Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πάσχα Κυρίου Πάσχα…. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πάσχα Κυρίου Πάσχα…. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Ταξίδι στα Ιεροσόλυμα τις ημέρες του Πάσχα. Ευτυχείς όσοι είδαν από κοντά τό Άγιο Φώς και το Μέγα θαύμα πού γίνεται κάθε χρόνο στήν Ορθόδοξη, ζωντανή Θρησκεία μας !




Χριστός Ανέστη αδελφοί !

Πολλές ευχές σε όλους και όλες σας, για κάθε καλό, και γρήγορα να ακούσουμε και το « Ελλάς, ( εκ του μνημονίου ), Ανέστη ! »

Από πολλά χρόνια τώρα, και δεν το κρύβω, είχα και έχω πάντα την επιθυμία για ένα ταξίδι, προσκύνημα θάλεγα καλύτερα, στους Αγίους Τόπους, τις ημέρες του Πάσχα…

Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν έρχονται πάντοτε όπως εμείς οί άνθρωποι τα θέλουμε κι΄ έτσι στο τέλος πάντα ξεμένω…

Παρηγοριέμαι μόνο, βλέποντας κάποιους άλλους να πηγαίνουν σ΄ εκείνα τα άγια μέρη πού περπάτησε ο Θεάνθρωπος Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός φέρνοντας στον κόσμο την Νέα Διαθήκη του Θεού Πατρός προς τον άνθρωπο, και σταυρωνόμενος και ο ίδιος για την εξιλέωση του αρχαίου αμαρτήματος των προπατόρων μας προς τον Δημιουργό τους…

Και ναι μέν μπορεί όλα αυτά να ηχούν κάπως παράξενα σήμερα στις διαβρωμένες ( όπως οι θαλάσσιες ακτές ) ακοές των ανθρώπων, αλλά η Ιστορία και η αξιοπιστία του Αληθινού Θεού δεν εξαρτάται και δεν κρίθηκε ποτέ από το ποσοστό απιστίας πολλών ή λίγων ανθρώπων…

Γι΄ αυτό δίνει και τα θαύματά Του, ακόμη και στην σημερινή εποχή πού όλα σε τραβούν προς την αδιαφορία για τις εντολές του Θεού, ώστε κάπου να ξεστραβωθούμε και να δούμε προς τα πού πέφτει ο Αληθινός Θεός και ο Παράδεισος, και προς τα πού πέφτει η Κόλαση.

Μετά, μυαλό έχουμε, και άς διαλέξουμε…

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

Χριστός Ανέστη αδέλφια, και με πολλές ευχές για την «ανάσταση» κι΄ αυτής της ρημαγμένης, από πολλά και διάφορα, πολιτείας μας…





Από μιά τοιχογραφία.

Ο Θεάνθρωπος Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός στήν πρώτη Του Ανάσταση κατεβασμένος στόν Άδη, καθώς αρπάζει μέ το χέρι του τούς νεκρούς τών περασμένων αιώνων φέρνοντάς τους την σωτηρία...



Πώς βγαίνει τό Άγιο Φώς -- Όσα δέν λένε, καί όσα κρύβουν τά ΜΜΕ...


Τό πρώτο μου Πάσχα...
( από ένα πεζογράφημα τού Γρηγόρη Ξενόπουλου )

" Aγαπητοί μου,

Aυτές τις ημέρες ξαναγυρίζω πάντα στα παιδικά μου χρόνια...

Kαι θυμάμαι τις θαυμάσιες εκείνες γιορτές που χαιρόμουν στην πατρίδα μου, όταν ήμουν μικρό αμέριμνο παιδί κι είχα τους καλούς μου γονείς να με φροντίζουν και να μ’ οδηγούν σε όλα. Φυσικά και στην εκκλησία ή στα «θρησκευτικά μου καθήκοντα»…


Όσο ήταν χειμώνας, η μητέρα μου μ’ έπαιρνε μαζί της στον Άι-Γιάννη ή στη Φανερωμένη, τις γειτονικές μας εκκλησίες, που λειτουργούσαν κάπως αργά –από τις οχτώ η μια, από τις εννιά η άλλη.

Mα όταν έμπαινε η άνοιξη, που μπορούσα να ξυπνώ και να βγαίνω πιο πρωί, ο πατέρας μου μ’ έπαιρνε στην Eπισκοπιανή ή στον Άγιο Xαράλαμπο, εξοχικές εκκλησίτσες αυτές, σ’ ένα ωραίο παραθαλάσσιο προάστιο, που λειτουργούσαν από τις επτά.

Mετά τη λειτουργία, κάναμε κι έναν ωραίο περίπατο στους Kήπους και γυρίζαμε λιγάκι κουρασμένοι μα πολύ ευχαριστημένοι κι οι δυο.
...
++++++++++++


Ω, ήταν τόσο όμορφα! H άνοιξη είχε στολισμένες τις πρασινάδες με μαργαρίτες άσπρες και κίτρινες, με ολοκόκκινες παπαρούνες και μ’ άλλα γαλάζια ή μαβιά αγριολούλουδα. Tι πολύχρωμο το χαλί που απλωνόταν στα χωράφια!

Tο έβλεπα κι από την ανοιχτή πόρτα της εκκλησιάς, καθώς άκουγα τα ψαλσίματα, τις ευχές και τα ευαγγέλια. Tα ευαγγέλια προπάντων μ’ άρεσαν πολύ. Eίναι τόσο ποιητικά αυτά που λένε πριν και μετά το Πάσχα.

Πρώτα των Bαΐων –και συνήθως απ’ αυτή την Kυριακή άρχιζα να πηγαίνω στις εξοχικές εκκλησίτσες– έπειτα της Aνάστασης, έπειτα του Θωμά, των Mυροφόρων, της Σαμαρείτιδος…


O παπα-Λογοθέτης, εφημέριος στον Άι-Xαράλαμπο, πολύ γραμματισμένος τα έλεγε θαυμάσια. Kι όχι ψαλτά με μπάσα και σικόντα, όπως σ’ άλλες εκκλησιές· αλλά διαβαστά, καθαρά, σταράτα, λέξη προς λέξη, και μ’ έκφραση, με τόνο ώστε να καταλαβαίνει το νόημα κι ο αγράμματος.

Kι αλήθεια, στις εκκλησίτσες εκείνες το περισσότερο πήγαιναν απλοί, ταπεινοί άνθρωποι του λαού –ψαράδες, βαρκάρηδες, κηπουροί, μυλωνάδες. Kαι σου ’κανε χαρά να τους βλέπεις ντυμένους κυριακάτικα, ν’ ακούνε με τόση ευλάβεια και με τόση προσοχή τα λόγια του Kυρίου…


Tη Mεγάλη όμως Eβδομάδα και το Πάσχα, όλη όλη μου η «εκκλησία» ήταν, την Kυριακή το πρωί, η Aνάσταση που γινόταν στο ύπαιθρο, και κατόπι η λειτουργία:

Δεύτε λάβετε φως, Xριστός Aνέστη, Eν αρχή ην ο λόγος και καθεξής.

Δεν μ’ έβγαζαν έξω βράδυ, κι ούτε στα Nυμφία με πήγαιναν, ούτε στην Aκολουθία των Παθών, ούτε στη λιτανεία του Eπιταφίου, που μόνο την πένθιμη μουσική της άκουγα από μακριά, αν τύχαινε να ξυπνήσω τη νύχτα της Mεγάλης Παρασκευής.

Έτσι δεν ήξερα καλά τι προηγήθηκε απ’ την Aνάσταση. Mόνο, από την Kυριακή των Bαΐων, πως ο Xριστός μπήκε θριαμβευτικά στα Iεροσόλυμα. Aλλά τι έκαμε κει, τι τον έκαμαν, άκρες μέσες: Kάποιος Mυστικός Δείπνος, κάποιος σταυρικός Θάνατος, κάποια Tαφή σε καινό μνημείο… Tι να ήταν αυτά; Πώς να είχαν γίνει;


Mόλις πού είχα έστω μια ιδέα.

Kι άξαφνα… τα έμαθα όλα! Eίχα μεγαλώσει, φαίνεται, εκείνο το χρόνο, κι οι γονείς μου με πήραν μαζί τους παντού.

Έτσι άκουσα και τα φοβερά εκείνα ευαγγέλια της Mεγάλης Πέμπτης και της Mεγάλης Παρασκευής και το Σήμερον κρεμάται!… Eίδα και το Xριστό με το αγκαθένιο του στεφάνι στο μαύρο σταυρό, ένα μεγάλο Xριστό σαν αληθινό…

Έπειτα τον είδα και νεκρό, ξαπλωμένο στο χρυσό Eπιτάφιο (κι ο Xριστός του Eπιταφίου στη Zάκυνθο δεν είναι κεντημένος σε πανί, είναι ζωγραφισμένος σε ξύλο, σαν εικόνα περικομμένη, όπως κι ο Eσταυρωμένος).

Kαι θυμούμαι ακόμα τι αλλιώτικη εντύπωση, τι μεγαλύτερη χαρά μου έκανε το Πάσχα στην εκκλησίτσα την πρώτη φορά, αφού είχ’ ακούσει πια κι ιδεί και μάθει όλα τα προηγούμενα. Mπορώ να πω πως αυτό ήταν το πρώτο μου Πάσχα...


Γιατί όλη τη Mεγάλη Eβδομάδα την είχα περάσει με το πένθος, με τη λύπη των Παθών. Eίχα παρακολουθήσει το Xριστό στο μαρτύριό του, στην αγωνία του, στο θάνατό του· είχ’ ακούσει και τη Διαθήκη του, είχα παρακαθίσει και στο Mυστικό Δείπνο, είχ’ ακολουθήσει και την εκφορά του, κλαίγοντας μαζί με τη Θλιμμένη Mητέρα, που κι αυτή ακολουθούσε ζωγραφιστή σε μια μεγάλη εικόνα σαν αληθινή: ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον

Γι’ αυτό το Xριστός Aνέστη μου έκαμε ύστερα τόση χαρά, τόση αγαλλίαση· γι’ αυτό μου φάνηκε σα μιαν υπέρτατη ικανοποίηση, σα μια νίκη, σαν ένας θρίαμβος. Eκείνος που φόρεσε για εμπαιγμό ψεύτικη πορφύρα. Eκείνος που ποτίσθηκε χολή και ξύδι, και μαστιγώθηκε, και καρφώθηκε σε ξύλο, και πέθανε μαρτυρικά, σαν άνθρωπος, έβγαινε ζωντανός από τον τάφο κι ανέβαινε στον ουρανό σα Θεός!


Έτσι έπρεπε να είναι. Για να μου δώσει τόση χαρά η Aνάσταση, έπρεπε να προηγηθεί το Πάθος· για να μου κάμει τόση εντύπωση το Πάσχα, έπρεπε να γνωρίσω τη Mεγάλη Eβδομάδα.

Mαθαίνοντας όσα έμαθα εκείνο το χρόνο, μάθαινα τη ζωή, που ώς τότε ήμουν πολύ μικρός για να την ξέρω, αφού οι γονείς που με φρόντιζαν και μ’ οδηγούσαν, δεν με πήγαιναν παρά στις χαρούμενες κυριακάτικες λειτουργίες και με προφύλαγαν απ’ τα λυπητερά, που δεν ήταν ακόμα για μένα.

Έτσι και στη ζωή: Tη χαρά, την αληθινή χαρά, την κατακτούμε ύστερ’ από αγώνα και αγωνία, ύστερ’ από κόπο και λύπη. Πριν από κάθε μας Πάσχα, πρέπει να περάσουμε μια Mεγάλη Eβδομάδα....


Ω, αυτό το ξέρετε και σεις απο τώρα. Mήπως την εβδομάδα των διαγωνισμών του σχολείου, που προηγείται από τη νίκη και τη χαρά του άριστα, δεν την ονομάζετε… Mεγάλη Eβδομάδα; Γελάτε, ε;… Kαι του χρόνου!


Σας ασπάζομαι
ΦAIΔΩN
snhell.gr


======================


Και τώρα, τι θα γίνουμε χωρίς γιορτές, καί χωρίς αρνιά;

Ευτράπελα και μη ενός στρατιωτικού πασχαλινού εθίμου, που θυσιάζεται στον βωμό της λιτότητας...


Ηταν Κυριακή του Πάσχα, και νωρίς το πρωί καί μετά κουστωδίας, ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Χρ. Σαρτζετάκης, ξεκίνησε για το Μεγάλο Πεύκο.

Με τις κάμερες να γράφουν, με τα αγήματα σε παράταξη και τους οιωνούς άριστους, ο πρόεδρος πήρε το –γυαλισμένο πιο καλά κι απ’ τις μπότες των φαντάρων– αυγό από το καλαθάκι και κατευθύνθηκε προς τον δίμετρο λοχία, που κρατούσε το δικό του αυγό με ευλάβεια, σαν μικροσκοπικό Μ1.

Το χέρι του προέδρου πήρε φόρα, το προεδρικό αυγό όρμησε σε εκείνο του λοχία... και ξαφνικά, ένα μικρό νεφέλωμα από κρόκο, τσόφλι και ασπράδι εκτοξεύτηκε πάνω στο ανοιξιάτικο σακάκι του Προέδρου!

Το «Χριστός Ανέστη» από τα προεδρικά χείλη δεν ακούστηκε ποτέ εκείνο το Πάσχα. Υποκαταστάθηκε απ’ αυτό που σιγομουρμούρισαν, χαχανίζοντας, τα φαντάρια στη γαλαρία: «...προφανώς, του προέδρου ήταν μελάτο»!


Πάντως, από εφέτος οι πασχαλινές γιορτές του στρατού, με τα αρνιά να ψήνονται στη σειρά, καταργούνται για λόγους λιτότητας. Οσο για το ποιος θα τις νοσταλγήσει… Το μόνο βέβαιο είναι πως το σουρεαλιστικό αυτό έθιμο με το πλούσιο παρελθόν έχει προλάβει να βασανίσει στρατιές ολόκληρες φαντάρων, ναυτών και αεροπόρων.


Η κατάργησή του, άλλωστε, δεν είναι καινούργια ιδέα: ήδη απ’ το 2007 αποφασίστηκε πως μόνο ένα στρατόπεδο ανά σχηματισμό θα στήνει γιορτή, και στην Αττική μόνο ένας κλάδος κάθε χρόνο θα ψήνει αρνιά και θα δέχεται πασχαλινούς βουλευτές. Την αρχή ανέλαβε να την κάνει το Ναυτικό, καθότι οι ναύτες μας θεωρούνται εξπέρ των δεξιώσεων, με… μεταπτυχιακό από τη σχολή Ναυτικών Δοκίμων του Πειραιά.

Κι έτσι το 2007, ενώ οι φαντάροι και οι αξιωματικοί πανηγύριζαν που πρώτη φορά στο «Χριστός Ανέστη» θα φιλούσαν τις γυναίκες τους και όχι το ξυρισμένο μουστάκι της παλιοσειράς δίπλα, οι ναύτες ήδη ξάσπριζαν τοίχους και πεζούλια.

Διότι στο στρατόπεδο, την πασχαλινή περίοδο, ισχύει το γνωστό «ό,τι δεν κινείται το βάφεις, κι ό,τι κινείται το χαιρετάς».


Ατυχώς για τους στρατευμένους, την Κυριακή του Πάσχα δεν υπάρχει πολιτικός που να μην κινείται στην ακτίνα βολής τους – πέρυσι, που ο κλήρος έπεσε στην Αεροπορία, οι ιπτάμενοι έγιναν… τούρμπο για να ψήσουν αρνί πρωθυπουργικό, να το απολαύσει ο Κ. Καραμανλής στη Δεκέλεια, ενώ στο Τατόι τσούγκριζαν αυγά και δηλώσεις η Αλέκα Παπαρήγα με τον Γ. Καρατζαφέρη.

Αλλά τίποτε δεν συγκρίνεται με αυτά που τράβηξαν μια χρονιά πριν οι φαντάροι του Κέντρου Εκπαίδευσης Τεθωρακισμένων, για να κάνει Πάσχα στρατιωτικού τύπου ο τότε υπουργός Εθνικής Αμυνας, Β. Μεϊμαράκης. Βλέπετε, το πεζικό δεν έχει και μεγάλη εξοικείωση με τις δεξιώσεις. Κι έτσι, η προετοιμασία για την Κυριακή του Πάσχα στον Αυλώνα ξεκίνησε… έναν μήνα πριν, απ’ την επομένη της 25ης Μαρτίου!


Οι φαντάροι που συμμετείχαν ακόμη το θυμούνται, και όχι με νοσταλγία. Δεν ήταν μόνο οι ατελείωτες αγγαρείες – το γόπινγκ, το τσάπινγκ, το βάψιμο σε τοίχους και πεζούλια. Ηταν που, όταν έφθασαν στο θέμα «μενού», το όλο σχέδιο προσέκρουσε σε οικονομικό τείχος.

Διότι τα έξοδα υπολογίζονταν να φθάσουν στις 45.000 ευρώ(!), αλλά οι τράπεζες είχαν απεργία και ο στρατός δεν μπορούσε να εκταμιεύσει το ποσό.

Προς στιγμήν, η πασχαλινή παρτίδα πήγε να σωθεί με τη δοκιμασμένη μέθοδο του κέτερινγκ που είχε φέρει το ναυτικό την προηγούμενη χρονιά. Πλην όμως, και αυτό το φιλόδοξο σχέδιο προσέκρουσε στο τείχος της γραφειοκρατίας: σύντομα διαπιστώθηκε πως δεν προβλέπεται τέτοια διαδικασία για το στρατό!


Αλλά μια και το Πάσχα δεν γινόταν να αναβληθεί για γραφειοκρατικούς λόγους, τελικά αγοράστηκαν 112 αρνιά και κανένα μοτεράκι, προς μεγάλη δυστυχία των φαντάρων:

σαν να μην έφθανε που είχαν ξυπνήσει απ’ τις 4 το πρωί για να ετοιμάσουν το πανηγύρι, έπρεπε να στριφογυρνούν επί ώρες τη σούβλα κάτω από τον ήλιο.


Και βεβαίως, το μικρό πασχαλινό τους δράμα δεν τελείωσε με την αποχώρηση των βουλευτών, υπουργών κ.λπ. Διότι, όπως μπορεί να σας βεβαιώσει κάθε φαντάρος που πέρασε Πάσχα στη μονάδα του, το χειρότερο ξημερώνει την επόμενη μέρα: τη Δευτέρα, που πρέπει να καθαριστεί το πασχαλινό χάος που αφήνουν πίσω τους οι επίσημοι…


«Εδώ είναι Καλπάκι...»


Οι παλιοί στο στρατιωτικό ρεπορτάζ το θυμούνται ακόμα.

Το 1981, ο Ανδρέας Παπανδρέου ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έζησε την απόλυτη συντριβή: στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου που πήγε την Κυριακή του Πάσχα, τον ακολουθούσε ένα καλάθι με αυγά, του οποίου το περιεχόμενο άδειαζε πιο γρήγορα από κάθε άλλη φορά.

Βλέπετε, εκείνο το παράξενο Πάσχα ο Α. Παπανδρέου πήγαινε από ήττα σε ήττα: δεν μπόρεσε να σπάσει ούτε ένα αυγό φαντάρου!

Κι όταν πια στο καλάθι έμεινε μόνο η χαρτοπετσέτα, ο Α. Παπανδρέου το πήρε απόφαση: «Είναι καλά εκπαιδευμένοι εδώ!» είπε στις κάμερες, και έκανε μεταβολή για να δοκιμάσει την τύχη του στη μάχη με το αρνί…

Κάτι παρεμφερές έπαθε πέρυσι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο κ. Κάρολος Παπούλιας. Το τσόφλι είχε ανοίξει σαν κρατήρας, ο κρόκος σαν τη λάβα έτρεχε απ’ το διαλυμένο ασπράδι, και ο πρόεδρος κοιτούσε με προφανή έκπληξη αυτό που δευτερόλεπτα πριν ήταν το αυγό του.

Ο φαντάρος απέναντί του, πάλι, μπορεί να κρατούσε το αυγό του άθικτο, αλλά είχε λουφάξει, μάλλον γιατί πίσω απ’ την πλάτη του Προέδρου ο διοικητής τού έριχνε δηλητηριώδεις ματιές.

«Εδώ είναι Καλπάκι, δεν είναι παίξε-γέλασε!», έκανε ο Πρόεδρος κοιτώντας μια τον φαντάρο και μια ό,τι απέμεινε απ’ το μισοβρασμένο αυγό που του έδωσαν.

Και ύστερα, χαμογέλασε πλατιά – και ο φαντάρος μπόρεσε να αναπνεύσει ξανά…


Κathimerini.gr


Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Η Μεγάλη Εβδομάδα και η ανθρώπινη ενοχή πού τις μέρες αυτές ξυπνάει και ζητάει εξιλέωση…


















Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, δέσμιος τών ανθρώπων πού εκ τού μηδενός ο ίδιος Δημιούργησε !


Ασύληπτη στό ανθρώπινο μυαλό η αγάπη τού Θεού γιά τον άνθρωπο...

Τις μέρες αυτές, μέσα στο υπάρχον κλίμα θρησκευτικής κατάνυξης πού υπάρχει ακόμη στον λαό μας, τόσο από τις καθημερινές ιερές ακολουθίες, όσο και από την πατροπαράδοτη νηστεία πού πολλοί τηρούν, αναπτύσεται ενδόμυχα και μυστικά ένα αίσθημα ενοχής πού όμως μέχρι τώρα κοιμότανε…

Μέσα στὰ βάθη τῆς ψυχῆς ὅλων λοιπόν, ὑπάρχει μιὰ ἀγωνία, ἕνας σκορπιὸς θά λέγαμε, ποὺ κεντάει βαθειά τήν συνείδησι…


Ποιός είναι όμως αυτός, ο σκορπιός;

++++++++++++++++++++



Είναι η ἐνοχή, πού τίς μέρες αυτές φανερώνεται περισότερο...

Ὅλοι μας, λίγο ή πολύ αἰσθανόμεθα μέσα μας κάποια ἐνοχή.

Ἐνοχὴ γιὰ τ’ ἁμαρτήματα ποὺ κάναμε μικρὰ παιδιά, για τά αμαρτήματα ποὺ κάναμε ὡς νέοι, για τ’ ἁμαρτήματα ποὺ κάνουμε πιά ώς μεγάλοι μέσα στὴν οἰκογένεια...

Αλλά εκτὸς τῆς ἐνοχῆς, πού διαλύεται καί σβήνεται μέσα από τό μυστήριο μιάς ειλικρινούς εξομολόγησης, ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται καὶ κάτι ἄλλο…


Αισθάνεται τὴν δίψα τῆς λυτρώσεως, τὴν ἀνάγκη νὰ σπάσῃ τὰ δεσμά του, και νὰ πετάξῃ ψηλὰ στοὺς οὐρανούς, και νὰ εἰσέλθει στὸ βασίλειο τοῦ Θεοῦ…















Ώρες της Μεγάλης Εβδομάδος...


ΔΟΞΑ τω Θεώ φθάσαμε στην Άγια και Μεγάλη Εβδομάδα.

Τό αίσθανόμαστε άραγε;

Γιατί όμως ή εβδομάδα αύτη ονομάζεται Μεγάλη;


168 ώρες έχει κάθε εβδομάδα του έτους, 168 ώρες έχει και ή εβδομάδα αύτή. Γιατί τότε την ονομάζουμε Μεγάλη;

Για νά τό καταλάβουμε, άς σκεφτούμε τά έξης:


Ό χρόνος, αδελφοί μου, αύτός καθεαυτόν δέν έχει αξία. Άν π.χ. κάποιος βρεθή μέσα στη Σαχάρα, και 1.000 άν ζούσε εκεί, δέν θά είχε τίποτα αξιόλογο νά θυμηθή. Ό χρόνος μοιάζει μ' ένα λευκό άγραφο χαρτί, πού αποκτά αξία όταν γράψης κάτι σ' αύτό, όταν γεμίση μέ κείμενο. Έτσι και ό χρόνος αποκτά αξία άπό τά γεγονότα πού θά γίνουν στό διάστημά του...


Πάρτε γιά παράδειγμα έναν άνθρωπο άνω των 60 ετών, πού έχει δεί πολλά στη ζωή του.

Άν τόν ρωτήσετε, ποιές είναι οι σπουδαιότερες ώρες της ζωής του, τί θά πη; Κάθε θνητός, και ό πιό άσημος, έχει ώρισμένες στιγμές πού γι' αύτόν άποτελουν σταθμούς...

Τέτοιοι σταθμοί είναι ή ώρα της γεννήσεως του, τά γενέθλια, ή ώρα του γάμου του, όταν γεννήθηκε τό πρώτο του παιδί, ή «χαρά ότι έγεννήθη άνθρωπος εις τόν κόσμον»(Ίω. 16,21), ή ώρα πού πήρε τό δίπλωμά του, κ.λ.π.

Άν κάποιος άκολουθήση τό πρόγραμμα τών έπικουρείων, τό «Φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γάρ άποθνήσκομεν» (Ήσ. 22,13. ΑΚορ. 15,32), και έκατό χρόνια νά ζήση, τίποτα δέν θά είναι αξιόλογο.

Στά μέρη της Δωρίδος κυρίως αλλά καί σε άλλα μέρη, είχα ακούσει ότι στις γιορτές τους εύχονται ό ένας στόν άλλο «κορακοζώητος», νά έχη δηλαδη τά χρόνια του κόρακα πού ζη διακόσα τόσα χρόνια. Τί τό όφελος όμως;

Ό κόρακας, τό μόνο πού κάνει είναι νά φωνάζη κρά, κρά, καί τίποτα περισσότερο...

Ένώ τό άηδόνι, μπορεί νά ζη δυό -τρία χρόνια μόνο, άλλά γεμίζει τό δάσος μέ τη μελωδία του. Προτιμότερο νά εΐσαι άηδονάκι και νά γεμίζης τη ζωή μέ ώραία άσματα, παρά κοράκι και νά βγάζης μόνο άγριες κραυγές. Και σήμερα δυστυχώς οί πιό πολλοί έγιναν κόρακες του κατακλυσμού του Νώε...


Όπως όμως τά άτομα έχουν ώρες σημαντικές, έτσι έχουν τέτοιες ώρες και οί οίκογένειες. Και όπως έχουν οί οίκογένειες, έτσι έχουν και τά έθνη, και οί κοινωνίες, ώρες σημαντικές...

Έάν μέ ρωτήσετε λ.χ. γιά τό μικρό μας έθνος, ποιά είναι ή σπουδαιότερη ώρα της νεωτέρας ιστορίας του, θά σάς άπαντήσω, ότι αύτη άσφαλώς εΐνε ή 25η Μαρτίου 1821, όταν ό Ρήγας Φεραίος είπε «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».

Αξία, επαναλαμβάνω, ό χρόνος άποκτά άπό τό περιεχόμενό του, άπό τά γεγονότα πού γεμίζουν τις στιγμές του. Τά γεγονότα δίνουν άξία στό χρόνο. Και όπως ό κάθε άνθρωπος και τό κάθε έθνος έχουν τις σπουδαίες ώρες τους, τις όποίες εορτάζουν, έτσι και ώς σύνολο ή ανθρωπότης έχει στην ιστορία της σπουδαίες ώρες, ώρες πού τις σημάδεψαν μεγάλα και άνεπανάληπτα γεγονότα...

Άν τώρα μέ ρωτούσατε ποιές είναι αύτές οί ώρες, έγώ τουλάχιστον θά έλεγα, ότι είναι οί ώρες της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος. Δέν είδε ό κόσμος μεγαλύτερα γεγονότα άπό αύτά πού συνέβησαν κατά την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα...


Στά βιβλία της Εκκλησίας υπάρχουν άκολουθίες πού λέγονται "ώραι ".

Έμείς έδώ τώρα, άς δουμε ποιές είναι οί σπουδαιότερες ώρες, οι σταθμοί δηλαδή, της Μεγάλης Εβδομάδος.


• Ώρα σπουδαία εΐνε ή ώρα του νιπτήρος της Μεγάλης Πέμπτης.

Ένας Θεός, ό Κύριός μας και Κύριος τών άγγέλων, ό βασιλεύς ουρανού και γης, ταπεινώθηκε τόσο, ώστε πήρε μιά λεκάνη, φόρεσε «λέντιον», ποδιά (Ίω. 13,4-5), έγινε ύπηρέτης - γκαρσόνι, και έπλυνε τά πόδια τών μαθητών του!

Σήμερα κανείς δέν δέχεται νά σκύψη μπροστά στόν άλλο, τό άποκλείουμε όλοι κάτι τέτοιο.

Ακούς και φωνάζει ό νέος «Μη μέ καταπιέζετε!»,

φωνάζει ή γυναίκα «Τί, δούλα θα γίνω εγώ του άντρα;»,

φωνάζει κι ό άντρας «Έγώ θά κάνω τό κέφι μου».

Νά μας υπηρετούν θέλουμε όλοι, νά υπηρετούμε δεν θέλουμε...

Ό Χριστός όμως, με τό νά πλύνη τά πόδια των μαθητών, μάς υποδεικνύει «όδόν άρίστην τήν ταπείνωσιν»(άπόλ.δρθρ.Μ.Πέμπ.). Και στά Ιεροσόλυμα ό Πατριάρχης γονατίζει ακόμη καί σήμερα και πλένει τά πόδια δώδεκα συνεπισκόπων του, πού εικονίζουν τους δώδεκα αποστόλους...


• Σπουδαία λοιπόν η ώρα ή ώρα του νιπτήρος.

Άλλη, ακόμα σπουδαιότερη, είναι ή ώρα του Μυστικού Δείπνου.

Ό Χριστός πήρε στά άχραντα χέρια του ψωμί, άπό αυτό πού τρώμε κάθε μέρα και δεν τό εκτιμούμε, και κρασί πού βγαίνει άπό σταφύλια, τά ευλόγησε, και τότε έγινε τό μέγα θαύμα- τό ψωμί έγινε σώμα Του και τό κρασί έγινε αίμα Του.

Πώς;

Μή μέ ρωτάς εμένα, γιατί εγώ δέν μπορώ νά σου απαντήσω...

Μπορώ μόνο νά σου πώ, ρώτησε τους επιστήμονες, τί ήταν προηγουμένως τό διαμάντι;

Θά σου πουν, ότι πριν πολλά χρόνια μέσ' στά σπλάχνα της γης τό σημερινό διαμάντι τότε ήταν κάρβουνο, κοινό κάρβουνο. Πώς έγινε διαμάντι, τί επεξεργασία υπέστη, εΐναι ένα μυστήριο. ..

Εξήγησε μου λοιπόν πώς τό κάρβουνο έγινε διαμάντι, και μετά νά ζητήσειςς νά σου εξηγήσω πώς τό ψωμί και τό κρασί έγιναν σώμα και αίμα Χριστού.

Οί αγράμματες γιαγιάδες μας έλεγαν όταν ήμασταν μικροί:

—Σήμερα, παιδί μου, Μεγάλη Πέμπτη, θά πάς στήν εκκλησιά νά πάρης τό διαμαντάκι, διαμάντι θά σου δώση ό παπάς...

— Ποιό είναι τό διαμάντι, γιαγιά;
—Ή Θεία κοινωνία παιδί μου!...

Υπάρχουν σήμερα τέτοιες γιαγιάδες; Λείπουν δυστυχώς, κι΄ αυτό έχει συνέπειες στήν ανατροφή τών παιδιών, και οί πρώτοι πού τις εισπράττουν μέ τόκο και επιτόκιο είναι οί ίδιοι οί γονείς.


• Σπουδαία ή ώρα του νιπτήρος, σπουδαία ή ώρα τού Μυστικού δείπνου• άλλη ώρα σπουδαία είναι όταν ό Χριστός απηύθυνε τήν τελευταία ομιλία του.

Όσοι έχουμε πατέρα και μάνα πού έχουν πεθάνει, θυμούμεθα τώρα τά τελευταία λόγια τους και δακρύζουμε. Και αν δακρύζουμε γιά τά τελευταία λόγια τών γονέων μας, πόσο περισσότερο πρέπει νά συγκινούμεθα γιά τά τελευταία λόγια τού Χριστού!

Που εΐναι τά λόγια αυτά; Εΐνε στά κεφάλαια 14ο, 15ο και 16ο τού κατά Ίωάννην Ευαγγελίου, και στο 17ο κεφάλαιο εΐνε ή Αρχιερατική του προσευχή. Αυτά τά τέσσερα κεφάλαια είναι ανεκτίμητου αξίας.

Ένας ασκητής τού Αγίου Όρους εΐχε τή συνήθεια νά μήν κοιμάται τό βράδυ, άν δέν τά διάβαση, και τά μάτια του γέμιζαν δάκρυα. Ή τελευταία αυτή ομιλία τού Χριστού αρχίζει:

«Μή ταρασσέσθω υμών ή καρδία- πιστεύετε εις τον Θεόν, και εις έμέ πιστεύετε... » (Ιωάν.14,1).

Τί παρήγορα λόγια!

Αυτά επανέλαβε και στη Σμύρνη τό 1922 ό ηρωικός ιεράρχης Χρυσόστομος πριν βάψη μέ τό αίμα του τά καλντερίμια, και πρόσθεσε- «Θ' ανατείλουν καλύτερες ημέρες γιά τό έθνος μας».

Αυτή εΐνε ή άρχή της τελευταίας ομιλίας τού Χριστού, πού θά παρηγορή πάντα τις ψυχές. Και τό τέλος είναι:

«Έν τω κόσμω θλιψιν έξετε-άλλα θαρσείτε, έγώ νενίκηκα τον κόσμον» (έ.ά. 16,33).

Θά υποφέρετε πολλά στον κόσμο, λέει• άλλά έχετε θάρρος, έγώ τό νίκησα τον κόσμο. Στο τέλος της Παγκοσμίου ιστορίας ένας θά εΐνε ό νικητής, κανείς άλλος, ό Χριστός.


• Ή επόμενη συγκλονιστική ώρα ποιά είναι;

Είναι όταν ό Κύριος μας κατευθύνεται τή νύχτα στον κήπο της Γεθσημανή, και εκεί γονατίζει και κάνει εναγώνιο προσευχή.
Εΐνε τόσο μεγάλη ή αγωνία του, ώστε ό ιδρώτας πέφτει άπό τό πρόσωπο του κάτω στη γη «ωσεί θρόμβοι αίματος». Παρακαλεί και λέει• «Πάτερ, εί βούλει παρενεγκείν τούτο τό ποτήριον άπ' εμού- πλην μή τό θέλημα μου, άλλά τό σον γινέσθω»(Λουκ. 22,44,42). Υπόδειγμα αιώνιο γιά μάς.


• Αλλά ποιά ώρα της εβδομάδος αυτής δέν εΐνε σημαντική;

Δραματικές ώρες είναι όταν συνελήφθη και ώδηγήθη εμπρός στο συνέδριο τού Άννα και τού Καϊάφα• όταν έν συνεχεία τό πρωί και πριν καλά - καλά άνατείλη ακόμα ό ήλιος της Μεγάλης Παρασκευής, δεμένος ώδηγήθη στο πραιτώριο τού Πιλάτου και άκουσε εκεί άπό τον όχλο τό «Aρov- άρον, σταύρωσαν αυτόν»(Ίω. 19,15)• όταν.... Ώρες μοναδικές γιά τή ζωή όλου τού κόσμου.


• Αλλά ή κορυφαία, αδελφοί μου, ώρα ποιά εΐνε; 'Άν τό αισθανώμεθα, είμαστε Χριστιανοί-διαφορετικά, όλα τά άλλα δέν ωφελούν. Ποιά εΐνε ή κορυφαία ώρα ολοκλήρου της άνθρωπότητος;

Είναι ή ώρα που ό Χριστός, μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης, ύπεργήϊνος πλέον, εκεί επάνω στο σταυρό, έχυσε τό τίμιο του αίμα. "Ω τό αίμα τού Χριστού!

Κάθε σταλαγματιά —τί λέω;—, κάθε ηλεκτρόνιο τού Παναγίου αίματος του εΐνε Ιορδάνης ποταμός και ωκεανός, μέσα στον όποιο πλένονται οί αμαρτίες όλου τού κόσμου. «Τό αίμα Ιησού Χριστού τού υιού (τού Θεού) καθαρίζει ημάς άπό πάσης άμαρτίας» (Α’ Ίω.1,7). ]

'Άν μπορούσε ό άνθρωπος νά σωθή χωρίς τή θυσία αυτή, δέν θά ερχόταν ό Χριστός στον κόσμο. Αυτόν τον τρόπο έπενόησε ή αγάπη Του και δι' αυτού σωζόμεθα, διά τού σταυρού και της Αναστάσεως τού Ιησού Χριστού.


+ επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

( Α' μέρος απομαγνητοφωνημένης ομιλίας, που έγινε στόν ί. ν. Αγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τήν 8-4-1985 βράδυ μέ αλλο τίτλο. Καταγραφή, διαίρεσι, σύντμησι 29-3-2010 )

+++++++++++======


Μια ξεχωριστή περίπτωση: ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΜΕ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ…










————


Τον Σεπτέμβριο κάποιου έτους στο Ογκολογικό τμήμα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου επικρατεί μεγάλη αναστάτωση...

Ό μικρός Δημητράκης ζητούσε επειγόντως τον Ιερέα του Νοσοκομείου. Ήθελε οπωσδήποτε να κοινωνήσει. Ήταν 13 ετών. Ενάμιση περίπου χρόνο βρισκόταν στην συγκεκριμένη κλινική.

Ένας μικρός πονοκέφαλος τον οδήγησε εκεί. Οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο του εγκεφάλου.

Ή καταγωγή του ήταν από το Φίερι της Αλβανίας. Οι γονείς του αβάπτιστοι. Έμεναν αρκετά χρόνια στην Πάτρα. Αυτός όμως, λίγο μετά την είσοδο του στο Νοσοκομείο, θέλησε να βαπτιστεί.

Άκουγε για τον Χριστό και ήθελε να γίνει παιδί Του. Βαπτίστηκε «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», κατόπιν κατηχήσεως βέβαια.


Όλοι τον αγαπούσαν πολύ στην κλινική. Ό καρκίνος προχωρήσει αρκετά και ήδη του είχε στερήσει την όραση. Δεν έβλεπε καθόλου, τίποτε και κανέναν. Άκουγε όμως με μεγάλη και θαυμαστή υπομονή. Δεν παραπονιόταν.

Έλεγε ότι ο Θεός τον αγαπά πολύ. Προσευχόταν και παρακαλούσε και τους γονείς του να κάνουν το ‘ίδιο.

Όσοι τον επισκέπτονταν καταλάβαιναν να υπάρχει κάτι διαφορετικό σ’ αυτό το παιδί.

Μιλούσε συνέχεια για τον Θεό. Ήταν πάντα ευγενικό και χαρούμενο. Το πρόσωπό του έλαμπε. Ήθελε να κοινωνάει συχνά των Τιμίων Δώρων. Όταν κάποιες φορές ή μητέρα του ήταν σε κάποιον άλλο χώρο της κλινικής, φώναζε:

«Μητέρα, έλα γρήγορα. Φτάνει ο παππούλης με τον Χριστό. Ανεβαίνει τα σκαλιά. Έλα να με ετοιμάσεις». και έτσι γινόταν.

Ό ιερέας ερχόταν και εύρισκε τον Δημητράκη καθισμένο στο κρεβάτι του, με ανοιχτό το στόμα κάνοντας με ευλάβεια το σταυρό του.


Ενώ δεν γνώριζε την ακριβή ώρα της προσελεύσεως του ιερέως με τα Τίμια Δώρα, με διορατικό χάρισμα τον έβλεπε να έρχεται, μολονότι παρεμβάλλονταν δυο κλειστές πόρτες πού χώριζαν το δωμάτιο του από τον διάδρομο πού ερχόταν ο ιερέας.

Αυτό το βεβαιώνει και ή ευλαβής κυρία Μαρία Γαλιατσάτου ( πού υπηρετεί καί σήμερα στήν Εκκλησία τού Νοσοκομείου "Παναγία η Βοήθεια ), ή οποία εθελοντικώς φρόντιζε το παιδί αυτό.

«Κυρία Μαρία, θέλω κάτι να σας πω», της είπε μία μέρα. «Όταν έρχεται ο παππούλης με τον Χριστό, τον βλέπω στις σκάλες πού ανεβαίνει και δίπλα του υπάρχουν δυο ψηλοί, όμορφοι άνθρωποι με ολόασπρη στολή πού γέρνουν προς το Άγιο Ποτήριο και με ανοιχτά τα χέρια τους το προστατεύουν».


Κάποτε τον ρώτησε ο γιατρός: «Τι κάνεις Δημητράκη, πώς πάμε;». Του απάντησε:

«Κύριε γιατρέ, μπορώ να σας πω κάτι από κοντά; Εγώ καλά είμαι.

Εσείς μη στεναχωριέστε πού έφυγε ή γυναίκα σας. Ό Θεός θα είναι μαζί σας, γιατί είσθε καλός άνθρωπος».

Ό γιατρός έμεινε λίγο ακίνητος.
Κανείς δεν ήξερε το θλιβερό γεγονός πού είχε συμβεί την προηγούμενη μέρα στο σπίτι του ότι δηλαδή τον εγκατέλειψε και πήρε άλλον άνδρα...


«Αυτό είναι παιδί του Θεού», έλεγαν όσοι το γνώριζαν. Την τελευταία φορά πού κοινώνησε δεν μπορούσε πλέον να σταθεί καθιστός στο κρεβάτι, αλλά υποδέχθηκε με χαρά και λαχτάρα τον Χριστό ξαπλωμένος.

«Ευχαριστώ πολύ», ψέλλισε και μετά έκοιμήθη.


Ό ιερέας, όταν την άλλη μέρα πήγε στο νεκροτομείο να διαβάσει στον Δημητράκη το τρισάγιο, είπε:

«Τέτοιο λείψανο πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω. Το πρόσωπο του είναι χαμογελαστό, λάμπει και έχει το χρώμα του κεχριμπαριού». Οι γονείς του αγάπησαν τον Χριστό πολύ και θέλουν και αυτοί να βαπτιστούν.


Από το βιβλίο: "Ασκητές μέσα στον κόσμο"