Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κλεψιές καί ληστείες.... Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κλεψιές καί ληστείες.... Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Όταν η πόλις κοιμάται…














Καί μία αυστηρά προειδοποίηση!



Από πολύ καιρό τώρα σκεπτόμασταν, τό πώς κάποιοι κατόρθωσαν μέσα στην 10ετία πού πέρασε, να κάνουν τις μεγάλες πολιτείες εστίες κλοπών, εγκλήματος, και βαρβαρότητος !

Να κάνουν δηλαδή αγνώριστα τα μέρη πού γεννηθήκαμε, πού ζήσαμε, πού με τιμιότητα εργαστήκαμε.

Ήλθαν οί βάρβαροι κι΄ ενώθηκαν με τους ημεδαπούς δικούς μας βαρβάρους κι΄ έχτισαν μια καινούργια και οδυνηρή πραγματικότητα!


Θυμάμαι τα παλιά καλά χρόνια πώς ζούσαμε, σ΄ αυτή την ήσυχη, τότε, Πολιτεία...

Θυμάμαι πού αφήναμε τις πόρτες ανοιχτές, πού παίζαμε ανέμελοι και ανεφνιδίαστοι από αυτοκίνητα στους έρημους δρόμους, και τις καταβρεχτήρες του Δήμου με τά απλωμένα μπέκ να καταβρέχουν τα απογεύματα του καλοκαιριού…


Θυμάμαι ακόμη, ( μαθητές είμασταν ), πού όταν ερχόμαστε από μπάνιο με τα ποδήλατα, εκεί στις Ιτιές, και βλέπαμε αστυφύλακα στό φυλάκιο του Τμήματος πού υπήρχε δίπλα στο ποτάμι, τότε κατέβαιναν φοβισμένοι οί συνεπιβάτες από την σχάρα, γιατί «απαγορευότανε δύο στο ποδήλατο…» και θα μας «έπαιρνε τα στοιχεία για μήνυση!».


Σήμερα; ποιός τα υπολογίζει αυτά…

++++++++++++++++++++++++



Εγκληματικότητα; Αμελητέα!

Μόνο πού και πού καμιά κλοπή ποδηλάτου ή μοτοσακού και σπανίως αυτοκινήτου, πού στο τέλος τ΄ αφήνανε να το βρεί ο ιδιοκτήτης του. Τόχανε πάρει «για βόλτες…».


Κλοπές γιδιών και κοτερών στην ύπαιθρο σπανίως, και κυρίως από περαστικούς κλεφτοκοτάδες, και βεβαίως οί γνωστές κτηματικές διαφορές πού καμιά φορά κατέληγαν και σε καραμπινάτες επεμβάσεις…








Σπάζοντας το τζάμι...











Αυτή με λίγα λόγια από απόψεως νομιμότητας ήταν η ζωή στην πρωτεύουσα του Μωριά και στην γύρω ύπαιθρο...

Σήμερα, τά πόδια γυρίσανε και κτυπάνε το κεφάλι, στον δρόμο βαδίζεις και δεν ξέρεις αν θα γυρίσεις σώος στο σπίτι σου, γεμίσαμε Μπραήμηδες, Γιουσούφηδες, Μούδρους, Κούδρους, Αφγανούς, Σομαλούς, Ντιβιντίδες, και Σιντίδες, μπλέξανε όλοι αυτοί και με τους Ρομάδες και γίνανε ομελέτα Σιγκαπούρης…


Και αφού πιά χάσαμε τα πασχάλια και τα κεφάλια μας, τι να σού κάνει τώρα και η Αστυνομία αφού τους Νόμους τούς ψηφίζουν βουλευτές και όχι Δικαστές με κύρος και πείρα, κάνοντάς μας τελικά μια νέα ζούγκλα της Αφρικής μέσα στις πολιτισμένες, υποτίθεται, κοινωνίες μας…


Ένας Ταρζάν λοιπόν μας χρειάζεται για να βάλει τάξη, μαζί με την Τζέην, τον Γκιαούρ, την Ταταμπού, τον συμπαθητικό Ποκοπίκο και την Χουχού των παιδικών μας αναγνωσμάτων και χρόνων…

Θα θέλει όμως να έλθει;


Καιρός όμως να δούμε πώς δρούν στις πολιτείες αυτές οί εγκληματικές συμμορίες και πώς σε ανύποπτο χρόνο και ως πού να πείς «κύμινο» σού έχουνε σπάσει το αυτοκίνητο και σ΄ έχουνε κλέψει μπροστά στα μάτια σου…


==========================

Οι κλέφτες - Τρεις μήνες με τα μέλη μιας συμμορίας...


( "ο Ταχυδρόμος" )



Μέσα στο πυκνό σκοτάδι της νύχτας και πίσω από τις σκιές κάνουν την εμφάνισή τους.


Τριγυρίζουν στους δρόμους της πόλης μέχρι το χάραμα, παραφυλάνε στα στενά και περιμένουν υπομονετικά την ευκαιρία.

Περνάνε απαρατήρητοι. Δρουν αστραπιαία. Τα μόνα ίχνη που αφήνουν πίσω τους είναι θρυμματισμένα τζάμια. Είναι οι κλέφτες…






Ώ, Ελλάς...

Ώ, Πάτρα Πολιτεία μου... πού οί πολιτικές τών τελευταίων κυβερνήσεων σε κατάντησαν μιά Νέα Ζιμπάμπουε...




Κάθομαι απέναντί του. Καπνίζει το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο, αδειάζει για πολλοστή φορά το ποτήρι του και μιλάει ελάχιστα. Είναι μόλις 21 χρόνων. Αυθάδης, νευρικός, τσαμπουκάς...

Τον λένε Ομάρ – το όνομα αυτό δεν είναι πραγματικό, όπως όλα τα υπόλοιπα που αναφέρονται στη συνέχεια. Στο χέρι του έχει βαθιά χαραγμένα με μαχαίρι τρία γράμματα. ΜΑΤ. Είναι αρχικά λέξεων και σημαίνουν στα γαλλικά «Η μαμά πάνω απ’ όλα» («Μama Αvant Τout»).


Κατάγεται από μια πρώην γαλλική αποικία, βρίσκεται στην Ελλάδα παράνομα. Μετανάστευσε εδώ – και έμεινε. Όλο του το σώμα είναι γεμάτο σημάδια από μαχαιριές και καύτρες.

Αλλά, όλα αυτά είναι «παράσημα» που «κερδήθηκαν» στο παρελθόν. Απόψε δεν φαίνεται να τον απασχολούν. Τουλάχιστον προς το παρόν. Το μόνο που ενδιαφέρει τόσο τον ίδιο όσο και τους υπολοίπους είναι να αποφασίσουν ποιες ομάδες και σε ποιο μέρος θα χτυπήσουν αυτό το βράδυ.

Σήμερα είναι Σάββατο, οι περισσότεροι κάτοικοι της πόλης θα βγουν να διασκεδάσουν, να μεθύσουν και θα αποτελέσουν τα τέλεια θύματα για τους κλέφτες, που απλώς θα είναι εκεί, θα παρακολουθούν και θα περιμένουν να αδράξουν την κατάλληλη ευκαιρία.


Φοράνε όλοι μαύρα. Τίποτα έντονο, τίποτα που να μπορεί να κινήσει υποψίες. Είναι περιποιημένοι, λεπτοί, ψηλοί, δεν έχουν τα χαρακτηριστικά του εξαθλιωμένου μετανάστη που εκλιπαρεί για μια θέση στον ήλιο του δυτικού πολιτισμού μας. Η όψη τους σε κάνει να μην πιστεύεις ότι πίσω τους κρύβουν μια σκοτεινή ζωή.

Άλλωστε, μπήκαν στη «δουλειά» από ανάγκη και έμειναν διότι τους εξασφαλίζει πολύ περισσότερα από την επιβίωση. Δεν κουβαλάνε τσάντες ούτε πολλά χρήματα. Και σίγουρα όχι όπλα. Στις τσέπες, τα απολύτως απαραίτητα: τσιγάρα, κινητά, κλειδιά, μια τηλεκάρτα κι ένα μισοσπασμένο ψαλίδι. Τίποτα μεμπτό.


Αλλά τα κλειδιά τι τα θέλουν, εφόσον, για να μπουν στο σπίτι τους, το μόνο που χρειάζεται είναι να πηδήξουν μια μάντρα και να κλοτσήσουν με δύναμη μια μισογκρεμισμένη πόρτα;

Και το χαλασμένο ψαλίδι; «Αυτά είναι όλα όσα χρειαζόμαστε για να ανοίξουμε την εξώπορτα μιας πολυκατοικίας και να σπάσουμε την κλειδαριά ή το τζάμι ενός αυτοκινήτου. Δεν είναι κάτι δύσκολο. Για τα καινούρια μοντέλα δεν χρειάζονται ούτε αυτά. Με λίγη δύναμη το τζάμι ανοίγει. Εσύ απλώς στριμώχνεις το χέρι σου στο εσωτερικό μέσα από το ελάχιστο κενό που δημιουργείται», με αποστομώνει ο Oμάρ.


Στα άδυτα της συμμορίας...


Είναι ήδη περασμένα μεσάνυχτα. Όπως κάθε βράδυ, έτσι και σήμερα σε αυτό το δωμάτιο του έκτου ορόφου στο εγκαταλειμμένο σπίτι του κέντρου είναι συγκεντρωμένα γύρω από ένα μικρό τραπέζι περίπου δέκα με δεκαπέντε άτομα – όλοι τους μέλη της συμμορίας που σε λίγο θα ξεκινήσει δράση. Τρώνε με λαιμαργία, πίνουν, καπνίζουν και συζητούν μεγαλόφωνα μέσα σ’ ένα σύννεφο καπνού και υπό τους ήχους αραβικής μουσικής. Είναι όλοι νεαροί. O μεγαλύτερος δεν έχει ακόμη κλείσει τα τριάντα.


Τριγύρω το δωμάτιο είναι ανάστατο. Πεταμένα ρούχα και παπούτσια μπλέκονται με ηχοσυστήματα, τηλεοράσεις, κινητά τηλέφωνα και φορτιστές. Στους τοίχους γραμμένα συνθήματα, στιχάκια, το όνομα μιας γυναίκας, μιας χώρας. Αυτή θα μπορούσε να είναι η εικόνα μιας τυπικής νεανικής αντροπαρέας. Αλλά δεν είναι.

Αυτήν τη στιγμή μέσα στο φαινομενικά φτωχικό δωμάτιο υπάρχουν δύο περίστροφα, ένα κλομπ και μία καραμπίνα. Όλα κλεμμένα. Δεν είναι βέβαια μόνο αυτά. Υπάρχουν κι άλλα καλά κρυμμένα.

Η συνήθης τακτική είναι να κρύβουν τα όπλα σε δημόσιους χώρους, συνήθως σε πάρκα, όχι πολύ μακριά από τον τόπο διαμονής τους, και σε μέρη στα οποία έχουν άμεση πρόσβαση. Ποτέ δεν κουβαλούν όπλο ή κάποιο αιχμηρό αντικείμενο μαζί τους. Θεωρείται εξαιρετικά επικίνδυνο. Εκτός κι αν έχει κανονιστεί μία από τις λεγόμενες «μάχες».


Τα συγκεκριμένα ραντεβού κλείνονται μόλις λίγη ώρα πριν. Κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή τόπο και χρόνο. Τα πάντα γίνονται αστραπιαία. Χτυπούν και φεύγουν. Γι’ αυτό και σπάνια υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες. Κι όταν υπάρχουν, δεν τολμάνε να μιλήσουν.

Επαγγελματίες εν δράσει

Βγαίνουμε στους δρόμους. Χωρίζονται σε τετράδες. Δύο μπροστά, δύο πίσω – και παραπίσω εγώ, «διακριτικά», με μια φωτογραφική μηχανή, ο φακός της οποίας κάθε άλλο παρά εξασφαλίζει διακριτικότητα.

Έχω την εντύπωση ότι όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω τους σαν όλοι να γνωρίζουν ακριβώς τι πάνε να κάνουν. «Μην ανησυχείς. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για μας. Σήμερα οι περισσότεροι βγαίνουν για να διασκεδάσουν. Να συμπεριφέρεσαι κανονικά και όλα θα πάνε καλά», με συμβουλεύει ο Καντέρ. Τι ακριβώς σημαίνει «κανονικά» στη συγκεκριμένη περίπτωση και πώς θα πάνε όλα καλά όταν στην περιοχή υπάρχουν τόσοι αστυνομικοί; Η υπερένταση είναι μεγάλη.


Ακολουθώ πειθήνια, σχεδόν τυφλά. Περπατάνε άλλοτε γρήγορα, άλλοτε πιο αργά.

Ρίχνουν κλεφτές ματιές μέσα σε αυτοκίνητα για τυχόν ξεχασμένα αντικείμενα. Τσάντες, πορτοφόλια, κινητά, ζακέτες, ραδιόφωνα. Oτιδήποτε μπορεί να πουληθεί έχει μέσα σε δευτερόλεπτα κλαπεί.

Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το διερχόμενο πλήθος, ο φωτισμός του σημείου, η ύπαρξη ή όχι συναγερμού ή ακόμη και η παρουσία της αστυνομίας. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι η τιμή που μπορεί να πιάσει αργότερα, στην αγορά, το συγκεκριμένο αντικείμενο.


Η πρώτη ευκαιρία γι’ αυτό το βράδυ παρουσιάζεται σε κεντρική λεωφόρο της Αθήνας. Ένα αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού παρκάρει κι ένα ζευγάρι αποβιβάζεται. O οδηγός βάζει συναγερμό και μπαίνει με τη συνοδό του σε παρακείμενο εστιατόριο. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου δύο από τη συμμορία στήνονται στη γωνία του δρόμου. Κάνουν νόημα ότι υπάρχουν σεκιουριτάδες και πορτιέρηδες από τα κλαμπ της περιοχής. Νομίζοντας ότι θα εγκαταλείψουν την προσπάθεια, πάω να φύγω, όταν ο ήχος από τα τζάμια που σπάνε με αναγκάζει να επιστρέψω.


O συναγερμός χτυπάει για λίγο και μετά απλώς σιωπή. Πραγματικά, εκτός από τον υπόκωφο θόρυβο του τζαμιού που θρυμματίζεται, δεν ακούγεται τίποτε άλλο. Πλήθος κόσμου διέρχεται από το σημείο, όμως φαίνεται σαν κανείς να μην έχει αντιληφθεί το παραμικρό. Κι άλλωστε πού να μπλέκεις...

O Oμάρ περνάει μέσα από το άνοιγμα στο εσωτερικό του αυτοκινήτου και βγάζει έξω οτιδήποτε βρίσκει. Oι κινήσεις τους είναι προσεκτικές και συντονισμένες. Σχεδόν χειρουργικές. Βάζουν τη λεία σε χάρτινα κιβώτια και σακούλες και την τοποθετούν δίπλα σε κάδους σκουπιδιών, ένα στενό παρακάτω. Αργότερα θα περάσουν να τα μαζέψουν. Αυτά μαζί με ό,τι άλλο κλέψουν αυτό το βράδυ. Φεύγοντας, περνάμε ανενόχλητοι μπροστά από τους σεκιουριτάδες.


Σε διάστημα λίγων μόνο ωρών η συμμορία διαπράττει δύο ληστείες και τρεις κλοπές. Μερικές φορές είναι βίαιοι, η βία είναι η δουλειά τους. Μία από τις πιο δημοφιλείς μεθόδους κλοπής είναι δύο άτομα να παραφυλάνε στο φανάρι και δύο να κρατάνε τσίλιες.

Μόλις το φανάρι ανάψει κόκκινο και το αυτοκίνητο σταματήσει, ένας εκ των δύο μουρμουρίζει στον οδηγό κάτι, οτιδήποτε. Ταυτόχρονα ο δεύτερος ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού ή την πίσω πόρτα και, αφού πάρει από το εσωτερικό ό,τι υπάρχει, την κλείνει αθόρυβα και φεύγει. O πρώτος ευχαριστεί ευγενικά τον οδηγό για την πληροφορία (ή καλύτερα για τη λεία;) που του έδωσε και φεύγει ανενόχλητος. Κι όλα αυτά πριν ακόμη ανάψει το φανάρι πράσινο.


Περπατάμε ήδη αρκετές ώρες, κανείς ωστόσο δεν φαίνεται διατεθειμένος να επιστρέψει σπίτι. Έχουμε αλλάξει περιοχή, καθώς βασικός κανόνας είναι ότι ποτέ δεν γίνονται πάνω από δύο χτυπήματα στο ίδιο μέρος. Βέβαια, υπάρχουν και πολλοί που δεν έχουν την απαραίτητη ψυχραιμία. Δεν αντέχουν την πίεση και δρουν σπασμωδικά. Εκνευρίζονται, χρησιμοποιούν βία, επιτίθενται αναίτια σε πεζούς, σπάνε αυτοκίνητα και όλα αυτά χωρίς κάποιο απώτερο σκοπό.


Oι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται τώρα στη φυλακή. «Εγώ δεν θέλω να πάω στη φυλακή. Φοβάμαι. Περισσότερο τρομάζω όμως όταν αναγκάζομαι να μπω ολόκληρος μέσα στο αυτοκίνητο. Τότε η καρδιά μου πάει να σπάσει. Δεν έχω οπτική επαφή με το δρόμο κι αν γίνει κάτι δεν υπάρχει χρόνος και έξοδος διαφυγής», μου εκμυστηρεύεται ο Νάσερ.

Πού πουλιούνται τα κλοπιμαία;


Κάπου στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας υπάρχει ένας δρόμος γεμάτος ευκαιρίες. Εδώ μπορεί να βρει κανείς κάθε λογής προϊόντα σε χαμηλές τιμές. Από κινητά τηλέφωνα τελευταίας τεχνολογίας, φορητούς υπολογιστές και μικροσυσκευές μέχρι ναρκωτικά και όπλα. Σε αυτόν το δρόμο η ζωή μοιάζει να μη σταματά ποτέ. Ή μάλλον σχεδόν ποτέ. Διότι, αν η αστυνομία κάνει την εμφάνισή της, ο χρόνος παγώνει.

Oι περισσότεροι τρυπώνουν στις εισόδους των παρακείμενων πολυκατοικιών και περιμένουν εκεί έως ότου η περιπολία χαθεί στο επόμενο στενό για να εμφανιστούν ξανά και να συνεχίσουν τις παράνομες συνδιαλλαγές και τα παζάρια.


Εδώ τα κλισέ έχουν καταρριφθεί – αλλά η ζωή δεν υπακούει πάντα στην πολιτική ορθότητα. Όχι λοιπόν, η εγκληματικότητα δεν είναι αποκλειστική υπόθεση των ξένων, άλλωστε οι κλεπταποδόχοι είναι Έλληνες στη μεγάλη πλειονότητα. Κι επίσης όχι, δεν είναι όλοι οι ξένοι μέλη συμμοριών – αλλά, πάλι, υπάρχουν συμμορίες που τις συγκροτούν ξένοι.

Απλά πράγματα που τα γνωρίζουν όλοι όσοι συναλλάσσονται εκεί όπου κυκλοφορούν τα κλεμμένα, όλη τη μέρα κι όταν νυχτώνει.


Μόνο αργά τη νύχτα το ανήσυχο πλήθος διαλύεται, ο θόρυβος της ημέρας κοπάζει και ο δρόμος ηρεμεί. Τουλάχιστον φαινομενικά. Γιατί αυτές τις ώρες μέσα στο σκοτάδι ένα διαφορετικό είδος συναλλαγών αρχίζει.

Τώρα κάνουν την εμφάνισή τους οι κλέφτες. Είναι εκείνοι που προμηθεύουν τους μικροπωλητές με όλα τα προϊόντα, τα οποία λίγο νωρίτερα έχουν «απαλλοτριώσει» και τα οποία θα μεταπωληθούν λίγο αργότερα και με συνοπτικές διαδικασίες στο δρόμο αυτόν, που τον λένε στην ιδιόλεκτο της παραβατικότητας και «Χαραμία». Από τα αραβικά. Διότι στα αραβικά «χαράμ» σημαίνει «αμαρτία». «Χαράμι», ωστόσο, μπορεί να σημαίνει και «κλέφτης». Στην περίπτωσή μας, Χαραμία είναι η οδός Μενάνδρου. Όλα λοιπόν ξεκινούν και καταλήγουν στο δρόμο αυτόν, όπου κάθε επιθυμία μπορεί τόσο εύκολα να ικανοποιηθεί...


Η ώρα της μοιρασιάς


Η νυχτερινή εξόρμηση της συμμορίας συνεχίζεται. Ακολουθώ κατά πόδας, αλλά νιώθω να μην τους προλαβαίνω, έχουν ήδη απομακρυνθεί. Ξαφνικά ακούω σειρήνες περιπολικού και κάποιον να μου φωνάζει να φύγω γρήγορα.

Τρέχω με όλη μου τη δύναμη. Τους βλέπω να φεύγουν μπροστά, να πηδάνε μάντρες και συρματοπλέγματα, να διασχίζουν κάθετα τη λεωφόρο και αναλογίζομαι πού βρίσκουν τόση αντοχή να συνεχίσουν, όταν εμένα με έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις μου εδώ και ώρα. Αποφασίζω να επιστρέψω περπατώντας στο σπίτι-ορμητήριο. Είναι ήδη όλοι εκεί.


Πριν ακόμη προλάβουν να πάρουν ανάσα, ανοίγουν τις τσάντες και τα πορτοφόλια. Υπολογίζουν προσεγγιστικά την τιμή που θα πιάσουν τα κλοπιμαία, πόσα χρήματα αναλογούν στον καθένα. Κάποια αντικείμενα, κυρίως ρούχα που τους αρέσουν, τα κρατάνε οι ίδιοι. Άλλα θα τα στείλουν στην πατρίδα τους, ενώ όλα τα υπόλοιπα και τα πιο πολύτιμα θα μεταφερθούν σε λίγη ώρα στη Χαραμία.

Εκεί η συνδιαλλαγή θα ολοκληρωθεί χέρι με χέρι και με συνοπτικές διαδικασίες οι κλέφτες θα ξεφορτωθούν όλα όσα θα μπορούσαν ενδεχομένως να τους ενοχοποιήσουν. Έπειτα θα πάρουν το δρόμο της επιστροφής. Μακριά πλέον από το δρόμο και τη ζωή των κλεφτών, θα αγοράσουν μπίρες και τσιγάρα και δεν θα διαφέρουν σε τίποτε από τους τελευταίους ξενύχτηδες του σαββατόβραδου.


Σε λίγες ώρες το μόνο που θα έχει απομείνει να μαρτυρά τη νυχτερινή αυτή δραστηριότητα θα είναι τα σπασμένα γυαλιά στο πεζοδρόμιο. Πολλοί πιθανώς θα πουν ότι άκουσαν τα τζάμια να θρυμματίζονται. Άλλοι θα ισχυριστούν ότι παρατήρησαν κάποιους να τριγυρνάνε στους δρόμους ύποπτα. Στην πραγματικότητα κανείς δεν άκουσε και δεν είδε το παραμικρό. Ή καλύτερα κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να ακούσει και να δει το παραμικρό.


Κανείς δεν υποψιάζεται ότι μέσα σε αυτή την πόλη κρύβεται μια άλλη, το ίδιο ζωντανή και δυναμική, ωστόσο πολύ πιο επικίνδυνη. Κι όσο οι κάτοικοι αυτής της πόλης θα κοιτάζουν γύρω τους καχύποπτα, θα φοβούνται και θα οχυρώνονται πίσω από διπλοκλειδωμένες πόρτες, κάποιες φιγούρες κρυμμένες στο μισοσκόταδο θα περιμένουν υπομονετικά την ευκαιρία...

Το έγκλημα με αριθμούς...


Σύμφωνα με στοιχεία της Διεύθυνσης Δημόσιας Ασφάλειας της ΕΛ.ΑΣ., το α’ εξάμηνο του 2009 ιδιαίτερα υψηλά είναι τα ποσοστά συμμετοχής των αλλοδαπών δραστών στα εξιχνιασθέντα εγκλήματα. Πιο συγκεκριμένα:


Στις ληστείες 49,46% (έναντι 50,54% συμμετοχής των ημεδαπών)


Στις κλοπές - διαρρήξεις 50,87%


Στις ανθρωποκτονίες 37,57%


Στους βιασμούς 48,36%


Στα εγκλήματα της σεξουαλικής εκμεταλλευσης το ποσοστό συμμετοχής ξεπερνά τους ημεδαπούς δράστες 55,13%


Σχεδόν αποκλειστικότητα στη δράση παρουσιάζουν οι αλλοδαποί:


Στην παραχάραξη 98,78%

Στις πλαστογραφίες 95,68%

και στις παραβάσεις πνευματικής ιδιοκτησίας 97,82%

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=84&artid=4556699




Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Ληστείες, κλεψιές, ξυλοδαρμοί, μαχαιρώματα, αλλά μετά την ανάκριση: «…και αφέθηκε ελεύθερος». Γιατί άραγε; Για να ξανακάνει τα ίδια;












Φασουλής και Περικλέτος κουβεντιάζουν για τα συμβαίνοντα στην δύστυχη πολιτεία μας…

Περικλέτος: Νέα πολλά περάσανε, ημέρες ευτυχίας, χιόνια, σεισμοί, και παγωνιές, και κάποιες δυστυχίες…

Φασουλής: Ναι, είν΄ αλήθεια Περικλή έγιναν όλα τούτα, ήλθε κι΄ ο Σάκης ο Ρουβάς, κι΄ έκανε και μια τούμπα…

Περικλέτος: και το λοιπόν βρέ Φασουλή, με τέτοια πανδαισία, πές μου με τι ν΄ ασχοληθώ, εκτός από κηδεία…

Φασουλής: διαβάζω Περικλέττο μου, για τους σεισμούς τριγύρω, και μ΄ άνοιξε η όρεξη να χάψω κανά γύρο…

Περικλέτος: πάντα φαιδρός κι΄ εγωϊστής υπήρξες στην ζωή σου, εδώ ο κόσμος χάνεται κι΄ εσύ κοιτάς βολή σου…

Μάζεψα και τα νέα μου, βλέπω πολλές ληστείες, βλέπω φωτιές και πυρκαγιές, κι΄ άλλες ανησυχίες,…

Πάτρα πώς σε κατάντησαν, φοβάμαι μές τους δρόμους, σκέφθηκα να κυκλοφορώ, από τους υπονόμους…

Φασουλής: Έχουμε Νόμους Περικλή, τι σκούζεις και φωνάζεις, οί φυλακές γεμίσανε, και τώρα τελευταία, όταν σε συλλαμβάνουνε καλούνε τον κουρέα, σού κόβει λίγο το μαλλί, σού δίνει και δικάσιμο, κι΄ έπειτα είσαι ελεύθερος για νέο ξαναπιάσιμο…

Περικλέτος: το διάβασα βρέ Φασουλή, και σκέφτηκα σαν βλάκας, τότε γιατί τους πιάνουνε, γιατί το προσπαθούνε, γιατί να κινδυνεύουνε τόσοι να σκοτωθούνε;

«Κι΄ αφέθηκε ελεύθερος», γράφουνε οί φυλλάδες, «ευθύς σαν ανακρίθηκε», και μ΄ έπιασαν κρυάδες…

Φασουλής: το βλέπω φίλε Περικλή, δεν ξέρω από Νόμους, αλλά πολύ το απορώ, σπάζω την κεφαλή μου, να δέρνουνε, να καίγουνε, να κλέβουν, να χτυπάνε, κι΄ αφού τους συλλαμβάνουνε, να τους χαϊδολογάνε…

Ξέρεις άλλο μέρος Περικλή, να γίνονται τοιαύτα, η είμαστε οί μοναδικοί, πού σκίσαμε την τράτα;

Περικλέτος: αν είναι έτσι Φασουλή, κι΄ έχουμε τα πρωτεία, πές το μου να ετοιμαστώ, για μια καλή κηδεία…

Γιατί είτε πάω από σεισμό, πού λένε πώς θα έλθει, είτε από κακοποιό, πού θάρθει πρίν να φέξει, πρέπει να ετοιμάζομαι, για το μακρύ ταξίδι, έτσι πώς καταντήσαμε και πίνουμε το ξίδι…


================================================

Από τις ειδήσεις:

23/02/2008 23:27:54

Ώρες αγωνίας πέρασε στα χέρια τεσσάρων κακοποιών, που εισέβαλαν στο σπίτι τους για να κλέψουν το βράδυ της Παρασκευής, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Οι ηλικιωμένοι διαμένουν στον πρώτο όροφο πολυκατοικίας, στην οδό Γεωργίου Ρούφου 2, πίσω ακριβώς από τον Ιερό Ναό της Παντάνασσας.

Ο κ. Χαράλαμπος Λουρίδας και σύζυγός του Λαμπρινή, είδαν κυριολεκτικά το χάρο με τα μάτια τους. Όλα ξεκίνησαν όταν ο ένας από τους τέσσερις χτύπησε την πόρτα του σπιτιού, λέγοντας πως έχει να τους παραδώσει ένα τιμολόγιο για το γιο τους.

Ο ηλικιωμένος άνδρας, που περίμενε από στιγμή σε στιγμή το παιδί του, άνοιξε την εξώπορτα για να δει ποιος είναι. Από εκείνη την ώρα και για τα επόμενα δέκα λεπτά, άρχισε ο «Γολγοθάς» τους, στα χέρια των αδίστακτων κακοποιών. Οι τέσσερις δράστες της επίθεσης, τρεις άνδρες και μία γυναίκα, αμέσως ακινητοποίησαν τους ηλικιωμένους. Τον κύριο Χαράλαμπο, τον έριξαν στο πάτωμα της εισόδου, του έκλεισαν το στόμα με πανιά και άρχισαν να τον χτυπούν με αγριότητα στο κεφάλι. Την κυρία Λαμπρινή, οι δύο από τους δράστες, την πήγαν στην τουαλέτα του σπιτιού, της έδεσαν το λαιμό και τη χτύπησαν στην κοιλιά και τα πλευρά.

Οι δύο ηλικιωμένοι σοκαρισμένοι και ζαλισμένοι από τα χτυπήματα δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν και οι τέσσερις κακοποιοί άρχισαν να κάνουν το σπίτι άνω – κάτω, για να βρουν λεφτά και τιμαλφή. Τελικά στο ένα από τα δύο κομοδίνα της κρεβατοκάμαρας, βρήκαν και αφαίρεσαν περίπου 6.000 ευρώ μέσα σε φακέλους και τα χρυσαφικά του ζευγαριού.

Οι τέσσερις δράστες με τη λεία τους αποχώρησαν από το σπίτι και αμέσως οι δύο ηλικιωμένοι ειδοποίησαν την Αστυνομία. Σύμφωνα με τις περιγραφές τους στους αστυνομικούς, οι κακοποιοί φορούσαν μαύρα ρούχα, ήταν νεαρής ηλικίας και μιλούσαν καλά Ελληνικά. Ο κ. Χαράλαμπος Λουρίδας πιστεύει πως οι δράστες μάλλον τον παρακολουθούσαν, καθώς το πρωί της ίδιας ημέρας είχε πληρωθεί τη σύνταξή του από υποκατάστημα του Ταχυδρομικού ταμιευτηρίου. Η αστυνομία έχει εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό για τη σύλληψη των δραστών.

=====================================

Συνελήφθησαν για εμπρησμούς σε κάδους

«Ήμασταν μεθυσμένοι και δεν είχαμε συναίσθηση τι κάναμε». Αυτά υποστήριξαν μεταξύ άλλων στην κατάθεσή τους στην Ασφάλεια οι τρεις νεαροί που συνελήφθησαν για τον εμπρησμό σε επτά κάδους στο κέντρο. Οι δύο νεαροί συνελήφθησαν επ’ αυτοφώρω, ενώ έβαζαν φωτιά με αναπτήρα στους κάδους και ο τρίτος συνεργός τους χθες το πρωί, έπειτα από την κατάθεση των νεαρών στην Αστυνομία. Σύμφωνα με την Αστυνομική Διεύθυνση, οι νεαροί από τις 4 τα ξημερώματα της Τρίτης μέχρι και τις 5:15 είχαν ανάψει φωτιά σε κάδους που βρίσκονταν στα εξής σημεία: • Καραϊσκάκη και Κανακάρη • Αλεξάνδρου Υψηλάντου και Φιλοποίμενος • Αράτου και Κανακάρη • Γεροκωστοπούλου και Ηφαίστου • Αλεξάνδρου Υψηλάντου και Κολοκοτρώνη • Κορυτσάς και Αγίων Σαράντα • Στο τέρμα της Τριών Ναυάρχων.

Εκαψαν τα ξημερώματα Πόρσε


Στις προσωπικές σχέσεις της κατόχου του πολυτελούς αυτοκινήτου επικεντρώνονται οι έρευνες της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας για τον εντοπισμό του δράστη του εμπρησμού που σημειώθηκε στις 3:05 τα ξημερώματα στη συμβολή των οδών Αγίου Ανδρέου και Τριών Ναυάρχων. Πρόκειται για μια Πόρσε, της οποίας η μηχανή καταστράφηκε ολοσχερώς από τη φωτιά που σημειώθηκε κάτω από εξαιρετικά περίεργες συνθήκες.

Συνελήφθη αλλοδαπή για κλοπή σε κατάστημα

Ημ/νία έκδοσης: 21 Φεβρουαρίου 2008
Την Τρίτη το απόγευμα συνελήφθη στην Πάτρα, από αστυνομικούς της Υποδιεύθυνσης Ασφάλειας Πατρών, μία αλλοδαπή ηλικίας 25 ετών, η οποία, λίγο πριν τη σύλληψή της, εισήλθε σε εμπορικό κατάστημα της οδού Κορίνθου, προσποιούμενη την πελάτισσα, και εκμεταλλευόμενη την ενασχόληση της ιδιοκτήτριας με άλλους πελάτες, αφαίρεσε μέσα από την ατομική της τσάντα το πορτοφόλι της, που περιείχε το χρηματικό ποσό των 400 ευρώ και διάφορα προσωπικά της αντικείμενα.

Πριν την αποχώρησή της από το κατάστημα έγινε αντιληπτή από την ιδιοκτήτρια, που ειδοποίησε την Αστυνομία και οι προστρέξαντες αστυνομικοί την συνέλαβαν.
Η συλληφθείσα με τη σχηματιζόμενη σε βάρος της δικογραφία οδηγήθηκε στον αρμόδιο Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Πατρών.