Τι ξέρουμε για τις λεγόμενες Χριστιανικές εορτές ; Πώς τις γιορτάζουμε σήμερα; Προς Δόξαν Θεού και Αγίων, η προς δόξαν και καλοπέραση δική μας;

 

Αληθινοί Άγιοι καί  Άγιες πού έδωσαν για την πίστη τους στόν Χριστό και τήν ζωή τους απέναντι αγρίων Θηρίων αλλά και αγρίων  ανθρώπων...

 

«  ΟΡΘΟΔΟΞΟ  ΒΗΜΑ » 

 

 

Από μία ομιλία του γέροντος  Αθανασίου Μυτιληναίου ( + )

 

«… Στην Αποστολική περικοπή, αγαπητοί μου, που αναφέρεται εις τις «Πράξεις των Αποστόλων», και που προ ολίγου ακούσαμε, διαβάζομε: «Ἒκρινε γὰρ ὁ Παῦλος παραπλεῦσαι τὴν ῎Εφεσον, ὅπως μὴ γένηται αὐτῷ χρονοτριβῆσαι ἐν τῇ ᾿Ασίᾳ· ἔσπευδε γάρ, εἰ δυνατὸν ἦν αὐτῷ, τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς γενέσθαι εἰς ῾Ιεροσόλυμα».

Εδώ μας αναφέρει ο ιερός Λουκάς εις τις "Πράξεις τών Αποστόλων" μία πάρα πολύ χρήσιμη πληροφορία. 

Ότι έκρινε ο Παύλος, λέγει, να παραπλεύσει την Έφεσον, δηλαδή έρχεται από πάνω, βόρεια, κατά μήκος των μικρασιατικών ακτών, να μη σταθμεύσει εκεί εις την Έφεσον, αλλά η συνάντηση έγινε με τους πρεσβυτέρους της Εφέσου εις την Μίλητον, για να μη χρονοτριβήσει εις την Ασίαν, την Μικράν Ασίαν. 

«Διότι έσπευδε», λέγει ο Λουκάς, «εάν ήταν δυνατόν εις αυτόν, την ημέραν της Πεντηκοστής να ευρίσκεται εις τα Ιεροσόλυμα».
Σας είπα ότι η πληροφορία αυτή μας είναι εξαιρετικά χρήσιμη.

Ο Ιερός Χρυσόστομος αναρωτιέται αν τελικά έφθασε προ της Πεντηκοστής ο Παύλος στην Ιερουσαλήμ. Αν πρόλαβε.

Και προς τούτο, κάνει λογαριασμούς. Πάντοτε με βάση το βιβλίο των Πράξεων, ότι εκεί έμεινε τόσες μέρες, εκεί έμεινε τόσες μέρες, το ταξίδι ήταν τόσο, τα χιλιόμετρα ήταν τόσα και βρίσκει τελικά ο Ιερός Χρυσόστομος ότι ο Παύλος πρέπει να πρόλαβε και να ήταν την Πεντηκοστή εκεί, εις τα Ιεροσόλυμα.

Αλλά γιατί όλα αυτά; Γιατί ο Παύλος βιαζόταν να φθάσει προ της Πεντηκοστής στα Ιεροσόλυμα;

Λέγει πάλι ο Ιερός Χρυσόστομος: «Τίς ἡ ἔπειξις αὕτη; (:Ποια η σπουδή;) Οὐ διὰ τὴν ἑορτὴν, ἀλλὰ διὰ τὸ πλῆθος (:Δεν ήταν για να προλάβει την εορτήν. Αλλά ήταν για να προλάβει στην εορτή το πλήθος του κόσμου -Που ήρχοντο οι Ιουδαίοι κι απ’ όλα τα μέρη της Γης ήρχοντο, όπου ήσαν στη διασπορά, και οι ντόπιοι φυσικά, για να γιορτάσουν την ημέραν της Πεντηκοστής. Ήθελε το πλήθος-). Ἅμα καὶ τοῦτο Ἰουδαίους ἐπείγετο ὡς δὴ τιμῶν τὰς ἑορτάς 

(:Αλλά και επιπλέον να δείξει στους Ιουδαίους ότι ο Παύλος δεν είναι εξωμότης, όπως τον έλεγαν, αλλά είναι εκείνος ο οποίος τιμά τις εορτές που ετέθησαν εις το ενιαύσιον εορτολόγιον)».

Αυτή η μικρή τεχνική, θα λέγαμε, παρατήρησις του ευαγγελιστού Λουκά, ότι ο Παύλος βιαζόταν να βρεθεί εις τα Ιεροσόλυμα, έρχεται να μας δώσει, αγαπητοί μου, από αγιογραφικής πλευράς, την σημασίαν των εορτών.

Τι είναι «εορτή»; Λέγει ένας εκκλησιαστικός συγγραφεύς: 

«Πᾶσα ἱλαρὰ ἡμέρα ἐν ᾗ προστέτακται ποιεῖν ἐξαίρετα, ἑορτὴ καλεῖται». Τι καλείται «εορτή»; «Όταν έχομε πάρει την εντολήν, την προσταγήν, να την λαμπρύνομε την ημέραν αυτήν, να ποιήσομε», λέει, «εξαίρετα πράγματα. Αυτό», λέγει, «είναι εορτή». 

Και ποιος είναι ο θεσμοθέτης των εορτών; Τουλάχιστον για τον λαό του Θεού είναι ο Θεός. Εκείνος, αγαπητοί μου, θεσμοθετεί τις γιορτές. Λέγει το βιβλίον της «Εξόδου»: «Τρεῖς καιροὺς τοῦ ἐνιαυτοῦ ἑορτάσατέ μοί, ἔξω ἀπὸ τὰ Σάββατα (:Τρεις φορές – λέγει- θα με γιορτάσετε τον χρόνο. Θα με γιορτάσετε. Το επιμένω).  

Τὴν ἑορτήν των ἀζύμων -που είναι η εορτή του Πάσχα- καὶ ἑορτὴν θερισμοῦ -που είναι η Πεντηκοστή- καί ἑορτὴν συντελείας, ἐμοὶ ἐν τῇ συναγωγῇ τῶν ἔργων σου ἐκ τῶν τοῦ ἀγροῦ σου (:όταν θα έχεις μαζέψει τους καρπούς σου, και πάλι τότε θα με ξαναγιορτάσεις)». Είδατε; Την Πεντηκοστή οι πρώτοι καρποί, στο τέλος του καλοκαιριού η συλλογή όλων των καρπών. Και είναι η εορτή της σκηνοπηγίας.

Συνδέετο και με άλλο γεγονός, να μην αργούμε, δεν σας το λέγω.
Αλλά και αυτός ο ίδιος ο Κύριος, αγαπητοί μου, ανέρχεται στα Ιεροσόλυμα να εορτάσει τις εορτές του ενιαυτού. Και τις τρεις εορτές. 

Το βλέπομε μέσα στα Ευαγγέλια. Ανέβη, λέει, ο Ιησούς στην εορτή του Πάσχα κ.λπ. κ.λπ. Μάλιστα ο Ίδιος είπε εις τους μαθητάς Του, το τελευταίο, εκείνο, Πάσχα επί της γης τούτο: «Ἐπιθυμίᾳ ἐπεθύμησα τοῦτο τὸ πάσχα φαγεῖν μεθ᾿ ὑμῶν πρὸ τοῦ με παθεῖν». «Ἐπιθυμίᾳ», λέει, «ἐπεθύμησα». «Με επιθυμία επεθύμησα, να γιορτάσω το Πάσχα μαζί σας αυτό· πριν πάθω, προ των παθών μου». Η εορτή, λοιπόν, έχει εδώ μια πάρα πολύ μεγάλη σημασία και πολλή αξία. Όταν όχι μόνον στην Παλαιά Διαθήκη εξαίρεται, προβάλλεται και απαιτείται, αλλά και στην Καινή Διαθήκη το βρίσκομε αυτό και μάλιστα από τον ίδιο τον Κύριό μας Ιησούν Χριστόν.

Τι είναι; Είναι η μνήμη του Θεού μια γιορτή. Είναι η μνήμη των έργων Του των θαυμαστών. 

Φερειπείν στους αρχαίους Εβραίους το Πάσχα ήταν η εορτή μνήμης που πέρασαν οι Εβραίοι την Ερυθράν Θάλασσαν «ἀβρόχοις ποσίν», χωρίς να βρέξουν καν τα πόδια τους. Και σώθηκαν από τους Αιγυπτίους. Σε μας σήμερα το Πάσχα είναι η διάβασις από την χώρα του θανάτου, τύπος η Αίγυπτος, εις την χώραν της ζωής και της επαγγελίας. Βλέπετε, λοιπόν, ότι είναι και μνήμη των έργων, των θαυμαστών έργων του Θεού. Που είναι και στους Εβραίους και σε μας, είναι σταθμοί της σωτηρίας μας, που περιέχονται, βέβαια, στην Ενανθρώπηση του Υιού του Θεού.  

Γιατί ο Χριστός ανεστήθη; Και είδατε πόσο λαμπρά γιορτάζομε. Γιατί θα αναστηθούμε κι εμείς. Γιατί ο Χριστός ανελήφθη; Γιατί θα αναληφθούμε κι εμείς. Το λέει στους Θεσσαλονικείς ο απόστολος Παύλος. Γιατί γιορτάζομε την Πεντηκοστή; Γιατί παίρνομε το Πνεύμα το Άγιον, να πραγματώσομε, να αξιοποιήσομε εκείνα τα οποία μας έδωσε ο Χριστός, σαν μεγάλοι σταθμοί της σωτηρίας μας.

Βέβαια, γενικά κάθε εορτή, γενικά, κάθε εορτή, εθνική, λέμε, π.χ. 28η Οκτωβρίου, 25η Μαρτίου, έξω από το θέμα του Ευαγγελισμού, επί γεγονότων, επί προσώπων, επί νίκης εχθρών, επί σωτηρία από εχθρούς, επί σωτηρία από λοιμόν, πείνα και αρρώστια, λιμόν και άλλα κακά που μπορούν να μας βρουν και ευχαριστούμε τον Κύριον, είδατε πώς ευχαριστούμε την 28ην Οκτωβρίου τον Κύριον, είναι πάντοτε οροθέσιον μνήμης, που ανανεώνεται κάθε χρόνο, για να γίνεται αφετηρία νέων εξορμήσεων και θάρρους και προς μίμησιν και προς ανανέωσιν ελπίδων κ.λπ. κ.λπ.

Ένας λαός που δεν εορτάζει, δεν μπορεί ποτέ να διατηρήσει τη μνήμη της Παραδόσεώς του, δηλαδή της ζωής του. Και είναι καταδικασμένος ο λαός αυτός να πεθάνει.
 

Η αξία των εορτών, σε όποιο τομέα κι αν είναι αυτές, επί εθνικού επιπέδου κ.τ.λ. είναι πολύ μεγάλη. Ιδιαίτερα, όμως, εις τον τομέα της θρησκείας. Και φαίνεται αυτό από το τι λέγουν οι εχθροί του Θεού. Είναι, παρακαλώ, γραμμένο εις τον 73ον Ψαλμόν. Λέγουν οι εχθροί του Θεού: «Εἶπαν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῶν · δεῦτε καὶ καταπαύσωμεν πάσας τὰς ἑορτὰς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τῆς γῆς». «Σκέφτηκαν και είπαν: ‘’Ελάτε να καταργήσομε όλες τις γιορτές του Θεού, που είναι επάνω στη γη’’». 

Μήπως και οι εχθροί της πατρίδος, όταν έσωθεν ζουν, μες στην πατρίδα, ένδον των τειχών, μήπως και αυτοί δεν σκέπτονται την κατάργηση, τουλάχιστον την μείωση της λαμπρότητος μιας εθνικής γιορτής; Το ίδιο δεν λέγουν; Και το φαινόμενο της καταργήσεως των εορτών είναι μέχρι των ημερών μας.

Σε χώρες που διώκεται η Εκκλησία, ή που εδιώχθη η Εκκλησία, έχουν καταργηθεί οι εορτές. Ας πούμε, κατάργηση της εορτής των Χριστουγέννων. Ο νοών νοείτω. Κατάργηση της εορτής του Πάσχα. Ο νοών νοείτω. Η εορτή είναι ό,τι και ένα μνημείον, ή ένα άγαλμα, ή ένα ηρώον ή ένας ανδριάς. Το ένα ανήκει στον χρόνο· η γιορτή. Και το άλλο, το μνημείον, ανήκει στον χώρο. Και τα δυο μαζί συντηρούν την Παράδοση, συντηρούν τις ρίζες, το παρελθόν, την Ιστορία.
Η εορτή έχει και ποιμαντικόν χαρακτήρα. Ο απόστολος Παύλος, όταν επείγετο να φθάσει εις την Ιερουσαλήμ την ημέραν της Πεντηκοστής, επείγετο, μας λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος «οὐ διὰ τὴν ἑορτήν, ἀλλὰ διὰ τὸ πλῆθος». Όχι τόσο για την ίδια την εορτή, όσο γιατί εκείνη την ημέρα θα συνεκεντρούτο πλήθος πλήθος ανθρώπων, Ιουδαίων κ.λπ., ώστε εκεί να τους κηρύξει το Ευαγγέλιον. Να ο ποιμαντικός χαρακτήρας μιας γιορτής. Ένας δε εκκλησιαστικός συγγραφεύς μας λέγει: «Οὐ πᾶσα ἑορτὴ πανήγυρις (:Κάθε εορτή δεν είναι και πανήγυρις), ἀλλὰ ὅτε ἐπὶ τὸ αὐτὸ συναθροίζωνται οἱ πανταχόθεν Ἑβραῖοι». Είναι κυρίως το πλήθος των ανθρώπων που θα μαζευτεί, για να γιορτάσει. Αυτό λέγεται πανήγυρις. Η διαφορά ανάμεσα στο «εορτή» και «πανήγυρις».

Ας θυμηθούμε την πρώτην Πεντηκοστή· που εξυπηρέτησε στη συγκέντρωση του λαού ιεραποστολικούς σκοπούς. Μόλις επεσυνέβη η Πεντηκοστή, κατήλθε το Πνεύμα το Άγιον κ.λπ. εκεί, βγήκαν οι Απόστολοι, ξεχύθηκαν, ο Απόστολος Πέτρος και κήρυξε στο πλήθος.  

Το δε πλήθος είχε συγκεντρωθεί στον χώρο εκείνον, από εκείνη την βοή που ακούστηκε μέσα στην πόλη -θα λέγαμε, ένας ντελάλης, να το πούμε έτσι- βγήκαν κήρυκες να φωνάξουν τι θα γίνει.

Αυτή ήταν η βιαία ορμή του ανέμου. Δεν υπήρχε άνεμος. Δεν φυσούσε φύλλο. Τι είναι αυτό, τι είναι αυτό, τι είναι αυτό, ενετόπισαν οι άνθρωποι ότι από εκεί βγαίνει αυτή η ορμή, αυτή η βοή, μαζεύτηκαν και τότε βγήκε ο Απόστολος Πέτρος στον εξώστη για να κηρύξει το ευαγγέλιο, τον Ιησούν Χριστόν.  

Βλέπετε, λοιπόν, η ποιμαντική διάσταση μιας γιορτής;
Η Εκκλησία μας έχει πολλές γιορτές, που είναι και πανηγύρεις, δηλαδή και συγκεντρώσεις πιστών. Και όμως, και όμως, εδώ ένα θλιβερό σημείο. Δικό μας θλιβερό σημείο. Παρότι σε μια γιορτή μαζεύεται πολύς κόσμος και το ξέρομε αυτό, δυστυχώς δεν αξιοποιεί ο κλήρος μας, δεν αξιοποιεί την παρουσία του λαού, για να κηρύξει τον λόγον του Θεού.

Στις πανηγύρεις ή δεν εκφωνείται καθόλου λόγος Θεού, γιατί δεν περισσεύει χρόνος. Είναι τόσα άλλα να πούμε, να λέμε και να κάνομε. Ή εκφωνείται λόγος, αλλά είναι πλήρης βερμπαλισμού. Λόγια διακοσμητικά, που αν τα στύψεις, δεν βγάζεις τίποτα. Και όλα αυτά εν ονόματι του εορτασμού. 

  Κάποτε δε και για να γίνουν αλληλολιβανίσματα. Μεταξύ μας. 

Ο ομιλητής να λιβανίσει τον ή τους επισκόπους και κάτι τέτοια πράγματα και όλα αυτά εν ονόματι του εορτασμού, χωρίς ουσία, χωρίς να τονισθεί η εορτή και ο λαός να ωφεληθεί και να κατηχηθεί.
Ο λαός μας είναι ακατήχητος. Πότε θα τον βρούμε να τον κατηχήσομε; Πότε; Σ’ ένα πανηγύρι. Τι θα πούμε; Τόσα πράγματα έχομε να πούμε. 

Εξάλλου, ο σκοπός των εορτών είναι να αποδίδεται τιμή εις τον Κύριον, την Θεοτόκον, τους εορταζομένους αγίους, να προβάλλονται οι ευεργεσίες του Θεού, προς δοξολογίαν, και ακόμη να μιμούμεθα τον βίον των αγίων. Πώς έζησε αυτός ο άγιος; Να τον μιμηθούμε.

Τι σημαίνει για μας «Πάσχα», τι σημαίνει για μας «Χριστούγεννα»; Τι σημαίνει τούτο ή εκείνο, μια δεσποτική, ας πούμε, εορτή· που είναι στοιχεία της δικής μας της σωτηρίας. Των Θεοφανείων: είχα κάνει εγώ μια ομιλία σχετικά, ποια είναι η θέσις του Ιορδάνου στην σωτηρία. Συνετέλεσε ο Ιορδάνης στη σωτηρία μας; Ναι. Και όχι μόνο γιατί εκεί εβαπτίσθη ο Χριστός, αλλά και γιατί ο λαός των Εβραίων πέρασε από τον Ιορδάνη, για να ‘ρθει στη Γη της Επαγγελίας με τον ίδιο τρόπο που πέρασε από την Ερυθρά Θάλασσα. Και το γεγονός εκείνο που τα νερά στάθηκαν και πέρασε ο λαός, λέμε το τροπάριο τώρα των Θεοφανείων, είναι ετεροχρονισμένο όταν λέμε: «Εἴδοσάν σε ὕδατα», «Σε είδαν, Κύριε, τα ύδατα και φοβήθηκαν». Αυτό είναι ετεροχρονισμένο. Αυτό έγινε τότε· που πέρασε ο Ιησούς του Ναυή. Το μεταφέρομε, όμως, τώρα που ο Χριστός βαπτίζεται. Και βέβαια στον Ιορδάνη τώρα δεν υπάρχει τέτοιο φαινόμενο. Όλα αυτά έχουν πολλά πράγματα να πουν για μας, για τη σωτηρία μας.

Εάν η χριστιανική εορτή δεν πληροί τους όρους που θέτει ο Θεός και η Εκκλησία, τότε είναι προτιμότερον να μην τελούνται, γιατί επιφέρουν βλάβη. Δεν το λέγω εγώ. 

Το λέγει ο ίδιος ο Κύριος. Για τις γιορτές της Παλαιάς Διαθήκης, ακούστε τι ειδοποιεί δια του προφήτου Ησαΐου: «Τί μοι πλῆθος τῶν θυσιῶν ὑμῶν; (:Ω προς τι –λέει- μου προσφέρετε πλήθος από θυσίες;) λέγει Κύριος· πλήρης εἰμὶ ὁλοκαυτωμάτων κριῶν, καὶ στέαρ ἀρνῶν καὶ αἷμα ταύρων καὶ τράγων οὐ βούλομαι(:δεν θέλω), οὐδὲ ἂν ἔρχησθε ὀφθῆναι μοι (:ούτε να ‘ρχεσθε εδώ).Τίς γὰρ ἐξεζήτησε ταῦτα ἐκ τῶν χειρῶν ὑμῶν; (:Ποιος τα ζήτησε από τα χέρια σας όλα αυτά;). Πατεῖν τὴν αὐλήν μου οὐ προσθήσεσθαι (:Δεν θέλω να ‘ρθείτε· να μη σας βλέπω να πατάτε την αυλή μου. Δεν θέλω να σας βλέπω! Περίεργο, ε;

Και ακόμη συνεχίζει:). Ἐὰν φέρητε σεμίδαλιν, μάταιον (:Εάν μου φέρετε για θυσία το σιμιγδάλι, μάταιον)· θυμίαμα, βδέλυγμά μοί ἐστι (:Θυμίαμα; Μου είναι σίχαμα) τὰς νουμηνίας ὑμῶν -πρωτομηνιές- καὶ τὰ σάββατα καὶ ἡμέραν μεγάλην -Ποια είναι η «μεγάλη ἡμέρα»; Αυτές οι τρεις μεγάλες γιορτές που σας είπα- οὐκ ἀνέχομαι (:δεν ανέχομαι)· νηστείαν καὶ ἀργίαν καὶ τὰς νουμηνίας ὑμῶν καὶ τὰς ἑορτὰς ὑμῶν μισεῖ ἡ ψυχή μου-λέει ο Θεός)· ἐγενήθητέ μοι εἰς πλησμονήν(:Μου γινήκατε μπούχτισμα, σας μπούχτισα!)· οὐκέτι ἀνήσω τὰς ἁμαρτίας ὑμῶν (:δεν θα σας συγχωρήσω). Πῶς ἐγένετο – θα πει ακόμα ο Θεός- πόρνη πόλις πιστὴ Σιών -Είναι η Ιερουσαλήμ- (:Πώς μετεβλήθη από τις αμαρτίες της σε Σόδομα και Γόμορρα; Γιατί όλα αυτά; Γιατί ζείτε αμαρτωλά)». Αμαρτωλά.

«Εὐχῶν ὁ καιρός», λέει ο Ιερός Χρυσόστομος- (:Τι είναι σε μια γιορτή ευκαιρία; Οι ευχές), οὐ μέθης(:Όχι ο καιρός και η ευκαιρία να μπεκρολογήσομε). 

Ἀεὶ μὲν, μάλιστα δὲ ἐν ἑορτῇ (:Πάντοτε βέβαια μπεκρολογούμε, ιδιαιτέρως δε στις γιορτές). Ἑορτὴ γὰρ γίνεται οὐχ ἵνα αἰσχημονῶμεν (:Η γιορτή δεν γίνεται για να ασχημονούμε), οὐχ ἵνα ἁμαρτήματα συνάγωμεν (:κι ούτε να μαζεύουμε αμαρτήματα), ἀλλ’ ἵνα καὶ τὰ ὄντα ἀνέλωμεν (: αλλά κι εκείνα που υπάρχουν να τα αφαιρέσομε σε μία γιορτή)». Έτσι βλέπετε, μετά από το πανηγύρι, ιδίως στα χωριά, θα πάμε εκεί στα κέντρα διασκεδάσεως παρά την πλατείαν, εκεί θα εμφανισθούν ντιζέζ και γυναικάρια, καλύτερα να το πω έτσι, τραγούδια και παιγνίδια και δεν ξέρω τι άλλα πράγματα, εκεί οι περίπατοι που γαμπρίζουν οι νέοι και οι νέες περπατώντας κ.τ.λ. και οι μεν πειράζουν τους δε… αυτό είναι το πανηγύρι; 

Αυτή είναι η πνευματική ωφέλεια; Γι’αυτό καλύτερα να μην γίνεται πανηγύρι. Και δεν το λέω εγώ, το λέγει ο Θεός: «Σας μπούχτισα, δεν σας θέλω!».

Όταν χάσουμε το νόημα της θρησκευτικής, αγαπητοί μου, εορτής, τότε ανοίγομε τον δρόμο προς την εκτροπή. Αν μου πείτε, αλήθεια, γιατί όλα αυτά γίνονται; Αυτές οι εκτροπές; Γιατί χάσαμε το νόημα μιας γιορτής. Ο Θεός θέλει καθαρές γιορτές. Θέλει σεμνές, με πνευματικά οφέλη. Σήμερα όμως; Οι θρησκευτικές μας γιορτές πήραν πολιτιστικό χρώμα. 

 Και διαφημίζονται από τα μέσα ενημέρωσης, από τα ραδιόφωνα. Ιδίως τις Απόκριες, γιατί σε εκείνη την πόλη θα γίνουν καρνάβαλοι, στην άλλη πόλη θα γίνουν μασκαράδες και δεν ξέρω τι.

Έγιναν, δηλαδή, οι γιορτές πλέον φεστιβάλ. Έγιναν αφορμή διακοπών από την εργασία, ευκαιρία για εκδρομές. Δεν πάμε στην Εκκλησία. Πάμε εκδρομές. Ιδίως Σαββατοκύριακα. Γιατί τι είναι η Κυριακή, παρακαλώ; Μια γιορτή. Ώστε να αδειάζουν οι ναοί και να γεμίζει η ύπαιθρος, που μετεβλήθησαν οι τόποι όλοι σε ευκαιρίες ερωτισμού, διασκεδάσεων, μέθης, χαρτοπαιξίας, ποικίλης ασωτίας, ακόμη και φόνων, αλλά και δυστυχημάτων και βλασφημιών και ποικίλων απρεπειών. Αυτές είναι οι γιορτές;  

Κάτω από τέτοιες συνθήκες, πώς είναι δυνατόν ποτέ, αγαπητοί μου, να γίνουν δεκτές από τον Θεό οι γιορτές μας; Ο Κύριος τις ξερνά. Ακούσατε την λέξη; «Ξερνά». Εξάλλου το ρήμα «ξερνώ», «θα σε ἐμέσω» λέγεται στην Καινή Διαθήκη.

Πώς πρέπει να γιορτάζομε; Κάθε γιορτή δίδει την ευκαιρία να τελεσθεί πρώτα πρώτα το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας, η Θεία Λειτουργία. 

Και σ’ αυτό πρέπει να μετέχουν οι πιστοί και να κοινωνήσουν. Γιατί πρέπει οι πιστοί, εφόσον τηρούν τις προϋποθέσεις, να κοινωνούν συχνά. Και ποιες είναι οι προϋποθέσεις; Να μην αμαρτάνουν. Και να κοινωνούν συχνά. Μάλιστα εκείνοι που γιορτάζουν. Σήμερα, τι πανηγύρι είναι, ποιος γιορτάζει σήμερα, αυτοί πρέπει να κοινωνήσουν. Ας πούμε το όνομα Καλλιόπη, που είπαμε προηγουμένως, να γιορτάσει εκείνη που φέρει το όνομα αυτό.

Πρέπει να γιορτάζομε σεμνοπρεπώς. Έστω κι αν παραθέσομε τράπεζα αγαλλιάσεως. Θα βάλομε καλό φαΐ στο τραπέζι μας. Δεν θα βάλομε φασόλια. Δεν θα νηστεύσομε. Θα φάμε ό,τι καλύτερο έχομε στο σπίτι μας. Μάλιστα λέγουν οι Αποστολικές Διαταγές εις το 5ο βιβλίο τα εξής: «Ἔνοχος ἁμαρτίας ἡμέραν ἑορτῆς Κυρίου κατηφῶν».  

«Είναι», λέει, «ένοχος αμαρτίας, όταν υπάρχει εορτή Κυρίου, και είναι κατηφής». Δηλαδή μουτρωμένος, κατηφής. Γι’αυτό δεν πρέπει να νηστεύσουμε. Γι’αυτό δεν νηστεύομε Σάββατο και Κυριακή. Μερικοί λένε: «Α, όχι, θα νηστέψω». Δηλαδή πηγαίνεις αντίθετα στο θέλημα του Θεού; Ο Θεός σού λέει: «Θα φας Σάββατο και Κυριακή λάδι». Αν είναι νηστεία.

Αν δεν είναι, βεβαίως θα φας ό,τι θέλεις. «Όχι, όχι, εγώ δεν θα φάω»… Έχουμε τον δικό μας κώδικα. Δυστυχώς, απολυτοποιούμε μερικά πράγματα.
 

Πρέπει ακόμα η αργία της εορτής, να γίνει και ευκαιρία ακροάσεως του θείου λόγου. Να πάμε να ακούσομε κήρυγμα. Γι’αυτό οι «Αποστολικές Διαταγές» εντέλλονται πενθήμερη εργασία. Δεν είναι η πολιτεία στις μέρες μας που έκανε την πενθήμερη εργασία και δύο μέρες αργία. Είναι παμπάλαιο θέμα αυτό. Είναι γραμμένο στις «Αποστολικές Διαταγές», παρακαλώ. Γιατί; «Διά τήν διδασκαλίαν», λέει, «τῆς εὐσεβείας». Για να πάνε και οι δούλοι, οι πάντες. Δεν θα πάνε στα χωράφια. Για να ακούσουν, λέγει, την Θεία Λειτουργία και το κήρυγμα. Είναι στο 8ο βιβλίο των «Αποστολικών Διαταγών».
Ακόμη είναι ευκαιρία περισσοτέρας μελέτης, αγιογραφικής και πατερικής, στο σπίτι μας. Ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει ότι κέρδος υπάρχει και εις την επικοινωνία των πιστών, μεταξύ μας, θα δούμε τους ανθρώπους μας. Αυτή η επικοινωνία, πόσο σπουδαίο πράγμα είναι! Αυτή η επικοινωνία.

Κέρδος ακόμη είναι και η σωματική ανάπαυσις. Να ξεκουραστώ. Από τον φόρτον της εργασίας των πέντε ημερών. Λέγουν οι Πατέρες: «Βίος ἀνεόρταστος ὁδὸς ἀπανδόχευτος». Όταν δεν γιορτάζεις, είναι σαν να περπατάς σε ένα δρόμο που κατά διαστήματα δεν υπάρχουν πανδοχεία. Δηλαδή να σταθείς να πιεις ένα ποτήρι νερό, να φας κάτι κ.ο.κ.
Και ο Μέγας Αθανάσιος λέγει, σε μια του εγκύκλιο, ότι «Τύπος τῆς ὡς ἄνω χαρᾶς καὶ ἡ νῦν ἐστὶ ἑορτή». Τι είναι η εορτή που γιορτάζομε; Και χαιρόμαστε; Είναι ένας τύπος, μια εικόνα της χαράς, που θα βρούμε εις την Βασιλείαν του Θεού.

Αγαπητοί, γράφει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος: «Τὰς ἑορτὰς μὴ ἀτιμάζετε», λέει στην προς Φιλιππησίους επιστολή του. «Μην ατιμάζετε -με όλα εκείνα που περιγράψαμε- τις γιορτές». Και θέλει να τονίσει τον σωστόν εορτασμό των εορτών. Όπως θέλει ο Θεός. Από τον Οποίον θα αποσπάσομε και την ευλογία. Γιατί αν κάνομε ασχημίες, μόνον την ευλογία του Θεού δεν θα έχομε. Μάλλον θα έχομε την οργήν του Θεού.
Ας έχομε, λοιπόν, αγαθήν συνείδησιν. Και τότε και τις εορτές σωστά θα γιορτάσομε και παντοτινό πανηγύρι θα έχει η ψυχή μας.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή
μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,
ψηφιοποίηση και επιμέλεια της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας:
Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
• Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
• https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_719.mp3

Παλαιοί και νέοι παράλυτοι…

Τί, ενδεχομένως θα δούμε, στήν άλλη ζωή: «ΑΡΧΙΣΑ νὰ πλανιέμαι σὲ ἄγνωστες διαστάσεις. Κατάλαβα ὅτι εἶχα πεθάνει. ΚΑΙ ΤΟΤΕ τοὺς εἶδα. Μὲ πλησίαζαν ὄντα μὲ ἀποκρουστικές, φρικιαστικὲς μορφὲς καὶ μὲ φωνὲς σὰν βρυχηθμοὺς ζώων… 

 

...Ἔβλεπε κάθε τόσο νὰ θεραπεύονται ἄλλοι, μὰ αὐτὸς ἔμενε ἐ­κεῖ καρφωμένος στὸ κρεβάτι. Ὑπέμενε τὸ μαρ­­τύριο ἀγόγγυστα, χωρὶς νὰ βλαστημήσῃ. Εἶχε ἐλπίδα· κι ὅποιος ἐλπίζει δὲν εἶνε δυστυχισμέ­­νος. Ἤλπιζε, ὅτι ὁ δίκαιος Θεὸς δὲν θὰ τὸν ἐγ­καταλείψῃ ἀλλὰ μιὰ μέρα θὰ τὸν θυμηθῇ...

 

«  ΟΡΘΟΔΟΞΟ  ΒΗΜΑ »

 

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ τέταρτη Κυριακὴ τοῦ Πάσχα, ἡ λεγόμενη και Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου. Τὸ «Χριστὸς Aνέστη» ἐξακολουθεῖ νὰ ψάλλεται μέσα στὴν ἐκκλησία, καὶ θὰ ψάλλεται ἔτσι μέχρι τὴν ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως.

Ἀλλ᾽ αὐτὸ δὲν εἶνε ἀρκετό. Στὰ χρόνια τὰ παλιά, τὰ εὐλογημένα, τὸ «Χριστὸς Ανέστη» δὲν τὸ ἔλεγαν μόνο μέσα στὴν ἐκκλησία· ἦ­ταν ὁ χαιρετισμὸς ὅλων τῶν Χριστιανῶν παν­τοῦ. Τώρα μόνο τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως ἀ­κούγε­ται, καὶ πάλι ψυχρά.

Σήμερα, σὲ ἐποχὴ ὑλιστι­κή, ποὺ τὸ πνεῦμα σβήνει καὶ ἡ πίστι ψυ­χραίνεται, τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» ἀκού­γεται πο­λὺ ἄ­τονα. Ἄλλα πράγματα συγκινοῦν· ὄχι ἡ ἁγία πνευματικὴ ζωή, ἀλλὰ μιὰ ζωὴ ὑλιστική, ὅ,τι ἐν­διαφέρει τὸ σῶμα. Θέλετε ἀπόδειξι;
Κάνω μιὰ ὑπόθεσι, έτσι γιὰ νὰ αἰσθανθῆτε αὐτὸ ποὺ τώρα λέμε.

Ἂς ὑποθέσουμε λοιπόν ὅτι διαδίδεται μία εἴδησις·

Ἔξω ἀπὸ τὴν πόλι, σὲ ἀπόστασι χιλι­ομέ­­τρων, πά­νω σ᾽ ἕνα ἀπόκρημνο βουνό, βρέ­θη­κε μιὰ πηγὴ ποὺ τὸ νερό της εἶνε θεραπευ­τι­κό. Ὅποιος πιῇ καὶ λουστῇ σ᾽ αὐτό, ἂν πάσχῃ π.χ. ἀπὸ ἀρ­θριτικὰ ἢ ῥευματικά, γίνεται ἀμέσως καλὰ χωρὶς φάρμακα ἢ ἄλλη ἰατρι­κὴ βοήθεια· ἂν εἶνε τυφλὸς βλέπει τὸ φῶς του, ἂν εἶνε κου­­φὸς ἀκούει, ἂν εἶνε κουτσὸς πετάει τὰ δεκανίκια· καὶ ἂν πάσχῃ ἀπὸ καρκίνο, τὴ μάστιγα αὐτὴ τῆς ἀνθρωπότητος, θεραπεύεται.

Μπορεῖτε νὰ φανταστῆτε τί θὰ γίνῃ, ἂν ἀκουστῇ κάτι τέτοιο; Θὰ τρέξῃ κόσμος πατεῖς με – πα­τῶ σε· θὰ χρειαστῇ και ἡ Aστυνομία νὰ βάλει τάξη...

+++++++++++++++++++++++++++

Μία ὑπόθεσις εἶνε αὐτή. Μὰ κάτι τέτοιο, ἀ­γα­πητοί μου, λέ­ει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο. Ὅτι στὰ Ἰεροσόλυμα, κοντὰ στὴν λεγομένη προβα­τι­κὴ πύλη τοῦ τείχους τῆς πόλεως, ὑπῆρχε μία πηγὴ μὲ κολυμβήθρα, ἡ ὁποία εἶχε, ὄχι ἁ­πλῶς ἰαματικὰ ἀλλὰ θαυματουργὰ νερά.

Τί δηλαδὴ συνέβαινε ἐκεῖ ;

Κάπου – κάπου, σὲ ὥρα ἀ­προσ­διόριστη, τὰ νερὰ τῆς κολυμβήθρας, ἐνῷ ἦταν ἤρεμα, ξα­φνικὰ ταράσσον­ταν. Κάποιος ἄγγελος κατέβαινε ἀπὸ τὰ οὐράνια, τάραζε τὸ νερό, κι ὅ­ποιος προλάβαινε νὰ πέσῃ πρῶτος μέ­σα, αὐ­τὸς θεραπευόταν, ὅποια κι ἂν ἦταν ἡ ἀσθένειά του· ἂν ὅμως, ὕστερα ἀπὸ ἕνα δευτερόλε­πτο, ἔπεφτε κ᾽ ἕνας ἄλλος, τὰ νερὰ ἔ­παυαν νὰ ἔχουν γι᾽ αὐτὸν θεραπευτικὴ δύνα­μι.

Γι᾽ αὐτὸ ἐ­κεῖ εἶ­χαν μαζευτῆ, κάτω ἀπὸ πέν­τε στοὲς – ὑ­πόστεγα, πολλοὶ ἀσθενεῖς (τυφλοί, κουτσοί, κάθε λογῆς σακάτηδες) ζητώντας θεραπεία.

Μεταξὺ ὅλων ἐκείνων ἦταν κ᾽ ἕνας ἄντρας πολὺ δυστυχισμένος. Ἦταν παράλυτος.

Τὸν εἶ­­­χαν φέρει συγγενεῖς; φίλοι; καὶ τὸν εἶ­­­χαν ἀ­φή­σει κάτω ἀπὸ μία στοά, μονάχο κι ἀβοήθητο. (Ἔτσι κάνουν κάποιοι καὶ σήμερα· ἂν ἔχουν κανένα συγγενῆ ποὺ τοὺς εἶνε βάρος στὸ σπί­τι, πᾶνε καὶ τὸν πετᾶνε στὸ Ἄσυλο τῶν Ἀνιάτων, καὶ δὲν ξαναπερνοῦν πιὰ νὰ τὸν δοῦν.

Ἂς εἶνε κα­λὰ κάτι ἡρωίδες νοσοκόμες ποὺ ὑπηρετοῦν τοὺς ἀρρώστους. Αὐτὰ συμβαίνουν στὸν ἄσπλα­χνο κόσμο· ὑπάρχουν ἀνάπηροι καὶ γέροι σὲ γηροκομεῖα, ποὺ ἔχουν χρόνια νὰ δοῦν συγγε­νῆ τους). Καὶ ὁ παράλυτος αὐτὸς τῆς Βηθεσδὰ ἔμεινε μόνος – ὁλομόναχος ἐπὶ  38  χρόνια παρακαλῶ.

Ἔβλεπε κάθε τόσο νὰ θεραπεύωνται ἄλλοι, μὰ αὐτὸς ἔμενε ἐ­κεῖ καρφωμένος στὸ κρεβάτι. Ὑπέμενε τὸ μαρ­­τύριο ἀγόγγυστα, χωρὶς νὰ βλαστημήσῃ. Εἶχε ἐλπίδα· κι ὅποιος ἐλπίζει δὲν εἶνε δυστυχισμέ­­νος. Ἤλπιζε, ὅτι ὁ δίκαιος Θεὸς δὲν θὰ τὸν ἐγ­καταλείψῃ ἀλλὰ μιὰ μέρα θὰ τὸν θυμηθῇ.
Καὶ νά τώρα· ὄχι ἄγγελος, ὄχι ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ βασιλεὺς τῶν ἀγγέλων ποὺ κατέβηκε στὴ γῆ τὸν ἐπισκέπτεται. Τὸν σπλαχνίστηκε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Ὡς ἕ­νας ἄγνωστος ἄνθρωπος τὸν πλησιάζει, συν­ομιλεῖ μαζί του καὶ μ᾽ ἕνα λόγο του παντοδύναμο τοῦ λέει, νὰ σηκωθῇ ἐπάνω καὶ ν᾽ ἀρ­χίσῃ νὰ περπατάῃ. Σὰν νὰ πέρασε τὸ κορμί του ἠλεκτρι­κὸ ῥεῦμα, τινάζεται ὄρθιος καί, αὐ­τὸς ποὺ δὲν μποροῦσε οὔτε τὸ κουτάλι του νὰ πιάσῃ, σηκώνει στὸν ὦμο τὸ κρεβάτι του, καὶ φεύγει μπροστὰ στὰ ἔκπληκτα μάτια ὅ­λων, ποὺ τὸν βλέπουν καὶ δοξάζουν τὸ Θεό.

* * *

Τὸ γεγονὸς αὐτό, ἀγαπητοί μου, εἶνε εἰκόνα μιᾶς ἄλλης δεξαμενῆς, ἡ ὁποία κάνει θαύματα μεγαλύτερα ἀπ᾽ ὅ,τι ἔκανε ἡ κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδά. Ποιά εἶνε αὐτὴ ἡ δεξαμενή; Θὰ σᾶς τὸ πῶ, μὰ θὰ συγκινηθῆτε; Ἐ­ὰν ἀκούγατε αὐτὸ ποὺ εἶπα στὴν ἀρχή, ὅτι ὑ­πάρχει κάπου μιὰ βρυσούλα ποὺ κάνει θαύματα, θὰ τρέχατε. Δὲν εἶνε ὅμως φαντασία, εἶνε ἀλήθεια· ὑπάρχει μιὰ ἄλλη δεξαμενή, ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀπ᾽ ὅλες τὶς ἰαματικὲς πηγές. Τρέχουν τὰ νάματά της τὰ ζωογόνα ἀενάως. Ὅποιος πιῇ ἀπ᾽ τὸ νε­ρό της, «δὲν θὰ διψάσῃ ποτέ» πιά, ξε­διψᾷ ἅπαξ διὰ παντός (βλ. Ἰω. 4,14· 6,35). Κάθε σταλαγματιά της καὶ θαῦμα. Ἂν τὸ πιστεύαμε, ἂν τὸ νιώθαμε!…

Ποιά όμως εἶνε ἡ δεξαμενὴ αὐ­τή; Εἶ­νε ἡ Ἐκκλησία μας. Ποιά Ἐκκλησία;

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία. Αὐτὴ εἶνε ἡ δεξα­μενή· καὶ κάνει θαύματα μεγάλα.
Ποιά θαύματα;

Στὸν ὑλιστικὸ αὐτὸν αἰῶνα, στὴν Ἐκκλησία καταφεύγουμε μόνο ὅταν ἀσθε­νήσῃ τὸ σῶμα· τότε θυμόμαστε Θεό, Παναγία, ἁγίους. Λησμονοῦμε ὅτι, προτοῦ ν᾽ ἀρ­ρωστή­σῃ τὸ κορμί, ὑπάρχει κάτι ἄλλο ποὺ ἀ­σθενεῖ· ἔ­χουμε μέσα μας ἕναν ἄλλο σοβαρὰ ἄρρω­στο. Ποιός εἶν᾽ αὐτός; Εἶνε ὁ ψυχικός μας κόσμος· πάσχει ἡ ψυχή.

Δηλαδή;

Δὲν ὑπάρχει μόνο π.χ. τύφλωσις σω­ματική· οἱ σωματικὰ τυφλοὶ εἶνε λίγοι, οἱ ψυχικὰ τυφλοὶ εἶνε πολλοί· εἶνε ὅσοι δὲν βλέπουν τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ὑ­πάρχουν ψυ­χικὰ κουφοί· αὐτοὶ ἀλλοῦ τεν­τώνουν τ᾽ αὐ­τιά τους ν᾽ ἀκούσουν, ἂν ὅμως πρόκειται γιὰ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἐ­κεῖ ὁ διάβολος λὲς καὶ τοὺς ἔφραξε τ᾽ αὐ­τιὰ μὲ βουλοκέρι.

Πολλοὶ ἔ­χουν γλῶσσα γιὰ φλυαρίες καὶ βλασφημίες, δὲν ἔχουν ὅμως γλῶσσα νὰ ὁμολογήσῃ καὶ νὰ δοξάσῃ τὸ Θεό. Πολλοί, ἐνῷ ἡ καρδιά τους σκιρτάει γιὰ τὴ μάνα ἢ τὸ παιδί τους, ὅταν ἀ­κούσουν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ εἶνε ἄκαρδοι.

Ὅλοι αὐτοὶ εἶνε ψυχικῶς παράλυτοι· χέρια ἔχουν καὶ χέρια δὲν ἔχουν, πόδια ἔχουν καὶ πόδια δὲν ἔχουν, αὐτιὰ ἔχουν καὶ αὐτιὰ δὲν ἔχουν, μάτια ἔχουν καὶ μάτια δὲν ἔ­χουν… Τί θὰ γίνῃ γι᾽ αὐτούς;

Ὑπάρχει ἐδῶ ἡ δε­ξαμενή· ἂν ἔλθουν στὴν Ἐκκλησία μὲ πίστι, θὰ γίνῃ τὸ θαῦμα· ὁ κουφὸς θ᾽ ἀνοίξῃ τὰ αὐ­τιά του στὸ εὐαγγέλιο καὶ θὰ πῇ ἀκούω, ὁ τυφλὸς θὰ δῇ τὸ φῶς του καὶ θὰ πῇ βλέπω, ὁ κουτσὸς θὰ βαδίσῃ τὴν ὁδὸ τῆς δικαιοσύνης, θὰ γίνῃ ἕ­νας ζωντανὸς ἄνθρωπος…

–Μὰ γίνονται τέτοια θαύματα σήμερα; θὰ πῆτε.

Τὰ θαυματουργὰ νάματα τῆς Ἐκκλησίας, εἴκοσι αἰῶνες τώρα, γιατρεύουν τὸν ἄρρωστο ψυχικὸ κόσμο τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου κάθε τάξεως, ἀπὸ τὸν πιὸ ἄσημο μέχρι τὸν πιὸ ἐ­­πίσημο.

Βασιλεὺς π.χ. ἦταν ὁ Μέγας Κωνσταν­­τῖνος (ἑορτάζει στὶς 21 Μαΐου), ὁ ὁποῖος ὅμως στὸ παρελθόν του ὑπῆρξε καὶ μεγάλος ἁμαρτωλός· ἀλλὰ συναισθάνθηκε τὴν ἁμαρτωλότητά του, μετανόησε, βαπτίσθηκε, καὶ ἀπέθα­νε φέροντας τὸ λευκὸ χιτῶνα καὶ ἐπικαλούμενος τὸ θεῖο ἔλεος, ὅπως ἄλλοτε ὁ Δαυΐδ.

* * *

Μεγάλη κολυμβήθρα, ἀγαπητοί μου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μὲ τὰ ἱερὰ μυστήριά της.

–Γιατί τώρα, θὰ μοῦ πῆτε, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία εἶνε τόσο εὐεργετική, ὁ κόσμος δὲν ἔρχεται σ᾽ αὐτήν;

 

Ἡ ἀπάντησις εἶνε, ὅτι ὁ σατα­νᾶς, ἐ­πειδὴ ξέρει πόσο ὠφελεῖται ὁ καθένας στὴν Ἐκ­κλησία, φέρνει ποικίλα ἐμπόδια. Τὸ λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος· Σᾶς καλῶ καὶ δὲν ἔρχεστε· ὁ ἕ­νας λέει

–Εἶνε καλοκαίρι κ᾽ ἔχει ζέστη, ὁ ἄλ­λος

–Εἶνε χειμώνας πέφτει χιόνι, ἄλλος

–Σήμερα βρέχει…

Προφάσεις ὅλα αὐ­τά. Σᾶς βλέπω ὅμως, λέει, τὴν Κυριακὴ νὰ τρέχετε σὰν κοπά­δι στὰ ἱπποδρόμια καὶ μὲ ζέστη καὶ μὲ χιόνι καὶ μὲ βροχή… Ἄχ αὐτὴ ἡ γενεά μας! γιὰ μιὰ μπάλλα κάθεται στὸ γήπεδο ὑπὸ ὁποιεσ­δήποτε καιρικὲς συνθῆκες, στὴν ἐκκλησία ὅμως δὲν ἔρχεται. Εἶνε κι αὐ­τὸ μιὰ ἀπόδειξι ὅτι ὑπάρχει διάβολος.

Ξέρετε πῶς μοιάζουμε; Σὰν τὰ παιδιὰ στὸ χωριὸ πού, ὅταν πιάσουν ἕνα πουλί, δένουν τὸ ποδαράκι του μ᾽ ἕνα σχοινάκι καὶ μετὰ τ᾽ ἀ­φήνουν. Τὸ ταλαίπωρο πετάει λίγο, τὸ παιδὶ τρα­βάει τὸ σχοινὶ καὶ μαζεύει πά­λι τὸ πουλάκι στὴν ἀγκαλιά του. Κ᾽ ἐμᾶς ὁ διάβολος μᾶς ἔχει δέσει μὲ κάποια κακὴ συνήθεια, κάποιο πάθος· καί, ἐνῷ διψᾶμε τὸ Θεό, μᾶς τραβάει κάτω.
Μπρὸς λοιπόν, ἀδέρφια μου, ἡ Ἐκκλησία νὰ γίνῃ τὸ κέντρο! Πάνω ἀπὸ ἀ­θλητικοὺς ἀ­γῶνες, θεάματα καὶ ψυ­χαγωγίες, πάνω ἀπὸ τὸ σπίτι μας, πάνω ἀ­πὸ κάθε τι ἄλλο, νά ᾽νε ἡ Ἐκ­κλησία μας, αὐτὴ ποὺ μᾶς ἔσωσε καὶ ὡς ἔ­θνος.

Νὰ γίνῃ πάλι ἡ Ἐκκλησία ἡ χαρά, τὸ θέλ­γητρο, ἡ ζωή μας. Ὁ καθένας μας νὰ κόψῃ τὰ σχοινιὰ ποὺ τὸν δεσμεύουν. Ὅταν χτυπᾷ ἡ καμ­πάνα, φτερὰ στὰ πόδια ὅλοι! μικροὶ – μεγάλοι στὸ ναό, ζητώντας τὸ θεῖο ἔλεος· καὶ τότε ὁ Θεὸς θὰ μᾶς εὐλογήσῃ, θὰ μᾶς σώσῃ, θὰ μᾶς ἀξιώσῃ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

 

 

Πρωτοφανές ! Είδε σέ οραμα μέσα σε Ορθόδοξη Εκκλησία τήν Σταύρωση τού Χριστού καί τούς Ρωμαίους στρατιώτες να τρέχουν καί άφησε τον Βουδισμό πού πίστευε !!!

 

«  ΟΡΘΟΔΟΞΟ  ΒΗΜΑ » 

 

Ιερά Μονή Αγίας Μαρίνης καί Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης, στήν Κωμόπολι Ξυλοτύμπου τής Ιεράς Μητροπόλεως Κυτίου.

"...Σ΄ αυτό τό Μοναστήρι γνώρισα καί τήν Ελένη πού κατάγεται από τήν Σρί Λάνκα, δηλαδή τήν Κεϋλάνη.

Ή Ελένη ( τώρα ), βουδίστρια τότε στό θρήσκευμα, πήγε στήν Κύπρο γιά νά γηροκομήσει μία γιαγιά, καί εκεί ασπάσθηκε τόν Χριστιανισμό διότι βίωσε τό έξης υπερφυσικό καί θαυμαστό γεγονός:

Τήν Μεγάλη Πέμπτη συνόδευσε τήν γιαγιά στήν Ακολουθία τών Παθών, όπου εκεί είδε μέσα σε όραμα μέσα στήν Εκκλησία όλες τίς φοβερές στιγμές τής Σταύρωσης τού Χριστού...

Είδε δηλαδή τούς στρατιώτες μέσα σέ οχλοβοή να σέρνουν καί να δέρνουν τον Χριστό, να τόν ανεβάζουν πάνω στόν Σταυρό, άλλοι στρατιώτες να τόν χλευάζουν, άλλοι να τού δίνουν να πιεί ξύδι, κλπ-κλπ

 

"...Πήγα καί στήν Κύπρο.

Οι αναμνήσεις μου πολλές, τά διδάγματά μου αρκετά, καί θά τά καταγράψω εν συντομία.

Πρώτον μέν, ένας κλέφτης μου έκλεψε τήν φωτογραφική μου μηχανή. Τήν είχα βάλει στίς αποσκευές πού έδωσα στό αεροπλάνο καί κάποιος υπάλληλος άνοιξε τό σακίδιό μου καί τήν πήρε. Εύχομαι νά φωτογραφίζει καλά τοπία καί καλές στιγμές τής ζωής του.

Τό δεύτερο δέ, πού θέλω νά καταγράψω είναι ότι ό κύριος πού κάθισε στό διπλανό κάθισμα στήν πτήση από Αθήνα γιά Λάρνακά μου εξομολογήθηκε δύο τινά:

Όταν ήταν φοιτητής μέ αθέμιτο τρόπο έβαλε στό πορτοφόλι τού 500 δραχμές. Όμως τήν ίδια ήμερα έσπασε τό τζάμι από τήν πόρτα τού εξώστη τού διαμερίσματός του, τό όποιο στοίχισε ακριβώς 500 δραχμές.

Τό δεύτερο τό έπαθε όταν γέρασε...

Υπηρέτησε γιά μία τριετία ως επίτροπος στόν ενοριακό του Ιερό Ναό.

Κάποια μέρα τον έστειλε ό εφημέριος στήν Ιερά Μονή τού Αγίου Γεωργίου γιά νά αγοράσει ένα κανδήλι, τό όποιο στοίχιζε 280 ευρώ. Ό ηγούμενος τής εν λόγω Ιεράς Μονής τού δώρισε τό κανδήλι καί…στόν επίτροπο τού ήλθε ό εξής λογισμός:

Τά 280 ευρώ θά τα ρίψη στό παγκάρι τού Καθολικού. Όμως όταν αποχαιρέτησε καί ευχαρίστησε τόν Καθηγούμενο, όταν πέρασε δίπλα από τό παγκάρι τού Αγίου Γεωργίου, άλλαξε σκέψη καί τά χρήματα τά κράτησε.

Λίγα λεπτά αργότερα τού επιτέθηκε ένας αβάπτιστος, τού πήρε τά 280 ευρώ – ευτυχώς πού δέν τού πήρε καί τά άλλα χρήματα πού είχε στήν άλλη τσέπη – καί τού έσπασε και 2 πλευρά.

Τά διδάγματα τά καταλαβαίνει μόνος του κάθε αναγνώστης...

Από τήν πενθήμερη παραμονή μου στήν Κύπρο θά καταγράψω λόγω συντομίας μόνο ότι διδάγματα πήρα από τήν Ιερά Μονή Αγίας Μαρίνης καί Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου καί Ειρήνης, στήν Κωμόπολι Ξυλοτύμπου τής Ιεράς Μητροπόλεως Κιτίου.

Πνευματικός, εφημέριος, ιδρυτής καί κτήτωρ τής εν λόγω Ιεράς Μονής είναι ό πρωτοπρεσβύτερος Κυριάκος Παναγιώτου, όστις μεταξύ τών άλλων είναι καί καλλίφωνος. Λόγω τής καλλιφωνίας του, τού πρότεινε ό μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος, νά τόν χειροτόνηση Διάκονό του, άλλ” αυτός αρνήθηκε, λέγοντας ότι θέλει νά υπηρέτηση ως ιερεύς στό χωριό του.

Τοιουτοτρόπως, όταν χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, τό χωριό του είχε 3 Ιερούς Ναούς, καί τώρα, δηλαδή 30 χρόνια αργότερα ή Κωμόπολη  Ξυλοτύμπου έχει 25 Ιερούς Ναούς καί τήν Ιερά Μονή τών Αγίων Μαρίνης καί “Ραφαήλ εις τήν όποια μονάζουν 6  οσιότατες Μοναχές, εκ τών οποίων οι 5 είναι εκ χηρείας.

Ό πατήρ Κυριάκος, αγαπητέ αναγνώστα, όστις είναι έγγαμος καί πατήρ τριών παίδων, ενώ θά μπορούσε νά ζεί μέ οικογενειακό φρόνημα, ενώ θά μπορούσε νά διοργανώνει ενοριακές εκδρομές, στίς όποιες θά συμμετείχαν γυναίκες πού ευρίσκονται εν χηρεία, δέν τό έκαμε, δέν τό κάμνει.

Ό πατήρ Κυριάκος, δέν διοργανώνει εκδρομές γιά τίς χήρες, αλλά έκτισε οίκον Θεού γιά τίς όντως χήρες.

Οι όντως χήρες δέν πηγαίνουν από Μοναστήρι σέ Μοναστήρι γιά νά προσκυνήσουν. Οι όντως χήρες πηγαίνουν σέ Μοναστήρι, όπου γίνονται μοναχές καί ζούν εν ταπεινώσει, προσευχή καί νηστεία.

Ή όντως χήρα κάμνει κομποσκοίνι γιά τήν ψυχή τού συζύγου της, κάμνει κομποσκοίνι γιά τά παιδιά της καί τά εγγόνια της.

Αυτές λοιπόν οι 6 μοναχές, δηλαδή ή καθηγούμενη Μαρίνα καί σύν αύτη μοναχές Μαρία, Αθανασία, “Ραφαηλία, Έφραιμια καί Νεκταρία, έκτος τών άλλων διακονημάτων πού έχουν, ζυμώνουν τά πρόσφορα καί τίς αρτοκλασίες γιά όποια γυναίκα τού χωριού τους δέν μπορεί νά ζυμώσει.

Τοιουτοτρόπως τά πρόσφορα πού φθάνουν στήν Προσκομιδή, είναι ζυμωμένα από χέρια καθαρά καί όχι από χέρια νεαρών αρτοποιών.

Ό σεβαστός πατήρ Κυριάκος δέν ασχολήθηκε μόνο μέ τό χωριό τού αλλά οι δραστηριότητες τού έφθασαν μέχρι τήν Αφρική Έκτισε μία πολυκλινική στήν Μαδαγασκάρη, έναν Ιερό Ναό καί τήν οικία τού Ιερέως στήν Τανζανία καί ετοιμάζεται νά κτίση τώρα έναν Ιερό Ναό στήν Κένυα.

Τώρα δέ τελευταία δίπλα από τήν Ιερά Μονή τών Αγίων Μαρίνης καί “Ραφαήλ, ανήγειρε καί δημιούργησε ένα μεγάλο Μουσείο κόστους 1.400.000 ευρώ.

Ενα παράδοξο όραμα !

Βουδίστρια είδε την Σταύρωση του Χριστού καί τούς Ρωμαίους στρατιώτες να τρέχουν μέσα σε Ορθόδοξη Εκκλησία !

 

Σ΄ αυτό τό Μοναστήρι γνώρισα καί τήν Ελένη πού κατάγεται από τήν Σρί Λάνκα, δηλαδή τήν Κεϋλάνη.

Ή Ελένη, Βουδίστρια στό θρήσκευμα, πήγε στήν Κύπρο γιά νά γηροκομήσει μία γιαγιά, καί ήσπασθη τόν Χριστιανισμό διότι βίωσε τό έξης υπερφυσικό καί θαυμαστό γεγονός:

Τήν Μεγάλη Πέμπτη συνόδευσε τήν γιαγιά στήν Ακολουθία τών Παθών, όπου εκεί είδε νά επαναλαμβάνεται εμπρός της ή Σταύρωση τού Κυρίου.

Δηλαδή είδε ζωντανά όσα διαδραματίσθηκαν πάνω στόν Γολγοθά τήν ώρα πού σταύρωσαν οι Εβραίοι τόν Κύριο !!!

Ή Ελένη δέν γνώριζε τίποτε από τόν Χριστιανισμό καί όταν είδε αυτό τό θέαμα, λυπήθηκε αφ” ενός καί απορούσε αφ” έτερου γιατί εκείνοι οι κακοί άνθρωποι κτυπούσαν, χλεύαζαν καί τελικά σταύρωσαν Αυτόν τόν Άνθρωπο.

Έμεινε άφωνη καί δάκρυα πόνου κύλισαν από τά μάτια της. Λίγο αργότερα, όταν επέστρεψαν στό σπίτι, συγκλονισμένη από τό θέαμα, μίλησε, καί ρώτησε τήν γιαγιά νά τής εξηγήση γιά όλα εκείνα πού είδε αυτή ζωντανά.

Ή γιαγιά βέβαιά της είπε τά πρέποντα καί ως εκ τούτου ή Ελένη – πού τό όνομα τής ήτο άλλο – αφού είδε τόν Ίδιο τόν Χριστό εμπρός της καί μάλιστα τήν στιγμή πού τόν σταύρωναν απαρνήθηκε τόν βουδισμό.

Τηλεφώνησε στήν μητέρα της καί εκείνη τής είπε ότι άν γίνει χριστιανή δέν θά τήν δεχθούν ποτέ στό πατρικό της σπίτι.

Φυσικά ή απειλή τής μητέρας της δέν φόβισε τήν Ελένη καί τοιουτοτρόπως βαπτίσθηκε καί ζεί χριστιανικά στήν Κύπρο, μακριά από τήν μητέρα της καί τήν πατρίδα της.

Κ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΚΡΑ ΖΥΜΗ -- ΘΕΡΜΟΝ , ΑΙΤΩΛΙΑ

http://www.pentapostagma.gr

 http://agiotokos-kappadokia.gr

 

Πώς θα υποδεχόμαστε εμείς τον Χριστό αν ερχότανε στις μέρες μας ;

«  ΟΡΘΟΔΟΞΟ  ΒΗΜΑ » 
 

«Μετά Βαϊων και κλάδων…Ὡσανά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου »

 Άραγε, πώς θα υποδεχόμαστε εμείς τον Χριστό αν ερχότανε στις μέρες μας ;

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος 

"...Τὴν ἡμέρα αὐτὴ τῶν Βαΐων ὑποδεχόμαστε κ’ ἐμεῖς τὸ Χριστό, ἀδελφοί μου, ὅπως τότε οἱ Ἑβραῖοι. Τὸ βράδυ θὰ γεμίσουν οἱ Εκ­κλησίες καὶ θ’ ἀκουσθῇ πάλι  τό «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρ­χε­ται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός…»

Ἀπὸ αὔριο, Μεγάλη Δευτέρα, Μεγάλη Τρίτη, Μεγάλη Τετάρτη, Μεγάλη Πέμπτη, Μεγάλη Παρασκευή, στὰ ἅγια πάθη, στὸν ἐπιτάφιο θρῆ­νο, τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως, θὰ ἔχουμε ὅλο σταυροπροσκυνήματα, λαμπάδες, στεφάνια, ποικίλες ἐκδηλώσεις λατρείας στὸ Χριστό.

Ἐὰν τὶς μέρες αὐτὲς ἐρχόταν ἕνας ξένος καὶ μᾶς ἔβλεπε, θὰ ἔλεγε· Τί εὐσεβὴς λαός!
Πόση ὅμως ὑποκρισία κρύβουμε!

Ἐμεῖς εἴ­μαστε χειρότεροι ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους. Μέσα στὴν ἐκκλησία λέμε «ὡσαννά» (γιατὶ σὰν τὸ «ὡσαν­νὰ» εἶνε ὅλα αὐτά· τὸ λιβάνι, τὰ κεριά, οἱ στέφανοι, τὰ δάκρυα)· ἀλλὰ μόλις βγοῦμε ἔξω, στοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες, τί ἀκοῦ­με;

Ὄχι πλέον «ὡσαννά», ἀλλὰ «Σταύρωσον σταύ­ρωσον αὐτόν»· ἀκοῦμε βλαστήμιες, ἄγρι­ες ἀπαίσιες βλαστήμιες, ποὺ οὔτε οἱ Ἑβραῖοι λένε οὔτε κι ὁ σατανᾶς ἀκόμα δὲ λέει.

Γι᾽ αὐ­τὸ τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες ὁ Χριστὸς καὶ πάλι κλαίει. Κλαίει, διότι εἴμεθα λαὸς ἄστατος, εὐ­μετάβολος· τώρα τὸν ἀνεβάζουμε μέχρι τὰ ἄ­στρα, καὶ αὔριο τὸν κατεβάζουμε στὸν ᾅδη.

Εἴμεθα χειρότεροι ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους, χειρότεροι κι ἀπὸ τὸ σατανᾶ. Θὰ ἔπρεπε στὴν ταλαιπωρημένη χώρα μας, σὲ βουνὰ καὶ λαγ­κάδια, σὲ ξηρὰ καὶ θάλασσα, ν᾽ ἀκούγεται μόνο «ὡσαννά».

Κι ὅμως εἶνε γεγονὸς, ὅτι πουθενὰ ἀλλοῦ δὲ βλαστημοῦν τόσο καπηλικῶς τὰ θεῖα, τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία, ὅσο ἐδῶ. Δὲν περνάει ὄχι μέρα, ὄχι ὥρα, ὄχι λεπτό, ἀλλ’ οὔτε δευτερόλεπτο ποὺ δὲ βλαστημοῦν.

Δείξατέ μου μιὰ γωνιὰ τῆς Ἑλλάδος, μιὰ καλύ­βα, ἕνα χωριό, ἕνα δάσος, μιὰ πεδιάδα, ἕνα πλοῖο, ἕνα στρατῶνα, ἕνα σχολεῖο, ποὺ δὲν ἀ­κούγεται βλαστήμια.

Τὰ πάντα ἔχουμε μολύ­νει. Ὕστερα ἀπὸ μία πάνδημο λατρεία ἀκολουθεῖ φρικτὴ βλασφημία. Μέσα «ὡσαννά», ἔξω «Σταύρωσον σταύρωσον αὐτόν».

Γι᾽ αὐ­τὸ κλαίει ὁ Ἰησοῦς· καὶ φοβοῦμαι, ἀδέρφια μου, μήπως μᾶς συμβῇ κάποιο μεγάλο κακό, ὅπως τότε στοὺς Ἑβραίους στὰ Ἰεροσόλυμα.

Ἐλᾶτε, ἀγαπητοί μου, τὸ βράδυ στὴν ἐκκλη­σία.

Θ’ ἀκούσετε τὸ «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός…». Ἐξῆλθαν τότε οἱ Ἑβραῖοι, ἂς ἐξέλθουμε κ’ ἐμεῖς σήμερα νὰ τὸν ὑποδεχθοῦμε ἀφήνοντας πίσω «τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον» (Ἐφ. 4,22· Κολ. 3,9).

Τί ἄλλο ἔκαναν οἱ Ἑβραῖοι τότε; Ἔβγαλαν τὰ ροῦχα τους. Ὤ, νὰ κάναμε κ’ ἐμεῖς τὸ ἴδιο! Διότι, ἐνῷ ἀγαποῦμε τὴν καθαριότητα, ἔ­χουμε «ῥοῦχα» βρώμικα.

Ὑπάρχει ἄνθρω­πος ποὺ 30 χρόνια ἐπιμένει νὰ φοράῃ λερωμένο «πουκάμισο», ἔχει δηλαδὴ τὴν ψυχή του ἀκάθαρτη.

Βγάλτε τὰ ροῦχα σας καὶ δῶ­στε τα στὸ πλυντήριο. Τὸ δὲ πλυντήριο εἶνε ἡ ἱερὰ Εξομολόγηση.

Ἐκεῖ ἡ ψυχὴ λαμπρύνει τὴ στο­λή της καὶ λέει· «Λάμ­πρυ­νόν μου τὴν στο­λὴν τῆς ψυχῆς», Κύριε (ἐξαποστ.). Ὅποιος δὲν ἐξωμολογήθηκε, δὲν γνώρισε ἀκόμη τὸ Θεό.

Ἀκόμη, οἱ Ἑβραῖοι κρατοῦσαν βάϊα στὰ χέρια· ἂς ὑψώσουμε κ’ ἐμεῖς σύμβολα νίκης, ἂς νικήσουμε τὰ πάθη καὶ τὶς κακίες μας.
Τέλος οἱ Ἑβραῖοι ἐκραύγαζαν «ὡσαννά»·

Εμεῖς τι κάνουμε;

Ἕ­νας Χριστιανὸς ἔδωσε σὲ κάποιον ἄπιστο καὶ βλάσφημο γιὰ πρώτη φορὰ τὸ Εὐαγγέλιο. Ἐ­κεῖνος τὸ πῆρε, ἄρχισε νὰ τὸ διαβά­ζῃ, καὶ τόσο ἐνθουσιάστηκε, ὥστε μιὰ νύχτα – μεσάνυχτα σηκώθηκε καὶ φώναξε «ὡσαννά»! Ποιός εἶν᾽ αὐτός;

Ὁ πολὺς συγγραφέας Ντοστογιέφσκυ.

Μετεβλήθη διὰ τῆς μελέτης τῆς ἁγίας Γρα­φῆς, καὶ τὸ «ὡσαννὰ» ποὺ εἶπε ἦταν ἕνας πύραυλος, πνευματικὴ φωτιὰ ποὺ ἔβγαινε ἀπὸ μέσα του. Κ’ ἐμεῖς, τὸ «ὡσαννὰ» ποὺ λέμε σήμερα, ἂς τὸ ποῦμε μὲ τὴν καρδιά μας.
Ὅλοι λοιπὸν στὴν ἐξομολόγησι, ὅλοι στὴν θεία κοινωνία, γιὰ νὰ γευθοῦμε τὴ λύτρωσι ποὺ χαρίζει ὁ Χριστός· ὅν, παῖδες, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Σταυρέ του Χριστού σώσον ημάς τη δυνάμει Σου !

 

Οί Εθνικές σημαίες, οί δορυφόροι τού Διαστήματος, καί η « εποπτεία » τής Εθνικής συνείδησης…( 25^η Μαρτίου )

«Όποιος ντραπεί εμένα και τους λόγους του Ευαγγελίου μου ως τιποτένιους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, ( τότε ) καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ( ο Χριστός ) ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ( θα τον ντραπεί και θα τον αποκηρύξει ), ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων»  (Μᾶρκ. 8,38)

  Ορθόδοξο  ΒΗΜΑ… 


(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

«Σήμερα αγαπητοί μου, ποὺ βρισκόμαστε στὴ μέση τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ Ἐκκλησία μας δίνει σὲ ὅλους ἕνα μέτρο καὶ μᾶς καλεῖ νὰ μετρηθοῦμε, γιὰ νὰ φανῇ ποιοί εἴμαστε.

Καὶ ἂν μὲν βρεθοῦμε ἐντάξει, κερδίσαμε τὴν αἰωνιότητα ἂν ὅμως δὲν βρεθοῦμε ἐντάξει, τότε κάποιο χέρι θὰ γράψῃ καὶ γιὰ μᾶς, ὅπως τότε γιὰ τὸ Ναβουχοδονόσορα, τὶς τρεῖς ἐκεῖνες μυστηριώδεις λέξεις «μανή, θεκέλ, φάρες»

Δηλαδή:( Ζυγίστηκες, μετρήθηκες, και βρέθηκες μείον…) ( προφητ. Δανιήλ. 5,26)

Ποιό εἶνε τὸ μέτρο αὐτό; Εἶναι, ἀγαπητοί μου, ὁ Τίμιος Σταυρός, ποὺ τὸν βλέπουμε σήμερα Σταυροπροσκυνήσεως μέσα στὰ ἄνθη.

Τί εἶναι όμως ὁ Τίμιος Σταυρός;

Δὲν εἶνε μόνο τὸ σχῆμα,τὰ δύο ξύλα πού εμείς βλέπουμε. Αλλά ὁ Σταυρὸς ἔχει νόημα βαθύ, τὸ ὁποῖο βλέπουμε στὰ τροπάρια τῆς ἡμέρας καὶ στοὺς λόγους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ...

 

++++++++++++++++++++

 

Τίμιος σταυρὸς –γράψτε– ἴσον καθῆκον, ταπείνωσις, ὑπακοή, αὐταπάρνησις, ἀλήθεια, συγγνώμη - ἀπέραντη συγγνώμη, ἀλλὰ καὶ κάτι ἄλλο ἀκόμη σπουδαιότερο, ποὺ θὰ τὸ πῶ στὸ τέλος καὶ πού, ἂν δὲν τὸ παραδεχτοῦμε,τότε Χριστιανοὶ δὲν εἴμαστε.

Τὰ μέχρι ἐδῶ πού είπαμε τὰ παραδέχονται ὅλοι, ἐκεῖνο όμως, το ξεχωριστό πού θα πούμε στο τέλος, μόνο οἱ Ορθόδοξοι.

Πλὴν τῆς διδασκαλίας περὶ τοῦ σταυροῦ τὸ εὐαγγέλιο σήμερα λέει, ὅτι ὅσοι βγήκαμε ἀπὸ τὴν ἱερὰ κολυμβήθρα της βάπτισής μας ἔχουμε καὶ τὸ καθῆκον τῆς ὁμολογίας τῆς ὀρθῆς πίστεως

Ὁ Κύριος εἶπε, «Ὅποιος ὁμολογήσῃ τὴν ὀρθὴ πίστι, εἶναι δικός μου,ὅποιος δὲν τὴν ὁμολογήσῃ, δὲν εἶνε δικός μου»

Λόγια καθαρὰ καὶ ξάστερα. Γιὰ τὴν ὀρθὴ πίστη θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε, ἀγαπητοί μου, νὰ πῶ τώρα λίγα λόγια.

 * * *

Προτοῦ ὁ Κύριός μας ειπῇ τὰ λόγια τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου, ἔκανε κάτι ἄλλο

πρὸ τοῦ πάθους του, ἔθεσε σ ̓ αὐτούς, καὶ δι ̓ αὐτῶν σὲ ὅλους μας, ἕνα βαρυσήμαντο ἐρώτημα·

«Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι;» δηλαδή ποιά ἰδέα ἔχει ὁ κόσμος γιὰ μένα;

 

Κ ̓ οἱ μαθητές ἀπάντησαν ότι Σὲ θεωροῦν ἕνα μεγάλο ἄνδρα, ἄλλοι σὰν τὸν Ἰωάννη τὸν βαπτιστή, ἄλλοι σὰν τὸν προφήτη Ἠλία, ἄλλοι σὰν τὸν Ἰερεμία  ἢ κάποιον ἀπὸ τοὺς προφῆτες. Ὁ Κύριος τοὺς λέει «Καλὰ, ὁ κόσμος τέτοια ἰδέα ἔχει, «ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγετε εἶναι;» ἐσεῖς δηλαδή, τί ἰδέα ἔχετε γιὰ μένα;

Τότε ἐκ μέρους τῶν ἀποστόλων ἀπήντησε ὁ Πέτρος καὶ εἶπε:

Ἐσύ, Διδάσκαλε, εἶσαι παραπάνω ἀπὸ ὅλους αὐτούς, εἶσαι «ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Μᾶρκ. ἔ.ἀ.. Ματθ. 16,16. Λουκ. 9,20)

Αὐτὴ εἶνε ἡ ὀρθὴ πίστις, τὸ θεμέλιο ποὺ στηρίζεται ὅλος ὁ Χριστιανισμός.

Ὁ Χριστὸς εἶνε Θεός!

Ἐδῶ ακριβώς χωριζόμαστε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Χρειάζονται ἀποδείξεις;

Ἂν μπορῇς νὰ μετρήσῃς τὶς ἀκτῖνες τοῦ ἥλιου, θὰ μπορέσῃς νὰ μετρήσῃς καὶ τὶς ἀποδείξεις, τὰ τεκμήρια, τὰ ντοκουμέντα, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε ἁπλὸς ἄνθρωπος ἀλλὰ εἶνε Θεός. Θεός!

Ἡ ἁγία ζωή του, ἡ ἀρετή του ποὺ «ἐκάλυψεν οὐρανούς»,  ἡ ἀνυπέρβλητη διδασκαλία του, τὰ ἄπειρα θαύματά του, ὅλα ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶνε ἁπλῶς ἕνας κοινὸς ἄνθρωπος ξεπερνᾷ τὰ ἀνθρώπινα μέτρα, εἶνε μορφὴ οὐρανομήκης, ἀγγίζει - ξεπερνᾷ τὰ ἄστρα. Εἶνε Θεός αληθινός, αὐτὸ εἶνε τὸ θεμέλιο, ἡ κεντρικὴ ἀλήθεια.

Αλλά, άν τώρα πιάσετε ἔτσι στὴν τύχη 1.000 ἀνθρώπους διαφόρων τάξεων καὶ τοὺς ρωτήσετε,

Τί ἰδέα ἔχετε γιὰ τὸ Χριστό; θ ̓ ἀκούσετε διάφορες ἀπόψεις…

(σσ. θ΄ ακούσετε δηλαδή, ότι τού κατέβει καθ΄ ενός στό μυαλό του...)

Άλλοι θὰ ποῦν ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν φιλόσοφος, ἄλλοι ὅτι ἦταν μύστης θρησκευτικός, ἄλλοι σπουδαῖος λογοτέχνης - ποιητὴς - καλλιτέχνης, ἄλλοι ότι ήταν ὁ πρῶτος ἐπαναστάτης, ἄλλοι ὅτι ὑπῆρξε βαθὺς κοινωνιολόγος, ἄλλοι ὅτι εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλοφυέστερα πνεύματα...

Όμως, εσύ τί γνώμη ἔχεις γιὰ τὸ Χριστό;

Τὸν ἀναγνωρίζεις ἁπλῶς ὡς ἕνα ποιητὴ, ἐπαναστάτη, προλετάριο ἢ δὲν ξέρω τί ἄλλο;

Αλλά ΟΧΙ !

Ο Χριστός δὲν εἶνε ἁπλὸς ἄνθρωπος ὅπως όλοι αὐτοί· εἶνε αὐτὸς ὁ ίδιος ο Θεός, ποὺ ἦρθε ἐδῶ κάτω στὴ γῆ γιὰ ν ̓ ἀπολυτρώσῃ καὶ σώσῃ τὸ ἀνθρώπινο γένος.

Ἐὰν δῇς ἔτσι τὰ πράγματα, τότε καὶ ὁ σταυρὸς δὲν θὰ εἶνε ἁπλῶς δυὸ ξύλα ποὺ καρφώνει ὁ μαραγκός, ἢ τὸ χρυσὸ κόσμημα ποὺ κρεμοῦν στὸ λαιμὸ οἱ κοπέλλες, ἢ τὸ μαρμάρινο σύμβολο ποὺ βάζουμε πάνω στοὺς τάφους καὶ στοὺς τρούλλους τῶν ἐκκλησιῶν μας, ἢ τὸ κέντημα στὸ ἐθνόσημο τῶν στρατιωτῶν καὶ στὰ πηλήκια τῶν ἀξιωματικῶν μας.

Ὁ σταυρὸς ἔχει μεγάλη σημασία. Μόνο ἂν πιστέψῃς ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ Θεός, τότε καὶ ὁ σταυρὸς δὲν εἶνε ἁπλῶς ἕνα ὄργανο θανατικῆς καταδίκης καὶ ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε ἁπλῶς ἕνας μάρτυρας ἀπὸ τοὺς πολλούς, ἀλλὰ ο Σταυρὸς είναι ἡ πρώτη Αγία Τράπεζα ποὺ ἔγινε ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος καὶ ὁ Κύριος προσέφερε το σῶμα καὶ τὸ αἷμα του λέγοντας

«Λάβετε, φάγετε... Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες» (Ματθ. 26,26-27), τὸ πρῶτο θυσιαστήριο ἐπάνω στὸ ὁποῖο προσέφερε τὴν ἀπολυτρωτικὴ θυσία κι ἀπὸ τὰ πανάχραντα χέρια καὶ πόδια του ἔτρεξε τὸ ζωογόνο ἐκεῖνο αἷμα, ποὺ διὰ τῆς θείας κοινωνίας μεταγγίζεται σὲ ὅλους. 

Εἶνε λοιπὸν ἡ θυσία του ἡ ὑπὲρ πᾶσαν θυσίαν καὶ τὸ ὄνομά του εἶνε «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα», ἀδελφοί μου.

  * * *

Καὶ γεννᾶται τώρα τὸ ἐρώτημα, αλήθεια τι πιστεύουν σήμερα οἱ ἄνθρωποι γιὰ τὸ Χριστό;

Κάποτε οἱ ἀλήθειες αὐτὲς ποὺ εἴπαμε ἔλαμπαν σὰν τὸν ἥλιο στὶς ψυχὲς τῶν προγόνων μας.Τώρα;

Ἔσβησε ἡ πίστη στὶς καρδιές, τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ δὲν προκαλεῖ συγκίνησι καὶ δάκρυ.Ὑποβαθμίζεται ὁ Χριστός, περιφρονεῖται τὸ ἅγιό του ὄνομα, καταπατοῦνται οἱ ἐντολές του.

Τώρα νέα ὀνόματα φωσφορίζουν κ ̓ ἐκρήγνυνται σὰν πυροτεχνήματα στὸν οὐρανὸ τῶν νέων ἰδεῶν καὶ συστημάτων.

Τώρα ὁ Χριστὸς εἶνε μικρὸς καὶ περιφρονητέος μπροστὰ σ ̓ όλους αὐτούς....

Τώρα πιά τί είναι .... ὁ Χριστὸς κ ̓ ἡ διδασκαλία του; τὸ Εὐαγγέλιο πάει πάλιωσε...σοῦ λέει ὁ ἄλλος καὶ γελάει...

Ὦ ανόητε ἄνθρωπε, τί άλλο νὰ σοῦ πῶ;

Ὁ ἥλιος καὶ τὰ ἄστρα κάποτε θὰ παλιώσουν καὶ θὰ σβήσουν, μὰ ὁ Χριστὸς καὶ τὰ ῥήματά του θὰ μείνουν, ὅπως μᾶς βεβαίωσε ὁ ἴδιος «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι»

Δὲν παλιώνει τὸ Εὐαγγέλιο, μένει αἰωνίως, καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶνε «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς ( ο ίδιος ) καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» τῶν αἰώνων

Τώρα πολλοὶ βλασφημοῦν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, καὶ ὑπάρχουν αἱρετικοί, ὅπως οἱ Ιεχωβῖτες, ποὺ μισοῦν τὸ σταυρό του.

Οἱ Ἑβραῖοι μιὰ φορὰ τὸν σταύρωσαν, ἐμεῖς τὸν σταυρώνουμε χίλιες φορὲς καὶ ῥίχνουμε τὸ ὄνομά του μέσα στὸ βόρβορο τῆς ἀκάθαρτης γλώσσας μας. Καὶ δὲν ὑπάρχει ἀστυφύλακας καὶ εἰσαγγελεὺς καὶ κράτος Ορθόδοξο νὰ σταματήσουν αὐτοὺς ποὺ βρίζουν τὸ Ὄνομά του.

Ἀφήνω τὶς πορνεῖες, τὶς μοιχεῖες, τὰ ἄλλα ἐγκλήματα, ἀλλὰ δὲν ὑποφέρω τὴν ἡμέρα τοῦ σταυροῦ, ἐδῶ στὴν πατρίδα μας, ν ̓ ἀκούγονται βλαστήμιες.

Εγώ εἶμαι ἁμαρτωλός, ἀλλὰ αυτό γράψτε το·

Φοβᾶμαι μήπως, γιὰ τὶς βλαστήμιες μας καὶ μόνο, μή μᾶς ἔρθῃ κάποιο μεγάλο κακό· μήπως καμμιὰ νύχτα, ἐκεῖ ποὺ γλεντᾶμε, σειστεί ὁ τόπος ολόκληρος καὶ γίνουν όλα «γῆς Μαδιὰμ», Βουλή , ἀνάκτορα, στρατῶνες, τὰ πάντα· μήπως γίνουμε πάλι πρόσφυγες καὶ δὲν θὰ ὑπάρχῃ μέρος τῆς γῆς νὰ μᾶς δεχτεί, διότι σταυρώνουμε μέ τίς βλαστήμιες μας πάλι τὸν Χριστό...

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος