Και τώρα πού οί γιορτές πέρασαν, άς δούμε και θέματα της Πολιτείας μας…

Οί γούβες αυτές μπαλώθηκαν από άσφαλτο "μιάς χρήσης καί δύο βροχών"!

Ελπίζουμε, οί δρόμοι πού φτιάχνονται να μή αντέξουν παρομοίως...


Με πολύ και περίσσεια χαρά, μέχρι ενθουσιασμού θα λέγαμε, είδαμε την γενική ασφαλτόστρωση των δρόμων του χωριού μας.

Ήταν κάτι πού έπρεπε να έχει γίνει από χρόνια, από τότε δηλαδή πού βασίλευε ο «πρώτος Ανδρέας».

Αλλά, παρατηρημένο είναι, όταν σε μια Δημαρχία ανεβαίνει άνθρωπος κάποιας ειδικότητας, είτε πολιτικός μηχανικός είναι, είτε ηλεκτρολόγος μηχανικός, είτε ηθοποιός, τότε τα πράγματα πάνε στραβά σε όλο τον τομέα της ειδικότητος του κυρίου Δημάρχου!

Γιατί συμβαίνει άραγε αυτό, ακόμη δεν μπόρεσα να το καταλάβω…

+++++++++++++++++++++++


Εκείνο μόνο πού μετά λύπης και παρατηρώντας το σημειώνω, είναι ότι οί γούβες πού υπάρχουν από τα καπάκια της Δημαρχίας, δεν έχουν έλθει ίσα με την νέα άσφαλτο και αν πέσει μέσα δίκυκλο κινδυνεύει να χάσει την διεύθυνσή του και να μεταφερθεί στο νεκροτομείο…

Τά δε αυτοκίνητα από την πολύ τραμπάλα να μεταφερθούν στο κατάλληλο για αμορτισέρ και ψαλίδια συνεργείο.

Αν με ακούς Δήμαρχέ μου και Αντιδήμαρχέ μου, δώσε σχετική εντολή για ισοϋψή κάλυψη στις γούβες αυτές, έτσι για να μη τόχεις και βάρος στην ψυχή σου…

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο.

Στον δρόμο λοιπόν πού σχεδόν καθημερινά διαβαίνω, συναντάω πολλά παρατημένα αυτοκίνητα. Έτσι όπως τα βλέπεις παρκαρισμένα από μακριά καταλαβαίνεις ότι κάτι τέλος πάντων κρύβουν μέσα τους. Το «απ΄ έξω» τους, είναι αυτό πού βλέπεις και βάσει αυτού συμπεραίνεις τώρα και για το εσωτερικό του…






Ένα σπόρ αυτοκίνητο τεσσάρων εποχών καί πέντε ταχυτήτων.

Αυτό, δεν το αγγίζει καμία απόσυρση...



Προχθές λοιπόν, σ΄ ένα απ΄ αυτά, κάτι φαινόταν να κινείται με χίλιες προφυλάξεις μέσα του…

Σκέφθηκα διάρρηξη, σκέφθηκα ανατίναξη, μετανάστες, Σομαλούς, Κούρδους, και Αφγανέζους…

Πολλά σκέφθηκα, άμ, δε…και λάθος σε όλα !
Ένα μόνο δεν σκέφθηκα, κι΄ όμως ήτανε αυτός, τον γνώριζα κι΄ όλας!

Ποιος ήταν;

Ήταν ο ιδιοκτήτης της σακαράκας πού κάτι έψαχνε μέσα να βρεί, να βάλει μπροστά δεν ξέρω τι, ώστε να πάρει και να ταξιδεύσει το όχημά του «σ΄ άλλα μέρη σ΄ άλλη γή» και σ΄ άλλο τετράγωνο, μια και τούχε κολλήσει χαρτί η Δημαρχία ότι μετά τόσες ημέρες αν δεν το πάρεις θα γίνει, «δημοσία δαπάνη η κηδεία του…»

Και βέβαια δεν είναι ο μόνος!

Μερικοί, ίσως οί περισσότεροι, πιθανώς να περιμένουν «μέτρα απόσυρσης» μπάς και βγάλουν τίποτα, αλλά τώρα με τα μέτρα πείνας πού πήρε η Κυβέρνηση γιατί τάχατες πάμε για πτώχευση, πάει το πήρε ο ποταμός κι΄ αυτό και άς το ξεχάσουμε…









Ποιοί τέλος πάντων φάγανε τά λεφτά καί γίναμε ναυάγιο;

Αυτό, ποτέ δεν θα τό μάθουμε !





Τώρα θα μού πείς: «ποιός Θανάσης, και ποιά πτώχευση;»

Λένε μερικοί, και κάπου ίσως να έχουν και σχετικό δίκιο, ότι «…αφού εντέχνως με την συμμαχία των γνωστών ΜΜΕ δημιούργησαν μία λαγνο-φοβία ότι πάμε για φούντο, κάλεσαν τον λαό να συμμετάσχει στην υποτιθέμενη σωτηρία της χώρας…»

Κι΄ έτσι, στα κουτουρού και στο γόνατο, με μια αοριστολογία «ότι δεν πάμε καλά», απαίτησαν τα κεφάλια μας.

Κι΄ αντί να πάρουμε όπως κάθε χρόνο έστω μια μικρή αυξησούλα, μας έκοψαν και δυό-μισθούς παγώνοντας φυσικά και τις αυξήσεις!

Κι΄ ό κόσμος των αμνών τι έκανε; Έ, αυτός ο κόσμος των σιωπούντων αμνών έκανε εκείνο πού σχεδόν πάντα κάνει τις τελευταίες δεκαετίες!

Απλούστατα έσκυψε βοειοειδώς τις κεφαλές του, ως επί το πλείστον, σαν τά ζώα της φάρμας του Τζώρτζ Όργουελ «1984», και έτεινε τράχηλο για κόψιμο!

Και τι τάχατες θάπρεπε να κάνει;

Υποχρέωση κατ΄ αρχάς της σεβαστής μας Κυβέρνησης θα έπρεπε να είναι ένας ενδελεχής και αξιόπιστος έλεγχος των ελλειμμάτων πού βρήκαν, ώστε να δούμε αν δικαιολογείται αυτός ο πανικός και το κάποιο «θέατρο» αναζήτησης βοήθειας από την Ευρώπη…

Θα έπρεπε λοιπόν κατ΄ αρχάς:

1ον) να δώσουν αξιόπιστα στοιχεία πόσα λεφτά χάθηκαν ανά Υπουργείο, ώστε να γνωρίζει και ο κόσμος, πού τώρα του ζητάνε βοήθεια, τι ακριβώς έχει γίνει:

πχ. στο Υπουργείο Γεωργίας έλλειμμα 1,5 δίς ευρώ, στο υπουργείο Εμπορίου 3 δίς, Πολιτισμού 2 δίς, και πάει λέγοντας...

καί

2ον) Ποιοι διαχειρίστηκαν τα λεφτά αυτά, και σε ποιά μυστική ή φανερή διαδρομή χάθηκαν;

Γιατί ασφαλώς ο λαός, ο κόσμος, εμείς –εσείς, δεν είμαστε στην διαχείριση αυτών των πολιτικών θέσεων, δεν πέρασαν από εμάς αυτά τα λεφτά!

Όσοι λοιπόν κακώς τα διαχειρίστηκαν να τα πληρώσουν από τους μισθούς και τις περιουσίες τους, και να μη απαιτούν να τα πληρώσουν οί πολίτες! Ο κόσμος βέβαια στέκεται τώρα απλώς μουδιασμένος. Αλλά όταν συνειδητοποιήσει σε επόμενη μισθοδοσία του τις περικοπές, τότε πολύ φοβόμαστε κοινωνική έκρηξη με ότι αυτό συνεπάγεται…
=================================

ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ:

Γέμισε η Πάτρα εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα...

Δεκάδες οχήματα αποτελούν πλέον εστίες μόλυνσης στους δρόμους

Αυξήθηκαν δραματικά τα αυτοκίνητα οι ιδιοκτήτες των οποίων μετά την τελευταία αύξηση των τελών κυκλοφορίας κατέθεσαν τις πινακίδες τους και τα εγκατέλειψαν σε κάποιο δρόμο της ευρύτερης περιοχής της Πάτρας, αλλά ακόμα και σε χωράφια!

Χαρακτηριστικό είναι πως στα περισσότερα έχουν κολληθεί εδώ και καιρό τα προειδοποιητικά χαρτιά του Δήμου προς τον ιδιοκτήτη πως θα απομακρυνθούν με σκοπό την παράδοση τους στον ΟΔΔΥ, αλλά μέχρι τώρα τίποτα το ουσιαστικό δεν έγινε από καμία πλευρά.

Έτσι παραμένουν στους δρόμους δημιουργώντας εστίες μόλυνσης και αφαιροντας θέσεις στάθμευσης.

Είναι απαραίτητο το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, οι αρμόδιες υπηρεσίες να τα απομακρυνουν, ενώ το φαινόμενο που βρίσκεται συνεχώς σε εξέλιξη προκαλώντας και άλλα προβλήματα όπως κατάληψη του χώρου έξω από κατοικίες και γκαραζ, πρέπει να ελεγχθεί ακόμα και με την επιβολή του κόστους απομάκρυνσης, αλλά και με πιθανό πρόστιμο για παράνομη κατάληψη των δρόμων, στα στοιχεία του τελευταίου ιδιοκτήτη...

thebest.gr

Χριστός Ανέστη αδέλφια, και με πολλές ευχές για την «ανάσταση» κι΄ αυτής της ρημαγμένης, από πολλά και διάφορα, πολιτείας μας…

Από μιά τοιχογραφία.

Ο Θεάνθρωπος Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός στήν πρώτη Του Ανάσταση κατεβασμένος στόν Άδη, καθώς αρπάζει μέ το χέρι του τούς νεκρούς τών περασμένων αιώνων φέρνοντάς τους την σωτηρία...


Πώς βγαίνει τό Άγιο Φώς -- Όσα δέν λένε, καί όσα κρύβουν τά ΜΜΕ...


Τό πρώτο μου Πάσχα... ( από ένα πεζογράφημα τού Γρηγόρη Ξενόπουλου )

" Aγαπητοί μου,

Aυτές τις ημέρες ξαναγυρίζω πάντα στα παιδικά μου χρόνια...

Kαι θυμάμαι τις θαυμάσιες εκείνες γιορτές που χαιρόμουν στην πατρίδα μου, όταν ήμουν μικρό αμέριμνο παιδί κι είχα τους καλούς μου γονείς να με φροντίζουν και να μ’ οδηγούν σε όλα. Φυσικά και στην εκκλησία ή στα «θρησκευτικά μου καθήκοντα»…

Όσο ήταν χειμώνας, η μητέρα μου μ’ έπαιρνε μαζί της στον Άι-Γιάννη ή στη Φανερωμένη, τις γειτονικές μας εκκλησίες, που λειτουργούσαν κάπως αργά –από τις οχτώ η μια, από τις εννιά η άλλη.

Mα όταν έμπαινε η άνοιξη, που μπορούσα να ξυπνώ και να βγαίνω πιο πρωί, ο πατέρας μου μ’ έπαιρνε στην Eπισκοπιανή ή στον Άγιο Xαράλαμπο, εξοχικές εκκλησίτσες αυτές, σ’ ένα ωραίο παραθαλάσσιο προάστιο, που λειτουργούσαν από τις επτά.

Mετά τη λειτουργία, κάναμε κι έναν ωραίο περίπατο στους Kήπους και γυρίζαμε λιγάκι κουρασμένοι μα πολύ ευχαριστημένοι κι οι δυο....
++++++++++++


Ω, ήταν τόσο όμορφα! H άνοιξη είχε στολισμένες τις πρασινάδες με μαργαρίτες άσπρες και κίτρινες, με ολοκόκκινες παπαρούνες και μ’ άλλα γαλάζια ή μαβιά αγριολούλουδα. Tι πολύχρωμο το χαλί που απλωνόταν στα χωράφια!

Tο έβλεπα κι από την ανοιχτή πόρτα της εκκλησιάς, καθώς άκουγα τα ψαλσίματα, τις ευχές και τα ευαγγέλια. Tα ευαγγέλια προπάντων μ’ άρεσαν πολύ. Eίναι τόσο ποιητικά αυτά που λένε πριν και μετά το Πάσχα.

Πρώτα των Bαΐων –και συνήθως απ’ αυτή την Kυριακή άρχιζα να πηγαίνω στις εξοχικές εκκλησίτσες– έπειτα της Aνάστασης, έπειτα του Θωμά, των Mυροφόρων, της Σαμαρείτιδος…

O παπα-Λογοθέτης, εφημέριος στον Άι-Xαράλαμπο, πολύ γραμματισμένος τα έλεγε θαυμάσια. Kι όχι ψαλτά με μπάσα και σικόντα, όπως σ’ άλλες εκκλησιές· αλλά διαβαστά, καθαρά, σταράτα, λέξη προς λέξη, και μ’ έκφραση, με τόνο ώστε να καταλαβαίνει το νόημα κι ο αγράμματος.

Kι αλήθεια, στις εκκλησίτσες εκείνες το περισσότερο πήγαιναν απλοί, ταπεινοί άνθρωποι του λαού –ψαράδες, βαρκάρηδες, κηπουροί, μυλωνάδες. Kαι σου ’κανε χαρά να τους βλέπεις ντυμένους κυριακάτικα, ν’ ακούνε με τόση ευλάβεια και με τόση προσοχή τα λόγια του Kυρίου…

Tη Mεγάλη όμως Eβδομάδα και το Πάσχα, όλη όλη μου η «εκκλησία» ήταν, την Kυριακή το πρωί, η Aνάσταση που γινόταν στο ύπαιθρο, και κατόπι η λειτουργία:

Δεύτε λάβετε φως, Xριστός Aνέστη, Eν αρχή ην ο λόγος και καθεξής.

Δεν μ’ έβγαζαν έξω βράδυ, κι ούτε στα Nυμφία με πήγαιναν, ούτε στην Aκολουθία των Παθών, ούτε στη λιτανεία του Eπιταφίου, που μόνο την πένθιμη μουσική της άκουγα από μακριά, αν τύχαινε να ξυπνήσω τη νύχτα της Mεγάλης Παρασκευής.

Έτσι δεν ήξερα καλά τι προηγήθηκε απ’ την Aνάσταση. Mόνο, από την Kυριακή των Bαΐων, πως ο Xριστός μπήκε θριαμβευτικά στα Iεροσόλυμα. Aλλά τι έκαμε κει, τι τον έκαμαν, άκρες μέσες: Kάποιος Mυστικός Δείπνος, κάποιος σταυρικός Θάνατος, κάποια Tαφή σε καινό μνημείο… Tι να ήταν αυτά; Πώς να είχαν γίνει;

Mόλις πού είχα έστω μια ιδέα.

Kι άξαφνα… τα έμαθα όλα! Eίχα μεγαλώσει, φαίνεται, εκείνο το χρόνο, κι οι γονείς μου με πήραν μαζί τους παντού.

Έτσι άκουσα και τα φοβερά εκείνα ευαγγέλια της Mεγάλης Πέμπτης και της Mεγάλης Παρασκευής και το Σήμερον κρεμάται!… Eίδα και το Xριστό με το αγκαθένιο του στεφάνι στο μαύρο σταυρό, ένα μεγάλο Xριστό σαν αληθινό…

Έπειτα τον είδα και νεκρό, ξαπλωμένο στο χρυσό Eπιτάφιο (κι ο Xριστός του Eπιταφίου στη Zάκυνθο δεν είναι κεντημένος σε πανί, είναι ζωγραφισμένος σε ξύλο, σαν εικόνα περικομμένη, όπως κι ο Eσταυρωμένος).

Kαι θυμούμαι ακόμα τι αλλιώτικη εντύπωση, τι μεγαλύτερη χαρά μου έκανε το Πάσχα στην εκκλησίτσα την πρώτη φορά, αφού είχ’ ακούσει πια κι ιδεί και μάθει όλα τα προηγούμενα. Mπορώ να πω πως αυτό ήταν το πρώτο μου Πάσχα...

Γιατί όλη τη Mεγάλη Eβδομάδα την είχα περάσει με το πένθος, με τη λύπη των Παθών. Eίχα παρακολουθήσει το Xριστό στο μαρτύριό του, στην αγωνία του, στο θάνατό του· είχ’ ακούσει και τη Διαθήκη του, είχα παρακαθίσει και στο Mυστικό Δείπνο, είχ’ ακολουθήσει και την εκφορά του, κλαίγοντας μαζί με τη Θλιμμένη Mητέρα, που κι αυτή ακολουθούσε ζωγραφιστή σε μια μεγάλη εικόνα σαν αληθινή: ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον …

Γι’ αυτό το Xριστός Aνέστη μου έκαμε ύστερα τόση χαρά, τόση αγαλλίαση· γι’ αυτό μου φάνηκε σα μιαν υπέρτατη ικανοποίηση, σα μια νίκη, σαν ένας θρίαμβος. Eκείνος που φόρεσε για εμπαιγμό ψεύτικη πορφύρα. Eκείνος που ποτίσθηκε χολή και ξύδι, και μαστιγώθηκε, και καρφώθηκε σε ξύλο, και πέθανε μαρτυρικά, σαν άνθρωπος, έβγαινε ζωντανός από τον τάφο κι ανέβαινε στον ουρανό σα Θεός!

Έτσι έπρεπε να είναι. Για να μου δώσει τόση χαρά η Aνάσταση, έπρεπε να προηγηθεί το Πάθος· για να μου κάμει τόση εντύπωση το Πάσχα, έπρεπε να γνωρίσω τη Mεγάλη Eβδομάδα.

Mαθαίνοντας όσα έμαθα εκείνο το χρόνο, μάθαινα τη ζωή, που ώς τότε ήμουν πολύ μικρός για να την ξέρω, αφού οι γονείς που με φρόντιζαν και μ’ οδηγούσαν, δεν με πήγαιναν παρά στις χαρούμενες κυριακάτικες λειτουργίες και με προφύλαγαν απ’ τα λυπητερά, που δεν ήταν ακόμα για μένα.

Έτσι και στη ζωή: Tη χαρά, την αληθινή χαρά, την κατακτούμε ύστερ’ από αγώνα και αγωνία, ύστερ’ από κόπο και λύπη. Πριν από κάθε μας Πάσχα, πρέπει να περάσουμε μια Mεγάλη Eβδομάδα....

Ω, αυτό το ξέρετε και σεις απο τώρα. Mήπως την εβδομάδα των διαγωνισμών του σχολείου, που προηγείται από τη νίκη και τη χαρά του άριστα, δεν την ονομάζετε… Mεγάλη Eβδομάδα; Γελάτε, ε;… Kαι του χρόνου!

Σας ασπάζομαι
ΦAIΔΩN
snhell.gr


======================

Και τώρα, τι θα γίνουμε χωρίς γιορτές, καί χωρίς αρνιά;

Ευτράπελα και μη ενός στρατιωτικού πασχαλινού εθίμου, που θυσιάζεται στον βωμό της λιτότητας...

Ηταν Κυριακή του Πάσχα, και νωρίς το πρωί καί μετά κουστωδίας, ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Χρ. Σαρτζετάκης, ξεκίνησε για το Μεγάλο Πεύκο.

Με τις κάμερες να γράφουν, με τα αγήματα σε παράταξη και τους οιωνούς άριστους, ο πρόεδρος πήρε το –γυαλισμένο πιο καλά κι απ’ τις μπότες των φαντάρων– αυγό από το καλαθάκι και κατευθύνθηκε προς τον δίμετρο λοχία, που κρατούσε το δικό του αυγό με ευλάβεια, σαν μικροσκοπικό Μ1.

Το χέρι του προέδρου πήρε φόρα, το προεδρικό αυγό όρμησε σε εκείνο του λοχία... και ξαφνικά, ένα μικρό νεφέλωμα από κρόκο, τσόφλι και ασπράδι εκτοξεύτηκε πάνω στο ανοιξιάτικο σακάκι του Προέδρου!

Το «Χριστός Ανέστη» από τα προεδρικά χείλη δεν ακούστηκε ποτέ εκείνο το Πάσχα. Υποκαταστάθηκε απ’ αυτό που σιγομουρμούρισαν, χαχανίζοντας, τα φαντάρια στη γαλαρία: «...προφανώς, του προέδρου ήταν μελάτο»!

Πάντως, από εφέτος οι πασχαλινές γιορτές του στρατού, με τα αρνιά να ψήνονται στη σειρά, καταργούνται για λόγους λιτότητας. Οσο για το ποιος θα τις νοσταλγήσει… Το μόνο βέβαιο είναι πως το σουρεαλιστικό αυτό έθιμο με το πλούσιο παρελθόν έχει προλάβει να βασανίσει στρατιές ολόκληρες φαντάρων, ναυτών και αεροπόρων.

Η κατάργησή του, άλλωστε, δεν είναι καινούργια ιδέα: ήδη απ’ το 2007 αποφασίστηκε πως μόνο ένα στρατόπεδο ανά σχηματισμό θα στήνει γιορτή, και στην Αττική μόνο ένας κλάδος κάθε χρόνο θα ψήνει αρνιά και θα δέχεται πασχαλινούς βουλευτές. Την αρχή ανέλαβε να την κάνει το Ναυτικό, καθότι οι ναύτες μας θεωρούνται εξπέρ των δεξιώσεων, με… μεταπτυχιακό από τη σχολή Ναυτικών Δοκίμων του Πειραιά.

Κι έτσι το 2007, ενώ οι φαντάροι και οι αξιωματικοί πανηγύριζαν που πρώτη φορά στο «Χριστός Ανέστη» θα φιλούσαν τις γυναίκες τους και όχι το ξυρισμένο μουστάκι της παλιοσειράς δίπλα, οι ναύτες ήδη ξάσπριζαν τοίχους και πεζούλια.

Διότι στο στρατόπεδο, την πασχαλινή περίοδο, ισχύει το γνωστό «ό,τι δεν κινείται το βάφεις, κι ό,τι κινείται το χαιρετάς».

Ατυχώς για τους στρατευμένους, την Κυριακή του Πάσχα δεν υπάρχει πολιτικός που να μην κινείται στην ακτίνα βολής τους – πέρυσι, που ο κλήρος έπεσε στην Αεροπορία, οι ιπτάμενοι έγιναν… τούρμπο για να ψήσουν αρνί πρωθυπουργικό, να το απολαύσει ο Κ. Καραμανλής στη Δεκέλεια, ενώ στο Τατόι τσούγκριζαν αυγά και δηλώσεις η Αλέκα Παπαρήγα με τον Γ. Καρατζαφέρη.

Αλλά τίποτε δεν συγκρίνεται με αυτά που τράβηξαν μια χρονιά πριν οι φαντάροι του Κέντρου Εκπαίδευσης Τεθωρακισμένων, για να κάνει Πάσχα στρατιωτικού τύπου ο τότε υπουργός Εθνικής Αμυνας, Β. Μεϊμαράκης. Βλέπετε, το πεζικό δεν έχει και μεγάλη εξοικείωση με τις δεξιώσεις. Κι έτσι, η προετοιμασία για την Κυριακή του Πάσχα στον Αυλώνα ξεκίνησε… έναν μήνα πριν, απ’ την επομένη της 25ης Μαρτίου!

Οι φαντάροι που συμμετείχαν ακόμη το θυμούνται, και όχι με νοσταλγία. Δεν ήταν μόνο οι ατελείωτες αγγαρείες – το γόπινγκ, το τσάπινγκ, το βάψιμο σε τοίχους και πεζούλια. Ηταν που, όταν έφθασαν στο θέμα «μενού», το όλο σχέδιο προσέκρουσε σε οικονομικό τείχος.

Διότι τα έξοδα υπολογίζονταν να φθάσουν στις 45.000 ευρώ(!), αλλά οι τράπεζες είχαν απεργία και ο στρατός δεν μπορούσε να εκταμιεύσει το ποσό.

Προς στιγμήν, η πασχαλινή παρτίδα πήγε να σωθεί με τη δοκιμασμένη μέθοδο του κέτερινγκ που είχε φέρει το ναυτικό την προηγούμενη χρονιά. Πλην όμως, και αυτό το φιλόδοξο σχέδιο προσέκρουσε στο τείχος της γραφειοκρατίας: σύντομα διαπιστώθηκε πως δεν προβλέπεται τέτοια διαδικασία για το στρατό!

Αλλά μια και το Πάσχα δεν γινόταν να αναβληθεί για γραφειοκρατικούς λόγους, τελικά αγοράστηκαν 112 αρνιά και κανένα μοτεράκι, προς μεγάλη δυστυχία των φαντάρων:

σαν να μην έφθανε που είχαν ξυπνήσει απ’ τις 4 το πρωί για να ετοιμάσουν το πανηγύρι, έπρεπε να στριφογυρνούν επί ώρες τη σούβλα κάτω από τον ήλιο.

Και βεβαίως, το μικρό πασχαλινό τους δράμα δεν τελείωσε με την αποχώρηση των βουλευτών, υπουργών κ.λπ. Διότι, όπως μπορεί να σας βεβαιώσει κάθε φαντάρος που πέρασε Πάσχα στη μονάδα του, το χειρότερο ξημερώνει την επόμενη μέρα: τη Δευτέρα, που πρέπει να καθαριστεί το πασχαλινό χάος που αφήνουν πίσω τους οι επίσημοι…

«Εδώ είναι Καλπάκι...»

Οι παλιοί στο στρατιωτικό ρεπορτάζ το θυμούνται ακόμα.

Το 1981, ο Ανδρέας Παπανδρέου ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έζησε την απόλυτη συντριβή: στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου που πήγε την Κυριακή του Πάσχα, τον ακολουθούσε ένα καλάθι με αυγά, του οποίου το περιεχόμενο άδειαζε πιο γρήγορα από κάθε άλλη φορά.

Βλέπετε, εκείνο το παράξενο Πάσχα ο Α. Παπανδρέου πήγαινε από ήττα σε ήττα: δεν μπόρεσε να σπάσει ούτε ένα αυγό φαντάρου!

Κι όταν πια στο καλάθι έμεινε μόνο η χαρτοπετσέτα, ο Α. Παπανδρέου το πήρε απόφαση: «Είναι καλά εκπαιδευμένοι εδώ!» είπε στις κάμερες, και έκανε μεταβολή για να δοκιμάσει την τύχη του στη μάχη με το αρνί…

Κάτι παρεμφερές έπαθε πέρυσι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο κ. Κάρολος Παπούλιας. Το τσόφλι είχε ανοίξει σαν κρατήρας, ο κρόκος σαν τη λάβα έτρεχε απ’ το διαλυμένο ασπράδι, και ο πρόεδρος κοιτούσε με προφανή έκπληξη αυτό που δευτερόλεπτα πριν ήταν το αυγό του.

Ο φαντάρος απέναντί του, πάλι, μπορεί να κρατούσε το αυγό του άθικτο, αλλά είχε λουφάξει, μάλλον γιατί πίσω απ’ την πλάτη του Προέδρου ο διοικητής τού έριχνε δηλητηριώδεις ματιές.

«Εδώ είναι Καλπάκι, δεν είναι παίξε-γέλασε!», έκανε ο Πρόεδρος κοιτώντας μια τον φαντάρο και μια ό,τι απέμεινε απ’ το μισοβρασμένο αυγό που του έδωσαν.

Και ύστερα, χαμογέλασε πλατιά – και ο φαντάρος μπόρεσε να αναπνεύσει ξανά…

Κathimerini.gr

Η Μεγάλη Εβδομάδα και η ανθρώπινη ενοχή πού τις μέρες αυτές ξυπνάει και ζητάει εξιλέωση…

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, δέσμιος τών ανθρώπων πού εκ τού μηδενός ο ίδιος Δημιούργησε !

Ασύληπτη στό ανθρώπινο μυαλό η αγάπη τού Θεού γιά τον άνθρωπο...

Τις μέρες αυτές, μέσα στο υπάρχον κλίμα θρησκευτικής κατάνυξης πού υπάρχει ακόμη στον λαό μας, τόσο από τις καθημερινές ιερές ακολουθίες, όσο και από την πατροπαράδοτη νηστεία πού πολλοί τηρούν, αναπτύσεται ενδόμυχα και μυστικά ένα αίσθημα ενοχής πού όμως μέχρι τώρα κοιμότανε…

Μέσα στὰ βάθη τῆς ψυχῆς ὅλων λοιπόν, ὑπάρχει μιὰ ἀγωνία, ἕνας σκορπιὸς θά λέγαμε, ποὺ κεντάει βαθειά τήν συνείδησι…

Ποιός είναι όμως αυτός, ο σκορπιός;

++++++++++++++++++++


Είναι η ἐνοχή, πού τίς μέρες αυτές φανερώνεται περισότερο...

Ὅλοι μας, λίγο ή πολύ αἰσθανόμεθα μέσα μας κάποια ἐνοχή.

Ἐνοχὴ γιὰ τ’ ἁμαρτήματα ποὺ κάναμε μικρὰ παιδιά, για τά αμαρτήματα ποὺ κάναμε ὡς νέοι, για τ’ ἁμαρτήματα ποὺ κάνουμε πιά ώς μεγάλοι μέσα στὴν οἰκογένεια...

Αλλά εκτὸς τῆς ἐνοχῆς, πού διαλύεται καί σβήνεται μέσα από τό μυστήριο μιάς ειλικρινούς εξομολόγησης, ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται καὶ κάτι ἄλλο…

Αισθάνεται τὴν δίψα τῆς λυτρώσεως, τὴν ἀνάγκη νὰ σπάσῃ τὰ δεσμά του, και νὰ πετάξῃ ψηλὰ στοὺς οὐρανούς, και νὰ εἰσέλθει στὸ βασίλειο τοῦ Θεοῦ…














Ώρες της Μεγάλης Εβδομάδος...

ΔΟΞΑ τω Θεώ φθάσαμε στην Άγια και Μεγάλη Εβδομάδα.

Τό αίσθανόμαστε άραγε;

Γιατί όμως ή εβδομάδα αύτη ονομάζεται Μεγάλη;

168 ώρες έχει κάθε εβδομάδα του έτους, 168 ώρες έχει και ή εβδομάδα αύτή. Γιατί τότε την ονομάζουμε Μεγάλη;

Για νά τό καταλάβουμε, άς σκεφτούμε τά έξης:

Ό χρόνος, αδελφοί μου, αύτός καθεαυτόν δέν έχει αξία. Άν π.χ. κάποιος βρεθή μέσα στη Σαχάρα, και 1.000 άν ζούσε εκεί, δέν θά είχε τίποτα αξιόλογο νά θυμηθή. Ό χρόνος μοιάζει μ' ένα λευκό άγραφο χαρτί, πού αποκτά αξία όταν γράψης κάτι σ' αύτό, όταν γεμίση μέ κείμενο. Έτσι και ό χρόνος αποκτά αξία άπό τά γεγονότα πού θά γίνουν στό διάστημά του...

Πάρτε γιά παράδειγμα έναν άνθρωπο άνω των 60 ετών, πού έχει δεί πολλά στη ζωή του.

Άν τόν ρωτήσετε, ποιές είναι οι σπουδαιότερες ώρες της ζωής του, τί θά πη; Κάθε θνητός, και ό πιό άσημος, έχει ώρισμένες στιγμές πού γι' αύτόν άποτελουν σταθμούς...

Τέτοιοι σταθμοί είναι ή ώρα της γεννήσεως του, τά γενέθλια, ή ώρα του γάμου του, όταν γεννήθηκε τό πρώτο του παιδί, ή «χαρά ότι έγεννήθη άνθρωπος εις τόν κόσμον»(Ίω. 16,21), ή ώρα πού πήρε τό δίπλωμά του, κ.λ.π.

Άν κάποιος άκολουθήση τό πρόγραμμα τών έπικουρείων, τό «Φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γάρ άποθνήσκομεν» (Ήσ. 22,13. ΑΚορ. 15,32), και έκατό χρόνια νά ζήση, τίποτα δέν θά είναι αξιόλογο.

Στά μέρη της Δωρίδος κυρίως αλλά καί σε άλλα μέρη, είχα ακούσει ότι στις γιορτές τους εύχονται ό ένας στόν άλλο «κορακοζώητος», νά έχη δηλαδη τά χρόνια του κόρακα πού ζη διακόσα τόσα χρόνια. Τί τό όφελος όμως;

Ό κόρακας, τό μόνο πού κάνει είναι νά φωνάζη κρά, κρά, καί τίποτα περισσότερο...

Ένώ τό άηδόνι, μπορεί νά ζη δυό -τρία χρόνια μόνο, άλλά γεμίζει τό δάσος μέ τη μελωδία του. Προτιμότερο νά εΐσαι άηδονάκι και νά γεμίζης τη ζωή μέ ώραία άσματα, παρά κοράκι και νά βγάζης μόνο άγριες κραυγές. Και σήμερα δυστυχώς οί πιό πολλοί έγιναν κόρακες του κατακλυσμού του Νώε...

Όπως όμως τά άτομα έχουν ώρες σημαντικές, έτσι έχουν τέτοιες ώρες και οί οίκογένειες. Και όπως έχουν οί οίκογένειες, έτσι έχουν και τά έθνη, και οί κοινωνίες, ώρες σημαντικές...

Έάν μέ ρωτήσετε λ.χ. γιά τό μικρό μας έθνος, ποιά είναι ή σπουδαιότερη ώρα της νεωτέρας ιστορίας του, θά σάς άπαντήσω, ότι αύτη άσφαλώς εΐνε ή 25η Μαρτίου 1821, όταν ό Ρήγας Φεραίος είπε «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».

Αξία, επαναλαμβάνω, ό χρόνος άποκτά άπό τό περιεχόμενό του, άπό τά γεγονότα πού γεμίζουν τις στιγμές του. Τά γεγονότα δίνουν άξία στό χρόνο. Και όπως ό κάθε άνθρωπος και τό κάθε έθνος έχουν τις σπουδαίες ώρες τους, τις όποίες εορτάζουν, έτσι και ώς σύνολο ή ανθρωπότης έχει στην ιστορία της σπουδαίες ώρες, ώρες πού τις σημάδεψαν μεγάλα και άνεπανάληπτα γεγονότα...

Άν τώρα μέ ρωτούσατε ποιές είναι αύτές οί ώρες, έγώ τουλάχιστον θά έλεγα, ότι είναι οί ώρες της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος. Δέν είδε ό κόσμος μεγαλύτερα γεγονότα άπό αύτά πού συνέβησαν κατά την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα...

Στά βιβλία της Εκκλησίας υπάρχουν άκολουθίες πού λέγονται "ώραι ".

Έμείς έδώ τώρα, άς δουμε ποιές είναι οί σπουδαιότερες ώρες, οι σταθμοί δηλαδή, της Μεγάλης Εβδομάδος.

• Ώρα σπουδαία εΐνε ή ώρα του νιπτήρος της Μεγάλης Πέμπτης.

Ένας Θεός, ό Κύριός μας και Κύριος τών άγγέλων, ό βασιλεύς ουρανού και γης, ταπεινώθηκε τόσο, ώστε πήρε μιά λεκάνη, φόρεσε «λέντιον», ποδιά (Ίω. 13,4-5), έγινε ύπηρέτης - γκαρσόνι, και έπλυνε τά πόδια τών μαθητών του!

Σήμερα κανείς δέν δέχεται νά σκύψη μπροστά στόν άλλο, τό άποκλείουμε όλοι κάτι τέτοιο.

Ακούς και φωνάζει ό νέος «Μη μέ καταπιέζετε!»,

φωνάζει ή γυναίκα «Τί, δούλα θα γίνω εγώ του άντρα;»,

φωνάζει κι ό άντρας «Έγώ θά κάνω τό κέφι μου».

Νά μας υπηρετούν θέλουμε όλοι, νά υπηρετούμε δεν θέλουμε...

Ό Χριστός όμως, με τό νά πλύνη τά πόδια των μαθητών, μάς υποδεικνύει «όδόν άρίστην τήν ταπείνωσιν»(άπόλ.δρθρ.Μ.Πέμπ.). Και στά Ιεροσόλυμα ό Πατριάρχης γονατίζει ακόμη καί σήμερα και πλένει τά πόδια δώδεκα συνεπισκόπων του, πού εικονίζουν τους δώδεκα αποστόλους...

• Σπουδαία λοιπόν η ώρα ή ώρα του νιπτήρος.

Άλλη, ακόμα σπουδαιότερη, είναι ή ώρα του Μυστικού Δείπνου.

Ό Χριστός πήρε στά άχραντα χέρια του ψωμί, άπό αυτό πού τρώμε κάθε μέρα και δεν τό εκτιμούμε, και κρασί πού βγαίνει άπό σταφύλια, τά ευλόγησε, και τότε έγινε τό μέγα θαύμα- τό ψωμί έγινε σώμα Του και τό κρασί έγινε αίμα Του.

Πώς;

Μή μέ ρωτάς εμένα, γιατί εγώ δέν μπορώ νά σου απαντήσω...

Μπορώ μόνο νά σου πώ, ρώτησε τους επιστήμονες, τί ήταν προηγουμένως τό διαμάντι;

Θά σου πουν, ότι πριν πολλά χρόνια μέσ' στά σπλάχνα της γης τό σημερινό διαμάντι τότε ήταν κάρβουνο, κοινό κάρβουνο. Πώς έγινε διαμάντι, τί επεξεργασία υπέστη, εΐναι ένα μυστήριο. ..

Εξήγησε μου λοιπόν πώς τό κάρβουνο έγινε διαμάντι, και μετά νά ζητήσειςς νά σου εξηγήσω πώς τό ψωμί και τό κρασί έγιναν σώμα και αίμα Χριστού.

Οί αγράμματες γιαγιάδες μας έλεγαν όταν ήμασταν μικροί:

—Σήμερα, παιδί μου, Μεγάλη Πέμπτη, θά πάς στήν εκκλησιά νά πάρης τό διαμαντάκι, διαμάντι θά σου δώση ό παπάς...

— Ποιό είναι τό διαμάντι, γιαγιά;
—Ή Θεία κοινωνία παιδί μου!...

Υπάρχουν σήμερα τέτοιες γιαγιάδες; Λείπουν δυστυχώς, κι΄ αυτό έχει συνέπειες στήν ανατροφή τών παιδιών, και οί πρώτοι πού τις εισπράττουν μέ τόκο και επιτόκιο είναι οί ίδιοι οί γονείς.

• Σπουδαία ή ώρα του νιπτήρος, σπουδαία ή ώρα τού Μυστικού δείπνου• άλλη ώρα σπουδαία είναι όταν ό Χριστός απηύθυνε τήν τελευταία ομιλία του.

Όσοι έχουμε πατέρα και μάνα πού έχουν πεθάνει, θυμούμεθα τώρα τά τελευταία λόγια τους και δακρύζουμε. Και αν δακρύζουμε γιά τά τελευταία λόγια τών γονέων μας, πόσο περισσότερο πρέπει νά συγκινούμεθα γιά τά τελευταία λόγια τού Χριστού!

Που εΐναι τά λόγια αυτά; Εΐνε στά κεφάλαια 14ο, 15ο και 16ο τού κατά Ίωάννην Ευαγγελίου, και στο 17ο κεφάλαιο εΐνε ή Αρχιερατική του προσευχή. Αυτά τά τέσσερα κεφάλαια είναι ανεκτίμητου αξίας.

Ένας ασκητής τού Αγίου Όρους εΐχε τή συνήθεια νά μήν κοιμάται τό βράδυ, άν δέν τά διάβαση, και τά μάτια του γέμιζαν δάκρυα. Ή τελευταία αυτή ομιλία τού Χριστού αρχίζει:

«Μή ταρασσέσθω υμών ή καρδία- πιστεύετε εις τον Θεόν, και εις έμέ πιστεύετε... » (Ιωάν.14,1).

Τί παρήγορα λόγια!

Αυτά επανέλαβε και στη Σμύρνη τό 1922 ό ηρωικός ιεράρχης Χρυσόστομος πριν βάψη μέ τό αίμα του τά καλντερίμια, και πρόσθεσε- «Θ' ανατείλουν καλύτερες ημέρες γιά τό έθνος μας».

Αυτή εΐνε ή άρχή της τελευταίας ομιλίας τού Χριστού, πού θά παρηγορή πάντα τις ψυχές. Και τό τέλος είναι:

«Έν τω κόσμω θλιψιν έξετε-άλλα θαρσείτε, έγώ νενίκηκα τον κόσμον» (έ.ά. 16,33).

Θά υποφέρετε πολλά στον κόσμο, λέει• άλλά έχετε θάρρος, έγώ τό νίκησα τον κόσμο. Στο τέλος της Παγκοσμίου ιστορίας ένας θά εΐνε ό νικητής, κανείς άλλος, ό Χριστός.

• Ή επόμενη συγκλονιστική ώρα ποιά είναι;

Είναι όταν ό Κύριος μας κατευθύνεται τή νύχτα στον κήπο της Γεθσημανή, και εκεί γονατίζει και κάνει εναγώνιο προσευχή. Εΐνε τόσο μεγάλη ή αγωνία του, ώστε ό ιδρώτας πέφτει άπό τό πρόσωπο του κάτω στη γη «ωσεί θρόμβοι αίματος». Παρακαλεί και λέει• «Πάτερ, εί βούλει παρενεγκείν τούτο τό ποτήριον άπ' εμού- πλην μή τό θέλημα μου, άλλά τό σον γινέσθω»(Λουκ. 22,44,42). Υπόδειγμα αιώνιο γιά μάς.

• Αλλά ποιά ώρα της εβδομάδος αυτής δέν εΐνε σημαντική;

Δραματικές ώρες είναι όταν συνελήφθη και ώδηγήθη εμπρός στο συνέδριο τού Άννα και τού Καϊάφα• όταν έν συνεχεία τό πρωί και πριν καλά - καλά άνατείλη ακόμα ό ήλιος της Μεγάλης Παρασκευής, δεμένος ώδηγήθη στο πραιτώριο τού Πιλάτου και άκουσε εκεί άπό τον όχλο τό «Aρov- άρον, σταύρωσαν αυτόν»(Ίω. 19,15)• όταν.... Ώρες μοναδικές γιά τή ζωή όλου τού κόσμου.

• Αλλά ή κορυφαία, αδελφοί μου, ώρα ποιά εΐνε; 'Άν τό αισθανώμεθα, είμαστε Χριστιανοί-διαφορετικά, όλα τά άλλα δέν ωφελούν. Ποιά εΐνε ή κορυφαία ώρα ολοκλήρου της άνθρωπότητος;

Είναι ή ώρα που ό Χριστός, μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης, ύπεργήϊνος πλέον, εκεί επάνω στο σταυρό, έχυσε τό τίμιο του αίμα. "Ω τό αίμα τού Χριστού!

Κάθε σταλαγματιά —τί λέω;—, κάθε ηλεκτρόνιο τού Παναγίου αίματος του εΐνε Ιορδάνης ποταμός και ωκεανός, μέσα στον όποιο πλένονται οί αμαρτίες όλου τού κόσμου. «Τό αίμα Ιησού Χριστού τού υιού (τού Θεού) καθαρίζει ημάς άπό πάσης άμαρτίας» (Α’ Ίω.1,7). ]

'Άν μπορούσε ό άνθρωπος νά σωθή χωρίς τή θυσία αυτή, δέν θά ερχόταν ό Χριστός στον κόσμο. Αυτόν τον τρόπο έπενόησε ή αγάπη Του και δι' αυτού σωζόμεθα, διά τού σταυρού και της Αναστάσεως τού Ιησού Χριστού.

+ επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης
( Α' μέρος απομαγνητοφωνημένης ομιλίας, που έγινε στόν ί. ν. Αγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τήν 8-4-1985 βράδυ μέ αλλο τίτλο. Καταγραφή, διαίρεσι, σύντμησι 29-3-2010 )

+++++++++++======

Μια ξεχωριστή περίπτωση: ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΜΕ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ…









————

Τον Σεπτέμβριο κάποιου έτους στο Ογκολογικό τμήμα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου επικρατεί μεγάλη αναστάτωση...

Ό μικρός Δημητράκης ζητούσε επειγόντως τον Ιερέα του Νοσοκομείου. Ήθελε οπωσδήποτε να κοινωνήσει. Ήταν 13 ετών. Ενάμιση περίπου χρόνο βρισκόταν στην συγκεκριμένη κλινική.

Ένας μικρός πονοκέφαλος τον οδήγησε εκεί. Οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο του εγκεφάλου.

Ή καταγωγή του ήταν από το Φίερι της Αλβανίας. Οι γονείς του αβάπτιστοι. Έμεναν αρκετά χρόνια στην Πάτρα. Αυτός όμως, λίγο μετά την είσοδο του στο Νοσοκομείο, θέλησε να βαπτιστεί.

Άκουγε για τον Χριστό και ήθελε να γίνει παιδί Του. Βαπτίστηκε «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», κατόπιν κατηχήσεως βέβαια.

Όλοι τον αγαπούσαν πολύ στην κλινική. Ό καρκίνος προχωρήσει αρκετά και ήδη του είχε στερήσει την όραση. Δεν έβλεπε καθόλου, τίποτε και κανέναν. Άκουγε όμως με μεγάλη και θαυμαστή υπομονή. Δεν παραπονιόταν.

Έλεγε ότι ο Θεός τον αγαπά πολύ. Προσευχόταν και παρακαλούσε και τους γονείς του να κάνουν το ‘ίδιο.
Όσοι τον επισκέπτονταν καταλάβαιναν να υπάρχει κάτι διαφορετικό σ’ αυτό το παιδί.

Μιλούσε συνέχεια για τον Θεό. Ήταν πάντα ευγενικό και χαρούμενο. Το πρόσωπό του έλαμπε. Ήθελε να κοινωνάει συχνά των Τιμίων Δώρων. Όταν κάποιες φορές ή μητέρα του ήταν σε κάποιον άλλο χώρο της κλινικής, φώναζε:

«Μητέρα, έλα γρήγορα. Φτάνει ο παππούλης με τον Χριστό. Ανεβαίνει τα σκαλιά. Έλα να με ετοιμάσεις». και έτσι γινόταν.

Ό ιερέας ερχόταν και εύρισκε τον Δημητράκη καθισμένο στο κρεβάτι του, με ανοιχτό το στόμα κάνοντας με ευλάβεια το σταυρό του.

Ενώ δεν γνώριζε την ακριβή ώρα της προσελεύσεως του ιερέως με τα Τίμια Δώρα, με διορατικό χάρισμα τον έβλεπε να έρχεται, μολονότι παρεμβάλλονταν δυο κλειστές πόρτες πού χώριζαν το δωμάτιο του από τον διάδρομο πού ερχόταν ο ιερέας.

Αυτό το βεβαιώνει και ή ευλαβής κυρία Μαρία Γαλιατσάτου ( πού υπηρετεί καί σήμερα στήν Εκκλησία τού Νοσοκομείου "Παναγία η Βοήθεια ), ή οποία εθελοντικώς φρόντιζε το παιδί αυτό.

«Κυρία Μαρία, θέλω κάτι να σας πω», της είπε μία μέρα. «Όταν έρχεται ο παππούλης με τον Χριστό, τον βλέπω στις σκάλες πού ανεβαίνει και δίπλα του υπάρχουν δυο ψηλοί, όμορφοι άνθρωποι με ολόασπρη στολή πού γέρνουν προς το Άγιο Ποτήριο και με ανοιχτά τα χέρια τους το προστατεύουν».

Κάποτε τον ρώτησε ο γιατρός: «Τι κάνεις Δημητράκη, πώς πάμε;». Του απάντησε:

«Κύριε γιατρέ, μπορώ να σας πω κάτι από κοντά; Εγώ καλά είμαι.

Εσείς μη στεναχωριέστε πού έφυγε ή γυναίκα σας. Ό Θεός θα είναι μαζί σας, γιατί είσθε καλός άνθρωπος».

Ό γιατρός έμεινε λίγο ακίνητος. Κανείς δεν ήξερε το θλιβερό γεγονός πού είχε συμβεί την προηγούμενη μέρα στο σπίτι του ότι δηλαδή τον εγκατέλειψε και πήρε άλλον άνδρα...

«Αυτό είναι παιδί του Θεού», έλεγαν όσοι το γνώριζαν. Την τελευταία φορά πού κοινώνησε δεν μπορούσε πλέον να σταθεί καθιστός στο κρεβάτι, αλλά υποδέχθηκε με χαρά και λαχτάρα τον Χριστό ξαπλωμένος.

«Ευχαριστώ πολύ», ψέλλισε και μετά έκοιμήθη.

Ό ιερέας, όταν την άλλη μέρα πήγε στο νεκροτομείο να διαβάσει στον Δημητράκη το τρισάγιο, είπε:

«Τέτοιο λείψανο πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω. Το πρόσωπο του είναι χαμογελαστό, λάμπει και έχει το χρώμα του κεχριμπαριού». Οι γονείς του αγάπησαν τον Χριστό πολύ και θέλουν και αυτοί να βαπτιστούν.

Από το βιβλίο: "Ασκητές μέσα στον κόσμο"

1821- Η εύρεση τής εικόνας της Παναγίας της Τήνου προάγγελος επιτυχίας της Ελληνικής Επανάστασης !

Η Παναγία της Τήνου…

Το άκουσμα της ευρέσεως απλώνεται παντού και δίνει νέα ώθηση στον Αγώνα.

Αμέτρητοι Καπεταναίοι προστρέχουν στη Χάρη της, όπως ο Κανάρης, ο Μιαούλης, ο Καραϊσκάκης, ο Μακρυγιάννης -του οποίου θεραπεύει το παιδί - ο Κολοκοτρώνης, ο Νικηταράς, που γονατίζουν με ευλάβεια μπροστά στην Υπέρμαχο Στρατηγό τους και την προσκυνούν τιμητικά, ευχαριστώντας την για τη βοήθεια και την ελευθερία.



Ο τόπος στην Τήνο είναι ιερός. Είναι το άγιο, ζωντανό εικονοστάσι της Ορθοδοξίας και της Πατρίδας!















Κρεμούσανε τούς Πατριάρχες, σφάζανε σάν τ΄ αρνιά τούς Έλληνες καί τούς ποδοκυλούσανε σάν τα ζώα στό χώμα!

Πολλές φορές διερωτήθηκα:

"δέν θάρθει άραγε Θεέ μου, καί γι΄ αυτά τα ανθρωπόμορφα θηρία η φοβερή ώρα τής πληρωμής γιά όσα στόν Ελληνισμό έκαναν; Τόσο από πολύ παλαιότερα, όσο καί μέχρι τήν Μικρασιατική καταστροφή τού 1922, καί βάλε..."

Υπάρχουν καί οί καλοί Τούρκοι, δέν αντιλέγω.

Αλλά άντε, μέσα σ΄ ένα μπουλούκι αγρίων θηρίων να ξεχωρίσεις εσύ το ησυχώτερο!


Ο ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ ΤΟΥ 1821

«… Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μια βροχή έπεσε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση…

Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, όπου άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά.

Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν αρμάδα…

+++++++++++++++++++

Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος…

Εμάς, μη μας τηράτε πλέον...

Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποίας σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ’ ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθεί η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέρα των αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθεί η νύκτα και η αυριανή ημέρα.

Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο όπου ημείς ελευθερώσαμε· και, δια να γίνει τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία…»

(Από λόγο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη προς τους μαθητές του Ελληνικού Γυμνασίου, ο οποίος εκφωνήθηκε από το βήμα της Πνύκας στις 8/10/1838).


ΠΩΣ ΒΡΕΘΗΚΕ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ…














Μνημείο ξεχωριστής Αρχιτεκτονικής ομορφιάς είναι η Παναγία τής Τήνου!

Δεν είχε περάσει ούτε ένας χρόνος από την ιστορική ημέρα, που ο επίσκοπος Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της Επαναστάσεως τού 1821.

Στο μοναστήρι του Κεχροβουνίου ,που φαντάζει κάτασπρο πάνω στο νησάκι της Τήνου, η μοναχή Πελαγία, ύστερα από τη βραδινή προσευχή αποσύρθηκε στο κελλί της να ησυχάσει.

Ενώ είχε αποκοιμηθεί, ένοιωσε ξαφνικά μιαν άρρητη ευωδία ,κι αμέσως άκουσε την πόρτα του κελλιού να ανοίγει με πάταγο!

Μια μεγαλόπρεπη γυναίκα ,που άστραφτε σαν βασίλισσα, μπήκε μέσα και στάθηκε απέναντι από το κρεβάτι…

--Σήκω γρήγορα, της είπε. Πήγαινε να συναντήσεις τον Σταματέλλο Καγκάδη, και πες του πως στο χωράφι του Αντώνη Δοξαρά είναι χωμένη χρόνια τώρα η εικόνα μου. Να φροντίσει να τη βγάλει και να χτίσει το σπίτι μου.

Η γερόντισσα ξύπνησε τρομαγμένη, αλλά από ταπείνωση δεν υπάκουσε στην εντολή.

Την άλλη εβδομάδα , την ώρα που η μοναχή προσευχόταν, δέχτηκε στον ίδιο τόπο για δεύτερη φορά την επίσκεψη της Παναγίας.

Τη φορά αυτή η Θεοτόκος συνόδευε τα λόγια της με ένα γλυκό μειδίαμα, σαν να έλεγε: « Γνωρίζω τους λογισμούς και δισταγμούς σου, αλλά μη φοβάσαι. Εσένα διάλεξα για να εκπληρώσεις τη βουλή μου. Λοιπόν, μη διστάζεις » .

Αλλά ο δισταγμός κρατούσε ακόμη δέσμια την αγαθή γερόντισσα.

Για αυτό η Θεοτόκος την επισκέπτεται και τρίτη φορά, την 29η Ιουλίου 1822, σε ώρα πάλι προσευχής.

Την είδε τότε η μοναχή να στέκεται μπροστά της ακίνητη και να εκπέμπει τριγύρω της ένα ουράνιο φως, απαλό και λευκό. Ύστερα κάρφωσε το βλέμμα επάνω της και είπε:

-- Πελαγία, γιατί δεν υπάκουσες στην εντολή μου; Την επαναλαμβάνω τώρα για τελευταία φορά.

Εκείνη τρομαγμένη επιστράτευσε όλο το θάρρος της και ρώτησε:

--Ποια είσαι, Κυρία, που με διατάζεις τέτοια πράγματα και οργίζεσαι μαζί μου;

Τότε η Κυρία φάνηκε πως ανέκτησε την πρώτη γλυκύτητα ,σήκωσε το χέρι σαν να έδειχνε όλο τον κόσμο και είπε χαριτωμένα:

--« Ευαγγελίζου γή, χαράν μεγάλην » .

--« Αινείτε ουρανοί, Θεού την δόξαν », ψέλλισε σάν απάντηση η μοναχή κι έπεσε κάτω στα γόνατα…

Η καμπάνα σήμανε για τον όρθρο. Η μοναχή Πελαγία σηκώθηκε, έκανε τον σταυρό της και κατηφόρισε για τον ναό. Όταν διηγήθηκε στην ηγουμένη το όραμά της, εκείνη την άκουσε με προσοχή και δέος. Τέλος της είπε:

-- Πελαγία, το όραμά σου είναι θεϊκό και σε μακαρίζω. Αύριο το πρωί να ενεργήσεις σύμφωνα με την εντολή που έλαβες.

Την επομένη η εκλεκτή της Παναγίας ξεκίνησε για την Καρυά, όπου συνάντησε τον Σταματέλλο Καγκάδη. Κι αυτός συγκινημένος την παρέπεμψε στον επίσκοπο Γαβριήλ.

Ο επίσκοπος παρακολούθησε δακρυσμένος την αφήγηση. Ύστερα με σοβαρή και τρομαγμένη φωνή έδωσε την ακόλουθη εξήγηση:

-- Το όραμά σου , γερόντισσα, είναι πολύ σημαντικό. Η Παναγία, η Υπέρμαχος Στρατηγός , που πάντοτε μας προστατεύει, είδε τα δεινοπαθήματά μας , για αυτό ευαγγελίζεται στο δούλο γένος μας την απελευθέρωσή του από τον βαρβαρικό ζυγό. Και μας φανερώνει την αγία εικόνα της,για να ενδυναμώσει το έθνος μας στον αγώνα αυτό…

Οι καμπάνες του ιερού ναού των Ταξιαρχών αναστατώνουν τους κατοίκους. Ο δεσπότης με λόγια θερμά συγκλονίζει τον λαό , ο οποίος με θρησκευτική έξαρση αποδύεται στην προσπάθεια για την εύρεση της εικόνας.

Ζητούν αμέσως άδεια από τη γυναίκα του Δοξαρά, για να αρχίσουν τις ανασκαφές στο κτήμα του. Εκείνη όμως αρνείται, με τη δικαιολογία ότι δεν έχει τέτοια πληρεξουσιότητα από τον σύζυγό της , ο οποίος λείπει στην Κων/πολη. Εξ άλλου το κτήμα είναι καλλιεργημένο και δεν πρέπει να καταστραφεί.


ΜΙΑ ΦΟΒΕΡΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ...


Τη νύχτα βλέπει στον ύπνο της φοβερό όνειρο.

Ένα άγριος φουστανελλοφόρος την απειλεί πως, αν δεν δώσει την άδεια, θα την εξοντώσει. Τρομαγμένη εκείνη ξυπνά και τρέχει να βγει από το σπίτι. Στην παραζάλη της όμως , αντί να ανοίξει την πόρτα του δωματίου, άνοιξε της ιματιοθήκης και κλείστηκε μέσα.

Το πρωί την βρήκαν εκεί λιπόθυμη. Μόλις συνήλθε ειδοποίησε τον επίσκοπο πως όχι μόνο δίνει την άδεια , αλλά προσφέρει και το ίδιο ακόμη το κτήμα για ανέγερση ναού, αν βρεθεί η εικόνα.

Έτσι λοιπόν αρχίζουν οι ανασκαφές στο κτήμα του Δοξαρά τον Σεπτέμβριο του 1822.

Δουλεύουν εργάτες από όλο το νησί , αλλά η εικόνα δεν φανερώνεται. Ο ζήλος μαραίνεται και σε δυο μήνες το σκάψιμο σταματά.

Τότε επεμβαίνει η Μεγαλόχαρη με νέο θαύμα για να υπενθυμίσει στους κατοίκους το χρέος τους. Η σύζυγος και η αδελφή του Καγκάδη , τον οποίο η Θεοτόκος υπέδειξε ονομαστικά για την εύρεση της εικόνας, αρρωσταίνουν βαριά. Ο κίνδυνος αυτός τον κάνει να συναισθανθεί την ιερή ευθύνη που είχε επωμισθεί από τη Θεοτόκο.

Σπεύδει λοιπόν στον επίσκοπο και τον παρακαλεί να προκαλέσει γενική κινητοποίηση αρχόντων και λαού. Είναι πρόθυμος και χρήματα να δώσει προκειμένου να ξαναρχίσουν οι ανασκαφές.

Πράγματι το σκάψιμο ξαναρχίζει. Οι χωρικοί δουλεύουν με βάρδιες , αλλά τους τριγυρίζει και πάλι η αποκαρδίωση. Η μεγάλη όμως ημέρα πλησιάζει .

Στις 30 Ιανουαρίου 1823 σκάβουν με τη σειρά τους στο χωράφι οι Φαλαταδιανοί.

Γύρω στο μεσημέρι η αξίνα του Δημήτρη Βλάσση χτυπά πάνω σε ξύλο.

Ρίγησε ο ευλαβής χωρικός από συγκίνηση, και πλημμυρισμένος χαρά πήρε στα χέρια το κομμάτι που βρήκε.

Πράγματι , είχε βρει την εικόνα , αλλά μόνο τη μισή με τον Άρχάγγελο Γαβριήλ.

Σε λίγο βρήκαν και την άλλη μισή. Κάποια αξίνα την είχε χωρίσει στα δύο , χωρίς όμως να βλάψει καθόλου τα πρόσωπα. Η τομή σαν από θεία επέμβαση είχε γίνει κάθετα.

Η ιερή εικόνα καθαρίστηκε και πρόβαλε η γλυκειά μορφή της Παρθένου. Παριστάνει τον Ευαγγελισμό και πρόκειται για ένα αριστούργημα τέχνης…

( Από το βιβλίο « Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας » της Ιεράς Μονής Παρακλήτου )

Τά παιδιά των φαναριών, των Εκκλησιών, και των γύρω δρόμων…

Βαλμπόνα Χυστούνα, υπεύθυνη τού προγράμματος "Άρσις" γιά τό μάζεμα τών παιδιών πού ζητιανεύουν...

Για τις προσπάθειές της, πήρε το βραβείο Γυναικείου Θάρρους του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ για το 2010.

Αυτό πού παρατηρείται εδώ, στην ατυχή Πολιτεία μας ώστε επαίτες πάσης μορφής, χρώματος, ηλικίας, και κατηγορίας, να ξεπροβάλλουν από το πουθενά και με απλωμένα τα χέρια να σε σταματούν στον δρόμο, ή μόλις βλέπουν άνθρωπο να τρέχουν ορμητικά επάνω του ζητώντας « ένα πενηντάλεπτο» ( οί φθηνοί ), έχει γίνει πιά πληγή ακατανόητη για τους περισσότερους…

Καιρό λοιπόν τώρα διερωτώμαστε πώς βρέθηκαν εδώ, μια και οί ντόπιοι Πατρινοί ποτέ μέχρι σήμερα δεν ξέραμε τέτοια πράγματα και δεν βλέπαμε τέτοια άγνωστα πρόσωπα…

Παλαιότερα γνωρίζαμε δυο-τρείς ζητιάνους, έστω πέντε σ΄ ολόκληρη την Πάτρα, και πέραν τούτου ουδέν…

+++++++++++++++++++

Αυτό όμως το μελισσολόϊ πού καθημερινά διακινείται και μπερδεύεται μέσα στα πόδια μας είναι ασφαλώς εισαγόμενο.

Το παρακάτω κείμενο πού βρήκαμε, δείχνει από πού μάς έρχεται το πρόβλημα και τι πρέπει να κάνουμε εάν θέλουμε όχι μόνο να σταματήσει το κακό, αλλά και να βοηθηθούν αυτοί οί άνθρωποι, αυτά τα νέα καί υγιέστατα παιδιά, πού το μόνο πού έχουν μάθει στήν ζωή τους να κάνουν είναι ν΄ απλώνουν το χέρι τους χωρίς να ενδιαφέρονται και κάπου, όπου βρούν τέλος πάντων, να δουλέψουν…

===========================

Πρόγραμμα «Άρσις» -- Βοήθεια στα παιδιά πού ζητιανεύουν…

Ηρθε στην Ελλάδα από την Αλβανία πριν από 14 χρόνια, μόλις τέλειωσε τις σπουδές της ως καθηγήτρια Αλβανικής φιλολογίας. Ηθελε να διευρύνει τις γνώσεις της, να ξεφύγει από τα στενά σύνορα της χώρας της.

Σήμερα, η Βαλμπόνα Χυστούνα θυμάται με θλίψη τα πρώτα της χρόνια στη χώρα μας...

Δεκατέσσερα χρόνια στην Ελλάδα, η κ. Χυστούνα βοηθά παιδιά από την Αλβανία να γλιτώσουν από την επαιτεία Μιλά πολύ καλά τα ελληνικά χάρις στην τηλεόραση και, μέσω της ΜΚΟ «Αρσις», βοηθά παιδιά από την Αλβανία να ξεφύγουν από την επαιτεία και να βρουν τον δρόμο τους στην εκπαίδευση και στο μέλλον.

Η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση που ερχόταν μέσω του υπουργείου Εξωτερικών για το πρόγραμμα έχει λήξει. Αλλά η Β. Χυστούνα συνεχίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες της εθελοντικά.

Για τις προσπάθειές της, η πρεσβεία ΗΠΑ στην Αθήνα και το γενικό προξενείο των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη τής απένειμαν την Τρίτη, το βραβείο Γυναικείου Θάρρους του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ για το 2010.

Μια διάκριση για γυναίκες που συνέβαλαν ιδιαίτερα στην αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων, αντιμετωπίζοντας συχνά εχθρικό περιβάλλον.

* Ποια είναι η δική σας δουλειά για τα παιδιά;

* «Καθημερινά αναζητούμε παιδιά που ζητιανεύουν στους δρόμους και τα φανάρια. Η γνώση της γλώσσας βοηθά πολύ στην προσέγγιση, γιατί τα παιδιά, ιδίως στις μικρές ηλικίες, δεν γνωρίζουν καθόλου ελληνικά».

* Πόσα παιδιά από την Αλβανία έχετε βρει μέχρι τώρα να ζητιανεύουν στον δρόμο;

* «Από το 2002 που "τρέχει" το πρόγραμμα "Διακρατικές Δράσεις Ενάντια στη Παράνομη Διακίνηση Παιδιών" (TACT), δουλέψαμε με 533 παιδιά. Τα 435 από αυτά εντοπίστηκαν να ζητιανεύουν ή να δουλεύουν στον δρόμο. Ηταν από βρέφη ώς 18 χρόνων. Τα περισσότερα είναι παιδιά Αλβανών Τσιγγάνων, που έρχονται στην Ελλάδα».

* Οι ίδιοι οι γονείς είναι αυτοί που βγάζουν τα παιδιά τους να ζητιανεύουν στον δρόμο;

* «Οι γονείς είναι σε απόγνωση. Τα 431 από τα 533 παιδιά που εντοπίσαμε από το 2002 είναι Αλβανοί Ρομά. Δεν γνωρίζουν τη γλώσσα, δεν έχουν έγγραφα, κρύβονται, δεν μπορούν να δουλέψουν, βρίσκονται σε απόγνωση. Οι περισσότερες οικογένειες οδηγούνται να βγάλουν τα παιδιά τους στον δρόμο. Τα παιδιά, δυστυχώς, φέρνουν καλά λεφτά».

* Τι μεροκάματο μπορεί να κάνει ένα παιδί στον δρόμο;

* «Σε μια συνηθισμένη μέρα, το παιδί μπορεί να βγάλει γύρω στα 30-50 ευρώ. Τις γιορτές μπορεί να φτάσει από 150 ώς 250 ευρώ τη μέρα».

* Από ποια ηλικία;

* «Ξεκινούν από μωρά, στην αγκαλιά της μητέρας τους που ζητιανεύει ή πουλάει χαρτομάντιλα, αναπτήρες κ.λπ. και φτάνουν μέχρι την ηλικία των 18 χρόνων.

Ομως οι πιο κερδοφόρες ηλικίες είναι από 5 ώς 11 χρόνων, ακριβώς επειδή αυτά μπορούν να προκαλέσουν πιο εύκολα τον οίκτο».

* Γιατί δεν πρέπει να δίνουμε χρήματα στα παιδιά που ζητιανεύουν;

* «Γιατί έτσι δεν θα σταματήσουν ποτέ να τα στέλνουν για δουλειά στον δρόμο. Οπότε, δεν θα μάθουν να κάνουν τίποτε άλλο στήν ζωή τους....

Στα 18 τους, όταν δεν θα βγάζουν λεφτά στον δρόμο, θα τα αναζητήσουν από αλλού. Θα στραφούν στην κλοπή, γιατί δεν έχουν μάθει κάτι άλλο».

* Μειώνεται ο αριθμός των παιδιών που ζητιανεύουν;

* «Ευτυχώς, ναι. Το 2008 εντοπίσαμε 180 παιδιά αλβανικής καταγωγής. Το 2009 μόνο 80. Πλέον όμως έρχονται πολλά από Βουλγαρία και Ρουμανία».

* Εσείς τι βοήθεια τους προσφέρετε;

* «Βοηθάμε τους γονείς να βρουν δουλειά, να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα έγγραφα, φέρνουμε τα παιδιά σε επαφή με το σχολείο, για να μπουν στη διαδικασία της εκπαίδευσης. Τους βοηθάμε να ενταχθούν στην κοινωνία».

* Πόσο εύκολο είναι να συνεχίσουν από κει και πέρα;

* «Είναι εύκολο, αν βοηθήσει και το κράτος».

* Βοηθάει;

* «Οχι όσο θα έπρεπε. Οι μετανάστες προσφέρουμε στην Ελλάδα ό,τι και οι Ελληνες. Εχουμε όλες τις υποχρεώσεις, αλλά όχι δικαιώματα. Πληρώνουμε φόρους, παράβολα, τα πάντα. Αγαπάμε την Ελλάδα και προσπαθούμε για το καλύτερο.

Μέσα από τη δουλειά μας, ενισχύουμε τη χώρα. Τα παιδιά μας πρωτεύουν στα σχολεία, προσπαθούν να σπουδάσουν για να προσφέρουν στην κοινωνία. Το δικαιούμαστε να είμαστε ίσοι. Και πρέπει, επιτέλους, να διδάσκονται τα παιδιά μας τη μητρική τους γλώσσα στο σχολείο. Είναι η γλώσσα των προγόνων τους».*

http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=138595

Δενδροφύτευση Παναχαϊκού ! Για τα μάτια του κόσμου και μόνο…

Για ποιά προσέγγιση πολιτών προς το βουνό, μάς μιλάτε κύριε Δήμαρχε;

Για εξηγείστε μας;

Και από ποιόν δρόμο μπορούμε να πάμε εκεί πάνω, μιά καί μόνο μέ 4Χ4 μπορεί να γίνει;


Η είδηση πού παρακάτω διαβάσαμε, τόσο στο www.gowest.gr όσο και στην Πελοπόννησο, πολύ μας χαροποίησε.

Αλλά όπως και άλλες φορές έχουμε τονίσει, πολλές σημαντικές τοπικές εξαγγελίες γίνονται και λέγονται «προς το θεαθήναι τοίς ανθρώποις» και μόνο, και όχι γιά τήν εξυπηρέτηση καί ωφέλεια τών πολιτών...

Ο αγαπητός κατά τα άλλα κ.Δήμαρχος σε δηλώσεις του τόνισε, ότι :


«το Παναχαϊκό είναι το όρος της πόλης μας. Δυστυχώς όμως μόνο το 2% των Πατρινών δημοτών ανεβαίνει σε αυτό. Είναι καιρός να προσεγγίσουν το Παναχαϊκό όλοι οι πατρινοί. Γι’ αυτό θα το αναβαθμίσουμε ώστε να επιτευχθεί και αναβάθμιση στην ποιότητα ζωής των κατοίκων. Θα φυτευτούν πάνω από 5.000 δέντρα προκειμένου να αποκτήσει ζωή το βουνό».

Κύριε Δήμαρχε, καλά όσα μας λέτε, αυτά τα έχουμε ακούσει και άλλες παλαιότερες φορές, αλλά δεν μας εξήγησε κανείς μέχρι τώρα, πώς θα γίνει αυτή "η προσέγγιση όλων τών Πατρινών" , καθώς καί "η αναβάθμιση τής ποιότητας ζωής τών κατοίκων " μιά καί δενδροφυτεύσατε μιά περιοχή, πού ούτε μπορούμε να τήν δούμε, ούτε να τήν ζήσουμε, αλλά ούτε καί να τήν αγγίξουμε;

Εδώ δέν ξέρουμε καί από ποιόν δρόμο μπορούμε να πάμε στο περίφημο αυτό βουνό πού το λένε Παναχαϊκό;

Μήπως ξέρετε εσείς Δήμαρχέ μου;

Και εάν το ξέρετε, γιατί δεν μας τον λέτε, ώστε να ροβολήσουμε κι΄ εμείς σαν Πατρινοί πού είμαστε, να πάμε να θαυμάσουμε τις «ομορφιές του βουνού και του κάμπου;»

(Αν και, εδώ πού τα λέμε, τις ομορφιές του «κάμπου» τις θαυμάζουμε κάθε μέρα κυκλοφορώντας στην πολύπαθη πολιτεία μας…)

Υπάρχει δρόμος Δήμαρχέ μου;

Και εάν δεν υπάρχει δρόμος γιατί μας το κρύβετε;

Μήπως γιατί μετά, θα είσαστε υποχρεωμένος καί να τον φτιάξετε;


++++++++++++++++++++++++++++++++


Γιατί, όπως κι΄ εσείς αναφέρατε, «μόνο το 2% έχει πάει εκεί πάνω», τι κρίμα, και ουδείς από όλους τους εμπλεκομένους δεν μιλάει με ανοιχτά χαρτιά και δεν λέει υπεύθυνα ότι «δεν υπάρχει δρόμος βατός για το Παναχαϊκό!».

Κανένας επίσημος ( και κανείς δημοσιογράφος... ) δεν μας έχει παρουσιάσει μέχρι τώρα, έναν έστω καθαρό τοπικό χάρτη πού να δείχνει την διαδρομή πού πρέπει να ακολουθήσει ένας απλός Πατρινός για να ανέβει στο βουνό.

Μήπως όμως δεν το κάνει αυτό, καί γιά κάποιον έτερο λόγο;





Τό καταφύγιο τού Παναχαϊκού με τίς απέναντι πλευρές χιονισμένες...






Κι΄ ο λόγος είναι, για να μη εισπράξει μετά τά όσα δυσμενή σχόλια ακολουθήσουν από αυτούς πού θα δοκιμάσουν να πάνε στο βουνό βρίσκοντας χαντάκια και πέτρες μπροστά τους, κι΄ ακόμη για να μη μπεί μετά σε «περιπέτειες» η «αρμόδια υπηρεσία» να φτιάξει και να ασφαλτοστρώσει δρόμο…

Συνεπώς:

Φτιάχτε τον δρόμο για το Παναχαϊκό αξιοποιώντας την συντομότερη προς τα επάνω διαδρομή, δώστε την ευκαιρία στους Πατρινούς πού δεν έχουνε ούτε ένα κοντινό βουνό να πάνε να ηρεμήσουνε και να ανασάνουνε , και μετά μιλήστε μας για δενδοφυτεύσεις…

Τι να τά κάνουμε λοιπόν τα δένδρα, τά πουλιά, τις χελώνες, τις κουκουβάγιες, τά νυκτόβια και τα ημερόβια, την πανίδα, και άλλα τέτοια παρόμοια πού συγκινούν τις ψυχές μας, όταν χρειαζόμαστε ελικόπτερο να πάμε εκεί πάνω!

Είναι λοιπόν αυτό, έργο πνοής για τον πολύ κόσμο;

ή μήπως είναι έργο μόνο «για τους έχοντας και κατέχοντας» κάτι θηριώδη τζίπ των 2,5 και 3,5 λίτρων;

Γιατί η περίπτωση αυτή μας θυμίζει, (κάτω από διαφορετικά βέβαια περιστατικά), εκείνους τους παλαιούς Αβδηρίτες πού φτιάχνανε δημόσιες κρήνες και τεχνιτές λίμνες στην πολιτεία τους, χωρίς να έχουνε σταγόνα νερό!

Αν εκείνο λοιπόν λεγόταν και λέγεται Αβδηριτισμός, το ίδιο μπορούμε να λέμε κι΄ εμείς για όσα έργα γίνουν στο Παναχαϊκό, χωρίς να υπάρχει ένας βατός και ασφαλτοστρωμένος δρόμος…

=================

Αναδάσωση στο Παναχαϊκό ...
10/03/10 17:33

ΠΑΤΡΑ:

H εκτεταμένη αναδάσωση που είχε εξαγγελθεί από την οργάνωση «Αρκτούρο» και το Δήμο Πατρέων στην περιαστική δασική περιοχή «Καλόγερος» στους πρόποδες του Παναχαϊκού όρους άρχισε από την Τρίτη να γίνεται πράξη.

Παρουσία του Δημάρχου Πατρέων Α. Φούρα, του αντιδημάρχου Ν. Κουρεμένου, του δασάρχη Πατρών και Δημοτικού Συμβούλου Αντ. Καταρτζόπουλου, του Διευθυντή πρασίνου κ. Γεωργίου, του αντιπροέδρου συλλόγου για την προστασία του Παναχαϊκού και στελέχους της ΑΔΕΠ Κ. Κωνσταντακόπουλου και εκπροσώπων της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Αρκτούρο», ξεκίνησε η σημαντική αυτή περιβαλλοντική δράση.

Η προσπάθεια αφορά σε αναδάσωση, με 5.400 δασικά φυτά - 2700 πεύκα και 2700 αείφυλλα πλατύφυλλα - σε μία έκταση 170 περίπου στρεμμάτων στη θέση «Καλόγερος» πάνω από τη περιοχή Βούντενης του Παναχαϊκού όρους του Δήμου Πατρέων.

Ο Δήμαρχος Πατρέων Α. Φούρας σε δηλώσεις του τόνισε, ότι «το Παναχαϊκό είναι το όρος της πόλης μας. Δυστυχώς όμως μόνο το 2% των Πατρινών δημοτών ανεβαίνει σε αυτό. Είναι καιρός να προσεγγίσουν το Παναχαϊκό όλοι οι πατρινοί.

Γι’ αυτό θα το αναβαθμίσουμε ώστε να επιτευχθεί και αναβάθμιση στην ποιότητα ζωής των κατοίκων. Θα φυτευτούν πάνω από 5.000 δέντρα προκειμένου να αποκτήσει ζωή το βουνό».

Παράλληλα ο Δήμαρχος Α. Φούρας επεσήμανε, ότι το «Δασαρχείο θα μεριμνήσει για να προστατευθεί η έκταση από την παράνομη βόσκηση». Σε δηλώσεις τους οι εκπρόσωποι του «Αρκτούρου» σημείωσαν, ότι του χρόνου θα συνεχιστεί η δεντροφύτευση σε υψηλότερες περιοχές με άλλα δέντρα.

gowest.gr

Ντιμίτρι Μεντβέντεφ - Πρόεδρος της Ρωσίας : είμαι Χριστιανός και ήλθα να προσκυνήσω εδώ, αυτά πού ιδιαίτερα ευλαβούμαι…

Παρίσι, 2010

Προσευχόμενος στην εικόνα της Παναγίας «Βλαδίμιρσκαγια»...








Παρατηρώντας την διεθνή επικαιρότητα, πολλές φορές, δεν το κρύβουμε, βλέπουμε με πόση ανοησία φέρνονται μερικές φορές κάποιοι δικοί μας άνθρωποι «υψηλά ιστάμενοι αλλά χαμηλά περιπατούντες…», όταν πρόκειται για τα ιερά και τα όσια της αληθινής και ζωντανής Θρησκείας μας.

Μερικοί, μιλάνε απαξιωτικά για όλα όσα σχετίζονται με την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, την οποία τιςπιό πολλές φορές την συσχετίζουν «με τους παπάδες» , τους διάκους, και τους Μητροπολίτες, ψάχνοντας διαρκώς να βρούνε κάποιο ψεγάδι για να τους καρφιτσώσουν κάποια «πομπή» θέλοντας να στηρίξουν έτσι το εμπαθές μένος τους, ξεχνώντας ότι «Εκκλησία» πού σημαίνει «συνάθροιση» είμαστε όλοι μας, και δεν είναι κανενός μαγαζάκι και ιδιωτική επιχείρηση…

+++++++++++++++


Θα έλεγε κανείς ότι οί άνθρωποι αυτοί έχουν βαρύ «ψυχολογικό» με τον Θεό, με τους Αγίους, με τον κλήρο, πού τους κατατρώει τα σωθικά, σαν τον καρκίνο στον άρρωστο !

Γιατί όμως άραγε ζούνε σ΄ αυτή την «ψυχολογική δυστυχία», νομίζοντάς την μάλιστα και ως «ελεύθερη και αθόλωτη ευτυχία;»

Μέγα ερώτημα με πολυποίκιλες απαντήσεις…

Από την άλλη πλευρά τώρα, βλέπουμε μεγάλους επιστήμονες, συγγραφείς, αλλά και πολιτικούς να ομολογούνε δημόσια εκείνο πού τιμούν και ιδιωτικά, και να μη κρύβονται σαν κάτι δικούς μας κουκουσκιάχτριδες πού κάνουνε τον σταυρό τους παίζοντας μαντολίνο μέσα από το σακάκι τους φοβούμενοι «την κατακραυγή και τον χλευασμό» του κόσμου…

Ποιού κόσμου όμως;

Αυτού του κόσμου πού μόλις μάθει ότι ξεπέσαμε, ότι αρωστήσαμε, ή ότι πεθάναμε… θα πεί « μπά, πέθανε και ο Ταδόπουλος; Ζωή σε λόγου μας…» .

Και αμφίβολο είναι αν θα έλθει «για τον τελευταίο ασπασμό». Αλλά κι΄ αν έλθει, σε τι θα μπορέσει να βοηθήσει καί να ωφελήσει μια ψυχή πού τώρα ανεβαίνει για Κρίση;

Άς δούμε όμως πώς σκέπτονται και πώς συμπεριφέρονται κάποιοι αληθινά μεγάλοι….

++++++++++++++++=

Ο Πρόεδρος της Ρωσίας προσκύνησε το Ακάνθινο Στεφάνι του Χριστού ...










Προσκυνώντας τμήμα από το ακάνθινο στεφάνι τού Χριστού, ένα κειμήλιο 2.000 χρόνων!






Ο Πρόεδρος της Ρωσίας κ. Ντιμίτρι Μεντβέντεφ με τη σύζυγό του επισκέφθηκαν τον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας των Παρισίων όπου προσκύνησαν το Ακάνθινο Στέφανο του Ιησού, ένα τεμάχιο του Τιμίου Σταυρού, καθώς και ένα από τους Ιερούς Ήλους.

Να αναφερθεί ότι το 1239 τα κειμήλια αυτά μετέφερε στο Παρίσι από την Κωνσταντινούπολη ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδόβικος Θ΄.

Όσον αφορά το τεμάχιο του Τιμίου Ξύλου, αυτό μεταφέρθηκε στη Γαλλική πρωτεύουσα από τη Ρώμη.

Είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της Ρωσίας όταν ένας Αρχηγός Κράτους προσευχήθηκε ενώπιον αυτού του κειμηλίου της χριστιανοσύνης.

Το 1896 ενώπιον του Ακάνθινου Στεφάνου προσευχήθηκε επίσης ο Ρώσος Αυτοκράτορας Νικόλαος Β΄ με τη σύζυγό του.




Ο Ρώσος Πρόεδρος με την σύζυγό του στό ιερό προσκύνημα τής Παναγίας τών Παρισίων.

Οί δικοί μας κύριοι - κύριοι Πρόεδροι, παρόντες, παρελθόντες, καί μέλλοντες δεν ασχολούνται με τέτοια ψιλοπράγματα καί ποτέ δεν εθεάθησαν οικογενειακώς σε τέτοιες περιπτώσεις πλήν τής Σουμελά καί τής Τήνου καί όταν πλησιάζουν οί εκλογές...

Μπορεί όμως να μή έχουν ευλάβεια αλλά έχουν πολύ ...δημοκρατία !

Πιστεύοντας προφανώς ότι θά τούς βρεθεί εκεί, στήν άλλη ζωή, γιά νά την έχουν γιά μεταθανάτια προίκα...

Όπως και πριν εκατό χρόνια, τον Πρόεδρο της Ρωσίας κ. Μεντβέντεφ υποδέχθηκαν με κωδωνοκρουσίες και με πομπή οι κληρικοί του Ναού.

Να αναφερθεί, ότι για την υποδοχή του Προέδρου της Ρωσίας άνοιξαν ακόμα και τις Κεντρικές Πύλες του Ναού.

Της προσευχής ενώπιον του Ακάνθινου Στεφάνου ηγήθηκε ο Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων το Πατριαρχείου Μόσχας Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων.

Επίσης στο Ναό συμμετείχαν ο Αρχιεπίσκοπος Κορσούν Ιννοκέντιος, ο Αντιπρόεδρος του ΤΕΕΣ Ηγούμενος Φίλιππος Ργιαμπύχ και άλλοι κληρικοί. Εψάλη η χορωδία της Ορθόδοξης Ιερατικής Σχολής των Παρισίων.

Από την πλευρά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας παρέστησαν ο βοηθός Επίσκοπος Παρισίων Ζερόμ Μπο, ο Προϊστάμενος του Καθεδρικού Ναού Πάτρικ Ζακέν, κληρικοί της τοπικής επαρχίας, ιππότες του Αγίου Τάφου.

Μετά το πέρας της προσκύνησης του Ακάνθινου Στεφάνου ο Πρόεδρος Μεντβέντεφ, απεύθυνε λόγια ευγνωμοσύνης προς τους παραβρισκόμενους:

«Θα ήθελα από καρδιάς να ευχαριστήσω για τη δυνατότητα επισκέψεως, του Καθεδρικού Ναού της Παναγίας των Παρισίων και προσκυνήσεως των ιερών κειμηλίων που φυλάσσονται εδώ.

Είναι μεγάλη τιμή για μένα ως Πρόεδρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας και δυνατότητα ως άνθρωπο που ανήκω στον Χριστιανισμό να έλθω σε επαφή με εκείνα τα κειμήλια που ευλαβούνται ιδιαίτερα».

«Ευελπιστώ ότι παρόμοιες συναντήσεις θα μας βοηθήσουν να στηρίξουμε την ειρήνη και την αλληλοκατανόηση, συνεισφέροντας στη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των χωρών μας και στη επικοινωνία μεταξύ των Εκκλησιών», τόνισε κλείνοντας ο Πρόεδρος της Ρωσίας.

Στη συνέχεια ο Πρόεδρος τη Ρωσίας με τη σύζυγό του προσήλθαν στην εικόνα της Παναγίας «Βλαδίμιρσκαγια», την οποία προσέφερε στο Ναό ο μακαριστός Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών Αλέξιος Β΄ κατά την ιστορική επίσημη επίσκεψή του στη Γαλλία το 2007.

Σε ανάμνηση της επισκέψεως του Καθεδρικού Ναού της Παναγίας των Παρισίων ο Πρόεδρος Μεντβέντεφ προσέφερε μια παλαιά εικόνα με τη μορφή του Χριστού με τον Ακάνθινο Στέφανο.

Τέλος, αφού εξήλθε του Ναού ο κ. Μεντβέντεφ κατευθύνθηκε στους παριζιάνους, η οποίοι συγκεντρώθηκαν στην πλατεία για να τον καλωσορίσουν με χαρά.

romfea.gr

Νίκος Μπαρζούκας – Επικήδειος λόγος…

Νίκος Μπαρζούκας, ένας δικός μας άνθρωπος…









Ο θάνατος ενός εκλεκτού ανθρώπου με ισχυρό και πειστικό λόγο για τα τοπικά δεδομένα όπως του Νίκου Μπαρζούκα ασφαλώς και δεν πέρασε απαρατήρητος.

Αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό όχι μόνο στον εμπορικό κόσμο της πολιτείας μας αλλά και στα πνευματικά δεδομένα της περιοχής μας.

Ευγενικός, προσηνής, διαλακτικός, συζητήσιμος με όλους και για όλα, και με μία διάθεση προσφοράς ανεξάντλητη.

Καλό ταξίδι λοιπόν αδελφέ Νικόλαε εκεί πού πάς, μακριά από την δική μας καθημερινότητα και τις πολυποίκιλες κακίες μας, ( πολιτικές και μή ), και ευχόμαστε ο Χριστός να σ΄ έχει μαζί Του στόν ευλογημένο Του Παράδεισο…

+++++++++++++++++++++++


ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΜΠΑΡΖΟΥΚΑ...

Η μοίρα μας επεφύλαξε το θλιβερό καθήκον και την πικρή τιμή, να απευθύνουμε τον τελευταίο χαιρετισμό, από μέρους του συνδέσμου των φίλων του Αγίου Όρους «Η Πλατυτέρα», σε σένα, το επίλεκτο μεταξύ των μελών μας, αξέχαστε φίλε Νίκο.

Η απροσδόκητη είδηση του ξαφνικού θανάτου σου, συγκλόνισε τους φίλους και τά μέλη μας. Γιατί κανείς δεν την περίμενε. Γιατί όλοι γνωρίζαμε τη θαλερή και ακμαία σωματική και πνευματική υγεία σου, που τη θαυμάζαμε και τη χαιρόμασταν.

Ο αιφνίδιος χαμός σου, αποτέλεσε κυριολεκτικά «κεραυνόν εν αιθρία» και προκάλεσε βαθύτατη λύπη σε όλους, που είχαν την ευτυχία να σε γνωρίσουν και να σε αγαπήσουν μέσα από τις τάξεις του συνδέσμου μας.

Συνάδελφε και φίλε Νίκο, ήσουν πάντοτε για εμάς τους φίλους σου, ένα άριστο παράδειγμα προς μίμηση, στους περισσοτέρους τομείς της δράσης σου.

Ήσουν έντιμος και δίκαιος υποστηρικτής του δικαίου μετά πάθους, ήσουν ειλικρινής σε όλους, πιστός στην Ορθοδοξία και την δημοκρατία.

Αγωνίστηκες στην ζωή σου ως καλός αγωνιστής και απέρχεσαι του κόσμου τούτου με βαθειά την ανάμνηση των αρετών σου, μεταξύ των συνανθρώπων σου.

Ήσουν συμπαθής σεμνός,ακούραστος εργάτης και απολάμβανες της αγάπης και της εκτιμήσεως όλων των μελών και των φίλων του συνδέσμου.

Σε διέκρινε η ευγένεια, το ήθος και η επιμέλεια αλλά και η επιδεικνυόμενη καλοσύνη και προσήνεια στους σκοπούς που επιτελούσαμε ολοι.

Απέρχεσαι απο τον πρόσκαιρο τούτο κόσμο, με την συνείδηση ήσυχη, ότι εκπλήρωσες, το καθήκον σου προς την οικογένειά σου και την κοινωνία.

Θα σε θυμόμαστε για τα ταξίδια στο Αγιον Ορος που καναμε μαζί ,για τις ωραίες και μεστές ομιλίες σου για την μεγάλη προσφορά σου στον συνδεσμό μας που τόσο πιστά υπηρέτησες.

Θρηνούμε σήμερα τον εκλεκτό φίλο, τον υπέροχο άνθρωπο, τον ακάματο και τιμιότατο εργάτη του συνδέσμου μας.
Κλαίμε το φως που έσβησε για μας. Κλαίμε τον ήλιο που χάθηκε για μας.
Ησουν και θα εισαι ο αναντικατάστατος.

Ο Νίκος ανήκε στους άρχοντες, που δεν τους αναδεικνύουν οι όποιοι τίτλοι. Θεωρώντας ως κύριο εφόδιό του την αγάπη του κόσμου, ποτέ δε μας λύπησε. Μία και μοναδική λύπη μας δίνει τώρα, με το θάνατό του.

Πονάμε αλλά αισθανόμαστε περήφανοι για ό,τι υπήρξες. Σε πείσμα του θανάτου θα ζεις στις σκέψεις και στις καρδιές μας. Και η μνήμη, είναι η ζωή.

Αιωνία σου η μνήμη, αλησμόνητε και αγαπητέ φίλε Νίκο.

http://platitera.blogspot.com/

------------------------

Θλίψη από το χαμό του Νίκου Μπαρζούκα..

Θλίψη προκάλεσε στην κοινωνία της Πάτρας ο θάνατος του γνωστού εμπόρου Νίκου Μπαρζούκα, που έχασε τη μάχη για τη ζωή μετά από πολύμηνη προσπάθεια να νικήσει ανίατη ασθένεια.

Ο Νίκος Μπαρζούκας διατηρούσε το κατάστημα εκκλησιαστικών ειδών και πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Συνδέσμου Φίλων του Αγίου Όρους «Η Πλατυτέρα», ενώ την περίοδο ’94 – ’98 εκλέχτηκε νομαρχιακός σύμβουλος ως επικεφαλής ψηφοδελτίου που στηρίχτηκε από την «Πολιτική Άνοιξη», της οποίας υπήρξε και υποψήφιος βουλευτής.

Ο Νίκος Μπαρζούκας γεννήθηκε στην Πάτρα.

Σπούδασε στην Ανωτέρα Σχολή Μηχανικών ΕΝ και στο International School of Photography στις ΗΠΑ.

Υπήρξε αρθρογράφος στην εφημερίδα «Έθνος» τη δεκαετία του ’70 και παράλληλα φιλοξενήθηκαν κείμενά του στο σύνολο του τοπικού Τύπου.

Επί δώδεκα χρόνια παρουσίασε την τηλεοπτική εκπομπή «Επισημάνσεις» στους τηλεοπτικούς σταθμούς «Patra TV» και «Super B», στην οποία πραγματεύονταν τοπικά θέματα και τα προσέγγιζε με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο.

Ο Ν. Μπαρζούκας, την χρονική περίοδο 1970 – 1974 δίδαξε στοιχεία της φωτογραφίας και τεχνική στη Σχολή ΑΚΤΟ. Το πάθος του για τη φωτογραφία διαφαίνεται και μέσα από το συγγραφικό του έργο.

Έγραψε τρία βιβλία με θέματα φωτογραφίας, τα οποία έχουν κυκλοφορήσει σε τρεις εκδόσεις: «Φωτογραφία» - μηχανές, λήψεις, εμφανίσεις, εκτυπώσεις, slides, ερασιτεχνικός κινηματογράφος, «Τεχνική Λήψεων» και «Φωτογραφία & Κινηματογράφος».

Επίσης, το 2006 εξέδωσε το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Η Πάτρα των ονείρων μου», το οποίο το αφιέρωσε στην οικογένειά του, αλλά και σε όσους αγαπούν την πόλη του και έχουν τα ίδια οράματα γι’ αυτήν.

Με τη σύζυγό του Αθανασία απέκτησαν τρία παιδιά και τέσσερα εγγόνια. Η νεκρώσιμη ακολουθία από τον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πατρών, ενώ η ταφή θα γίνει στο Α’ Κοιμητήριο Πατρών.

http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/10488