Τό Patrablog εύχεται ευλογημένα καί Άγια Χριστούγεννα σέ φίλους καί εχθρούς ( άν υπάρχουν...)
Μία ωραία αγιογραφία τής Γέννησης τού Χριστού μέ πολύ ζωντανά χρώματα!
Τα παλιά χρόνια, όταν πηγαίναμε να πούμε τα Κάλαντα, δεν χρησιμοποιούσαμε τούτη τη λέξη.
Τη λέξη Κάλαντα δεν την αναφέραμε σχεδόν καθόλου στο χωριό μας. Λέγαμε μόνο πως, θα πάμε να πούμε «τα Τραγούδια».
Κι όταν ρωτούσαμε τα άλλα παιδιά, αν θα τα πουν, τους λέγαμε:
«Θα πάτε στα Τραγούδια; Ή θα πάτε να πείτε τα Τραγούδια;»
Κι αυτή η «δουλειά» γινόταν πάντα αργά το απόγευμα, γιατί νωρίτερα δεν θα βρίσκαμε κανένα να μας ακούσει...
+++++++++++++++++++++++++
" ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ;" -- " ΤΑΠΑΝ ΑΛΛΟΙ..."
====================================
Έτσι, το απόγευμα, μόλις χτύπαγε ο παπα-Δημήτρης την καμπάνα για τον εσπερινό, όλα τα παιδιά δύο-δύο, τρία-τρία ξεχύνονταν στους δρόμους, για να πουν τα Κάλαντα και γέμιζε το χωριό από τις χαρούμενες φωνές τους.
Έτρεχαν από γειτονιά σε γειτονιά και προσπαθούσαν να περάσουν από όσο πιο πολλά σπίτια μπορούσαν, για να πουν τα Κάλαντα και να πάρουν τα φιλέματα.
Κάλαντα στό χωριό! ( άν ψάξουμε στήν φωτογραφία πιθανόν να βρούμε καί τον εαυτό μας...)
Μέ τρομπόνια, γκράν κάσες, τύμπανα, σουράβλια, καραμούζες καί μέ τό απαραίτητο πηλίκιο Γυμνασίου μιά πειθαρχημένης μαθητικής περιόδου πού βλέποντας τα σημερινά χάλια της θα λέγαμε ότι περισσότερο ωφέλησε παρά έβλαψε...
Με το χτύπημα της πόρτας, τα παιδιά ταυτόχρονα -γιατί δεν ήθελαν να χάνουν χρόνο- φώναζαν κιόλας:
«Να τα πούμε;»
« Πέστε τα… », συνήθως, ακουγόταν η φωνή της νοικοκυράς, πριν καλά-καλά τους ανοίξει την πόρτα.
Τα τελευταία χρόνια τα Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα τα λένε όπως και στα περισσότερα μέρη της πατρίδας μας:
«Καλήν εσπέρα, άρχοντες, αν είναι ορισμός σας,
Χριστού τη θεία γέννηση να πω στ' αρχοντικό σας …»
Παλαιότερα όμως, μέχρι τα μέσα περίπου του περασμένου αιώνα, στο χωριό μας τα έλεγαν κάπως διαφορετικά, που μπορεί να έμοιαζαν λίγο με αυτά κάποιων άλλων κοντινών χωριών και όχι μόνο, όμως υπήρχαν και κάποιες μικρο-διαφορές. Αυτός είναι και ο λόγος τούτης της καταγραφής.
Ας παρακολουθήσουμε τώρα τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα όπως τα λέγαμε εκείνα τα -όχι και τόσο μακρινά- χρόνια:
«Χριστούγεννα πρωτόγεννα, πρώτη γιορτή του χρόνου.
Εβγάτε δείτε μάθετε, (α)πόψ' ο Χριστός γεννιέται.
Γεννιέται κι αναθρέφεται στο γάλα και στο μέλι.
Το μέλ(ι) το τρώνε οι άρχοντες, το γάλα οι αντρειωμένοι.
Όσες λαμπάδες και κεριά στης Παναγιάς την πόρτα
τόσα καρφιά και πέταλα στους Τούρκους τα κεφάλια.
Κι' εδώ που τραγουδήσαμε πέτρα να μη ραΐσει
Κι' ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει,
Να ζήσει χρόνια άπειρα και μέρες σαν την άμμο!
Και πάντα κατέληγαν με το: Κι' άπου χρόν'.»
Στο τέλος, όσοι βρίσκονταν στο σπίτι -πολύ δε περισσότερο η νοικοκυρά- τους έλεγαν:
«Να είστι καλά πιδιά, να 'ρθιτι κι τ' χρόν' να μας τα πείτι...»
Στη συνέχεια τα φίλευαν με χρήματα, αλλά και με διάφορα γλυκίσματα και ξηρούς καρπούς (κουραμπιέδες, μελομακάρονα, σύκα, καρύδια, αμύγδαλα κ.λ.π.) και αμέσως έφευγαν τρέχοντας γι' άλλο σπίτι...
Αργά το βράδυ, τα παιδιά της κάθε παρέας-κομπανίας μαζεύονταν σε ένα από τα σπίτια τους και αφού μοίραζαν τα φιλέματα, κατάκοπα -όπως ήτανε από το τρεχαλητό- καληνύχτιζαν και πήγαιναν για ύπνο και για όνειρα γλυκά, όπως τους το εύχονταν και οι παρευρισκόμενοι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου