" Άντε ρέ λούστρο..."

Κάπως έτσι ήσαν παλαιότερα, στό επάνω μέρος τής πλατείας Γεωργίου οί λούστροι τής Πάτρας,σε αναμονή  τού πελάτη...

Ανάμεσα στά παλιά παραδοσιακά επαγγέλματα υπήρχε καί ένα με ελάχιστη ειδίκευση. 
Ήταν το επάγγελμα τού λούστρου, ώς έσχατο τών επαγγελμάτων ! 

Ένα επάγγελμα όμως πού έζησε οικογένειες καί έβγαλε άριστα παιδιά μέσα στήν κοινωνία, καί πού σήμερα βρίσκεται στίς δόξες του καί μάλιστα στήν Wall  Street τής Αμέρικα όπως θα δούμε παρακάτω...


 

Ανοίγοντας κάποιες φορές εκείνο το παλιό μπαούλο μου, πατρογονική κληρονομιά της συχωρεμένης μάνας για το οποίο και άλλες φορές έχω μιλήσει,  και ξεσκονίζοντας κιτρινισμένες από τον χρόνο σημειώσεις, ημερολόγια, γραφές ανορθόγραφες και ακαταλαβίστικες καταχωρημένες όλες σε παλαιά κιτάπια της χθεσινής Πάτρας καί δικής μου Πολιτείας,  πολλές φορές αναρωτήθηκα :

«Άραγε, υπάρχουν σήμερα και βρίσκονται εν ζωή με άλλη μορφή ίσως, παλιά και τιμημένα επαγγέλματα πού εδώ και κάποιες δεκαετίες έδιναν ζωή στις πόλεις και στα χωριά μας ;»

Ερεύνησα λοιπόν και είδα ότι εβδομήντα πέντε ( 75 ) περίπου επαγγέλματα καταργήθηκαν από την καθημερινή ζωή μας, και εξαφανίστηκαν,  χάθηκαν, «εξαερώθηκαν» θα ταίριαζε καλύτερα…  

Επαγγέλματα και επαγγελματίες, τεχνίτες γυρολόγοι, περιφερόμενοι μεταπράτες και επιτήδειοι φαρμακοτρίφτες αλλοτινών εποχών πού μερικοί από αυτούς δίνανε με την παρουσία τους μία άλλη όψη ζωής και εργασίας όχι μόνο στήν Πάτρα μας αλλά και στις περισσότερες πολιτείες και χωριά, γίνανε σήμερα μεταλλαγμένοι και οί περισσότεροι παντελώς άφαντοι.

Σέ τί ακριβώς μεταλλάχθηκαν το βλέπουμε παρακάτω…

Πηγή:  http://patrablog.blogspot.com 

Έτσι λοιπόν με αφορμή όλα αυτά, και φέρνοντας εν παραλλήλω εκείνα τα χρόνια και τα επαγγέλματα με τήν σημερινή εποχή δυστυχίας πού ζούμε, διερωτώμαι μήπως αυτές οί «μεταλλαγές» αποτελούν και για τους σημερινούς κλυδωνιζόμενους επαγγελματίες και έναν οδοδείκτη επιβίωσης πού κάπως περίπου πρέπει να ακολουθήσουμε και να «συμβουλευθούμε» αν θέλουμε να ζήσουμε…

Μικρή λίστα των επαγγελμάτων πού εντελώς χάθηκαν, αλλά και άλλων πού μεταλλάχθηκαν επιβιώνοντας  σήμερα σε μια άλλη μορφή, είναι και η παρακάτω:

« Καρβουνιάρης,καρεκλάς, καλαθοποιός, γανωματής, μεταπράτης, ακονιστής μαχαιριών, καστανάς,σαλεπιτζής, παγωτατζής, σάμαλις,κανατάς,αρκουδιάρης,παγοπώλης,λατερνατζής, μοδιστρούλες, μανταρίστριες καλτσών,σκουπιδιάρης,μπαρμπέρης,φωτογράφος, κουλουράς, μικροπωλητής,καροτσέρης,νερουλάς,σαμαράς,βαρελάς,αλμπάνης πεταλωτής, εφημεριδοπώλης, αγωγιάτης, τελάλης,ομπρελάς,πηγαδάς…»

Έτσι λοιπόν ο καρβουνιάρης μεταλλάχθηκε σε «αποθήκη ξύλων για σόμπες», ο καρεκλάς καταργήθηκε, ο καλαθοποιός φαγώθηκε από τα πλαστικά δοχεία μεταφοράς οπωροκηπευτικών και υγρών στοιχείων μια οί καλαμιές δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τίποτα…

Επίσης, ελάχιστους γανωματήδες  βρίσκουμε σήμερα σε ορεινά κυρίως χωριά, οί ακονιστές μαχαιριών απόκτησαν σταθερή  στέγη  ( πλήν κάποιων Egypt – γύφτων πού γυρίζουν σε μερικά χωριά ).

Οί καστανάδες – κουλουράδες υπάρχουν ακόμη στις πολιτείες, σαν κάποια γραφικά στοιχεία μπέλ επόκ να τους θαυμάζουν οί τουρίστες αλλά και για να κάνει επάνω τους τζίρο η Αστυνομία ότι δεν έχουν άδεια και να τους γράφουνε ( αφήνοντας τους μεγαλοπαραβάτες να κάνουν διακοπές στην Μύκονο), ενώ οί νερουλάδες δουλεύουν ακόμη στα νησιά με 10 ( μόνο ; ) ευρώ το κυβικό…

Ακόμη, ο παγοπώλης έπαψε να γυρίζει στους δρόμους και πουλάει σήμερα πάγο τριμμένο σε τσουβάλια για τα ψάρια, ο καροτσέρης απέκτησε τρίκυκλη μοτοσυκλέτα και φορτηγάκι « εκτελούνται μεταφορές».

Ο ομπρελάς ( συνήθως μαύρος απόγονος εκείνων των μαύρων του Ιμπραήμ όταν εισέβαλε στην Πελοπόννησο) πουλάει τώρα καινούργιες Κινέζικες ομπρέλες με 5 ευρώ μόνο και χωρίς απόδειξη, ο σαλεπιτζής άνοιξε τώρα Coffee Brand  με 1 ευρώ τον Ελληνικό και 2  τον freddo…

O παλιατζής, συνήθως Egypt από τά Λιόσια  αγόρασε Hi Lux  Toyota τελευταία κλάση,  πήρε και μια κόρνα πανηγυριώτικη και βγήκε ( με μαγνητόφωνο για να μη κουράζεται)  να τελαλίζει στους δρόμους «όλα τα παλιά τ΄ αγοράζω.
 
Παλιά ψυγεία, παλιές λαμαρίνες, παλιές κουζίνες, και υπόγεια ξεκαθαρίζω…». 
Καί άν δεν βρίσκουνε σίδερα καί χαλκό από πελάτες σκαρφαλώνουνε στούς μετασχηματιστές τής ΔΕΗ καί τούς κατεβάζουνε κάτω...
Και μετά απ΄ όλους αυτούς θα εστιάσουμε την αναζήτησή μας σ΄ ένα παλιό παρεξηγημένο επάγγελμα, το πιο κατώτερο πού υπάρχει.

Και αυτό είναι οί λούστροι !

Υπάρχουν όμως λούστροι σήμερα στην Ελλάδα ;

Ένα άρθρο πού βρήκαμε τελευταία σε μια εφημερίδα μας μίλησε γι΄ αυτό το ξεχασμένο στην Ελλάδα επάγγελμα και το πόσο ένδοξο είναι στο εξωτερικό ! 

Μάλιστα: είναι ένδοξο και εξ΄ απορρήτων μάλιστα στο Εξωτερικό, και ακούστε – διαβάστε τό γιατί…

Οι στιλβωτές επέζησαν...

========================= 

Στη Γουόλ Στριτ συνεχίζουν να είναι απαραίτητοι για το γυάλισμα των παπουτσιών

The New York Times

Στο εσωτερικό των επενδυτικών γραφείων της Γουόλ Στριτ, ορισμένα πράγματα δεν έχουν αλλάξει από τη δεκαετία του 1930.
Ενα από αυτά είναι οι στιλβωτές παπουτσιών, που επέζησαν μέσα από τις Συμπληγάδες της τεχνολογικής προόδου καθώς και της αναταραχής που προκάλεσε η κρίση του 2008.

Ενας από αυτούς είναι ο Μαουρίσιο Ντίαζ, 52 ετών, που θεωρείται κορυφή στο είδος του.
Ο Ντίαζ χρεώνει 6 δολάρια το γυάλισμα στα γραφεία της επενδυτικής Blackstone, ενώ το στιλβωτήριο στον χώρο υποδοχής του κτιρίου χρεώνει μόλις 3 δολάρια.

Παρότι οι στιλβωτές δεν είναι υπάλληλοι των τραπεζών και των επενδυτικών εταιρειών, είναι πλήρως ενημερωμένοι για τα κρυφά δράματα που διαμείβονται στο εσωτερικό των γραφείων....
Στην JP Morgan, για παράδειγμα, στιλβωτής αποκαλύπτει ότι ο πανίσχυρος διευθύνων σύμβουλος της επενδυτικής αυτής τράπεζας, Τζέιμι Ντιμόν, προτιμά τα μοκασίνια Ferragamo και προσφέρει 10 δολάρια για το γυάλισμά τους.

Η σύγχρονη βιομηχανία του στιλβώματος έχει, όμως, αλλάξει πολύ, ακολουθώντας τις τάσεις στην ίδια τη Γουόλ Στριτ και τη μετάβαση από ιδιωτικές εταιρείες σε κολοσσιαίες εισηγμένες στο χρηματιστήριο επιχειρήσεις.

Παλιοί χρηματιστές της Bear Stearns θυμούνται πως το γυάλισμα γινόταν στο γραφείο, ύστερα από ραντεβού. Ολα αυτά άλλαξαν, όμως, μετά την εξαγορά της εταιρείας από την JP Morgan το 2008.

Σήμερα, τα παπούτσια για γυάλισμα συλλέγονται και γυαλίζονται σε άλλο σημείο του κτιρίου, υποχρεώνοντας τους χρηματιστές να δουλεύουν με τις κάλτσες, εν αναμονή των παπουτσιών τους.

«Μετέτρεψαν το γυάλισμα σε αποστειρωμένη διαδικασία.
Η Γουόλ Στριτ θυμίζει πια πολυκατάστημα», λέει ο Τζέιμς Νταν, επικεφαλής της επενδυτικής Sandler O’Neill.

Οι παροικούντες τη Γουόλ Στριτ γνωρίζουν κάθε ιστορία που έχει να κάνει με τους στιλβωτές, όπως ποιοι τους προσέφεραν τα καλύτερα πουρμπουάρ (Τζόζεφ Κένεντι, πατέρας του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι) και ποια επενδυτικά μυστικά διέρρευσαν χάρη σε αδιάκριτο στιλβωτή.

Η σχέση μεταξύ στιλβωτή και εταιρείας ουδέποτε υπήρξε συμβατικά κατοχυρωμένη, καθώς η είσοδος του στιλβωτή στον χώρο εργασίας εναπόκειται κυρίως στην ανοχή τών συνήθως αυστηρών φρουρών των κτιρίων.

Η Goldman Sachs, όμως, ακολουθεί άλλη πολιτική.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο τότε διευθύνων σύμβουλος Τζον Κορζίν αποδέχθηκε αίτημα των υφισταμένων του, ώστε να επιτραπούν οι τακτικές επισκέψεις στιλβωτών στα γραφεία της εταιρείας. Σήμερα, μια στρατιά ένστολων στιλβωτών, που φέρουν τον βαρύγδουπο τίτλο «τεχνικοί στίλβωσης», περιπολούν τα αρχηγεία της Goldman, συλλέγοντας παπούτσια για γυάλισμα.

Η όλη διαδικασία, όμως, χαρακτηρίζεται από πολλούς «απρόσωπη».
Για τον λόγο αυτό, ένα κατάστημα του Μανχάταν επιδιώκει να εκμεταλλευθεί τη νοσταλγία.
Υπάλληλοι της Barclays, της Morgan Stanley και της Bank of America επιλέγουν έτσι να ταξιδέψουν μέχρι το Κέντρο Ροκφέλερ για γυάλισμα που διαρκεί 15 λεπτά και προσφέρει επίσης την ευκαιρία για κουτσομπολιό με τον ιδιοκτήτη, Χιούγκο Αρντέ.

«Οπως και πολλά άλλα πράγματα στη Γουόλ Στριτ, η ιεροτελεστία του γυαλίσματος έχει γίνει απρόσωπη.

Στο παρελθόν, τα γραφεία διέθεταν οικογενειακή ατμόσφαιρα και οι επενδυτικές εταιρείες ήταν μικρότερες.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_27/08/2013_531262