« Δὲν προορίζω τά παιδιά μου νὰ πᾶνε νὰ μαζεύουν φράουλες μὲ τοὺς Πακιστανούς ! ».

Τὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ εἶναι ἡ ἀπάντηση σὲ μία μητέρα. 
Θεώρησα πὼς ἔπρεπε νὰ τῆς πῶ ὅτι τὸ παιδί της, ποὺ εἶναι ἤδη 18 ἐτῶν, δὲν ἔχει τὴν παραμικρὴ ἰδέα γιὰ τὸ τί συμβαίνει στὴν πραγματικὴ ζωὴ έξω, καὶ πώς, κατὰ τὴ γνώμη μου, θὰ ἔπρεπε ἔστω καὶ τώρα νὰ τὸ βοηθήσει νὰ ἀντιληφθῆ ὡρισμένα πράγματα.  

Μὲ ἕναν πολὺ ἀγενῆ τρόπο μοῦ ἀπάντησε πὼς τὸ παιδί της προορίζεται γιὰ ἐπιστήμονας καὶ δὲν ἔχει καμμία ἀνάγκη νὰ μάθη ταπεινὲς δουλειές.

Ὅταν ἀναφερθήκαμε στὶς δουλειὲς τοῦ σπιτιοῦ, μοῦ εἶπε πὼς αὐτὲς ἦταν ἀποκλειστικὰ δική της ἁρμοδιότητα καὶ τὰ παιδιά της θὰ ἔπρεπε νὰ ἀφοσιωθοῦν στὶς σπουδές τους. Τελείωσε τὴ μικρή της διάλεξη μὲ τὸ ἑξῆς:
 
«Κ᾽ ἐσύ, γιὰ νὰ ἔχης κάνει σπουδές, σημαίνει πὼς οἱ δικοί σου σὲ ἀπάλλαξαν ἀπὸ ὅλα ὅσα θὰ σοῦ ἀποσποῦσαν τὴν προσοχή. Τὸ ἴδιο κάνω γιὰ τὰ παιδιά μου.
Εγώ δὲν προορίζω τα παιδιά μου νὰ πᾶνε νὰ μαζεύουν φράουλες μὲ τοὺς Πακιστανούς...».