Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γιατρέ μου πεθαίνω. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γιατρέ μου πεθαίνω. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Μεγάλα Νοσοκομεία πού κατάντησαν τά χειρότερα! Ποιοί επί τέλους φταίνε, και τι πρέπει να γίνει;





Οί 100 πρώτες μέρες πέρασαν, κινητικότητα προσλήψεων στά Νοσηλευτικά ιδρύματα ακόμη δεν βλέπουμε, τό καράβι κινείται αργά, κι΄ άς ελπίσουμε πώς δέν θά ναυαγήσει πρίν φθάσει στόν προορισμό του....


Πόσες φορές άραγε, δέν αναγκαστήκαμε βραδυάτικα, την ώρα του έρεβους και του σκότους πού λέει και η Αγία Γραφή, να τρέξουμε σε Νοσοκομείο;

Και πόσες πάλι φορές, μέσα στον πόνο μας και στην κατάπτωσή μας δεν διερωτηθήκαμε με φόβο, τι άραγε εκεί θα συναντήσουμε;


Θα βρούμε κατάλληλο γιατρό;

Ή, θα μας αναλάβει κανένας ειδικευόμενος ( μέ χωρίς δηλαδή ούτε κάν άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος…), και θα εφαρμόσει επάνω στού κασιδιάρη το κεφάλι ( δηλαδή στο δικό μας…), ότι από την Ιατρική έμαθε, ή ότι τέλος πάντων μπόρεσε να μάθει;


++++++++++++++++++++++++++++

Θα βρούμε πολλούς αρρώστους εκεί;

Θα μας κρατήσουν μέσα, και εάν ναι, πού θα μας ρίξουν;

Σε ράντσο του διαδρόμου;

Σε ράντσο της αποθήκης;

Ή στο δωμάτιο των ψυχορραγούντων όπως συνέβηκε σε μιά κυρία πρό ετών, πού έπεσε ένα βράδυ σε έναν Ούφο επιμελητή,
πού ενώ έβλεπε ότι η γυναίκα υπέφερε από φοβερούς πόνους ( είχε ιλεό ως απεδείχθη ) αυτός για να μη εκτεθεί στον διευθυντή του ( ως αμαθής και ανήξερος ) και τον ξυπνήσει, την έβαλε στους ψυχορραγούντας και περίμενε απαθής στο γραφείο του, καί μέσα στην σοφία του, να δεί, όπως έλεγε, «πού θα το πάει ο πόνος!!!»



Έλλειψη προσωπικού, απλήρωτες εφημερίες, χαμένα νυκτερινά καί υπερωρίες !

Λειτούργημα η Ιατρική, ναί μέν, αλλά βρέστε μου ένα αρκούδι νηστικό καί βάλτε το να χορέψει.

Θά χορέψει, ή απ΄ τήν πείνα του θά μάς φάει;



Πραγματικός προφέσσορας της Ιατρικής, πού ασφαλώς πολλούς θα έχει ταλαιπωρήσει, μέχρι να βγεί σε σύνταξη, και να γλιτώσουν έτσι οί ασθενείς απ΄ αυτόν…


Τέτοιες μνήμες, από νυκτερινές επισκέψεις στα νοσοκομεία έχουν πολλοί άνθρωποι, μνήμες πού τις θυμούνται και τους φέρνουν ακόμη φοβίες, μέχρι πού ξυπνάνε τρομαγμένοι στον ύπνο τους…


Τό τι γίνεται βέβαια και στα Νοσοκομεία της Πάτρας είναι πιά γνωστό, και ο καλός Θεός να δώσει να μη πέσουμε βραδυάτικα ή σε σεισμό, ή σε γιατρό, γιατί ουδείς μετά εγγυάται ότι δεν θα βγούμε από εκεί όλο και με κάποιο «κατάλοιπο…»…


Υπάρχουν βέβαια και οί συνειδητοί και υπεύθυνοι γιατροί ακόμη και ειδικευόμενοι, πού βγάζουν συνήθως και όλη την δουλειά μέσα από εξαντλητικά ωράρια, και μακάρι πάντα σ΄ αυτούς να πέφτουμε, αλλά να είναι ξεκούραστοι και με λίγη πελατεία γιατί αν ένας τους έχει να δεί δέκα ασθενείς κι΄ ΄ένα τον εαυτό του ένδεκα, έ, τότε μη περιμένουμε και πολλά και άς ετοιμαζόμαστε για τά χειρότερα…


Και δεν το κρύβουμε ότι από ένα άρθρο πού τελευταία διαβάσαμε για το μεγάλο και ονομαστό μέχρι τώρα Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» της Αθήνας, μας έβαλε σε φοβερές σκέψεις!

Επιτέλους πού πάμε;

Επιτέλους ποιοί τα κατάφεραν έτσι, και διάλυσαν τόσο σπουδαία και ονομαστά Νοσοκομεία;


Κάποιοι μας λένε ότι η κακοδιαχείριση υλικών καί η αλόγιστη και τσάμπα περίθαλψη μεταναστών τά γονάτισε!

Είναι όμως μόνο αυτό;

==================================

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ», ένα μεγάλο όνομα πού τώρα αργοσβήνει…














«Η μαμά μου πεθαίνει ! », φωνάζει μία γυναίκα που είδε την ηλικιωμένη μητέρα της να σωριάζεται στο δάπεδο.

Κανένας όμως δεν της δίνει σημασία...


Αβοήθητος μέσα στον Ευαγγελισμό !


Λεπτό προς λεπτό ο εφιάλτης στα εξωτερικά ιατρεία, σε ημέρα εφημερίας


Είχα ακριβώς 10 χρόνια να περάσω την πόρτα μεγάλου νοσοκομείου σε ημέρα εφημερίας.

Διαβάζω τα ρεπορτάζ ότι τα πράγματα στο ΕΣΥ πάνε από το κακό στο χειρότερο και πως τα δημόσια νοσοκομεία βρίσκονται σε πλήρη διάλυση, δεν είχα όμως συνειδητοποιήσει την κατάντια, μέχρι που την έζησα λεπτό προς λεπτό.

Επί πέντε μέρες βρίσκομαι σε πανικό μήπως από κακή τύχη βρεθώ ξανά ο ίδιος ή ένα αγαπημένο μου πρόσωπο στη θέση που βρέθηκα το απόγευμα της περασμένης Κυριακής.


Η ώρα είναι 1 το μεσημέρι.

Ένας συγγενής μου νιώθει αδιαθεσία από μια πολύ άσχημη δηλητηρίαση και ο γιατρός τον συμβουλεύει τηλεφωνικά να πάει σύντομα σε όποιο νοσοκομείο έχει εφημερία.

Νόμιζα ότι αυτή η επίσκεψη θα είναι μία διαδικασία ρουτίνας ώσπου περάσαμε την πόρτα των εξωτερικών ιατρειών του Ευαγγελισμού. Οι πρώτες εικόνες ήταν όμοιες με εκείνες που μεταδίδουν τα ξένα πρακτορεία από νοσοκομεία σε πόλεις που μόλις έχουν βομβαρδιστεί.


Πήραμε το χαρτάκι από μια κουρασμένη κυρία στην είσοδο, η οποία μετά βίας μού ψιθύρισε να το δώσω στη νοσοκόμα και να περιμένω τη σειρά μου: «Μα είναι επείγον», ψέλλισα, χωρίς να πάρω απάντηση.







Η τέλεια "περίθαλψη " !

Μπρρρρρ....





Σωριάζονταν κάτω. Μπαίνουμε στον διάδρομο, όπου εκατοντάδες άνθρωποι- οι περισσότεροι ηλικιωμένοι και ανήμποροι - περιμένουν όρθιοι, ο ένας πάνω στον άλλον, τη μαγική στιγμή που θα έρθει η σειρά τους να αντικρύσουν τον γιατρό. Η δυσοσμία είναι αβάσταχτη.

Τα ουρλιαχτά των ασθενών που φέρνει το ΕΚΑΒ, τα κλάματα των συγγενών που τους ακολουθούν και οι αυταρχικές κραυγές των σεκιουριτάδων που θέλουν να επιβάλλουν τη τάξη, μου τρυπάνε τα μηνίγγια.

Κάποιοι δεν αντέχουν την ορθοστασία, σωριάζονται κάτω. Οι συγγενείς τους βρίζουν θεούς και δαίμονες, αλλά κανένας δεν έχει διάθεση να τους ακούσει. Όσοι είναι εκεί, έχει ο καθένας τον δικό του σταυρό.

«Βοηθήστε με. Η μαμά μου θα πεθάνει», φωνάζει μια γυναίκα γύρω στα σαράντα που είδε την ηλικιωμένη μητέρα της να σωριάζεται από την ταλαιπωρία στο δάπεδο. Κανένας δεν της έδωσε σημασία.


Μάταια αναζητώ κάποιον να του πω ότι τον άνθρωπο που συνοδεύω πρέπει να τον δει σύντομα ο γιατρός. Πρόσβαση έχω μόνο στον «άγριο» σεκιουριτά που λέει πάντα το ίδιο: «Δεν ξέρω κύριε. Θα σας φωνάξουν οι νοσοκόμες, μέσα πεθαίνει κόσμος. Περιμένετε, είπαμε».

Δύσκολη η πρόσβαση. Και έλεγε αλήθεια- μπροστά στα μάτια μας ξεψύχησε ένας άνθρωπος γύρω στα 50 που έφτασε με έμφραγμα.

«Άκρη», ούρλιαζαν οι τραυματιοφορείς προσπαθώντας να ανοίξουν χώρο στον κατάμεστο διάδρομο να φθάσει το φορείο στο Καρδιολογικό και ταυτόχρονα έδιναν δυνατές γροθιές στην καρδιά του άτυχου.

Μόλις κατάφεραν με πολύ κόπο να βάλουν επιτέλους τον ασθενή στο ιατρείο, ήταν ήδη αργά. Θυμήθηκα τον Ανδρέα Καραμπίνη, διευθυντή της Εντατικής του Γενικού Κρατικού, που έλεγε ότι οι περισσότεροι ασθενείς πεθαίνουν στη χώρα μας γιατί η πρόσβαση στα νοσοκομεία της Αθήνας είναι εξαιρετικά δύσκολη και μέχρι να φτάσει στα εξωτερικά ιατρεία ένας καρδιοπαθής ή πολυτραυματίας είναι ήδη αργά...


Η ώρα έχει φτάσει 4.30. Περιμένουμε στην ουρά περισσότερο από δύο ώρες. Τα έκτακτα περιστατικά φτάνουν με το ΕΚΑΒ το ένα με το άλλο. Γιατροί και νοσοκόμες πέφτουν πάνω στους βαριά ασθενείς, να σώσουν όσους μπορούν.

Έτσι κανένας δεν ασχολείται με εκείνους που περιμένουν στην ουρά και δείχνουν να στέκονται- ακόμη- στα ποδιά τους.


Κανένας δεν ακούει. «Πέρασαν τρεις ώρες και δεν αισθάνομαι χειρότερα. Άρα, δεν έχω κάτι σοβαρό. Πάμε σπίτι να καλέσουμε έναν γιατρό. Δεν αντέχω άλλο εδώ» λέει ο ασθενής που συνοδεύω. Κάνω το λάθος να συμφωνήσω μαζί του.

Μόλις απομακρυνόμαστε 200 μέτρα από το νοσοκομείο σωριάζεται στο πεζοδρόμιο. Πανικοβλημένος και με κρύο ιδρώτα να με λούζει, φωνάζω «βοήθεια», αλλά ποιος να με ακούσει. Βλέπω ένα ασθενοφόρο στα πέντε μέτρα. «Βοηθήστε με να φτάσει ο άνθρωπος στο νοσοκομείο» τους λέω. «Δεν μπορούμε, φίλε, πάμε για άλλο περιστατικό» μου απάντησε αδιάφορα ο οδηγός και πάτησε γκάζι.


Έσυρα τον ασθενή μου ούτε ξέρω πώς μέχρι την πόρτα του νοσοκομείου. Βλέπω παρατημένο ένα φορείο με βρώμικα σεντόνια από άλλον ασθενή, τον ρίχνω πάνω και τρέχω σπρώχνοντας το φορείο στους διαδρόμους. Ο ασθενής μου ήταν πλέον «έκτακτο περαστικό».

Μπαίνω στα ιατρεία παρά τις αντιρρήσεις του αγενούς σεκιουριτά. Ένας συμπαθής ψαρομάλλης γιατρός τρέχει αμέσως και κάνει όλα όσα πρέπει.

Το ίδιο έκανε παράλληλα σε άλλους 10 ασθενείς. «Ιατρική σε συνθήκες πολέμου» μου ψιθύρισε.

Και τότε άρχισα να συνειδητοποιώ αυτά που διαβάζω: ότι ο Ευαγγελισμός σε κάθε εφημερία δέχεται 1.550 περιστατικά, προσφέρει υπηρεσίες σε 55.000 ασθενείς τον χρόνο, ενώ έχει 1.400 οργανικές θέσεις προσωπικού κενές.

«Το προσωπικό μειώνεται διαρκώς και οι ασθενείς πολλαπλασιάζονται. Οκτακόσιες χιλιάδες αλλοδαποί έχουν έρθει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Όλοι αυτοί καταλήγουν στα πέντε μεγάλα δημόσια νοσοκομεία», μου έλεγε ο συμπαθής γιατρός μόλις ο ασθενής μου είχε αρχίσει να ηρεμεί.

Πράγματι θαύμασα τον επαγγελματισμό των κατάκοπων γιατρών στην εφημερία του Ευαγγελισμού, αλλά και των ηρωισμό των νοσοκόμων. Είναι ελάχιστοι για τον κόσμο που καλούνται να νοσηλεύσουν, προσπαθούν σε έναν οργανισμό διοικητικά διαλυμένο και πλήρως απορρυθμισμένο να σώσουν ό,τι μπορεί να σωθεί από το ανύπαρκτο πλέον Σύστημα Υγείας μας.


Στα ράντζα.

Τον πραγματικό εφιάλτη τον είδα δύο ώρες μετά, όταν ο συγγενής μου διακομίστηκε σε έναν διάδρομο για νοσηλεία. Βαριά και ελαφρώς ασθενείς, άστεγοι, περιθωριακοί, σαν να είχαν ραντεβού με το πόνο, πήραν θέση στα ράντζα του 8ου ορόφου.

Οι νοσοκόμες είχαν βάλει στα πόδια τους φτερά. «Σας βρίζουν ε;» ρώτησα μία από αυτές. «Τι φταίνε οι άνθρωποι. Εμένα βλέπουν, εμένα βρίζουν».


Δυσοσμία. Μετά τα μεσάνυχτα, η μπόχα ήταν αφόρητη. Κάθε τρεις και λίγο κάποιοι ανοίγουν τα παράθυρα να φύγει η βρωμιά και δέχονται τις επιθέσεις των υπολοίπων. Οι ασθενείς που ήταν τυχεροί να έχουν συγγενείς στο πλευρό τους μπορούσαν να εξυπηρετηθούν.

Οι μοναχικοί άνθρωποι εκλιπαρούσαν για λίγη βοήθεια τους περαστικούς. «Το Σύστημα Υγείας όπως κατάντησε προσβάλλει και αδικεί πρώτα τους αρρώστους και τους συγγενείς τους, και μετά τους γιατρούς και τους νοσηλευτές» μου λέει κάποιος γιατρός.


Φύγαμε το μεσημέρι της επόμενης μέρας. Κουβαλώ μαζί μου τη βαριά μπόχα του διαδρόμου και πολύ θυμό.

Έχω πειστεί ότι για να βγεις ζωντανός απ΄ αυτήν την κόλαση είναι θέμα τύχης:

να βρεθεί μπροστά σου τη σωστή στιγμή ο σωστός γιατρός που έχει τον χρόνο να ασχοληθεί μαζί σου.

Θλίβομαι και φοβάμαι.


http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=4555558




Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

Φακελάκι, μέ κερασάκι τούρτας στήν κορυφή τής διαφθοράς....


HTML clipboard

Ο χρηματισμός στα Νοσοκομεία παραμένει σήμερα εξαιρετικά εκτεταμένος...






Η είδηση είχε γίνει πρωτοσέλιδο. Ηταν το 2003, όταν ομάδα γιατρών πρότεινε ως μέτρο για την πάταξη του φαινομένου του χρηματισμού στα νοσοκομεία την εισαγωγή της περίφημης κονκάρδας με την ένδειξη «φακελάκι Stop »

Εξι χρόνια αργότερα, «μπορώ με ασφάλεια να πω ότι το πρόγραμμα έχει στεφθεί από... πλήρη αποτυχία», λέει στην «Κ» η επιμελήτρια Α΄ στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας και μέλος του Γενικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας Νοσοκομειακών Γιατρών κ. Ολγα Κοσμοπούλου, η οποία είχε πρωτοστατήσει στην εκστρατεία.

«Και πώς να είναι διαφορετικά, όταν άρχισαν να τη φορούν και συνάδελφοι που όλοι ξέρουμε πόσα ζητούν!».

Η «εγχείρηση», λοιπόν, απέτυχε. Ο «ασθενής» τουλάχιστον... έζησε;

Κάθε άλλο. Από το απλό ευχαριστήριο «δωράκι» προς τον γιατρό «που μας πρόσεξε», αξίας εκατοντάδων ευρώ, μέχρι τις επιταγές με αρκετά μηδενικά «για να πάει καλά η επέμβαση», το φακελάκι καλά κρατεί, με τις «ταρίφες», μάλιστα, ελαφρώς αυξημένες σε σχέση με παλαιότερα.

Σύμφωνα με έρευνες, ετησίως «πληρώνουμε» περί τα 194 εκατ. ευρώ στο (δωρεάν) ΕΣΥ κάτω από το τραπέζι, ποσό που αντιστοιχεί στο 13,5% των συνολικών δαπανών υγείας. Οπως ήταν αναμενόμενο, το μεγαλύτερο «μερίδιο» στο φακελάκι αναλογεί στους χειρουργούς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κι άλλες ειδικότητες που βάζουν το δάχτυλο στο μέλι.

Μερίδα γιατρών

«Πράγματι, το φαινόμενο του χρηματισμού παραμένει εξαιρετικά εκτεταμένο», λέει η κ. Κοσμοπούλου.

«Ελάχιστοι είναι οι γιατροί που δεν δέχονται χρήματα. Από τους υπόλοιπους, υπάρχει μια μερίδα γιατρών που ζητάει χρήματα και μια άλλη, πολυπληθέστερη, που δεν ζητάει, αλλά δεν τα αρνείται όταν τους τα προσφέρουν. Αυτούς τους τελευταίους, αυτήν την γκρίζα ζώνη των γιατρών που δεν είναι εντελώς διεφθαρμένοι, προσπαθούμε να προσεγγίσουμε και όλοι μαζί να πατάξουμε αυτή τη μάστιγα».


Ανάμεσά τους βρίσκονται και πολλοί γιατροί που πριν ξεκινήσουν την πορεία τους στο ΕΣΥ ήταν εντελώς αντίθετοι με το «φακελάκι», σε κάθε του μορφή.

«Στη συνέχεια άλλαξαν», λέει στην «Κ» ο κ. Κ. Μπάρκας, ειδικευόμενος νευροχειρουργός στο ίδιο νοσοκομείο.

«Εκεί κοντά στα 40, απέκτησαν οικογένειες, έγιναν επιμελητές Β΄ και συνεχίζουν να παίρνουν 1.200 ευρώ μισθό συν άλλα 600 από εφημερίες. Αρχισαν να τους κατακλύζουν οι οικονομικές υποχρεώσεις κι εκεί που ήταν κάθετα εναντίον του χρηματισμού, σήμερα δεν αρνούνται τα «δώρα» από ασθενείς.

Είναι άνθρωποι που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να έρθουν στην «πλευρά» μας. Κυρίως, εάν δεν χρειαζόταν να εργάζονται σε ένα σύστημα υγείας διεφθαρμένο από τη ρίζα του. Δυστυχώς, όμως, το φακελάκι είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου της παραοικονομίας του ΕΣΥ».

Πράγματι, στους διαδρόμους των νοσοκομείων, όσοι εξακολουθούν να αντιστέκονται στα «πουρμπουάρ» είναι σχεδόν δακτυλοδεικτούμενοι...

«Λένε πολλοί ότι αφού χρησιμοποιώ ένα υλικό που στο εξωτερικό κοστίζει 1.000 ευρώ κι εδώ φτάνει τα 7.000, ένα υλικό από το οποίο έχουν βγάλει τόσοι τόσο πολλά, γιατί να μείνω εγώ απέξω; Αυτή είναι η λογική που έχει βάλει πολλούς στο «κόλπο» του χρηματισμού», λέει ο κ. Μπάρκας. «Γιατί στα νοσοκομεία τα βλέπουμε όλα....

Οπως π. χ. τους εμπόρους των φαρμακευτικών και των υλικών να κυκλοφορούν μέσα σε λίγα χρόνια με πανάκριβα τζιπ». Οπως τονίζει, το φακελάκι δεν θα παταχθεί εάν το κράτος δεν βάλει επιτέλους φρένο στις υπερτιμολογήσεις των ιατρικών αγαθών.

«Λειτουργούμε σε ένα σύστημα πολύ βαθιά διεφθαρμένο», συνεχίζει η κ. Κοσμοπούλου. «Πολύ συχνά η εμπλοκή με τις εταιρείες είναι μοιραία. Eνα παράδειγμα: για να αξιολογηθεί θετικά ένας γιατρός θα πρέπει να συμμετέχει σε συνέδρια.

Το κόστος, όμως, είναι τεράστιο κι έτσι πολλοί δεν αρνούνται να πληρώσει μια φαρμακευτική τα έξοδα. Δεν είδα, όμως, νόμο που να λέει ότι απαγορεύονται οι φαρμακευτικές στα νοσοκομεία! Αν θέλουν να κάνουν παροχές ώστε να προωθούνται τα φάρμακά τους, ας τις κάνουν απευθείας στο νοσοκομείο και όχι στους γιατρούς. Να αποφασίζεται τουλάχιστον κεντρικά ποιος θα πηγαίνει σε συνέδρια και ποιος όχι».

Δεν βγάζουν απέξω τις ευθύνες των γιατρών («δεν μας φταίει κανείς που τόσα χρόνια ελάχιστες υποθέσεις χρηματισμού έχουν φτάσει στα πειθαρχικά μας συμβούλια», λέει ο κ. Μπάρκας). «Η μεγαλύτερη ευθύνη όμως βαρύνει το κράτος που δεν καθιερώνει ένα αδιάφθορο σύστημα προμηθειών», καταλήγει η κ. Κοσμοπούλου.

«Γιατί, ξέρετε τι είναι το ΕΣΥ; Ενα κτίριο με φτωχή πρόσοψη και άθλιο χώρο υποδοχής, στην πίσω αυλή του οποίου παίζονται παιχνίδια εκατομμυρίων».

Στον κανόνα όμως υπάρχουν και θαυμαστές εξαιρέσεις...

Οπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα, έτσι και στην περίπτωση του χρηματισμού στα νοσοκομεία, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Η περίπτωση που διηγείται στην «Κ» η Μ. Ν. είναι χαρακτηριστική. Ομως φαίνεται ότι επιβεβαιώνει τον κανόνα...

«Είχα τον πατέρα μου στη Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας κεντρικού νοσοκομείου της Αθήνας με βαρύ εγκεφαλικό. Ηταν σε κώμα. Το επισκεπτήριο ήταν μόλις μισή ώρα την ημέρα, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να τον περιποιούμαι εγώ αλλά οι νοσοκόμοι.

Μολονότι δεν είχα κάποιο παράπονο για τη φροντίδα του, όλοι μου οι συγγενείς επέμεναν ότι έπρεπε να δώσω «κάτι» σε κάποιον από αυτούς και να του ζητήσω να έχει μια αυξημένη φροντίδα ο πατέρας μου.

Εγώ ήμουν πολύ διστακτική, όχι γιατί δεν ήθελα να δώσω τα χρήματα, αλλά γιατί ντρεπόμουν. Φοβόμουν ότι θα τους προσβάλω, γιατί έβλεπα ότι είναι καλοί και αφοσιωμένοι στη δουλειά τους άνθρωποι. Οι φίλοι μου γέλαγαν, λέγοντάς μου ότι «όλοι παίρνουν φακελάκια». Ετσι, αναγκάστηκα να το κάνω».

«Του έδωσα, αλλά...»

«Σε ένα από τα επισκεπτήρια βγαίνοντας έπιασα τον επικεφαλής νοσοκόμο της βάρδιας και του είπα πως τον ευχαριστώ για τη φροντίδα του πατέρα μου, πως δεν είμαι συνηθισμένη σε αυτή τη διαδικασία, του έδωσα τα χρήματα και του είπα πως θα ήθελα να τον προσέχουν όσο μπορούν περισσότερο, γιατί εγώ στη μισή ώρα δεν μου επιτρέπεται να το κάνω.

«Τι είναι αυτά που λέτε, ούτε να το συζητάτε, αυτή είναι η δουλειά μας», μου είπε και μου έδωσε πίσω τα χρήματα. «Να μείνετε ήσυχη πως θα κάνουμε ό, τι καλύτερο». Δεν έχω ντραπεί περισσότερο στη ζωή μου».


Τα επείγοντα των νοσοκομείων γεμάτα αλλοδαπούς...

Σημαντικό θέμα δημόσιας υγείας είναι πλέον για την Ε.Ε. η υγεία των μεταναστών.

Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, οι αλλοδαποί ξεπερνούν το 80% του συνόλου των πολιτών που καταφεύγουν στα επείγοντα. Ομως αποτελούν μόλις το 6,2% όσων νοσηλεύονται.

Την ίδια στιγμή, σημείωσε η αναπληρώτρια καθηγήτρια της Ιατρικής σχολής κ. Αθηνά Γλυνού, το 15% - 20% των αναγκών για παροχές υγείας στα νοσοκομεία αφορούν αλλοδαπούς. Μετανάστες και πρόσφυγες αποτελούν ευπαθή πληθυσμό με περίπλοκα προβλήματα υγείας.

Η έλλειψη νομιμοποιητικών εγγράφων στο 50% ίσως των μεταναστών και προσφύγων που διαβιούν στη χώρα σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο νόμος απαγορεύει ρητά την παροχή υπηρεσιών υγείας σε μη νόμιμους (με εξαίρεση τις περιπτώσεις επειγόντων περιστατικών) και την ευκαιριακή απασχόλησή τους σε εργασίες που σχετίζονται με τη δημόσια υγεία συνθέτουν ένα σοβαρό πρόβλημα.

Κύρια προβλήματα υγείας που παρουσιάζουν είναι λοιμώδη νοσήματα (ηπατίτιδα Β, φυματίωση, έιτζ), διαταραχές ψυχικής υγείας (άγχος, σύγχυση, διάσπαση προσοχής, κατάθλιψη, διαταραχή μνήμης, μετατραυματικό στρες) και εργατικά ατυχήματα. Οπως χαρακτηριστικά σημειώθηκε χθες:

«Παρ’ όλα τα αυξημένα προβλήματα σωματικής και ψυχικής υγείας, οι αλλοδαποί χρησιμοποιούν λιγότερο τις υπηρεσίες υγείας. Το γεγονός είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό για την υγεία του συγκεκριμένου πληθυσμού και για τη δημόσια υγεία δεδομένου ότι μεγάλο μέρος των μεταναστών απασχολείται στην παροχή υπηρεσιών υψηλού υγειονομικού ενδιαφέροντος (εστίαση, διασκέδαση, τουρισμός, καθαριότητα)».

kathimerini.gr

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Νοσοκομεία : καθημερινές μάχες καί τρελές ιστορίες…


HTML clipboard

Σταθμοί Α΄ Βοηθειών τού Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, είδος πρός εξαφάνιση !


Η ουσιαστική κατάργηση των Σταθμών Α΄ Βοηθειών πού έπαιρναν τά απλά περιστατικά και εξυπηρετούσαν σύντομα και δωρεάν τα μικροτραύματα του πολίτη, αποτέλεσε ένα ολέθριο σφάλμα του Υπουργείου Υγείας.

Με τα νέα τοπικά δεδομένα συμφόρησης των 2 Νοσοκομείων της Πάτρας λόγω σεισμού, νομίζουμε ότι είναι καιρός πιά ο Ερυθρός Σταυρός να επανέλθει στις παλιές του αρμοδιότητες, να ανοίξει και νέο ιατρείο στο άλλο άκρο της Πόλεως των Πατρών, και να επιχορηγηθεί γενναία για όλα αυτά, εάν θέλουμε πραγματικά να αποσυμφορήσουμε το χάος των Νοσοκομείων από μικροϋποθέσεις απλών περιστατικών…

Κύριε Αβραμόπουλε, αφέντη του ΕΣΥ και Υγείας, ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός , «το Πρώτων Βοηθειών» όπως το ήξερε ο Έλληνας πολίτης είναι ανάγκη να το επαναφέρεις πάλι, όχι μόνο όπως ήτανε αλλά και καλύτερο. Και όχι μόνο να το επαναφέρεις αλλά και να το επιχορηγήσεις στην πράξη αν θές να δείς αποσυμφόρηση των Νοσοκομείων από μία γιαγιά πού τρυπήθηκε από ένα καρφί κι΄ έρχεται από το Μεσολόγγι στην Πάτρα, ή από ένα νεαρό πού πάτησε μία μπανανόφλουδα κι΄ έρχεται από την Τρίπολη κι΄ αυτός στο Πανεπιστημιακό της Πάτρας…

Να σταματήσουν επιτέλους οί «βόλτες» και οί περατζάδες ψευτοασθενών πού επειδή τά ταμεία τους δεν πληρώνουν για ιδιώτη γιατρό όπως πρέπει, αλλά δίνουν 1,60 δίφραγκα για επίσκεψη (την ώρα πού ο γιατρός ζητάει 40), και να φτιάξεις Σταθμούς Α΄ Βοηθειών μια και τά Κέντρα Υγείας δεν μπορούν να σηκώσουν όλο το βάρος της πρωτοβάθμιας περίθαλψης…

==============================

Πεδίο... μαχών τα Νοσοκομεία στις εφημερίες...

Οι δύο αιτίες για «εμφράγματα» στα επείγοντα, και κάποιες άλλες αιτίες πού παραθεωρούνται…

Ανήμερα Φώτων, 6 η ώρα το απόγευμα στα επείγοντα περιστατικά του νοσοκομείου Γ. Γεννηματάς.

Αριθμός προτεραιότητας ασθενούς 173, αλλά οι παθολόγοι εξετάζουν ακόμη το νούμερο 78...

Διάδρομοι γεμάτοι κόσμο, ράντζα παντού και σχόλια παρευρισκομένων για αναμονή τουλάχιστον 5-6 ωρών... Πότε δηλαδή θα καταφέρουν να δουν τον ασθενή που έχει ήδη αρκετές ώρες οξείς πόνους στο στομάχι; Κι αν η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή, ώστε ο χρόνος να μετρά εις βάρος του;

Ενα περιστατικό έχει φθάσει επειγόντως νωρίς το μεσημέρι από το νοσοκομείο Πύργου και ακόμη περιμένει...

Κάποια γιαγιά έχει κουβαληθεί εκτάκτως από την Αμοργό και η συνοδός της διαμαρτύρεται... Εν μέσω στωικών περιγραφών για πολύωρες, αδιέξοδες αναμονές, ένα νέο παλικάρι βγαίνει με φορείο από το παθολογικό.

«Κλήρωσε;» ρωτά ηλικιωμένος που περιμένει να εξετασθεί. «Μάλλον» απαντά η νοσηλεύτρια που συνοδεύει το φορείο. Λίγο παραπέρα μεταφέρεται καθιστή σε φορείο μια νέα κοπέλα που βρίσκεται σε παραλήρημα. Μόλις έχει βγει από το ψυχιατρικό.

Μέσα στο παθολογικό βρίσκονται τέσσερις γιατροί, δυο - τρεις νοσηλεύτριες, έξι ράντζα γεμάτα με ασθενείς που εναλλάσσονται και ένας υπάλληλος της ασφάλειας που προσπαθεί να ρυθμίσει την είσοδο των ασθενών.

Χάος...

Συνθήκες... «πολέμου»

Η πρώτη σκέψη που κάνουμε είναι να φύγουμε από εκεί μέσα το γρηγορότερο, αλλά δυο έμπειροι γιατροί συμβουλεύουν τηλεφωνικά να παραμείνουμε για εξετάσεις.

Στις 10 το βράδυ μπαίνουμε «πραξικοπηματικά» στην αίθουσα των παθολόγων. Ο ηλεκτρονικός πίνακας έχει «κολλήσει» για μια ώρα στο νούμερο 98, αφού μεταφέρονται συνέχεια περιστατικά με ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ.

Προσπαθούμε να εντοπίσουμε έναν από τους γιατρούς που τρέχουν συνέχεια για να του πούμε ότι ο άνθρωπος που συνοδεύουμε πονάει πολύ. Η πρώτη αντίδραση είναι επιθετική...

Η δεύτερη είναι σύσταση για παραπομπή της υπόθεσης στο χειρουργικό που έχει λιγότερο κόσμο. Μετά από μισή ώρα μπαίνουμε στο χειρουργικό. Ενας γιατρός με ηρεμία και γλυκύτητα «ρυθμίζει» τους ασθενείς. Εξηγούμε ότι αυτός που συνοδεύουμε πονά έντονα και οι παθολόγοι δεν προλαβαίνουν να τον εξετάσουν.

«Πώς αντέχετε να δουλεύετε έτσι;» ρωτάμε. «Οταν επιλέγεις αυτή τη δουλειά, αποδέχεσαι ό,τι εμπεριέχει» απαντά με χαρακτηριστική ηρεμία. Ο γιατρός που σε τέτοιες «πολεμικές» συνθήκες εμπνέει εμπιστοσύνη είναι όαση...

Γίνονται οι εξετάσεις, αποκλείονται οι πλέον σοβαρές ασθένειες, αλλά δυστυχώς πρέπει τον ασθενή να δει ο παθολόγος. Επιστροφή στο παθολογικό μέσα από έναν διάδρομο ασφυκτικά γεμάτο με κόσμο.

Μπαίνουμε με τον ασθενή στην αίθουσα σχεδόν στη 1 το πρωί. «Σας στέλνω ένα ζάχαρο 4,5» φωνάζει μια γιατρός που εισβάλλει στην αίθουσα. «Ευτυχώς έχει επαφή με το περιβάλλον»...

Η γιατρός αρχίζει να παζαρεύει με τον υπεύθυνο παθολόγο ποιανού είναι η ευθύνη του συγκεκριμένου ασθενή. Μετά από δεκάλεπτο διάλογο η γιατρός αποδέχεται την ευθύνη.

«Η ευθύνη είναι πολύ σοβαρή υπόθεση» εξηγεί στην «Κ» μάχιμη γιατρός και πανεπιστημιακός από άλλο μεγάλο νοσοκομείο. «Υπάρχει κόντρα μεταξύ παθολόγων και χειρουργών, μεταξύ καρδιολόγων και παθολόγων...».

Τα προβλήματα που έχουν κατά καιρούς δημιουργηθεί όταν η εξέλιξη ενός περιστατικού είναι δυσάρεστη, «έχουν καλλιεργήσει στους γιατρούς το αντανακλαστικό της περιφρούρησης της περιοχής των αρμοδιοτήτων τους».

Ποιες είναι οι αιτίες για τη χαοτική κατάσταση που στην περίπτωσή μας είχε συνέπεια να μπούμε στο νοσοκομείο στις έξι το απόγευμα και να φύγουμε στις δυο το πρωί;

«Δεν υπάρχουν γιατροί στα νοσοκομεία» απαντά μονολεκτικά έμπειρη γιατρός.

«Αυτή τη στιγμή στη χώρα υπάρχει απίστευτα μεγάλος αριθμός άνεργων γιατρών και απίστευτες ελλείψεις στα νοσοκομεία.

Οταν προκηρύσσεται μια θέση περνούν 2-5 χρόνια μέχρι να κριθούν οι υποψήφιοι και μετά άλλα δυο χρόνια μέχρι το διορισμό. Οι αρμόδιοι μιλούν επισήμως για χρονοβόρες διαδικασίες. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν και δεν διατίθενται χρήματα για διορισμούς».

Τεράστιες ανάγκες…

Την ίδια στιγμή οι ανάγκες σε μια εφημερία είναι τεράστιες.

Περίπου 1.800 περιστατικά δέχεται σε μία 24ωρη εφημερία αργίας το «Γ. Γεννηματάς», ενώ σε μία καθημερινή γενική εφημερία (από τις 2.30 το απόγευμα έως τις 8 το πρωί της επόμενης ημέρας) απευθύνονται στο νοσοκομείο 1.300-1.400 άτομα.

Ρεκόρ προσελεύσεων έχει ο Ευαγγελισμός, όπου σε εφημερία αργίας δέχεται 1.800-2.000 περιστατικά και σε καθημερινή γενική εφημερία τουλάχιστον 1.500.

Μια δεύτερη αιτία αποτελεί η έλλειψη υπηρεσιών πρωτοβάθμιας περίθαλψης.

«Εάν λειτουργούσε σωστά η πρωτοβάθμια, τα επείγοντα δεν θα μπούκωναν έτσι» λέει η ίδια γιατρός και εξηγεί ότι τα ταμεία δεν προσφέρουν στους ασφαλισμένους ό,τι θα έπρεπε με αποτέλεσμα αυτοί να καταφεύγουν στα εφημερεύοντα για μη επείγοντα περιστατικά.

Οπως η κυρία που ζητούσε βοήθεια για το χέρι που έκαψε στο μαγείρεμα... Ή η μοναχική γιαγιά που περίμενε στο φορείο να τη μεταφέρουν στο Γηροκομείο Αθηνών.

Το υπ. Υγείας εκτιμά ότι τουλάχιστον το 40% των ασθενών που απευθύνονται στα εφημερεύοντα νοσοκομεία είναι μη επείγοντα περιστατικά.

Σε κάθε περίπτωση «η αγωνία της εφημερίας δεν αμείβεται» καταλήγει η γιατρός που εξηγεί ότι μετά από 20χρονη επαγγελματική πορεία ως γιατρός πλήρους απασχόλησης και πανεπιστημιακός το εισόδημά της δεν ξεπερνά τα 2.300 - 2.400 ευρώ το μήνα...

«Γιατροί και νοσηλευτές έχουμε ψυχοσωματικά συμπτώματα. Σφίξιμο, ταχυπαλμίες... Εχουμε σωματοποιήσει την αγωνία, την τρέλα, το φόβο μη σου πεθάνει ο ασθενής στα χέρια»...

Kathimerini.gr


Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

Γέννες πολυτελείας τώρα, καί στά Δημόσια Νοσοκομεία !!  


HTML clipboard






Ο ερχομός στην ζωή ενός καινούργιου μέλους γιά τήν οικογένεια, αποτελούσε πάντοτε πηγή χαράς πού συνοδεύετο συνήθως με το μυστήριο τού φύλου πού βεβαίως τότε το μαθαίναμε τελευταίο...

Αγόρι ή κορίτσι ;

Σήμερα, τα πράγματα έχουν βέβαια αλλάξει, έχουμε τούς λεγόμενους προγεννετικούς ελέγχους με τούς οποίους μαθαίνουμε "τί έχει το κλειστό μπαούλο μέσα του" καί πού μερικές φορές γίνεται καί αιτία, εάν δεν μάς αρέσει το κουκί ( πού εμείς σπείραμε ), να καταλήξουμε καί στόν σκοτωμό του...

Γιατί, δυστυχώς συμβαίνουν καί τέτοια κρίματα καί παρατράγουδα πού μετά μάς συνοδεύουν συνειδησιακά καί ελεγκτικά σε όλη μας την ζωή !

Χώρια βέβαια η θανάσιμη αμαρτία απέναντι τού Θεού καί η καταπάτηση τού Ευαγγελίου τού Χριστού, στό "ού φονεύσεις" ...

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ: χρηματιστήρια τοκετού !

Κερδίζουν έδαφος τα μαιευτήρια του ΕΣΥ στο χρηματιστήριο του τοκετού ! Μέχρι 14.000 ευρώ φθάνει στα ιδιωτικά...

Η κ. Χριστίνα Κεμανετζή είναι ειδικευόμενη γιατρός και ζει στη Θεσσαλονίκη. Έχει δύο αγοράκια, και για τις δύο γέννες ταξίδεψε ώς το Γενικό Νοσοκομείο Ξάνθης, παρά τις ενστάσεις της οικογένειάς της, που ήθελαν να γεννήσει σε ιδιωτική κλινική- όπως άλλωστε, συνηθίζεται. Γιατί; Όπως λέει στα «ΝΕΑ», το «κόστος στα ιδιωτικά είναι εξωφρενικό».

«Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Το ποσό όμως που ζητούσαν στο Διαβαλκανικό Κέντρο ήταν πολύ μεγάλο- και φυσικά η ασφάλεια δεν τα καλύπτει. Από την άλλη ο μαιευτήρας στο νοσοκομείο της Ξάνθης κέρδισε την εμπιστοσύνη μου, γεγονός που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τελική απόφασή μου». Η ειδικευόμενη γιατρός σημειώνει ότι η συγκεκριμένη δημόσια κλινική στην Ξάνθη παρέχει όλες τις ιδιωτικές ανέσεις: «μονόκλινα και δίκλινα δωμάτια, τα οποία ήταν πεντακάθαρα, μπάνιο με σαπούνια και τηλεόραση».

Στο δίλημμα για την επιλογή μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου μαιευτηρίου μπαίνουν ολοένα και περισσότερες γυναίκες, αφού το χρηματιστήριο του τοκετού έχει εκτιναχτεί

ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ...

Μονόκλινο σε δημόσιο μαιευτήριο φθάνει τα 600 ευρώ για 4 διανυκτερεύσεις, ενώ σε ιδιωτικό ξεπερνά τα 2.000 ευρώ

Τα τελευταία χρόνια, ορισμένα μαιευτήρια του ΕΣΥ πραγματοποιούν ένα «λουξ πείραμα» και κερδίζουν έδαφος σε σχέση με το παρελθόν, χωρίς ωστόσο να μπορούν προς το παρόν να κερδίσουν μεγάλο κομμάτι της πίτας των ιδιωτικών.

Η κ. Κεμανετζή δηλώνει ότι δεν το έχει μετανιώσει στιγμή: ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει πως δεν ήρθε αντιμέτωπη με τις χρόνιες ελλείψεις στο ΕΣΥ. Και βέβαια, όπως η ίδια παραδέχεται, δεν θα πήγαινε σε οποιοδήποτε δημόσιο νοσοκομείο,
ούτε θα δεχόταν να μπει στην αίθουσα του τοκετού με τον εφημερεύοντα γιατρό και όχι με τον προσωπικό της γυναικολόγο.

Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, το 35-45% των γυναικών σε όλη τη χώρα επιλέγουν να γεννήσουν σε μαιευτήρια πολλών αστέρων. Μάλιστα, η ψαλίδα ανοίγει ακόμη περισσότερο στην Αθήνα, αφού 6 στα 10 μωρά γεννιούνται σε ιδιωτικές κλινικές, με αποτέλεσμα τα νοσοκομεία του ΕΣΥ να έχουν καθιερωθεί ως μαιευτήρια αποκλειστικά και μόνον για τις αλλοδαπές.

Ωστόσο, το σκηνικό αρχίζει να αλλάζει. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Μαιευτηρίου Έλενα Βενιζέλου, όπου πραγματοποιούνται ετησίως 6.800- 7.000 τοκετοί κατά μέσον όρο τα τελευταία χρόνια. «Από το σύνολο των γυναικών που μας προτιμούν, το 45% είναι Ελληνίδες. Και το ποσοστό αυτό ολοένα και αυξάνεται», τονίζει στα «ΝΕΑ» ο διευθυντής της ΣΤ΄ Μαιευτικής Κλινικής κ. Γιώργος Φαρμακίδης.

Εκτός όμως από τους οικονομικούς λόγους που οδηγούν περισσότερες Ελληνίδες στο ΕΣΥ, ο κ. Φαρμακίδης επισημαίνει ότι πόλο έλξης για τις μέλλουσες μητέρες αποτελεί το... ρετιρέ του μαιευτηρίου, ο 5ος όροφος, όπου στεγάζονται τα μονόκλινα, και ο 6ος, επίσης με μονόκλινα δωμάτια, που θα ξεκινήσει να λειτουργεί όταν ολοκληρωθεί η εγκατάσταση του ξενοδοχειακού εξοπλισμού.

Το κόστος για το μονόκλινο δωμάτιο σε ένα δημόσιο μαιευτήριο φτάνει μόλις τα 600 ευρώ για τις 4 διανυκτερεύσεις, την ώρα που στις ιδιωτικές κλινικές ξεπερνά τα 2.000 ευρώ: «Στόχος μας είναι να καθιερωθεί το Έλενα στη συνείδηση των Ελληνίδων ως μαιευτήριο- μπουτίκ. Και βέβαια, το πιο σημαντικό είναι να χτίζεται ανάμεσα στη μέλλουσα μητέρα και το γυναικολόγο μια σχέση εμπιστοσύνης, παράμετρος που λαμβάνουμε πολύ σοβαρά υπόψη. Πρέπει όμως, να βελτιωθούν και οι υποδομές τόσο σε ξενοδοχειακό όσο και σε τεχνολογικό εξοπλισμό».

Δελεαστικές τιμές

Περίπου 100 ευρώ την ημέρα κοστίζουν τα δίκλινα δωμάτια στο Μαιευτήριο Αλεξάνδρα, τιμή που δελεάζει ολοένα και περισσότερες Ελληνίδες. Τα 8 δίκλινα δωμάτια και τα 4 μονόκλινα όμως δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες 5.500 νέων μητέρων που επισκέπτονται ετησίως το νοσοκομείο.
Το φακελάκι ζει και βασιλεύει

ΑΤΟΥ ΓΙΑ τα δημόσια νοσοκομεία και ιδίως για τις πανεπιστημιακές κλινικές της Αττικής είναι και η φήμη των διευθυντών- καθηγητών που προσφέρουν στις μέλλουσες μητέρες άρωμα ασφάλειας. Παρ΄ όλα αυτά, όπως παραδέχονται πολλές νέες μητέρες, για να εξασφαλίσουν έξτρα προσοχή από τις ούτως ή άλλως λίγες μαίες και κυρίως για να βρουν θέση σε δωμάτιο που δεν θυμίζει Δημόσιο, δηλαδή για να μη στοιβαχτούν με άλλες έξι γυναίκες, έπρεπε να καταφύγουν στο γνωστή μέθοδο, στο φακελάκι!

«Οι γυναίκες πληρώνουν ακριβά για να έχουν μια αξιοπρεπή γέννα και αυτό είναι λυπηρό. Στην ουσία ο δημόσιος τομέας πριμοδοτεί εξαιτίας των ελλείψεων, και συνεπώς επειδή παρέχει μόνον τα απαραίτητα, τον ιδιωτικό τομέα.

Όσες πάλι απευθύνονται στα δημόσια νοσοκομεία το κάνουν κυρίως επειδή εμπιστεύονται τον γιατρό τους» λέει στα «ΝΕΑ» η πρόεδρος του ΣΕΜΜΑ Καλλιόπη Μάλφα- Νικολοπούλου.

Στις πανεπιστημιακές κλινικές, όμως, η κατάσταση συνήθως είναι διαφορετική: «Η κλινική μας λειτουργεί οκτώ χρόνια και διαπιστώνουμε αυξητική πορεία στους τοκετούς- ξεκινήσαμε με 400 και πέρυσι κλείσαμε με 1.350, ενώ φέτος έχουμε ξεπεράσει τους 1.000. Στα Ιωάννινα πάλι, έχουν ξεπεράσει τους 1.500 τοκετούς.

Όπου υπάρχουν πανεπιστημιακά νοσοκομεία, οι κλινικές είναι πολύ ανεπτυγμένες και γι΄ αυτό άλλωστε πηγαίνουν και περιστατικά αναφοράς καθώς λειτουργούν μονάδες νεογνών», υπογραμμίζει ο κ. Ιωάννης Μεσσήνης, καθηγητής Μαιευτικής και Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.

Tanea.gr