Αυτή ή άθλια και συφοριασμένη
κοινωνική κατάσταση έτσι όπως έχει σήμερα
διαμορφωθεί, δεν παύει να εγκυμονεί ασύλληπτους κινδύνους στο να βρεθούν
ξαφνικά ξεκρέμαστοι και κυρίως άστεγοι
πάρα πολλοί άνθρωποι !
Η στέρηση μισθών, η ανεργία, αλλά κυρίως τα δάνεια με τα οποία
ένα μεγάλο μέρος απερίσκεπτου λαού έχει
φορτωθεί, κλείνοντας έτσι μεγάλο
μέρος του μισθού τους στίς Τράπεζες είναι ο μέγιστος κίνδυνος…
Αυτό πού οί παλαιότεροι
λέγανε «μη βάζεις γραμμάτια πάνω από το 15 με
20% του μισθού σου…» δυστυχώς οί
σημερινοί πολλάκις το παραβίασαν με αποτέλεσμα τώρα να αδυνατούν να ξεχρεώσουν τα δάνεια, να κινδυνεύουν
να χάσουν το μυαλό και το σπίτι τους πού παραμένει γιαπί μερικές φορές και πού
ακατοίκητο όπως είναι το πληρώνουν κι΄ από πάνω !
Από την άλλη πλευρά τώρα οί
Τράπεζες παραμονεύουν και ουδείς εγγυάται πιά για την συνέχεια. Οί παρακάτω
ιστορίες είναι χαρακτηριστικές μιάς εποχής πού κανείς δεν περίμενε ότι θα
ερχόταν…
Πού ήλθε όμως σαν σίφουνας και
αυτό πού με πολλούς αγώνες δημιούργησε η
εργατική τάξη το ανέτρεψε μιά, και πιθανόν και για πάντα…
Αντίο μισθοί, αντίο αυξήσεις,
επιδόματα, δώρα, παροχές και ότι άλλο…, αλλά και αντίο εργασία!
Έτσι λοιπόν και οί άστεγοι
είναι σήμερα μία πραγματικότητα…
Ζουν κάτω από γέφυρες, σε εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα, σε
στοές, σε πιλοτές πολυκατοικιών. Η εικόνα μιας Αθήνας που μας θλίβει, μας
θυμώνει, μας εξοργίζει…
Ο Γιώργος και ο Λέων
θεωρούν τους εαυτούς τους λίγο πιο «προνομιούχους» από τους άλλους
άστεγους, καθώς φιλοξενούνται στον ξενώνα της «Κλίμακας».
Άνθρωποι της διπλανής πόρτας με όνειρα και φιλοδοξίες, με
άποψη και φωνή που λέει αλήθειες σκληρές. Οι ιστορίες τους δυνατές, αληθινές
και επίκαιρες όσο ποτέ….
Ο Γιώργος είναι άστεγος από το
2008. Δούλευε ως τεχνικός υπολογιστών, μουσικός και μουσικός παραγωγός στο ραδιόφωνο
και σε δισκογραφικές εταιρίες.
Ώσπου έφτασε η κρίση. «Η μεγάλη κρίση ξεκίνησε
για μένα με την ανεργία από το 2007 και κατέληξε στο να μην μπορώ να επιβιώσω
σε έναν δικό μου χώρο κι έτσι από το 2008 βρέθηκα ουσιαστικά άστεγος».
Στην
αρχή φιλοξενήθηκε στο σπίτι ενός φίλου του, αλλά δεν ήθελε να τον επιβαρύνει
περαιτέρω. «Πήρα την απόφαση να φύγω, όχι να μείνω άστεγος. Αλλά δεν υπήρχε
άλλη λύση παρά να μείνω άστεγος».
Θυμάται την πρώτη νύχτα του στο δρόμο. «Αρχικά δεν συνειδητοποιείς τι ακριβώς
συμβαίνει. Παρακολουθείς, κοιτάζεις γύρω σου, περνάει η ώρα, σκέφτεσαι. Ακόμα
είσαι στον παλιό σου κόσμο.
Το πρόβλημα ξεκινά από τη δεύτερη, ή την τρίτη
νύχτα…
