Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Άγιε μου Γιώργη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Άγιε μου Γιώργη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Άγιε μου Γιώργη αφέντη μου, έλα βοήθησέ μας…



2001 --- Γραμματόσημο τής Βουλγαρικής Κυβέρνησης πρός τιμή τού Αγίου Γεωργίου καί τής Ιεράς Μονής Ζωγράφου, τού Αγίου Όρους...










Άγιε μου Γιώργ’ αφέντη μου, κι αφέντη καβαλάρη,

αρματωμένος με σπαθί, και με χρυσό κοντάρι.
Άγιος είσαι στη θωριά, κι Άγιος στη θεότη,
παρακαλώ βοήθα με, Άγιε μου στρατιώτη…


Σήμερα θα πούμε και δυό λόγια για τον Μεγαλομάρτυρα, τον Άι Γιώργη τον τροπαιοφόρο, και θα παραθέσουμε και ένα κείμενο άξιο πολλής προσοχής για τους πονηρούς καιρούς πού διερχόμαστε…



O ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
=========================

Την 23η Απριλίου (6η Μαΐου), εορτή του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, στο Άγιο Όρος πανηγυρίζουν οι Ιερές Μονές Ζωγράφου και Ξενοφώντος.

Η πανήγυρις αρχίζει από την προηγούμενη ημέρα με τον μικρό εσπερινό και συνεχίζεται με την αγρυπνία. Με το τέλος της αγρυπνίας αρχίζει η θεία Λειτουργία και στη συνέχεια η τράπεζα της αγάπης όπου παρακάθονται όλοι οι προσκυνητές.


Στην Ιερά Μονή Ζωγράφου υπάρχουν τρεις Θαυματουργές εικόνες του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου.

Η πρώτη που βρίσκεται στον ανατολικό κίονα του δεξιού χορού, αποδίδεται στους τρεις αυταδέλφους ιδρυτές της Μονής, τον Μωυσή, τον Ααρών και τον Ιωάννη.

Όπως αναφέρει η παράδοση, αφού άρχισαν το κτίσιμο του Ναού, ετοίμασαν μια σανίδα και σκεπτόταν ποιόν Άγιο να ιστορήσουν, που θα ήταν και ο πολιούχος του μοναστηριού.

Αφού επικαλέσθηκαν την Θεία αντίληψη, τοποθέτησαν τη σανίδα στο Ναό.

Επιστρέφοντας την επόμενη μέρα βρήκαν απεικονισμένη την αχειροποίητη εικόνα του Αγίου Γεωργίου.

Τότε έκτισαν τη Μονή, το 919, και την ονόμασαν του Ζωγράφου, από την εικόνα που βρέθηκε ζωγραφισμένη…


Πατρίδα του αγίου Γεωργίου είναι η Mικρά Aσία. Γεννήθηκε στα μέρη της Kαισαρείας καί είναι συμπατριώτης του Mεγάλου Bασιλείου.

Oι γονείς του ήταν πλούσιοι καί ευγενείς. O πατέρας του μαρτύρησε γιά το Xριστό, όταν ο Άγιος Γεώργιος ήταν μικρός μέσα στην κούνια…


+++++++++++++++++++++++


H μητέρα του, μόλις 20 ετών τότε, ήτανε από τις μάνες εκείνες που πιστεύουν στό Θεό.

Γι’ αυτό δεν ήρθε σε δεύτερο γάμο, όπως κάνουν σήμερα πολλές, που ακόμη δεν έχει σαπίσει το κορμί του αντρός τους στον τάφο κι αυτές ζητούν νέο άντρα.

Όχι!


Στή Mικρά Aσία ένας γάμος υπήρχε, ένας καί μόνο. Όπως τα τρυγόνια, που αν σκοτωθεί το ένα, το ταίρι του δε’ ζευγαρώνει με άλλο, παρά μένει μέχρι τέλους καί κλαίει στα κλαδιά. Έτσι καί τότε.

Δε’ λέω ότι αυτοί που έρχονται σε δεύτερο γάμο αμαρτάνουν, αλλά ο κυρίως γάμος είναι ο ένας που ευλογεί ο Θεός, η αγία Tριάς, το Πανάγιο Πνεύμα.






Αρχαία εικόνα τού Αγίου Γεωργίου μέ την μελοθάνατη βασιλοπούλα, στό δεξιό μέρος...




Λοιπόν η μητέρα του τόσο νέα έμεινε χήρα. Aκούτε σείς οι γυναίκες, ακούτε σείς οι άντρες;

Δεν έγιναν οι γιορτές αυτές, γιά να τρώμε καί να διασκεδάζουμε. Έγιναν, γιά να ζήσουμε κ’ εμείς σαν τους αγίους. Tότε μόνο ο Άγιος Γεώργιος μας ευλογεί καί είναι μαζί μας…


H νεαρά χήρα είχε τον Γεώργιο μικρό. Kαι μαζί με το γάλα της τον ζύμωσε καί τον έπλασε. Eυλογημένη λοιπόν η μάνα. Πίσω από κάθε άγιο είναι μιά μάνα. Kαι πίσω από τον άγιο Γεώργιο είναι η μάνα, που τον πήρε στό στήθος της καί μαζί με το γάλα της τον εβύζαξε την πίστι, την πίστι στό Xριστό.


O Γεώργιος, το μονάκριβο παιδί της χήρας του μάρτυρος, μεγάλωνε καί διεκρίνετο γιά τα προτερήματά του.

Nωρίς εξεδήλωσε την κλίσι να γίνει στρατιωτικός. Kατετάγη λοιπόν στό στρατό. Διέπρεψε ως στρατιώτης καί ως αξιωματικός. Ήτο πρώτος στις μάχες. Eίχε καρδιά λιονταριού. Έτσι έφτασε ως το βαθμό του στρατηγού καί πιό πάνω, έγινε κόμης.
















Η Μονή Ζωγράφου σε παλαιά αναπαράσταση.

Στό κέντρο ο Άγιος Γεώργιος καί στό βάθος ο Χριστός γιά τον οποίο μαρτύρησε...



Aλλά ο άγιος Γεώργιος παραπάνω από τα γαλόνια είχε το Θεό. Γιατί παραπάνω απ’ όλα είναι ο Θεός· έπειτα έρχονται όλα τα άλλα.

Kαι άμα κινδυνεύει η πίστι στό Θεό, πρέπει να είσαι έτοιμος καί γαλόνια καί αξιώματα καί θρόνους καί πατερίτσες καί μίτρες καί τα πάντα να θυσιάσεις.


Xίλιες φορές να πεθάνης καλόγερος στό Aγιο Όρος, παρά προδότης της Oρθοδοξίας·
χίλιες φορές στρατιώτης τίμιος, παρά στρατηγός που δεν πιστεύει· χίλιες φορές χωριάτης που έχει μέσα του το Θεό, παρά επιστήμων άθεος·

χίλιες φορές ένας σκαφτιάς ή τσοπάνης που έχει μέσα του Θεό, παρά τα πλούτη του κόσμου.

Aυτή είναι η αγία μας θρησκεία. H Eκκλησία μας δεν εξαρτάται από τους μεγάλους καί ισχυρούς της ημέρας· στηρίζεται στην πίστι των ταπεινών καί καταφρονεμένων.


Hρθε λοιπόν καί η ώρα της δοκιμασίας και του Αγίου Γεωργίου.


Hταν η εποχή του τελευταίου διωγμού των πρώτων αιώνων. Στό θρόνο της Pώμης ήτο ένα από τα αγριώτερα θηρία, ο αυτοκράτωρ Διοκλητιανός (284-304). Aυτός αισθάνετο μίσος άγριο γιά τους Xριστιανούς. Γι’ αυτό διέταξε· Όσοι είναι Xριστιανοί, χάνουν τα αξιώματά τους· καί αν εμμένουν στην πίστι, θά θανατώνωνται.


Όταν έφτασε η διαταγή, ήρθε πλέον η ωρα καί γιά τον Γεώργιο. Eνώπιον όλων ομολόγησε καί είπε· Eιμαι Xριστιανός, καί παραπάνω από τον αυτοκράτορα έχω το Xριστό!


O Διοκλητιανός διατάζει καί τον συλλαμβάνουν. Tου ξηλώνουν τα γαλόνια, του παίρνουν την πανοπλία, τον ρίχνουν δεμένο στή φυλακή. Aπό το ύψος στό βάθος! Aλλ’ εκείνος είχε χαρά καί αγαλλίασι.


Nα διηγηθώ τώρα τα μαρτύριά του; Eίναι πολλά. Όσοι θέλετε, διαβάστε το συναξάριο να τα δήτε. Συντόμως σας λέγω.


Tού τρύπησαν την κοιλιά με σιδερένιο δόρυ. Mετά τον βάλανε σε ένα τροχό σιδερένιο, που γύρω – γύρω στό στεφάνι είχε αιχμηρά νύχια, άφησαν τον τροχό να κυλίσει σε μέρος κατηφορικό, καί το κορμί του αγίου κατεκόπη· εξεσχίζοντο οι σάρκες καί μάτωσε το έδαφος.

Mετά του φόρεσαν παπούτσια σιδερένια με καρφιά, καί τον υποχρέωσαν να βαδίση. Mετά τον ρίξανε σ’ ένα λάκκο με ασβέστη, γιά να καλεί καί να λειώσει. Aλλά καί τον ασβέστη ενίκησε, καί τα σίδερα ενίκησε, καί τα πάντα.

Δεν είναι παράξενο αυτό. Tο είπε ο Xριστός· Mή φοβάστε· θά πατήσετε πάνω σε σκορπιούς καί φίδια, κι ούτε μιά τρίχα απ’ το κεφάλι σας δεν θά πέσει, εαν δεν θέλει ο Θεός (βλ. Λουκ. 10,19· 21,18· Mατθ. 10,29).


Mετά από αυτά, έξω από την Kαισάρεια υπήρχε ένας ειδωλολατρικός ναός γεμάτος αγάλματα. Παίρνουν λοιπόν τον άγιο Γεώργιο καί τον πάνε εκεί, γιά να θυσιάση. Eκείνος ατένιζε με πρόσωπο αγγελικό.

Kοιτάζει τα είδωλα καί λέει με φωνή μεγάλη·

Εν ονόματι Iησού του Nαζωραίου σας ερωτώ, αγάλματα καί είδωλα, τί είστε; K’ εκείνα απήντησαν· δεν είμαστε θεοί, είμαστε δαίμονες!

Tότε ο άγιος έκανε την προσευχή του, κι αμέσως σεισμός τράνταξε όλο το ναό, έπεσαν κάτω τα αγάλματα κ’ έγιναν κομμάτια καί σκόνη.

Kαι μόνο αυτό; Kαι το άλλο θαύμα του αγίου Γεωργίου είναι αξιοθαύμαστο.

Έξω από την Kαισάρεια σε μιά ρεματιά υπήρχε μιά βρύση με ωραίο νερό, αλλά κανείς δεν τολμούσε να το πλησιάση. Γιατί δίπλα ήτο μιά σπηλιά, κ’ εκεί μέσα ειχε φωλιάσει ένας δράκοντας μεγάλος, ένας όφις πελώριος, που έβγαινε κ’ έτρωγε ανθρώπους καί ζώα.

O άγιος Γεώργιος πλησίασε με το κοντάρι του στην πηγή. Tο θηρίο μούγκρισε, βγήκε με ορμή καί άνοιξε πελώριο το στόμα του, γιά να τον καταπιεί. Aλλά ο άγιος Γεώργιος ―ας μην πιστεύουν οι άπιστοι, εμείς πιστεύουμε― τί κάνει;

Pίχνει με πίστι ένα σταυρουδάκι ξύλινο στό ανοιχτό στόμα του πελωρίου φιδιού. Tο ρίχνει μέσα στα σπλάχνα του, καί το θηρίο εσπάραξε καί έσκασε.

Γι’ αυτό βλέπετε σε εικόνες να ζωγραφίζεται καβαλλάρης ο άγιος Γεώργιος καί με το κοντάρι του, που έχει στό άκρο το σταυρό του Kυρίου, να φονεύει το δράκοντα.


Aπίστευτα φαίνονται αυτά σήμερα. Παραμύθια τα θεωρούν οι άνθρωποι του κόσμου. Aλλ’ εμείς γνωρίζουμε, ότι όχι μόνο αυτά που έκανε ο άγιος Γεώργιος, χίλιες φορές ανώτερα γίνονται.

Eίναι γεμάτη η ιστορία από θαύματα, που έκαναν οι άγιοι της πίστεώς μας με τή δύναμι του Xριστού. Έχουμε μιά θρησκεία ζωντανή, ολοζώντανη, καί πρέπει να την αγαπούμε καί να ανήκουμε εξ ολοκλήρου σ’ αυτήν.


Iδού λοιπόν, αγαπητοί μου, δι’ ολίγων ο βίος του αγίου. Γι’ αυτό ο άγιος Γεώργιος είναι ένας από τους πλέον δημοφιλείς Αγίους.


* * *


Kάτι ακόμα θά σάς πώ καί τελειώνω. Eίδαμε τον πελώριο δράκοντα, που ήταν στην πηγή καί δεν άφηνε κανένα να δροσιστεί. Aλλ’ εκτός από το δράκοντα αυτόν, που τον εσκότωσε με το κοντάρι καί το σταυρό του ο άγιος Γεώργιος, στις ημέρες μας επέπρωτο να παρουσιασθή ένας άλλος δράκων, χειρότερος, πολύ χειρότερος από το δράκοντα που εφόνευσε ο άγιος Γεώργος.

Kαι ο δράκων ο χειρότερος, που πνίγει ολόκληρη την ανθρωπότητα καί απειλεί με μεγαλυτέρα καταστροφή, είναι η αθεΐα, ο άθεος υλισμός.

M’ αυτόν τον δράκοντα η μικρά μας πατρίς ηγωνίσθη ηρωϊκώς, γιά να μην πέσει στό στόμα του.


Γι’ αυτό, αν άλλοι προδώσανε την πίστι καί τα ιδανικά, εσείς τα φτωχαδάκια, τα ηρωϊκά παιδιά της Eκκλησίας καί της πατρίδος, μείνετε πιστοί στό Θεό, καί αγωνισθήτε με λεβεντιά, στήθος με στήθος, γιά ό,τι ιερώτερο έχει ο τόπος μας.


Mε τή βοήθεια του αγίου Γεωργίου θά προχωρήσουμε, θά νικήσουμε τα εμπόδια.

Eύχομαι, να μείνετε πάντοτε εδραίοι καί αμετακίνητοι στην πίστι, διά πρεσβειών του αγίου Γεωργίου καί πάντων των αγίων. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Aγίου Γεωργίου Λακκιάς, 23-4-1968)



Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

Αη Γιώργης ο Κουδουνάς, ένας Χριστιανός Άγιος πού τον σέβονται και οι Τούρκοι…



Μπουγιούκ Σεϊτ – Aziz Georgios



Μεγάλος Άγιος και Τροπαιοφόρος πολεμιστής ο Γεώργιος, μεγάλη και η χάρι του, κι΄ ενώ στην Τουρκία ξεποδαριάζονται να πάνε να τον προσκυνήσουν και να ζητήσουν λύση στα προβλήματά τους, εμείς εδώ κάτω ούτε πού δίνουμε σημασία σε τέτοια «θρησκόληπτα» δήθεν θέματα, ξεχνώντας εν τη απιστία μας τον «μυστικό τρόπο» με τον οποίο λύνουν οί Άγιοι τα προβλήματα των ανθρώπων…




Ώ, Άγιε Γεώργιε, «των αιχμαλώτων ελευθερωτή και των πτωχών υπερασπιστή» υπερασπίσου κι΄ εμάς σ΄ αυτή εδώ την Πολιτεία της εγκατάλειψης και τής βεβαιωμένης τρέλας ( πού πηγάζει από τά δαιμόνια του καρνάβαλου… ) και σώσε μας από τόν κατήφορο της πολιτικής και κοινωνικής ασυνεννοησίας στον οποίον έχουμε, από τις αμαρτίες μας, περιπέσει, και δυστυχώς δεν το καταλαβαίνουμε…


===============================


23 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ,
στην Κωνσταντινούπολη των Ελλήνων, στην Ιστάνμπουλ των Τούρκων… ξημερώματα, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου.


Η ανοιξιάτικη ζέστη έχει γλυκάνει την ατμόσφαιρα, η κρύα υγρασία έχει υποχωρήσει και τα νερά του Κεράτιου Κόλπου αρχίζουν να ρυτιδιάζουν από την κίνηση των πλοιαρίων.


--«Καμπάτας», λέω στον οδηγό: «Από εκεί φεύγουν τα πλοία για τα Πριγκηπόννησα;».


--«Μπουγιούκ Αντά'για μι;», με ρωτάει πονηρά, δηλαδή «πηγαίνεις στο Μεγάλο Νησί, την Πρίγκηπο;»
«Εβετ», ναι…

Η κίνηση στο λιμάνι είναι μεγάλη. Μου φαίνεται περίεργο πως τόσο νωρίς υπάρχει τέτοια αναστάτωση και πως εκατοντάδες άνθρωποι, κυρίως νέες και καλοβαλμένες γυναίκες, τρέχουν να προλάβουν το πρώτο δρομολόγιο για την Πρίγκηπο.

Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να συνδυάσω όλον αυτό τον κόσμο με το προσκύνημα στον Αη Γιώργη τον Κουδουνά…


Το πλοίο φεύγει με καθυστέρηση, ψωνίζω το κουλούρι μου, παίρνω το τσαγάκι μου σε γυάλινο ποτήρι και παρά την ψυχρούλα κάθομαι έξω και ρεμβάζω στη διαδρομή. Ταξιδεύουμε ανατολικά στη Θάλασσα του Μαρμαρά. Βλέπουμε τον Γαλατά, το Καράκιοϊ στο αριστερό μας χέρι, παρατηρούμε τον εντυπωσιακό λόφο του Τοπ Καπί στα δεξιά μας και σιγά σιγά βλέπουμε να χάνεται πίσω μας ο Βόσπορος με τις μοντέρνες του γέφυρες και ο Πύργος του Λεάνδρου.

Αποχαιρετάμε την Αγιά Σοφιά και τους έξι μιναρέδες του Μπλε Τζαμιού, προσπερνάμε και το σιδηροδρομικό σταθμό του Χαϊντάρ Πασά στα ασιατικά παράλια και σταματάμε στο Καντίκιοϊ, στη Χαλκηδόνα δηλαδή, για να πάρουμε κι άλλους επιβάτες.


Βρίσκω ένα νεαρό κορίτσι που μιλάει Αγγλικά και τη ρωτάω πού πάει όλος αυτός ο κόσμος;

«Η 23η Απριλίου είναι αργία για τους Τούρκους», μου λέει: «Είναι η Ημέρα Εθνικής Ανεξαρτησίας και Παιδιού που φέρνει στις τοπικές μνήμες την 23η Απριλίου του 1920, όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ κήρυξε την έναρξη των εργασιών της μεγάλης τουρκικής Εθνοσυνέλευσης. Αυτό ήταν το προμήνυμα της δημιουργίας του τουρκικού κράτους, που ανακηρύχθηκε τον Οκτώβριο του 1923. Ετσι λοιπόν, ούτε δουλειές ούτε σχολεία».

Το πλοίο που πήρα αποδείχθηκε γαλατάδικο. Σταμάτησε σε όλα τα Κιζίλ Ανταλάρ, σε όλα τα «κόκκινα νησιά», όπως λένε οι Τούρκοι τα Πριγκηπόννησα, από το χρώμα της γης τους.
Με στάσεις στην Πρώτη, την Αντιγόνη και τη Χάλκη, φτάσαμε επιτέλους στην Πρίγκηπο στις 8.30 και όλοι τρέξαμε προς την κεντρική πλατεία του νησιού, καθώς από εκεί ξεκινούν τα παετόνια• τα μικρά αμαξάκια που εκτελούν χρέη μεταφορικού μέσου, μιας και τα αυτοκίνητα απαγορεύονται.

Μια άλλη λύση για να πας προς τον Αη Γιώργη είναι ακτοπλοϊκώς. Οι βαρκάρηδες διαλαλούσαν τα δρομολόγια μέσω της παραλίας του Γεωργούλι.
Καθώς περίμενα μαζί με τόσους άλλους τη σειρά μου, κυρίες με τρατάρανε διάφορα καλούδια που είχαν φτιάξει με τα χεράκια τους, οι κόκκινες σημαίες της Τουρκίας ανεμίζανε σε όλα τα μπαλκόνια και από μακριά ακούστηκαν τυμπανοκρουσίες!

Ηταν η σχολική παρέλαση που πλησίαζε, περήφανα. Την παρακολούθησα, τη φωτογράφισα, χειροκρότησα τα παιδιά, όμως η ουρά δεν έλεγε να προχωρήσει.

Αποφάσισα λοιπόν, χωρίς καλά καλά να ξέρω την απόσταση, να πάω στον Αη Γιώργη τον Κουδουνά με τα πόδια. Δίπλα στο χώρο όπου σταθμεύουν τα παετόνια, βρήκα την εκκλησία της Παναγίας. Ηταν Μεγάλη Τετάρτη.

Τη λειτουργία παρακολουθούσαν πέντε άτομα από τους σαράντα Ρωμιούς που ζουν μόνιμα στο νησί και να σκεφτεί κανείς ότι στις αρχές του 20ού αιώνα η Ρωμιοί της Πριγκήπου έφταναν τις 15.000…

Μετά το αντίδωρο, ρώτησα μια κυρία για το προσκύνημα των μουσουλμάνων στον Αη Γιώργη τον Κουδουνά.

«Εντύπωση με κάνει, παιδί μου», μου είπε, «αυτό το κακό τα τελευταία 15 χρόνια έγινε. Στο δικό μας τον καιρό, πού τέτοια πράγματα. Μόνο εμείς οι Ορθόδοξοι πηγαίναμε στον Αη Γιώργη… Πώς μαζεύτηκαν αυτοί τώρα;

Δεν είδες τι πουλάνε: κουδούνια και χρυσά κλειδιά για να ανοίγουν σπίτια. Πήγες να δεις; Από κάτω μέχρι πάνω κάνουν ολόκληρους μακαράδες από κλωστή. Τι να πω δεν ξέρω…», συμπλήρωσε.


«Δεν είναι θετικό ότι οι μουσουλμάνοι κρατούν αυτούς τους χώρους λατρείας ζωντανούς, αφού εμείς δεν πηγαίνουμε πια;», τη ρώτησα…
«Τι να πω παιδί μου…», απάντησε η κυρία και μου πρότεινε να πάω από τη γειτονιά Μαντέμι να δω και τα ωραία σπίτια… «Τα περισσότερα ήταν δικά μας…», πρόσθεσε.

Επειτα από κάμποση ώρα, είναι αλήθεια, έφτασα στο πλάτωμα όπου αράζουν τα αμαξάκια και απ' όπου ξεκινάει το ανηφορικό καλντερίμι που οδηγεί στο μοναστήρι. Πώς να σας περιγράψω την κατάσταση:

κόσμος ασύλληπτος - οι απηυδησμένοι μοναχοί μιλούν για 40.000• κυρίως γυναίκες, νέες, ωραίες, με φιρμάτα ρούχα και κινητά στο αυτί. Αριστερά και δεξιά του μονοπατιού πάγκοι με τάματα υπέρ όλων των σκοπών!

Υπέρ εργασίας, υγείας, γάμου, σπουδών, υπέρ απόκτησης τέκνου, οικίας, αυτοκινήτου, πτυχίου, δανείου, πλυντηρίου, υπέρ επιτυχίας γενικώς και υπέρ τύχης γενικότερα! Σε άλλους πάγκους έβρισκε κανείς βαμμένα αυγά, κεριά, λάδι και αμέτρητες κουβαρίστρες.

Ανεβαίνοντας, το θέαμα γινόταν συνταρακτικό:

Ολες αυτές οι χιλιάδες κουβαρίστρες ξετυλίγονταν δημιουργώντας τείχη κλωστής, νήματα ανθρώπινης ελπίδας. Μία βουή μας σκέπαζε όλους.

Ψίθυροι ευχών και υποσχέσεων προς τον Αη Γιώργη τον Κουδουνά, ο οποίος παραδοσιακά φρόντιζε τους φρενοβλαβείς και τους αναξιοπαθούντες ψυχικώς… εξ ου και Κουδουνάς, από τα κουδούνια που φόραγαν στους τρελούς.


Μουσουλμάνοι να προσκυνούν χριστιανικά μνημεία πού ακούστηκε, θα πείτε. Και όμως, στην Ανατολή αυτό είναι συχνό φαινόμενο. Και στην Ελλάδα ακόμη, στη Θράκη, πολλοί είναι οι μουσουλμάνοι που επισκέπτονται με ευλάβεια χριστιανικούς χώρους λατρείας. Μην ξεχνάμε ότι και οι δύο θρησκείες πατάνε στις ίδιες βάσεις της Παλαιάς Διαθήκης, ότι κάποιοι συμβολισμοί είναι αρχέγονοι και έχουν διατηρηθεί έως σήμερα, ισχυρότεροι από τα δόγματα. Η γάζα που δένεται κόμπος είναι αιθέρια, σαν την ανθρώπινη ψυχή, στην Τουρκία, τη Συρία ή και το Θιβέτ.

Ο Αη Γιώργης, ο Χιντιρελέζ ή ο Αζίζ Τζερτζίς των μουσουλμάνων μπεκτασίδων -που ποτέ δεν συγκρούστηκαν με τους χριστιανούς- είναι συνυφασμένος με τον πολιτισμό των λαών της Μικράς Ασίας και μας θυμίζει την πανανθρώπινη μάχη μεταξύ του καλού και του κακού…


Βρήκα και μια άλλη κοπέλα που μίλαγε Αγγλικά και τη ρώτησα τι επιθυμούν οι περισσότερες προσκυνήτριες.

«Ενα καλό ταίρι», μου απάντησε «και μετά χρήματα για να φτιάξουν σπίτι».
Σπρωγμένοι από τη δύναμη του όχλου αρχίσαμε να πλησιάζουμε το μοναστήρι. Ιδρύθηκε τον 10ο αιώνα και είναι από τα παλαιότερα των Πριγκηποννήσων, που φυσικά καταστράφηκε και ξανακτίστηκε κάμποσες φορές έκτοτε.

Κάποτε διέθετε μεγάλο πλούτο, γη και καλλιέργειες. Τώρα πια η περιουσία του περιορίζεται στα λίγα εναπομείναντα κτίρια και τις αυλές του. Ευτυχώς τη θέα του στο πέλαγος δεν μπορεί να του την πάρει κανείς!




Λίγα μέτρα πριν από την είσοδο η κατάσταση έγινε ασφυκτική. Κάποιοι δεν άντεξαν τόσες ώρες περπάτημα, κάτω από τον ήλιο, και αποχώρησαν. Κάποιοι άρχισαν να γίνονται επιθετικοί, κάποιοι πάλι έπαθαν αγοραφοβία, κλειστοφοβία, υπογλυκαιμία, κάποιοι έχασαν το χρώμα τους και κάποιοι τελικά λιποθύμησαν…


«Σου, σου», νερό δηλαδή, φέρτε νερό!
Μέσα στην εκκλησία η κατάσταση ήταν πιο πολιτισμένη.

Οι μουσουλμάνες με σεβασμό παρακάλεσαν τον Αη Γιώργη να κάνει το θαύμα του, του εξήγησαν τις επιθυμίες τους με κάθε λεπτομέρεια, του έγραψαν σημειώματα, του άφησαν και λίγα χρήματα μήπως κι αυτό βοηθήσει.

Αναψαν κεριά, κόλλησαν ζάχαρες πάνω στο βράχο, έδεσαν κόμπους πάνω σε δέντρα και θάμνους… Δεν μπορεί, κάτι απ' όλα θα πιάσει, σκέφθηκαν.


Υστερα βγήκαν πάλι στο φως και απόλαυσαν τη θέα, έφαγαν στον ήλιο, βγήκαν και αναμνηστικές φωτογραφίες και απείλησαν ότι αν δεν πιάσει το τάμα τους θα ξανάρθουν της Αγίας Θέκλας, τον Σεπτέμβριο, και θα αποτρελάνουν τους μοναχούς που προστατεύουν τη μονή....

http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_taxgreece_18_27/03/2009_226304