Ένα πούλμαν "μείζονος τύπου"!Αυτά, δέν κλέβονται εύκολα...Έν τέλει αυτά πού κάποτε τα ακούγαμε σαν φαινόμενα περίεργα και απόμακρα, καί πού συνέβαιναν «μόνο στο Σικάγο», τώρα γίνανε φαίνεται μόδα και καθημερινότητα μέσα στις πόρτες και στα πόδια μας...
Δεν περνάει μέρα πού να μη δούμε και διαβάσουμε ότι έγινε κλοπή , ότι άστραψαν μαχαίρια, καραμπίνες και πιστόλια, γροθιές και κλωτσιές σε ανήμπορες γριούλες πού τις σέρνουνε πεσμένες κάτω κάτι φρικιά με μηχανάκια, γιά να πάρουνε τις τσάντες για την δόση τους και πού τελικά τις καταλήγουν στα νοσοκομεία κι΄ από εκεί συνήθως στην άλλη ζωή…
Θα μπορούσαν νάναι και μανάδες και γιαγιές αυτών των ατόμων, πού δυστυχώς τά νταντεύει ο νόμος « λόγω εξάρτησης», καί πού τα πάνε στο αυτόφωρο ( αν τα πιάσουνε ) αλλά μετά τ΄ αφήνουνε ελεύθερα γιά νά ξανακάνουνε πάλι τά ίδια...
Μά είναι δυνατόν ποτέ, μ΄ αυτή την χαλαρή τακτική, "σέ πιάνω καί σ΄ αφήνω..." νά έχουνε ασφάλεια οί ανθρώπινες κοινωνίες;
++++++++++++++++++++++++++Καί συμβαίνει αυτό, γιατί δυστυχώς, επειδή δεν έχουμε πολλές φυλακές μια και φάγανε οί επιτήδειοι τα λεφτά με τα σκάνδαλα, γι΄ αυτό τ΄ αφήνουμε ελεύθερα να γίνονται καλκάνια στο κεφάλι μας…
Άς τα κάνανε αυτά σε καμιά άλλη χώρα και θα έβλεπε η μούρη τος πόσα απίδια θα έπιανε ο σάκος, και πού θα πηγαίνανε οί έμποροι και οί διακινητές, μια και απ΄ αυτούς κανονικά πρέπει ν΄ αρχίσει το ξήλωμα, και δευτερευόντως από τους χρήστες…
Κλέβουν όμως και τα καημένα, τα αφελή και άκακα ποδήλατα, όπως παρακάτω διαβάζουμε:
ΑΓΓΕΛΙΑ:
«Στις 13/08/2008, γύρω στις 19:50, μπροστά από το "Αστάρι", περιοχή Μεταξουργείο, στην συμβολή των οδών Γερμανικού και Μαραθώνος, κλάπηκε ποδήλατο ένα GT outpost, χαλκοκόκκινου χρώματος, με αριθμό πλαισίου Μ07Ι00766, με υποδοχή για παγουράκι, μικρό μαύρο κουδουνάκι, με καθρεφτάκι αριστερά, πίσω κόκκινο φως, με ζελ πάνω στην σέλα και αυτοκόλλητο άσπρο της εταιρείας υπολογιστών Apple στον σκελετό κάτω από την σέλα.
Επίσης υπάρχουν δύο ταυτότητες με τα στοιχεία μου μέσα στον σκελετό κάτω από την σέλα και μέσα στο τιμόνι στην δεξιά μεριά. Οι κλέφτες ήταν δύο μελαμψού χρώματος εκ των οποίων ο ένας το καβάλησε και κατευθύνθηκαν προς την Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Παρακαλείται όποιος γνωρίζει κάτι να επικοινωνήσει είτε στο 6944… είτε στο nidibou παπάκι gmail …. Δίδεται αμοιβή...
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΣ ΤΟΠΟΣ ΑΠΩΛΕΣΘΕΝΤΩΝ
http://www.lostandfound.gr/vehicle/lost/bicycle.php
Επιχείρηση «πετάλ»
«Υστερα από δύο μήνες ευτυχισμένης ποδηλατοζωής, ήρθε η στιγμή να βιώσω και αυτή την πλευρά της ζωής ενός ποδηλάτη...
Το κλαίω από χθες, λοιπόν, το Ideal μου, το οποίο είχα αφήσει δεμένο για κάνα δίωρο κοντά στο μετρό «Ευαγγελισμός». Το έψαξα χωρίς τύχη στη Μενάνδρου, παριστάνοντας τον κλεπταποδόχο...».
Μή σταματάς καθόλου γιατί θα στό κλέψουν.
Η μόνη σίγουρη λύση!
Μία ακόμη απεγνωσμένη «έκκληση» και μέσω Διαδικτύου για ένα κλεμμένο ποδήλατο. Οι κλοπές στο λεκανοπέδιο έχουν αυξηθεί δραματικά.
Η «μεγάλη σφαγή» γίνεται στους σταθμούς των μέσων μαζικής μεταφοράς και μπορεί κανείς να αναζητήσει το ποδήλατό του στους δρόμους πίσω από το δημαρχείο, όπου καθημερινά, το μεσημέρι, πωλούνται ποδήλατα σε τιμή ευκαιρίας. Αρκεί να έχει αρκετό θάρρος...
*Η γραμματέας του Συλλόγου Φίλων του Ποδηλάτου, Λυδία Χατζηαλεξίου, μας ενημερώνει ότι έχουμε και «μαζικές κλοπές ποδηλάτων, ένδειξη ότι υπάρχουν οργανωμένα κυκλώματα, τα οποία διοχετεύουν τα ποδήλατα σε άλλες πόλεις».
*Ο Αντ. Μπρούμας, μέλος της ομάδας «Ποδηλάτες-ποδηλάτισσες», αντιτείνει ότι η αύξηση των κλοπών δεν πρέπει να λειτουργήσει αποτρεπτικά για τη μετακίνηση με ποδήλατο. Αλλωστε, υποστηρίζει, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να σώσουν το ποδήλατό τους, αν το δέσουν σωστά. Συρματόσχοινα και αλυσίδες αποδεικνύονται τελείως ακατάλληλα και εξαιρετικά εύκολο εμπόδιο για τους «ενδιαφερόμενους».
*«Οι πιθανότητες κλοπής ποδηλάτου μειώνονται δραματικά έως και εξαφανίζονται με τη χρήση ενός πετάλου ή μιας χοντρής αλυσίδας, όπως αυτές που χρησιμοποιούνται σε μηχανές», μας εξηγεί ο Αντ. Μπρούμας. Και προσθέτει:
«Βοηθάει επίσης η προσοχή στις ώρες και στους τόπους όπου αφήνει κάποιος το ποδήλατο. Αν γίνεται μία τέτοια χρήση χωρίς να αλλάζουν συνήθειες, ο ποδηλάτης δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κλοπές συμβαίνουν κυρίως σε ανθρώπους που τώρα αρχίζουν να κάνουν χρήση ποδηλάτου».
*Στις ηλεκτρονικές σελίδες των «Ποδηλατών-ποδηλατισσών» υπάρχουν λεπτομερείς οδηγίες για τον εξοπλισμό και τους σωστούς τρόπους κλειδώματος, ενώ σύντομα θα τεθεί σε λειτουργία ευρετήριο κλεμμένων ποδηλάτων.
*«Αντικλεπτική σταυροφορία» ξεκίνησαν και οι «Αλητόγατοι», μια άλλη δυναμική ομάδα ποδηλατών, με έναν αρκετά πρωτότυπο τρόπο.
Να τι αναφέρουν στο μπλογκ τους:
«Οι «Αλητόγατοι» έχουν βαρεθεί να ακούνε για κλοπές και πιστεύουν πως η πρόληψη είναι η καλύτερη αντιμετώπιση. Γι' αυτό βάζουν το λιθαράκι τους φτιάχνοντας ένα flyeraki (κατά το ελληνικότερο χαρτάκι) που προτρέπει τους μη υποψιασμένους ποδηλάτες, που δένουν το ποδήλατό τους με συρματόσχοινο και άλλες αήδιες, να χρησιμοποιούν πέταλο, σωστούς τρόπους δεσίματος κ.λπ.».
*Αξιοσημείωτη είναι η παρατήρηση των περισσότερων ποδηλατών που μιλήσαμε, ότι σχεδόν όλα τα ποδηλατάδικα δεν πουλάνε καλά λουκέτα.
«Δεν γνωρίζουμε αν αυτό γίνεται εσκεμμένα. Είναι εντυπωσιακό, όμως, το ότι ποδηλατάδικα που έχουν ποικιλία μέχρι και στο τελευταίο εξάρτημα ποδηλάτου μπορούν να πουλάνε λουκέτα, αλυσιδάκια κ.λπ. τα οποία δεν πληρούν ούτε τους ελάχιστους κανόνες ασφαλείας».
*Στις αποθήκες του Δήμου Αθηναίων στοιβάζονται δεκάδες κλεμμένα ποδήλατα. Εχουν κατασχεθεί από στέκι όπου πωλούνται αυτά τα ποδήλατα. Αν και αρκετοί ποδηλάτες σημειώνουν ότι δεν είναι και πολύ εύκολο να ανοίξει η δημοτική αστυνομία τις αποθήκες στους παθόντες, ο αρμόδιος αντιδήμαρχος Α. Παπαδάκης δεν συμφωνεί: «Δεν υπήρξε άνθρωπος που να έχει έρθει σε εμένα και να του έχω αρνηθεί να δει στα ποδήλατα. Εμείς μπορούμε να το δώσουμε πίσω, εφόσον έχουν ακολουθηθεί όλες οι νόμιμες διαδικασίες.
Το να έχει δηλωθεί από τον παθόντα στην αστυνομία».
Οι ποδηλάτες αντιπροτείνουν μια πιο ανοιχτή διαδικασία. «Θα μπορούσε από τον ηλεκτρονικό κόμβο του δήμου να δίνονται τα στοιχεία των κλεμμένων ποδηλάτων».
*Τα στατιστικά με τα πιο «επικίνδυνα» σημεία που επεξεργάζονται η ομάδα ποδηλάτων δεν είναι ακόμη έτοιμα. «Ωστόσο, εμπειρικά γνωρίζουν ότι το μεγάλο πλιάτσικο γίνεται σε σταθμούς του μετρό, όπου κλειδώνονται τα ποδήλατα». Ως γνωστόν, τα ποδήλατα απαγορεύεται να μπαίνουν στο μετρό. Τουλάχιστον στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τις περισσότερες χώρες.
*Στον ΗΣΑΠ τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Οχι, βέβαια, ότι οι ποδηλάτες έχουν το ελεύθερο. Ισχύει απαγορευτικό από τις 5.30 μέχρι και τις 9 το πρωί και από τις 6 το απόγευμα μέχρι τις 9 το βράδυ.
Enet.gr
===============================
Δωρεάν ποδήλατα στους κατοίκους
Πρόγραμμα διανομής του Δήμου Νέας Ερυθραίας με στόχο να «γεμίσει» τους νέους ποδηλατοδρόμους
Εκατοντάδες νέους ποδηλάτες, κάθε ηλικίας, φιλοδοξεί να αποκτήσει ο Δήμος Νέας Ερυθραίας, ο οποίος υλοποιεί ένα ελπιδοφόρο πρόγραμμα δωρεάν διανομής ποδηλάτων στους κατοίκους της πόλης. Στόχος; Να γεμίσουν οι νέοι ποδηλατόδρομοι που διαθέτει πλέον η γειτονιά, με παράλληλη αποσυμφόρηση των δρόμων από τα Ι. Χ. αυτοκίνητα.
Από τις αρχές της επόμενης εβδομάδας, κάθε κάτοικος της Νέας Ερυθραίας θα μπορεί να παραλαμβάνει από τις αρμόδιες υπηρεσίες του δήμου ένα ποδήλατο πόλης, καταβάλλοντας ως εγγύηση το ποσό των 75 ευρώ.
«Υπάρχει δυνατότητα χρήσης από μερικές εβδομάδες έως έξι μήνες, με δυνατότητα παράτασης ακόμα έξι μηνών, εάν υπάρχει συστηματική χρήση», λέει στην «Κ» ο κ. Π. Μπίτσικας, υπεύθυνος του δήμου για τη διανομή των δικύκλων.
«Εχουμε ήδη παραλάβει 300 από τα συνολικά 600 ποδήλατα που θα παραχωρήσουμε. Επιστρέφοντας το ποδήλατο μετά τη χρήση, εφόσον δεν υπάρχουν φθορές, οι κάτοικοι θα λαμβάνουν πίσω την εγγύηση. Εάν το ποδήλατο κλαπεί ή καταστραφεί, επιβαρύνονται με 75 ευρώ επιπλέον», εξηγεί. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνήσουν στο τηλ. 213–20.07.646.
Εμπνευση η πόλη Μπορντώ της Γαλλίας…
«Η Νέα Ερυθραία είναι ο πρώτος δήμος στην Ελλάδα που εφαρμόζει το πρόγραμμα δωρεάν διανομής ποδηλάτων. Την ιδέα την πήραμε από τη γαλλική πόλη Μπορντό», λέει στην «Κ» ο κ. Ευθ. Μπακογιάννης, συγκοινωνιολόγος και σύμβουλος της δημάρχου κ. Βασιλικής Ταμπάκη.
«Οι εθελοντές ποδηλάτες θα συμβάλουν στην καλύτερη συγκοινωνιακή λειτουργία. Επιπλέον, θα λειτουργήσουν ως αξιολογητές του δικτύου ποδηλατοδρόμων, ώστε να ξεπεραστούν τα όποια τεχνικά προβλήματα», συμπληρώνει. «Οι οδικοί άξονες στην Ερυθραία είναι ιδιαίτερα φορτωμένοι, καθώς υπάρχουν και πολλά διερχόμενα οχήματα. Στο κέντρο γίνεται χαμός, δεν βρίσκεις να παρκάρεις. Εάν εκατοντάδες πολίτες χρησιμοποιήσουν τα ποδήλατα του δήμου, θα υπάρξει ανακούφιση», τονίζει ο κ. Μπίτσικας.
Στην επιτυχία του προγράμματος συμβάλλει το εκτεταμένο, καλαίσθητο και περιφρουρημένο δίκτυο ποδηλατοδρόμων του δήμου. Ηδη υπάρχουν πέντε έτοιμα χιλιόμετρα και ακολουθούν άλλα τέσσερα. «Οι κάτοικοι μπορούν να κατέβουν στο κέντρο της συνοικίας ή να φτάσουν μέχρι το σταθμό του ΗΣΑΠ στην Κηφισιά», λέει στην «Κ» ο 63χρονος κ. Χρυσομάλλης, παλαίμαχος ποδηλάτης της γειτονιάς.
«Στις στάσεις του ΟΑΣΑ θα φτιάξουμε ποδηλατοστάσια», τονίζει ο κ. Μπακογιάννης, «ώστε να συνδυάζεται το ποδήλατο και με το λεωφορείο». «Το πρόγραμμα είναι πού θετικό και τα ποδήλατα πολύ καλά. Στην αγορά κοστίζουν περίπου 450 ευρώ. Ταυτόχρονα, οι ποδηλατόδρομοι προσφέρουν ασφάλεια», λέει στην «Κ» ο κ. Χρ. Μαντάς.
Οι φιλικότερες δέκα πόλεις προς το ποδήλατο
Πρώτο το Αμστερνταμ στον κατάλογο της ιστοσελίδας www. askmen. com
Εκπλήξεις περιλαμβάνει ο κατάλογος με τις δέκα φιλικότερες πόλεις προς το ποδήλατο, τον οποίο συνέταξε η ιστοσελίδα www.ask men.com. Υψηλή θέση στην κατάταξη κατέχει η Μπογκοτά της Κολομβίας και η Κουριτσίμπα της Βραζιλίας, πόλεις που κατέβαλαν πολύ σοβαρές προσπάθειες για την προώθηση του ποδηλάτου. Αντίθετα -και εδώ δεν υπάρχει καμία έκπληξη- στον κατάλογο δεν εμφανίζεται ούτε μία ελληνική πόλη.
Η ιστοσελίδα χρίζει φιλικότερη πόλη του πλανήτη προς το ποδήλατο το Αμστερνταμ, όπου το 40% των καθημερινών μετακινήσεων γίνεται με ρόδα και πετάλι.
Στη δεύτερη θέση φιγουράρει η Κοπεγχάγη. Παρά τις αντίξοες συνθήκες του χειμερινού ψύχους, η πρωτεύουσα της Δανίας εφάρμοσε ήδη πριν από 30 χρόνια σχέδιο για την κατασκευή ποδηλατόδρομων και τη σταδιακή κατάργηση θέσεων στάθμευσης αυτοκινήτου. Το αποτέλεσμα είναι ότι στις ώρες αιχμής επικρατεί συνωστισμός ποδηλάτων στα ειδικά ποδηλατικά φανάρια.
Στην τρίτη θέση βρίσκεται η πρωτεύουσα της Κολομβίας, Μπογκοτά. Η πόλη των 7 εκατομμυρίων κατοίκων διαθέτει εκτεταμένο δίκτυο ποδηλατοδρόμων, προωθεί τη συνδυασμένη μετακίνηση (ποδήλατο-λεωφορείο) και κλείνει τελείως το κέντρο της στην κίνηση των αυτοκινήτων κάθε Κυριακή. Στην πρωτεύουσα της Κολομβίας μόνο το 13% των κατοίκων οδηγεί αυτοκίνητο, στοιχείο που καθιστά απολύτως απαραίτητο να διευκολυνθούν οι μετακινήσεις με ποδήλατο.
Τέταρτη έρχεται η Κουριτσίμπα της Βραζιλίας, μια πόλη 1,5 εκατομμυρίου κατοίκων, που θεωρείται εργαστήριο εφαρμογής πρωτοποριακών λύσεων αστικού σχεδιασμού, στην οποία άρχισε να κατασκευάζεται δίκτυο ποδηλατόδρομων ήδη από το 1966.
Πέμπτο είναι το Μόντρεαλ του Καναδά, μια πόλη που ήταν ήδη φιλική προς το ποδήλατο (πολλοί ποδηλατόδρομοι, μεταφορά ποδηλάτων στο μετρό από τη δεκαετία του 1970), αλλά έβαλε στόχο να γίνει ακόμη φιλικότερη. Πριν από δύο χρόνια, ο δήμος άρχισε να υλοποιεί πρόγραμμα αξίας 134 εκατ. δολαρίων για τη συντήρηση και την επέκταση του δικτύου ποδηλατόδρομων, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή το δίκτυο να φθάνει τα 3.600 χλμ! Στο Μόντρεαλ λειτουργεί επίσης το πρώτο πρόγραμμα ποδηλάτων δημόσιας χρήσης στη Βόρεια Αμερική.
Εκτο έρχεται το Πόρτλαντ του Ορεγκον, όπου έχει γίνει συνειδητή προσπάθεια να συνδεθεί ποδηλατικά το κέντρο της πόλης με τα προάστια, ώστε να μην απαιτείται αυτοκίνητο για τις καθημερινές μετακινήσεις. Η πόλη προσφέρει στους φτωχούς κατοίκους της ποδήλατα χαμηλού κόστους, εξοπλισμένα με κλειδαριά, τρόμπα, χάρτες, αδιάβροχο και φυσικά κράνος.
Εβδομη είναι η Βασιλεία της Ελβετίας, στην οποία έχει ληφθεί ειδική μνεία για να εκτελούν τα ποδήλατα με ασφάλεια τις αριστερές στροφές.
Ογδοη είναι η Βαρκελώνη, όπου, εκτός από ποδηλατόδρομους, θέσεις στάθμευσης ποδηλάτων και ειδική ποδηλατική σήμανση, λειτουργεί και πρόγραμμα ενοικίασης ποδηλάτων, τα οποία μπορούν οι κάτοικοι και οι επισκέπτες να προμηθευτούν σε 100 διαφορετικά σημεία της πόλης.
Στην ένατη θέση είναι το Πεκίνο, το οποίο πασχίζει να αφήσει χώρο για το ποδήλατο στην ξέφρενη πορεία του εκσυγχρονισμού του.
Δέκατο είναι το Τροντχάιμ της Νορβηγίας, όπου λειτουργεί ποδηλατικός αναβατήρας, μηχανισμός που βοηθάει τα ποδήλατα να φθάσουν στην κορυφή του απότομου λόφου της πόλης.
Ο κατάλογος δίνει μια γεύση για τη χρήση του ποδηλάτου στις πόλεις του κόσμου, χωρίς ωστόσο να αποτελεί απαύγασμα αντικειμενικότητας. Είναι παραδείγματος χάρη απορίας άξιον πώς δεν φιγουράρει στην πρώτη δεκάδα καμία απολύτως γερμανική πόλη, τη στιγμή που η χώρα διαθέτει πλούσιες υποδομές για το ποδήλατο, η μεταφορά ποδηλάτων επιτρέπεται στα μετρό όλων των γερμανικών πόλεων και η χρήση του αυξάνεται αλματωδώς.
Πάντως, οποιαδήποτε κι αν ήταν τα κριτήρια, οι ελληνικές πόλεις, στη σημερινή τους κατάσταση, δεν επρόκειτο να εμφανιστούν όχι στην πρώτη δεκάδα, ούτε στην πρώτη χιλιάδα...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_100013_16/01/2010_387023
ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΟΜΩΣ, ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΔΗΜΟΣ ΜΑΣ;
Μήπως είναι Βούλγαρος συνταξιούχος πού πίνει «είς υγείαν των κορόϊδων; »
Κόλπο – γκρόσσο μεγάλης ολκής φαίνεται ότι γίνεται σε βάρος των Ασφαλιστικών Ταμείων μας από Βαλκάνιους μετανάστες…
Όταν η σύνταξη στην Βουλγαρία είναι 70 μόλις ευρώ, και η Ελλάδα την κάνει αυτομάτως 486, τότε δικαίως μπορούμε να πούμε, ότι κάποιοι προηγούμενοι και παραπροηγούμενοι «αρμόδιοι» με κάτι τέτοιες ανεκτικές ρυθμίσεις, μας καταχρέωσαν και μας βούλιαξαν…
Ώ Ελλάς, ώ πατρίδα πώς σε κατάντησαν, καί από μία χώρα έξυπνων Ρωμιών σ΄ έκαναν χώρα φαιδράς πορτοκαλέας και φαιδρότερης ανοησίας !
Το βάρος όμως όλων αυτών των παραλήψεων πέφτει τώρα στους ώμους των υπόλοιπων κορόϊδων, δηλαδή ημών και υμών, πού καλούμαστε να αναπληρώσουμε όσα έτρωγαν καί τρώνε, χωρίς να τα δικαιούνται, κάποιοι άλλοι έξυπνοι Βαλκάνιοι…
Και βεβαίως να μή μιλήσουμε και για κάποιες άλλες εκατοντάδες συντάξεις πού δίνει ο Ελληνικός Στρατός σε πρώην μπαρόβιες και «εύθυμες χήρες» αποβιωσάντων αξιωματικών…++++++++++++++++++++++
Μεσήλικες και υπερήλικες ακόμη οί συνταξιούχοι αυτοί, και με ελάχιστα προσδόκιμα χρόνια ζωής, παντρεύτηκαν νεαρότατες Ρουμάνες, Ρωσίδες, Αλβανίδες, Ουκρανές, Βουλγάρες, κλπ-κλπ οί οποίες τώρα εισπράτουν παχυλές συντάξεις χηρείας 2000 ευρώ και βάλε τον μήνα, κάνοντας και την ζωή τους!
Μετά λέμε ότι σαν χώρα πάμε για πτώχευση…Με τέτοια μυαλά όμως, ίσως πάμε και για φούντο!
Δεσμίδες ζεστό Ελληνικό χρήμα παχυλών συντάξεων μεταφέρεται σε "χήρες" καί χέρια, πού δεν τα δικαιούνται.
Χρειάζεται να μπεί φραγμός μέ νέους Νόμους δικλείδες για να σταματήσουν οί πονηρές παροχές...
ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ…
Μια βραδυφλεγή βόμβα, η οποία ήδη τινάζει αργά και μεθοδικά το ασφαλιστικό, αλλά και το συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας στον αέρα, αποκαλύπτει ο πρόεδρος του Παρατηρητηρίου Απασχόλησης και επιστημονικός συνεργάτης της ΓΣΕΕ κ. Γ. Ρωμανιάς.
Πρόκειται για τους χιλιάδες μετανάστες, κυρίως από τις γειτονικές μας βαλκανικές χώρες, οι οποίοι, ευρισκόμενοι στα όρια συνταξιοδότησης, έρχονται στην Ελλάδα προς αναζήτηση εργασίας, με στόχο τη συμπλήρωση των προβλεπομένων από την ελληνική νομοθεσία συντάξιμων ετών.
Μεταφέροντας τα χρόνια εργασίας τους από τις χώρες καταγωγής τους στην Ελλάδα και με το συνυπολογισμό των ενσήμων στη χώρα μας, λαμβάνουν τριπλάσιες, τετραπλάσιες, ακόμα και πενταπλάσιες συντάξεις από αυτές που θα λάμβαναν στη χώρα τους, με βάση τις εισφορές που έχουν καταβάλει.
Μεταφέρουν τα χρόνια ασφάλισής τους από τις χώρες καταγωγής τους, δηλώνουν πως μένουν στην Ελλάδα και λαμβάνουν συντάξεις με βάση τα ελληνικά πρότυπα!
«Το πρόβλημα είναι τεράστιο και δεν μπορούμε να το μετρήσουμε επακριβώς», λέει χαρακτηριστικά ο κ. Ρωμανιάς.
«Υπολογίζουμε, σύμφωνα με ενδείξεις και πληροφορίες, ότι πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον 500.000 Βούλγαροι και άλλοι τουλάχιστον 270.000 από άλλες χώρες των Βαλκανίων, που έχουν ήδη ολοκληρώσει ή ολοκληρώνουν, τα επόμενα 3 με 5 χρόνια, τον εργασιακό τους βίο.
Αυτοί μεταφέρουν τα χρόνια ασφάλισής τους από τις χώρες καταγωγής τους, δηλώνουν πως μένουν στην Ελλάδα και λαμβάνουν συντάξεις με βάση τα ελληνικά πρότυπα.
»Οι χώρες καταγωγής τους μας αποστέλλουν, βέβαια, το αναλογούν μέρισμα, πλην όμως αρκεί και μόνο να υπολογίσετε ότι στη Βουλγαρία, για παράδειγμα, θα ελάμβαναν σύνταξη 70 ευρώ, ενώ εδώ λαμβάνουν έστω και την κατώτατη, δηλαδή 486 ευρώ.
Αν συνυπολογίσετε ότι στην κατώτατη δίδεται και το ΕΚΑΣ, τότε αντιλαμβάνεστε πόσο επιβαρύνεται το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα, που εισπράττει ελάχιστα από τις χώρες αυτές και αποδίδει τα πενταπλάσια», τονίζει χαρακτηριστικά.
Ανεξέλεγκτοι όλοι...
Υπάρχει κάποιος έλεγχος για το εάν αυτοί οι άνθρωποι λένε την αλήθεια, δηλαδή εάν μένουν πραγματικά στην Ελλάδα ή όχι;
Δυστυχώς όχι. Λόγω πολλών παραμέτρων, κυρίως λόγω της μη λειτουργίας του κράτους, αλλά και της ελεύθερης επικοινωνίας, όπου το να μεταβεί κάποιος στη Βουλγαρία, για παράδειγμα, ή στην Αλβανία, ακόμα και στη Ρουμανία, είναι υπόθεση λίγων ωρών.
Μπορεί κάλλιστα ο συνταξιούχος να δηλώνει κάποια διεύθυνση κατοικίας στην Ελλάδα, να έρχεται το πρωί, να παραλαμβάνει την επιταγή, να την εξαργυρώνει στην τράπεζα και το απόγευμα να είναι και πάλι στο πραγματικό του σπίτι!
Ποιος θα τον ελέγξει; Οι αποστάσεις έχουν εκμηδενιστεί. Η ελευθερία της μετάβασης και της αυθημερόν επιστροφής είναι η πιο εύκολη υπόθεση.
Πιο εύκολα και γρήγορα πας σήμερα στη Βουλγαρία, παρά στο κέντρο της Αθήνας. Άρα, το «φέσι» το πληρώνει το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα.
http://www.efylakas.com/archives/5281
Κόκκινη κάρτα γιά τήν ανύπαρκτη ηλεκτρονική εξυπηρέτηση μέσω Ιντερνέτ στόν Δήμο Πάτρας !
Ταχύτης - Speed = ΜηδένΜεγάλη χαρά νοιώσαμε, και δεν το κρύβουμε, σαν διαβάσαμε μόνο την επικεφαλίδα της παρακάτω είδησης.
Έ, τώρα είπαμε, πού θα μας πάνε αυτοί οί καρεκλοκένταυροι, αφού θα τους δίνουμε ονομαστικά , τοπογραφικά, και με φωτογραφίες το πρόβλημα και μάλιστα «επί αποδείξει», τι θα κάνουνε θα τρέχουνε να το φτιάξουνε φοβούμενοι είτε την δημοσιότητα, είτε την κατσάδα του εκάστοτε δήμαρχου, και του εδώ Φούρα…Σαν πήγαμε όμως παρακάτω απογοητευτήκαμε, μια και το καλό αυτό γλυκό, δεν ήτανε για τα δόντια μας, αλλά θα τότρωγαν κάποιοι άλλοι στην πέρα του Ατλαντικού Mega χώρα!+++++++++++++++++
Αν κρίνουμε όμως και από τα εδώ πεπραγμένα του νέου δημαρχιακού site portal του Δήμου Πάτρας
http://www.e-patras.gr/portal/web/common/home
πού πολλάκις μας το διαφήμισαν ότι μπορούμε ηλεκτρονικά να δώσουμε πρόβλημα, ή βλάβη και να την φτιάξουνε, στο τέλος αποδείχτηκε τζίφος, μια και ουδείς φαίνεται να ασχολείται με την εκτέλεση των παραπόνων αυτών.
Ύπνε, πού παίρνεις τά παιδιά...
Μόνο τά παίρνουνε φαίνεται, τά αρχειοθετούνε, σού λένε λόγια παρηγοριάς όπως πχ. σε συγκεκριμμένη καταγγελία με
7.12.09 Κατάθεση,
30.12.09 Πρωτοκόλληση,
( ΕΚΑΝΕ 23 ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ !
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ !
ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΔΗΛΑΔΗ ΕΝΑΣ ΑΓΩΓΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΕΛΘΟΥΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 40 ΜΕΡΕΣ, ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΗΣ!
ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΤΗΝ ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΚΥΡΙΟΙ…)
….αλλά και μέχρι σήμερα, 2 Φεβρουαρίου 2010
Ενέργειες ΜΗΔΕΝ.
Και η καταγγελία πού δόθηκε αφορούσε εκείνα τά 20 παλιά μηχανάκια της Αράτου και Κορίνθου πού πιάνουνε χρόνια ολόκληρα τώρα χώρο πάρκινγκ ,μια και κάποιο συνεργείο απέναντι πάει και τα απιθώνει, και δυστυχώς και μετά την επίσημη καταγγελία τα βλέπουμε ακόμη εκεί !!!
Με τέτοια και τέτοια όμως, ηλεκτρονική διακυβέρνηση και εξυπηρέτηση πολιτών δεν γίνεται, αλλά μόνο ντόρος και τίποτα περισσότερο…
Άντε λοιπόν άνθρωποί μου, αρμόδιοι και μη, μή κοκορεύεστε ότι ασχοληθήκατε με την ηλεκτρονική εξυπηρέτηση του πολίτη, ασχοληθείτε καλύτερα μόνο με το καρναβάλι πού πολύ σας ταιριάζει, και αφήστε τα υπόλοιπα…
Άς δούμε όμως πώς λειτουργεί το Αμερικανικό σύστημα, και βλέποντάς το, ίσως παρηγορηθούμε…
============================
Σύστημα πληροφοριών μέσω κινητών, από και προς τους πολίτες, εφαρμόζεται σε Αμερικανικές πολιτείες...
Τι θα κάνατε αν οδηγώντας νιώθατε να τραντάζεστε από μια μεγάλη λακκούβα στο οδόστρωμα;
Πιθανότατα τίποτε, άλλωστε όταν θα φτάσετε στον προορισμό σας μάλλον δεν θα μπείτε στον κόπο να πάρετε τηλέφωνο ή να στείλετε κάποιο e-mail στον δήμο ή στο αρμόδιο υπουργείο.
Κι όμως, η τεχνολογία μπορεί να προσφέρει κι άλλες εναλλακτικές λύσεις.
Οπως για παράδειγμα συμβαίνει στην Ουάσιγκτον, όπου οι δημοτικές αρχές χρησιμοποιούν ένα ηλεκτρονικό σύστημα υποβολής παραπόνων, ώστε κάθε πολίτης να μπορεί να αναφέρει σε πραγματικό χρόνο κάθε είδους κακοτεχνία βρίσκει μπροστά του.
Αρκεί να έχει ένα «έξυπνο τηλέφωνο» με δέκτη GPS και σύνδεση στο Ιντερνετ, στο οποίο θα εγκαταστήσει την εφαρμογή DC311 που θα βρει στο site του δήμου.
Τότε φωτογραφίζοντας τη λακκούβα και γράφοντας ένα σχετικό σχόλιο, το πρόγραμμα θα αναλάβει να στείλει το σχετικό υλικό στον server της τεχνικής υπηρεσίας, επισυνάπτοντας μάλιστα αυτόματα και τις γεωγραφικές συντεταγμένες του σημείου.
Και για να διασφαλιστεί πως καμία καταγγελία δεν θα… παραπέσει, οποιοσδήποτε χρήστης του προγράμματος μπορεί να δει σε ένα χάρτη όλες τις αναφορές -μαζί με τις απαντήσεις των υπευθύνων- που έχουν καταθέσει άλλοι κάτοικοι σε μια συγκεκριμένη γειτονιά.
Το τέλος της απάθειας...
( εδώ να δείτε τί απάθεια έχουμε...)
Οπως είναι φυσικό, με τη συγκεκριμένη εφαρμογή οι δημότες μπορούν επίσης να αναφέρουν εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα, δέντρα που έχουν ξεραθεί ή σπασμένα παρκόμετρα.
Λόγος που κάνει τον δήμο της πόλης να υποστηρίζει πως, παράλληλα με τη χρήση των κοινωνικών δικτύων, προγράμματα σαν το DC311 θα οδηγήσουν στην εποχή της «ηλεκτρονικής διακυβέρνησης 2.0», με ακόμη περισσότερα κοινωνικά οφέλη, αλλά και την πιο ενεργό συμμετοχή των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων.
«Αυτά τα μικρά προγράμματα μπορεί να σημαίνουν το τέλος της παθητικής σχέσης των δημοτών με τις τοπικές αρχές», δήλωνε πριν από λίγο καιρό στο CNN ο επικεφαλής της Sunlight Labs, μίας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης η οποία προσπαθεί να διαδώσει την ιδέα.
«Ετσι κι αλλιώς, αποτελούν κίνητρο για όλους μας ώστε να γίνουμε πιο υπεύθυνοι».
Κατ’ αρχάς επειδή τέτοιες εφαρμογές για κινητά τηλέφωνα δίνουν την ευκαιρία βελτίωσης των υπηρεσιών που παρέχονται στους δημότες, αναδεικνύοντας προβλήματα που αλλιώς ίσως και να μην γίνονταν γνωστά - ένας κάτοικος, εξάλλου, σίγουρα ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο αν λειτουργούν όλα τα φώτα στη γειτονιά του.
Παράλληλα, επειδή επιτρέπουν σε κάθε πόλη να ευαισθητοποιήσει με πιο χειροπιαστό τρόπο τους δημότες της, απλοποιώντας την καθημερινότητά τους.
Ετσι, για παράδειγμα, αν το Σαν Φρανσίσκο ελπίζει να αυξήσει το ποσοστό ανακύκλωσης στο 75% μέσα στο 2010, ένας λόγος είναι το Eco Finder, μία εφαρμογή που χρησιμοποιεί τη γεωγραφική θέση του χρήστη για να του υποδείξει πού βρίσκονται οι πλησιέστεροι κάδοι για ανακυκλώσιμα υλικά αλλά και παλιές ηλεκτρονικές συσκευές.
Ακόμη περισσότερο, η πόλη της Καλιφόρνιας φιλοδοξεί επίσης να διαδώσει τη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς, ποντάροντας σε μεγάλο βαθμό στο Routesy - την application η οποία εντοπίζει τη στάση που βρίσκεται ο χρήστης και τον ενημερώνει για τον χρόνο που απομένει μέχρι να φτάσει εκεί το λεωφορείο.
Και τα νούμερα δείχνουν να δικαιώνουν αυτή τη λογική αφού, μέσα σε μόλις δύο εβδομάδες, περισσότεροι από 3.500 κάτοικοι του Σαν Φρανσίσκο είχαν εγκαταστήσει το Eco Finder στο smartphone τους.
Γι’ αυτό και πολλαπλασιάζονται οι αμερικανικοί δήμοι που προσφέρουν μέσα από τα site τους ανάλογες χρηστικές applications: το παράδειγμα της Ουάσιγκτον και του Σαν Φρανσίσκο, που θεωρούνται πρωτεργάτες στην κίνηση για την «ηλεκτρονική διακυβέρνηση 2.0», γρήγορα μιμήθηκαν η Philade-lphia, το Λος Αντζελες και η Νέα Υόρκη.
Οπως επίσης πολλαπλασιάζεται και η ποικιλία των προγραμμάτων στη Νέα Υόρκη, για παράδειγμα, το Bookzee βρίσκει ποια κοντινότερη δημόσια βιβλιοθήκη περιέχει τον τίτλο που ψάχνει ο χρήστης.
Και, για όποιον σκέφτεται να μετακομίσει, το Dataturf αναλαμβάνει να προσφέρει πληροφορίες για κάθε γειτονιά, παραθέτοντας τα πάρκα, τα γυμναστήρια ή τα σούπερ μάρκετ που βρίσκονται στην περιοχή.
Ιδιώτες προγραμματιστές...
Πώς εξασφαλίζεται όμως αυτή η ποικιλία;
Οσο κι αν φαίνεται παράδοξο, από το γεγονός ότι οι περισσότερες applications δεν δημιουργούνται από κάποιον δημόσιο φορέα αλλά από ιδιώτες: το μόνο που κάνουν οι υπηρεσίες του δήμου είναι να «ανεβάσουν» στο Διαδίκτυο τα στατιστικά στοιχεία που έχουν στη διάθεσή τους, συγκεντρώνοντάς τα σε ανοικτές βάσεις δεδομένων, ώστε να αξιοποιηθούν από ανάλογα προγράμματα.
Ιδιώτες οι οποίοι, όπως έχει αποδειχθεί, μπορούν να αξιοποιήσουν ακόμη και φαινομενικά ανούσια στατιστικά στοιχεία -όπως τον κατάλογο των δημοτικών βιβλιοθηκών ή τις γεωγραφικές θέσεις των σχολικών κτιρίων- για να δημιουργήσουν χρήσιμες εφαρμογές.
Κάποιοι προγραμματιστές επειδή ελπίζουν στα έσοδα που θα αποκομίσουν από τον μεγάλο αριθμό των χρηστών, οι οποίοι θα αγοράσουν το πρόγραμμά τους - αν και το Routesy κοστίζει μόλις 3,99 δολάρια, για παράδειγμα, απευθύνεται σε χιλιάδες κατοίκους που χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Χωρίς ωστόσο να λείπουν και οι περιπτώσεις όπου οι applications προσφέρονται δωρεάν, επειδή «θέλαμε να βοηθήσουμε την πόλη μας στη διαχείριση των ηλεκτρονικών της αποβλήτων», όπως δήλωσε ο ιδρυτής της εταιρείας που βρίσκεται πίσω από το Eco Finder.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_23/01/2010_387956
Ένα σπάνιο βιβλίο τής Παγκόσμιας λογοτεχνίας, αληθινό ντοκουμέντο γιά τήν δουλεία στίς "πολιτισμένες" χώρες...«Είναι φονιάς, και είναι σαν να χύνει αίμα, εκείνος ο εργοδότης πού δεν πληρώνει δίκαια το μεροκάματο του εργάτη» ( Παλαιά Διαθήκη -- Σοφία Σειράχ ΛΔ΄22 )
Είναι αλήθεια, ότι για ένα μεγάλο διάστημα υπήρξαμε από εδώ, επικριτικοί απέναντι της αδιακρίτου «εισβολής» κάθε μορφής μετανάστη στην χώρα μας, αλλά και στην τοπική κοινωνία ειδικότερα.
Εδώ όμως, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε και κάποια πράγματα!
Αφορμές για το «κούμπωμα» αυτό υπήρξαν πολλές, και με πρώτη – πρώτη την εγκληματικότητα πού επέφεραν στην Ελληνική κοινωνία, σε σημείο, ειδικώς στην ύπαιθρο, να μη τολμάει η γιαγιά μας «να πάει να δέσει στο χωράφι την γίδα της…»
Αλλά και όσα άλλα άσχημα και ασυνήθιστα επακολούθησαν από οργανωμένες συμμορίες κλεφτών, εμπόρων πορνείας και αγοραπωλησίας γυναικών ( λές και πουλάγανε ζώα απ΄ το Αφγανικό ή Αλβανικό κατσικοχώρι τους…), επίσης εμπόρων ναρκωτικών, αλλά και βιαιοπραγιών, σπασιμάτων αυτοκινήτων για να πάρουνε έστω και ένα αφημένο μέσα ευρώ κάνοντας έτσι μια ζημιά χιλίων ευρώ, ακόμη και εγκλημάτων με πρωτόγονο τρόπο όπως προφανώς κάνανε κρυφά ή και φανερά στις πατρίδες τους όπου σκοτώνανε τον άλλο με μιά μαχαιριά, μ΄ ένα σίδερο, ή μ΄ ένα αγκωνάρι από πέτρα!
Άλλωστε οί σφαίρες στοιχίζουν κάποια ευρώ η μία, και πολύ πού σκοτίζονταν αυτοί αν υπέφερε από πόνους πρίν ξεψυχήσει το θύμα τους…
Όμως όλα αυτά ήταν και είναι η λερωμένη και μουντζουρωμένη πλευρά του μεταναστατευτικού νομίσματος…+++++++++++++++++++++++++++
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά της τίμιας εργασίας, πού προσέφεραν χιλιάδες εργάτες είτε Αλβανοί, είτε Πακιστανοί, Ινδοί, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, κλπ – κλπ με πολύ χαμηλά μεροκάματα, και δυστυχώς γι΄ αυτούς αλλά και για το ΙΚΑ, εντελώς ανασφάλιστης…
Δεν μιλάμε για Αφγανούς λαθρομετανάστες γιατί αυτοί είναι «τεμπέληδες από γεννησιμιού τους», όπως σχετικά μας έλεγε κάποιος φίλος.
Χρόνια παραμένουν στην Πάτρα, και ουδέποτε βρέθηκε κάποιος απ΄ αυτούς να πάει να δουλέψει…
Πάντα «περιμένουν» το καράβι, καθισμένοι δίπλα στις γραμμές του τραίνου, ή συσκεπτόμενοι πιά επίθεση θα κάνουν το βράδυ στους Σομαλούς της Παπαφλέσσα, ή στις τσάντες και στα πορτοφόλια των Πατρινών πού περνάνε…
Όμως δεν είναι μόνο αυτοί !
Συναντήσαμε λοιπόν πρό ημερών μια οικογένεια από μετανάστες σε κάποιο Νοσοκομείο.
Ήρεμοι, ευγενείς, πονεμένοι, πού είχαν το άρρωστο παιδί τους πολύ σοβαρά.
Ήσαν από την Ινδία !
Δουλεύανε στα χωράφια, ολόκληρη η οικογένεια και φυσικά όλοι τους ανασφάλιστοι. Μένανε σε κάτι καλύβες με πλαστικό, μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Η αμοιβή τους κουτσουρεμένη, οί απειλές του εργοδότη, το μέλλον τους αβέβαιο, η εργασία εξοντωτική…
Αυτοί οί άνθρωποι λοιπόν, νομίζουμε ότι είναι η καλή πλευρά της μετανάστευσης και οφείλει και πρέπει μ΄ έναν ειδικό νόμο να προσεχθούν. Και κυρίως να βρεθεί τρόπος να πληρώνονται κανονικά, να μένουν σε σωστά καταλύματα με υποχρέωση του εργοδότη πού τους φέρνει, και τέλος να ασφαλίζονται όπως και όλοι εμείς.
Το θέμα της ιθαγένειας σ΄ έναν περιοδικά ερχόμενο στην χώρα μας μετανάστη, είναι μία άλλη παράγραφος πού θα πρέπει εξονυχιστικά να εξεταστεί απ΄ όλες τις πλευρές ώστε να μη δημιουργηθούν μεθαύριο μειονότητες και «ανατινάξουμε» περιοχές της χώρας, όπως έγινε πρόσφατα μέσα στο Κόσσοβο.
Είναι λάθος να παίρνουμε σαν μέτρο τήν Αμερική, όταν μιλάμε για παρόμοια μετανάστευση του Έλληνα εργάτη εκεί. Γιατί η Αμερική, δεν είναι μόνο μία μεγάλη χώρα πού το ήθελε για την ανοικοδόμησή της και το άντεξε, αλλά είναι και μία πολυεθνική «κουρελού» από την φτιαξιά της…
Λαοί και Έθνη φύρδην – μύγδην!
Άς δούμε όμως και κάποιες διαμαρτυρίες πού τελευταία έγιναν:
===============================
«Εργασιακή ζούγκλα»
«Βροχή» καταγγελιών για παρανομίες με θύματα εργαζόμενους μετανάστες...
Κοινο μυστικό αποτελεί ότι επικρατεί ζούγκλα στις εργασιακές σχέσεις των μεταναστών
Αθήνα
Το «σκληρό πρόσωπο» της ελληνικής πραγματικότητας στους εργαζόμενους μετανάστες αναδείχθηκε σε όλες του τις διαστάσεις στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, με αφορμή την περίπτωση της Βουλγάρας καθαρίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα, η οποία το Δεκέμβριο του 2008 δέχθηκε επίθεση με βιτριόλι.
Για το περιστατικό ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ανέφερε ότι «η αστυνομία έχει ενδείξεις πως δεν πρόκειται για μεμονωμένη υπόθεση, αλλά πίσω της υπάρχει ένα δίκτυο οργανωμένου εγκλήματος».
Οι εκπρόσωποι των κοινωνικών φορέων, που κλήθηκαν να καταθέσουν τις απόψεις τους έκαναν σωρεία καταγγελιών.
«Υπουργοί και βουλευτές απασχολούν εργαζόμενες μετανάστριες στα σπίτια τους και τις έχουν ανασφάλιστες. Σε λίγες μέρες θα φέρουμε το θέμα στη Βουλή με συγκεκριμένα στοιχεία» κατήγγειλε η αντιπρόεδρος της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού Βασιλική Τσούνη, προκαλώντας την αντίδραση του προέδρου της Επιτροπής Βασίλη Οικονόμου.
«Αν υπάρχουν υπουργοί και βουλευτές που λειτουργούν ως να έχουν δούλους, θα κατονομαστούν γιατί είναι ανεπίτρεπτο» ανέφερε χαρακτηριστικά.
Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος τόνισε ότι η περίπτωση της Κούνεβα δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, ότι ιδιαίτερα στους τομείς καθαριότητας και φύλαξης επικρατεί εργασιακή ζούγκλα και ότι στο νομοσχέδιο που προωθεί το υπουργείο Εργασίας δεν λαμβάνεται καμία μέριμνα στο μείζον θέμα με τις παρανομίες εργολάβων στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα.
«Είναι εκτεταμένη η παρανομία των εργολάβων και πρέπει να σταματήσει η υποκρισία. Δεν υπάρχει κανένας έλεγχος. Πλήρης ασυδοσία των εργοδοτών επικρατεί παντού» τόνισε ο κ. Παναγόπουλος.
Κατήγγειλε δε ότι ακόμα κι η Ιερά Σύνοδος απέλυσε εργαζόμενη αμέσως μετά την επιστροφή της από άδεια λοχείας.
Όπως είπε, ούτε η παρέμβαση της ΓΣΕΕ ούτε της Επιθεώρησης Εργασίας, αλλά ούτε και του Συνηγόρου του Πολίτη έφεραν αποτέλεσμα, καθώς η Ιερά Σύνοδος απάντησε ότι εντάσσεται σε ειδικό εργασιακό καθεστώς.
Ο κ. Παναγόπουλος μίλησε ακόμα για «λευκά χαρτιά», στα οποία αναγκάζονται να υπογράψουν οι εργαζόμενοι και μετά οι εργολάβοι γράφουν ό,τι θέλουν, αλλά και για «ιδιότυπη κλωνοποίηση συμβολαίων» από εργολάβους που αναλαμβάνουν δουλειές στο δημόσιο.
«Δηλαδή το δημόσιο συνεργάζεται και συναλλάσσεται με απατεώνες» σχολίασε ο πρόεδρος της Επιτροπής.
Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν κι οι καταγγελίες της κ. Τσούνη, η οποία ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι έχουν κατατεθεί από τον Ιούλιο του 2009 συγκεκριμένα στοιχεία στον εισαγγελέα για περιστατικά με εργαζόμενους μετανάστες και εργολάβους καθαριότητας στα νοσοκομεία «Ευαγγελισμός» και «Δαφνί», αλλά και στον ΗΣΑΠ.
«Η τρομοκρατία κι η άσκηση βίας είναι καθημερινό φαινόμενο στους εργαζόμενους στη φύλαξη και στην καθαριότητα. Μιλάμε για 'γκανγκστερισμούς'. Και αν σε Ελληνίδες μπορεί αυτή η συμπεριφορά να είναι 1% στις μετανάστριες είναι 100%» είπε.
Ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης που ασχολήθηκε μέσα από την τηλεοπτική του εκπομπή με την περίπτωση της Κ.Κούνεβα τόνισε την ανάγκη να θεσπιστούν κανόνες και σημείωσε ότι «πρέπει οι μετανάστες εργαζόμενοι να αποκτήσουν φωνή και πρόσβαση στη πολιτεία».
«Εντάσσοντάς στους στην κοινωνία, δυσκολεύουμε το έργο αυτών που θέλουν είτε να τους εκμεταλλευτούν, είτε να τους εμποδίσουν να αναπτύξουν συνδικαλιστική δράση. Αυτοί που επιτέθηκαν στην κ. Κούνεβα θεώρησαν ότι ήταν ο αδύναμος κρίκος, γιατί ήταν από την Βουλγαρία» σημείωσε μεταξύ άλλων.
Ο υφυπουργός Εργασίας Γιώργος Κουτρουμάνης παραδέχτηκε ότι πράγματι ο μετανάστης δεν έχει δυνατότητα πρόσβασης στο κράτος, ένα κράτος, όπως είπε, που δεν είναι καθόλου φιλικό προς τον πολίτη και λειτουργεί με πελατειακή λογική, ενώ ανέφερε ότι σε πολλές περιπτώσεις συμβαίνει να γίνεται μια καταγγελία και να έχει ενημερωθεί η επιχείρηση πιο πριν από τους ελεγκτές.
Δεσμεύτηκε δε ότι σύντομα θα κατατεθεί στη Βουλή νομοσχέδιο, στο οποίο, ανάμεσα στα άλλα, θα προβλέπεται η μισθοδοσία να γίνεται μέσα από τράπεζες ώστε να υπάρχει διαφάνεια και έλεγχος.
in.gr
Καί μία αυστηρά προειδοποίηση!Από πολύ καιρό τώρα σκεπτόμασταν, τό πώς κάποιοι κατόρθωσαν μέσα στην 10ετία πού πέρασε, να κάνουν τις μεγάλες πολιτείες εστίες κλοπών, εγκλήματος, και βαρβαρότητος !
Να κάνουν δηλαδή αγνώριστα τα μέρη πού γεννηθήκαμε, πού ζήσαμε, πού με τιμιότητα εργαστήκαμε.
Ήλθαν οί βάρβαροι κι΄ ενώθηκαν με τους ημεδαπούς δικούς μας βαρβάρους κι΄ έχτισαν μια καινούργια και οδυνηρή πραγματικότητα!
Θυμάμαι τα παλιά καλά χρόνια πώς ζούσαμε, σ΄ αυτή την ήσυχη, τότε, Πολιτεία...
Θυμάμαι πού αφήναμε τις πόρτες ανοιχτές, πού παίζαμε ανέμελοι και ανεφνιδίαστοι από αυτοκίνητα στους έρημους δρόμους, και τις καταβρεχτήρες του Δήμου με τά απλωμένα μπέκ να καταβρέχουν τα απογεύματα του καλοκαιριού…
Θυμάμαι ακόμη, ( μαθητές είμασταν ), πού όταν ερχόμαστε από μπάνιο με τα ποδήλατα, εκεί στις Ιτιές, και βλέπαμε αστυφύλακα στό φυλάκιο του Τμήματος πού υπήρχε δίπλα στο ποτάμι, τότε κατέβαιναν φοβισμένοι οί συνεπιβάτες από την σχάρα, γιατί «απαγορευότανε δύο στο ποδήλατο…» και θα μας «έπαιρνε τα στοιχεία για μήνυση!». Σήμερα; ποιός τα υπολογίζει αυτά…
++++++++++++++++++++++++
Εγκληματικότητα; Αμελητέα!
Μόνο πού και πού καμιά κλοπή ποδηλάτου ή μοτοσακού και σπανίως αυτοκινήτου, πού στο τέλος τ΄ αφήνανε να το βρεί ο ιδιοκτήτης του. Τόχανε πάρει «για βόλτες…».
Κλοπές γιδιών και κοτερών στην ύπαιθρο σπανίως, και κυρίως από περαστικούς κλεφτοκοτάδες, και βεβαίως οί γνωστές κτηματικές διαφορές πού καμιά φορά κατέληγαν και σε καραμπινάτες επεμβάσεις…
Σπάζοντας το τζάμι...
Αυτή με λίγα λόγια από απόψεως νομιμότητας ήταν η ζωή στην πρωτεύουσα του Μωριά και στην γύρω ύπαιθρο...
Σήμερα, τά πόδια γυρίσανε και κτυπάνε το κεφάλι, στον δρόμο βαδίζεις και δεν ξέρεις αν θα γυρίσεις σώος στο σπίτι σου, γεμίσαμε Μπραήμηδες, Γιουσούφηδες, Μούδρους, Κούδρους, Αφγανούς, Σομαλούς, Ντιβιντίδες, και Σιντίδες, μπλέξανε όλοι αυτοί και με τους Ρομάδες και γίνανε ομελέτα Σιγκαπούρης…
Και αφού πιά χάσαμε τα πασχάλια και τα κεφάλια μας, τι να σού κάνει τώρα και η Αστυνομία αφού τους Νόμους τούς ψηφίζουν βουλευτές και όχι Δικαστές με κύρος και πείρα, κάνοντάς μας τελικά μια νέα ζούγκλα της Αφρικής μέσα στις πολιτισμένες, υποτίθεται, κοινωνίες μας…
Ένας Ταρζάν λοιπόν μας χρειάζεται για να βάλει τάξη, μαζί με την Τζέην, τον Γκιαούρ, την Ταταμπού, τον συμπαθητικό Ποκοπίκο και την Χουχού των παιδικών μας αναγνωσμάτων και χρόνων…
Θα θέλει όμως να έλθει;
Καιρός όμως να δούμε πώς δρούν στις πολιτείες αυτές οί εγκληματικές συμμορίες και πώς σε ανύποπτο χρόνο και ως πού να πείς «κύμινο» σού έχουνε σπάσει το αυτοκίνητο και σ΄ έχουνε κλέψει μπροστά στα μάτια σου…
==========================
Οι κλέφτες - Τρεις μήνες με τα μέλη μιας συμμορίας...
( "ο Ταχυδρόμος" )
Μέσα στο πυκνό σκοτάδι της νύχτας και πίσω από τις σκιές κάνουν την εμφάνισή τους.
Τριγυρίζουν στους δρόμους της πόλης μέχρι το χάραμα, παραφυλάνε στα στενά και περιμένουν υπομονετικά την ευκαιρία.
Περνάνε απαρατήρητοι. Δρουν αστραπιαία. Τα μόνα ίχνη που αφήνουν πίσω τους είναι θρυμματισμένα τζάμια. Είναι οι κλέφτες…
Ώ, Ελλάς...
Ώ, Πάτρα Πολιτεία μου... πού οί πολιτικές τών τελευταίων κυβερνήσεων σε κατάντησαν μιά Νέα Ζιμπάμπουε...
Κάθομαι απέναντί του. Καπνίζει το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο, αδειάζει για πολλοστή φορά το ποτήρι του και μιλάει ελάχιστα. Είναι μόλις 21 χρόνων. Αυθάδης, νευρικός, τσαμπουκάς...
Τον λένε Ομάρ – το όνομα αυτό δεν είναι πραγματικό, όπως όλα τα υπόλοιπα που αναφέρονται στη συνέχεια. Στο χέρι του έχει βαθιά χαραγμένα με μαχαίρι τρία γράμματα. ΜΑΤ. Είναι αρχικά λέξεων και σημαίνουν στα γαλλικά «Η μαμά πάνω απ’ όλα» («Μama Αvant Τout»).
Κατάγεται από μια πρώην γαλλική αποικία, βρίσκεται στην Ελλάδα παράνομα. Μετανάστευσε εδώ – και έμεινε. Όλο του το σώμα είναι γεμάτο σημάδια από μαχαιριές και καύτρες.
Αλλά, όλα αυτά είναι «παράσημα» που «κερδήθηκαν» στο παρελθόν. Απόψε δεν φαίνεται να τον απασχολούν. Τουλάχιστον προς το παρόν. Το μόνο που ενδιαφέρει τόσο τον ίδιο όσο και τους υπολοίπους είναι να αποφασίσουν ποιες ομάδες και σε ποιο μέρος θα χτυπήσουν αυτό το βράδυ.
Σήμερα είναι Σάββατο, οι περισσότεροι κάτοικοι της πόλης θα βγουν να διασκεδάσουν, να μεθύσουν και θα αποτελέσουν τα τέλεια θύματα για τους κλέφτες, που απλώς θα είναι εκεί, θα παρακολουθούν και θα περιμένουν να αδράξουν την κατάλληλη ευκαιρία.
Φοράνε όλοι μαύρα. Τίποτα έντονο, τίποτα που να μπορεί να κινήσει υποψίες. Είναι περιποιημένοι, λεπτοί, ψηλοί, δεν έχουν τα χαρακτηριστικά του εξαθλιωμένου μετανάστη που εκλιπαρεί για μια θέση στον ήλιο του δυτικού πολιτισμού μας. Η όψη τους σε κάνει να μην πιστεύεις ότι πίσω τους κρύβουν μια σκοτεινή ζωή.
Άλλωστε, μπήκαν στη «δουλειά» από ανάγκη και έμειναν διότι τους εξασφαλίζει πολύ περισσότερα από την επιβίωση. Δεν κουβαλάνε τσάντες ούτε πολλά χρήματα. Και σίγουρα όχι όπλα. Στις τσέπες, τα απολύτως απαραίτητα: τσιγάρα, κινητά, κλειδιά, μια τηλεκάρτα κι ένα μισοσπασμένο ψαλίδι. Τίποτα μεμπτό.
Αλλά τα κλειδιά τι τα θέλουν, εφόσον, για να μπουν στο σπίτι τους, το μόνο που χρειάζεται είναι να πηδήξουν μια μάντρα και να κλοτσήσουν με δύναμη μια μισογκρεμισμένη πόρτα;
Και το χαλασμένο ψαλίδι; «Αυτά είναι όλα όσα χρειαζόμαστε για να ανοίξουμε την εξώπορτα μιας πολυκατοικίας και να σπάσουμε την κλειδαριά ή το τζάμι ενός αυτοκινήτου. Δεν είναι κάτι δύσκολο. Για τα καινούρια μοντέλα δεν χρειάζονται ούτε αυτά. Με λίγη δύναμη το τζάμι ανοίγει. Εσύ απλώς στριμώχνεις το χέρι σου στο εσωτερικό μέσα από το ελάχιστο κενό που δημιουργείται», με αποστομώνει ο Oμάρ.
Στα άδυτα της συμμορίας...
Είναι ήδη περασμένα μεσάνυχτα. Όπως κάθε βράδυ, έτσι και σήμερα σε αυτό το δωμάτιο του έκτου ορόφου στο εγκαταλειμμένο σπίτι του κέντρου είναι συγκεντρωμένα γύρω από ένα μικρό τραπέζι περίπου δέκα με δεκαπέντε άτομα – όλοι τους μέλη της συμμορίας που σε λίγο θα ξεκινήσει δράση. Τρώνε με λαιμαργία, πίνουν, καπνίζουν και συζητούν μεγαλόφωνα μέσα σ’ ένα σύννεφο καπνού και υπό τους ήχους αραβικής μουσικής. Είναι όλοι νεαροί. O μεγαλύτερος δεν έχει ακόμη κλείσει τα τριάντα.
Τριγύρω το δωμάτιο είναι ανάστατο. Πεταμένα ρούχα και παπούτσια μπλέκονται με ηχοσυστήματα, τηλεοράσεις, κινητά τηλέφωνα και φορτιστές. Στους τοίχους γραμμένα συνθήματα, στιχάκια, το όνομα μιας γυναίκας, μιας χώρας. Αυτή θα μπορούσε να είναι η εικόνα μιας τυπικής νεανικής αντροπαρέας. Αλλά δεν είναι.
Αυτήν τη στιγμή μέσα στο φαινομενικά φτωχικό δωμάτιο υπάρχουν δύο περίστροφα, ένα κλομπ και μία καραμπίνα. Όλα κλεμμένα. Δεν είναι βέβαια μόνο αυτά. Υπάρχουν κι άλλα καλά κρυμμένα.
Η συνήθης τακτική είναι να κρύβουν τα όπλα σε δημόσιους χώρους, συνήθως σε πάρκα, όχι πολύ μακριά από τον τόπο διαμονής τους, και σε μέρη στα οποία έχουν άμεση πρόσβαση. Ποτέ δεν κουβαλούν όπλο ή κάποιο αιχμηρό αντικείμενο μαζί τους. Θεωρείται εξαιρετικά επικίνδυνο. Εκτός κι αν έχει κανονιστεί μία από τις λεγόμενες «μάχες».
Τα συγκεκριμένα ραντεβού κλείνονται μόλις λίγη ώρα πριν. Κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή τόπο και χρόνο. Τα πάντα γίνονται αστραπιαία. Χτυπούν και φεύγουν. Γι’ αυτό και σπάνια υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες. Κι όταν υπάρχουν, δεν τολμάνε να μιλήσουν.
Επαγγελματίες εν δράσει
Βγαίνουμε στους δρόμους. Χωρίζονται σε τετράδες. Δύο μπροστά, δύο πίσω – και παραπίσω εγώ, «διακριτικά», με μια φωτογραφική μηχανή, ο φακός της οποίας κάθε άλλο παρά εξασφαλίζει διακριτικότητα.
Έχω την εντύπωση ότι όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω τους σαν όλοι να γνωρίζουν ακριβώς τι πάνε να κάνουν. «Μην ανησυχείς. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για μας. Σήμερα οι περισσότεροι βγαίνουν για να διασκεδάσουν. Να συμπεριφέρεσαι κανονικά και όλα θα πάνε καλά», με συμβουλεύει ο Καντέρ. Τι ακριβώς σημαίνει «κανονικά» στη συγκεκριμένη περίπτωση και πώς θα πάνε όλα καλά όταν στην περιοχή υπάρχουν τόσοι αστυνομικοί; Η υπερένταση είναι μεγάλη.
Ακολουθώ πειθήνια, σχεδόν τυφλά. Περπατάνε άλλοτε γρήγορα, άλλοτε πιο αργά.
Ρίχνουν κλεφτές ματιές μέσα σε αυτοκίνητα για τυχόν ξεχασμένα αντικείμενα. Τσάντες, πορτοφόλια, κινητά, ζακέτες, ραδιόφωνα. Oτιδήποτε μπορεί να πουληθεί έχει μέσα σε δευτερόλεπτα κλαπεί.
Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το διερχόμενο πλήθος, ο φωτισμός του σημείου, η ύπαρξη ή όχι συναγερμού ή ακόμη και η παρουσία της αστυνομίας. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι η τιμή που μπορεί να πιάσει αργότερα, στην αγορά, το συγκεκριμένο αντικείμενο.
Η πρώτη ευκαιρία γι’ αυτό το βράδυ παρουσιάζεται σε κεντρική λεωφόρο της Αθήνας. Ένα αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού παρκάρει κι ένα ζευγάρι αποβιβάζεται. O οδηγός βάζει συναγερμό και μπαίνει με τη συνοδό του σε παρακείμενο εστιατόριο. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου δύο από τη συμμορία στήνονται στη γωνία του δρόμου. Κάνουν νόημα ότι υπάρχουν σεκιουριτάδες και πορτιέρηδες από τα κλαμπ της περιοχής. Νομίζοντας ότι θα εγκαταλείψουν την προσπάθεια, πάω να φύγω, όταν ο ήχος από τα τζάμια που σπάνε με αναγκάζει να επιστρέψω.
O συναγερμός χτυπάει για λίγο και μετά απλώς σιωπή. Πραγματικά, εκτός από τον υπόκωφο θόρυβο του τζαμιού που θρυμματίζεται, δεν ακούγεται τίποτε άλλο. Πλήθος κόσμου διέρχεται από το σημείο, όμως φαίνεται σαν κανείς να μην έχει αντιληφθεί το παραμικρό. Κι άλλωστε πού να μπλέκεις...
O Oμάρ περνάει μέσα από το άνοιγμα στο εσωτερικό του αυτοκινήτου και βγάζει έξω οτιδήποτε βρίσκει. Oι κινήσεις τους είναι προσεκτικές και συντονισμένες. Σχεδόν χειρουργικές. Βάζουν τη λεία σε χάρτινα κιβώτια και σακούλες και την τοποθετούν δίπλα σε κάδους σκουπιδιών, ένα στενό παρακάτω. Αργότερα θα περάσουν να τα μαζέψουν. Αυτά μαζί με ό,τι άλλο κλέψουν αυτό το βράδυ. Φεύγοντας, περνάμε ανενόχλητοι μπροστά από τους σεκιουριτάδες.
Σε διάστημα λίγων μόνο ωρών η συμμορία διαπράττει δύο ληστείες και τρεις κλοπές. Μερικές φορές είναι βίαιοι, η βία είναι η δουλειά τους. Μία από τις πιο δημοφιλείς μεθόδους κλοπής είναι δύο άτομα να παραφυλάνε στο φανάρι και δύο να κρατάνε τσίλιες.
Μόλις το φανάρι ανάψει κόκκινο και το αυτοκίνητο σταματήσει, ένας εκ των δύο μουρμουρίζει στον οδηγό κάτι, οτιδήποτε. Ταυτόχρονα ο δεύτερος ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού ή την πίσω πόρτα και, αφού πάρει από το εσωτερικό ό,τι υπάρχει, την κλείνει αθόρυβα και φεύγει. O πρώτος ευχαριστεί ευγενικά τον οδηγό για την πληροφορία (ή καλύτερα για τη λεία;) που του έδωσε και φεύγει ανενόχλητος. Κι όλα αυτά πριν ακόμη ανάψει το φανάρι πράσινο.
Περπατάμε ήδη αρκετές ώρες, κανείς ωστόσο δεν φαίνεται διατεθειμένος να επιστρέψει σπίτι. Έχουμε αλλάξει περιοχή, καθώς βασικός κανόνας είναι ότι ποτέ δεν γίνονται πάνω από δύο χτυπήματα στο ίδιο μέρος. Βέβαια, υπάρχουν και πολλοί που δεν έχουν την απαραίτητη ψυχραιμία. Δεν αντέχουν την πίεση και δρουν σπασμωδικά. Εκνευρίζονται, χρησιμοποιούν βία, επιτίθενται αναίτια σε πεζούς, σπάνε αυτοκίνητα και όλα αυτά χωρίς κάποιο απώτερο σκοπό.
Oι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται τώρα στη φυλακή. «Εγώ δεν θέλω να πάω στη φυλακή. Φοβάμαι. Περισσότερο τρομάζω όμως όταν αναγκάζομαι να μπω ολόκληρος μέσα στο αυτοκίνητο. Τότε η καρδιά μου πάει να σπάσει. Δεν έχω οπτική επαφή με το δρόμο κι αν γίνει κάτι δεν υπάρχει χρόνος και έξοδος διαφυγής», μου εκμυστηρεύεται ο Νάσερ.
Πού πουλιούνται τα κλοπιμαία;
Κάπου στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας υπάρχει ένας δρόμος γεμάτος ευκαιρίες. Εδώ μπορεί να βρει κανείς κάθε λογής προϊόντα σε χαμηλές τιμές. Από κινητά τηλέφωνα τελευταίας τεχνολογίας, φορητούς υπολογιστές και μικροσυσκευές μέχρι ναρκωτικά και όπλα. Σε αυτόν το δρόμο η ζωή μοιάζει να μη σταματά ποτέ. Ή μάλλον σχεδόν ποτέ. Διότι, αν η αστυνομία κάνει την εμφάνισή της, ο χρόνος παγώνει.
Oι περισσότεροι τρυπώνουν στις εισόδους των παρακείμενων πολυκατοικιών και περιμένουν εκεί έως ότου η περιπολία χαθεί στο επόμενο στενό για να εμφανιστούν ξανά και να συνεχίσουν τις παράνομες συνδιαλλαγές και τα παζάρια.
Εδώ τα κλισέ έχουν καταρριφθεί – αλλά η ζωή δεν υπακούει πάντα στην πολιτική ορθότητα. Όχι λοιπόν, η εγκληματικότητα δεν είναι αποκλειστική υπόθεση των ξένων, άλλωστε οι κλεπταποδόχοι είναι Έλληνες στη μεγάλη πλειονότητα. Κι επίσης όχι, δεν είναι όλοι οι ξένοι μέλη συμμοριών – αλλά, πάλι, υπάρχουν συμμορίες που τις συγκροτούν ξένοι.
Απλά πράγματα που τα γνωρίζουν όλοι όσοι συναλλάσσονται εκεί όπου κυκλοφορούν τα κλεμμένα, όλη τη μέρα κι όταν νυχτώνει.
Μόνο αργά τη νύχτα το ανήσυχο πλήθος διαλύεται, ο θόρυβος της ημέρας κοπάζει και ο δρόμος ηρεμεί. Τουλάχιστον φαινομενικά. Γιατί αυτές τις ώρες μέσα στο σκοτάδι ένα διαφορετικό είδος συναλλαγών αρχίζει.
Τώρα κάνουν την εμφάνισή τους οι κλέφτες. Είναι εκείνοι που προμηθεύουν τους μικροπωλητές με όλα τα προϊόντα, τα οποία λίγο νωρίτερα έχουν «απαλλοτριώσει» και τα οποία θα μεταπωληθούν λίγο αργότερα και με συνοπτικές διαδικασίες στο δρόμο αυτόν, που τον λένε στην ιδιόλεκτο της παραβατικότητας και «Χαραμία». Από τα αραβικά. Διότι στα αραβικά «χαράμ» σημαίνει «αμαρτία». «Χαράμι», ωστόσο, μπορεί να σημαίνει και «κλέφτης». Στην περίπτωσή μας, Χαραμία είναι η οδός Μενάνδρου. Όλα λοιπόν ξεκινούν και καταλήγουν στο δρόμο αυτόν, όπου κάθε επιθυμία μπορεί τόσο εύκολα να ικανοποιηθεί...
Η ώρα της μοιρασιάς
Η νυχτερινή εξόρμηση της συμμορίας συνεχίζεται. Ακολουθώ κατά πόδας, αλλά νιώθω να μην τους προλαβαίνω, έχουν ήδη απομακρυνθεί. Ξαφνικά ακούω σειρήνες περιπολικού και κάποιον να μου φωνάζει να φύγω γρήγορα.
Τρέχω με όλη μου τη δύναμη. Τους βλέπω να φεύγουν μπροστά, να πηδάνε μάντρες και συρματοπλέγματα, να διασχίζουν κάθετα τη λεωφόρο και αναλογίζομαι πού βρίσκουν τόση αντοχή να συνεχίσουν, όταν εμένα με έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις μου εδώ και ώρα. Αποφασίζω να επιστρέψω περπατώντας στο σπίτι-ορμητήριο. Είναι ήδη όλοι εκεί.
Πριν ακόμη προλάβουν να πάρουν ανάσα, ανοίγουν τις τσάντες και τα πορτοφόλια. Υπολογίζουν προσεγγιστικά την τιμή που θα πιάσουν τα κλοπιμαία, πόσα χρήματα αναλογούν στον καθένα. Κάποια αντικείμενα, κυρίως ρούχα που τους αρέσουν, τα κρατάνε οι ίδιοι. Άλλα θα τα στείλουν στην πατρίδα τους, ενώ όλα τα υπόλοιπα και τα πιο πολύτιμα θα μεταφερθούν σε λίγη ώρα στη Χαραμία.
Εκεί η συνδιαλλαγή θα ολοκληρωθεί χέρι με χέρι και με συνοπτικές διαδικασίες οι κλέφτες θα ξεφορτωθούν όλα όσα θα μπορούσαν ενδεχομένως να τους ενοχοποιήσουν. Έπειτα θα πάρουν το δρόμο της επιστροφής. Μακριά πλέον από το δρόμο και τη ζωή των κλεφτών, θα αγοράσουν μπίρες και τσιγάρα και δεν θα διαφέρουν σε τίποτε από τους τελευταίους ξενύχτηδες του σαββατόβραδου.
Σε λίγες ώρες το μόνο που θα έχει απομείνει να μαρτυρά τη νυχτερινή αυτή δραστηριότητα θα είναι τα σπασμένα γυαλιά στο πεζοδρόμιο. Πολλοί πιθανώς θα πουν ότι άκουσαν τα τζάμια να θρυμματίζονται. Άλλοι θα ισχυριστούν ότι παρατήρησαν κάποιους να τριγυρνάνε στους δρόμους ύποπτα. Στην πραγματικότητα κανείς δεν άκουσε και δεν είδε το παραμικρό. Ή καλύτερα κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να ακούσει και να δει το παραμικρό.
Κανείς δεν υποψιάζεται ότι μέσα σε αυτή την πόλη κρύβεται μια άλλη, το ίδιο ζωντανή και δυναμική, ωστόσο πολύ πιο επικίνδυνη. Κι όσο οι κάτοικοι αυτής της πόλης θα κοιτάζουν γύρω τους καχύποπτα, θα φοβούνται και θα οχυρώνονται πίσω από διπλοκλειδωμένες πόρτες, κάποιες φιγούρες κρυμμένες στο μισοσκόταδο θα περιμένουν υπομονετικά την ευκαιρία...
Το έγκλημα με αριθμούς...
Σύμφωνα με στοιχεία της Διεύθυνσης Δημόσιας Ασφάλειας της ΕΛ.ΑΣ., το α’ εξάμηνο του 2009 ιδιαίτερα υψηλά είναι τα ποσοστά συμμετοχής των αλλοδαπών δραστών στα εξιχνιασθέντα εγκλήματα. Πιο συγκεκριμένα:
Στις ληστείες 49,46% (έναντι 50,54% συμμετοχής των ημεδαπών)
Στις κλοπές - διαρρήξεις 50,87%
Στις ανθρωποκτονίες 37,57%
Στους βιασμούς 48,36%
Στα εγκλήματα της σεξουαλικής εκμεταλλευσης το ποσοστό συμμετοχής ξεπερνά τους ημεδαπούς δράστες 55,13%
Σχεδόν αποκλειστικότητα στη δράση παρουσιάζουν οι αλλοδαποί:
Στην παραχάραξη 98,78%
Στις πλαστογραφίες 95,68%
και στις παραβάσεις πνευματικής ιδιοκτησίας 97,82%
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=84&artid=4556699
Οί 100 πρώτες μέρες πέρασαν, κινητικότητα προσλήψεων στά Νοσηλευτικά ιδρύματα ακόμη δεν βλέπουμε, τό καράβι κινείται αργά, κι΄ άς ελπίσουμε πώς δέν θά ναυαγήσει πρίν φθάσει στόν προορισμό του....Πόσες φορές άραγε, δέν αναγκαστήκαμε βραδυάτικα, την ώρα του έρεβους και του σκότους πού λέει και η Αγία Γραφή, να τρέξουμε σε Νοσοκομείο;
Και πόσες πάλι φορές, μέσα στον πόνο μας και στην κατάπτωσή μας δεν διερωτηθήκαμε με φόβο, τι άραγε εκεί θα συναντήσουμε;Θα βρούμε κατάλληλο γιατρό;
Ή, θα μας αναλάβει κανένας ειδικευόμενος ( μέ χωρίς δηλαδή ούτε κάν άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος…), και θα εφαρμόσει επάνω στού κασιδιάρη το κεφάλι ( δηλαδή στο δικό μας…), ότι από την Ιατρική έμαθε, ή ότι τέλος πάντων μπόρεσε να μάθει;++++++++++++++++++++++++++++
Θα βρούμε πολλούς αρρώστους εκεί;
Θα μας κρατήσουν μέσα, και εάν ναι, πού θα μας ρίξουν;
Σε ράντσο του διαδρόμου;
Σε ράντσο της αποθήκης;
Ή στο δωμάτιο των ψυχορραγούντων όπως συνέβηκε σε μιά κυρία πρό ετών, πού έπεσε ένα βράδυ σε έναν Ούφο επιμελητή, πού ενώ έβλεπε ότι η γυναίκα υπέφερε από φοβερούς πόνους ( είχε ιλεό ως απεδείχθη ) αυτός για να μη εκτεθεί στον διευθυντή του ( ως αμαθής και ανήξερος ) και τον ξυπνήσει, την έβαλε στους ψυχορραγούντας και περίμενε απαθής στο γραφείο του, καί μέσα στην σοφία του, να δεί, όπως έλεγε, «πού θα το πάει ο πόνος!!!»
Έλλειψη προσωπικού, απλήρωτες εφημερίες, χαμένα νυκτερινά καί υπερωρίες !
Λειτούργημα η Ιατρική, ναί μέν, αλλά βρέστε μου ένα αρκούδι νηστικό καί βάλτε το να χορέψει.
Θά χορέψει, ή απ΄ τήν πείνα του θά μάς φάει;
Πραγματικός προφέσσορας της Ιατρικής, πού ασφαλώς πολλούς θα έχει ταλαιπωρήσει, μέχρι να βγεί σε σύνταξη, και να γλιτώσουν έτσι οί ασθενείς απ΄ αυτόν…
Τέτοιες μνήμες, από νυκτερινές επισκέψεις στα νοσοκομεία έχουν πολλοί άνθρωποι, μνήμες πού τις θυμούνται και τους φέρνουν ακόμη φοβίες, μέχρι πού ξυπνάνε τρομαγμένοι στον ύπνο τους…
Τό τι γίνεται βέβαια και στα Νοσοκομεία της Πάτρας είναι πιά γνωστό, και ο καλός Θεός να δώσει να μη πέσουμε βραδυάτικα ή σε σεισμό, ή σε γιατρό, γιατί ουδείς μετά εγγυάται ότι δεν θα βγούμε από εκεί όλο και με κάποιο «κατάλοιπο…»…
Υπάρχουν βέβαια και οί συνειδητοί και υπεύθυνοι γιατροί ακόμη και ειδικευόμενοι, πού βγάζουν συνήθως και όλη την δουλειά μέσα από εξαντλητικά ωράρια, και μακάρι πάντα σ΄ αυτούς να πέφτουμε, αλλά να είναι ξεκούραστοι και με λίγη πελατεία γιατί αν ένας τους έχει να δεί δέκα ασθενείς κι΄ ΄ένα τον εαυτό του ένδεκα, έ, τότε μη περιμένουμε και πολλά και άς ετοιμαζόμαστε για τά χειρότερα…
Και δεν το κρύβουμε ότι από ένα άρθρο πού τελευταία διαβάσαμε για το μεγάλο και ονομαστό μέχρι τώρα Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» της Αθήνας, μας έβαλε σε φοβερές σκέψεις!
Επιτέλους πού πάμε;
Επιτέλους ποιοί τα κατάφεραν έτσι, και διάλυσαν τόσο σπουδαία και ονομαστά Νοσοκομεία;
Κάποιοι μας λένε ότι η κακοδιαχείριση υλικών καί η αλόγιστη και τσάμπα περίθαλψη μεταναστών τά γονάτισε!
Είναι όμως μόνο αυτό;
==================================
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ», ένα μεγάλο όνομα πού τώρα αργοσβήνει…
«Η μαμά μου πεθαίνει ! », φωνάζει μία γυναίκα που είδε την ηλικιωμένη μητέρα της να σωριάζεται στο δάπεδο.
Κανένας όμως δεν της δίνει σημασία...
Αβοήθητος μέσα στον Ευαγγελισμό !
Λεπτό προς λεπτό ο εφιάλτης στα εξωτερικά ιατρεία, σε ημέρα εφημερίας
Είχα ακριβώς 10 χρόνια να περάσω την πόρτα μεγάλου νοσοκομείου σε ημέρα εφημερίας.
Διαβάζω τα ρεπορτάζ ότι τα πράγματα στο ΕΣΥ πάνε από το κακό στο χειρότερο και πως τα δημόσια νοσοκομεία βρίσκονται σε πλήρη διάλυση, δεν είχα όμως συνειδητοποιήσει την κατάντια, μέχρι που την έζησα λεπτό προς λεπτό.
Επί πέντε μέρες βρίσκομαι σε πανικό μήπως από κακή τύχη βρεθώ ξανά ο ίδιος ή ένα αγαπημένο μου πρόσωπο στη θέση που βρέθηκα το απόγευμα της περασμένης Κυριακής.
Η ώρα είναι 1 το μεσημέρι.
Ένας συγγενής μου νιώθει αδιαθεσία από μια πολύ άσχημη δηλητηρίαση και ο γιατρός τον συμβουλεύει τηλεφωνικά να πάει σύντομα σε όποιο νοσοκομείο έχει εφημερία.
Νόμιζα ότι αυτή η επίσκεψη θα είναι μία διαδικασία ρουτίνας ώσπου περάσαμε την πόρτα των εξωτερικών ιατρειών του Ευαγγελισμού. Οι πρώτες εικόνες ήταν όμοιες με εκείνες που μεταδίδουν τα ξένα πρακτορεία από νοσοκομεία σε πόλεις που μόλις έχουν βομβαρδιστεί.
Πήραμε το χαρτάκι από μια κουρασμένη κυρία στην είσοδο, η οποία μετά βίας μού ψιθύρισε να το δώσω στη νοσοκόμα και να περιμένω τη σειρά μου: «Μα είναι επείγον», ψέλλισα, χωρίς να πάρω απάντηση.
Η τέλεια "περίθαλψη " !
Μπρρρρρ....
Σωριάζονταν κάτω. Μπαίνουμε στον διάδρομο, όπου εκατοντάδες άνθρωποι- οι περισσότεροι ηλικιωμένοι και ανήμποροι - περιμένουν όρθιοι, ο ένας πάνω στον άλλον, τη μαγική στιγμή που θα έρθει η σειρά τους να αντικρύσουν τον γιατρό. Η δυσοσμία είναι αβάσταχτη.
Τα ουρλιαχτά των ασθενών που φέρνει το ΕΚΑΒ, τα κλάματα των συγγενών που τους ακολουθούν και οι αυταρχικές κραυγές των σεκιουριτάδων που θέλουν να επιβάλλουν τη τάξη, μου τρυπάνε τα μηνίγγια.
Κάποιοι δεν αντέχουν την ορθοστασία, σωριάζονται κάτω. Οι συγγενείς τους βρίζουν θεούς και δαίμονες, αλλά κανένας δεν έχει διάθεση να τους ακούσει. Όσοι είναι εκεί, έχει ο καθένας τον δικό του σταυρό.
«Βοηθήστε με. Η μαμά μου θα πεθάνει», φωνάζει μια γυναίκα γύρω στα σαράντα που είδε την ηλικιωμένη μητέρα της να σωριάζεται από την ταλαιπωρία στο δάπεδο. Κανένας δεν της έδωσε σημασία.
Μάταια αναζητώ κάποιον να του πω ότι τον άνθρωπο που συνοδεύω πρέπει να τον δει σύντομα ο γιατρός. Πρόσβαση έχω μόνο στον «άγριο» σεκιουριτά που λέει πάντα το ίδιο: «Δεν ξέρω κύριε. Θα σας φωνάξουν οι νοσοκόμες, μέσα πεθαίνει κόσμος. Περιμένετε, είπαμε».
Δύσκολη η πρόσβαση. Και έλεγε αλήθεια- μπροστά στα μάτια μας ξεψύχησε ένας άνθρωπος γύρω στα 50 που έφτασε με έμφραγμα.
«Άκρη», ούρλιαζαν οι τραυματιοφορείς προσπαθώντας να ανοίξουν χώρο στον κατάμεστο διάδρομο να φθάσει το φορείο στο Καρδιολογικό και ταυτόχρονα έδιναν δυνατές γροθιές στην καρδιά του άτυχου.
Μόλις κατάφεραν με πολύ κόπο να βάλουν επιτέλους τον ασθενή στο ιατρείο, ήταν ήδη αργά. Θυμήθηκα τον Ανδρέα Καραμπίνη, διευθυντή της Εντατικής του Γενικού Κρατικού, που έλεγε ότι οι περισσότεροι ασθενείς πεθαίνουν στη χώρα μας γιατί η πρόσβαση στα νοσοκομεία της Αθήνας είναι εξαιρετικά δύσκολη και μέχρι να φτάσει στα εξωτερικά ιατρεία ένας καρδιοπαθής ή πολυτραυματίας είναι ήδη αργά...
Η ώρα έχει φτάσει 4.30. Περιμένουμε στην ουρά περισσότερο από δύο ώρες. Τα έκτακτα περιστατικά φτάνουν με το ΕΚΑΒ το ένα με το άλλο. Γιατροί και νοσοκόμες πέφτουν πάνω στους βαριά ασθενείς, να σώσουν όσους μπορούν.
Έτσι κανένας δεν ασχολείται με εκείνους που περιμένουν στην ουρά και δείχνουν να στέκονται- ακόμη- στα ποδιά τους.
Κανένας δεν ακούει. «Πέρασαν τρεις ώρες και δεν αισθάνομαι χειρότερα. Άρα, δεν έχω κάτι σοβαρό. Πάμε σπίτι να καλέσουμε έναν γιατρό. Δεν αντέχω άλλο εδώ» λέει ο ασθενής που συνοδεύω. Κάνω το λάθος να συμφωνήσω μαζί του.
Μόλις απομακρυνόμαστε 200 μέτρα από το νοσοκομείο σωριάζεται στο πεζοδρόμιο. Πανικοβλημένος και με κρύο ιδρώτα να με λούζει, φωνάζω «βοήθεια», αλλά ποιος να με ακούσει. Βλέπω ένα ασθενοφόρο στα πέντε μέτρα. «Βοηθήστε με να φτάσει ο άνθρωπος στο νοσοκομείο» τους λέω. «Δεν μπορούμε, φίλε, πάμε για άλλο περιστατικό» μου απάντησε αδιάφορα ο οδηγός και πάτησε γκάζι.
Έσυρα τον ασθενή μου ούτε ξέρω πώς μέχρι την πόρτα του νοσοκομείου. Βλέπω παρατημένο ένα φορείο με βρώμικα σεντόνια από άλλον ασθενή, τον ρίχνω πάνω και τρέχω σπρώχνοντας το φορείο στους διαδρόμους. Ο ασθενής μου ήταν πλέον «έκτακτο περαστικό».
Μπαίνω στα ιατρεία παρά τις αντιρρήσεις του αγενούς σεκιουριτά. Ένας συμπαθής ψαρομάλλης γιατρός τρέχει αμέσως και κάνει όλα όσα πρέπει.
Το ίδιο έκανε παράλληλα σε άλλους 10 ασθενείς. «Ιατρική σε συνθήκες πολέμου» μου ψιθύρισε.
Και τότε άρχισα να συνειδητοποιώ αυτά που διαβάζω: ότι ο Ευαγγελισμός σε κάθε εφημερία δέχεται 1.550 περιστατικά, προσφέρει υπηρεσίες σε 55.000 ασθενείς τον χρόνο, ενώ έχει 1.400 οργανικές θέσεις προσωπικού κενές.
«Το προσωπικό μειώνεται διαρκώς και οι ασθενείς πολλαπλασιάζονται. Οκτακόσιες χιλιάδες αλλοδαποί έχουν έρθει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Όλοι αυτοί καταλήγουν στα πέντε μεγάλα δημόσια νοσοκομεία», μου έλεγε ο συμπαθής γιατρός μόλις ο ασθενής μου είχε αρχίσει να ηρεμεί.
Πράγματι θαύμασα τον επαγγελματισμό των κατάκοπων γιατρών στην εφημερία του Ευαγγελισμού, αλλά και των ηρωισμό των νοσοκόμων. Είναι ελάχιστοι για τον κόσμο που καλούνται να νοσηλεύσουν, προσπαθούν σε έναν οργανισμό διοικητικά διαλυμένο και πλήρως απορρυθμισμένο να σώσουν ό,τι μπορεί να σωθεί από το ανύπαρκτο πλέον Σύστημα Υγείας μας.
Στα ράντζα.
Τον πραγματικό εφιάλτη τον είδα δύο ώρες μετά, όταν ο συγγενής μου διακομίστηκε σε έναν διάδρομο για νοσηλεία. Βαριά και ελαφρώς ασθενείς, άστεγοι, περιθωριακοί, σαν να είχαν ραντεβού με το πόνο, πήραν θέση στα ράντζα του 8ου ορόφου.
Οι νοσοκόμες είχαν βάλει στα πόδια τους φτερά. «Σας βρίζουν ε;» ρώτησα μία από αυτές. «Τι φταίνε οι άνθρωποι. Εμένα βλέπουν, εμένα βρίζουν».
Δυσοσμία. Μετά τα μεσάνυχτα, η μπόχα ήταν αφόρητη. Κάθε τρεις και λίγο κάποιοι ανοίγουν τα παράθυρα να φύγει η βρωμιά και δέχονται τις επιθέσεις των υπολοίπων. Οι ασθενείς που ήταν τυχεροί να έχουν συγγενείς στο πλευρό τους μπορούσαν να εξυπηρετηθούν.
Οι μοναχικοί άνθρωποι εκλιπαρούσαν για λίγη βοήθεια τους περαστικούς. «Το Σύστημα Υγείας όπως κατάντησε προσβάλλει και αδικεί πρώτα τους αρρώστους και τους συγγενείς τους, και μετά τους γιατρούς και τους νοσηλευτές» μου λέει κάποιος γιατρός.
Φύγαμε το μεσημέρι της επόμενης μέρας. Κουβαλώ μαζί μου τη βαριά μπόχα του διαδρόμου και πολύ θυμό.
Έχω πειστεί ότι για να βγεις ζωντανός απ΄ αυτήν την κόλαση είναι θέμα τύχης:
να βρεθεί μπροστά σου τη σωστή στιγμή ο σωστός γιατρός που έχει τον χρόνο να ασχοληθεί μαζί σου.
Θλίβομαι και φοβάμαι.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=4555558
Ρώτησαν κάποτε τόν Χριστό γιά κάποιες σφαγές τών Ρωμαίων πού έγιναν μέσα στόν Ναό τού Σολομώντος, καθώς καί για έναν Πύργο πού έπεσε καί σκοτώθηκαν 18 άνθρωποι...
Καί ο Χριστός τούς είπε:
"Μή νομίσετε ότι αυτοί οί άνθρωποι ήσαν οί πιό αμαρτωλοί άνθρωποι τής γής.
Αλλά προσέξτε κι΄εσείς, μή πάθετε τα ίδια, γιατί εάν δέν μετανοήσετε "πάντες ομοίως απολείσθε..."
==============================
Ο μεγάλος φονικός σεισμός της Αϊτής είναι ασφαλώς το πρώτο και κύριο θέμα των ημερών μας.
Οί νεκροί πλησιάζουν ήδη τους 100.000, οί αριθμοί παίζονται καθημερινά και μπορεί να φθάσουν και τους 500.000 βάσει άλλων εκτιμήσεων!
Μερικοί φοβούνται για σεισμολογική διαταραχή και επέκταση ακόμη και στην περιοχή μας, παρ΄ όλες τις σχετικές διαψεύσεις.
Βεβαίως τα στοιχεία της φύσεως δεν είναι άναρχα γιατί τότε αλλοίμονο.
Υπάρχει το «…ως εδώ ! » τού Θεού-Δημιουργού και το «…όχι παραπέρα ! » πού συντηρεί ακόμη και τις τροχιές των αστέρων και δεν πέφτουν να μας πλακώσουν…
Πού συντηρεί και ρυθμίζει ακόμη και το ποσοστό των αερίων να είναι πάντοτε σταθερό με 79% άζωτο, με 21% οξυγόνο, με Όζον 0,03% , με το δηλητηριώδες διοξείδιο του άνθρακος 0,0003%, με σταθερή βαρύτητα, με κλίση της Γής ακριβώς στις 23º μοίρες, και με τόσα άλλα…
+++++++++++++++++++++++++
Πόρτ-ο-Πρένς
Τελευταία ενημέρωση 21:49/15.1.10
Σε οργή έχει μετατραπεί ο θρήνος στην Αϊτή, καθώς οι ελλείψεις στην παροχή βοήθειας κάνει αβίωτη την κατάσταση για εκείνους που σώθηκαν από τον σεισμό. Εικόνες αποκάλυψης στο Πορτ -ο- Πρενς, με τους δρόμους στρωμένους με σορούς, ομαδικούς τάφους χιλιάδων νεκρών, πλήρη διάλυση υπηρεσιών και το χρόνο να κυλάει αντίστροφα στη μάχη του απεγκλωβισμού...
Εξαγριωμένοι Αϊτινοί έστησαν οδοφράγματα με σορούς στην πρωτεύουσα, διαμαρτυρόμενοι για την καθυστέρηση στην παροχή βοήθειας. Φωτορεπόρτερ του περιοδικού Time μετέδωσε ότι είδε τουλάχιστον δύο τέτοια οδοφράγματα στο κέντρο της πόλης, φτιαγμένα με σορούς και πέτρες.
«Τα πράγματα εξελίσσονται άσχημα. Οι άνθρωποι είναι αγανακτισμένοι επειδή δεν έχουν καμία βοήθεια» δήλωσε.
Ο αριθμός των θυμάτων υπολογίζεται σε 40.000 έως 50.000. Ακόμα πιο δραματική εικόνα έδωσε την Παρασκευή ο Παναμερικός Οργανισμός Υγείας (PAHO) εκτιμώντας ότι οι νεκροί μπορεί να φθάσουν και τις 100.000.
Ήδη έχουν αρχίσει να δημιουργούνται ομαδικοί τάφοι. Περίπου 7.000 νεκροί έχουν ενταφιαστεί σε ένα μόνο ομαδικό τάφο.
Αμέτρητα κορμιά σχηματίζουν λόφους έξω από το νεκροτομείο της πόλης. Ένα πρόχειρο νοσοκομείο εγκαταστάθηκε την Παρασκευή στην Αϊτή για να προσφέρει βοήθεια στους πληγέντες.
Χιλιάδες άνθρωποι χρειάζονται χειρουργική επέμβαση και ιατρική περίθαλψη ανακοίνωσαν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα
Το μεγαλύτερο νοσοκομείο του Πορτ -ο- Πρενς έχει καταστραφεί, όπως και πολλά άλλα κυβερνητικά κτίρια και υποδομές, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατός ο συντονισμός για την παροχή βοήθειας στους τραυματίες και τους άστεγους, που σύμφωνα με τον ΟΗΕ υπολογίζονται σε 300.000.
Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Γκι-μουν ανακοίνωσε ότι θα επισκεφθεί σύντομα τη χώρα.
Εν τω μεταξύ, οι διασώστες από τον Αγιο Δομίνικο, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τη Βολιβία που έχουν σπεύσει να συνδράμουν το έργο του απεγκλωβισμού εκείνων που είναι θαμμένοι στα συντρίμμια, καταγγέλλουν βιαιότητες και εκτεταμένες λεηλασίες από απελπισμένους και εξαγριωμένους πολίτες.
Οι αποθήκες του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος (WFP) του ΟΗΕ δέχθηκαν επιδρομές, δήλωσε η Εμίλια Καζέλα, εκπρόσωπος του προγράμματος. Αργότερα, ωστόσο, ανακοινώθηκε ότι τα περισσότερα τρόφιμα βρέθηκαν στην πόλη και αναμένεται να διατεθούν στους πληγέντες από το σεισμό.
Σύμφωνα με την εκπρόσωπο, το WFP προβλέπει ότι κατά τον πρώτο μήνα μετά την καταστροφή θα έχουν επείγουσα ανάγκη για επισιτιστική βοήθεια δύο εκατομμύρια άνθρωποι στην Αϊτή.
Μεγάλο τμήμα της ανθρωπιστικής βοήθειας που έχει φθάσει στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας δεν μπορεί να διανεμηθεί, ενώ οι διασώστες δεν έχουν καταφέρει να μεταφέρουν ούτε τον εξοπλισμό τους, με αποτέλεσμα οι επιχειρήσεις τους να προχωρούν με τεράστια καθυστέρηση.
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1095000&lngDtrID=245
