Tήν ημέρα πού δυό Άγιοι ήλθαν στήν Πολιτεία μου…

Από πολλές μέρες τώρα η τοπική Εκκλησία των Πατρών ενημέρωνε τον λαό ότι το απόγευμα του Σαββάτου της 11^ης  Μαϊου θα μεταφέρονταν για προσκύνηση στην Πάτρα τα ιερά λείψανα δύο Νεομαρτύρων της Τρίπολης και συγκεκριμένα του Αγίου Δημητρίου και του Αγίου Παύλου. 

Είχαν και οί δυό τους σφαγιαστεί από τους Τούρκους στην Τρίπολη εδώ και 200 περίπου χρόνια, αρνούμενοι μέχρι τέλους να προδώσουν τον Χριστό και την Ορθόδοξη πίστη τους και να γίνουν Μωαμεθανοί, με απίθανες ευνοϊκές παροχές στην ζωή τους…

Είναι μια ακόμη τραγική ιστορία, όπως όλες περίπου οι ιστορίες των Νεομαρτύρων πού έζησαν κοντά στην δική μας εποχή και στα δικά μας χρόνια…

Δεν το είχα αποφασίσει λοιπόν να πάω ή όχι, γιατί κάποιες άλλες υποχρεώσεις θα με  εύρισκαν εκτός Πατρών..

Αλλά την τελευταία στιγμή όπως συνήθως συμβαίνει σέ κάποιες περιπτώσεις, θές μια τυχαία αναποδιά σ΄ εκείνη την υποχρέωση, θές το «κάλεσμα» ( άς πούμε) των Αγίων, μέ έφερε κι΄ εμένα να περιμένω στην πλατεία Νόρμαν, «στις 6.30 το απόγευμα» όπως έλεγε και η πρόσκληση...

Πηγή:  http://patrablog.blogspot.com

Ήταν εκεί οί επίσημες Αρχές της πόλης μας, παλαιοί Νομάρχες  και Δήμαρχοι τοπικοί και Περιφερειακοί, σημερινοί και χθεσινοί ( Παναγιωτόπουλος και  Καράβολας ), Αντιδήμαρχοι επίσης της πρώτης και της δεύτερης νεότητας ( και πολιτικής επικαιρότητας…), πλήθος ιερείς,  άγημα Στρατού, Μουσικές, Ερυθρός Σταυρός,  και πολύς κόσμος… 

Και φυσικά οί δυό Αρχιερείς των Πατρών και της Τρίπολης πού συνόδευαν τα ιερά λείψανα… 

Δυό  Νεομάρτυρες στην πόλη μας…

Διαβάζοντας  σήμερα κάποια θρηνητικά συναξάρια και βλέποντας όλα αυτά, πολλές φορές συλλογιζόμουν το τι θα γινόταν άραγε αν κάποτε τά έφερνε έτσι η οργή και έρχονταν περίεργα και ανάποδα χρόνια…

Χρόνια γκρίζα και παγωμένα, πού "κάποιοι" θα ζητούσαν από εμάς, μέσω σειράς δολίων μεθοδεύσεων όπως συνηθίζεται σ΄ αυτά στα πράγματα, ν΄ αλλάξουμε τίς πατρογονικές ιδέες καί γιατί όχι καί την πίστη μας…

Και βαθειά συλλογιζόμενος έλεγα: 

" άραγε,τι θα κάναμε τότε εμείς οί σημερινοί ";

Τι θα κάνανε άραγε αυτά τα νέα παιδιά, άνεργα ως επί το πλείστον σήμερα, και ευάλωτα σε υποχωρήσεις ;

Αυτά τά νέα παιδιά πού ξημεροβραδιάζονται στα μπάρ και στις καφετέριες και πού όπου τα συναντήσεις, είτε εκεί στην Ρήγα Φεραίου, είτε σε κάποια καφετέρια χωριού, δεν φαίνονται νάχουν άλλο ενδιαφέρον εκτός από το να πίνουν τον εσπρέσσο τους  καί να περιστρέφουν τά μάτια τους σαν αρπακτικά για να καμακώνουν τούς γύρω τους…

Ιδανικά; Πφ !!! Καί τί είναι αυτό;

Γιατί δυστυχώς  αυτό κατόρθωσαν οί ξεχαρβαλωτές της Ελληνικής Κοινωνίας.

Κατόρθωσαν στό να έχουμε σήμερα την πιο πνευματικά υποβαθμισμένη νεολαία της Ευρώπης. 

Και αν κάποιοι αυτό δεν το πιστεύουν, έ, αρκεί νά ρίξουν μια ματιά γύρω τους…

Κτίρια γραμμένα με ότι ανοησία καί υπογάστρια αισχρολογία θέλεις, τοίχοι βρώμικοι, αγάλματα μπογιατισμένα, αφίσες παντού, κολώνες με χαρτιά να ανεμίζουν στο αεράκι, σήματα της Τροχαίας μουτζουρωμένα, χαρτιά πεταμένα στους δρόμους, ακαθαρσίες σκυλιών πάνω στα πεζοδρόμια, γούβες παντού…

Είναι αυτή μια σύγχρονη και ευνομούμενη Πολιτεία;

Ή είναι μια Πολιτεία για φτύσιμο ;

Για ένα φτύσιμο πού θα έπρεπε από χρόνια τώρα να πάει να πέσει πάνω στα μούτρα εκείνων ( και όσων…) έφεραν την Πολιτεία αυτή, σε τούτο το θλιβερό κατάντημα ;

Έχει η πολιτεία αυτή νεολαία σήμερα, πού να μπορεί να αρθρώσει κοινωνική φωνή και λόγο διαμαρτυρίας για την πνευματική καθίζηση πού όλοι ζούμε;

Ή ξέρουν μόνο νά φωνάζουν τα τσιτάτα τής μπάλας καί των κομμάτων, και τα μπλά μπλά της κομματικής επικοινωνίας πού τά έχουν μάθει στα πολιτικά γραφεία από παλαιότερα;

Αν λοιπόν σήμερα, αυτά τα νέα παιδιά ( αλλά και οί μεγαλύτεροι επίσης…) έρχονταν αντιμέτωποι με διλήμματα Εθνικά, πατριωτικά, Ορθόδοξα Χριστιανικά, όπως εκείνοι οί Νεομάρτυρες της Τρίπολης Δημήτριος και Παύλος, και τους λέγανε: 


« αν θές να μη χάσεις την δουλειά σου, το σπίτι σου, τις καταθέσεις σου, το αυτοκίνητό σου, υπόγραψε εδώ ότι είσαι μαζί μας…», έ, τότε, όλοι αυτοί ως επί το πλείστον, τι θα κάνανε ;

Τι θα κάναμε ;

Μά,νά χάσουμε τό σπίτι μας;
 
Μά, νά χάσουμε την δουλειά μας;

 
Μά οί Άγιοι έχασαν κάτι πολυτιμότερο, έχασαν τα κεφάλια τους γιά νά μή αρνηθούν τήν πίστη τους, για να μή γίνουν Μωαμεθανοί , γιά νά μή πάνε στήν Κόλαση τήν αιώνιο !

Εμείς τί θα κάναμε άραγε, άν σε μιά ζοφερή εποχή ( πού εκ τών πραγμάτων φαίνεται να μή είναι καί πολύ μακριά), μάς επέβαλλαν δυναστικά τό χάραγμα τού 666 πάνω στό χέρι μας για τίς συναλλαγές μας, επαληθεύοντας έτσι τήν προφητεία τής Αποκάλυψης:

"ίνα μή τις δύναται αγοράσαι ή πωλήσαι, εί μή ο έχων το χάραγμα, τό όνομα τού Θηρίου, ή τόν αριθμόν τού ονόματος αυτού...καί ο αριθμός αυτού χξστ " - 666 ( Αποκ΄.κεφ. ΙΓ΄ 17...)

Θά πηγαίναμε μέ τον Χριστό, ή θά παίρναμε το χάραγμα τού Θηρίου πηγαίνοντας με τον Αντίχριστο ;

Ερώτημα πού θα έπαιρνε βέβαια αρνητική και άμεση απάντηση σέ μια παλαιότερη εποχή, όχι όμως και στην δική μας…  

Αλλά επειδή σήμερα πολλά περίεργα γίνονται άς  μη προεξοφλούμε ότι αυτό, «δεν θα γίνει ποτέ σ΄εμάς…»

Ο κίνδυνος να έλθει «μια άλλη ώρα…», τότε πού η Παγκοσμιοποίηση θα ζητήσει "καί την ψυχή μας", όπως τότε στην Τουρκοκρατία τακτικά συνέβαινε είναι υπαρκτός , και άς είμαστε προετοιμασμένοι από τώρα για τα χειρότερα…

Άγιοι Δημήτριος και Παύλος, ποιοί ήσαν και πότε έζησαν;
==============================

Ὁ Νεομάρτυς Δημήτριος γεννήθηκε στήν Λιγούδιστα, σημερινή Χώρα τῆς Τριφυλίας, περί τό 1779.

Νωρίς ἔχασε τήν μητέρα του καί ἔζησε μέ τόν μικρότερο ἀδελφό του τήν ὀρφάνια, ἀλλά καί τήν σκληρότητα τῆς δεύτερης συζύγου τοῦ πατέρα του. Ἔτσι ἀναγκάστηκε νά φύγῃ ἀπό τό χωριό του καί νά πάῃ στήν Τρίπολη γιά νά ἐργαστῇ καί νά ζήσῃ.

Ἐκεῖ ἔμπλεξε μέ μία παρέα Τούρκων πού τοῦ βρῆκε ἐργασία μέν, ἀλλά ἔχασε τόν θησαυρό τῆς ψυχῆς του, ἀφοῦ ἀλλαξοπίστησε, ἔγινε μουσουλμάνος καί ὀνομάστηκε Μεχμέτ.

Ἀργότερα κατενόησε τό βαρύ του σφάλμα καί ἔφυγε ἀπό τήν Τρίπολη γιά νά φτάσῃ στήν Σμύρνη, ὅπου ἐργαζόταν μετανοημένος καί σκεπτόμενος πώς θά ξεπλύνῃ τή μεγάλη ντροπή.

Πέρασε ἀπό τήν Σμύρνη στίς Κυδωνιές καί ἀπό ἐκεῖ στή Χῖο ,ὅπου συνάντησε τόν Ἅγιο Μακάριο, Ἐπίσκοπο Κορίνθου, ὁ ὁποῖος  ἡσύχαζε ἐκεῖ.

Στόν Ἅγιο Μακάριο ἐξομολογήθηκε καί ἐκεῖ πῆρε τή μεγάλη ἀπόφαση, νά ἐπιστρέψῃ στήν Τρίπολη, ὅπου εἶχε ἀρνηθῇ τόν ἀληθινό Θεό, καί νά ὁμολογήσῃ ὅτι εἶναι πάλι Χριστιανός Ὀρθόδοξος, ὅτι εἶναι ὁ Δημήτριος.

Ἔτσι καί ἔγινε.

Ἀφοῦ ἔφτασε στήν Τρίπολη, συνήντησε τόν Ἀρχιερατικό Ἐπίτροπο τῆς Τριπόλεως, Ἱερέα Άντώνιο, ἐφημέριο τοῦ τότε Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τῆς Τριπόλεως, στόν ὁποῖον ἐκμυστηρεύτηκε τήν μεγάλη του ἀπόφαση.

Μετά ἀπό λίγες ἡμέρες, τήν Τρίτη τῆς Ἑβδομάδος τοῦ Θωμᾶ, 14 Ἀπριλίου τοῦ 1803, ὁμολόγησε μέ θάρρος καί παρρησία μεγάλη τήν πίστη του στόν ἀληθινό Θεό καί ἀξιώθηκε μαρτυρικοῦ στεφάνου, τήν κεφαλήν ἀποτμηθείς ὑπό τοῦ ἀπίστου τυράννου πλησίον τῆς σιταγορᾶς τῆς Τριπόλεως, στόν τόπο ὅπου εὑρίσκεται σήμερα Ἱερός Ναός τιμώμενος στή μνήμη Του.

Τόν βίο του ἔγραψε ὁ Νικηφόρος ὁ Χῖος, μαθητής τοῦ Ἁγίου Μακαρίου καί ὁ Ἰωσήφ Νικολάου Καρώνης, τότε διάκονος τοῦ Δεσπότη τῆς Τριπολιτσᾶς καί μετέπειτα Ἐπίσκοπος Ἀνδρούσης, ὁ ὁποῖος συνέθεσε καί τήν  ἀσματική ἀκολουθία πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου, εὐθύς μετά τό μαρτύριό του.

Ὁ Διάκονος Ἰωσήφ, παρηκολούθησε τήν πορεία πρός τό μαρτύριο τοῦ Νεομάρτυρος Ἁγίου Δημητρίου καί διασώζει μέσα ἀπό τούς  ὕμνους καί τό συναξάρι συγκλονιστικά στοιχεῖα.

Ἐνῶ ὁ Μάρτυς ὁδηγεῖτο στό μαρτύριο οἱ Τριπολιτσιῶτες, ἀψηφώντας τό φόβο, ἔτρεχαν κοντά του, μέ ἀναμμένα κεριά καί λιβανιστήρια μέσα στά ὁποῖα ἔκαιαν θυμίαμα καί τόν παρακαλοῦσαν νά δέεται καί γι’ αὐτούς ὅταν θά βρεθῇ στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Μετά τήν ἀποτομή τῆς Τιμίας Κεφαλῆς του ὁ Διάκονος Ἰωσήφ, ἔβαψε τό μαντήλι του στό αἷμα τοῦ Μάρτυρος καί μέ αὐτό ἐσταύρωσε τό ἑτοιμοθάνατο παιδί τοῦ ἀδελφοῦ του, τό ὁποῖο ἀμέσως ἐθεραπεύθη. Πρόκειται γιά τό πρῶτο θαῦμα, τό ὁποῖο ἐπετελέσθη διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου καί μετά τό ὁποῖο πολλά ἄλλα ἐπηκολούθησαν κυρίως θεραπεῖες δαιμονιζομένων.

Πολλοί ἐξ αὐτῶν φώναζαν «Μᾶς ἔκαψε ὁ κοψοκέφαλος» ἐννοώντας τόν ἀποτμηθέντα τήν κεφαλήν, τρισμακάριον Δημήτριον.

Τό Λείψανό του ἀκέφαλο, τό πέταξαν οἱ Τοῦρκοι μετά τρεῖς ἡμέρες, ἔξω ἀπό τά τείχη τῆς πόλεως, ἀπ΄ ὅπου, τό πῆραν εὐλαβικά τά ἅγια χέρια τῶν Μοναχῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου τῶν Βαρσῶν καί τό μετέφεραν στό Μοναστήρι, ὅπου τό ἐνεταφίασαν μέ τίς μαρτυρικές τιμές ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. (Ὁ τάφος του δεικνύεται μέχρι σήμερα, δεξιά τῶν εἰσερχομένων στό Καθολικό τῆς Μονῆς).

Σήμερα ἡ Ἁγία Κάρα, εὑρίσκεται στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Βασιλείου Τριπόλεως, σέ ἀργυρᾶ Λειψανοθήκη, τοποθετημένη σέ καλλιμάρμαρο προσκυνητάρι.

Τά ὑπόλοιπα Λείψανά Του τοποθετήθηκαν κατ’ ἀρχάς, μετά τήν ἀνακομιδή (1909) σέ ξύλινη λειψανοθήκη καί ἀργότερα σέ ἀργυρά, ἡ ὁποῖα τά τελευταῖα ἔτη  ἐπί τῆς ἡγουμενείας στή Μονή Βαρσῶν, τοῦ νῦν Μητροπολίτου Πατρῶν κ. Χρυσοστόμου, ἀντικαταστάθηκε μέ ἄλλη βαρύτιμη ἀργυρά λάρνακα, ἡ ὁποία τοποθετήθηκε σέ ξυλόγλυπτο κουβούκλιο ἐντός τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς.

Περί τῆς Ἁγίας βιοτῆς καί Πολιτείας τοῦ Νεομάρτυρος ἔγραψε ἐπίσης ὁ νῦν Μητροπολίτης Πατρῶν κ. Χρυσόστομος, ὡς Ἱεροκήρυξ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας.

Ὁ Νεομάρτυς Ἅγιος Παῦλος...

γεννήθηκε στό χωριό Σοπωτό, σημερινή Ἀροανία τῶν Καλαβρύτων. Τό κατά κόσμον ὄνομά του ἧτο Παναγιώτης Πανουτσόπουλος.

Νωρίς ἔφυγε ἀπό τό χωριό του καί ἔφτασε στήν Πάτρα ὅπου ἔζησε κάποια χρόνια, ἐργαζόμενος σάν τσαγκάρης. Ὕστερα πῆγε στήν Τρίπολη ὅπου ἀλλαξοπίστησε καί αὐτός, ὅπως συνέβη καί μέ τόν Νεομάρτυρα Δημήτριο.

Ἡ μητέρα του ὅταν ἔμαθε ὅτι τό παιδί της Τούρκεψε, φόρεσε μαῦρα καί κλείστηκε στό σπίτι της καί ἔκλαιε ἀπαρηγόρητα, λέγοντας σέ ὅσους τήν ρώταγαν, ὅτι ὁ Παναγιώτης πέθανε.

Μετά ἀπό λίγο καιρό  ἡ μάνα τοῦ Παναγιώτη πέθανε ἀπό τή στενοχώρια της.

Ὁ γυιός της στήν Τρίπολη, τό ἔμαθε ἀπό κάποιο συγχωριανό του, μέ τόν ὁποῖο συναντήθηκαν τυχαῖα. Λυπήθηκε πολύ καί πῆρε τήν μεγάλη ἀπόφαση, ὁρκισμένος στή μνήμη τῆς μάνας του νά μετανοήσῃ.

Πῆγε στό Σοπωτό καί πάνω ἀπό τό μνῆμα τῆς μάνας του πού τό πότισε μέ τά δάκρυα του, ἔδωκε στήν ἅγια ψυχή της τήν ὑπόσχεση λέγοντας: «Μάνα μου, μέ τό αἷμα μου θά ξεπλύνω τή μεγάλη ντροπή καί τό κακό ποῦ σέ ἔκανα. Μάνα μου συγχώρεσέ με».

Ἔφτασε στό Ἅγιο Ὄρος ὅπου ἔγινε μοναχός, στήν Μονή τῆς Μεγίστης Λαύρας, μέ τό ὄνομα Παῦλος. Ὡς Μοναχός Παῦλος, γύρισε στήν πόλη πού ἀρνήθηκε τό Χριστό, στήν Τρίπολη καί παρουσιάστηκε στόν Τοῦρκο Διοικητή, ὅπου ὁμολόγησε τήν πίστη του στό Τριαδικό Θεό. Παρά τίς ὑποσχέσεις καί τά τερτίπια τῶν ἀπίστων, ὁ Παῦλος ἔμεινε σταθερός καί ἀμετακίνητος στή Ὀρθόδοξη πίστη καί ὑπέστη μαρτυρικό θάνατο, ἀποτμηθείς τήν κεφαλήν στίς 22 Μαΐου 1818, πλησίον τοῦ σεραγίου τοῦ πασᾶ τῆς Τριπολιτσᾶς.

Ἦταν τότε μόλις 28 ἐτῶν.
Στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου του ἐκτίσθη Ναός πρός τιμήν του.

Τό σεπτό Λειψανό Του μεταφέρθηκε ἀπό εὐσεβεῖς χριστιανούς καί ἐνταφιάστηκε σέ αὐλή οἰκίας εὐλαβοῦς χριστιανοῦ,πλησίον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Τριπόλεως. Ἀργότερα ἔγινε ἡ ἀνακομιδή τοῦ Ἱεροῦ Του Λειψάνου καί ἔλαβον ἐξ αὐτοῦ οἱ προστρέξαντες φιλάγιοι κάτοικοι τῆς πόλεως. Τμῆμα μικρό, σώζεται στή Ἱερά Μονή Βαρσῶν, ἐντός τῆς Λειψανοθήκης ὅπου φυλάσσονται τά Ἱερά Λείψανα τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Δημητρίου.

Τό Ράσο τοῦ Ἁγίου, ἡ Ζώνη του καί κομμάτια τοῦ ζωστικοῦ του, φυλάσσονται στήν Ἱερά Μονή Ἁγίας Ματρώνης Ὕδρας, ὅπου εἶχαν μεταφερθῇ ἀπό συγγενῆ τοῦ Μάρτυρος ἡ ὁποία ἔγινε μοναχή στήν ὡς ἄνω Ἱερά Μονή.