Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ορθόδοξη Παράδοση.... Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ορθόδοξη Παράδοση.... Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Γερόντισα Μελάνη, μία Πατρινή ηγουμένη στην έρημο της Αμερικανικής Αριζόνας…







Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης.

Έφτιαξε 20 Ορθόδοξα Μοναστήρια στόν Νέο Κόσμο και έφερε την Ορθόδοξη ζωή στην Αμερικανική κοινωνία…


Ηγουμένη σ΄ένα από αυτά είναι καί μία Πατρινή, πρώην καθηγήτρια μουσικής!

Τό παρακάτω κείμενο τό βρήκαμε στό διαδίκτυο, καί αφορά θά λέγαμε κοινωνικά - πολιτισμικά καί βεβαίως Χριστιανικά καί την Πάτρα μας...

Ένας Κρητικός λοιπόν ταξίδεψε σέ κάποια Ορθόδοξα μοναστήρια τής Αμερικής, καί θεώρησε καλό νά μας μεταφέρει τίς εντυπώσεις του...

-------------------------------

Σημειώσεις από μια επίσκεψη:


«Τούτο το καλοκαίρι» γράφει ο Νίκος Τσαπάκης «είχα την ευκαιρία και τη χαρά, λόγω του ότι ο γιος μου Ιωάννης πήρε τον τίτλο του Διδάκτορα Πολιτικού Μηχανικού από το Πανεπιστήμιο του Άκρον του Οχάιο των Η.Π.Α., να επισκεφθώ μαζί με τη σύζυγό μου τις Η.Π.Α. και τον ΚΑΝΑΔΑ από 18/6/09 μέχρι τις 18/8/09.


Παράλληλα όμως , όπως πολύ επιθυμούσα, επισκέφθηκα ως προσκυνητής μερικά Ελληνικά Ορθόδοξα μοναστήρια , τα οποία ίδρυσε ο ιερομόναχος Γέροντας π. ΕΦΡΑΙΜ , 83 ετών σήμερα, πρώην Ηγούμενος της Ι.Μ. Φιλοθέου του Αγίου Όρους…


++++++++++++++++++++++



Πρώτα λοιπόν επισκέφθηκα το μοναστήρι του Αγ. Αντωνίου το οποίο και ίδρυσε πρώτο στην Αριζόνα περιοχή Φλόρανς, ανάμεσα στην πόλη Φοίνιξ και Τούσον, στην έρημο μέσα, όπου και διαμένει ο πολύ σεβαστός και αγαπητός σε όλο τον κόσμο Γέροντας Εφραίμ.

Σαν προσκυνητής επισκέπτης, έμεινα κατάπληκτος θαυμάζοντας και καμαρώνοντας τα Θεάρεστα έργα του , αλλά προπαντός την βαθειά πνευματική τους ζωή και τα αναρίθμητα θαύματα που συνεχώς επι- τελούνται.

Το χαμογελαστό πάντα πρόσωπο του, η παιδική του αγνότητα, τα λαμπερά του μάτια, λάμπουν και ακτινοβολούν αγάπη, άπειρη καλοσύνη και αγιότητα!


Η καλή του φήμη έχει διαδοθεί και απλωθεί σε όλη την Αμερική και στον Καναδά και όλος ο κόσμος τρέχει σ’αυτόν για να εξομολογηθεί, να τον συμβουλευτεί και να του καταθέσει τα προβλήματά του, για να του δώσει λύσεις!

Είναι ένας άλλος Παϊσιος και Πορφύριος!


+++++++++++++++++















Το μοναστήρι αυτό του Αγ. Αντωνίου και Αγ. Νεκταρίου ευρίσκεται μέσα στην έρημο της Αριζόνας , με θερμοκρασίες που φθάνουν τους 40-45 βαθμούς Kελσίου το καλοκαίρι,
όπου επιβιώνουν μόνο κάκτοι διαφόρων ειδών, οι οποίοι είναι διατηρητέοι και προστατεύονται από την πολιτεία σαν εθνικό δένδρο. Μερικοί μάλιστα είναι εχθρικοί, προς τον άνθρωπο, διότι μόλις τους πλησιάσει κάποιος του πετούν τα βέλη τους , τις βελόνες τους και καρφώνουν στο σώμα του.


Μέσα λοιπόν σ’αυτή την έρημο ορθώνεται αυτό το αξιοθαύμαστο μοναστήρι του Αγ. Αντωνίου, μια Όαση πραγματική που σκιάζει, δροσίζει, ξεδιψάζει, αναπαύει, στολίζει και ευωδιάζει, όλη τη γύρω περιοχή, με τα 2000 είδη λουλουδιών και πανύψηλων δένδρων, αλλά προπαντός είναι μια ΟΑΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ με το Γέροντα Εφραίμ να παρηγορεί , να ειρηνεύει, να γαληνεύει, να αναπαύει και να θεραπεύει τις αρρώστιες στις απογοητευμένες, ταραγμένες και πονεμένες καρδιές των συνανθρώπων μας!


Καθημερινά υπάρχει μια ουρά από κόσμο που περιμένει εναγωνίως να τον δει, να του μιλήσει και να πάρει την ευχή του και την ευλογία του!


Το 1995 ξεκίνησε ο Γέροντας Εφραίμ θαυματουργικά την ίδρυση και κατασκευή αυτού του μοναστηριού του Αγ. Αντωνίου σε πολύ αντίξοες και εχθρικές συνθήκες του περιβάλλοντος, χωρίς νερό, χωρίς δρόμο και ηλεκτρισμό και προπαντός με την παρουσία άγριων ζώων αρπακτικών και δηλητηριωδών φιδιών!


Πολλοί απορούσαν και του έλεγαν «μα Γέροντα, τι πας να κάνεις εδώ μέσα;…..»


Ο τόπος ίδρυσης του μοναστηριού στη μέση της άγριας και αφιλόξενης ερήμου όμως , του υποδείχθηκε άνωθεν κατά θαυματουργικό τρόπο από τον Άγ. Αντώνιο!


Πράγματι, πολλοί άνθρωποι της περιοχής άκουγαν να κτυπούν καμπάνες κάθε απόγευμα εκεί , πράγμα που διαπίστωσε και ο ίδιος ο Γέροντας, ενώ ορθολογικά δεν δικαιολογείτο κάτι τέτοιο σε εκείνη την περιοχή!


Επίσης κατά θαυματουργικό τρόπο ο Αγ. Αντώνιος, ο καθηγητής της ερήμου, του υπέδειξε το μέρος που υπήρχε το πολύτιμο νερό στην έρημο και από βάθος 980 μέτρων αντλεί τώρα 300 λίτρα πόσιμο νερό το δευτερόλεπτο!


++++++++++++++++








Η φοβερή έρημος τής Αμερικανικής Αριζόνας...





Με αυτή τη μεγάλη ποσότητα και ποιότητα του νερού, φύτεψε 3000 ελαιόδενδρα, αμπέλια κρεβατίνες, πορτοκαλιές, λεμονιές, γκρέιπ φρούτ, οπωροφόρα δένδρα, συκιές , φοίνικες και θερμοκήπια με όλα τα λαχανικά, ντομάτες, αγγούρια, μελιτζάνες, κολοκύθια, φράουλες κ.λ.π., πεύκα, κυπαρίσσια και πάρα πολλά είδη ποικιλόχρωμων λουλουδιών που όλα μαζί ευωδιάζουν την περιοχή και τα οποία φυσικά ποτίζονται αυτομάτως 2 φορές την ημέρα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, λόγω της πολλής ζέστης.

Το μοναστήρι είναι ανδρικό και λειτουργεί με 45 μοναχούς, με ηγούμενο τον π. Παϊσιο προερχόμενο από το Άγ. Όρος , οι οποίοι δουλεύουν σκληρά και αδιάκοπα, αφενός να περιποιούνται τους κήπους και τα χιλιάδες δένδρα, αφετέρου να φιλοξενούν τους πολυάριθμους προσκυνητές!


Οι μοναχοί είναι από όλες τις φυλές και τα χρώματα, οι οποίοι ασπάσθηκαν την Ορθοδοξία μας, βαπτίσθηκαν Χριστιανοί και τώρα διακονούν και υπηρετούν με ζήλο την εκκλησία μας.


Έξω από το μοναστήρι στην έρημο υπάρχουν άγρια ζώα , κογιόκ, πούμα, λιοντάρια, φίδια κροταλίες, κόμπρες, σκίουροι, λαγοί και πέρδικες.


Κατά την έναρξη των εργασιών οι κροταλίες και τα άλλα φίδια και ζώα, εμπόδιζαν πολύ επικίνδυνα τους εργάτες, για να καθαρίσουν την περιοχή και να χτίσουν τις εκκλησίες και να φυτέψουν όλα αυτά τα φυτά και λουλούδια, αλλά ο π. Εφραίμ κατά θαυματουργικό τρόπο τα απομάκρυνε από την περιοχή του μοναστηριού και έτσι συνέχισαν το θαυμάσιο έργο τους!


Το μοναστήρι έχει τώρα έκταση 2.000 στρεμμάτων και το επισκέπτονται καθημερινά πολλοί προσκυνητές που φιλοξενούνται σε ξεχωριστά οικοδομικά συγκροτήματα για τους άνδρες και για τις γυναίκες, σε πολύ ωραία, άνετα και καθαρά δωμάτια.


Οι μοναχοί ακολουθούν και εφαρμόζουν επακριβώς τις Βυζαντινές παρακαταθήκες, τις παραδόσεις ,τις ιερές ακολουθίες, τις ολονυχτίες, τις προσευχές και τη ζωή με το ωράριο του Αγ. Όρους και φυσικά στην Ελληνική γλώσσα.


Στο Γέροντα Εφραίμ προστρέχουν πολλοί πονεμένοι και άρρωστοι άνθρωποι, οι οποίοι με τη βοήθεια του Γέροντα ,με την πίστη τους και με τη χάρη του Θεού θεραπεύονται…


Συνολικά ο π. Εφραίμ έχει ιδρύσει και λειτουργεί 19 μοναστήρια τα οποία εποπτεύει , επιβλέπει και καθοδηγεί, εκ των οποίων τα 17 είναι στις Η.Π.Α. και τα 2 είναι στον Καναδά, σε διάφορες πόλεις και πολιτείες με σκοπό να τα κάνει 20 όπως στο Άγιο Όρος.


Επίσης έχει κατασκευάσει ένα μεγάλο Γηροκομείο το οποίο πολύ σύντομα θα περιθάλπει πολλούς ανήμπορους και φτωχούς γέροντες.


Τα μοναστήρια είναι τα εξής: δύο στη Φλόριδα, δύο στο Τέξας, δύο στο Σικάγο, δύο στη νότια Καρολίνα, ένα στη Νέα Υόρκη, ένα στην Ουάσιγκτον, ένα στην Πενσυλβανία, ένα στην Καλιφόρνια, ένα στο Ιλινόις, ένα στο Μίτσιγκαν, ένα στο Μόντρεαλ, και ένα στο Τορόντο, αφιερωμένα στο Χριστό, στην Παναγία και σε διαφόρους Αγίους.


Επισκέφθηκα επίσης το γυναικείο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, κοντά στο Σικάγο, με Ηγουμένη τη Γερόντισσα Μελάνη, Ελληνίδα καθηγήτρια μουσικής, με μια συνοδεία 23 μοναχών.

+++++++++++++++++










Η γερόντισα Μελάνη...







Εδώ αντιθέτως το μοναστήρι ευρίσκεται μέσα στο δάσος , μέσα στο πράσινο, με λίμνες , με γκαζόν, με παρτέρια λουλουδιών τα οποία ευωδιάζουν και στολίζουν το μοναστήρι.

Έχει μια νεόκτιστη ωραιότατη πετρόκτιστη εκκλησία, ένα στολίδι, ένα καλλιτέχνημα αρχιτεκτονικό, βυζαντινού ρυθμού, με 10 τρούλους, πολύ αξιοθαύμαστη και ιδιαιτέρου κάλλους.


Η Γερόντισσα Μελάνη πρωτοστάτησε στην ίδρυση και κατασκευή όλου του μοναστηριού και του περικαλλούς ναού.

Το μοναστήρι φιλοξενεί πολλούς προσκυνητές άνδρες και γυναίκες με πολλή αγάπη , με ευγένεια, με γλυκύτητα, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, πρόθυμες να βοηθήσουν τον κάθε προσκυνητή.


Η ψαλμωδία της Γερόντισσας σε σαγηνεύει και σε μαγεύει, είναι ένα αηδόνι, που σε ανεβάζει στα Ουράνια και χαίρεσαι να την ακούς , καμαρώνεις και απολαμβάνεις την ψαλμωδία της, λες και βρίσκεσαι στην Ουράνια Βασιλεία μαζί με τους Αγγέλους!


Η Γερόντισσα Μελάνη βοηθά πνευματικά όλους τους προσκυνητές και με προσευχή ο άνθρωπος, γαληνεύει, ελπίζει, παρηγορείται και απαλύνει τον πόνο του και παίρνει θάρρος και δύναμη.

Είναι πραγματικά μια αγνή χρυσή ψυχούλα, που προσπαθεί να βοηθήσει τον συνάνθρωπο της, σαν τον καλό Σαμαρείτη.


Σε κατακτά με την γλυκύτητα των λόγων της, με το γλυκό της χαμόγελο , με την άπειρη αγάπη της , με την ταπείνωση της και με τις φωτισμένες συμβουλές της!


Η Ηγουμένη Μελάνη είναι μια δυναμική Ιεραπόστολος, που κοσμεί, τιμά, ενισχύει , επαυξάνει , εξαπλώνει και διαδίδει με ταχύ ρυθμό την Ορθοδοξία μας!


Επισκέφθηκα επίσης κοντά στο Σικάγο το μοναστήρι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος Χριστού , κι αυτό κρυμμένο μέσα στο δάσος, μέσα σε μια σπηλιά, πνιγμένο στα πανύψηλα δένδρα και στα μυροβόλα λουλούδια, με Ηγούμενο τον πατέρα Ακάκιο, ο οποίος σε υποδέχεται με τόση καλοσύνη και αγάπη, πάντα χαμογελαστός, πολύ φιλόξενος , ταπεινός και υπηρέτης του πλησίον του.


Εφαρμόζει και κάνει πράξη τα λόγια του Ευαγγελίου κατά γράμμα, συμβουλεύει και δίδει ελπίδα και παρηγοριά στον καθένα.


Αργότερα επισκέφθηκα στον Καναδά κοντά στο Μόντρεαλ το μοναστήρι της Παναγίας της Παρηγορήτρας , με Ηγουμένη τη Γερόντισσα Θέκλα. Άλλο ένα θαύμα και εδώ τόσο υλικό όσο και πνευματικό! Το μοναστήρι ευρίσκεται κι αυτό μέσα στο δάσος σε ένα ειδυλλιακό μέρος καταπράσινο, να το χωρίζει ένα ποτάμι στη μέση, όπου ρίχνουν το Σταυρό στα Θεοφάνεια σε ένα κάτασπρο τοπίο από τα χιόνια!


Είναι τιμή και δόξα στην Ορθοδοξία μας και πρέπει να είμαστε «υπερήφανοι» με την καλή έννοια, που έχουμε σήμερα τέτοιους πνευματικούς πατέρες , όπως το Γέροντα Εφραίμ την Ηγουμένη Μελάνη οι οποίοι είναι μπροστάρηδες στους αγώνες και κρατούν ζωντανή την πίστη μας με τα θαύματα τους συνεχίζοντας το Θεάρεστο έργο των μακαριστών Παϊσίου και Πορφυρίου και τόσων άλλων Θεοφόρων Πατέρων!


Σαν Κρητικός εξέφρασα την αγάπη μου, το θαυμασμό μου, την ευγνωμοσύνη μου, τις ευχαριστίες μου, τα συναισθήματα μου, και τις ευχές μου, με μαντινάδες ,τις οποίες και τους αφιέρωσα τόσο στο σεβαστό μας Γέροντα Εφραίμ, όσο και στην γερόντισσα Μελάνη…


Το έργο τους είναι ιερό και παράδειγμα προς μίμηση από όλους μας, διότι διαδίδουν την γνήσια Ορθοδοξία μας και βοηθούν τον συνάνθρωπο μας τα μέγιστα…


http://ntsapak.blogspot.com/




Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Ευγένιος Ροντιόνωφ, πού αποκεφαλίστηκε από τους Ισλαμιστές αρνούμενος να βγάλει τον Σταυρό του! Μία τραγική ιστορία...






Tόν έσφαξαν σαν αρνί γιατί δεν έβγαζε τον Σταυρό από τον λαιμό του!

Σήμερα, κάποιοι ζητούν να φύγουν οί Σταυροί από τα σχολεία.

Έχουν την ίδια πιθανώς ψυχοσύνθεση με τους Ισλαμιστές, και εάν τους δινόταν η ευκαιρία και η Εξουσία ίσως και να έκοβαν τά κεφάλια όσων δήλωναν άρνηση…






Γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1977 κοντά στη Μόσχα-και συγκεκριμένα στο χωριό Κουρίλοβο, στην περιοχή της πόλεως Παντόλσκ-. Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την παιδική του ηλικία. Η μητέρα του ονομάζεται Λιουμπόβ (=αγάπη) Βασίλιεβνα.


Το 1989 η γιαγιά του πήρε τον μικρό Ευγένιο και τον πήγε στην Εκκλησία, για να εξομολογηθεί για πρώτη φορά και να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Ο ιερέας πρόσεξε ότι το παιδί δεν φορούσε Σταυρό και κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης, τού φόρεσε ένα Σταυρό, τον οποίο ο μικρός Ευγένιος δεν τον έβγαλε ποτέ από πάνω του• μάλιστα, έφτιαξε ένα χονδρό κορδόνι και τον πέρασε εκεί.

Η μητέρα του, όταν είδε ότι φορούσε Σταυρό, τον προέτρεψε να τον βγάλει, διότι, όπως είπε, θα τον...περιγελάσουν οι συμμαθητές του.


Ο Ευγένιος δεν απάντησε, αλλά και δεν την υπάκουσε….

+++++++++++++++++++++++++=



Όταν τελείωσε τις σπουδές του το 1994, εργάστηκε ως επιπλοποιός, επάγγελμα που του απέφερε πολλά έσοδα.Στις 25 Ιουνίου του 1995 παρουσιάστηκε στο Στρατό και μετά τη βασική του εκπαίδευση, στις 13 Ιανουαρίου του 1996, τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας-Ηγκουερίνας. Ακριβώς ένα μήνα μετά, στις 13 Φεβρουαρίου του 1996, αιχμαλωτίστηκε.

Η αιχμαλωσία έγινε ως εξής: η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τέσσερις στρατιώτες-μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο-να κάνουν ελέγχους στα αυτοκίνητα που διέρχονταν από ένα συγκεκριμένο δρόμο. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι έστειλαν τους στρατιώτες χωρίς να υπάρχει καμιά προηγούμενη οργάνωση (δεν υπήρχε καν φωτισμός) και καμιά ασφάλεια. Από αυτόν το δρόμο περνούσαν πολύ συχνά Τσετσένοι μεταφέροντας όπλα, αιχμαλώτους και ναρκωτικά.

Τη νύχτα εκείνη πέρασε από εκείνο το δρόμο ένα ασθενοφόρο. Όταν οι στρατιώτες το σταμάτησαν για έλεγχο, ξαφνικά μέσα από αυτό πετάχτηκαν πάνω από δέκα Τσετσένοι, πολύ καλά οπλισμένοι. Ακολούθησε συμπλοκή και οι Τσετσένοι συνέλαβαν και τους τέσσερις στρατιώτες. Αυτό έγινε στις 3 τη νύχτα. Στις 4 η ώρα ήρθαν άλλοι στρατιώτες για αλλαγή φρουράς• φυσικά δεν τους βρήκαν και κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί.


Μετά από λίγες μέρες η υπηρεσία του στρατού ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνισή τους. Η μητέρα του Ευγένιου κατάλαβε ότι δεν πρόκειται για εξαφάνιση, αλλά για αιχμαλωσία, και πήγε με κίνδυνο της ζωής της στην Τσετσενία, για να βρει το παιδί της.

Έφτασε στην πόλη Χαγκαλά και μετά από πολλές προσπάθειες ήρθε σε επαφή με τους αρχηγούς διαφόρων αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας προσπαθώντας να μάθει για την τύχη του Ευγένιου, διότι γνώριζε ότι οι Τσετσένοι δε σκοτώνουν αμέσως τους αιχμαλώτους, αλλά περιμένουν μήπως πάρουν λύτρα και τους ελευθερώσουν.


Οι ίδιοι οι Τσετσένοι της είπαν ότι ο γιος της ζούσε, αλλά ήταν αιχμάλωτος και σιώπησαν με νόημα προσπαθώντας να υπολογίσουν πόσα χρήματα μπορούσαν να αποσπάσουν από αυτήν. Εκείνον τον καιρό ένας ζωντανός στρατιώτης αιχμάλωτος στοίχιζε 10.000 δολάρια, ενώ ένας αξιωματικός 50.000.

Όταν κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν αρκετά χρήματα, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η μητέρα του πήγε παντού για να τον ψάξει, πέρασε από χωριά, από δρόμους με νάρκες, από μέτωπα συγκρούσεων, γνώρισε πολλούς αξιωματικούς Τσετσένους και, όπως η ίδια λέει, «πέρασα από όλους τους κύκλους του Άδη…».


Από την πρώτη μέρα της αιχμαλωσίας του Ευγένιου, που διήρκησε 100 ημέρες, οι αντάρτες, επειδή είδαν ότι φοράει Σταυρό, προσπάθησαν να τον κάμψουν ψυχικά, ώστε να καταφέρουν-αν ήταν δυνατό-να τον αναγκάσουν να αρνηθεί την πίστη του, να βγάλει το Σταυρό, να γίνει μουσουλμάνος και να τον κάνουν δήμιο και φονιά των άλλων Ρώσων αιχμαλώτων.

Ο Ευγένιος, βέβαια, αρνήθηκε όλες τις προτάσεις και, παρά τους συνεχείς ξυλοδαρμούς, τα πάμπολλα βασανιστήρια και τις υποσχέσεις ότι θα ζήσει αν βγάλει το σταυρό του, δεν μπόρεσαν να τον κάμψουν.Αργότερα, οι ίδιοι οι αρχηγοί των ανταρτών είπαν στη μητέρα του: «εάν ο γιος σου γινόταν σαν ένας από εμάς, δεν θα τον αδικούσαμε».



Στις 23 Μαΐου του 1996, δηλαδή την ημέρα των γενεθλίων του, πήραν τους τέσσερις αιχμαλώτους στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο, για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρεις συναιχμαλώτους του. Έπειτα, πρότειναν για τελευταία φορά στον Ευγένιο να βγάλει το Σταυρό λέγοντας ότι «ορκιζόμαστε στον Αλλάχ ότι θα ζήσεις».

Ο Ευγένιος και πάλι αρνήθηκε και τότε υπέστη το φρικτό του μαρτύριο...

Τον έσφαξαν με μαχαίρι κόβοντας εντελώς το κεφάλι του, αλλά δεν τόλμησαν να βγάλουν το Σταυρό από το λαιμό του. Τον έθαψαν μεν με το σταυρό, αλλά χωρίς το κεφάλι.

Το πιο κάτω video περιέχει σκηνές ακραίας βίας, ωστόσο δείχνει το μαρτύριο που υπέστη ο Ευγένιος.

http://www.youtube.com/watch?v=4XPvNq84EIw

Τελικά, η μητέρα του βρήκε τον Ευγένιο μετά από εννέα μήνες. Και πάλι ζήτησαν οι Τσετσένοι 4000 δολάρια για να της δώσουν το λείψανο. Της έδωσαν και βιντεοκασέτα με το μαρτύριο του γιου της και της διηγήθηκαν οι ίδιοι την πορεία της αιχμαλωσίας του και τα βασανιστήρια.


Η μητέρα του Ευγένιου πούλησε το διαμέρισμά της και ό,τι άλλο μπορούσε-μέχρι και ρούχα-για να μπορέσει, αφενός μεν να δώσει τα λύτρα, αφετέρου δε να ανταπεξέλθει στα έξοδα εκταφής, ειδικού φέρετρου, μεταφοράς κλπ., τα οποία δεν ήταν και λίγα.Τελικά στις 20 Νοεμβρίου του 1996 μετέφερε το λείψανο στο χωριό τους και το έθαψε στο κοιμητήριο.

Μετά από λίγες μέρες ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε δίπλα στο μνήμα από τη λύπη του.








Η Εικόνα τού Νεομάρτυρος Ευγενίου σέ λάβαρο, βασταζόμενη από Ρώσο στρατιώτη...







Αμέσως όμως, σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ο Άγιος μάρτυρας Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται και να κάνει θαύματα. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένες μαρτυρίες και θαυμαστές επεμβάσεις:


Ένα κοριτσάκι που έμενε σε Ορθόδοξο ορφανοτροφείο διηγήθηκε ότι της εμφανίστηκε κάποτε ένας ψηλός στρατιώτης με κόκκινο μανδύα, ο οποίος της είπε ότι είναι ο Ευγένιος, την έπιασε από το χέρι και τη οδήγησε στην Εκκλησία. Το κοριτσάκι λέει: «παραξενεύθηκα που φορούσε κόκκινο μανδύα, διότι οι στρατιώτες δε φορούν σήμερα τέτοιο μανδύα, και σκέφτηκα ότι αυτός πρέπει να είναι ο μανδύας του μάρτυρα».

Σε πολλές Εκκλησίες έχουν δει ένα στρατιώτη με πύρινο μανδύα, ο οποίος βοηθάει τους αιχμαλώτους στην Τσετσενία να δραπετεύσουν από την αιχμαλωσία τους και να διαφύγουν από κάθε κίνδυνο, όπως νάρκες κλπ.

Σε ένα νοσοκομείο τραυματιών πολέμου οι τραυματισμένοι στρατιώτες πιστοποιούν ότι ένας Άγιος μάρτυρας Ευγένιος τους βοηθάει, ειδικά όταν πονάνε πολύ. Όταν κάποιοι από αυτούς πήγαν στο Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, είδαν την εικόνα του μάρτυρα και αναγνώρισαν αυτόν που τους βοήθησε.

Τον στρατιώτη με τον κόκκινο μανδύα τον γνωρίζουν και οι φυλακισμένοι...


Κυρίως βοηθάει τους πολύ καταβεβλημένους και συντετριμμένους ψυχικά λόγω της φυλακίσεως τους.

Το 1997 με ευλογία του Πατριάρχη της Ρωσίας Αλεξίου εκδόθηκε ένα βιβλίο με τίτλο «Νέος μάρτυς του Χριστού στρατιώτης Ευγένιος».

Ένας ιερέας ονόματι Βαντίμ Σκλιαρένσκο από το Ντνεποπετρόφκ έστειλε στο Πατριαρχείο μία αναφορά όπου έγραφε ότι το εξώφυλλο του βιβλίου με τη φωτογραφία του Αγίου μυροβλύζει.

Μετά από τρία χρόνια και τρεις μήνες, ο αρχηγός και όλη η ομάδα του, οι σφαγείς του Ευγένιου, σκοτώθηκαν από τους ίδιους τους Τσετσένους μετά από εμφύλιες αντιπαραθέσεις.

Καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά περισσότερο την ημέρα του Μαρτυρίου του, στις 23 Μαΐου, έρχονται για προσκύνημα στο τάφο του πολλοί πιστοί και αναφέρονται πολλά θαύματα. Ακόμα δεν έχει ανακηρυχθεί Άγιος για να μην παρεξηγούμαστε. Άλλωστε σημασία δεν έχει τι λένε οι άνθρωποι...


http://www.youtube.com/watch?v=fSHH3e910mc


===========================

Ρωσίας – συνέχεια:

Η γυναίκα του Προέδρου της Ρωσίας Μεντβέντεφ έφθασε στην Ελλάδα για προσκύνημα...

Η «πρώτη κυρία» της Ρωσίας, σύζυγος του προέδρου Ντμίτρι Μεντβέντεφ, Σβετλάνα Μεντβέντεβα, κατέφθασε απόψε
-με ιδιωτικό αεροσκάφος- στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης, με σκοπό το προσκύνημα στους Αγίους τόπους της Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής.

Η κ. Μεντβέντεβα αναμένεται να αναχωρήσει για τη Χαλκιδική, όπου θα επισκεφτεί Ελληνικά μοναστήρια, αφού η κα Σβετλάνα Μεντβέντεβα είναι Χριστιανή Ορθόδοξη.




Ξεκίνησε από τήν μακρινή Ρωσία, σύζυγος Προέδρου αυτή, γιά νά έλθει να προσκυνήσει σε Ελληνικά Μοναστήρια τής Μακεδονίας!

Τήν ώρα, πού οί "δικές μας" κυρίες Προέδρων καί Πρωθυπουργών, παρελθόντων, τωρινών, καί μελλόντων, ούτε κάν ασχολούνται μέ τέτοια "λαϊκίστικα καί κουτά θέματα..."

Αλαζονία προσώπων, ή σημεία τών καιρών μιάς εποχής Εθνικής καθίζησης;




Να αναφερθεί ότι ο πνευματικός της είναι ο ιερέας του ναού της Άγιας Σοφίας (βρίσκεται απέναντι από το Κρεμλίνο), πατέρας Βλαντίμιρ Βόλγκιν (Vladimir Volgin).

Η σύζυγος του προέδρου της Ρωσίας ασχολείται με ποικίλες ανθρωπιστικές δραστηριότητες, ενώ από τον Απρίλιο του 2007 είναι πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Προγράμματος «Πνευματικός και ηθικός πολιτισμός της νεότερης γενιάς της Ρωσίας», που δημιουργήθηκε με την ευλογία του μακαριστού Πατριάρχη Μόσχας και Πάσης Ρωσίας, Αλέξιου Β'.

Επίσης, είναι χορηγός του πρώτου ορφανοτροφείου της Αγίας Πετρούπολης, στο οποίο φιλοξενούνται περισσότεροι από 300 οικότροφοι, ηλικίας 4 με 25 ετών.


















Τέλος, το 2007 η κ. Μεντβέντεβα τιμήθηκε με το μετάλλιο της Εκκλησίας, βαθμού Γ' της Αγίας πριγκίπισσας Όλγας.

http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3413&Itemid=2



Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Ουκρανία, μια χώρα με μία συνειδητή Ορθόδοξη Χριστιανή σαν Πρωθυπουργό, πού το λέει η καρδιά της, και πού δεν τρέμει μή την πούνε Χριστιανή…



Γιούλια Τιμοσένκο, Οκτώβριος 2009 !


Εδώ, με τον Πατριάρχη Ιερολύμων κ. Θεόφιλο.



Ομολογεί δημοσίως και με θάρρος την Ορθόδοξη πίστη της και κάνει με ευλάβεια τον σταυρό της παντού, και όχι μόνο στις εκκλησιαστικές συγκεντρώσεις για την προσέλκυση χριστιανικών ψήφων, ( όπως κάνουν κάποιοι δικοί μας, καλή τους ώρα, και άς μη λέμε και ονόματα…)



Ναι, και βεβαίως όχι σαν κάποιους δικούς μας πολιτικούς πού κάνουνε τον σταυρό τους παίζοντας μαντολίνο και μέσα από το σακκάκι τους, τρέμοντας στην ιδέα μη τους περάσουνε για Χριστιανούς και …πέσουνε στην υπόληψη «τού καθώς πρέπει κόσμου…».


Τώρα, ποιός είναι «ο καθώς πρέπει κόσμος», και γιατί θα «πέσουνε», έ, αυτό είναι μία άλλη ιστορία εσωτερικής ψυχολογίας και καταδυνάστευσης…


++++++++++++++++++++++++++



ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ…

Ο Πατριάρχης Θεόφιλος τίμησε την Γιούλια Τιμοσένκο


Με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλο συναντήθηκε η Πρωθυπουργός της Ουκρανίας κ. Γιουλία Τιμοσένκο, η οποία πραγματοποιεί στα Ιεροσόλυμα και στους Αγίους Τόπους ιδιωτική επίσκεψη.


Κατά τη διάρκεια της συνάντησης ο Πατριάρχης κ. Θεόφιλος μετά από αίτημα της κα Τιμοσένκο, ευλόγησε την Ουκρανία και το λαό της για ευτυχία και ευημερία.

Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων απευθυνόμενος προς τη Πρωθυπουργό της Ουκρανίας τόνισε, ότι παρακολουθεί με πολύ προσοχή τις εξελίξεις στην Ουκρανία, αλλά και ότι είναι ενήμερος για τις δραστηριότητες της κα Τιμοσένκο τόσο στην πολιτική όσο και στην κοινωνία.















Εδώ, κάνοντας τον σταυρό της μπροστά στην Εικόνα – δώρο, τού Πατριάρχη Ιεροσολύμων…


Επίσης, ο Πατριάρχης κ. Θεόφιλος τίμησε την κα Τιμοσένκο με την ανώτατη τιμή της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας, τονίζοντας ότι: «Γνωρίζουμε τα επιτεύγματα σας όσον, αφορά την ενότητα των εκκλησιών και το σημαντικότερο την αντιμετώπιση του αντισημιτισμού».

Από τη πλευρά της η κα Γιουλία Τιμοσένκο αφού ευχαρίστησε τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλο για την τιμή που της απένειμε, εξέφρασε την ελπίδα ότι η Ουκρανία σύντομα θα ξεπεράσει τις όποιες δοκιμασίες.

Να αναφερθεί ότι σύμφωνα με πληροφορίες της «Romfea.gr» ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλος, αποδέχθηκε πρόσκληση της κα Τιμοσένκο να επισκεφθεί την Ουκρανία στο εγγύς μέλλον.

Η Πρωθυπουργός της Ουκρανίας τόνισε: «μια τέτοια επίσκεψη θα ήταν ένα ιστορικό γεγονός για την Ουκρανία».

Τέλος, η κα Τιμοσένκο επισκέφθηκε το Πανάγιο Τάφο, τη Γεθσημανή, το τόπο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τον Ιορδάνη ποταμό, και το τείχος των δακρύων.

http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3304&Itemid=1



Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

Δευτέρα,14 Σεπτεμβρίου, εορτή του Τιμίου Σταυρού ( αυστηρή νηστεία και χωρίς λάδι...)




«Σταυρέ του Χριστού σώσον ημάς τη δυνάμει σου…»



Το μεγαλύτερο τμήμα του Τιμίου Σταυρού πού υπάρχει σήμερα στον κόσμο βρίσκεται στην Μονή Ξηροποτάμου, του Αγίου Όρους! Στο κάτω μέρος διακρίνεται επιχρυσωμένη οπή στην οποία υπήρχε ένα από τα καρφιά της Σταυρώσεως !


Η γνησιότητα όμως και του πιο ελάχιστου τεμαχίου Τιμίου ξύλου ( έστω και μίας σκλίθρας ξύλου) φαίνεται και από το εξής:

Είναι το μόνο ξύλο πού δεν στέκεται στην επιφάνεια του νερού όπως όλα τα ξύλα πού ξέρουμε, αλλά πάει και βουλιάζει σάν μολύβι στόν πάτο ( πχ. μέσα σ΄ ένα ποτήρι νερό ), αντίθετα με τους Νόμους της βαρύτητας και του ειδικού βάρους στερεών σωμάτων!

+++++++++++++



Μικρή ιστορική αναδρομή… Η ύψωση του Τιμίου Σταυρού !

Η τιμή προς τον Τίμιο Σταυρό ανάγεται από τούς Αποστολικούς χρόνους. Οι επιστολές του αποστόλου Παύλου είναι γεμάτες από χωρία με τα οποία ο μέγας απόστολος εξαίρει τον ρόλο του Σταυρού στην διαδικασία της σωτηρίας του κόσμου.

Οι κατακόμβες είναι γεμάτες από χαραγμένους σταυρούς.

Η δύναμη του Τιμίου Σταυρού φάνηκε στο θαυμαστό όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, στα 312, ενώ βάδιζε εναντίον του Μαξεντίου κοντά στη Ρώμη.


Ο αυτοκράτορας είδε στον ουρανό, ημέρα μεσημέρι, το σημείο του σταυρού, σχηματισμένο με αστέρια, και την επιγραφή «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», επίσης σχηματισμένη με αστέρια. Ήταν η 28η Οκτωβρίου 312.






ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ…












Από εκείνη την ώρα έδωσε διαταγή το σημείο αυτό να γίνει το σύμβολο του στρατού του. Χαράχτηκε παντού, στις ασπίδες των στρατιωτών, στα κράνη, στα λάβαρα, και αλλού.


Κατάλαβε ο μεγάλος και διορατικός εκείνος άνδρας ότι το μέλλον της ανθρωπότητας ανήκε στον Χριστιανισμό, όπως και έγινε. Έτσι έδωσε αμέσως διαταγή να σταματήσουν οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών, καθώς και όλων όσων διώκονταν για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις.


Με το γνωστό «Διάταγμα των Μεδιολάνων» κατοχυρώθηκε η ανεξιθρησκία στο κράτος.

Παράλληλα υιοθέτησε τις ευαγγελικές αρχές για να γίνουν η βάση του δικαίου και της νομοθεσίας του (κατάργηση δουλείας, κοινωνική πρόνοια, αργία Κυριακής, κλπ). Για να είναι δίκαιος με όλους τους υπηκόους παρέμεινε προστάτης και της εθνικής θρησκείας (Μέγας Αρχιερεύς).


Η ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού από την Αγία Ελένη αναφέρεται από πολλούς ιστορικούς της πρωτοβυζαντινής περιόδου (Σωκράτης, Σωζόμενος Θεοδώρητος, Ρουφίνος και Αμβρόσιος).

Σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες, ο αυτοκράτωρ Αδριανός είχε οικοδομήσει επί του τάφου του Ιησού Χριστού ειδωλολατρικό ναό αφιερωμένο στην Αφροδίτη.


Η Αγία Ελένη γνωρίζοντας αυτήν την παράδοση κατεδάφισε τον ναό και κάτω από τα θεμέλιά του βρήκε τρεις σταυρούς. Προκειμένου να διαπιστωθεί ποιός σταυρός ήταν εκείνος του Ιησού Χριστού ο τότε επίσκοπος Ιεροσολύμων ακούμπησε το σώμα μίας ευσεβέστατης νεκρής γυναίκας διαδοχικά και με τους τρεις σταυρούς. Μόλις το νεκρό σώμα της γυναίκας ακούμπησε τον Τίμιο Σταυρό αναστήθηκε.


Την επομένη, την 14η Σεπτεμβρίου του 335 έγινε η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού εντός του ναού και σε περιφανές μέρος για να μπορούν να τον δουν και να τον προσκυνήσουν όλοι οι περιχαρείς πιστοί.


Όμως την αγία αυτή ημέρα εορτάζουμε και την δεύτερη ύψωση.

Στα 613 οι Πέρσες κυρίεψαν την Παλαιστίνη, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τα ιερά προσκυνήματα και πήραν ως λάφυρο τον Τίμιο Σταυρό και τον μετέφεραν στη χώρα τους. Η παράδοση αναφέρει ότι άπειρα θαύματα γινόταν εκεί.


Οι πυρολάτρες Πέρσες θεώρησαν το Τίμιο Ξύλο μαγικό και γι΄ αυτό το φύλασσαν και το προσκυνούσαν, χωρίς να γνωρίζουν την πραγματική του φύση και ιδιότητα!

Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος μετά την νίκη του εναντίον των Περσών παρέλαβε τον Τίμιο Σταυρό και τον μετέφερε στην Ιερουσαλήμ. Ο Πατριάρχης Ζαχαρίας τον ύψωσε εκ νέου στο ναό της Αναστάσεως.


Ήταν πάλι 14 Σεπτεμβρίου του 626.


Ο αρχαίος εκκλησιαστικός συγγραφέας Παυλίνος αναφέρει στην ενδέκατη επιστολή του ότι η τοπική εκκλησία των Ιεροσολύμων θεώρησε ότι ο Σταυρός του Χριστού ανήκει σε όλη την χριστιανοσύνη και γι΄ αυτό αποφάσισε να τεμαχίσει το Τίμιο Ξύλο και να το διανείμει σε όλη την Εκκλησία.


Η Αγία Ελένη έπειτα πήρε τον Τίμιο Σταυρό μαζί της στην Κωνσταντινούπολη, αφού όμως άφησε μέρος αυτού στα Ιεροσόλυμα, στον Πατριάρχη Μακάριο.


Ο Σταυρός του Κυρίου είχε 4,50 μέτρα ύψος και 2,40 μέτρα πλάτος.


Κι ο ιστορικός Παυλίνος στην ενδέκατη επιστολή του αναφέρει ότι ενώ ο Σταυρός, από την ημέρα της εύρεσης του τεμαχιζότανε (σε απειροελάχιστα κομματάκια) και δινότανε στους πιστούς για ευλογία, έν τούτοις αυτός παρέμεινε ακέραιος και δεν μειωνόταν καθόλου!


Επίσης, όσον άφορα τα καρφιά του Κυρίου, καθώς αναφέρει η παράδοση, ξεχώρισαν από τα καρφιά των ληστών διότι δεν είχαν σκουριάσει από το πέρασμα των χρόνων, φαινόντουσαν σαν καινούργια, ενώ των ληστών ήταν σκουριασμένα.


Έτσι διασώθηκαν μέχρι σήμερα πολλά τεμάχια, τα οποία φυλάσσονται ως τα πολυτιμότερα κειμήλια, κυρίως στις ιερές μονές του Αγίου Όρους.


Μια εσχατολογική προφητεία λέγει πως ένα από τα συγκλονιστικά γεγονότα του τέλους του κόσμου θα είναι και η επανένωση του Τιμίου Σταυρού!


www.apostoliki-diakonia.gr

Μία χαρακτηριστική περίπτωση…


Ο Τίμιος Σταυρός σημάδεψε και σημαδεύει τη ζωή της Μονής της Πρέβελης στην Νότια Κρήτη και όσους με πίστη και ευλάβεια ζητούν τη βοήθειά του.

Αναρίθμητα τα θαύματά του στη διαδρομή των αιώνων, μεγάλη και αποτελεσματική η επέμβασή του σ΄όσους προσφεύγουν και ζητούν την ίαση από την χάρη του.


Στην άτυχη μάχη που έγινε τον Αύγουστο του 1823 στις Αμουργέλες Ηρακλείου το Ιερό Σύμβολο έπεσε στα χέρια των Τούρκων. Εκείνοι το πούλησαν σε Γενοβέζους τυχοδιώκτες. Όταν το Νοέμβριο του ίδιου έτους παρέπλεαν στην θάλασσα του Μοναστηριού κατάλαβαν πως το πλοίο τους σταμάτησε απότομα παρά τον ούρειο άνεμο.

Το πλοίο συνέχισε την πορεία του μετά από τρείς ημέρες στάσης και αφού ο Τίμιος Σταυρός παρεδόθη στους μοναχούς.


Επίσης, κατά την Γερμανική κατοχή, στις 28 Αυγούστου 1941 οι Ναζί αιχμαλώτισαν όλους τους μοναχούς και λεηλάτησαν τη Μονή. Φεύγοντας άρπαξαν και τον Τίμιο Σταυρό.

Επεστράφη στις 13 Σεπτεμβρίου, την παραμονή της εορτής του κατά τρόπο θαυμαστό, αφού το αεροπλάνο στο οποίο είχε τοποθετηθεί στο αεροδρόμιο του Μάλεμε δε μπόρεσε να απογειωθεί για την Γερμανία.

Αυτό έγινε μόλις παρέδωσαν τον Τίμιο Σταυρό στην αστυνομική διεύθυνση των Χανίων, για να τον επιστρέψουν στο Μοναστήρι του...






Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Έχουμε πίστη και θρησκεία αληθινή! Τά φιδάκια της Παναγίας…





Παναγία η φιδούσα, ένα ζωντανό θαύμα !


Κεφαλονιά- Μαρκόπουλο 2009











Στο βιβλίο «Κεφαλλονίτικη Λατρεία 1946), ο καθηγητής Δημ.Σ. Λουκάτος συντάκτης τότε του Λαογραφικού Αρχείου, του σημερινού Κέντρου Ερεύνης Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, αφιέρωσε ιδιαίτερο κεφάλαιο για…

«Τα φίδια στο Μαρκόπουλο», χωριό στα ΝΑ του νησιού,όπου, αφηγούμενος παιδικές αναμνήσεις, περιγράφει ένα εντυπωσιακό λατρευτικό φαινόμενο: την εμφάνιση μικρών φιδιών κατά την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου στην εορτάζουσα Εκκλησία της Κοιμήσεως του χωριού αυτού. Γράφει εισαγωγικά:

«Είναι κάτι απίστευτο, που όμως συμβαίνει κάθε 15Αύγουστο σ’ένα χωριό της Κεφαλονιάς στο Μαρκόπουλο.

Μέσα στην Εκκλησία, τις ώρες της ακολουθίας του πανηγυριού, σ’όλες τις γωνιές, στα έπιπλα και στα στασίδια, περιπατάνε φίδια , φίδια Ζωντανά, είκοσι και τριάντα πολλές φορές, που ανεβαίνουν στο τέμπλο, στο θρόνο, στους ανθρώπους με όλη τους την άνεση, ξεθαρρεμένα , ακίνδυνα , υποταχτικά…


Ακολουθεί γλαφυρή περιγραφή του φαινομένου από αυτοψία (1923), με πολλές παρατηρήσεις όχι μόνο λαογραφικές αλά και ψυχολογικές.

Ιδιαίτερα μάλιστα εντυπωσιακή ήταν η μαρτυρία ότι «στα 1924- που έγινε η αλλαγή του ημερολογίου, ο κόσμος περίμενε να κανονίσει τη θέση του από τα φίδια.


Εκείνα βγήκαν με τις νέες ημερομηνίες, κι έτσι δεν έμεινε κανείς Παλαιοημερολογίτης στην περιοχή»


Η περιγραφή αυτή προκάλεσε ζωηρό ενδιαφέρον, αφού βιβλιογραφικά αποτελούσε την πρώτη γνωριμία με το φαινόμενο τούτο.

Αρκετοί δικοί μας και ξένοι ερευνητές επισκέφθηκαν το Μαρκόπουλο για διαπίστωση του παράδοξου φαινομένου, το οποίο γνώρισε έτσι ευρύτερη δημοσιότητα.
Νεότερη έρευνα μου έδειξε (αυτοψία το 1988), ότι εμφάνιση φιδιών στο διάστημα του Δεκαπενταύγουστου γίνεται εκτός από το Μαρκόπουλο και στα Αργίνια, ένα μικρό, γειτονικό στο Μαρκόπουλο, ημιορεινό χωριό (ύψους 544).

Οι κάτοικοι του μάλιστα διεκδικούν την προτεραιότητα του φαινομένου και με εντυπωσιακό αεροπανό, που αναρτούν κάθε χρόνο το Δεκαπενταύγουστο στο σημείο όπου διασταυρώνεται ο δρόμος από το Αργοστόλι προς Μαρκόπουλο και Αργίνια προτρέπουν τους περαστικούς και τους προσκυνητάς να επισκεφθούν (και) το δικό τους χωριό:


ΣΑΣ ΚΑΛΟΥΜΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ/ ΤΑ ΦΙΔΑΚΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ/ ΑΡΓΙΝΙΑ.
Άλλη επιγραφή στο δρόμο (κεφαλαιογράμματη, όπως και η προηγούμενη) επισημαίνει επίσης και προτρέπει:

ΠΡΟΣ ΑΡΓΙΝΙΑ ΧΛΜ. 4/ ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ/ ΤΑ ΦΙΔΑΚΙΑ/ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ/ ΑΠΟ 4.8 ΕΩΣ 16.8.
Όμοια ενημερωτική επιγραφή, δίγλωσση, υπάρχει και στο Μαρκόπουλο, στον τοίχο του κωδωνοστασίου:

ΦΙΔΑΚΙΑ ΠΑΝΑΓΙΑΣ / ΕΔΩ ΕΚ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ / ΤΑ ΦΙΔΑΚΙΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΟΔΑΣ / ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΚΩΔΩΝΟΣΤΑΣΙΟΥ / ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ 6.8, ΕΩΣ 15..8, / ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΝΥΧΤΑ.


VIRGIN MARYS SNAKES / FOR CENTTYURIES NOW THESE SNAKES / APPEARAT AT THE FOOT OF THE PLD / BELL STEEPLE FROM 6TH / TO THE /15TH AYGOYST.


To καμπαναριό στο Μαρκόπουλο είναι ο χώρος όπου εμφανίζονται τα φίδια και από κει μεταφέρονται στην Εκκλησία. Στέκει μακριά από την Εκκλησία, πάνω στην όχθη μιας ρεματιάς, κολλητά στο δρόμο.

Το παλιό κωδωνοστάσιο, δυτικό-ηπειρωτικού τύπου, ράγισε από τους σεισμούς το 1953- και κατεδαφίστηκε, διασώζονται .ομως εμφανή τα ίχνη του στη βάση του σημερινού.


Ας προστεθεί ότι η Εκκλησία στο Μαρκόπουλο κάηκε το Σεπτέμβριο του 1946. τότε καταστράφηκαν, όπως λέγεται, τα αφιερώματα που υπήρχαν στην εικόνα της Κοιμήσεως.


Μεταξύ των αφιερωμάτων αυτών υπήρχαν ασημένια ¨η χρυσαλειφωμένα ξύλινα ομοιώματα φιδιών, τα οποία πρόσφεραν ως τάματα στην Παναγία, για εξιλασμό, οι καροτσέρηδες του νησιού, όταν τύχαινε να πατήσουν κανένα ιερό φιδάκι.


Ασχέτως προς το που πράγματι παρουσιάσθηκαν για πρώτη φορά τα φίδια , είναι γεγονός ότι η μέχρι πρότινος οδική απομόνωση των Αργινίων και η δημοσιότητα που έχει πάρει το φαινόμενο στο Μαρκόπουλο κράτησαν σε αφάνεια την περίπτωση του μικρότερου αυτού χωριού.

Διηγούνται οι κάτοικοι των Αργινίων: Η Εκκλησία , η παλιά, ήταν λίγο έξω από το χωριό, ανατολικά .
Φίδια βγαίνουν από την ημέρα της Σωτήρος μέχρι της Παναγίας, στις δεκαπέντε. Τα πιάνουμε νύχτα και τα πηγαίνουμε στην Εκκλησία.

Αυτά γυρίζουν όλη την Εκκλησία, πάνω στις εικόνες. Τα ξέρουμε εδώ, το θαύμα της Παναγίας είναι τα φίδια αυτά.






Άνθρωπος και φίδι...







Όταν π.χ. ήρθανε οι Τούρκοι στην Ελλάδα, δε βγαίνανε τα φίδια. Όταν δε βγουν, κάτι θα συμβεί.


Έχουν Σταυρό στο κεφάλι και στην πλάτη.
Μετά τις δεκαπέντε Αυγούστου εξαφανίζονται...

Τα φέρνουμε στο ίδιο σημείο που τα βρήκαμε, και, μετά, αυτά εξαφανίζονται και την ερχόμενη χρονιά ξαναπαρουσιάζονται. Εκεί που βγαίνουν, ήταν παλιά η Εκκλησία. Έχει και πηγή και πλατάνια και καρυδιές».


Για την εμφάνιση εξάλλου των φιδιών στο Μαρκόπουλο, υπάρχει η αιτιολογική παράδοση ( θρύλος βέβαια ) ότι:

Στο Μαρκόπουλο, λέγανε ψηλά στο βουνό που ήταν η Εκκλησία πολύ πριν από τους σεισμούς, ήτανε όλο καλόγριες και όταν ακούσανε ότι πάνε οι Σαρακηνοί φοβηθήκανε. Τρέξανε οι καλόγριες στην ηγουμένη και της λένε:

Αγία Ηγουμένη, τι θα γίνει;
Έρχονται οι Σαρακηνοί. Τους λέει; Μη φοβάστε και δεν πρόκειται να μας πειράξουν, κανείς. Λένε: Μα έχουν κυκλώσει το μοναστήρι.

Λέει : Θα γίνουμε φίδια, θα παρουσιαστούμε φίδια και δεν πρόκειται να γίνει τίποτε.
Πραγματικά όλες οι καλόγριες έγιναν φίδια. Λοιπόν μπήκανε αυτοί μέσα, χάσανε τις καλόγριες, είδανε όλο φίδια, και τους πνίξανε, σου λέει, τα φίδια, και από τότε, γιατί ξημέρωνε, λέει, η μέρα της Παναγίας, έχει μείνει και βγαίνουν τα φίδια, που είναι οι καλόγριες.

Πρωτοπαρουσιάζονται πάνω στην Αγία Τράπεζα, μετά πηγαίνουν στην εικόνα, και από κει παντού.



















Η φωλιά βρίσκεται μέσα στο παλιό καμπαναριό».
Η παραπάνω παράδοση ( θρύλος βέβαια ) μπορεί να έχει ενταχθεί στη λαϊκή ερμηνεία του τόπου μεταγενέστερα, αφού το μοτίβο της μεταμόρφωσης κυνηγημένων ανθρώπων σε άλλα όντα είναι κοινό στους θρύλους και στα αίτια» παράδοξων φαινομένων και καταγωγών…

(Του ΓΕΩΡΓ.Ν.ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΙΔΗ
Ερευνητή Α’-Βαθμίδος του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Αγιογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών)

Από ένα forum…
από Marjory την Δευτ Ιούλ 20, 2009 10:44 am

"Είναι ένα πραγματικά εντυπωσιακό φαινόμενο...


Είχα πάει το καλοκαίρι του 2004 για διακοπές στην Κεφαλλονιά και το βράδυ της παραμονής της Κοίμησης της Θεοτόκου βρισκόμουν στην εκκλησία αυτή στο Μαρκόπουλο.


Όντως τα φιδάκια κάθονταν πάνω στην εικόνα της Παναγίας και κάποια τα είχε στο χέρι του ο επίτροπος της εκκλησίας.

Ζήτησα να μου δώσει ένα τα το πιάσω στα χέρια μου. Πράγματι μου έδωσε ένα φιδάκι. Δεν φοβήθηκα καθόλου. Ούτε κι αυτό με πείραξε.


Μπορώ να σας πω ότι δεν αισθάνθηκα ότι είχα φίδι στα χέρια μου, δεν ήταν καθόλου μα καθόλου αποκρουστικό ούτε το θέαμα, αλλ'ούτε και η αίσθηση.

Είναι μαυριδερά και έχουν ένα σταυρό στο κεφαλάκι τους. Πραγματικά περίεργα, όπως περίεργο είναι και το φαινόμενο αυτό.

Την επομένη του Δεκαπενταύγουστου είχαν εξαφανιστεί όλα...


http://forum.christian-orthodox.gr/viewtopic.php?f=10&t=455


Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009

6η Αυγούστου - Η Μεταμόρφωση του Χριστού στο Θαβώρ, και η παραμόρφωση του ανθρώπου στις πολιτείες του…


















Eoρτή της Μεταμόρφωσης του Χριστού σήμερα, και της εμφάνισής Του, κατά ένα μέρος και ως Θεού προς τους τρείς μαθητές του…

Η Μεταμόρφωση αυτή, υπήρξε αναγκαία κατά ένα λόγο, για πιστοποίηση της Θεότητός Του αλλά και σαν απάντηση στα ερωτηματικά της μετέπειτα οδυνηρής σταυρώσεώς Του…


Η λάμψη του Χριστού «ως ο Ήλιος» και η λαμπρότητα Αυτού υπήρξε λίγη και συγκρατημένη, γιατί ουδείς μπορεί να δεί τον Θεό και να ζήσει…

Εάν άφηνε να εκχυθεί η λάμψη και το φώς όλης της Θεότητος τότε οί μαθητές και το βουνό ολόκληρο θα απανθρακώνετο όπως έγινε στο όρος Σινά με τις 10 εντολές πού τα σημάδια της φωτιάς και οί μαυρισμένοι βράχοι παραμένουν μέχρι σήμερα, 3500 χρόνια από τότε…


----------------------------


Τώρα θα σας διηγηθώ μία πραγματική ιστορία όπως μού την είπε ένας φίλος και αδελφός…



Σε μια πολιτεία λοιπόν υπήρχε ένας άνθρωπος, πολύ, μά πολύ αμαρτωλός και άσωτος…

Δεν είχε καμία σχέση με Θρησκεία, με Πατρίδα, και Οικογένεια…

Δεν είχε σχέση με παπάδες, λιβάνια, και προσευχές… Άκουγε ψαλμωδίες και του ανάβανε τα λαμπάκια…

Έβλεπε κάτι ευσεβείς γυναίκες με κότσους και μακρυμάνικα και του την έδινε…Άκουγε καμιά θρησκευτική συζήτηση κι΄ έπαιρνε δρόμο…

Ήτανε διαβασμένος και πολυγραφότατος και κάποιο φεγγάρι δημοσιογραφούσε σε εφημερίδες και extreme αθλητικά περιοδικά…

Είχε διαβάσει δε, πλήθος βιβλίων, ψυχολογικών, κοινωνικών, επιστημονικών, διαπλανητικών, ακόμη και βιβλία φαντασμάτων και βρυκολάκων…

Εκκλησία τον πηγαίνανε ( γιατί από μόνος του δεν πήγαινε…) μόνο Πάσχα και ίσως και τα Χριστούγεννα…

Πρώτα τον τραβολογούσε να τον πάει η μάννα του, και μετά όταν παντρεύτηκε, η κακομοίρα η γυναίκα του…


Λέμε «ίσως και τα Χριστούγεννα» γιατί όταν τον ρωτήσαμε, ούτε κι΄ αυτός θυμότανε… Θυμότανε μόνο ότι πήγαινε λίγο πρίν το «Χριστός Ανέστη», στεκότανε στο προαύλιο της Εκκλησίας, και όταν άκουγε το «Χριστός Ανέστη», και το γνωστό Αναστάσιμο τροπάριο «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήσονται οί εχθροί Αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου Αυτού οί μισούντες Αυτόν», τότε αυτός γκάζωνε και έφευγε μακριά, λές και ήταν πραγματικός εχθρός του Χριστού…


Ήταν; Φαινόταν ότι ήταν, αλλά όχι, δεν ήταν !


Απλούστατα δεν είχε βρεθεί μπροστά του ένας γνήσιος και συνειδητός Χριστιανός με προσωπικό ήθος, πού η ζωή και τά έργα του να συμφωνούσαν και με τα λόγια του, πού δεν θα ήταν ντούμπλου φάς Χριστιανός, με τους Χριστιανούς Χριστιανός με νηστείες και θεολογικά ρητά και με τους φίλους καμάκια, φιλοχρηματία, γλέντια, βλαστήμιες, και «καταλύσεις είς πάντα…» σε ταβέρνες, σε μπάρ, και σε ουζάδικα…


Τώρα θα μού πείτε, καλά στέρεψε η γή από τέτοιους ανθρώπους;


Έ, όχι δά, δεν στέρεψε η γή, αλλά δεν βρέθηκε μπροστά του ένας τέτοιος άνθρωπος να του πεί και δυό καθαρές κουβέντες…Θα μού πείτε ήταν και το λάθος δικό του πού άκουγε για θρησκεία και λακούσε…Ναι, ήταν κι΄ αυτό, ήταν όμως και πολλά άλλα…


Και μετά, τι έγινε μετά;


Κάποια μέρα λοιπόν, κάποια νύκτα «σκοτεινή και ασέληνο», χάθηκε ο φίλος από την πιάτσα των Αθέων και κάποιο μάτι τον «περισυνέλεξε» να συχνάζει σε γνωστή Εκκλησία…


Πάει το παιδί τρελλάθηκε, εβόησαν άπαντες οί «γνωστικοί »!


Σε Εκκλησία; Με παπάδες; Με ψάλτες;

Αυτός πού δεν θα ήθελε ν΄ ακούσει ούτε τα τροπάρια της κηδείας του, έστω και πεθαμένος;


Ναί, ναι, αυτός ο ίδιος και ουδείς άλλος !

Και πώς «τόπαθε το παιδί;», ανεφώνησαν πάλι οί «γνωστικοί»…Μήπως ζουρλάθηκε;

Μήπως το κτύπησε τύφος, τέτανος, ξωτικό;


Πώς «τόπαθε το παιδί;»


Αυτό το μάθαμε πολύ αργότερα βέβαια...

Μας το είπε ο ίδιος με λίγες μόνο φράσεις:

« Έχετε ακούσει για την Μεταμόρφωση του Χριστού πού γιορτάζεται στις 6 Αυγούστου; Έ, λοιπόν σε μια Εκκλησία της Μεταμόρφωσης, ένα βράδυ της Ανάστασης πήγα κι΄ εγώ ( με πήγανε δηλαδή ) ν΄ ακούσω το Χριστός Ανέστη και να λακίσω…

Αλλά όμως δεν λάκισα, όχι, ήτανε φαίνεται η χρονιά της επιστροφής μου στον Αληθινό Θεό, κι΄ έτσι παρέμεινα εκείνη την Ανάσταση ακόμη και σ΄ όλη την νυκτερινή λειτουργία.

Και βέβαια παρέμενα και σε όλες τις μετέπειτα Αναστάσεις της ζωής μου, και όχι μόνο…


Τότε λοιπόν, και αφού μεσολάβησε και κάτι άλλο σημαντικό ( αυτό δεν μας το είπε), Μεταμορφώθηκα κι΄ εγώ και άλλαξε η ζωή μου!

Ίσως κάποια άλλη φορά να σας πώ και κάτι ακόμη…» μας είπε ο φίλος, ενώ ένα δάκρυ κύλησε στο αυλακωμένο πρόσωπό του πρίν χαθεί στο σκοτάδι…


Αντίο φίλε, είπαμε δυό-τρείς πού τον ακούγαμε.


Πάντα τέτοια και Αμήν και για εμάς πού δεν κάναμε τίποτα ακόμη θεάρεστο στην ζωή μας.


«Οί αμαρτωλοί και οί πόρνοι θα βρεθούνε πρώτοι στην βασιλεία του Θεού» λέει κάπου ο Χριστός στο Ευαγγέλιο, και οί ξερόλες και παντογνώστες σαν και του λόγου μας, ( συμπληρώνουμε εμείς ), θα πιάσουμε πάτο από τον εγωϊσμό μας εάν δεν μετανοήσουμε…



Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

29η Μαϊου – δεν ξεχνώ το κούρσεμα της Πόλης…




Τό κούρσεμα τής Πόλης...








Ποιά γλώσσα μπορεί να πη τι γίνηκε σαν μπήκανε μέσα οι Τούρκοι, βαστώντας στα χέρια τους άλλοι ματωμένα μαχαίρια μια οργυιά μάκρος, άλλοι πελέκια ακονισμένα, άλλοι κοντάρια, π’ αστράφτανε οι σουβλερές μύτες τους.

Η εκκλησιά πιτσιλίστηκε απ’ τα αίματα σε δυό μπόγια ύψος, πούλεγες πως ήτανε χασάπικο. Όσοι απομείνανε ζωντανοί είχανε τρελαθεί...


Οι Τούρκοι δένανε τους άντρες με σκοινιά, τις γυναίκες με τις ζώνες τους.










Η Παναγιά τής Αγιάς Σοφιάς...









Έβλεπες αφεντάδες δεμένους πιστάγκωνα μαζί με τους υπηρέτες, κυράδες με τις δούλες, παπάδες με γρηές, δεσποτάδες, παλληκάρια βουτημένα στο αίμα. Ο ένας μπροστά στον άλλον βιάζανε τις γυναίκες, ανάμεσα σε κουφάρια και σε λαβωμένους που μουγκρίζανε.

Άλλοι πάλι από κείνα τ’ αγρίμια ξεγυμνώνανε την εκκλησιά. Μέσα σε μια ώρα απομείνανε μονάχα οι τοίχοι.

Δεν αφήσανε μηδέ καντήλι, μηδέ δισκοπότηρο, μηδέ βαγγέλιο, μηδέ εικόνα, μηδέ ρούχα, τίποτα! Πως περνά η ακρίδα από ‘να καταπράσινο περιβόλι κ’ ύστερα, σαν κάνη φτερά, αφήνει χώμα μοναχό, έτσι απόμεινε κ’ η Άγια-Σοφιά ξεγυμνωμένη.


Το μαχαίρι κ’ η φωτιά βάσταξε τρία μερόνυχτα, όπως είχε ταμένο στους στρατιώτες του ο σουλτάνος.

απέραντη Κωνσταντινούπολη αντιλαλούσε μέρα νύχτα. Τι αίμα και τι δάκρυα χυθήκανε! Χιλιάδες καρδιές χτυπούσανε, τέτοια συμφορά δε μπορεί να τη συλλογισθή άνθρωπος.

Άλλοι σφαζόντανε πριν πάνε στα σπίτια τους, άλλοι καταφέρνανε να φτάξουνε στα δικά τους μα δε βρίσκανε τα παιδιά τους και τις γυναίκες τους. Αντρόγυνα χωριζόντουσαν, ο ένας Τούρκος έσερνε τον άντρα κι’ ο άλλος τη γυναίκα.

Τα παιδιά τα ξεκολλούσανε απ’ το λαιμό της μάννας, τα κορίτσια τα σέρνανε απ’ τα μαλλιά μέσα στο δρόμο. Πεινασμένα σκυλιά πίνανε το αίμα π’ άχνιζε μέσα στα χαντάκια. Πειό πολλά ήτανε τα κομμένα κεφάλια, που κειτόντανε στο χώμα, παρά οι πέτρες της γης.

Φρόνιμες νοικοκυράδες, που δεν τις είχε δη ο ήλιος, ατιμαζόντανε γυμνές μέσα στις πλατείες. Παπάδες περπατούσανε βιαστικά, φορτωμένοι με βαρειά σεντούκια, που τους τάχανε φορτωμένα οι ζεμπέκηδες και τους δέρνανε σαν γαϊδούρια και τους τραβούσανε με το καπίστρι πούχανε περασμένο στο λαιμό τους. «Και ην ιδείν ορμαθούς εξερχόμενους απείρους ώσπερ αγέλας».


Στα καράβια δεν είχε απομείνει μηδέ ένας Τούρκος, γιατί ριχτήκανε στο πλιάτσικο. Με μεγάλη μανία γυρεύανε να βρούνε τα γυναικεία μοναστήρια, τα πατούσανε και κουβαλούσανε τις καλογρηές μέσα στα καράβια κ’ εκεί ο διάβολος πειά μπορεί να πη το τι γίνηκε.

Πολλές γυναίκες, για να ξεφύγουνε την ατιμία, πέσανε και πνιγήκανε στη θάλασσα και στα πηγάδια.


Οι Τούρκοι είχανε τούτη τη συνήθεια, άμα μπαίνανε μέσα σ’ ένα σπίτι για να κουρσέψουνε, στήνανε μια σημαία απάνω στα κεραμίδια. Οι άλλοι Τούρκοι, βλέποντας τούτη τη σημαία, δε μπαίνανε ποτέ μέσα, μα τραβούσανε πάρα πέρα, ναβρούνε άλλο σπίτι λεύτερο.

Ίσαμε διακόσες χιλιάδες τέτοια κουρέλια σαλεύανε απάνω στην Πόλη, γιατί οι Τούρκοι βάζανε πολλές παντιέρες στο ίδιο σπίτι για να κάνουνε πανηγύρι.


Όλη τη μέρα σφάζανε. Τόσο μουσκεμένη ήτανε η γης, πώλεγες πως έβρεξε αίμα, κι’ όπου έβρισκε χαντάκι το αίμα έτρεχε σα νάτανε βροχονέρι. Τα κουφάρια τα ρίχνανε στο μπουγάζι του Βοσπόρου, και το ρέμα τα κατρακυλούσε σα νάτανε πεπόνια, Χριστιανοί-Τούρκοι ανακατεμένοι.


Ο σουλτάνος δε μπήκε μέσα στην Πόλη με το στρατό, παρά απόμεινε στο στρατόπεδο. Κατά το μεσημέρι οι πασάδες του πήγανε τα κλειδιά, σημάδι πως ήτανε πειά δική του η Κωνσταντινούπολη.

Τότε καβαλλίκεψε και μπήκε με τη συνοδεία του μέσα στο κάστρο και τράβηξε ίσια στην Αγιά-Σοφιά. Δε μπήκε μέσα στην εκκλησιά με τάλογο, παρά ξεπέζεψε και μπαίνοντας μέσα θαύμασε πολλήν ώρα και περιεργάσθηκε το χτίριο.

Ύστερα φώναξε έναν χότζα και τούπε ν’ ανεβή απάνω στον άμβωνα και να φωνάξη την προσευχή τους «Αλλάχου εκπέρ, Αλλάχου εκπέρ, Μουχαμετούλ ρεσούλ Ουλλάχ.» Σαν τελείωσε ο χότζας, ανέβηκε ο ίδιος στην Άγια Τράπεζα και το ξανάπε.


Τα πλιάτσικα κ’ οι σκλάβοι, άλλα στοιβαχθήκανε στις τέντες, άλλα φορτωθήκανε στα καράβια και τραβήξανε να τα πουλήσουνε, όπως έστερξε ο σουλτάνος. Κάθε Τούρκος ήτανε φορτωμένος. Τι μαλάματα, τι ασήμια, τι χαλκώματα, τι ρούχα μεταξωτά, τι βιβλία!

Καράβια ολάκερα γεμίσανε καλόγερους και καλογρηές. Έβλεπες ζεϊμπέκια ψειριασμένα νάνε ντυμένα με ρούχα δεσποτικά, άλλοι φοράγανε χρυσά πετραχήλια, άλλοι κορώνες και καλυμμαύχια στο κεφάλι.

Σκυλιά δεμένα με ζώνες κεντημένες, επιγονάτια και φελόνια για σαγή στ’ άλογα. Μέσα στους ασημένιους δίσκους βάζανε ντομάτες και κρέατα, πίνανε κρασί μέσα στα δισκοπότηρα. Φορτώσανε στις καρότσες βιβλία, που δεν είχανε μετρημό και τα σκορπίσανε σ’ ανατολή και δύση.

Για ένα γρόσι πουλιόντανε ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας κ’ οι άλλοι ξακουσμένοι σοφοί της αρχαιότητας, γραμμένοι σε πετσί, με χρυσοκοντυλιές και με χρυσά δεσίματα. Τα εικονίσματα τα σκίζανε με το τσεκούρι και βράζανε κρέας μέσα στα καζάνια…


ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ
Απόσπασμα από το βιβλίο ΤΟ ΠΑΡΣΙΜΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

http://egolpio.wordpress.com/