«Και κηρυχθήσεται ο Λόγος και σπόρος του Θεού σε όλα τά Έθνη, και τότε θα έλθει το Τέλος του Κόσμου…»

Ανάλυση, γιατί είναι άκρως επικίνδυνος, ειδικά αυτός ο Προσωπικός  Αριθμός  της

  ψηφιακής  επιτήρησης…

 

† Επίσκοπος Αὐγουστῖνος

 

Η εξάπλωση του Λόγου του Θεού δια του Ευαγγελίου σε όλα τα γνωστά και άγνωστα έθνη της γής μέσα από τίς σύγχρονες τεχνικές τής Ραδιοφωνίας, Τηλεόρασης, Διαδικτύου και Δορυφόρων δυνάμεθα να πούμε σήμερα ότι έχει κατά μέγιστο μέρος ήδη συντελεσθεί !

Καί άς μή περιμένουμε πάντα, πόδια ευσεβών ιεραποστόλων να καταφθάνουν στα ακραία σημεία της γής με το Ευαγγέλιο στο χέρι για να σπείρουν και εκεί τον Λόγο του Θεού...


ΚΥΡΙΑΚΗ σήμερα, ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό αλλά και πρὸς τιμὴν τῶν Aγίων Πατέρων και ἱεραρχῶν ποὺ συνεκρότησαν τὴν Ἑβδόμη ( Ζ΄) Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.

Εἶναι εκείνη ἡ Σύνοδος ποὺ κατεδίκασε τοὺς εἰκονομάχους καὶ ἀναστήλωσε τὶς εἰκόνες.

Και ὰν σήμερα ἔχουμε εἰκόνες μέσα στις Εκκλησίες, τὸ ὀφείλουμε στοὺς ἀγῶνες ποὺ ἔκαναν οἱ ἅγιοι ἐκεῖνοι Πατέρες τῆς Ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Μέχρι σήμερα μία μεγάλη διαφορὰ ποὺ ἔχουμε μὲ τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι, ὅτι αὐτοὶ ―καὶ μάλιστα οἱ χιλιαστές― εἰκόνες δὲν προσκυνᾶνε ! ( Ούτε να τις βλέπουνε, κατά μία έννοια, δεν θέλουν…).

Εἶναι γυμνὲς οἱ «ἐκκλησίες» τους. Ἐνῷ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶνε γεμάτη εἰκόνες, ποὺ ἀποτελοῦν και τὸν στολισμό της.

* * *

Σήμερα, ἔχει ὁρισθῆ νὰ διαβάζεται ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο ἡ γνωστὴ παραβολὴ τοῦ σπορέως. Τί λέει σ᾿ αὐτὴν ὁ Χριστός;

Κάποιος γεωργὸς λοιπόν γέμισε τὸ δισάκκι του μὲ σπόρο καὶ πῆγε νὰ τὸν σπείρῃ. Ἕνα μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε πάνω σὲ δρόμο ποὺ ἦταν χιλιοπατημένος ἀπὸ ζῷα καὶ ἀνθρώπους· ἔμεινε ἐκεῖ στὴν ἐπιφάνεια, δὲ᾿ ρίζωσε, καὶ ἦρθαν τὰ πουλιὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὸν ἅρπαξαν.

Τὸ δεύτερο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σὲ μέρος ὅπου ἦταν πέτρες· καὶ φύτρωσε μέν, ἀλλὰ δὲν ὑπῆρχε νερὸ καὶ ἔτσι ξεράθηκαν τὰ στάχυα.

Τὸ τρίτο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σὲ  ἔδαφος ποὺ εἶχε χῶμα, ἀλλὰ χῶμα γεμᾶτο ἀγκάθια· καὶ τ᾿ ἀγκάθια μεγάλωσαν, ἔπνιξαν τὸ σπόρο, καὶ δὲν τὸν ἄφησαν ν᾿ ἀναπτυχθῇ καὶ νὰ καρποφορήσῃ.

Τὸ τελευταῖο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σὲ ἔδαφος γόνιμο, καθαρό· ἐκεῖ ὁ σπόρος φύτρωσε καὶ ἀπέδωσε ἀλλοῦ μὲν τριάντα, ἀλλοῦ ἑξήντα, ἀλλοῦ δὲ ἑκατό.

Αὐτὴ εἶναι ἡ παραβολή κατά την οποία, άλλα λέει ὁ Χριστὸς καὶ ἄλλα ἐννοεῖ σε βάθος.Τί άραγε όμως θέλει να μάς πεί  εδώ ;

++++++++++++++

Ἡ παραβολὴ τοῦ Σπορέως εἶνε μιὰ εἰκόνα ἀπὸ τὸν φυσικὸ Γεωργικό κόσμο. Ποιός εἶνε ὁ σπορεύς; Σπορεὺς εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός· αὐτὸς ἔφερε τὸν πνευματικὸ σπόρο ἀπὸ τὸν οὐρανό στην γή.

Καὶ ὁ σπόρος εἶνε ἡ ἁγία του διδασκαλία, ποὺ δὲν ὑπάρχει ἄλλη ἀνωτέρα διδασκαλία ἀπὸ αὐτήν· εἶναι λοιπόν σπόρος ἐκλεκτός.

Καὶ ὅπως ὁ γεωργὸς φροντίζει στὸ χωράφι του νὰ σπείρῃ ἐκλεκτὸ σπόρο, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς πρέπει νὰ φροντίζουμε μέσα στὶς καρδιές μας νὰ σπέρνουμε  τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.

* * *

Ὁ φυσικὸς σπόρος εἶναι βέβαια ἕνα μικρὸ πραγματάκι, ποὺ δὲν τοῦ δίνουμε σημασία. Καὶ ὅμως τί δύναμι ἔχει μέσα του! Φτάνει ἕνας σπόρος ν᾿ ἀποδείξῃ, ὅτι ὑπάρχει Θεός.

Ἂν μπορῇ, ἂς φτιάξει καί ἡ Επιστήμη ἕνα τόσο μικρό σπόρο.

Μέχρι σήμερα, παρ᾿ ὅλες τὶς προόδους της, δὲν τὸ κατώρθωσε. Ἀδύνατον. Τὸ σπόρο, ποὺ τὸ ῥίχνουμε μέσ᾿ στὸ χῶμα, τὸν ἔφτιαξε ὁ Θεός. Καὶ ἔχει δύναμι τεραστία. Φυτρώνει καὶ πρασινίζει ἡ γῆ.

Σπόρος λοιπόν, μὲ τὴ μεταφορικὴ ἔννοια τῆς παραβολῆς, εἶνε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Σπορεὺς εἶνε ὁ Χριστός. Σπορεῖς εἶνε καὶ οἱ κήρυκες τοῦ εὐαγγελίου, σπορεῖς εἶνε καὶ οἱ ἱεράρχαι, σπορεῖς εἶνε καὶ οἱ διδάσκαλοι καὶ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, σπορεὺς εἶνε καθένας ποὺ διαδίδει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἀλλ᾿ ὅπως ὁ σπόρος ἔπεσε σὲ διάφορα ἐδάφη, ἔτσι καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ποὺ κηρύττουν οἱ κήρυκες τοῦ εὐαγγελίου. Ἄλλοτε μὲν πέφτει ἐπάνω σὲ ἔδαφος ποὺ μοιάζει μὲ τὸν πατημένο δρόμο. Καὶ ὅπως στὸν πατημένο δρόμο εἶνε ἀδύνατον νὰ φυτρώσῃ ὁ σπόρος, ἔτσι καὶ στὶς ψυχὲς αὐτές.

1) Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ μένουν ἀδιάφοροι, τελείως ἀδιάφοροι.

Καὶ ἂν ἀκόμη βρίσκωνται μέσ᾿ στὴν ἐκκλησία, δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει τίποτε, δὲν προσέχουν τὰ ἀνεκτίμητα λόγια ποὺ σπέρνει ἡ Ἐκκλησία μας· διότι ἡ θεία λειτουργία, ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θ᾿ ἀρχίσῃ μέχρι τέλους, χίλια λόγια εἶνε· χρυσᾶ λόγια, αἰώνια, σπουδαῖα λόγια. Αὐτοὶ τίποτα.

Καὶ βρίσκονται μὲν ἐντὸς τῆς ἐκκλησίας σωματικῶς, ἀλλὰ ψυχικῶς δὲν εἶνε ἐκεῖ· βρίσκονται ἔξω, ταξιδεύουν πέρα μακριά. Καὶ ὅπως λέει ὁ λαός μας, ἀπὸ τὸ ἕνα αὐτὶ μπαίνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ κι ἀπὸ τὸ ἄλλο βγαίνει. Αὐτὴ εἶνε ἡ πρώτη κατηγορία ἐδάφους ποὺ ἔπεσε ὁ σπόρος· εἶνε δηλαδὴ οἱ ἀδιάφοροι Χριστιανοί.

2) Ἡ ἄλλη κατηγορία εἶνε οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀκοῦνε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἐνθουσιάζονται, εὐχαριστοῦν τὸ Θεό, ἀλλὰ δυστυχῶς εἶνε ὀλιγόπιστοι.

Καὶ ὅταν συμβῇ στὸν βίο τους κάποιο ἐμπόδιο, κάποια δυστυχία, κάποιος θάνατος, κάποιο ἀτύχημα, τότε γογγύζουν πλέον κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ λένε· Ποῦ εἶνε ὁ Θεός; γιατί συνέβη σ᾿ ἐμένα αὐτὸ τὸ ἀτύχημα, αὐτὴ ἡ δυστυχία;… Καὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸ Θεό. Αὐτοὶ εἶνε οἱ ὀλιγόπιστοι.
Πρῶτοι λοιπὸν οἱ ἀδιάφοροι, δεύτεροι οἱ ὀλιγόπιστοι. Τρίτοι;

3) Οἱ τρίτοι εἶνε ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν μὲν καλὲς διαθέσεις, ἀλλὰ ἔχουν μέσα τους καὶ ἀγκάθια.

Ποιά εἶνε τ᾿ ἀγκάθια; Ὅπως ὅπου φυτρώνει ἀγκάθι ἐκεῖ συμπνίγεται ὁ ἀγαθὸς σπόρος, ἔτσι καὶ μέσ᾿ στὶς καρδιὲς αὐτῶν. Ἀγκάθια εἶνε τὰ πάθη. Ποιά πάθη; Ὁποιοδήποτε πάθος, εἶνε ἀγκάθι φοβερό. Τρία ὅμως εἶνε τὰ μεγάλα ἀγκάθια ποὺ πνίγουν κάθε εὐγενῆ προσπάθεια μέσα στὸν ἄνθρωπο. Τὸ πρῶτο εἶνε ἡ φιλαργυρία, τὸ δεύτερο εἶνε ἡ φιληδονία, καὶ τὸ τρίτο ἀγκάθι εἶνε ἡ φιλοδοξία. Αὐτὰ τὰ τρία πάθη εἶνε τὰ μεγάλα ἐκεῖνα ἀγκάθια ποὺ δὲν ἀφήνουν νὰ καρποφορήσῃ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.

4) Τέλος ἕνα μόνο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σὲ ἐκλεκτὸ ἔδαφος· καὶ φύτρωσε, καὶ τὸ 1 ἔγινε 30, 60, 100.

Ποιό ἔδαφος εἶνε αὐτό; Εἶνε οἱ Χριστιανοὶ ποὺ ἀκοῦνε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἐφαρμόζουν μὲ προθυμία. Δὲν ἀκοῦνε μόνο, δὲν ἐνθουσιάζονται μόνο, ἀλλὰ καὶ ἐφαρμόζουν. Αὐτοὶ ἀποτελοῦν τὴν ἐκλεκτὴ μερίδα τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

* * *

Αὐτὴ εἶνε μὲ λίγα λόγια ἡ παραβολή. Ὁμιλεῖ γιὰ τέσσερα διαφορετικὰ ἐδάφη γῆς, ποὺ εἰκονίζουν τὶς τέσσερις κατηγορίες ἀκροατῶν τοῦ θείου λόγου. Στὰ δια αὐτὰ ἐδάφη σπείρεται καὶ σήμερα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Καὶ πρέπει ὅλοι μας, κήρυκες καὶ ἀκροαταί, ν᾿ ἀπαντήσουμε σὲ κάποια ἐρωτήματα.
Ὡς ἀκροαταὶ πρέπει ν᾿ ἀπαντήσουμε στὸ ἐρώτημα·

Εμείς, τί ἔδαφος είμαστε; καὶ τί θέση λαμβάνουμε ἀπέναντι στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ; Είμεθα ἀγαθὴ γῆ ποὺ δέχεται τὸ λόγο τοῦ εὐαγγελίου καὶ καρποφορεῖ; Ἢ μήπως ἡ καρδιά μας εἶνε ἄγονο, λιθῶδες καὶ ἀκανθῶδες ἔδαφος;

Ἂς κοπιάσουμε, γιὰ νὰ κάψουμε τ᾿ ἀγκάθια τῶν παθῶν, νὰ πετάξουμε τὶς πέτρες τῆς ὀλιγοπιστίας, τῶν κακῶν συνηθειῶν, τῶν εἰδωλολατρικῶν καταλοίπων, τῶν ἀντιχριστιανικῶν καὶ σατανικῶν ἠθῶν καὶ ἐθίμων, καὶ ἂς ὀργώσουμε τὸ σκληρὸ ἔδαφος τῆς ψυχῆς μας διὰ μετανοίας, διὰ κατανύξεως καὶ δακρύων, ὥστε νὰ γίνουμε καλὴ γῆ.

Ὅσοι πάλι εἶνε ἱεροκήρυκες καὶ κηρύττουν τὸν θεῖο λόγο, πρέπει ν᾿ ἀπαντήσουν σ᾿ ἕνα ἐρώτημα τοῦ πειρασμοῦ, ποὺ πάει νὰ τοὺς ἀπογοητεύσῃ. Ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ τοὺς λέει· Μὴ κηρύττεις, διότι  οἱ κόποι σου εἶνε σχεδὸν καταδικασμένοι· μόνο τὸ ἕνα τέταρτο τοῦ σπόρου πιάνει, τὰ ἄλλα τρία τέταρτα πᾶνε χαμένα… Τὸν αἰσθάνομαι κ᾿ ἐγὼ τὸ διάβολο καὶ τὸν ἀκούω νὰ μοῦ λέῃ· Τί κάνεις; Κήρυξες κήρυξες κήρυξες, ποιά τὰ ἀποτελέσματα;…

Τί ἔχω ν᾿ ἀπαντήσω σ᾿ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα; Μὲ παρηγορεῖ ἕνας λόγος τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, μεγάλου κήρυκος τοῦ εὐαγγελίου, ποὺ λέει·

«Κήρυξε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, καὶ μὴν ἀπογοητεύεσαι. Κήρυξε. Εἶναι 500 οἱ ἀκροατές; ἂν δὲν ἀκούσουν οἱ πεντακόσοι, θ᾿ ἀκούσουν οἱ 250, οἱ μισοί. Δὲν θ᾿ ἀκούσουν οἱ μισοί; θ᾿ ἀκούσουν οἱ ἑκατό, οἱ πενήντα, οἱ εκοσι, οἱ δέκα, οἱ πέντε…

Αλλά έστω, άς ἀκούσῃ ὁ ἕνας ! Ἕνας και σωστός φτάνει ! ».

Κανείς λοιπόν νὰ μὴν ἀπογοητευθῇ. Ἂς δεχθοῦμε ὅλοι καὶ ἂς καλλιεργήσουμε τὸ θεῖο σπόρο, ὅσες ἀντιξοότητες καὶ ἂν συναντήσουμε.
Εὔχομαι πάντα τὰ αὐτιά σας νὰ εἶνε ἀνοιχτά, γιὰ νὰ ἀκοῦνε καὶ νὰ ἐφαρμόζουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

† Επίσκοπος Αὐγουστῖνος

«  ΟΡΘΟΔΟΞΟ  ΒΗΜΑ »

Η δεύτερη Μεγάλη Παρασκευή της Εκκλησίας μας ! ( 14 Σεπτεμβρίου )

Ο Τίμιος Σταυρός, τό φόβητρο τών δαιμόνων καί τών συνεργών αυτών !

VIDEOs

https://www.youtube.com/watch?v=xGWRAfwJ1AI&t=4s

Μεγάλη εορτή καὶ πανήγυρις, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, είναι η σημερινή μέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού ! Εἶναι σὰν την Μεγάλη Παρασκευή !

Τὸ ἀ­πολυτίκιο, τὰ τροπάρια, ὁ Απόστολος, τὸ Εὐ­αγ­γέλιο, ὅλα ὅσα λέγονται στὴ λατρεία μας τὴν ἅγια αὐτὴ ἡ­μέρα, ὑπενθυμίζουν τὴν ἱστο­ρία τοῦ Χριστοῦ, τὴ θυ­σία τοῦ Γολγοθᾶ, δηλαδὴ τὴν ἀ­γάπη τοῦ Θεοῦ στὸ ἀν­θρώπινο γένος. «Οὕ­τω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κό­σμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογε­νῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀ­πόληται, ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον».
Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ὥστε ἔδωσε τὸ μονάκριβο Υἱό του, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, γιὰ νὰ σωθοῦν ὅλοι ὅσοι θὰ πιστέψουν σ᾽ αὐτόν (Ἰωάν. 3,16). Κάθε σταλαγματιὰ αἵματος ἀπὸ τὶς πληγὲς τοῦ Χριστοῦ μας εἶνε ἱκανή, ἀγαπητοί μου, νὰ ξεπλύνῃ ὅλα τὰ ἁμαρτήματα τῆς ἀν­θρωπότητος διότι «Τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ… καθα­ρίζει ἡ­μᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» (Α΄ Ἰωάν. 1,7).

Ἀλλὰ ἡ σημερινὴ ἡμέρα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ θυσία τοῦ Ἐσταυρωμένου, ὑπενθυμίζει καὶ ἕνα γεγονὸς τῆς ἱστορίας μας. Οἱ Ἑβραῖοι μετὰ τὴ σταύρωσι ἄνοιξαν ἕνα βαθὺ λάκκο, ἔρριξαν μέσα τὸ σταυρὸ καὶ τὸν σκέπασαν μὲ κόπρια καὶ ἀκαθαρσίες.

Εκεί μέσα έμεινε τὸ τίμιο Ξύλο ἐπὶ αἰῶνες...

 

+++++++++++++++++++++++

Μετὰ ὅμως ἀπὸ 300 τόσα χρόνια μία εὐλαβὴς βασίλισσα, ἡ ἁγία Ἑλένη ἡ μητέρα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἀπέδωσε τὴν πρέ­πουσα τιμὴ στὸ σταυρό. Ἦρθε στὰ Ἰεροσόλυ­μα, ἔσκαψε βαθειά, τὸν βρῆκε καὶ τὸν παρέδω­σε στὸν ἐπίσκοπο Ἰεροσολύμων.
Κ᾽ ἐπειδὴ ὁ λαὸς ἤθελε κι αὐτὸς νὰ τὸν δῇ καὶ νὰ τὸν ἀ­σπα­σθῇ, ὁ πατριάρχης ἀνέβηκε στὸν ἄμ­βωνα, τὸν ὕψωσε, ἐνῷ ὅλοι οἱ πιστοὶ ἔλεγαν τὸ «Κύριε, ἐλέησον». Ἔτσι ἡ ἁγία Ἑλένη ἔδειξε τὴν εὐγνωμοσύνη της στὸ Χριστό, ποὺ βοήθησε τὸν υἱό της νὰ νικήσῃ μὲ τὸ «ἐν τούτῳ νίκα».

* * *

Ὁ τίμιος σταυρός! Ὅλοι τὸν ἀγαποῦν, καὶ οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ ἄγγελοι· μόνο οἱ δαίμονες τρέμουν στὸ ἄκουσμα καὶ τὴ θέα του. Ἀλλ᾽ ἂν ρωτήσετε, ποιός ἀπ᾽ ὅλους τοὺς ἁγίους ἀγάπησε τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ περισσότερο, αὐ­τὸς εἶνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Γράφει· «Ἐ­μοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾽ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ» (Γαλ. 6,14). Ἐγώ, λέει, δὲν καυχῶμαι ὅπως ἄλ­λοι γιὰ χρήματα, ἀξιώματα, δύναμι καὶ ἀνθρώπινη σοφία. Ἕνα εἶνε τὸ καύχημά μου, ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου· μὲ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ ἔχει πεθάνει ὁ κόσμος γιὰ μένα κ᾽ ἐγὼ γιὰ τὸν κόσμο.
Ἕνας ἄλλος νεώτερος ἅγιος, ποὺ ἀγάπησε ἐπίσης πολὺ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ μας, εἶνε ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ποὺ μαρτύρησε στὸ Τεπε­λένι τὸ 1779. Ἦταν προφήτης. Προφήτευσε πολλὰ σημερινὰ ἐπιτεύγματα. Θὰ δῆτε, εἶπε, στὸν κάμπο ἁμάξι χωρὶς ἄλογα νὰ τρέχῃ γρηγορώτερα ἀπὸ τὸ λαγό (τὸ αὐτοκίνητο).

Θὰ ᾽ρθῇ καιρὸς ποὺ θὰ ζωσθῇ ὁ τόπος μὲ μιὰ κλω­στή (τὸ τηλέφωνο). Θὰ δῆτε στὸν οὐρανὸ ἀκρί­δες ποὺ θὰ ῥίχνουν φωτιὰ ἀπὸ τὴν οὐρά τους (τ᾽ ἀεροπλάνα). Θὰ ἔρθῃ καιρός, ποὺ θὰ φέρῃ γῦρες ὁ διάβολος μὲ τὸ κολοκύθι του (πύραυ­λοι καὶ διαστημόπλοια). Καὶ κάτι πολὺ σοβαρό·

Θὰ ᾽ρθῇ μέρα ποὺ ὁ διάβολος θὰ βγάλῃ ἕ­να κουτὶ ποὺ θὰ τρελλάνῃ τὴν ἀνθρωπότητα (ἡ τηλεόρασι).
Μεγάλος προφήτης.

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς λοιπὸν ἀγαποῦσε πολὺ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Ὅπου πήγαινε, ἔστηνε ἕνα μεγάλο σταυρὸ καὶ κάτω ἀπὸ τὴ σκιά του κήρυτ­τε. Στὸ τέλος μοίραζε σταυρούς· τέτοιοι σταυ­ροὶ σῴζονται ἀκόμα στὴν Ἤπειρο. Ἀναφέρω δύο θαύματα τοῦ σταυροῦ, ἕνα ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ ἕνα ἀπὸ τὶς διδαχὲς τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ.

Τὸ πρῶτο δείχνει ὅτι ὁ σταυρὸς τιμωρεῖ. Φθάνοντας ὁ ἅγιος σ᾽ ἕνα μικρὸ χωριὸ ἔξω ἀπ᾽ τὰ Τρίκαλα, ἔστησε σταυρὸ καὶ κήρυξε. Ἔμεινε ἐκεῖ ὁ σταυρὸς καὶ περνοῦσαν ὅλοι καὶ τὸν προσκυνοῦσαν. Πέρασε κ᾽ ἕνας Τοῦρκος ἐξουσιαστής. Ὅταν εἶδε τὸ σταυρὸ τί ἔκανε· τὸν διέλυσε, τὸν πῆρε στὸ σπίτι του καὶ τὸν ἔ­­κανε ξυλοπόδαρα τοῦ κρεβατιοῦ του!

Τέτοια ἀσέβεια. Κοιμήθηκε λοιπὸν στὸ κρεβά­τι;
Ἂς μὴ πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, ἐμεῖς πιστεύουμε· ἔγινε σὰν σεισμός, αὐτὸς ἔπεσε κάτω καὶ κυλιόταν ἀφρίζοντας σὰν δαιμονισμένος!
Ὅ­ταν τὸν σήκωσαν δύο δικοί του, συνῆλθε, κα­τάλαβε πὼς αὐτὸ τό ᾽παθε ἀπὸ θεία ὀργὴ γι᾽ αὐ­τὸ ποὺ ἔκανε. Πῆρε τότε στὸν ὦμο τὰ ξύ­λα, τὰ πῆγε στὴ θέσι τους, τὰ συναρμολόγησε καὶ ἔ­φτειαξε πάλι τὸ σταυρό. Στὸ ἑξῆς περνοῦσε κάθε μέρα ἀπὸ ᾽κεῖ, κατέβαινε ἀπὸ τὸ ἄλογό του καὶ προσκυνοῦσε τὸ σταυρό

(βλ. ἐπισκόπου Αὐ­γουστίνου Καντιώτου, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Ἀθῆναι 200023, σ. 76).

Καὶ τὸ δεύτερο θαῦμα, ποὺ δείχνει πότε ἐ­νεργεῖ ὁ σταυρός. Σᾶς μεταφέρω αὐτούσια τὰ λόγια τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ· «Ἦτον ἕνας ἄνθρω­πος ὀνομαζόμενος Ἰουλιανὸς ἀναγνώστης, ὅσ­τις ἐσπούδασε γράμματα μὲ τὸν Μέγαν Βασίλειον, ὁ ὁποῖος ἠθέλησε νὰ γίνῃ βασιλεύς.
Πη­γαίνει λοιπὸν καὶ εὑρίσκει ἕνα μάγον Ἑβραῖ­­ον καὶ τοῦ λέγει· Εἶσαι καλὸς νὰ μὲ κάμῃς βασιλέα καὶ νὰ σὲ κάμω βεζίρη; Τοῦ λέγει ὁ μάγος· Ἀρνήσου τὸν Χριστόν, καὶ ἐγὼ νὰ σὲ κάμω. Λέγει του ὁ Ἰουλιανός· Τὸν ἀρνοῦμαι. Τότε κάμνει ἕνα γράμμα ὁ μάγος καὶ τοῦ λέγει· Πάρε τοῦτο τὸ χαρτὶ καὶ πήγαινε εἰς ἕνα μνῆ­μα ἑλληνικὸ καὶ ρίψε το ὑψηλὰ καὶ θὰ ἔλθουν δαίμονες· καὶ ὅ,τι σοῦ κάμνουν μὴ φοβηθῇς καὶ νὰ μὴ κάμῃς τὸν σταυρόν σου, διότι θὰ φύγουν.

Ἐπῆγεν ὁ Ἰουλιανὸς εἰς τὸ μνῆμα καὶ ρίχνοντας τὸ χαρτὶ ἦλθαν οἱ δαίμονες. Αὐτὸς φοβηθεὶς καὶ κάμνοντας τὸν σταυρόν του ἔφυγον οἱ δαίμονες. Πηγαίνει εὐθὺς εἰς τὸν μάγον καὶ τοῦ λέγει τὰ γενόμενα. Τότε τοῦ λέγει ὁ μάγος· Πήγαινε νὰ σφάξῃς ἕνα παιδὶ καὶ νὰ μοῦ φέρῃς τὴν καρδιά του. Ἐπῆ­γε καὶ ἔσφαξε τὸ παιδὶ καὶ τοῦ ἔφερε τὴν καρ­διά. Τότε κράζει πάλιν τοὺς δαίμονας ὁ μά­γος. Αὐτὸς πάλιν ἀπὸ τὸν φόβον του ἔκαμε τὸν σταυρόν· ἀλλ᾽ οἱ δαίμονες δὲν ἐφοβήθησαν…» (ἔ.ἀ. σσ. 159-160).

Ἔξυπνοι εἶστε καὶ μπο­ρεῖτε ν᾽ ἀπαντήσετε στὸ ἐρώτημα· γιατί τὴν πρώτη φορὰ μόλις ἔκανε τὸ σταυρό του τὰ δαιμόνια ἔφυγαν, ἐνῷ τὴ δευτέρα φορὰ δὲν ἔφυγαν; Διότι τὴν πρώτη φορὰ ἦ­ταν καθαρός, ἐνῷ τὴ δεύτερη φορὰ τὰ χέρια του ἔσταζαν αἷμα παιδιοῦ.
Κάνει ὁ σταυ­ρὸς θαύματα – πότε; Ὅταν τὰ χέρια μας εἶνε καθαρὰ ἀπὸ αἵματα, κλεψιές, ἀτιμίες, ψευδορκίες, ὅ­ταν ὅλο τὸ σῶμα μας εἶνε καθαρὸ ἀπὸ πορνεία, μοιχεία καὶ ἄλλες ἁμαρτίες. Τότε, καὶ μιὰ φορὰ νὰ κάνῃς τὸ σταυρό σου, φτάνει καὶ μὴ φοβᾶσαι.

* * *

Θὰ μποροῦσα νὰ σᾶς διηγηθῶ μύρια παραδείγματα ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ ἔθνους μας, νὰ δῆ­τε ὅτι ὁ σταυρός, ποὺ βρίσκεται καὶ στὴν κορυφὴ τῆς ἑλληνικῆς σημαίας, θαυματουργεῖ. Εἶνε σύμβολο νίκης καὶ ὅπλο ἀήττητο.
Ποιός σταυρὸς ὅμως; ὁ κανονικός. Μερικοὶ δὲν κάνουν σταυρό, νομίζεις πὼς παίζουν βιολί. Εἴμαστε ὀρθόδοξοι; θὰ κάνουμε τὸ σταυρό μας ὅπως συμβουλεύει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς. Ἑνώνουμε τὰ τρία δάχτυλα, ποὺ σημαίνει· Ἁγία Τριάς, Πατὴρ Υἱὸς καὶ ἅγιον Πνεῦμα, ἐλέησον τὸν κόσμο.
Τὰ φέρνεις στὸ μέτωπο ψηλά· για­­τὶ στὰ οὐράνια ἦταν ὁ Χριστός. Μετὰ κάτω· για­τὶ σὰν τὸν ἀετὸ χαμήλωσε καὶ κατέβηκε στὴ γῆ, στὴν κοιλία τῆς Παναγίας Παρθένου. Κατό­πιν δεξιά· «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42). Καὶ ἀριστε­ρά· «Μὴ μὲ βάλῃς στὴν κόλασι, διὰ πρεσβει­ῶν τῆς ὑ­περαγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγί­ων». Τέλος· «Σ᾽ εὐχαριστοῦμε, Κύριε». Αὐτὸς ὁ σταυρός, ὅ­ταν γίνεται μὲ πίστι, κάνει θαύματα.

Παντοῦ ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου λοιπόν. Τὸ πρωὶ μόλις ξυπνᾷς, Χριστιανέ, σταυρώσου.

Σταυρὸ στὸ δρόμο, στὸ χωράφι, στὸ αὐτοκίνητο, στὸ πλοῖο, στὸ τραῖνο, στὸ ἀεροπλάνο. Σταυρὸ τὸ με­σημέρι ποὺ κάθεσαι νὰ φᾷς· μὴ βάλῃς μπου­κιὰ στὸ στόμα δίχως σταυρό. Σταυ­ρὸ τὸ βράδυ· γονάτισε τὰ μεσάνυχτα στὴν ἡ­συχία, γιατὶ μεσάνυχτα καὶ μεσημέρι, ὅπως μαρτυροῦν στατιστικές, εἶνε ὧρες αἰχμῆς τοῦ ἐγκλήματος· γι᾽ αὐτὸ ὁ ψαλμῳδὸς λέει· Σῶσε με «ἀπὸ πράγμα­τος ἐν σκότει διαπορευ­ομένου, ἀπὸ συμπτώματος καὶ δαιμονίου μεσημβρινοῦ» (Ψαλμ. 90,6).
Τὰ μεσάνυχτα στὸν Πόντο καὶ τὴ Μικρὰ Ἀσία τὰ ἀνδρόγυνα εἶχαν ἱερὰ συνήθεια νὰ σηκώνωνται καὶ νὰ προσ­εύχωνται. Τὰ παλιὰ τὰ χρόνια τὰ παι­διὰ μάθαι­ναν νὰ λένε πρὶν κοιμηθοῦν· «Πέφτω κάνω τὸ σταυρό μου, ἄγγελο ἔχω στὸ πλευρό μου…».
Γι᾽ αὐτὸ καταραμένα είναι τὰ χείλη αὐτῶν ποὺ τὸν βλαστημοῦν. Ἂν ἀκούσετε βλάσφημο, νὰ τοῦ πῆτε σὰν τὸν ἅγιο Κοσμᾶ· Νὰ ὑβρίσῃς τὴ μάνα καὶ τὸν πατέρα μου, σὲ συγχωρῶ· νὰ ὑ­βρί­σῃς τὸ Χριστὸ τὴν Παναγιὰ ἢ τὸ σταυρό μου, δὲν ἔχω μάτια νὰ σὲ δῶ.

Σήμερα, ὅπως ὁ Χριστὸς πάνω στὸ σταυρὸ γεύθηκε ξίδι μόνο, τίπο­τε ἄλλο, καὶ εἶπε τὸ «Τετέλεσται» (Ἰωάν. 19,30), ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς τὴν ἅγια αὐτὴ μέρα, σὰν Μεγάλη Παρασκευή, οὔτε ὄρ­γανα οὔτε χοροὺς οὔτε διασκεδάσεις, ἀλλὰ νηστεία (ψωμάκι, ἐλιές, κρεμμύδι), καὶ νὰ λέμε· «Σταυρὲ τοῦ Κυρίου, βοήθει μοι»· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

 

Μιά παλιά ιστορία...Οί «φωτιές του Γηροκομειού καί τής ωραίας Ζάκυνθος», «χορεύοντας για τον αποκεφαλισμένο Αγιάννη, καί «η ωραία, των ΕΣΠΑ, Πανσέληνος…»

 

1) Το σώου με τις φωτιές στό Γηροκομειό αλλά καί εδώ κοντά στην «ωραία Ζάκυνθος» ελπίζουμε να τελείωσε... 

Ο εμπρηστής, ή οι εμπρηστές ( γιατί περί εμπρησμών αυτοθελήτων και συγκεκριμμένων πρέπει να μιλάμε κι΄ όχι «γιατί φύσηξε ο άνεμος κι΄ έσκασε η κουκουνάρα…»), και πάλι διέφυγαν όπως κάθε χρόνο άλλωστε συμβαίνει να διαφεύγουν  και άς ελπίσουμε  ότι όποιος τυχόν συνελήφθη να είναι και ο πραγματικός ένοχος κι΄όχι κανένας αθώος μόνο και μόνο «για να κλείσει ο φάκκελος…( πράγμα πού βλέπουμε ότι πρός τα εκεί πάει, και αλλοίμονο σε όποιον φορτωθεί ένα τσουβάλι χρόνων φυλακή καί μάλιστα αδίκως...»).  
Και το λέμε αυτό γιατί σαν φθάνουν στο δικαστήριο κάτι τέτοιες υποθέσεις συνήθως αθωώνονται επειδή το δικαστήριο θέλει δεμένα περιστατικά με πραγματικά πειστήρια. 
Και άντε τώρα εσύ να βρείς πειστήρια μέσα στην φωτιά και ψύλλους στ΄άχερα. Συνεπώς «αθώος» ο κατηγορούμενος και πάμε παραπέρα…

Κι΄αν είναι πράγματι αυτός πού  έκαψε τόσες χιλιάδες στρέμματα άς κάνουμε υπομονή μήπως τον πιάσουμε του χρόνου αν ξανακάνει το ίδιο…
Εν  τώ μεταξύ όμως σταμάτησαν - άλλο παράδοξο αυτό - και οι φωτιές αυτοκινήτων και δικύκλων μέσα στην Πάτρα με την σύλληψη ενός ακόμη, «αθώου» κι΄αυτού, σύμφωνα πάντα με τον δικηγόρο του. Να δούμε και στο δικαστήριο τον Οκτώβριο τι άλλο θ΄ακούσουμε…

2) Όπως μας μετέφεραν συνέβη σε τοπική Εκκλησία των Πατρών. Στην εορτή λοιπόν του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, του «Αποκεφαλιστή» όπως τον ξέρει και ο λαός, το απόγευμα στην Ιερά Παράκληση του Αγίου πού ως γνωστόν αποκεφαλίστηκε κατά διαταγή του Ηρώδη  ως δώρο όρκου στην Ηρωδιάδα και την Σαλώμη μέσα σε χορευτικό συμπόσιο, εμφανίστηκε ο ιερέας του Ναού λέγοντας ότι «μετά την λιτανεία μη φύγει κανένας γιατί θ΄ ακολουθήσει και χορευτικό ! ». 

 

Έλεος πάτερ μου, έλεος…

 

 Εδώ από τους χορούς σφάξανε σαν το αρνί τον Άγιο κι΄εσύ ημέρα αυστηρής νηστείας πού ούτε λάδι δεν τρώνε οι πραγματικοί Χριστιανοί από αρχαιοτάτων χρόνων, θέλεις από πάνω και να χορέψουμε; 
 

Μ΄αυτά και κάτι άλλα «και δεν είναι τίποτα αυτό και δεν είναι τίποτα το άλλο καί της Παρασκευής το γάλα…» φθάσαμε εδώ πού φθάσαμε και σε κάθε γιορτή Αγίου εδώ στην Μητρόπολη Πατρών ρίχνουμε στο τέλος και το ανάλογο χοροπήδημα «τιμώντες» έτσι τον εορταζόμενο Άγιο, ή την Αγία μάρτυρα. 

Το πώς δεν πέφτει κανένας πολυέλαιος στο κεφάλι μας από την «χαρά» των Αγίων πού μας βλέπουν και ξεφαντώνουμε «τιμώντας» την ανάμνηση των βασάνων τους είναι γρίφος πού ακόμα δεν μπορώ να τον εξηγήσω... Παλαιότερα αυτά δεν τα είχαμε και απορίας άξιον είναι ποιοί σοφοί εγκέφαλοι νόμισαν ότι έτσι χοροπηδώντας «και στο τέλος έχουμε χορευτικό και κέρασμα…» θα έρχεται περισσότερος λαός στις Εκκλησίες. 

Να δούμε όμως σε κανέναν διωγμό της Εκκλησίας πόσοι θα τρέξουν γι΄αυτήν τήν Εκκλησία και πόσοι θα κάνουν πώς δεν καταλαβαίνουν γιατί γίνεται αυτή η σχετική φασαρία…

3) Είδαμε στον τοπικό τύπο μία αναφορά για παρουσίαση προσεχώς μίας εκδήλωση από την Περιφέρεια μετά βαϊων, μουσικών, και κλάδων πάνω στα ερείπια της γκρεμισμένης υποδομής του τελευταίου τούνελ με θέμα την «ωραία Πανσέληνο…». Εδώ δεν ξέρω κατά πόσον αγγίζει σήμερα τον περισσότερο κόσμο αυτή η ιδέα «περί ωραίας πανσελήνου»  μέσα στα χαλάσματα "όπου λαλούν οι κουκουβάγιες", έναν κόσμο πού έχει χίλια μύρια προβλήματα στο κεφάλι του και πού δεν ξέρει πώς θα ξεγλυστρίσει σαν χέλι από τις υποχρεώσεις του…
Καλή η σκέψη αλλά υποθέτω ότι θα προσελκύσει είτε καλοζωϊσμένους και χωρίς προβλήματα αστούς, είτε πειναλέους ρομαντικούς…

Καλό μήνα λοιπόν, αυτά προς το παρόν, και «ές αύριον καί μεθαύριον τα σπουδαία…»

«Πάντων των Θλιβωμένων η Χαρά».

 

(Εόρτιο αφιέρωμα στη μεγάλη Θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Σύντομη θεολογική προσέγγιση της υπέρτατης συμβολής της Θεομήτορος στη σωτηρία του κόσμου)

                  

     ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – καθηγητού

       Μέσα στην σωματική και πνευματική νωχέλεια του καλοκαιριού η Εκκλησία μας προβάλει, ως μια δροσερή νοητή όαση και πνευματική ανάταση, τη μεγάλη εορτή της Παναγίας μας. Το δεκαπενταύγουστο, ή όπως το ονομάζουν πολλοί «το Πάσχα του καλοκαιριού», αποτελεί έναν σπουδαίο εορτολογικό σταθμό του εκκλησιαστικού ενιαυτού.

Η κορυφαία αυτή εορτή είναι  για ολόκληρη την Ορθοδοξία και ιδιαίτερα για μας του Έλληνες, που ευλαβούμαστε τη Θεοτόκο κατά τρόπο ξεχωριστό, μια ευκαιρία να εκφράσουμε ολόθυμα την τιμή μας προς το ιερό Της πρόσωπο, κι αυτό διότι η προσωπική και εθνική μας ζωή είναι συνυφασμένη με την υψηλή σκέπη και προστασία της Μεγάλης Μάνας, του κόσμου. Μεγάλα προσκυνηματικά κέντρα της χάρης Της (Τήνος, Πάρος, Βέρμιο, κ.α.) θα γίνουν και φέτος πόλοι έλξης χιλιάδων πιστών.

Ακόμα πλήθος άλλων ναών αφιερωμένοι στην σεπτή Της Κοίμηση θα πανηγυρίσουν λαμπρά και θα τιμήσουν όπως πρέπει την έξοδό Της από τον κόσμο και την είσοδό Της στην ατέρμονη αιωνιότητα και την περίλαμπρη δόξα.  

      Τα ιερά βιβλία της Καινής Διαθήκης δεν αναφέρουν δυστυχώς τίποτε για την ζωή της Παναγίας μας μετά την Ανάσταση του Κυρίου και την Πεντηκοστή. Την σιωπή αυτή έρχεται να αναπληρώσει η ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας, η οποία, όπως είναι γνωστό, μαζί με την Αγία Γραφή, αποτελεί την πηγή της πίστεώς μας. Η ευσέβεια, ο σεβασμός και αγάπη των πιστών της Ιεροσολυμίτικης εκκλησίας προς την Θεοτόκο διέσωσαν ορισμένα στοιχεία της ζωής Της, τα οποία καταγράφηκαν αργότερα στα έργα των Πατέρων και στην υμνολογία της Εκκλησίας μας.

      Σύμφωνα με αυτά η Μητέρα του Κυρίου μας μετά την Ανάσταση του Κυρίου παρέμεινε ένα απλό, αλλά επίλεκτο μέλος της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ. Οι απόστολοι, οι ποιμένες και οι πιστοί της Εκκλησίας έτρεφαν απεριόριστη αγάπη και σεβασμό προς Αυτήν.

Στους δύσκολους καιρούς του διωγμού των χριστιανών στην Παλαιστίνη (Πράξ.8,1) η Παναγία μας έγινε προφανώς ο μεγάλος παρήγορος αυτών.

Πόσα χρόνια έζησε δεν γνωρίζουμε. Πάντως δεν πρέπει να γεύθηκε το επώδυνο γήρας. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός την πήρε γρήγορα κοντά Του πιθανότατα γύρω στα πενήντα Της χρόνια.

     Όταν ήρθε η ώρα λοιπόν της εξόδου Της στάλθηκε και πάλι ο αρχάγγελος Γαβριήλ να της αναγγείλει την θέληση του Θεού και Υιού Της. Ενώ προσευχόταν στον οίκο Της στην Ιερουσαλήμ παρουσιάστηκε ο άγγελος και της προσέφερε ένα μικρό κλαδί φοίνικα και της είπε: «Χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία. Σου φέρνω μήνυμα από τον Υιό Σου. Ήρθε η ευλογημένη ώρα να πας κοντά Του και να δοξαστείς όπως σου ταιριάζει. Ετοιμάσου λοιπόν και σε τρεις ημέρες θα έρθει Εκείνος να πάρει την τίμια και αμόλυντη ψυχή Σου». Μετά από αυτό και αφού συνήλθε από την οπτασία, χάρηκε πολύ και κίνησε βιαστικά να ανέβει στο αγαπημένο Της Όρος των Ελαιών για να προσευχηθεί, εκεί που προσευχήθηκε για τελευταία φορά ο Υιός Της πριν από το πάθος Του. Συνήθιζε να ανεβαίνει συχνά και να προσεύχεται εκεί.

      Ανηφορίζοντας το μονοπάτι συνέβη το απροσδόκητο: Τα δένδρα και οι θάμνοι του δρόμου έγερναν και την προσκυνούσαν! Η άψυχη και άλογη κτίση, όπως είχε εναντιωθεί την ώρα του σταυρικού πάθους του Κυρίου και Υιού Της, τώρα αποκτά ξανά κρίση και συναίσθημα και προσκυνά την Βασίλισσα του κόσμου! Κατευθύνθηκε στο σημείο εκείνο του κήπου που είχε προσευχηθεί και ο Κύριος.

Γονάτισε ταπεινά, ύψωσε τα σεπτά της χέρια και ατένισε τον ουρανό και αφού ευχαρίστησε το Θεό τον παρακάλεσε για την σωτηρία του κόσμου.  Καθ’ όλη τη διάρκεια της προσευχής Της ένα ουράνιο φως Την έλουζε. Το τίμιο και άγιο πρόσωπό Της έλαμπε από θεία ενέργεια.

       Μετά γοργά γύρισε στον οίκο Της και άρχισε να ετοιμάζει τα απαραίτητα της κηδείας Της. Μάζεψε επίσης τους συγγενείς και πιστούς φίλους και φίλες Της και τους ανακοίνωσε την θέληση του Κυρίου να την καλέσει κοντά Του. Εκείνοι όταν το άκουσαν ξαφνιάστηκαν και άρχισαν να θρηνούν το χωρισμό της Μητέρας του Κυρίου.

Εκείνη τους παρηγόρησε λέγοντάς τους πως αυτή είναι η θέληση του Θεού και πως από την θέση Της στον ουρανό θα πρεσβεύει πάντοτε για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Για παρηγοριά τους δώρισε δύο από τα φορέματά Της, την σκέπη (το μαντίλι της κεφαλής) και την εσθήτα Της, τα οποία αποτέλεσαν κατόπιν από τους πολυτιμότερους θησαυρούς της Εκκλησίας μας!   

     Την Τρίτη ημέρα μετά την επίσκεψη του Αρχαγγέλου, η Κυρία Θεοτόκος αφού ντύθηκε μόνη Της τα νεκρικά Της ενδύματα, κάλεσε και πάλι τους φίλους Της και ξάπλωσε ήρεμα στην κλίνη Της. Τότε συνέβη το εξής θαυμαστό γεγονός: Μια δυνατή βοή ακούστηκε στον σπίτι Της, μια φωτεινή νεφέλη το κάλυψε. Πάραυτα μεταφέρθηκαν σε νεφέλες από τα πέρατα της οικουμένης οι άγιοι Απόστολοι προκειμένου να παραβρεθούν στην έξοδό Της.

Κατά τον ίδιο τρόπο μεταφέρθηκε επίσης ο απόστολος Παύλος, ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και ο άγιος Ιερόθεος, πρώτος επίσκοπος των Αθηνών, ο άγιος Τιμόθεος και άλλα σημαίνοντα πρόσωπα της Εκκλησίας. Η Κυρία Θεοτόκος, αφού χαιρέτισε και ευλόγησε όλους, παρέδωσε την αγία ψυχή Της στα χέρια του Υιού Της ο Οποίος κατέβηκε από τον ουρανό για να την παραλάβει ο Ίδιος.

     Οι συγκεντρωμένοι απόστολοι, οι προεστοί της εκκλησίας των Ιεροσολύμων και ο πιστός λαός άρχισαν να ψάλλουν εξόδιους ύμνους στην Θεομήτορα. Ταυτόχρονα ακούστηκε να συμψάλλει στρατιά αγγέλων από τον ουρανό! Η ουράνια μελωδία ακούστηκε σε ολόκληρη την πόλη. Φόβος και έκσταση κατέλαβε τους κατοίκους της αγίας πόλεως. Μόνο οι σκληρόκαρδοι και φθονεροί Ιουδαίοι δεν συγκινήθηκαν από αυτό το θαυμαστό γεγονός.

      Μετά σχηματίσθηκε νεκρική πομπή η οποία κατευθυνόταν στο χωριό Γεθσημανή, όπου θα θάπτονταν το τίμιο σκήνωμά Της. Οι θρήνοι του πιστού λαού, που είχε χάσει την Μάνα του, έσμιγαν με τις ψαλμωδίες των αποστόλων. Στα ιλαρά πρόσωπά τους κυλούσαν δάκρυα λύπης και χαράς.

      Πριν φτάσουν στον τόπο της ταφής έφτασαν φανατικοί Ιουδαίοι και θέλησαν να βεβηλώσουν την έξοδο της Μητέρας του Ιησού, τον Οποίο μισούσαν θανάσιμα. Με ύβρεις, απειλές και λοιδορίες προκαλούσαν την σεμνή ομήγυρη. Κάποιος από αυτούς είχε την αναίδεια να πλησιάσει το σεπτό φέρετρο της Θεοτόκου, με σκοπό να ρίξει στο έδαφος το άγιο σκήνωμα.

Μόλις τόλμησε να αγγίξει το στολισμένο με μυρωδάτα άνθη νεκροκρέβατο, πάραυτα κόπηκαν και τα δυο του χέρια και έμειναν κολλημένα σε αυτό. Ταυτόχρονα έχασε και το φως του! Τότε κατάλαβε την αισχρότατη πράξη του και με φωνές γοερές δήλωνε την μετάνοιά του και παρακαλούσε την Παναγία να τον λυπηθεί και να τον θεραπεύσει. Και ω του θαύματος, ο άνθρωπος εκείνος θεραπεύτηκε αμέσως! Κατόπιν ομολόγησε την ανομία και την απιστία του και έγινε χριστιανός. Με δάκρυα στα μάτια ακολουθούσε και αυτός την ιερή πομπή. Αντίθετα οι άλλοι σύντροφοί του παρέμειναν ψυχροί και αμετανόητοι μπροστά στο μεγάλο θαύμα της Θεομήτορος!

       Εκεί στο ήσυχο χωρίο της Γεθσημανή έγινε η κήδευση του άχραντου λειψάνου της Παναγίας μας. Το θεοδόχο σώμα Της, τέθηκε σε περιποιημένο μνημείο, που ετοίμασαν οι Χριστιανοί της αγίας πόλεως. Με λυγμούς και δάκρυα οι άγιοι απόστολοι και οι άλλοι Χριστιανοί σφράγισαν το μνημείο και αποχώρησαν.   

       Η ευσεβής παράδοση της Εκκλησίας μας αναφέρει πως μετά την ταφή και αφού πέρασαν τρεις ημέρες, έφτασε στην Γεθσημανή αργοπορημένος ο απόστολος Θωμάς από τις μακρινές Ινδίες, όπου έκανε ιεραποστολή.  Ζήτησε επίμονα, με δάκρυα στα μάτια και λύπη πολύ, να του ανοίξουν τον τάφο για να δει και να προσκυνήσει για τελευταία φορά το τίμιο σκήνωμα της αγαπημένης Μητέρας του Δασκάλου του. Μπροστά στην επιμονή του οι άλλοι απόστολοι άνοιξαν τον τάφο και, ω του θαύματος, ο τάφος ήταν κενός, ο Κύριος μετέστησε το πάνσεπτο σώμα Της στον ουρανό, ώστε να μην γευτεί την φυσική φθορά. Η αργοπορία το Θωμά χαρακτηρίστηκε από την Εκκλησία ως οικονομία του Θεού, για να γίνει γνωστή η μετάσταση της Κυρίας Θεοτόκου! Ο κενός τάφος Της στην Γεθσημανή αποτελεί μέχρι σήμερα πηγή αγιασμού των μυριάδων πιστών που τον επισκέπτονται κάθε χρόνο και τεκμήριο της μετάστασής Της στον ουρανό.

     Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

       

  Η ιερή μνήμη της Κοιμήσεώς της Παναγίας μας είναι, όπως είπαμε, μια καλή ευκαιρία να εκδηλώσει ο ευσεβής λαός των πιστών την αγάπη, τον σεβασμό, και την ευγνωμοσύνη του προς Αυτήν, η Οποία όντας άνθρωπος, αξιώθηκε να γίνει το τιμιότατο θείο δοχείο, το ιερότατο σκεύος, ώστε να δεχτεί τον άπειρο Θεό στο καθαρότατο σαρκίο Της, να κυοφορήσει τον άναρχο και αναλλοίωτο Θεό στην τίμια γαστέρα Της, να θρέψει τον απόλυτα αυτάρκη Θεό από τα παρθενικά Της αίματα, να κρατήσει στα σεπτά Της χέρια τον «αχώρητον παντί».

      Το ιερό πρόσωπο της Θεοτόκου αποτελεί, σύμφωνα με την ορθόδοξη θεολογία μας, μέρος του απερινοήτου μυστηρίου της Θείας Οικονομίας. Μετά τον Τριαδικό Θεό Αυτή κατέστη το κύριο πρόσωπο, το οποίο συνέβαλε ουσιαστικά στην υλοποίηση του σχεδίου της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Εκλέχτηκε από το Θεό ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα κορίτσια, αμέτρητων γενεών, ως η καθαρότερη και αγιότερη ανθρώπινη ύπαρξη, προκειμένου να γίνει Θεοτόκος. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε πως για την υλοποίηση του σχεδίου της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους, ο Θεός έδωσε τον Υιό του τον μονογενή και η ανθρωπότητα έδωσε την Παναγία. Στο ιερό πρόσωπο Εκείνης έγινε η μεγάλη συνάντηση Θεού και ανθρώπου. Μέσα στο πάναγνο σώμα Εκείνης έγινε η μεγάλη καταλλαγή (Εφεσ.2,16) και από αυτό  ξεκίνησε η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους, η αναδημιουργία και η θέωση του πεπτωκότος ανθρώπου.

       Ο μεγάλος Πατέρας της αρχαίας Εκκλησίας άγιος Ειρηναίος (+199) παραλλήλισε και σύγκρινε  την Θεοτόκο με την προμήτορα του ανθρωπίνου γένους, την Εύα, ώστε να δείξει τη διαφορά μεταξύ τους. Η παρθένος Εύα δεν έκαμε καλή χρήση των θείων δωρεών και δυνατοτήτων, που είχε λάβει από το Θεό, αλλά τα χρησιμοποίησε για το κακό και την καταστρατήγηση του θείου θελήματος. Η αιτία και η ρίζα της ανταρσίας αυτής υπήρξε ο εγωισμός και η έπαρση. Αν εκείνη υπήρξε φορέας της αλαζονείας, η Παναγία υπήρξε το πρότυπο της υπακοής και της ταπείνωσης.  

Ο ιερός πατήρ τονίζει πως «… η Εύα (έπρεπε) να αποκατασταθή εν τη Μαρία, ίνα μια παρθένος να γίνη συνηγόρος άλλης παρθένου και να εξαλήψη την ανυπακοήν της πρώτης δια της παρθενικής υπακοής» (Ειρ. Επιδ. Αποστ. Κηρύγματος 32,33). Επίσης ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων (+ 386) έγραψε πως «Δια παρθένου της Εύας ήλθεν ο θάνατος, έδει δια παρθένου, μάλλον δε εκ παρθένου φανήναι την ζωήν» (Κυρίλ. Ιερ. Κατηχ. 12,ιε΄ ). Η ευλογημένη ρήση Της προς τον άγγελο του ευαγγελισμού «ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ.1: 38) αποτελεί σαφώς την πεμπτουσία της συμβολής Της στο έργο της εν Χριστώ σωτηρίας του κόσμου.

      Το πρώτο ανθρώπινο πλάσμα, στο οποίο αποκαταστάθηκε η ανθρώπινη φύση στην αρχαία προπτωτική της μορφή και ωραιότητα, υπήρξε η Θεοτόκος. Με την επέλευση του Αγίου Πνεύματος κατά τον Ευαγγελισμό (Λουκ.1, 35) καθαρίστηκε  από τον ρύπο του προπατορικού αμαρτήματος, τον οποίο έφερε και Αυτή εκούσα, ως μέτοχος της ανθρώπινης φύσεως, καθιστώντας Την πλέον άμωμη κηλίδος ώστε, να δεχτεί στα αγνά σπλάχνα Της το «πυρ της θεότητος» και να μην καεί. Από τότε έγινε η «Κεχαριτωμένη», η αγιοτέρα ύπαρξη μετά τον Τριαδικό Θεό. Στο πρόσωπό Της έγινε η απαρχή της λυτρώσεως του κόσμου και της θεώσεως του ανθρώπου.

      Η συμβολή της Παναγίας μας κατά τη διάρκεια του επί γης απολυτρωτικού έργου του Χριστού υπήρξε τεράστιο. Βρισκόταν συνεχώς πλάι στον Λυτρωτή μας, από τη Γέννηση ως το Πάθος, την Ανάσταση και την Ανάληψη. Δοκίμασε, ως μητέρα, τις πίκρες των παθημάτων του Θείου Γιου της, με αποκορύφωμα εκείνη του σταυρικού θανάτου Του. Ένοιωσε κοντά Του την αγωνία Εκείνου για την υλοποίηση του θείου σχεδίου της σωτηρίας του κόσμου . Σύμφωνα επίσης με την αρχέγονη παράδοση της Εκκλησία μας Αυτή ήταν που εμψύχωνε τους διωκόμενους πρώτους χριστιανούς της νεαρής Εκκλησίας των Ιεροσολύμων.

      Κοντολογίς η επί γης ζωή της Παναγίας μας υπήρξε ένας συνεχής αγώνας και προσφορά για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο πιστός λαός του Θεού, γι’ αυτό αποδίδει στη Θεοτόκο, από την αρχαιότητα ως σήμερα, ύψιστη τιμή, τη μεγαλύτερη, μετά τον Τριαδικό Θεό. Πρέπει να σημειωθεί εδώ, πως μόνο η Ορθοδοξία μας αποδίδει την δέουσα τιμή στην Μητέρα του Κυρίου μας.

     Το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου είναι αφιερωμένο στην Παναγία μας.  Οι Ορθόδοξοι πιστοί, συμμετέχουμε καθημερινά στις ακολουθίες των υπέροχων Παρακλητικών Κανόνων, νηστεύουμε, εξομολογούμαστε, κοινωνούμε. Τρέχουμε με δάκρυα στα μάτια να εναποθέσουμε σε Αυτή τις δυσκολίες και τα βάσανα της ζωής μας, Την παρακαλούμε με ζέση ψυχής να ελαφρώσει τον βαρύ ζυγό μας, διότι πιστεύουμε ακράδαντα πως η γλυκιά Θεομάνα και μετά την σεπτή Της Κοίμηση συνεχίζει να αγαπά και να νοιάζεται για μας τους ανθρώπους.

Μέσα στη μεγάλη καρδιά Της υπάρχει χώρος για τον κάθε άνθρωπο, όχι μόνο για τους πιστούς, αλλά και για τους αμαρτωλούς και ασεβείς , ακόμα και για τους υβριστές Της! Η μακάρια θέση Της κοντά στον Υιό Της και Θεό μας Ιησού Χριστό, της δίνει την ευχέρεια να προσεύχεται για τον καθένα μας, για κάθε μας πρόβλημα. Τα αποτελέσματα των βοηθειών Της είναι απτά.

Γι’ αυτό ψάλλουμε στον περίφημο Μικρό Παρακλητικό Κανόνα προς Αυτήν: «Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχυμένος από σου εκπορεύεται, αγνή Παρθένε Θεοτόκε, αλλ’ αιτείται την χάριν και λαμβάνει το δώρημα, προς το συμφέρον της αιτήσεως». 

 

 

 

« Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· ΑΥΤΟΥ ΑΚΟΥΕΤΕ ! »

 

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Δεσποτικὴ ἑορτὴ σήμερα, ἀγαπητοί μου· ἑορτάζει ὁ δεσπότης Χριστός. Ἑορτάζου­με τὴ Μεταμόρφωσί του. Ποιό όμως εἶνε τὸ ἱ­στο­ρι­κὸ τῆς ἑορτῆς αὐτῆς, ενός γεγονότος ποὺ συν­έβη πρὸ τῆς σταυρώσεως ;

Ήδη, από λίγες μέρες ἐνωρίτερα ὁ Κύριος ἄρχισε ν᾽ ἀναγγέλλει στοὺς μαθητάς του, ὅτι θ᾽ ἀνεβῇ στὰ Ἰερο­σό­λυμα, καὶ ἐκεῖ πρόκειται νὰ πάθει πολλὰ ἀ­πὸ τοὺς Αρχιερεῖς καὶ γραμματεῖς· ότι θὰ τὸν συλ­λάβουν, θὰ τὸν θανατώσουν, καὶ τὴν τρί­τη ἡ­μέρα θ᾽ ἀναστηθῇ (βλ. Ματθ. 16,21).

Μόλις τ᾽ ἄ­κουσαν οἱ μαθηταὶ ἀνατρίχιασαν. Ὥστε θὰ χάσουν τὸν Διδάσκαλό τους, ποὺ τὸν εἶχαν ἀ­κολουθήσει κάνοντας θυσία, καὶ θὰ θανατωθῇ λὲς καὶ εἶ­νε κάποιος κακοῦργος;

Ἀντέδρασαν, ὁ Πέτρος μάλιστα πιὸ ζωηρά· Δὲν σ᾽ ἀφήνουμε, Κύριε, νὰ πᾷς στὰ Ἰεροσόλυμα, ΟΧΙ, του είπε!

Καὶ τότε ὁ Χριστὸς ἀπήντησε χαρακτηρίζοντας τὸν Πέ­τρο αὐστηρά· «Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· σκάν­δα­λόν μου εἶ· ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλ­­λὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων» (ἔ.ἀ. 16,23).

Πέτρο, αὐτὸ ποὺ θεωρεῖς ἐσὺ κακὸ γιὰ μένα, αὐτὸ θὰ γίνῃ ἡ πιὸ μεγάλη εὐεργεσία τοῦ κόσμου. Γιατὶ ἂν ὁ Χριστὸς δὲν θυσιαζόταν, δὲν θὰ ὑπῆρχε Ἀνάστασις, Πεν­τηκοστή, Ἐκκλησία, σωτηρία τοῦ κόσμου και επαναφορά του πάλι στον Παράδεισο τής Δημιουργίας.

Γιατί ἀπὸ τὸ Σταυρὸ και την λυτρωτική θυσία του Χριστού επάνω στον Σταυρό πηγάζουν ὅλα τὰ καλά. Αὐτὸ δὲν μποροῦσε νὰ τὸ καταλάβῃ τότε ὁ Πέτρος.
Ἐπειδὴ λοιπὸν ἡ ἀναγγελία τοῦ πάθους ἔρ­­ριξε τοὺς Αποστόλους σὲ μελαγχολία, ἀφοῦ δὲν μποροῦσαν νὰ συλλάβουν τὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ τοὺς παρηγορή­σῃ προχώρησε στὸ θαῦμα τῆς Μεταμορφώσεως…

+++++++++++++++++++++++++++

Έτσι λοιπόν μιὰ μέρα τοὺς οδήγησε μακριά, σ᾽ ἕνα βου­νὸ τῆς Ἁγίας Γῆς, ποὺ κατὰ τὴν παράδοσι εἶ­νε τὸ Θαβώρ, ὄχι πολὺ ψηλό, 600 περίπου μέτρων. Κοντὰ ἐκεῖ ὑπάρχει ἄλλο βουνὸ ὑψηλότερο, τὸ Ἑρμὼν ἢ Ἀερμών (σὰν τὸ δικό μας Ὄ­­­λυμπο).

Τὸ Ψαλτήρι τὰ συνδέει καὶ λέει ὅτι «Θαβὼρ καὶ Ἑρμὼν ἐν τῷ ὀνόματί σου ἀγαλλιάσονται» (Ψαλμ. 88,13). Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγι­ορείτης ἐξηγεῖ, ὅτι τὰ ὀνόματα αὐτά, βουνὰ καὶ ὅρια τῆς Γῆς τῆς ἐπαγγελίας, σημαίνουν τὴ χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὴν πα­ρουσία ἐκεῖ τοῦ Χριστοῦ· στὸ Ἑρμὼν εἶνε ἡ Ναῒν ὅπου ἀνέστησε τὸν υἱὸ τῆς χήρας, καὶ στὸ Θαβὼρ ἔγινε ἡ Μεταμόρφωσίς του !
Στὸ βουνὸ πήγαινε συχνὰ ὁ Χριστός. Διανυ­κτέρευε ἐκεῖ, γιὰ νὰ προσεύχεται, νὰ συν­ομι­λῇ μὲ τὸν οὐράνιο Πατέρα. Ἂς τ᾽ ἀκούσου­με αὐ­τὸ ὅλοι, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί.

Ἐκεῖ­νος, ποὺ ἦ­­ταν Θεάνθρωπος καὶ δὲν εἶχε ἀνάγκη, ἔκανε τὴ νύχτα προσευχή· ἐμεῖς τι κάνουμε σήμερα;

Ποῦ εἶνε τώρα όλες εκείνες οἱ καλὲς συνήθειες τῶν παλαιοτέρων, νὰ σηκώνωνται τὴ νύχτα γιὰ προσευχή, νὰ κάνουν μετάνοιες, μεσονυκτικό, κανόνα; Σήμερα μόνο στὸ Ἅ­γιο Ὄρος κάποιοι, ποὺ δὲν εἴμαστε ἄξιοι νὰ φιλήσουμε τὰ πόδια τους, ἀγρυπνοῦν καὶ λένε συνεχῶς τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ελέησόν μας…».

Ἐμεῖς στὸν κόσμο ξέρουμε, μόνο νύχτες ἁμαρτωλές, γιατί ὅλες οἱ ἀτιμίες τότε γίνονται, τίς νύχτες...

Ὁ Χριστὸς ὅμως διδά­σκει καί τήν ἀξία πού ἔχει ἡ προσευχή.

Γι᾽ αὐτὸ μακάριοι οἱ ἄνθρωποι καὶ τὰ ἀντρόγυνα ποὺ σηκώνονται τήν νύκτα καὶ παρακαλοῦν τὸ Θεό. Οἱ προσ­ευχὲς τὴν νύχτα ἔχουν μιὰ ἰδιαίτερη χάρι.
Ἀνέβηκε λοιπὸν στὸ Θαβώρ, γιὰ νὰ προσ­ευχηθῇ (βλ. Λουκ. 9,28). Αὐτὴ τὴ φορὰ δὲν πῆρε μαζί του ὅ­λους τοὺς ἀποστόλους· ἄφησε τοὺς ἐν­νέα στοὺς πρόποδες καὶ ἀνηφόρισε μὲ τοὺς τρεῖς πιὸ θερμούς· τὸν Πέτρο γιὰ τὴν πίστι του, τὸν Ἰωάννη γιὰ τὴν ἀγάπη του, καὶ τὸν Ἰάκωβο γιὰ τὴν ἐλπίδα του. Οἱ τρεῖς μαθηταὶ εἰ­κονίζουν τὶς τρεῖς αὐτὲς –θεολογικὲς λεγόμε­νες– ἀ­ρε­τές, πίστι – ἐλπίδα – ἀγάπη. 
Τὴν ὥρα ποὺ ὁ Χριστὸς προσευχόταν οἱ μα­θηταὶ εἶδαν τὰ ἑξῆς θαυμαστά.

Πρῶτον ὅτι τὸ πρόσωπό του ἔλαμψε σὰν τὸν ἥλιο κι ἀκόμα πιὸ πο­λύ.

Δεύτερον ὅτι τὰ ῥοῦχα του, ποὺ δὲν ἦταν βέβαια μεταξωτὰ ἀλλὰ ἁπλᾶ ῥοῦχα χωρικοῦ φτιαγμένα στὸν ἀργαλειὸ ἀπὸ τὰ ἅγια χέρια τῆς Παν­αγίας, ἄστραψαν φωτεινά, πιὸ λευ­κὰ κι ἀπὸ τὸ χιόνι.

Καὶ τὸ τρίτο, ὅτι δεξιὰ καὶ ἀριστερά του παρουσιάστηκαν δυὸ μεγάλοι ἄνδρες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ Μωυσῆς καὶ ὁ Ἠλίας, ποὺ εἶχαν πεθάνει ὁ ἕνας πρὶν ἀ­πὸ 1.500 χρόνια κι ο ἄλλος πρὶν ἀπὸ 800 περίπου χρόνια, καὶ συνομιλοῦσαν μαζί του.

Τί σημαίνει αὐτό;

ὅτι ὁ Χριστὸς εἶ­νε ὁ ἀφέντης, ὁ κύριος τῶν ζώντων ἀλλὰ καὶ τῶν νεκρῶν·

καὶ τί ἄλλο;

ὅτι πέρα ἀπὸ τὸν τάφο ὑπάρχει ἄλλη ζωή, ἀθανασία τῆς ψυχῆς, καὶ θὰ γίνῃ κοινὴ ἀνάστασις.
Θαμπωμένος ὁ Πέτρος ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ λέει· Τί ὡραῖα ποὺ εἶνε ἐδῶ, Κύριε! ἐδῶ νὰ μείνουμε γιὰ πάντα· ἂς στήσουμε τρεῖς σκηνές, μία γιὰ σένα, μία γιὰ τὸ Μωυσῆ, μία γιὰ τὸν Ἠλία… Γιὰ τὸν ἑαυτό του δὲν νοιάζεται ὁ Πέτρος· Τὸ Χριστὸ θέλει νὰ βλέπῃ διαρκῶς! ἂς μέ­νῃ ὁ ἴδιος στὸ κρύο ἢ στὴ βροχὴ ἢ στὸν καύ­σωνα, ἀρκεῖ ν᾽ ἀπολαμβάνῃ αὐτὴ τὴ δόξα!
Ἀλλ᾽ ἐνῷ ἔλεγε αὐτά, ἕνα φωτεινὸ σύννεφο τοὺς σκέπασε καὶ μέσα ἀπ᾽ αὐτὸ ἀκούστη­κε ἡ φωνὴ ἐκείνη ποὺ εἶχε ἀκουστῆ καὶ στὴν ἀρχὴ στὸν Ἰορδάνη· «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐ­τοῦ ἀκούετε» (Ματθ. 17, 5).

Ἀπὸ φόβο οἱ τρεῖς ἀπόστολοι ἔπεσαν μὲ τὸ πρόσωπο στὴ γῆ. Τότε ὁ Ἰησοῦς τότε τοὺς πλησίασε, τοὺς ἄγγιξε καὶ τοὺς εἶ­πε· Σηκωθῆτε καὶ μὴ φοβᾶστε. Κι αὐτοί, ἔκ­θαμβοι ἀκόμη, τὸν ἀντίκρυσαν μόνο του πιὰ καὶ μὲ τὴ γνώριμη πάλι ταπεινή του ἐμφάνισι. Γιὰ λίγο μόνο ὁ ἥλιος Χριστὸς ἔδειξε μιὰ ἀ­κτίνα του· γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν ὅτι εἶνε ὁ Θεός.

* * *

Δὲν λέω, ἀγαπητοί μου περισσότερα. Θὰ πῶ μόνο, ὅτι ὁ Χριστὸς σήμερα εἶνε ένας ἄγνωστος. Ἄλ­λοι τὸν ἀγνοοῦν σὰν νὰ μὴν ὑπάρχῃ, ἄλλοι τὸν ὑποτιμοῦν καὶ τὸν θεωροῦν κατώτερο ἀπ᾽ τὴ γυ­ναῖκα ἢ τὸ παιδί τους, ἄλλοι τὸν περιφρο­­νοῦν τελείως, καὶ ἄλλοι –ἀλλοίμονο!– τὸν ­βρί­ζουν καὶ τὸν βλαστημοῦν.

Κάποιος στὴν Πε­λοπόννη­σο βλαστήμησε τὸν πρόεδρο δη­μο­κρατίας καὶ τὸν ἔβαλαν 13 μῆνες φυλακή. Δὲν λέω ὅτι ἔκα­νε καλά, ὄχι· πρέπει νὰ τιμοῦ­με τοὺς ἄρχον­τες, εἴτε βασιλεῖς εἴ­τε προέδρους –δὲν ἔχει σημασία, ἀλ­λάζουν αὐτά, πρόσκαιρα εἶνε–, ὄχι ὅμως καὶ νὰ τοὺς ὑπερτι­­μοῦμε ἐν σχέσει μὲ τὸν Κύριο.

«Μὴ πεποίθατε ἐπ᾽ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱ­οὺς ἀν­θρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (Ψαλμ. 145,3).

Λοι­πὸν 13 μῆνες φυλακὴ γιατὶ αὐτὸς βλαστήμησε τὸν πρόεδρο τῆς δημοκρατίας· κι ὅταν ὁ ἄλλος βλαστημάῃ τὸ Χριστό, ὁ δικαστὴς γελάει καὶ τοῦ βάζει 4 – 5 μέρες ποινή. Μεγάλοι οἱ ἄρ­χοντές μας, μικρὸς – πολὺ μικρὸς ὁ Χριστός!
Κάτι τέτοια ἀφήνουν νὰ φανῇ, ὅτι δὲν ἔχου­με συνειδητοποιήσει τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Χριστὸς εἶνε ἥλιος, ἀλλὰ κρυμμένος ἀπὸ σύννεφα, ὅπως συμβαίνει στὸν οὐ­ρα­νὸ συχνὰ τὸ χειμῶνα. Πνευματικὸς ἥ­λιος ὁ Χριστός. Καὶ ὁ μὲν φυσικὸς ἥλιος θὰ σβήσῃ μιὰ μέρα, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς δὲν θὰ σβή­σῃ ποτέ.

Τώρα οἱ ἄνθρωποι εἶνε ἄπιστοι· ἐπικρα­τοῦν μαῦρα σύννεφα ποὺ σκοτίζουν, ὁ Χριστὸς δὲν φαίνε­ται. Δὲν ὑ­πάρχει τίποτα! σοῦ λέ­νε. Θά ᾽ρθῃ ὅμως μιὰ μέρα, ποὺ προεῖπε ὁ ἴ­διος, καὶ τότε «ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν» (Ἰω. 19,37. Ἀπ. 1,7).

Τότε ὁ Χριστὸς θὰ λάμψῃ παραπάνω ἀπὸ τὸν ἥλιο. Τότε αὐτοὶ ποὺ τὸν πολέμησαν, τὸν σταύρωσαν, τὸν βλαστήμησαν θὰ τρέμουν σὰν τὰ φύλλα, καὶ γυμνοί, χωρὶς κορῶνες καὶ σπαθιά, θὰ τὸν προσκυνοῦν· «ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων» (Φιλιπ. 2,10). Γιὰ τοὺς πιστοὺς ὅμως ἡ ἐμφάνισί του θὰ εἶνε φῶς ἱλαρὸ καὶ ἔαρ γλυκὺ καὶ θέ­αμα ἔκπαγλο, ἡ ἀνώτερη ὀμορφιά, ὁ «ὡραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀν­­θρώπων» (Ψαλμ. 44,3).
Κάποτε ἕνα ἀγαπημένο χριστιανικὸ ἀντρόγυνο, ὅ­πως ἦ­ταν π.χ. οἱ ἅγιοι Ἀδριανὸς καὶ Ναταλία (26 Αὐγ.), μιλοῦσαν μεταξύ τους.

–Στὸν ἄλ­λο κόσμο, ρώτησε ἡ κοπέλλα, ἐκεῖ κοντὰ στὸν Κύριο, θὰ βλεπόμαστε μεταξύ μας, θὰ μὲ κοιτά­ζῃς ὅπως ἐδῶ; Καὶ ὁ νέος τί εἶπε·

–Ἐκεῖ ἕ­νας θὰ λάμπῃ, ὁ Χριστός. Θὰ κοιτάζω διαρκῶς ἐ­­κεῖ­­νον, θὰ περάσουν χίλια χρόνια γιὰ νὰ γυρίσω νὰ ῥίξω μιὰ ματιὰ σ᾽ ἐσένα, καὶ μετὰ πάλι σ᾽ ἐ­κεῖνον θὰ στραφῶ· τὸ ἴδιο κ᾽ ἐσύ.
Ἂς κάνουμε όμως σήμερα μιὰ βαθύτερη σκέψι. Ἀραγε, α­γα­ποῦμε τὸ Χριστό, τὸν ἔχουμε στὴν καρδιά μας, εἶνε γιὰ μᾶς τὸ Άλφα καὶ τὸ Ωμέγα της ζωής μας;

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔλεγε, ὅτι ἡ πιὸ μεγάλη ἁ­μαρτία μας εἶνε ὅτι δὲν ἀγαποῦμε τὸ Χριστό. Ἀγαπᾷς τὸ παιδάκι σου, τὴ γυναῖκα σου, τοὺς συγγενεῖς σου, ( σς. το σκυλί σου, το γατί σου σήμερα…) ξέρω ᾽γὼ τί ἄλλο ἀ­γαπᾷς· τὸ Χριστὸ δὲν τὸν ἀγαπήσαμε.

Ἡ σημερινὴ εορτάσιμη ἡμέρα ἂς στείλῃ καὶ σ᾽ ἐμᾶς μιὰ ἀκτίνα ἀπὸ τὴ δόξα τοῦ Θαβώρ, από την δόξα του Θεού. Ἂς ἀναθεωρήσουμε τὴ ζωή μας. Ἂς παρακαλέσουμε τὸ Θεό, νὰ λειώσῃ μέσα μας τὸ παγόβουνο τῆς ἀδιαφορίας, νὰ θερμάνῃ τὴν ἀγάπη μας γιὰ τὸ Χριστό, καὶ νὰ μᾶς ἀξιώσῃ νὰ δοῦμε τὸ πρόσωπό του, ν᾽ ἀπολαύσουμε τὴ δόξα του καὶ νὰ λέμε «Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι» (Ματθ. 17,4).
Εἴθε ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ νὰ εἶνε μετὰ πάντων ἡμῶν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

«  ΟΡΘΟΔΟΞΟ  ΒΗΜΑ » 

 

« Ορθόδοξος Τύπος – Ροή  Ειδήσεων »

 

 

• Εμφανίσεις Άρθρων

Υπάρχει ζωή μετά θάνατον; Τι ακριβώς διηγήθηκε ένα μικρό παιδί από την Αμερική όταν θαυματουργικώς επέστρεψε στον κόσμο μας …

 

 Όχι, δεν ήταν όνειρο, όχι δεν ήταν παραίσθηση! «Πῆγα πραγματικά στὸν Παράδεισο!»

Videos

https://youtu.be/LqQxQgp0vvA?si=e4GJuDEh6P7A2KXT

 

 

Ἦταν ακόμη μικρούλης. Δὲν πήγαινε ούτε στὸ Νηπιαγωγεῖο. Ὅμως ἀρρώστησε ξαφνικὰ καὶ πέθανε. Οἱ εὐσυνείδητοι γιατροὶ ἀγωνίζονται νὰ τὸ ἐπαναφέρουν στὴ ζωὴ καὶ οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του ἀπαρηγόρητοι ἀγωνιοῦν, κλαῖνε, προσεύχονται.

 

Καὶ ὢ τοῦ θαύματος, κάποια εὐλογημένη στιγμή, ἡ παιδικὴ ψυχούλα ἐπέστρεψε στὸ σωματάκι της! Σὲ λίγες ἡμέρες, ὑγιέστατο ἐπιστρέφει ἀπὸ τὸ Νοσοκομεῖο στὸ σπίτι καὶ παίζει χαρούμενο μὲ τὴ μεγαλύτερη ἀδελφή του, κάτω ἀπὸ τὰ ἄγρυπνα βλέμματα τῶν γονιῶν του.

Ἐκεῖ λαλίστατο καθὼς ἦταν, λέει ἐντελῶς ἤρεμα καὶ φυσιολογικά: «Νὰ σᾶς πῶ κάτι; Ἐγὼ πῆγα στὸν Παράδεισο. Δὲν ἦταν ὄνειρο. Πῆγα μέσα στὸν Παράδεισο. Ἐκεῖ εἶχε πολὺ φῶς καὶ λουλούδια. Πάρα-πάρα πολὺ ὄμορφα. 

Ὅλοι ἦταν χαρούμενοι καὶ ἐγὼ δὲν φοβόμουν καθόλου. Ὅλο χαιρόμουν καὶ γελοῦσα. Στὸν Παράδεισο ὅλοι μὲ ἀγαποῦσαν. Ὁ Χριστούλης μὲ πῆρε ἀγκαλιά, μοῦ χάιδευε τὸ κεφάλι καὶ μοῦ ἔλεγε νὰ εἶμαι καλὸ παιδάκι κι Ἐκεῖνος θὰ μὲ φροντίζει…». Αὐτὰ τοὺς ἔλεγε κάθε ἡμέρα συμπληρώνοντας κάποιες λεπτομέρειες ἀκόμη...

Ἄφωνοι οἱ δικοί του. Εἶναι ὄντως ἀλήθεια ὅ,τι τοὺς λέει ἢ ἔχει ἀκόμη παραισθήσεις; Φοβοῦνται μήπως κάτι ἔπαθε τὸ μυαλό του. Μήπως νὰ ἐπισκεφτοῦν ψυχίατρο; Αὐτὸ κυκλοφόρησε στοὺς συγγενεῖς, στὴ γειτονιά, στὸ σχολεῖο κι ὅλοι ἀνησυχοῦσαν…

Τὰ παιδιὰ τοῦ σχολείου δημιούργησαν πρόβλημα στὴν ἀδελφή του. Τὴν κορόιδευαν γιὰ τὸν τρελὸ ἀδελφό της, ποὺ λέει ὅτι πῆγε στὸν Παράδεισο καὶ μίλησε μὲ τὸν Χριστό. Ἔχει θέμα ἡ οἰκογένεια. Δὲν χαίρεται ποὺ τὸ παιδὶ τους ἔφυγε καὶ ἐπέστρεψε, πέθανε καὶ ἀναστήθηκε. Καινούργια θέματα πρέπει νὰ ἀντιμετωπίσουν.

Περίεργη ἡ κατάσταση στὸ σπιτικό, μὲ τὸ ἀγοράκι τους νὰ μιλᾶ συνέχεια γιὰ τὴν ἄλλη ζωή, ποὺ ἦταν τόσο σίγουρο πὼς πῆγε… Κάποια μέρα λέει στὸν πατέρα του:

«Μπαμπὰ, στὸν Παράδεισο συνάντησα τὸν δικό σου παππού! Μοῦ εἶπε: Ἐγὼ εἶμαι ὁ παπποὺς τοῦ μπαμπά σου. Ὅταν ἦταν μικρὸς τὸν κρατοῦσα στὴν ἀγκαλιά μου, τὸν χόρευα, τὸν ἔπαιζα καὶ ἐκεῖνος χαιρόταν καὶ μὲ φώναζε Πάπ. Δὲν μποροῦσε νὰ πεῖ ἀκόμη παππού. Πάπ, πάπ…».

Τὰ ἔχασε ὁ πατέρας. Τρέχει καὶ βρίσκει φωτογραφίες τοῦ παπποῦ του.

– Ὄχι δὲν εἶναι γέροι στὸν οὐρανὸ μὲ ἄσπρα μαλλιὰ καὶ γυαλιά όπως εδώ, εκεί δὲν εἶναι γέροι. Ἐκεῖ ὅλοι ζοῦν χαρούμενοι!

Τοῦ δείχνει φωτογραφία τοῦ παπποῦ του ἀνάμεσα στὴν ὁμάδα τῶν νέων φίλων του, καὶ τὸ παιδάκι τὸν ἀναγνώρισε καὶ τοῦ τὸν ἔδειξε ἀμέσως. Εἶχε δίκιο τὸ παιδί τους. Λέει ἀλήθεια !

Ὄντως πῆγε στὸν Παράδεισο… Ἄλλη μέρα ρωτάει ὁ μικρὸς τὴ μητέρα του:

---«Μαμά, πόσες ἀδελφοῦλες ἔχω;

– Μία, παιδί μου, τὴν Ἄννα μας ποὺ πηγαίνει στὸ Σχολεῖο.

– Ὄχι, ἔχω κι ἄλλη ἀδελφή. Τὴν γνώρισα στὸν Παράδεισο. Ἦταν μικρὴ μὲ ξανθὰ μαλλάκια σὰν τῆς Ἄννας μας.
– Ἐγὼ, εἶμαι ἀδελφούλα σου, μοῦ εἶπε.

– Δὲν ἔχω ἄλλη ἀδελφή, τῆς ἀπαντῶ.

-– Ἔχεις ἐμένα.

-– Πῶς σὲ λένε, νὰ σὲ φωνάζω.

-– Δὲν ἔχω ὄνομα. Πέθανα στὴν κοιλίτσα τῆς Μανούλας μας πρὶν γεννηθῶ. Δὲν πρόλαβαν νὰ μὲ βαφτίσουν!

Ἀναλύθηκε σὲ κλάματα ἡ μαμά. Θυμήθηκε τὴν ἀποβολὴ, ποὺ ἔκανε κι ἀκόμα πονάει γι’ αὐτήν. Ἀγκάλιασε τὸ ἀγόρι της. Ὄντως τοὺς λέει τὴν ἀλήθεια. Πῆγε στὸν Παράδεισο, συνάντησε τὸ Χριστό, εἶναι εὐτυχισμένο καὶ εὐλογημένο…

Ἡ οἰκογένεια συζήτησε τὸ θέμα στὴν Ἐκκλησία τους καὶ ὕστερα στὸ Σχολεῖο. Θαύμασαν όλοι γιὰ τὴν ἐμπειρία τοῦ μικροῦ παιδιοῦ. 

Καὶ ὄχι μόνο δὲν τοὺς ἐνοχλοῦσαν πιά, ἀλλὰ εὐχαριστοῦσαν κιόλας, γιατί μαζί τους βεβαιώθηκαν καὶ στερεώθηκαν στὴν Πίστη: Ναὶ ὑπάρχει Παράδεισος. Ἐκεῖ ὑπάρχει ζωὴ καὶ χαρά. Ἐκεῖ ὑπάρχει ὁ Χριστός. Ἐκεῖ ὅλοι γνωρίζονται, είναι ἀγαπημένοι, καὶ κυρίως δὲν φοβοῦνται. Εἶναι τόσο ὄμορφα στὸν Παράδεισο!

Πραγματικά, τί ἀλήθειες ποὺ διδάσκει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία! Δόξα τῷ Θεῶ…Ἐκεῖ ψηλὰ προσμένει ὁ Οὐρανός. Ὑψῶστε τὶς καρδιές. 

Πέρα ἀπὸ τὰ σύννεφα ὑπάρχουν ὀμορφιές! «Ἡ ἠτοιμασμένη ὑμῖν αἰώνια ζωὴ καὶ βασιλεία» πού αναφέρει ο Χριστός ! Κύριέ μου, προσδοκῶ Ανάσταση νεκρῶν. 

 

Μία θεσούλα μόνο θέλω στὸν Παράδεισο, ἐκεῖ σὲ μία ἀκρούλα. Ἀρκεῖ νὰ εἶμαι μέσα στὸν Παράδεισο κοντά Σου Χριστέ μου !Ἀμήν. ( από τον «Εκκλησιολόγο» -- 15.2.25 )

Περισσότερα: 

Μαρία η Μαγδαληνή καί η πραγματική ιστορία της...(22 Ιουλίου ) 

Απαντούμε στις απορίες σας…