Αναμνήσεις από το Άγιο Όρος ! Το πρώτο μου ταξίδι…

Δορυφορική φωτογραφία τού Αγίου Όρους...



Ψάχνοντας – ψάχνοντας στο «πονηρό και ακάθαρτο» ( ως επί το πλείστον ) Διαδίκτυο, μπορείς να συναντήσεις ότι βάλει ο νούς σου, όλα φύρδην – μείγδην σκορπισμένα, « πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ερριμένοι…», καλοί και κακοί, κλέφτες και λωποδύτες, ηθικοί και ανήθικοι, άνθη του καλού και της κοπριάς τριαντάφυλλα…


Στις πάντα προσεκτικές μου, κατά το δυνατόν, αναζητήσεις, βρήκα και ένα πολύ ενδιαφέρον οδοιπορικό για το Άγιο Όρος, γλαφυρά γραμμένο από κάποιον αδελφό συμπολίτη, αγνώστου ταυτότητος αλλά τοπικής ενδημικότητος, ένα κείμενο πολύ παραστατικό πού μού άρεσε και το οποίο σκέφθηκα να το καταθέσω εδώ, μήπως και ωφεληθούν οί περισσότεροι…

Σκέφθηκα ακόμη τό κείμενο αυτό να το παρουσιάσω σε κάποιες συνέχειες αναμίξ των άλλων θεμάτων, ώστε να μη επιβαρύνω τους ευγενείς παρακολουθητάς ( ! ) αυτού του blog βαρώντας τους συνέχεια με θρησκευτικά θέματα…

Υπάρχουν βέβαια και τα εκκρεμή θέματα της καθημερινότητας, πού πάντα όμως θα υπάρχουν, από τις κορίνες και τους εμπόρους πού θέλουν την Πάτρα μπάχαλο για να πουλάνε πραμμάτειες καί να τα οικονομάνε, από τα εγκλήματα σε τοπικό επίπεδο και βεβαίως το μεταναστατευτικό πού θα μας το έλυνε τον Μάϊο ο γνωστός Καθηγητής των Εσωτερικών και τώρα τελειώνει και ο Ιούνιος και φώς ακόμη δεν είδαμε ( μεγάλη φερεγγυότητα λόγων έχεις κύριε Υπουργέ μου, και είναι καμάρι μας, καμάρι πράγματι Ελληνικό να σ΄ έχουμε σ΄αυτή την περίοπτη θέση …), αλλά και από διάφορα τέλος πάντων ψιλοπράγματα πού απασχολούν την τοπική κοινωνία…

Άς ταξιδεύσουμε λοιπόν σήμερα κι΄ εμείς, νοερά για το Άγιο Όρος…




===========================

Μέσα της δεκαετίας .... Τρεις φιλοι γύρω στα 19 συναντιούνται στα ΚΤΕΛ Πατρών.
Ενας απ αυτούς και ο γράφων. Βραδάκι-Ιούνιος - ζέστη…

Εχοντας πρόσφατα ακούσει κάποια διήγηση, έκριναν σκόπιμο να επισκεφτούν το Ορος. Οχι όμως μόνο το Ορος. Σχεδίασαν να πάνε κάποιες λίγες μέρες εκεί, και εν συνεχεία να κατηφορίσουν για Σποράδες, Σκιάθο και Σκόπελο.

Εξάλλου το να πάνε αποκλειστικά και μόνο στο Αγιο Ορος αποτελούσε γι αυτούς κάτι πέραν της λογικής τους και της γενικότερης διάθεσης που συνήθως έχουν οι νέοι, όσο αφορά τις καλοκαιρινές διακοπές. Εκεί δεν έχει γυναίκες! Ξυπνάς ξημερώματα! Οι καλόγεροι θα είναι σίγουρα φορτικοί και γκρινιάρηδες!


Μια άλλη δυσκολία είναι το πώς θα το πεις στους γονείς σου!

Και ειδικά στη μητέρα.

Καλύτερα να πεις στη μάνα σου ότι θα πας διακοπές στο Αφγανιστάν ή στη λωρίδα της Γάζας ή στην Βηρυττό εν μέσω βομβαρδισμών, παρά να της πεις ότι θα πας στο Αγιο Ορος!

Ανήκουστο! Πάει το παιδί! Θα το κρατήσουν εκεί διά της βίας! Θα του κάνουν άλλα κι άλλα.....οι καλόγεροι!

Τελικά όμως συναντηθήκαμε για να φύγουμε! Πρώτα για το Ορος και αν δεν μας αρέσει ή μας πρήζουνε εκεί, τότε φεύγουμε για Σποράδες.

Ημουν σχεδόν άθεος, αλλά θα μπορούσα να πω ότι διατηρούσα έναν κάποιο σεβασμό για την πίστη των άλλων. Ως εκεί όμως, τίποτα παραπάνω.

Και μάλιστα θα μπορούσα να πω ότι στο Αγιο Ορος θα πηγαίναμε καθαρά από περιέργεια. Και για ΠΛΑΚΑ! Με στόχο εκτός της ικανοποίησης της περιέργειάς μας, να κάνουμε και το κομμάτι μας.

Να χασκογελάσουμε με τους συντηρητικούς και κολλημένους περίεργους ρασσοφόρους.

Να ζήσουμε μαζί τους για να τους περιεργαστούμε, ως παράξενα όντα, να τους λοιδωρήσουμε, εμείς οι έξυπνοι φοιτητές, οι μορφωμένοι αστοί!

Τρομάρα μας! Που νάξερα.....

Το λεωφορείο έφευγε από Πάτρα για Θεσσαλονίκη γύρω στις 9 με 10 το βράδυ και έφτανε Θεσσαλονίκη κατά τις 5 το πρωί. Ολονύκτιο ταξίδι - ταλαιπωρία. Στροφές - φουρκέτες και μετά ευθείες. Την διαδρομή δεν γινόταν να την ευχαριστηθεί το μάτι μέσα στο σκοτάδι.

Εν τέλει φτάσαμε! Και τώρα πως πάμε Ουρανούπολη?
Ουρανούπολη! Παιδιά για να πάτε εκεί πρέπει να πάτε στον σταθμό Χαλκιδικής, είναι στην άλλη άκρη της πόλης!

Και πώς θα πάμε?
Με ταξί.

Τρέξτε να προλάβουμε! Κατά τις 6 φεύγει!
Προλάβαμε!

Λίγος κόσμος. οι πιο πολλοί λαϊκοί και κάποιοι μοναχοί. Το λεωφορείο έφυγε. Ο ήλιος ξημέρωσε. Τι όμορφη η Χαλκιδική! Πόσο πράσινη! Σαν καρτ ποστάλ από κάτι χώρες της Βόρειας Ευρώπης!









Ουρανούπολη, η ώρα 9 περίπου. Ησυχα. Κατηφορίζουμε στην θάλασσα. Ενα εντυπωσιακό κτίσμα μπροστά μας, ο Πύργος.

Τι καταπληκτικό καλωσόρισμα τών μέσα κατοίκων, στους απ΄ έξω…

Το καίκι θα φύγει σε λίγο. Είναι μια απλή μεγαλούτσικη ξύλινη βάρκα, με πάγκους αριστερά και δεξιά, αλλά και δύο σειρές ξύλινα καθίσματα στο κέντρο, που κι αυτά κοιτάζουν προς τα πλάγια και όχι εμπρός.

Μπαίνοντας στο καϊκι δώσαμε τις ταυτότητές μας. Μας είπαν ότι θα τις πάρουμε στις Καρυές, όταν θα βγάλουμε τα διαμονητήριά μας!

Τι είναι οι Καρυές? Τι είναι τα διαμονητήρια? Γιατί να μην κρατήσουμε τις ταυτότητες και να τις επιδείξουμε οι ίδιοι σ΄ αυτόν που θα μας δώσει τα διαμονητήρια?Τέλος πάντων.

Το καίκι ξεκινάει. Τα τελευταία σπίτια του έξω κόσμου μπροστά μας. Τα πιο πολλά περιποιημένα, θα τα έλεγες βιλίτσες. Αραιώνουν , τελειώνουν, τελείωσαν.

Μια ανομοιομορφία στην βλάστηση της χερσονήσου παρατηρείται σε κάποιο σημείο, σαν να αποτελεί κάτι σαν σύνορο,σαν όριο. Κάτι σαν απομεινάρι παλιού τείχους δίπλα. Πιο κάτω, στη θάλασσα, ένα περίεργο ερειπωμένο οίκημα.

Περνάμε όντως τα σύνορα! Αυτό το κτίσμα είναι εντός του Ορους. Αντε παιδιά, βίρα τις άγκυρες καί καλά να περάσουμε…


ΣΥΝΕΧΕΙΑ…

( ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΝ ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΖΩ …)

Μπροστά μας είναι ένας κάβος ορεινός. Κόβει την θέα. Είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι περνώντας τον, θα ανοιχτεί μπροστά μας η πλήρης άποψη του πράγματος.

Μα που πάμε αλήθεια? Τι πάμε να κάνουμε?

Εν τάξει οι άλλοι συνταξιδιώτες στο πλοιάριο, μεγάλοι σε ηλικία οι περισσότεροι, πάνε να σώσουν την ψυχή τους, εμείς τι δουλειά έχουμε?

Περνάμε τον κάβο. Κάποια κτήρια σκάνε μύτη. Σε λίγο μπροστά μας ένα μοναστήρι! Κι όμως δεν ειναι μοναστήρι! Ηταν κάποτε. Σώζεται το τείχος του και ένας μπλε ή πράσινος τρούλος εντός.

Κι όμως το ταπεινό αυτό ερείπιο μας φαίνεται ένας παραδεισένιος κόσμος προς εξερεύνηση. Εννοείται ότι τίποτα το πνευματικό δεν σκιρτά μέσα μας, απλά μια τρομερή επιθυμία να πάμε παντού αμέσως, να τα μάθουμε όλα, να καταλάβουμε τι γίνεται, να δούμε ό,τι περισσότερο!

Να κι άλλα οικοδομήματα! Αυτό το επόμενο είναι απίστευτο, εντυπωσιακό μοναστήρι, με τεράστιο πύργο και με λιμανάκι.
Ούτε αυτό είναι μοναστήρι!

Είναι ο αρσανάς της Ζωγράφου, της Βουλγαρικής μονής.

Αντε ξανά ερωτήματα, τι ειναι αρσανάς? Υπάρχουν βουλγάρικα μοναστήρια? Μια πληθώρα γνώσεων που μας διαφεύγουν! Για να τα μάθεις όλα αυτά πρέπει να έρθεις πολλές φορές και το κυριότερο πρέπει να χάσεις ενδεχόμενα άλλα μέρη (πχ Σαντορίνη, Κέρκυρα, Ρόδο κλπ), να τα θυσιάσεις για το ίδιο μέρος, δηλαδή τον Αθω. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.

Επιτέλους εμφανίζονται τα πραγματικά μοναστήρια!





Η Δοχειαρίου , η Ξενοφώντος, το Ρώσικο!
Δέος!

Η λαμπρή και πλήρης ελληνική γλώσσα, χάνει το μεγαλείο της, δεν μπορεί να περιγράψει τίποτα. Με γουρλωμένα μάτια και ανοιχτά στόματα, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε ,να εφεύρουμε άλλα εκφραστικά μέσα, για να βγάλουμε προς τα έξω τα εντός μας.

Να και η Δάφνη, φτάσαμε. Αποβίβαση.
Ενα μικρό χωριουδάκι, συμπαθητικό.

Κατευθείαν στο λεωφορείο. Υποχρεωτικά! Είστε υποχρεωμένοι να πάτε στις Καρυές, στην Ιερά Επιστασία, να πάρετε τα διαμονητήρια. Θα σας επιστραφούν εκεί οι ταυτότητές σας και μετά είστε ελεύθεροι να πάτε όπου θέλετε.

Εδώ πρέπει να ανοίξει μια παρένθεση...

Εκείνη την εποχή, το καραβάκι από Ουρανούπολη πήγαινε κατευθείαν Δάφνη χωρις να σταματήσει κάπου αλλού. Το ίδιο έκανε και το καραβάκι από Ιερισσό, όταν βέβαια το επέτρεπε ο καιρός, πήγαινε απευθείας Ιβήρων.

Από Δάφνη ή Ιβήρων οι προσκυνητές ανέβαιναν υποχρεωτικά Στις Καρυές με λεωφορεία, έπαιρναν τα διαμονητήριά τους και στη συνέχεια ήταν ελεύθεροι να πάνε όπου θέλουν. Ο μόνος δρόμος που υπήρχε ήταν αυτός. Από Δάφνη στις Καρυές και από κει στην Ιβήρων. ΤΕΛΟΣ!

Μπορούσες να ξανακατέβεις Δάφνη ή Ιβήρων με το διαμονητήριό σου και με τα πλοιάρια να πας στις παραλιακές μονές που προηγουμένως δεν μπορούσες να κατέβεις κλπ.

Δεν έκλεινες θέση εισόδου στο Ορος, ούτε έπαιρνες τηλέφωνο σε κάποια μονή όπως τώρα, μια και όπουδήποτε να πήγαινες σε δεχόντουσαν.

Και όπου δεν έπιανε το καραβάκι μπορούσες να πας μόνο πεζή ή με μουλάρι. Βέβαια οι επισκέπτες ήταν λιγοστοί σε σχέση με τώρα.
Κλείνει η παρένθεση


Στοιβαζόμαστε στο λεωφορείο στη Δάφνη, ο ένας πάνω στον άλλον. Παλιό το όχημα, από κείνα τα πράσινα με την καμπύλη στην οροφή τους.

Στις μπροστινές θέσεις κάθονται μοναχοί, λογικό ,τιμής ένεκεν.

Κάτι περίεργο σ αυτούς τους μοναχούς διαφαίνεται. Δεν μοιάζουν σαν τους ρασσοφόρους του έξω κόσμου. Ούτε στην ενδυμασία αλλά – κυρίως – ούτε στην όψη, στο ύφος, στη ματιά.

Το ταλαίπωρο τροχοφόρο ανεβαίνει την ανηφόρα μουγγρίζοντας και σηκώνοντας σύννεφα σκόνης. Κερδίζει γρήγορα ύψος και κάνει στάση- Μονή Ξηροποτάμου. Τυχερό μοναστήρι, είναι το μοναδικό που πάει ο δρόμος στην πύλη του. Κατεβαίνουν 2-3.

Στη συνέχεια η βλάστηση γίνεται οργιώδης. Σαν ένα σώμα, χαμηλή βλάστηση, θάμνοι και δέντρα, όλα ένα. Ζούγκλα!
Περνάμε το ψηλότερο σημείο. Χαμηλά κάτω οι Καρυές ! Απίστευτο! Υπάρχει κανείς αλήθεια που περίμενε, μη έχοντας βέβαια δει φωτογραφίες ή ακούσει διηγήσεις ,ότι η πρωτεύουσα του όρους θα έμοιαζε έτσι?
Εδώ είχε κόσμο πολύ! Το σκηνικό μαγικό! Η πολεοδομία του χώρου και η διαρρύθμιση των κατασκευών πέρα από κάθε φαντασία!

Σαν να γύρισες πίσω 1000 χρόνια ξαφνικά! Μοναχοί, λαϊκοί, ιερείς. Αγωγιάτες πολλοί με μουλάρια!

Ανάψαμε τσιγάρο κοντά στο Πρωτάτο. Απαγορεύεται μας λέει κάποιος μοναχός! Δεν μας άρεσε αυτό! Ακόμα δεν ήρθαμε κι άρχισαν οι απαγορεύσεις!

Μια μικρή ουρά σχηματίζεται εντός του κτηρίου της Ιεράς Επιστασίας. Φτάνει η σειρά μου να πάρω το διαμονητήριο.

Μήπως είστε μαθητής, φοιτητής, άπορος ή πολύτεκνος; με ρωτά ο μοναχός.
Φοιτητής απαντώ

Γράφει με το χέρι τα στοιχεία μου και μου το δίνει.

Εντύπωση μου κάνει το κόστος. Αν πχ. Η κανονική τιμή του διαμονητηρίου ήταν 200 δρχ, το φοιτητικό έπεφτε στις 50 δραχμές. Δεν θυμάμαι το ποσόν ακριβώς αλλά η μείωση ήταν πολύ μεγάλη ( Σήμερα είναι 25 ευρώ )

Ετοιμοι λοιπόν ξεκινάμε με τα πόδια (το μόνο μέσον) για την Παντοκράτορος.

Λογική διαδρομή φαίνεται βάσει του χάρτη να πάμε Παντοκράτορος – Σταυρονικήτα -Ιβήρων- Φιλοθέου -Καρακάλλου και βλέπουμε…

( ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ 2η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ…)