«…Ἐγὼ ἀπορῶ, πῶς στέκονται ἀκόμη τὰ ἄστρα στὸν οὐρανὸ καὶ δὲν πέφτουν στὰ κεφάλια μας, μὲ τόση διαφθορὰ ἀλλὰ καὶ τόση σκληροκαρδία πού έχουμε !»

 

           

 

 Ὁ Λάζαρος ἦταν ὑπόδειγμα ὑπομονῆς. Τί ἤ­τανε; Φτωχός. Μόνο φτωχός; Ἦταν καὶ ἄρρωστος· εἶχαν ἀνοίξει στὸ κορμί του πληγὲς ποὺ τρέχανε, κ᾿ ἔρχονταν τὰ σκυλιὰ καὶ τὶς γλείφα­νε...

 

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ὑπῆρχε, ἀγαπητοί μου, μια ἐποχὴ ποὺ οἱ ἄν­θρωποι ἦταν φτωχοὶ ἀλλὰ ζοῦσαν εὐτυχισμένοι. Ἦταν εὐτυχισμένοι, γιατὶ εἶχαν ἕνα μεγάλο θησαυρό. Ὁ θησαυρὸς αὐτός, ποὺ ὑ­πῆρχε μέσα στὶς καλύβες καὶ στὰ φτωχὰ σπίτια, ἦταν ἡ πίστις. Πίστευαν ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι. Πίστευαν, ὅτι ὑπάρχει Θεὸς ποὺ ἔφτειαξε τὸν κόσμο· ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε Πατέρας ὅλων, ὅτι ἡ πρόνοιά του ἁπλώνεται παντοῦ, κι ὅτι δὲν πέφτει οὔτε φύλλο ἀπὸ τὸ δέντρο χωρὶς τὸ θεῖο θέλημα.

Πίστευαν ακόμη  ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε δίκαιος· τιμωρεῖ τὸ κακὸ καὶ ἀμείβει τὸ ἀγαθό. Πίστευαν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος διαφέρει ἀπὸ τὰ ζῷα· ἐκεῖνα ψοφᾶνε, μὰ ὁ ἄνθρωπος ἔχει ψυ­χὴ ἀθάνατη. Πίστευαν ἀκόμη, ὅτι πέραν τοῦ τάφου ὑπάρχει ζωή, αἰώνιος ζωή· ὅτι ὑπάρχει Παράδεισος ποὺ πηγαίνουν οἱ δίκαιοι, καὶ Κόλασις ποὺ πηγαίνουν οἱ ἄδικοι, οἱ ἁμαρτωλοὶ κι ἀμετανόητοι.

Τὰ πίστευαν όλα αὐτὰ τότε…

Σήμερα; Ὤ σήμερα! Αἰώνας ἀπιστίας. Οἱ ἄν­θρωποι δὲν πιστεύουν· ὑπάρχουν μάλιστα με­­ρικοὶ ἄθεοι, ποὺ ἅμα τοὺς πῇς ὅτι ὑπάρχει κό­λασι καὶ παράδεισος, ἐμπαίζουν καὶ λένε· Κόλασι – παράδεισος παραμύθια τῶν γερόν­των ( και των παπάδων…)· ἐδῶ εἶνε ἡ κόλασι, ἐδῶ καὶ ὁ παράδεισος…

Σ᾿ αὐτὸ τὸν ἰσχυρισμὸ ἀπαντᾷ σήμερα τὸ εὐ­­αγγέλιο (βλ. Λουκ. 16,19-31), ποὺ περιέχει μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες παραβολὲς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μᾶς διηγεῖται τὴ ζωὴ δυὸ ἀν­θρώπων· πῶς ἔζησαν ἐδῶ σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, καὶ πῶς ζοῦν τώρα στὸν ἄλλο κόσμο. Μᾶς δι­ηγεῖται γιὰ ἕνα πλούσιο καὶ γιὰ ἕνα φτωχό. Εἶνε γνωστὴ ἡ παραβολή· ἂς μὴν τὴν ἐπαναλάβω.
Τί βλέπουμε ἐδῶ; Ὅτι ὁ πλούσιος πῆγε στὴν κόλασι, ὁ φτωχὸς πῆγε στὸν παράδεισο.

* * *

Γεννᾶται όμως τὸ ἐρώτημα· Ὁ πλούσιος αὐτὸς γιατί πῆγε στὴν Κόλασι;

Μήπως γιατὶ εἶχε λεφτά; Μὰ στὴν παραβολὴ ἐδῶ βλέπουμε, ὅτι ἕνας ἄλλος πλούσιος, ὁ Ἀβραάμ, δὲν πῆγε στὴν κόλασι· τὸν βλέπουμε μέσα στὸν παράδεισο νὰ ἀγάλλεται καὶ νὰ εὐφραίνεται. Ἦταν ὅμως πολὺ διαφορετικὸς ὁ Ἀβραάμ. Ὁ Ἀβρα­ὰμ ἦταν φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων· ὅποιος περνοῦσε ἀπὸ τὴν καλύβα του τὸν φιλοξενοῦ­σε, ἔκανε καλὸ στὸν κόσμο. Πλούσιος ἦ­ταν κι ὁ Ἰώβ· εἶχε κι αὐτὸς μεγάλη περιουσία, ἀλλὰ ἔδινε στοὺς φτωχούς. Ὁ πλούσιος λοι­πὸν αὐτὸς τοῦ εὐαγγελίου πῆγε στὴν κόλασι γιατὶ δὲν ἔκανε καλὴ χρῆσι τοῦ πλούτου του, ἦταν σκληρὸς καὶ ἀπάνθρωπος, εἶχε πέτρινη καρδιά.

Ὑπάρχουν βέβαια τέτοιοι ἄνθρωποι και σήμερα, ποὺ δυστυχώς δὲν συγκινοῦνται. Καὶ αὐτὸς μόνο τὸν ἑ­αυτό του κοίταζε, κανένα ἄλλο. Δὲν ἔδινε οὔ­τε στὸν ἄγγελό του νερό. Κατοικοῦσε σὲ παλάτι· ντυνόταν μὲ τὰ πιὸ ἀκριβὰ ῥοῦχα· ἔτρωγε τὰ πιὸ ἐκλεκτὰ φαγητά· ἔπινε τὰ πιὸ σπάνια ποτά· ζοῦσε φιλήδονα καὶ φιλόσαρκα· ὑ­πηρέτες καὶ ὑπηρέτριες τὸν περικύκλωναν.

Μὲ τ᾿ ἀγαθὰ ποὺ εἶχε, ῥοῦχα καὶ τροφές, θὰ μποροῦσε νὰ ντύσῃ καὶ νὰ θρέψῃ ἑκατὸ – διακόσους φτωχούς. Κι ὅμως αὐτὸς δὲν βοηθοῦσε κανένα. Καὶ στὴν πόρτα του μέρα – νύχτα στεκόταν ἕνας φτωχός, ὁ Λάζαρος. Αὐ­τὸς πεινοῦσε, κι᾿ ἕνα πιάτο φαγητὸ δὲν εἶδε ποτέ ἀπὸ τὸν πλούσιο. Περίμενε μόνο ὁ ταλαί­πωρος, πότε θ᾿ ἀνοίξῃ ἡ πόρτα νὰ τινάξουν τὸ τραπεζομάντηλο οἱ ὑπηρέτες καὶ νὰ πέσουν τὰ ψίχουλα· κι αὐτὸς σάλιωνε τὸ δάχτυ­λο καὶ μάζευε ἀπὸ κάτω ἕνα – ἕνα τὰ ψίχου­λα, ἀνακατεμένα μὲ τὸ χῶμα, γιὰ νὰ τὰ φάει !
Τέτοιος ἀπάνθρωπος ἦταν ὁ πλούσιος. Γι᾿ αὐτὸ πῆγε στὴν κόλασι. Γιατὶ ἐκεῖνο ποὺ ζητάει ὁ Θεὸς παραπάνω ἀπ᾿ ὅλα εἶνε, νά ᾿χουμε ἀγάπη. Ἀγάπη δίδαξε ὁ Χριστός· ἀγάπη ὄ­χι μὲ λόγια, ἀλλὰ μὲ τὰ ἔργα.

Ἀλλὰ σήμερα οἱ ἄνθρωποι εἶνε σκληροί. Πο­τέ ἄλλοτε ὁ κόσμος δὲν μάζεψε τόσα χρήματα ὅσα στὴν ἐποχή μας. Κι ὅμως οἱ καρδιὲς εἶνε σκληρές. Θέλετε παράδειγμα;

Πρὸ ἐτῶν σ᾿ ἕνα κέντρο διασκεδάσεως κάποιου χωριοῦ ἔφτασε μιὰ διεφθαρμένη «καλλιτέχνιδα», ντιζέζ, ἀπ᾿ αὐτὲς τὶς νυχτερίδες τῆς ἡδονῆς ποὺ ξελογιάζουν τοὺς ἄντρες. Καὶ μέσα σὲ μιὰ νύχτα εἰσέπραξε ἑκατὸν δέκα χιλιάδες (110.000) δραχμές, ἀστρονομικὸ τότε ποσό. Τὰ μάζεψε, καὶ τὸ πρωὶ ἔφυγε. Τὴν ἄλλη μέρα βγῆκε ὁ πα­­πᾶς γιὰ ἔρανο ὑπὲρ τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ, ποὺ τόσες ὑπηρεσίες προσφέρει. Καὶ πό­σα, λέτε, δώσανε; Πεντακόσες πενήντα (550) δρα­χμές! Κάντε σύγκριση τώρα...

Ἐγὼ ἀπορῶ, πῶς στέκονται ἀκόμη τὰ ἄστρα στὸν οὐρανὸ καὶ δὲν πέφτουν στὰ κεφάλια μας, μὲ τόση διαφθορὰ ἀλλὰ καὶ τόση σκληροκαρδία πού έχουμε ! Ἄσπλαχνος ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς, ἄσπλαχνος καὶ ὁ κόσμος σήμερα. Κι ὅπως ἐκεῖνος ἔπεσε στὴν κόλασι, ἔτσι καὶ ὁ σημερινὸς κόσμος.
Χθὲς λυπήθηκα ἕναν ἄνθρωπο. Εἶνε ἀνάπηρος, κουτσός, μὲ δεκανίκια. Ἔπεσε ἀπ᾿ τὸ δέντρο καὶ χτύπησε.

–Πάρτε με, λέει, στὸ γηρο­κομεῖο.

–Μὰ στὸ γηροκομεῖο παίρνουμε ὅ­σους δὲν ἔχουν παιδιὰ νὰ τοὺς κοιτάξουν· ἐ­σύ;

–Ἄχ, λέει κι ἄρχισε νὰ κλαίει, ἔχω δεκατρεῖς γυιοὺς καὶ δεκατρεῖς νυφάδες! μὰ κανείς δὲν μὲ δέχεται στὸ σπίτι…

Τί σκληρότητα! Ξεπεράσαμε καὶ τὰ ἄγρια θηρία· ἐκεῖνα ἀ­γαποῦν καὶ τρέφουν τοὺς γονεῖς τους.
Σκληρὲς οἱ καρδιὲς γιὰ τοὺς γονεῖς, σκλη­ρὲς καὶ γιὰ τὰ παιδιά. Γέμισαν τὰ σπίτια ἀπὸ λε­φτά. Καὶ ξέρετε γιατί γέμισαν; Νὰ σᾶς πῶ μιὰ ἐξήγησι. Ἄλλοτε ἡ οἰκογένεια εἶχε πολλὰ παιδιά. Λεφτὰ δὲν εἶχε – παιδιὰ εἶχε. Τώρα; Ἕνα – δύο παιδιὰ μόνο· καὶ τὰ χρήματα ποὺ πε­ρισσεύουν ποῦ πᾶνε; Στὴν καλοπέρασι καὶ τὴν πολυτέλεια, σὲ διαμερίσματα, αυτοκίνητα, καὶ πολυκατοικίες κ.λπ..

Ἔχε λοιπὸν λεφτά, καὶ μὴν ἔ­χεις παι­διά! Τότε ἦταν φτωχοί, γιατὶ εἶχαν παι­διά. Ἡ μάνα ἔπαιρνε τὸ ψωμί, ἔκανε τὸ σταυρό της καὶ τὸ μοίραζε σὰν ἀντίδωρο στὰ παιδιά της. Τώρα; Χόρτασαν! γιατὶ ἔχουν δυό, ποὺ τὰ τρέφουν σὰν τὰ ζῷα. Καὶ τὸ ἔθνος; Ἐνῷ ἄλλα ἔθνη αὐ­ξάνουν, τὸ δικό μας σβήνει. Σιγὰ – σιγὰ κλείνουν καὶ τὰ σχολεῖα, γιατὶ δὲν ἔχουν παιδιά…

Σκληρὰ λοιπὸν καὶ ἀπάνθρωπα τὰ ἄτομα· σκληρὲς καὶ ἀπάνθρωπες οἱ οἰκογένειες· σκλη­ρὰ καὶ ἀπάνθρωπα καὶ τὰ κράτη. Τοὺς περισσεύουν ἀγαθά. Κι ἀντὶ νὰ τὰ στείλουν σὲ λαοὺς ἄλλους ποὺ πεθαίνουν ἀπὸ τὴν πεῖ­να, ἀνοίγουν λάκκους καὶ τὰ θάβουν ( για να κρατήσουν λένε τις τιμές…)!

Ἀλλοῦ τὶς πατάτες, ἀλλοῦ τὰ φροῦτα. Ἄλλοι καῖνε τὰ σιτηρά τους, κι ἄλλοι χύνουν τὸ γάλα τους στὰ ποτάμια. Τέτοια κοινωνία καταντήσαμε, σὰν τὸν πλούσιο τοῦ εὐαγγελίου.
Μετὰ ὅμως τὸν πλούσιο, ποὺ γιὰ τὴν ἀπανθρωπία του πῆγε στὴν κόλασι, ἂς δοῦμε τώρα καὶ τὸ φτωχό. Γιατί ὁ φτωχὸς αὐτὸς πῆγε στὸν παράδεισο; μόνο γιατὶ ἦταν φτωχός;

Ὄχι· ἀλ­λὰ καὶ γιὰ κάτι ἄλλο μεγάλο, ποὺ πάλι δὲν ὑ­πάρχει στὴν κοινωνία μας. Ὅπως στοὺς πλου­σίους δὲν ὑπάρχουν σπλάχνα καὶ ἔλεος, ἔτσι στοὺς φτωχοὺς δὲν ὑπάρχει ἕνα ἄλλο σπουδαῖο πρᾶγμα· δὲν ὑπάρχει ὑπομονή.
Ὁ Λάζαρος ἦταν ὑπόδειγμα ὑπομονῆς. Τί ἤ­τανε; Φτωχός. Μόνο φτωχός; Ἦταν καὶ ἄρρωστος· εἶχαν ἀνοίξει στὸ κορμί του πληγὲς ποὺ τρέχανε, κ᾿ ἔρχονταν τὰ σκυλιὰ καὶ τὶς γλείφα­νε. Φτωχὸς καὶ ἄρρωστος.

Τί ἄλλο ἀκόμα; Ἐγκαταλελειμμένος· δὲν εἶχε κανένα στὸν κόσμο. Καὶ τί ἔκανε; Ἄλλος στὴ θέσι του θὰ γόγγυζε καὶ θὰ βλαστημοῦσε. Αὐτὸς δὲ γόγγυσε, δὲ βλαστήμησε, δὲν εἶπε τίποτα ἐναν­τίον τοῦ Θεοῦ. Γιὰ τὴν ὑπομονή του λοιπὸν αὐτὴ τὸν ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ πάει στὸν παράδεισο καὶ νὰ εὐφραίνεται αἰωνίως.
Ποῦ αὐτὴ ἡ ὑπομονὴ σήμερα; Τά ᾿χουμε ὅ­λα στὸ σπίτι. Κάτι νὰ λείψῃ, ὁ ἄντρας γίνεται θηρίο καὶ τὰ σπάει ὅλα. Δὲν ὑπάρχει οὔτε ὑ­πομονὴ οὔτε εὐγνωμοσύνη. Μὲ τὴ μπουκιὰ στὸ στόμα βλαστημᾶνε. Ποιός λέει εὐχαριστῶ σήμερα;

Ξέρετε τί σημαίνει «Λάζαρος»; Εἶνε ἑβρα­ϊκὸ ὄνομα καὶ θὰ πῇ «Ἔχει ὁ Θεός». Μεγάλο πρᾶγμα νὰ τὸ πιστεύῃς αὐτό. Τί νὰ τὰ κάνῃς τὰ πλούτη; Σὲ μιὰ στιγμὴ διαλύονται καὶ καταστρέφονται;. «Ἔχει ὁ Θεός!»· τὸ λέγανε οἱ γονεῖς καὶ οἱ πρόγονοί μας, πού ᾿χανε βαθειὰ τὴν πίστι στὸ Θεό.
Ὁ φτωχὸς Λάζαρος εἶχε ὑπομονή. Σήμερα ὑπάρχουν ἆραγε τέτοια διαμάντια, τέτοιοι εὐ­γενεῖς ἄνθρωποι, ποὺ νὰ δοξάζουν καὶ νὰ εὐχαριστοῦν τὸ Θεό;

Στὴ Θεσσαλονίκη εἶδα κάποτε ἕνα πλανόδιο μανάβη, ποὺ ἐπάνω στὸ καροτσάκι του ἔγραφε· «Ἔχει ὁ Θεός!». Νά διαμάντια ποὺ κρύβει αὐτὴ ἡ κοινωνία. Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶνε ὅμοιος μὲ τὸ Λάζαρο.

* * *

Εἴδαμε, ἀγαπητοί μου, ὅτι ὁ ἄσπλαχνος πλούσιος βρέθηκε στὴν κόλασι, ἐνῷ ὁ ὑπομο­νετικὸς Λάζαρος ἀξιώθηκε τοῦ παραδείσου. Ἂς ἔχουμε λοιπὸν κ᾿ ἐμεῖς τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἐλπίδα στὸ Θεό, ὅπως λέει ὁ ποιητής·
«Κι ἂν δὲν μοῦ μείνῃ ἐντὸς τοῦ κόσμου,
ποῦ ν᾿ ἀκουμπήσω, νὰ σταθῶ,
ἐκεῖ ψηλὰ εἶν᾿ ὁ Θεός μου.
Πῶς ἠμπορῶ νὰ ἀπελπισθῶ;» (Γ. Βερίτης).

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

«  ΟΡΘΟΔΟΞΟ  ΒΗΜΑ » 

« Ορθόδοξος Τύπος – Ροή  Ειδήσεων »     


 

28η Οκτωβρίου -- Άγνωστες πτυχές των οχυρών της γραμμής Μεταξά πού υπήρξαν πολύ ανώτερα τών Γαλλικών οχυρών της γραμμής Μαζινό…

 

Η κεντρική στοά οχυρού Νυμφαίας...










Η Κατασκευή των Οχυρών...

Τα οχυρά της "Γραμμής Μεταξά", αποτελούσαν μία μέση οδό μεταξύ του γαλλικού τρόπου οχύρωσης και του συστήματος οχύρωσης άλλων Κρατών.

Χαρακτηριστικό της Γαλλικής οχύρωσης ήταν η υπερβολική κάλυψη και φροντίδα ευζωίας του προσωπικού, ενώ δυσανάλογα μικρή ήταν η ποσότητα οπλισμού σε σχέση με το μέγεθος των εγκαταστάσεων. Τα αντίθετα χαρακτήριζαν τον τρόπο οχύρωσης άλλων κρατών. Τα ελληνικά οχυρά παρείχαν ικανοποιητική κάλυψη και πυκνότητα οπλισμού, ανάλογη με την πυκνότητα των έργων.

Η παραλλαγή τους (καμουφλάζ) ήταν πλήρης και άριστη από κάθε πλευρά και ακόμα και σήμερα δύσκολα, και μόνο από πολύ κοντινή απόσταση, διακρίνονται από τον περιβάλλοντα χώρο...

Κάθε οχυρό περιβαλλόταν από απαγορευμένη ζώνη πλάτους 5 - 10 χμ, με διάφορα φυλάκια επιτήρησης εντός αυτής που απαγόρευαν την είσοδο στη ζώνη χωρίς ειδική άδεια.

Όσο πλησίαζε κανείς το οχυρό, συναντούσε σειρές συρματοπλεγμάτων, παγίδες με χειροβομβίδες και όπου το έδαφος το επέτρεπε, αντιαρματικά εμπόδια ή αντιαρματική τάφρο βάθους 4 μ, πολύ καλά καμουφλαρισμένη.

Τα οχυρά σκάβονταν από την πίσω (νότια) πλευρά, με την ίδια μέθοδο που χρησιμοποιείτο για τη διάνοιξη στοών σε ορυχεία. Η εκσκαφή άρχιζε από ένα κεντρικό διάδρομο οριζόντια και από ένα σημείο και μετά συνεχιζόταν κάθετα σε κυμαινόμενο ύψος 15-45 μ. ,ανάλογα με την κλίση του εδάφους.

Από εκεί διάφοροι μικρότεροι διάδρομοι διακλαδώνονταν σε μεγάλη έκταση. Αυτοί οι υπόγειοι διάδρομοι συνδέουν και συνδέονται με θαλάμους οπλιτών, γραφεία διοίκησης, αποθήκες πυρομαχικών, νερού, εφοδίων, παρατηρητήρια, πυροβολεία και πολυβολεία.

Όλες οι εγκαταστάσεις προστατεύονται από μπετόν αρμέ πάχους 1-2 μ, ανάλογα με τη θέση. 

Η κεντρική υπόγεια στοά έχει την είσοδό της στο επάνω μέρος του οχυρού και διακόπτεται από πλευρικές στοές που χρησιμεύουν για την εξυπηρέτηση του προσωπικού.

Μέσα στις στοές είχαν κατασκευαστεί αρκετές παγίδες ("τυφλοί" διάδρομοι μήκους 20 μ. περίπου, χωρίς πλευρικές πόρτες, ώστε να μη προσφέρουν κάλυψη στον εισβολέα, στο τέλος των οποίων υπήρχε θυρίδα - φάτνωμα - με πολυβόλο από την εσωτερική πλευρά κλπ.) προκειμένου ο εισβολέας να εξοντωθεί στα σημεία αυτά.

Σε ειδικές υποδοχές στους τοίχους των διαδρόμων, ειδικοί λαμπτήρες φώτιζαν το χώρο, ενώ μηχανήματα εξαερισμού και χαλύβδινα "σαλιγγάρια" εξασφάλιζαν τον αερισμό του οχυρού.

Χαλύβδινες πλάκες κάλυπταν τα φατνώματα των πολυβολείων και των πυροβολείων, ώστε να προστατεύουν το προσωπικό που τα χειριζόταν.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι, όταν άρχισαν να σχεδιάζονται οι εγκαταστάσεις, στρατηγικός αντίπαλος της Ελλάδας ήταν η Βουλγαρία, που διέθετε ένα στρατό περίπου των ελληνικών δυνατοτήτων και προδιαγραφών.

Κανένας δεν φανταζόταν ότι στατικές γραμμές άμυνας, όπως είναι τα οχυρά, θα καλούνταν ν' αντιμετωπίσουν ένα σύγχρονο, μηχανοκίνητο στρατό, όπως ο Γερμανικός, ο οποίος διέθετε την ταυτόχρονη υποστήριξη της αεροπορίας, ιδιαίτερα του "ιπτάμενου πυροβολικού", των αεροσκαφών Ju - 87 πιο γνωστών ως "Stukas".

Γιατί, στην περίπτωση αυτή, όλοι, όσοι είχαν έστω και ελάχιστες στρατιωτικές γνώσεις, δεν αμφέβαλλαν για το αποτέλεσμα.
Στο σημείο αυτό άλλωστε έγκειται και το μεγαλείο της ελληνικής αντίστασης έναντι της γερμανικής εισβολής.

Στο ότι οι υπερασπιστές των οχυρών πολέμησαν μέχρι τέλους, γνωρίζοντας το μάταιο τους αγώνα έναντι της γερμανικής πολεμικής μηχανής. Το γεγονός δε ότι τα περισσότερα οχυρά δεν κατελήφθησαν αλλά υπερκεράστηκαν από τον δευτερεύοντα γερμανικό ελιγμό, μέσω Γιουγκοσλαβίας, που δεν προέβαλλε αντίσταση, αποδεικνύουν την αξία των υπερασπιστών των οχυρών.







H Επιτροπη διοίκησης τών οχυρών.


Περιγραφή του Οχυρού Νυμφαίας...

Το οχυρό της Νυμφαίας, αποτελεί το τελευταίο προς ανατολάς συγκρότημα, των μονίμων έργων οχύρωσης της "Γραμμής Μεταξά", η οποία με εικοσιένα (21) τέτοια έργα, φράσσει τους άξονες εισβολής, από τη Βουλγαρία στην Ελλάδα.

Σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε, όπως και τα υπόλοιπα οχυρά, κατά τα έτη 1936-1941, κατόπιν εντατικής προσπάθειας του Γενικού Επιτελείου Στρατού, λόγω της διαγραφόμενης απειλής του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Περιγραφή του Οχυρού Νυμφαίας

Το οχυρό της Νυμφαίας, αποτελεί το τελευταίο προς ανατολάς συγκρότημα, των μονίμων έργων οχύρωσης της "Γραμμής Μεταξά", η οποία με εικοσιένα (21) τέτοια έργα, φράσσει τους άξονες εισβολής, από τη Βουλγαρία στην Ελλάδα.

Σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε, όπως και τα υπόλοιπα οχυρά, κατά τα έτη 1936-1941, κατόπιν εντατικής προσπάθειας του Γενικού Επιτελείου Στρατού, λόγω της διαγραφόμενης απειλής του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Τα οχυρά της "Γραμμής Μεταξά" 

 
Ποποτλίβιτσα Περιθώρι
Ιστίμπεη Παρταλούσκα
Κελκαγιά Ντάσαβλη 

Αρπαλούκι Λίσσε
Παληουριώνες Πυραμιδοειδές 

Ρούπελ Καστίλο
Καρατάς Αγ. Νικόλαος
Κάλη Μπαρτίσεβα
Περσέκ Εχίνος
Μπαμπαζώρα Νυμφαία
Μαλιάγκα

Το οχυρό είναι ακριβώς κάτω από το μνημείο. Εκτείνεται σε μεγάλο βάθος και αποτελείται από τρεις (3) ορόφους, στους οποίους υπάρχουν οι θέσεις των όπλων, καθώς και όλες οι βοηθητικές εγκαταστάσεις.
Το ανάπτυγμα των καταφυγίων του είναι 910 τρέχοντα μέτρα και οι υπόγειες στοές συγκοινωνίας του 1910 τρέχοντα μέτρα.

Ο πρώτος όροφος, ο οποίος είναι και ο σπουδαιότερος, εκτείνεται προς όλες τις κατευθύνσεις, διαθέτει τέσσερις (4) κύριες στοές, οι οποίες καταλήγουν σε θέσεις όπλων και έργα επιφανείας, θαλάμους για δύναμη 500 ανδρών περίπου, αποθήκες πυρομαχικών, εφοδίων και νερού, γραφεία, μηχανοστάσιο, ιατρείο, μαγειρεία και λοιπούς βοηθητικούς χώρους.
Ο δεύτερος όροφος, 99 σκαλοπάτια κάτω από τον πρώτο, και ο τρίτος, 66 σκαλοπάτια κάτω από το δεύτερο, διαθέτουν έργα επιφανείας προς βορρά και θαλάμους για το προσωπικό.

Εξοπλισμός

Στην επιφάνεια του οχυρού, υπήρχαν θέσεις αντιαεροπορικών όπλων και προς βορρά αυτού (σε απόσταση 500 μ. περίπου) αντιαρματικές τομές, πυραμίδες από οπλισμένο σκυρόδεμα και μεταλλικά εμπόδια.

Οι εξωτερικές είσοδοι, έκλειναν με σταθερές πόρτες και προστατεύονταν από πολυβολεία.
Ο ηλεκτροφωτισμός του οχυρού δεν είχε τελειώσει, μέχρι τον Απρίλιο του 1941, γι' αυτό φωτίζονταν με λάμπες πετρελαίου, ενώ ο εξαερισμός του οχυρού επετυγχάνετο με αεραγωγούς, οι οποίοι κατέληγαν στην επιφάνειά του.

Η Γερμανική εισβολή...

Την 1.30΄ πρωϊνήν της 7ης Απριλίου ο εχθρός ήρχισεν σφοδρότατον βομβαρδισμόν πυροβολικού επί του οχυρού διαρκείας 30΄λεπτών της ώρας μετά το πέρας του οποίου τμήματα Πεζικού ενήργησαν έφοδον προς κατάληψιν τούτου πλην η προσπάθειά των αύτη εθραύσθη υπό των πολυβόλων μας και όλμων προκαλέσαντες μεγάλας απωλείας εις βάρος του εχθρού.

Παρομοία εχθρική ενέργεια έλαβε χώραν περί την χαραυγήν ευρούσα και αύτη την αυτήν τύχην.
Την 8ην πρωϊνήν της αυτής ημέρας ο εχθρός ενήργησε και τρίτην παρομοίαν εχθρικήν προσπάθειαν ήτις εθραύσθη και αύτη ως αι δύο προηγούμεναι.
Καθ΄ όλη την λοιπήν ημέραν ο εχθρός έπαυσεν μεν να μας ενοχλή πολύ δια των πολυβόλων του, πλην όμως εσφυροκόπει συνεχώς το οχυρόν δια του αφθόνου και παντοειδούς πυροβολικού του δια του οποίου την 16ην ώραν κατέστρεψε και 6ον πολυβόλον της μετωπικής αμύνης φονεύσας τους 4 υπηρέτας αυτού.

Την 18ην ώραν της αυτής ημέρας ο βομβαρδισμός του οχυρού υπό του πυροβολικού του εχθρού ενετάθη και η εξαπολυθείσα μετά το πέρας τούτου έφοδος εθραύσθη επιτυχώς.
Την 19ην ώραν ο εχθρός περατώσας την εγκατάστασιν της καλυτέρας θέσεως των πυροβόλων του γύρωθεν του οχυρού ήρχισεν με υπερεκατόν πυροβόλων παντός είδους και διαμετρήματος σφοδρότατον βομβαρδισμόν εναντίον των φατνωμάτων των πολυβολείων των εξόδων των έργων και των παρατηρητηρίων όστις διήρκησε μέχρι της 19ης και 45΄ώρας.

Δια του βομβαρδισμού τούτου κατεστράφησαν τα περισσότερα των εναπομεινάντων πολυβόλων ως και αι θύραι των εξόδων των μεμονωμένων έργων. Το δε πεζικόν του εχθρού αφίχθη κάτωθεν των καταστραφέντων ήδη συρματοπλεγμάτων
Τον βομβαρδισμόν τούτον του εχθρικού πυροβολικού διεδέχθη βομβαρδισμός του οχυρού υπέρ πεντήκοντα  50-- περίπου αεροπλάνων καθέτου εφορμήσεως διαρκείας 15΄ λεπτών της ώρας.

Δια του βομβαρδισμού αυτού των αεροπλάνων κατεστράφη ο εις εκ των δύο όλμων μετά του έργου αυτού. Αρθέντος και του βομβαρδισμού των αεροπλάνων το πεζικόν του εχθρού και ειδικά τμήματα επιθέσεως εναντίον οχυρών ευρέθησαν επί των έργων και ήρξατο της καταστροφής τούτων δια δυναμίτιδος και φλογοβόλων. Το έργον της 3ης διμοιρίας του Α΄ λόχου και εν εκ των μεμονωμένων έργων της 1ης διμοιρίας του Β΄ λόχου κατέρρευσαν δια δυναμίτιδος και κατελήφθησαν μετά μάχην εσωτερικού αγώνος την 21ην ώραν. Εν τω μεταξύ εκ των καταστραφέντων πολυβολείων έρριπτον εις το εσωτερικόν του οχυρού χειροβομβίδας καπνογόνους και υπό την προστασίαν φλογοβόλων εισήρχοντο εντός του οχυρού.

Αι πετρελαιόφωτοι λυχνίαι έσβυσαν ελλείψει οξυγόνου ενώ η ατμόσφαιρα του οχυρού εκ των ανωτέρω και του βομβαρδισμού κατέστη αποπνυκτική. Αι θύραι των εξόδων υπεχώρησαν εις δε το κέντρον του συγκροτήματος κατέρρευσε συνεπεία δυναμίτιδος το γραφείον του διαχειριστού. Ο εσωτερικός αγών πλέον λόγω του σκότους και των εκρήξεων κατέστη αδύνατος.

Κατόπιν των ανωτέρω και επειδή πας σύνδεσμος παρ΄ όλας τας προσπαθείας μας με την προϊσταμένην αρχήν εξέλιπε αφ΄ ενός αφ΄ετέρου λόγω ελλείψεως φιλίου πυροβολικού και αεροπορίας προς απασχόλησιν εν μέρει του εχθρού ως και της καταστροφής των περισσοτέρων οργάνων του οχυρού βλέπων το άσκοπον και επικίνδυνον της παραμονής εντός των υπογείων στοών της δυνάμεως του οχυρού ήχθην εις την απόφασιν έχων και την προς τούτο σύμφωνον γνώμην των διοικητών των λόχων να διατάξω περί ώραν 23.30΄την παύσιν του πυρός εκ των υπολοίπων οργάνων και την παράδοσιν του οχυρού.

Τέλος περί ώραν 24ην της 7ης προς την 8ην Απριλίου το οχυρόν περιήλθεν εις χείρας του εχθρού.

IV. Μετά την μάχην του οχυρού Νυμφαίας

Μετά την κατάληψιν του οχυρού Νυμφαίας, υπό ειδικών τμημάτων εκπορθήσεως οχυρών, την εσπέραν της 7ης Απριλίου 1941 και ώραν 24ην, εισήλθον εις το οχυρόν τμήματα γερμανικού στρατού, άτινα επεδώθησαν εις την λεηλασίαν των τροφίμων του οχυρού αφού προηγουμένως περιόρισαν τους αξιωματικούς και οπλίτας του οχυρού εντός ορισμένων υπογείων στοών.

Γερμανοί δε Αξιωματικοί του επιτελείου του μηχανοκινήτου γερμανικού σώματος στρατού ελθόντες εις το οχυρόν ήρχισαν εξετάζοντες τους αξιωματικούς εις ιδιαιτέραν στοάν έναν έκαστον χωριστά, υποβάλοντες διαφόρους ερωτήσεις σχετικώς με την δύναμιν και οργάνωσιν του οχυρού ως και την διοικητικήν υπαγωγήν τούτου.

Τας πρωϊνάς ώρας επισκεύφθησαν το οχυρόν τέσσαρες Γερμανοί στρατηγοί εξ ων ο εις ο διοικητής του μηχανοκινήτου σώματος στρατού το οποίον ήτο έναντι του οχυρού Νυμφαίας και επρόκειτο να διέλθη την αμαξιτήν οδόν από Βουλγαρίας - οχυρόν - Κομοτηνήν, αλλά εύρε σιδηρούν τοίχος τα στήθια των υπερασπιστών του μικρού τούτου οχυρού.

Το ότι ο εις των στρατηγών ήτο ο διοικητής του γερμανικού σώματος στρατού, εφαίνετο εκ του ότι έφερεν επί των χρυσοποικίλτων επωμίδων του δύο αδαμαντοκολλήτους αστέρας, ενώ οι τρεις έτεροι έφερον ένα αδαμαντοκόλλητον αστέρα και ίσταντο ενώπιόν του προσοχή.

Εγκάθειρκτοι όντες οι 14 ήρωες αξιωματικοί του οχυρού εντός του στενωτάτου δωματίου μου διαστάσεων 2Χ2, ήλθεν εις ταγματάρχης Γερμανός του επιτελείου του σώματος στρατού, όστις ηρώτησε ποίος είναι ο διοικητής του οχυρού, πληροφορηθείς ότι είμαι εγώ με παρεκάλεσε να τον ακολουθήσω και με οδήγησεν εις την επιφάνειαν του οχυρού, την οποίαν βεβαιώ ότι δεν ανεγνώρισα, διότι ήτο ανασκαμμένη πιθαμή προς πιθαμή, ούτε ίχνος δένδρου υπήρχε, είχε μεταβληθή τελείως από τους βομβαρδισμούς.

Προχωρώντες εφθάσαμεν εις ένα μικρόν οικίσκον προς την νοτίαν πλευράν του οχυρού ο οποίος δεν είχε πάθη μεγάλας ζημίας από τους βομβαρδισμούς. Επίσης ο ιστός της ελληνικής σημαίας εις την κορυφήν του οχυρού δεν είχε πάθη τίποτε και η κυανόλευκος εκυμάτιζε υπερήφανη καθ΄ όλην την διάρκειαν της μάχης και μέχρι της στιγμής εκείνης που διερχόμην κάτωθεν και εις απόστασιν 50 περίπου μέτρων με τον Γερμανόν ταγματάρχην.  

Είς Γερμανός κατεβίβαζε την ένδοξον ελληνικήν σημαίαν και ανεβίβασε μετ΄ ολίγην ώραν την γερμανικήν.

Φθάσαντες εις τον οικίσκον με εισήγαγεν εντός και με παρουσίασεν εις τον διοικητήν του σώματος στρατού και τους τρεις άλλους στρατηγούς.

Όταν εισήλθον εις το δωμάτιον που ήτο ο σωματάρχης, ηγέρθη ούτος της θέσεώς του, έλαβε την στάσιν της προσοχής και μου έσφιξε το χέρι ειπών δια διερμηνέως τ΄ ακόλουθα:

"Το Γερμανικόν κράτος δι΄ εμού συγχαίρει του ήρωας υπερασπιστάς του οχυρού τούτου, οι οποίοι επεσκίασαν την δόξαν του Λεωνίδα και του Θεμιστοκλέους. Σας παρακαλώ πολύ αυτά να τα διαβιβάσητε εις όλους τους αξιωματικούς και οπλίτας του οχυρού. Χθες το βράδυ το ραδιόφωνον του Βερολίνου και Λονδίνου έψαλαν ύμνους για σας".

Η απάντησις μου ήτο:
- "Ουδέν επράξαμεν στρατηγέ παρά μόνον το καθήκον μας ως υπερασπισταί τμήματος του πατρίου εδάφους".
Τότε ο στρατηγός συνεχίζων είπεν :

Εμείς είμεθα φίλοι της Ελλάδος, διατί εσείς αντεστάθητε και εμποδίσατε την προχώρησίν μας; ή μήπως νομίσατε ότι οι επετεθέντες ήσαν Βούλγαροι;
- Αδιαφορώ ποίοι ήσαν οι επιδρομείς εναντίον της αγαπητής μου πατρίδος, Γερμανοί ή Βούλγαροι. Εγώ ετάχθην να φυλάξω τμήμα των συνόρων της πατρίδος μου και το έπραξα όσον ήτο δυνατόν, αδιάφορον ποίον είναι το αποτέλεσμα.
- Και πάλιν σας συγχαίρω, αλλά τι δύναμιν είχατε;

- Οι υπερασπισταί του μικρού τούτου οχυρού στρατηγέ ανέρχονται μόλις εις 14 Αξιωματικούς και 364 οπλίτας, αι ψυχαί των οποίων αντιπροσωπεύουν εκατονταπλασίαν δύναμιν.
- Πράγματι μικρόν ντωμόν είπεν ο στρατηγός, ποίαι αι απώλειαι του οχυρού;
- Αι απώλειαι του οχυρού ανέρχονται εις 7 νεκρούς και 23 τραυματίας.
- Μόνον;
Εκ της εκπλήξεως ταύτης του στρατηγού φαίνεται, ότι ανέμενε να ακούση μεγάλον αριθμόν απωλειών, λόγω του σφοδρού βομβαρδισμού του οχυρού από ξηράς και αέρος και της χρησιμοποιήσεως τόσων άλλων μέσων, όταν δε άκουσε τόσο μικρόν αριθμόν απωλειών εξενίσθη.

-Μάλιστα στρατηγέ μου, αλλά υποβάλλω την παράκλησιν, εάν τούτο επιτρέπεται, να με πληροφορήσητε τι απωλείας είχον τα υμέτερα τμήματα κατά την εναντίον του οχυρού επίθεσιν.
- Τα ημέτερα τμήματα είχον 900 νεκρούς και 1500 τραυματίας, 100 κτήνη και 30 αυτοκίνητα. Δεν μου λέτε σας παρακαλώ, συνεχίζει ο στρατηγός, τι βαθμόν έχετε;
- Φέρω τον βαθμόν του ταγματάρχου.-
- Αδύνατον, λέγει ο στρατηγός, τα οχυρά διοικώνται από υποστρατήγους και σεις φέρεται τον βαθμό τούτον, αλλά δεν θέλετε να τον αποκαλύψητε, άγνωστον δια ποίον λόγον. Πού είναι η ταυτότης σας ;
- Δεν έχω στρατηγέ μου.-

- Εμείς φέρωμεν ταυτότητας με τον βαθμόν μας και λοιπά στοιχεία για κάθε απρόοπτον, ιδού, και ο στρατηγός εξήγαγεν, εκ του στήθους του, μιαν πλάκαν μετάλλινην ήτις εκρέματο από τον λαιμόν του με μιαν άλυσσον χρυσήν, την οποίαν μοι επέδειξεν.
- Εμείς οι Έλληνες στρατηγέ μου δεν φέρομεν ταυτότητας διότι είμεθα τόσον ολίγοι που γνωρίζει ο εις τον άλλον.

Πάντως ο στρατηγός εκ της γενομένης συζητήσεως δεν επείσθη ότι είμαι ταγματάρχης, αλλά έμεινε με την εντύπωσιν ότι φέρω τον βαθμόν του υποστρατήγου και αποκρύπτω να το ομολογήσω.
- Σας παρακαλώ στρατηγέ, λέγει ο στρατηγός, να μου δόσητε τα σχέδια του οχυρού σας και να μου πείτε πού έχετε τας υπολοίπους δυνάμεις σας, ως και εάν έχετε τοποθετήσει νάρκας ξηράς και πού.

- Δεν είμαι στρατηγός, είμαι ταγματάρχης, σχέδια του οχυρού δεν υπάρχουσι, (διότι όλα τ΄ απόρρητα και τα σχεδιαγράμματα του οχυρού, κατεστράφησαν δια πυρός ευθύς ως ήρξατο η επίθεσις των Γερμανών) άλλας δυνάμεις δεν έχω παρά μόνον τους 14 αξιωματικούς και 364 οπλίτας, νάρκας ξηράς δεν υπάρχουσι τοποθετημέναι.-
- Εάν δεν κατωρθούτο η κατάληψις του οχυρού, θα διέτασσα να σας ανατινάξουν στον αέρα.
- Αυτό στρατηγέ, θα ήτο προτιμότερον για τους υπερασπιστάς του μικρού Οχυρού.
Ο στρατηγός ερεθισθείς εκ της όλης συζητήσεως μου είπεν:
- Καλά δεν μου λες σε παρακαλώ, εσείς μια ψείρα η Ελλάς, θέλησε να τα βάλει με την γερμανικήν αυτοκρατορίαν και να αναχαιτίση τον γερμανικόν χείμαρον;

Τότε και εγώ θυμωθείς εκ των, υπό του Ούνου στρατηγού, λεχθέντα ηγέρθην της θέσεώς μου και του είπον:
-Στρατηγέ, εάν νομίζετε ότι η Ελλάς είναι ψείρα απατάσθε, μικροί είμεθα αλλ' ένδοξοι. Εάν δε θέλητε να δήτε καλύτερα ποίοι είμεθα εμείς οι Έλληνες δεν έχετε να κάμητε τίποτε άλλο, παρά εσείς με το σώμα σας στρατού και εγώ με τους 14 αξιωματικούς μου και τους 364 οπλίτας, να πολεμήσωμεν, με τα ίδια όμως μέσα και μηχανήματα και τότε θα πεισθήτε στρατηγέ καλύτερα ποίοι είμεθα εμείς οι Έλληνες, αν και τούτο το γνωρίζετε πολύ καλά από τον ελληνοϊταλικόν πόλεμον εις την Αλβανίαν.
Απορώ στρατηγέ, πώς η Γερμανία ελησμόνησε την καταστροφήν που έπαθε κατά τον προηγούμενον παγκόσμιον πόλεμον, από την προδοσίαν της Ιταλίας. Δεν ενθυμείσθε το τηλεγράφημα του Κάιζερ προς τον εστεμμένον απατεώνα, δια του οποίου του έκανε γνωστόν, ότι η Γερμανία δεν θα λησμονήσει ποτέ την άτιμον πράξιν της Ιταλίας. Δυστυχώς ελησμονήθησαν όλα και σήμερα τα γερμανικά στρατεύματα εισβάλουν εις την μικράν αλλ' ένδοξον Ελλάδα, δια να διευκολύνουν τον Ντούτσε εις τας κατά της Ελλάδος βλέψεις του.

Τότε ο στρατηγός θυμωθείς δια τα λεχθέντα έρριψε προς εμέ ένα βλέμμα αυστηρόν και απεχώρησε μετά των τριών ετέρων στρατηγών, χωρίς καν να με αποχαιρετήσει.
Από της στιγμής αυτής αρχίζουν τα μαρτύρια των Αξιωματικών και οπλιτών του Οχυρού.
Ένα τέταρτον της ώρας μετά την αποχώρησιν των στρατηγών και της μεταφοράς μου πλησίον των άλλων αξιωματικών του οχυρού, εντός των στοών, διετάχθη η μεταφορά των οπλιτών του οχυρού, εις τας βορείως και νοτίως του οχυρού καταστροφάς, της αμαξιτής οδού της αγούσης εκ Κομοτινής προς τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα - Βουλγαρίαν, δια την επισκευήν των άνω καταστροφών.

Η συμπεριφορά των επικεφαλής Γερμανών στρατιωτών προς τους οπλίτας μας, ήτο αισχρά, εχρησιμοποιούντο σαν υποζύγια, δια την παραμικράν βραδύτητα, λόγω του ότι ήτο νήστεις εδέροντο ανηλεώς.

Μετά πάροδον ολίγης ώρας παρέλαβον και εμάς τους 12 αξιωματικούς, διότι τους δύο ιατρούς του οχυρού τους άφησαν δια την περίθαλψιν των τραυματιών μας, εντός του αναρρωτηρίου του οχυρού, και μας οδήγησαν οδικώς, πρώτον εις τας νοτίως του οχυρού καταστροφάς. Εκεί μας άφισαν ελάχιστον χρονικόν διάστημα δια να δούμε την χρησιμοποίησιν των οπλιτών μας και τούτο προς τιμωρίαν μας.

Κατόπιν μας οδήγησαν οδικώς εις τας βορείως του οχυρού καταστροφάς, δια τον αυτόν ως άνω σκοπόν και εκείθεν εις το εξεταστικόν φυλάκιον, ένθα μας άφησαν 15 λεπτά της ώρας να ξεκουρασθώμεν, νηστικούς τελείως από την μεσημβρίαν της προηγουμένης ημέρας.

Καθ' όλην την διάρκειαν της διαδρομής μας από οχυρού μέχρι συνόρων (εξεταστικόν φυλάκιον) και εντός της χαράδρας του Χαν, παρετηρήσαμεν ότι ήτο πάρα πολλοί φονευμένοι άνδρες, και κτήνη, επίσης πολλά αυτοκίνητα κατεστραμμένα εκ των βλημάτων των όλμων του οχυρού. Επίσης ολόκληρος η μηχανοκίνητος φάλαγξ των γερμανών ήτο επί της αμαξιτής οδού εντός της χαράδρας σε μήκος 5 - 6 περίπου χιλιομέτρων, μη δυναμένη να προχωρήσει λόγω των καταστροφών, ούτε επιστρέψει προς τα οπίσω

Η μηχανοκίνητος αυτή φάλαγξ είχεν εισέλθει εντός της χαράδρας Χαν, από της πρώτης ημέρας της γερμανικής επιθέσεως.

Δια τους ανωτέρω λόγους εζήτησα, ως ανωτέρω αναφέρω, δια του ασυρμάτου, την αποστολήν, έστω και ενός αεροπλάνου, το οποίο πετών κατά μήκος της χαράδρας Χαν, να ρίπτη βόμβας, δεν θα έμενε, από το μηχανοκίνητον γερμανικόν σώμα, ούτε ρόδα, αλλά δυστυχώς δεν απεστάλει, άγνωστον εις εμέ δια ποίους λόγους.

Μετά παρέλευσιν 15΄ της ώρας, από της αφίξεώς μας εις εξεταστικόν φυλάκιον, μας οδήγησαν οδοιπορικώς εις το βουλγαρικόν έδαφος και μέχρι Μακάζης, ένθα έδρα βουλγαρικού λόχου.

Κατά την είσοδόν μας εις το περίβολον των στρατώνων, οι εν αυτώ ευρισκόμενοι αξιωματικοί και οπλίται του βουλγαρικού λόχου μας απένειμον στρατιωτικόν χαιρετισμόν, ένας δε αξιωματικός μας οδήγησεν εις ένα μικρόν θάλαμον των στρατώνων και διέταξε τους στρατιώτας του να μας ετοιμάσουν φαγητόν, διότι επληροφορήθησαν ότι είμεθα νήστεις επί διήμερον.

Μετά παρέλευσιν 30 λεπτών της ώρας ενεφανίσθησαν στρατιώται Βούλγαροι κομίζοντες άρτον λευκόν, αυγά και τυρόν, άτινα ετοποθετήσαν επί μιας τραπέζης και μας παρεκάλεσαν να δεχθώμεν αυτά τα ολίγα, εκ μέρους των συναδέλφων μας Βουλγάρων αξιωματικών.
Ευχαρίστησα εγώ, εκ μέρους των αξιωματικών μου, τους Βουλγάρους συναδέλφους μας, δια την συνεδελφικήν των συμπεριφορά προς ημάς.

Οι Γερμανοί ειδόντες τας περιποιήσεις των Βουλγάρων προς ημάς, ήλθεν αμέσως είς συνταγματάρχης του επιτελείου με 4 κατωτέρους αξιωματικούς και διέταξε, πριν ακόμη προλάβομεν να πάρωμεν, έστω και μίαν μπουκιάν, να εγερθώμεν αμέσως και μας οδήγησαν έξω του στρατώνος, εις ένα φορτηγόν αυτοκίνητον και μας ετοποθέτησαν εντός αυτού.

Οι Βούλγαροι, αξιωματικοί και οπλίται, έμεινον κατάπληκτοι, εκ της τοιαύτης διαταγής των Γερμανών.
Εντός του αυτοκινήτου εμείναμεν μέχρι βαθείας νυκτός.

Περί το μεσονύκτιον ήρχισεν ραγδαιοτάτη βροχή, τότε διετάχθη η επιστροφή μας εις το οχυρόν δια του αυτοκινήτου τούτου. Καθ΄ οδόν οι συνοδοί μας Γερμανοί διέταξαν την αφαίρεσιν της τέντας του αυτοκινήτου, δια να βρεχώμεθα, διότι η βροχή έπιπτε κρουνιδών και ούτω την 2αν νυκτερινήν ώραν αφίχθημεν εις το οχυρόν, κατάβρεκτοι, νήστεις εις ελεηνήν και τρισαθλίαν κατάστασιν.

Εις τοιαύτην κατάσταση όντες, οδηγήθημεν 12 αξιωματικοί εις εν δωμάτιον του οχυρού διαστάσεων 2x2 χωρίς κλινοσκεπάσματα, κατάβρεκτοι τρέμοντες από κούρασιν και ψύχος.
Μετά πάροδον ολίγων λεπτών παρουσιάσθη ένας Ούνος αξιωματικός όστις αποτανθείς προς εμέ δια διερμηνέως μου είπεν τα εξής:

"Εδώ θα μείνετε, αυτοί οι δύο ντενεκέδες είναι ένας για το ψιλό σας και ο άλλος για το χονδρό σας, εάν τολμήσει κανείς από σας να πατήση έστω και το κατώφλι της πόρτας θα τυφεκισθή επί τόπου, εσύ δε, θα είσαι υπεύθυνος για όλα" και ανεχώρησεν.

Ευθύς, ετοποθέτησαν δύο πολυβόλα εις την είσοδον της πόρτας και έτσι ξενυχτήσαμε όρθιοι ο ένας κοντά στον άλλον 12 αξιωματικοί.

Την επομένην λίαν πρωί, μας παρέλαβε μία συνοδεία από ούνους και μας κατέβασε κάτω από το οχυρό σε μία μικρή πλατεία του υποτομέως, όπου είχον συγκεντρώσει και τους οπλίτας του οχυρού ευρισκομένους εις ελεεινήν και τρισαθλίαν κατάστασιν, εκ της νηστείας και των κόπων.

Οι χθεσινοί ήρωες του οχυρού, που εδόξασαν τα ελληνικά όπλα και έγραψαν με το αίμα των, εις την ελληνικήν ιστορίαν, σελίδα δόξης, ήσαν τώρα παρατεταγμένοι, άοπλοι και κουρασμένοι σωματικώς και ψυχικώς, εις την μικράν πλατείαν του υποτομέως, εις το κέντρον της οποίας προ δύο ημερών εκυμάτιζεν υπερηφάνως η κυανόλευκος ελληνική σημαία, αναμένοντες την άφιξιν των συμπολεμιστών των αξιωματικών.

Καίτοι κουρασμένοι από τους κόπους που τους είχον επιβάλει οι επιδρομείς ούνοι, είχον την κεφαλήν των ψηλά, διότι εγνώριζον πολύ καλά ότι εξετέλεσαν το προς την αγαπημένην μας πατρίδα καθήκον.

Μόλις είδον τον διοικητήν των, επικεφαλής των αξιωματικών του οχυρού πλησιάζοντα προς αυτούς, υπό συνοδείαν των ούνων, εξέσπασαν εις δάκρυα. Διερχόμενος εγώ, έμπροσθέν των, επικεφαλής των αξιωματικών, τους είπα σιγά, "τα δάκρυα δεν αξίζουν εις τους ήρωας, πρέπει να ξέρετε ότι αι ταλαιπωρίαι αυταί που τραβάμε σήμερα και όσας εις το μέλλον θα υποστώμεν, είναι και θα είναι η συνέχεια των προς την αγαπημένην μας πατρίδα, αγώνων μας", προχωρήσας ετοποθετήθημεν εις το δεξιόν της φάλαγγος.

Μετ' ολίγον, η φάλαγξ, υπό συνοδείαν των ούνων, ετέθη εις πορείαν προς Κομοτηνήν.
Μετά πορείαν αρκετών ωρών, εφθάσαμεν εις Κομοτηνήν τας απογευματινάς ώρας, μας ετοποθέτησαν δε εις θαλάμους των, έξω της Κομοτηνής, στρατώνων άνευ κλινοσκεπασμάτων και τροφής.

Οι κάτοικοι της Κομοτηνής, πληροφορηθέντες ότι οι Γερμανοί έφερον αιχμαλώτους τους υπερασπιστάς του οχυρού Νυμφαίας, έφερον άρτον και διάφορα είδη τροφίμων δι' όλους τους αξιωματικούς και οπλίτας. Το εσπέρας έφεραν παπλώματα και συνδόνια όχι μόνον δια τους αξιωματικούς, αλλά και δια τους οπλίτας του ηρωικού οχυρού, άτινα παρέδιδον εις τους Γερμανούς φρουρούς, διότι απηγορεύετο αυστηρώς να πλησιάσωσι.

Την επομένην λίαν πρωί, διέταξαν οι Γερμανοί και ετοιμάσθημεν δι' αναχώρησιν προς Ξάνθην. Την ώραν που είμεθα έτοιμοι δι' αναχώρησιν είς συνταγματάρχης Γερμανός, κατά πάσαν πιθανότητα στρατιωτικός διοικητής Κομοτηνής όστις δια διερμηνέως μου είπεν:

"Στρατηγέ δύνασθε να έλθητε στο αυτοκίνητόν μου, διότι και εγώ θα μεταβώ εις Ξάνθην δι' υπηρεσίαν". Εγώ του απήντησα: "Κύριε συνταγματάρχα οι αξιωματικοί και οι οπλίται μου θα επιβιβασθώσιν εις αυτοκίνητα δια Ξάνθην;
- Όχι, μόνον σεις.
- Ευχαριστώ, θα έλθω πεζός, επικεφαλής των αξιωματικών και οπλιτών μου, ακολουθών την τύχη τούτων.

Χωρίς ν' απαντήσει ο ούνος συνταγματάρχης, μου έρριψε ένα βλέμμα από κορυφής μέχρις ονύχων, επήδησεν εντός του πολυτελεστάτου αυτοκινήτου του και ανεχώρησεν, αφού προηγουμένως έδωκε διαταγάς προς τον επικεφαλής της συνοδείας Γερμανόν αξιωματικόν.
Μετά την αναχώρησιν του άνω συνταγματάρχου, ετέθημεν εις πορείαν δια Ξάνθην.

Διερχόμενοι από την πλατείαν της Κομοτηνής, όλοι οι κάτοικοι της πόλεως, οίτινες είχον συγκεντρωθεί εκεί, ήρχισαν χειροκροτούντες και φωνάζοντες "Ζήτω η Ελλάς, Ζήτω οι ήρωες του οχυρού μας.

Δεν το ξέραμε αδέλφια μας ότι σεις πολεμούσατε εκεί επάνω, θα ερχόμεθα και εμείς άνδρες και γυναίκες, γέροντες και παιδιά, με ξύλα και με σκαπάνας, να σας βοηθήσωμεν. Να ζήσετε αδέλφια μας, μην φοβάσθε ο θεός της Ελλάδος μας θα είναι μαζί σας".

Αι δε γυναίκες, εκ των εξωστών και παραθύρων, με ξεπλεγμένα μαλλιά έκλαιον τραβώντας ταύτα και έλεγον: "Αχ! αδέλφια μας ήρωες της αλησμονήτου γλυκιάς μας πατρίδος, πού σας πηγαίνουν οι άτιμοι οι ούνοι;".

Οι Γερμανοί φοβηθέντες, μήπως ο κόσμος μας ελευθερώσει, επύκνωσαν την συνοδείαν και ήρχισαν ωρυόμενοι απόθούντες τον κόσμον και επυροβόλουν εις τον αέρα.
Η περιγραφή, της συγκινητικής τούτης στιγμής, είναι αδύνατος. Αξιωματικοί και οπλίται, με δάκρυα συγκινήσεως, εις τους οφθαλμούς εχαιρέτουν το πλήθος βαδίζοντες με βήμα σταθερόν και τας κεφαλάς υψηλά.

Είναι αδύνατον λέγω και πάλιν, να περιγράψω τον πατριωτισμόν των κατοίκων της πόλεως ταύτης και την συγκίνησιν των αξιωματικών και οπλιτών του οχυρού μου.
Θεωρώ τον εαυτόν μου τα μέγιστα υπερήφανον διότι ήμουν διοικητής τοιούτων ηρώων οι οποίοι πράγματι επολέμησαν ως πραγματικοί απόγονοι και εφάμιλλοι των ηρώων του 1821.

Εις το μικρόν αλλ' ηρωικόν τούτο οχυρόν αντεπροσωπεύετο ολόκληρος η Ελλάς.
Οι υπερασπισταί τούτου κατήγοντο, εκ της Στερεάς Ελλάδος, Πελοποννήσου, Θεσσαλίας, Ανατολικής και Δυτικής Μακεδονίας, Θράκης, Ηπείρου, Κρήτης και όλων των Νήσων, τους οποίους κατόρθωσα να συνδέσω ψυχικώς και να συνδεθώ μετ' αυτών ψυχικώς.

Διελθόντες την πλατείαν της Κομοτηνής, συνοδευόμενοι από τας ευχάς των κατοίκων, "να πάμε στο καλό και ο Θεός μαζί μας", εισήλθομεν εις την οδόν προς Ξάνθην, η απόστασις από Κομοτηνής μέχρι Ξάνθης είναι περίπου 80 χιλιόμετρα.

Την απόστασιν ταύτην διανύσαμεν με σύντομον πορείαν, διότι οι ούνοι συνοδοί μας μάς εβίαζαν λέγοντες, "βαδίσατε γρήγορα, να φθάσωμεν ημέραν εις Ξάνθην, δεν εγγειόμεθα για την ζωήν σας διότι μπήκαν Βούλγαροι και πιθανόν καθ' οδόν την νύκταν να επιτεθούν και σας φονεύσωσι όλους".

Οι οπλίται καθ' οδόν έπιπτον λιπόθυμοι εκ της πείνης, καύσωνος και υπερκοπώσεως, όλων μας τα πόδια είχαν πληγιάσει και έτρεχον αίμα. Τους λιποθυμούντας οπλίτας τους ετοποθέτουν εις διερχόμενα, προς Ξάνθην, κενά αυτοκίνητα, άλλοι δε συνερχόμενοι ηρνούντο να επιβιβασθούν εις αυτοκίνητα, αλλ' ηκολούθουν την τύχην των άλλων συναδέλφων των.

Οι συνοδοί μας ούνοι αντικαθίσταντο κάθε μία ώρα από ετέρους κατερχομένους εκ των διερχομένων αυτοκινήτων.

Τέλος, την νύκταν εφθάσαμεν εις Ξάνθην, εις ελεηνήν και τρισαθλίαν κατάστασιν, μας οδήγησαν τους μεν αξιωματικούς εις μίαν αίθουσαν παλαιού τινός γυμνασίου της Ξάνθης, τους δε οπλίτας εις στρατόπεδον συγκεντρώσεως.

Από της ημέρας της καταλήψεως του οχυρού μέχρι της ημέρας της εις Ξάνθην αφίξεώς μας, ουδέν είδος τροφής ή άρτου προσέφερον εις ημάς οι ούνοι.

Εις Ξάνθην υπεχρέωσαν τον Δήμον να δίδει εις ημάς 1/4 άρτου και μία κουταλιά μαγειρευμένα άνευ ελαίου όσπρια, αυτή ήτο η καθημερινή τροφή αξιωματικών και οπλιτών μας.

Την ημέραν του Πάσχα προσεφέρθη εις τους αξιωματικούς 1/2 κεφαλής αρνιού δι' έκαστον, εκ μέρους του Δήμου.
Κατά την διάρκειαν της αιχμαλωσίας μας η συμπεριφορά των ούνων ήτο γενικώς κακή.

Την 4ην Μαϊου ήλθεν εις το στρατόπεδον ο Γερμανός στρατοπεδάρχης, ένας άνθρωπος των κατέργων, και μας ειδοποίησεν ότι το γερμανικόν κράτος μας αφήνει ελευθέρους, εχορήγησεν δε εις ημάς και τα σχετικά φύλλα ελευθερίας μας.

Εμείς μετέβημεν εις το στρατόπεδον των οπλιτών και αφού τους τακτοποιήσαμεν κατά περιφερείας (τόπους καταγωγής) τους απεστείλαμεν εις τας εστίας των, με επί κεφαλής αξιωματικούς, οδοιπορικώς μέχρι Θεσσαλονίκης, διότι δεν υπήρχον χρήματα διά την ενοικίασιν αυτοκινήτου, με την εντολήν να μην αποχωρίζονται καθ' οδόν, διά τον λόγον μήπως διάφορα κακοποιά στοιχεία ή Βούλγαροι βλέποντες μεμονομένους στρατιώτας επετίθεντο κατ' αυτών και τους εφόνευον.

Μετά τον αποχωρισμόν μας εκ των οπλιτών και των αναχωρησάντων μετά των οπλιτών αξιωματικών, επιβιβάσθημεν και εμείς οι υπόλοιποι αξιωματικοί, εις επιβατικόν αυτοκίνητον, επί καταβολή του αντιτίμου διά Θεσσαλονίκην.
Εκεί, περιμέναμε την άφιξιν των οδοιπορικώς ερχομένων οπλιτών και αξιωματικών, μόλις αφίχθησαν εμερίμνησα δια την εξεύρεσιν μέσων μεταφοράς τούτων διά παλαιάν Ελλάδα.

Τελευταίος ανεχώρησα εγώ μετά του υπασπιστού μου λοχαγού Κονδύλη Νικ. και μερικών άλλων αξιωματικών μου.
Η διαγωγή των αξιωματικών και οπλιτών του οχυρού κατά το διάστημα της αιχμαλωσίας μας υπήρξεν αρίστη, από πάσης απόψεως και είναι άξιοι παντός επαίνου.

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Κατά την διεξαχθείσα μάχην του οχυρού Νυμφαίας αι απώλειαι εις άνδρας και υλικόν έχουσιν ως ακολούθως:
Άνδρες
α) Νεκροί ..... 7
β) Τραυματίαι .... 20
γ) Αεριόπληκτοι ...3
δ) Ονομαστική κατάστασις τούτων επισυνάπτεται.
Yλικόν
Κατεστράφησαν:
1) 18 πολυβόλα
2) Είς όλμος Πραντ των 81 χιλιοστών.
3) Τρεις ολμίσκοι Στόκες.
4) Το περισσότερο οπτικών μηχανημάτων.

Περαίνων την εξιστόρησιν της διεξαχθείσης μάχης του οχυρού Νυμφαίας θεωρώ ύψιστον καθήκον να εξάρω την γενναιότητα φιλοπατρίαν και αυτοθυσίαν τόσον των αξιωματικών όσον και των οπλιτών του οχυρού οίτινες ζώντες επί μακρόν χρονικόν διάστημα πλέον των 17 μηνών υπό συνθήκας λίαν δυσμενείς (εντός των υγρών στοών λόγω ελλείψεως οικημάτων επί της επιφανείας) επολέμησαν ως πραγματικοί απόγονοι και εφάμιλλοι των ηρώων του 21 δεχθείς από τας γερμανικάς αρχάς τα συγχαρητήρια δι' αυτούς.
Εν Αθήναις τη 15η Αυγούστου 1947
-Ο-
ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΟΧΥΡΟΥ
Αναγνωστός Αλέξανδρος
Αντισυνταγματάρχης Πεζικού


http://www.army.gr/dimosieuseis/arthra/articles-oxyroNymfaias.php

«Και κηρυχθήσεται ο Λόγος και σπόρος του Θεού σε όλα τά Έθνη, και τότε θα έλθει το Τέλος του Κόσμου…»

Ανάλυση, γιατί είναι άκρως επικίνδυνος, ειδικά αυτός ο Προσωπικός  Αριθμός  της

  ψηφιακής  επιτήρησης…

 

† Επίσκοπος Αὐγουστῖνος

 

Η εξάπλωση του Λόγου του Θεού δια του Ευαγγελίου σε όλα τα γνωστά και άγνωστα έθνη της γής μέσα από τίς σύγχρονες τεχνικές τής Ραδιοφωνίας, Τηλεόρασης, Διαδικτύου και Δορυφόρων δυνάμεθα να πούμε σήμερα ότι έχει κατά μέγιστο μέρος ήδη συντελεσθεί !

Καί άς μή περιμένουμε πάντα, πόδια ευσεβών ιεραποστόλων να καταφθάνουν στα ακραία σημεία της γής με το Ευαγγέλιο στο χέρι για να σπείρουν και εκεί τον Λόγο του Θεού...


ΚΥΡΙΑΚΗ σήμερα, ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό αλλά και πρὸς τιμὴν τῶν Aγίων Πατέρων και ἱεραρχῶν ποὺ συνεκρότησαν τὴν Ἑβδόμη ( Ζ΄) Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.

Εἶναι εκείνη ἡ Σύνοδος ποὺ κατεδίκασε τοὺς εἰκονομάχους καὶ ἀναστήλωσε τὶς εἰκόνες.

Και ὰν σήμερα ἔχουμε εἰκόνες μέσα στις Εκκλησίες, τὸ ὀφείλουμε στοὺς ἀγῶνες ποὺ ἔκαναν οἱ ἅγιοι ἐκεῖνοι Πατέρες τῆς Ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Μέχρι σήμερα μία μεγάλη διαφορὰ ποὺ ἔχουμε μὲ τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι, ὅτι αὐτοὶ ―καὶ μάλιστα οἱ χιλιαστές― εἰκόνες δὲν προσκυνᾶνε ! ( Ούτε να τις βλέπουνε, κατά μία έννοια, δεν θέλουν…).

Εἶναι γυμνὲς οἱ «ἐκκλησίες» τους. Ἐνῷ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶνε γεμάτη εἰκόνες, ποὺ ἀποτελοῦν και τὸν στολισμό της.

* * *

Σήμερα, ἔχει ὁρισθῆ νὰ διαβάζεται ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο ἡ γνωστὴ παραβολὴ τοῦ σπορέως. Τί λέει σ᾿ αὐτὴν ὁ Χριστός;

Κάποιος γεωργὸς λοιπόν γέμισε τὸ δισάκκι του μὲ σπόρο καὶ πῆγε νὰ τὸν σπείρῃ. Ἕνα μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε πάνω σὲ δρόμο ποὺ ἦταν χιλιοπατημένος ἀπὸ ζῷα καὶ ἀνθρώπους· ἔμεινε ἐκεῖ στὴν ἐπιφάνεια, δὲ᾿ ρίζωσε, καὶ ἦρθαν τὰ πουλιὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὸν ἅρπαξαν.

Τὸ δεύτερο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σὲ μέρος ὅπου ἦταν πέτρες· καὶ φύτρωσε μέν, ἀλλὰ δὲν ὑπῆρχε νερὸ καὶ ἔτσι ξεράθηκαν τὰ στάχυα.

Τὸ τρίτο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σὲ  ἔδαφος ποὺ εἶχε χῶμα, ἀλλὰ χῶμα γεμᾶτο ἀγκάθια· καὶ τ᾿ ἀγκάθια μεγάλωσαν, ἔπνιξαν τὸ σπόρο, καὶ δὲν τὸν ἄφησαν ν᾿ ἀναπτυχθῇ καὶ νὰ καρποφορήσῃ.

Τὸ τελευταῖο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σὲ ἔδαφος γόνιμο, καθαρό· ἐκεῖ ὁ σπόρος φύτρωσε καὶ ἀπέδωσε ἀλλοῦ μὲν τριάντα, ἀλλοῦ ἑξήντα, ἀλλοῦ δὲ ἑκατό.

Αὐτὴ εἶναι ἡ παραβολή κατά την οποία, άλλα λέει ὁ Χριστὸς καὶ ἄλλα ἐννοεῖ σε βάθος.Τί άραγε όμως θέλει να μάς πεί  εδώ ;

++++++++++++++

Ἡ παραβολὴ τοῦ Σπορέως εἶνε μιὰ εἰκόνα ἀπὸ τὸν φυσικὸ Γεωργικό κόσμο. Ποιός εἶνε ὁ σπορεύς; Σπορεὺς εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός· αὐτὸς ἔφερε τὸν πνευματικὸ σπόρο ἀπὸ τὸν οὐρανό στην γή.

Καὶ ὁ σπόρος εἶνε ἡ ἁγία του διδασκαλία, ποὺ δὲν ὑπάρχει ἄλλη ἀνωτέρα διδασκαλία ἀπὸ αὐτήν· εἶναι λοιπόν σπόρος ἐκλεκτός.

Καὶ ὅπως ὁ γεωργὸς φροντίζει στὸ χωράφι του νὰ σπείρῃ ἐκλεκτὸ σπόρο, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς πρέπει νὰ φροντίζουμε μέσα στὶς καρδιές μας νὰ σπέρνουμε  τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.

* * *

Ὁ φυσικὸς σπόρος εἶναι βέβαια ἕνα μικρὸ πραγματάκι, ποὺ δὲν τοῦ δίνουμε σημασία. Καὶ ὅμως τί δύναμι ἔχει μέσα του! Φτάνει ἕνας σπόρος ν᾿ ἀποδείξῃ, ὅτι ὑπάρχει Θεός.

Ἂν μπορῇ, ἂς φτιάξει καί ἡ Επιστήμη ἕνα τόσο μικρό σπόρο.

Μέχρι σήμερα, παρ᾿ ὅλες τὶς προόδους της, δὲν τὸ κατώρθωσε. Ἀδύνατον. Τὸ σπόρο, ποὺ τὸ ῥίχνουμε μέσ᾿ στὸ χῶμα, τὸν ἔφτιαξε ὁ Θεός. Καὶ ἔχει δύναμι τεραστία. Φυτρώνει καὶ πρασινίζει ἡ γῆ.

Σπόρος λοιπόν, μὲ τὴ μεταφορικὴ ἔννοια τῆς παραβολῆς, εἶνε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Σπορεὺς εἶνε ὁ Χριστός. Σπορεῖς εἶνε καὶ οἱ κήρυκες τοῦ εὐαγγελίου, σπορεῖς εἶνε καὶ οἱ ἱεράρχαι, σπορεῖς εἶνε καὶ οἱ διδάσκαλοι καὶ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, σπορεὺς εἶνε καθένας ποὺ διαδίδει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἀλλ᾿ ὅπως ὁ σπόρος ἔπεσε σὲ διάφορα ἐδάφη, ἔτσι καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ποὺ κηρύττουν οἱ κήρυκες τοῦ εὐαγγελίου. Ἄλλοτε μὲν πέφτει ἐπάνω σὲ ἔδαφος ποὺ μοιάζει μὲ τὸν πατημένο δρόμο. Καὶ ὅπως στὸν πατημένο δρόμο εἶνε ἀδύνατον νὰ φυτρώσῃ ὁ σπόρος, ἔτσι καὶ στὶς ψυχὲς αὐτές.

1) Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ μένουν ἀδιάφοροι, τελείως ἀδιάφοροι.

Καὶ ἂν ἀκόμη βρίσκωνται μέσ᾿ στὴν ἐκκλησία, δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει τίποτε, δὲν προσέχουν τὰ ἀνεκτίμητα λόγια ποὺ σπέρνει ἡ Ἐκκλησία μας· διότι ἡ θεία λειτουργία, ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θ᾿ ἀρχίσῃ μέχρι τέλους, χίλια λόγια εἶνε· χρυσᾶ λόγια, αἰώνια, σπουδαῖα λόγια. Αὐτοὶ τίποτα.

Καὶ βρίσκονται μὲν ἐντὸς τῆς ἐκκλησίας σωματικῶς, ἀλλὰ ψυχικῶς δὲν εἶνε ἐκεῖ· βρίσκονται ἔξω, ταξιδεύουν πέρα μακριά. Καὶ ὅπως λέει ὁ λαός μας, ἀπὸ τὸ ἕνα αὐτὶ μπαίνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ κι ἀπὸ τὸ ἄλλο βγαίνει. Αὐτὴ εἶνε ἡ πρώτη κατηγορία ἐδάφους ποὺ ἔπεσε ὁ σπόρος· εἶνε δηλαδὴ οἱ ἀδιάφοροι Χριστιανοί.

2) Ἡ ἄλλη κατηγορία εἶνε οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀκοῦνε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἐνθουσιάζονται, εὐχαριστοῦν τὸ Θεό, ἀλλὰ δυστυχῶς εἶνε ὀλιγόπιστοι.

Καὶ ὅταν συμβῇ στὸν βίο τους κάποιο ἐμπόδιο, κάποια δυστυχία, κάποιος θάνατος, κάποιο ἀτύχημα, τότε γογγύζουν πλέον κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ λένε· Ποῦ εἶνε ὁ Θεός; γιατί συνέβη σ᾿ ἐμένα αὐτὸ τὸ ἀτύχημα, αὐτὴ ἡ δυστυχία;… Καὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸ Θεό. Αὐτοὶ εἶνε οἱ ὀλιγόπιστοι.
Πρῶτοι λοιπὸν οἱ ἀδιάφοροι, δεύτεροι οἱ ὀλιγόπιστοι. Τρίτοι;

3) Οἱ τρίτοι εἶνε ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν μὲν καλὲς διαθέσεις, ἀλλὰ ἔχουν μέσα τους καὶ ἀγκάθια.

Ποιά εἶνε τ᾿ ἀγκάθια; Ὅπως ὅπου φυτρώνει ἀγκάθι ἐκεῖ συμπνίγεται ὁ ἀγαθὸς σπόρος, ἔτσι καὶ μέσ᾿ στὶς καρδιὲς αὐτῶν. Ἀγκάθια εἶνε τὰ πάθη. Ποιά πάθη; Ὁποιοδήποτε πάθος, εἶνε ἀγκάθι φοβερό. Τρία ὅμως εἶνε τὰ μεγάλα ἀγκάθια ποὺ πνίγουν κάθε εὐγενῆ προσπάθεια μέσα στὸν ἄνθρωπο. Τὸ πρῶτο εἶνε ἡ φιλαργυρία, τὸ δεύτερο εἶνε ἡ φιληδονία, καὶ τὸ τρίτο ἀγκάθι εἶνε ἡ φιλοδοξία. Αὐτὰ τὰ τρία πάθη εἶνε τὰ μεγάλα ἐκεῖνα ἀγκάθια ποὺ δὲν ἀφήνουν νὰ καρποφορήσῃ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.

4) Τέλος ἕνα μόνο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σὲ ἐκλεκτὸ ἔδαφος· καὶ φύτρωσε, καὶ τὸ 1 ἔγινε 30, 60, 100.

Ποιό ἔδαφος εἶνε αὐτό; Εἶνε οἱ Χριστιανοὶ ποὺ ἀκοῦνε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἐφαρμόζουν μὲ προθυμία. Δὲν ἀκοῦνε μόνο, δὲν ἐνθουσιάζονται μόνο, ἀλλὰ καὶ ἐφαρμόζουν. Αὐτοὶ ἀποτελοῦν τὴν ἐκλεκτὴ μερίδα τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

* * *

Αὐτὴ εἶνε μὲ λίγα λόγια ἡ παραβολή. Ὁμιλεῖ γιὰ τέσσερα διαφορετικὰ ἐδάφη γῆς, ποὺ εἰκονίζουν τὶς τέσσερις κατηγορίες ἀκροατῶν τοῦ θείου λόγου. Στὰ δια αὐτὰ ἐδάφη σπείρεται καὶ σήμερα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Καὶ πρέπει ὅλοι μας, κήρυκες καὶ ἀκροαταί, ν᾿ ἀπαντήσουμε σὲ κάποια ἐρωτήματα.
Ὡς ἀκροαταὶ πρέπει ν᾿ ἀπαντήσουμε στὸ ἐρώτημα·

Εμείς, τί ἔδαφος είμαστε; καὶ τί θέση λαμβάνουμε ἀπέναντι στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ; Είμεθα ἀγαθὴ γῆ ποὺ δέχεται τὸ λόγο τοῦ εὐαγγελίου καὶ καρποφορεῖ; Ἢ μήπως ἡ καρδιά μας εἶνε ἄγονο, λιθῶδες καὶ ἀκανθῶδες ἔδαφος;

Ἂς κοπιάσουμε, γιὰ νὰ κάψουμε τ᾿ ἀγκάθια τῶν παθῶν, νὰ πετάξουμε τὶς πέτρες τῆς ὀλιγοπιστίας, τῶν κακῶν συνηθειῶν, τῶν εἰδωλολατρικῶν καταλοίπων, τῶν ἀντιχριστιανικῶν καὶ σατανικῶν ἠθῶν καὶ ἐθίμων, καὶ ἂς ὀργώσουμε τὸ σκληρὸ ἔδαφος τῆς ψυχῆς μας διὰ μετανοίας, διὰ κατανύξεως καὶ δακρύων, ὥστε νὰ γίνουμε καλὴ γῆ.

Ὅσοι πάλι εἶνε ἱεροκήρυκες καὶ κηρύττουν τὸν θεῖο λόγο, πρέπει ν᾿ ἀπαντήσουν σ᾿ ἕνα ἐρώτημα τοῦ πειρασμοῦ, ποὺ πάει νὰ τοὺς ἀπογοητεύσῃ. Ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ τοὺς λέει· Μὴ κηρύττεις, διότι  οἱ κόποι σου εἶνε σχεδὸν καταδικασμένοι· μόνο τὸ ἕνα τέταρτο τοῦ σπόρου πιάνει, τὰ ἄλλα τρία τέταρτα πᾶνε χαμένα… Τὸν αἰσθάνομαι κ᾿ ἐγὼ τὸ διάβολο καὶ τὸν ἀκούω νὰ μοῦ λέῃ· Τί κάνεις; Κήρυξες κήρυξες κήρυξες, ποιά τὰ ἀποτελέσματα;…

Τί ἔχω ν᾿ ἀπαντήσω σ᾿ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα; Μὲ παρηγορεῖ ἕνας λόγος τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, μεγάλου κήρυκος τοῦ εὐαγγελίου, ποὺ λέει·

«Κήρυξε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, καὶ μὴν ἀπογοητεύεσαι. Κήρυξε. Εἶναι 500 οἱ ἀκροατές; ἂν δὲν ἀκούσουν οἱ πεντακόσοι, θ᾿ ἀκούσουν οἱ 250, οἱ μισοί. Δὲν θ᾿ ἀκούσουν οἱ μισοί; θ᾿ ἀκούσουν οἱ ἑκατό, οἱ πενήντα, οἱ εκοσι, οἱ δέκα, οἱ πέντε…

Αλλά έστω, άς ἀκούσῃ ὁ ἕνας ! Ἕνας και σωστός φτάνει ! ».

Κανείς λοιπόν νὰ μὴν ἀπογοητευθῇ. Ἂς δεχθοῦμε ὅλοι καὶ ἂς καλλιεργήσουμε τὸ θεῖο σπόρο, ὅσες ἀντιξοότητες καὶ ἂν συναντήσουμε.
Εὔχομαι πάντα τὰ αὐτιά σας νὰ εἶνε ἀνοιχτά, γιὰ νὰ ἀκοῦνε καὶ νὰ ἐφαρμόζουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

† Επίσκοπος Αὐγουστῖνος

«  ΟΡΘΟΔΟΞΟ  ΒΗΜΑ »

Η δεύτερη Μεγάλη Παρασκευή της Εκκλησίας μας ! ( 14 Σεπτεμβρίου )

Ο Τίμιος Σταυρός, τό φόβητρο τών δαιμόνων καί τών συνεργών αυτών !

VIDEOs

https://www.youtube.com/watch?v=xGWRAfwJ1AI&t=4s

Μεγάλη εορτή καὶ πανήγυρις, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, είναι η σημερινή μέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού ! Εἶναι σὰν την Μεγάλη Παρασκευή !

Τὸ ἀ­πολυτίκιο, τὰ τροπάρια, ὁ Απόστολος, τὸ Εὐ­αγ­γέλιο, ὅλα ὅσα λέγονται στὴ λατρεία μας τὴν ἅγια αὐτὴ ἡ­μέρα, ὑπενθυμίζουν τὴν ἱστο­ρία τοῦ Χριστοῦ, τὴ θυ­σία τοῦ Γολγοθᾶ, δηλαδὴ τὴν ἀ­γάπη τοῦ Θεοῦ στὸ ἀν­θρώπινο γένος. «Οὕ­τω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κό­σμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογε­νῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀ­πόληται, ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον».
Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ὥστε ἔδωσε τὸ μονάκριβο Υἱό του, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, γιὰ νὰ σωθοῦν ὅλοι ὅσοι θὰ πιστέψουν σ᾽ αὐτόν (Ἰωάν. 3,16). Κάθε σταλαγματιὰ αἵματος ἀπὸ τὶς πληγὲς τοῦ Χριστοῦ μας εἶνε ἱκανή, ἀγαπητοί μου, νὰ ξεπλύνῃ ὅλα τὰ ἁμαρτήματα τῆς ἀν­θρωπότητος διότι «Τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ… καθα­ρίζει ἡ­μᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» (Α΄ Ἰωάν. 1,7).

Ἀλλὰ ἡ σημερινὴ ἡμέρα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ θυσία τοῦ Ἐσταυρωμένου, ὑπενθυμίζει καὶ ἕνα γεγονὸς τῆς ἱστορίας μας. Οἱ Ἑβραῖοι μετὰ τὴ σταύρωσι ἄνοιξαν ἕνα βαθὺ λάκκο, ἔρριξαν μέσα τὸ σταυρὸ καὶ τὸν σκέπασαν μὲ κόπρια καὶ ἀκαθαρσίες.

Εκεί μέσα έμεινε τὸ τίμιο Ξύλο ἐπὶ αἰῶνες...

 

+++++++++++++++++++++++

Μετὰ ὅμως ἀπὸ 300 τόσα χρόνια μία εὐλαβὴς βασίλισσα, ἡ ἁγία Ἑλένη ἡ μητέρα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἀπέδωσε τὴν πρέ­πουσα τιμὴ στὸ σταυρό. Ἦρθε στὰ Ἰεροσόλυ­μα, ἔσκαψε βαθειά, τὸν βρῆκε καὶ τὸν παρέδω­σε στὸν ἐπίσκοπο Ἰεροσολύμων.
Κ᾽ ἐπειδὴ ὁ λαὸς ἤθελε κι αὐτὸς νὰ τὸν δῇ καὶ νὰ τὸν ἀ­σπα­σθῇ, ὁ πατριάρχης ἀνέβηκε στὸν ἄμ­βωνα, τὸν ὕψωσε, ἐνῷ ὅλοι οἱ πιστοὶ ἔλεγαν τὸ «Κύριε, ἐλέησον». Ἔτσι ἡ ἁγία Ἑλένη ἔδειξε τὴν εὐγνωμοσύνη της στὸ Χριστό, ποὺ βοήθησε τὸν υἱό της νὰ νικήσῃ μὲ τὸ «ἐν τούτῳ νίκα».

* * *

Ὁ τίμιος σταυρός! Ὅλοι τὸν ἀγαποῦν, καὶ οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ ἄγγελοι· μόνο οἱ δαίμονες τρέμουν στὸ ἄκουσμα καὶ τὴ θέα του. Ἀλλ᾽ ἂν ρωτήσετε, ποιός ἀπ᾽ ὅλους τοὺς ἁγίους ἀγάπησε τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ περισσότερο, αὐ­τὸς εἶνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Γράφει· «Ἐ­μοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾽ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ» (Γαλ. 6,14). Ἐγώ, λέει, δὲν καυχῶμαι ὅπως ἄλ­λοι γιὰ χρήματα, ἀξιώματα, δύναμι καὶ ἀνθρώπινη σοφία. Ἕνα εἶνε τὸ καύχημά μου, ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου· μὲ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ ἔχει πεθάνει ὁ κόσμος γιὰ μένα κ᾽ ἐγὼ γιὰ τὸν κόσμο.
Ἕνας ἄλλος νεώτερος ἅγιος, ποὺ ἀγάπησε ἐπίσης πολὺ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ μας, εἶνε ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ποὺ μαρτύρησε στὸ Τεπε­λένι τὸ 1779. Ἦταν προφήτης. Προφήτευσε πολλὰ σημερινὰ ἐπιτεύγματα. Θὰ δῆτε, εἶπε, στὸν κάμπο ἁμάξι χωρὶς ἄλογα νὰ τρέχῃ γρηγορώτερα ἀπὸ τὸ λαγό (τὸ αὐτοκίνητο).

Θὰ ᾽ρθῇ καιρὸς ποὺ θὰ ζωσθῇ ὁ τόπος μὲ μιὰ κλω­στή (τὸ τηλέφωνο). Θὰ δῆτε στὸν οὐρανὸ ἀκρί­δες ποὺ θὰ ῥίχνουν φωτιὰ ἀπὸ τὴν οὐρά τους (τ᾽ ἀεροπλάνα). Θὰ ἔρθῃ καιρός, ποὺ θὰ φέρῃ γῦρες ὁ διάβολος μὲ τὸ κολοκύθι του (πύραυ­λοι καὶ διαστημόπλοια). Καὶ κάτι πολὺ σοβαρό·

Θὰ ᾽ρθῇ μέρα ποὺ ὁ διάβολος θὰ βγάλῃ ἕ­να κουτὶ ποὺ θὰ τρελλάνῃ τὴν ἀνθρωπότητα (ἡ τηλεόρασι).
Μεγάλος προφήτης.

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς λοιπὸν ἀγαποῦσε πολὺ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Ὅπου πήγαινε, ἔστηνε ἕνα μεγάλο σταυρὸ καὶ κάτω ἀπὸ τὴ σκιά του κήρυτ­τε. Στὸ τέλος μοίραζε σταυρούς· τέτοιοι σταυ­ροὶ σῴζονται ἀκόμα στὴν Ἤπειρο. Ἀναφέρω δύο θαύματα τοῦ σταυροῦ, ἕνα ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ ἕνα ἀπὸ τὶς διδαχὲς τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ.

Τὸ πρῶτο δείχνει ὅτι ὁ σταυρὸς τιμωρεῖ. Φθάνοντας ὁ ἅγιος σ᾽ ἕνα μικρὸ χωριὸ ἔξω ἀπ᾽ τὰ Τρίκαλα, ἔστησε σταυρὸ καὶ κήρυξε. Ἔμεινε ἐκεῖ ὁ σταυρὸς καὶ περνοῦσαν ὅλοι καὶ τὸν προσκυνοῦσαν. Πέρασε κ᾽ ἕνας Τοῦρκος ἐξουσιαστής. Ὅταν εἶδε τὸ σταυρὸ τί ἔκανε· τὸν διέλυσε, τὸν πῆρε στὸ σπίτι του καὶ τὸν ἔ­­κανε ξυλοπόδαρα τοῦ κρεβατιοῦ του!

Τέτοια ἀσέβεια. Κοιμήθηκε λοιπὸν στὸ κρεβά­τι;
Ἂς μὴ πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, ἐμεῖς πιστεύουμε· ἔγινε σὰν σεισμός, αὐτὸς ἔπεσε κάτω καὶ κυλιόταν ἀφρίζοντας σὰν δαιμονισμένος!
Ὅ­ταν τὸν σήκωσαν δύο δικοί του, συνῆλθε, κα­τάλαβε πὼς αὐτὸ τό ᾽παθε ἀπὸ θεία ὀργὴ γι᾽ αὐ­τὸ ποὺ ἔκανε. Πῆρε τότε στὸν ὦμο τὰ ξύ­λα, τὰ πῆγε στὴ θέσι τους, τὰ συναρμολόγησε καὶ ἔ­φτειαξε πάλι τὸ σταυρό. Στὸ ἑξῆς περνοῦσε κάθε μέρα ἀπὸ ᾽κεῖ, κατέβαινε ἀπὸ τὸ ἄλογό του καὶ προσκυνοῦσε τὸ σταυρό

(βλ. ἐπισκόπου Αὐ­γουστίνου Καντιώτου, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Ἀθῆναι 200023, σ. 76).

Καὶ τὸ δεύτερο θαῦμα, ποὺ δείχνει πότε ἐ­νεργεῖ ὁ σταυρός. Σᾶς μεταφέρω αὐτούσια τὰ λόγια τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ· «Ἦτον ἕνας ἄνθρω­πος ὀνομαζόμενος Ἰουλιανὸς ἀναγνώστης, ὅσ­τις ἐσπούδασε γράμματα μὲ τὸν Μέγαν Βασίλειον, ὁ ὁποῖος ἠθέλησε νὰ γίνῃ βασιλεύς.
Πη­γαίνει λοιπὸν καὶ εὑρίσκει ἕνα μάγον Ἑβραῖ­­ον καὶ τοῦ λέγει· Εἶσαι καλὸς νὰ μὲ κάμῃς βασιλέα καὶ νὰ σὲ κάμω βεζίρη; Τοῦ λέγει ὁ μάγος· Ἀρνήσου τὸν Χριστόν, καὶ ἐγὼ νὰ σὲ κάμω. Λέγει του ὁ Ἰουλιανός· Τὸν ἀρνοῦμαι. Τότε κάμνει ἕνα γράμμα ὁ μάγος καὶ τοῦ λέγει· Πάρε τοῦτο τὸ χαρτὶ καὶ πήγαινε εἰς ἕνα μνῆ­μα ἑλληνικὸ καὶ ρίψε το ὑψηλὰ καὶ θὰ ἔλθουν δαίμονες· καὶ ὅ,τι σοῦ κάμνουν μὴ φοβηθῇς καὶ νὰ μὴ κάμῃς τὸν σταυρόν σου, διότι θὰ φύγουν.

Ἐπῆγεν ὁ Ἰουλιανὸς εἰς τὸ μνῆμα καὶ ρίχνοντας τὸ χαρτὶ ἦλθαν οἱ δαίμονες. Αὐτὸς φοβηθεὶς καὶ κάμνοντας τὸν σταυρόν του ἔφυγον οἱ δαίμονες. Πηγαίνει εὐθὺς εἰς τὸν μάγον καὶ τοῦ λέγει τὰ γενόμενα. Τότε τοῦ λέγει ὁ μάγος· Πήγαινε νὰ σφάξῃς ἕνα παιδὶ καὶ νὰ μοῦ φέρῃς τὴν καρδιά του. Ἐπῆ­γε καὶ ἔσφαξε τὸ παιδὶ καὶ τοῦ ἔφερε τὴν καρ­διά. Τότε κράζει πάλιν τοὺς δαίμονας ὁ μά­γος. Αὐτὸς πάλιν ἀπὸ τὸν φόβον του ἔκαμε τὸν σταυρόν· ἀλλ᾽ οἱ δαίμονες δὲν ἐφοβήθησαν…» (ἔ.ἀ. σσ. 159-160).

Ἔξυπνοι εἶστε καὶ μπο­ρεῖτε ν᾽ ἀπαντήσετε στὸ ἐρώτημα· γιατί τὴν πρώτη φορὰ μόλις ἔκανε τὸ σταυρό του τὰ δαιμόνια ἔφυγαν, ἐνῷ τὴ δευτέρα φορὰ δὲν ἔφυγαν; Διότι τὴν πρώτη φορὰ ἦ­ταν καθαρός, ἐνῷ τὴ δεύτερη φορὰ τὰ χέρια του ἔσταζαν αἷμα παιδιοῦ.
Κάνει ὁ σταυ­ρὸς θαύματα – πότε; Ὅταν τὰ χέρια μας εἶνε καθαρὰ ἀπὸ αἵματα, κλεψιές, ἀτιμίες, ψευδορκίες, ὅ­ταν ὅλο τὸ σῶμα μας εἶνε καθαρὸ ἀπὸ πορνεία, μοιχεία καὶ ἄλλες ἁμαρτίες. Τότε, καὶ μιὰ φορὰ νὰ κάνῃς τὸ σταυρό σου, φτάνει καὶ μὴ φοβᾶσαι.

* * *

Θὰ μποροῦσα νὰ σᾶς διηγηθῶ μύρια παραδείγματα ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ ἔθνους μας, νὰ δῆ­τε ὅτι ὁ σταυρός, ποὺ βρίσκεται καὶ στὴν κορυφὴ τῆς ἑλληνικῆς σημαίας, θαυματουργεῖ. Εἶνε σύμβολο νίκης καὶ ὅπλο ἀήττητο.
Ποιός σταυρὸς ὅμως; ὁ κανονικός. Μερικοὶ δὲν κάνουν σταυρό, νομίζεις πὼς παίζουν βιολί. Εἴμαστε ὀρθόδοξοι; θὰ κάνουμε τὸ σταυρό μας ὅπως συμβουλεύει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς. Ἑνώνουμε τὰ τρία δάχτυλα, ποὺ σημαίνει· Ἁγία Τριάς, Πατὴρ Υἱὸς καὶ ἅγιον Πνεῦμα, ἐλέησον τὸν κόσμο.
Τὰ φέρνεις στὸ μέτωπο ψηλά· για­­τὶ στὰ οὐράνια ἦταν ὁ Χριστός. Μετὰ κάτω· για­τὶ σὰν τὸν ἀετὸ χαμήλωσε καὶ κατέβηκε στὴ γῆ, στὴν κοιλία τῆς Παναγίας Παρθένου. Κατό­πιν δεξιά· «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42). Καὶ ἀριστε­ρά· «Μὴ μὲ βάλῃς στὴν κόλασι, διὰ πρεσβει­ῶν τῆς ὑ­περαγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγί­ων». Τέλος· «Σ᾽ εὐχαριστοῦμε, Κύριε». Αὐτὸς ὁ σταυρός, ὅ­ταν γίνεται μὲ πίστι, κάνει θαύματα.

Παντοῦ ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου λοιπόν. Τὸ πρωὶ μόλις ξυπνᾷς, Χριστιανέ, σταυρώσου.

Σταυρὸ στὸ δρόμο, στὸ χωράφι, στὸ αὐτοκίνητο, στὸ πλοῖο, στὸ τραῖνο, στὸ ἀεροπλάνο. Σταυρὸ τὸ με­σημέρι ποὺ κάθεσαι νὰ φᾷς· μὴ βάλῃς μπου­κιὰ στὸ στόμα δίχως σταυρό. Σταυ­ρὸ τὸ βράδυ· γονάτισε τὰ μεσάνυχτα στὴν ἡ­συχία, γιατὶ μεσάνυχτα καὶ μεσημέρι, ὅπως μαρτυροῦν στατιστικές, εἶνε ὧρες αἰχμῆς τοῦ ἐγκλήματος· γι᾽ αὐτὸ ὁ ψαλμῳδὸς λέει· Σῶσε με «ἀπὸ πράγμα­τος ἐν σκότει διαπορευ­ομένου, ἀπὸ συμπτώματος καὶ δαιμονίου μεσημβρινοῦ» (Ψαλμ. 90,6).
Τὰ μεσάνυχτα στὸν Πόντο καὶ τὴ Μικρὰ Ἀσία τὰ ἀνδρόγυνα εἶχαν ἱερὰ συνήθεια νὰ σηκώνωνται καὶ νὰ προσ­εύχωνται. Τὰ παλιὰ τὰ χρόνια τὰ παι­διὰ μάθαι­ναν νὰ λένε πρὶν κοιμηθοῦν· «Πέφτω κάνω τὸ σταυρό μου, ἄγγελο ἔχω στὸ πλευρό μου…».
Γι᾽ αὐτὸ καταραμένα είναι τὰ χείλη αὐτῶν ποὺ τὸν βλαστημοῦν. Ἂν ἀκούσετε βλάσφημο, νὰ τοῦ πῆτε σὰν τὸν ἅγιο Κοσμᾶ· Νὰ ὑβρίσῃς τὴ μάνα καὶ τὸν πατέρα μου, σὲ συγχωρῶ· νὰ ὑ­βρί­σῃς τὸ Χριστὸ τὴν Παναγιὰ ἢ τὸ σταυρό μου, δὲν ἔχω μάτια νὰ σὲ δῶ.

Σήμερα, ὅπως ὁ Χριστὸς πάνω στὸ σταυρὸ γεύθηκε ξίδι μόνο, τίπο­τε ἄλλο, καὶ εἶπε τὸ «Τετέλεσται» (Ἰωάν. 19,30), ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς τὴν ἅγια αὐτὴ μέρα, σὰν Μεγάλη Παρασκευή, οὔτε ὄρ­γανα οὔτε χοροὺς οὔτε διασκεδάσεις, ἀλλὰ νηστεία (ψωμάκι, ἐλιές, κρεμμύδι), καὶ νὰ λέμε· «Σταυρὲ τοῦ Κυρίου, βοήθει μοι»· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος