Οδήγηση σε δρόμο τής Αθήνας, με διπλανά εκατέρωθεν ρεύματα κυκλοφορίας...
Μού έλεγε πρό ημερών ο φίλος μου ο Γιάννης, περαστικός και πάλι από τους δρόμους της Πάτρας, για κάποια συναισθήματα πού δοκιμάζει όταν κυκλοφορεί στους ενθάδε δρόμους της πάλαι ποτέ συμπαθέστατης Πολιτείας μας. Τά γράφω σε ελεύθερη απόδοση!
«…Έχω γυρίσει πολλές πολιτείες, μικρές και μεγάλες, πλούσιες και συμφοριασμένες, πλουμιστά φωτισμένες και φοβερά σκοτεινές, αλλά αυτό το κακό πού εσείς οί Πατρινοί έχετε βαλθεί να κάνετε στην κυκλοφορία σας, το βλέπω να ξεχωρίζει για τον τρόπο πού γίνεται και για την παιδεία οδήγησης πού δείχνει να έχετε ! Και εάν κάνω λάθος, παρακαλώ διόρθωσέ με», μού είπε.
Και συνέχισε:
«…Άδειοι δρόμοι λοιπόν μπροστά μου, με το πλάτος τους να χωράνε άνετα 3 και μισό αυτοκίνητα, ( και δεν μιλάω για Εθνικούς δρόμους εάν αυτοί βέβαια μπορεί να ειπωθούν «Εθνικοί;» ), το φανάρι κόκκινο μπροστά, και η ουρά να απλώνεται 50 μέτρα μακριά από το φανάρι στέκοντας ο ένας πίσω από τον άλλο με νέες αφίξεις, και συμμετέχοντας προφανώς με τα αυτοκίνητα, στο σχηματισμό της «μακριάς γαϊδούρας…» και της γαϊδουροκαβαλαρίας, γνωστής από τα μαθητικά παιχνίδια μας…»
--Πολύ τραγικά μού τα λές…
---Άκου και την συνέχεια τώρα. Βρίσκομαι λοιπόν πρώτος στο φανάρι, και παρατηρώ από τον καθρέφτη δίπλα μου τον σχηματισμό να μεγαλώνει και να γιγαντώνεται, περίεργος να ιδώ πού θα φθάσει στο τέλος…
« Άντε παιδιά» σιγοψιθυρίζω, « μά καλά τόσος χώρος ελεύθερος υπάρχει δίπλα σας, δεν βλέπετε ότι χωράτε;
Άντε λοιπόν, μπάτε και λίγο παρά δίπλα να μικρύνει η ουρά, πού πάτε και στεκόσαστε σαν τις κάμπιες καί τίς πάπιες ο ένας πίσω από τον άλλο φθάνοντας την σειρά ως την δεύτερη γωνία πιο πίσω…».
Ένας – δύο πού ξεκόβουν και μπαίνουν στις ελεύθερες λωρίδες εκατέρωθεν, εκμεταλευόμενοι τον ελεύθερο χώρο, συναντούν κορναρίσματα ,αποδοκιμασίες, θα έλεγα και γιουχαϊσματα αυτών πού στέκονται με ευλάβεια στην ουρά της…κάμπιας και πού νομίζουν τώρα ότι χάνουν τα πρωτοτόκια απ΄αυτούς πού σπάνε την σειρά μ΄ αυτή τους την δίπλα-κίνηση!..»
-- Το έχω παρατηρήσει κι΄ εγώ αυτό, του είπα, αλλά μήπως κάποιες φορές φοβούνται να διακινδυνεύσουν μπαίνοντας στο διπλανό ρεύμα ;
-- Έ, όχι φίλε μου ! Χωράνε και παραχωράνε άνετα τις περισσότερες φορές, και άς μη θεωρούνε εξυπνάκηδες αυτούς πού πάνε στην δίπλα γραμμή για να διευκολυνθεί και η κυκλοφορία αλλά κι΄ εμείς, πού αδίκως στεκόμαστε σαν τις πάπιες στην σειρά. Υπάρχει χώρος; Έ, τότε να χωρέσουμε με προσοχή όλοι!
Και άς αφήσουν μερικοί-μερικοί τις μαγκιές πού μόλις σε βλέπουν δίπλα τους όχι μόνο δεν κάνουν χώρο να περάσεις κι΄ εσύ, αλλά πάνε να σε κλείσουν κοιτάζοντάς σε και υποτιμητικά για « το πώς τόλμησες;» να το κάνεις αυτό;
Οδηγητική συμπεριφορά του «Πασά των δρόμων» και του Έλληνα, πού δεν θέλει κανείς να τον προσπεράσει.
Αν μάλιστα έχει και κανένα τζίπ, έ τότε είναι πού δεν πιάνεται ο άνθρωπος αυτός από την εσωτερική μούρλια πού τον διακατέχει ότι « Εγώ, ούκ ειμί, όπως οί άλλοι των ανθρώπων… !».
Θα έλεγα λοιπόν,
«Εάν εσείς φοβάστε να το κάνετε αυτό, και θέλετε να μαζεύεστε ο ένας πίσω από τον άλλο μέχρι τα διόδια του Ρίου ( αν υποθέσουμε ), δεν έπεται ότι αυτός είναι και ο σωστός τρόπος οδήγησης. Άντε να το κάνετε αυτό στην Αθήνα, ή σε καμιά άλλη μεγαλούπολη, και θα δείτε με πόσες μούτζες και πόσα τρακαρίσματα θα φεύγατε…
Αλλά δυστυχώς, με κάτι τέτοια και παρόμοια έχετε δημιουργήσει εδώ στην Πάτρα από μόνοι σας κυκλοφοριακό έμφραγμα, και μετά φωνάζετε ότι σας φταίει το διπλοπαρκάρισμα. Είναι κι΄ αυτό, συμφωνώ μαζί σας, αλλά δεν είναι μόνο αυτό!...» κατέληξε.
Ρέ, μπάς και ο φίλος ο Γιάννος έχει και λίγο δίκιο; σκέφθηκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου