννίβας, ἔτσι τώρα ὁ Κωνσταντῖνος μέ τίς λεγεῶνες του πέρασε τίς Ἄλπεις καί σάν κεραυνός ἔφθασε μπροστά στή Ρώμη.

Στά πρόθυρα τῆς Ρώμης, σέ κάποια γέφυρα τοῦ Τίβερι ποταμοῦ, τή Μουλβία, ἔγινε κραταιά μάχη. Προτοῦ νά γίνη ἡ μάχη, ὁ Μ. Κωνσταντῖνος εἶδε ὅραμα. Εἶδε, ἐνῶ ἦταν μεσημέρι, στόν οὐρανό ἕνα σταυρό πού σχημάτιζαν ἄστρα νά λάμπη περισσότερο ἀπ’ τόν ἥλιο καί γύρω ἀπ’ τό σταυρό εἶδε τήν ἐπιγραφή: «Κωνσταντῖνε, ἐν τούτῳ νίκα».

Ἀπό τό ὅραμα αὐτό πῆρε θάρρος ὁ Μ. Κωνσταντῖνος καί διέταξε νά κατασκευασθῆ Σταυρός, ὁ ὁποῖος θά προηγεῖτο τῶν στρατευμάτων του σέ καιρό μάχης.
Ἦταν ὁ πρῶτος Χριστιανικός στρατός. Λίγος σέ σύγκριση μέ τόν εἰδωλολατρικό στρατό τοῦ Μαξεντίου.

Ἀλλ’ ὁ λίγος αὐτός στρατός, μέ σημαία τόν Τίμιο Σταυρό, ὥρμησε ἐναντίον τοῦ εἰδωλολατρικοῦ στρατεύματος καί τό νίκησε. Ὁ Μαξέντιος, περνώντας τή Μουλβία γέφυρα, γκρεμίστηκε καί πνίγηκε στά νερά τοῦ Τίβερι ποταμοῦ.

Ὁ Μ. Κωνσταντῖνος τήν ἄλλη μέρα μπῆκε θριαμβευτής στήν αἰώνια πόλι, τή Ρώμη, καί ἀνακηρύχθηκε αὐτοκράτορας.
Πρώτη ἐνέργειά του ἦταν νά στηθῆ ὁ Τίμιος Σταυρός στά κυριώτερα μέρη τῆς πόλεως.

Ἄλλη ἐνέργεια: Σέ συμφωνία μέ τόν αὐτοκράτορα τῆς Ἀνατολῆς, τό Λικίνιο, τό 313 ὑπογράφτηκε στά Μεδιόλανα τό περίφημο διάταγμα, μέ τό ὁποῖο σταμάτησαν οἱ διωγμοί ἐναντίον των χριστιανῶν. Οἱ χριστιανοί ἦταν πιά ἐλεύθεροι νά χτίσουν ἐκκλησίες καί νά λατρεύουν τόν ἀληθινό Θεό, ὅπως ἤθελαν.

Ὅταν σκεφθῆ κάνεις ὅτι τρεῖς αἰῶνες διωκόταν ἡ χριστιανική πίστις καί εἶχαν χυθῆ ποταμοί αἱμάτων, τότε μπορεῖ νά καταλάβη τή μεγάλη ἀξία πού εἶχε τό διάταγμα των Μεδιολάνων. Νέα ἐποχή γιά τό Χριστιανισμό.
Ἀλλά καί σ’ ἄλλες ἐνέργειες ὑπέρ τοῦ Χριστιανισμοῦ προέβη ὁ Μ. Κωνσταντῖνος. Ἡ νομοθεσία τοῦ κράτους, πού ἦταν μέχρι τότε πέρα γιά πέρα εἰδωλολατρική, ἄρχισε νά ἀλλάζη καί νά γίνεται χριστιανική νομοθεσία.

Διατάγματα τοῦ Μ. Κωνσταντίνου ὥριζαν, ὅτι κανένας δέν ἐπιτρέπεται νά βλαστημάη τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἔπρεπε νά χτίζονται χριστιανικοί ναοί, ὅτι τίς Κυριακές καί μεγάλες γιορτές ἀπαγορεύεται νά γίνωνται ἱπποδρομίες καί θέατρα, ὅτι οἱ χῆρες καί τά ὀρφανά πρέπει νά προστατεύωνται κ.ἄ.

‘Αργότερα ὁ Μ. Κωνσταντῖνος νίκησε καί τό Λικίνιο καί ἔτσι ἔγινε μονοκράτορας. Μετέφερε δέ τήν ἕδρα του σέ νέα πόλι, πού πρός τιμήν του ὠνομάστηκε Κωνσταντινούπολις.

Χίλια χρόνια παρέμεινε ἡ Κωνσταντινούπολις πρωτεύουσα τοῦ ἐνδόξου Βυζαντινοῦ κράτους καί σάν φάρος ἔλαμπε σ’ ἀνατολή καί δύσι.
Ὁ Μ. Κωνσταντῖνος ἐνδιαφέρθηκε νά ξαπλωθῆ ὁ Χριστιανισμός καί σ’ ἄλλα μέρη. Τότε πίστεψαν καί οἱ Ἀρμένιοι. Ὅταν δέ ἐμφανίστηκε ὁ αἱρεσιάρχης Ἄρειος, ὁ Μ. Κωνσταντῖνος συνεκάλεσε τήν Α΄ οἰκουμενική Σύνοδο στή Νίκαια τό 325, πού κατεδίκασε τή φοβερή αἵρεσι τοῦ ‘Αρείου καί συνέταξε τό Σύμβολο τῆς πίστεως.

Κοντά στά ἄλλα πού ἔκανε εἶνε καί τοῦτο: Ἔστειλε τή μητέρα του, τήν ἁγία Ἑλένη, στούς Αγίους Τόπους, ἡ ὁποία βρῆκε τόν Τίμιο Σταυρό.

Οί "κατηγορίες" εναντίον του...

Ή Ιστορία αναφέρει τήν εμπλοκή τού Μεγάλου Κωνσταντίνου στην απώλεια ζωής τού υιού του, Κρίσπου, ( αρχηγού τότε τού Βυζαντινού στόλου εναντίον τού Λικινίου , 324μχ, στήν ναυμαχία τού Ελλησπόντου), κατόπιν πλεκτάνης τής μητριάς του Φαύστας, δεύτερης γυναίκας τού Κωνσταντίνου, σύμφωνα καί μέ τά τότε ειδωλολατρικά έθιμα δημιουργίας συμμαχιών μέσω γάμων μέ θυγατέρες αντιπάλων βασιλέων...

Όταν αργότερα υπό τήν πίεση τής Αγίας Ελένης, μητέρας τού Κωνσταντίνου διατάχτηκε αναψηλάφηση τής υπόθεσης καί αποδείχτηκε  ή  άδικη συκοφαντία εναντίον τού Κρίσπου, τότε ό Μέγας Κωνσταντίνος διέταξε καί τήν εκτέλεση τής ίδιας τής γυναίκας του Φαύστας, ωραιοτάτης κατά τήν εμφάνιση αλλά παμπόνηρης, όπως τήν σκιαγραφούν οί τότε ιστορικοί.  

Γι΄ αυτή την άδικη και κατόπιν συκοφαντίας εκτέλεση τού γιού του Κρίσπου, περιέπεσε σε μεγάλη συντριβή και μετάνοια ώς τό τέλος τής ζωής του, φτιάχνοντάς του καί μεγάλο ασημένιο ανδριάντα μέ τήν επιγραφή: " Στό αδικημένο παιδί μου".

Ανεξάρτητα όμως όλων αυτών, πρέπει να εξετάζουμε τά πράγματα τόσο σύμφωνα μέ τήν αντίληψη περί Δικαιοσύνης εκείνης τής ενδιάμεσης εποχής μεταξύ ειδωλολατρίας πού κατέρρεε καί Χριστιανισμού πού ερχόταν, όσο καί μέ τήν θέση τών τότε Αυτοκρατόρων πού ήσαν  καί Ανώτατοι Δικαστές.

Καί βέβαια, σύμφωνα καί μέ τά ήθη τής εποχής αλλά καί τίς καταθέσεις μαρτύρων αλλά καί ψευδομαρτύρων...

Άς μή ξεχνάμε ακόμη, ότι ό Μέγας καί Άγιος Κωνσταντίνος  όταν συνέβησαν όλα αυτά δέν ήταν βαπτισμένος Χριστιανός, πράγμα πού έγινε  στό τέλος τής ζωής του, ξεπλένοντας μέ τό βάπτισμα όχι μόνο τό Προπατορικό αμάρτημα αλλά καί όσα άλλα συνέβησαν εν τή ασκήσει τής εξουσίας του στήν πρότερη διαδρομή τής ζωής του...

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος προαισθάνθηκε τό τέλος του. Μετανόησε γιά ὅ,τι κακό ἔκανε σάν άνθρωπος καί βασιλιᾶς, βαπτίστηκε, καί ἀπό τή μέρα τῆς βαπτίσεώς του δέν ξαναφόρεσε πιά τήν αὐτοκρατορική χλαμύδα, ἀλλά φοροῦσε τό λευκό χιτῶνα τοῦ βαπτίσματος.

Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τό 337. Βασίλευσε 30   ακριβώς  χρόνια καί δέκα μῆνες.