Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Εργαζόμενοι μετανάστες ! Η τίμια πλευρά της μετανάστευσης !






Ένα σπάνιο βιβλίο τής Παγκόσμιας λογοτεχνίας, αληθινό ντοκουμέντο γιά τήν δουλεία στίς "πολιτισμένες" χώρες...











«Είναι φονιάς, και είναι σαν να χύνει αίμα, εκείνος ο εργοδότης πού δεν πληρώνει δίκαια το μεροκάματο του εργάτη» ( Παλαιά Διαθήκη -- Σοφία Σειράχ ΛΔ΄22 )

Είναι αλήθεια, ότι για ένα μεγάλο διάστημα υπήρξαμε από εδώ, επικριτικοί απέναντι της αδιακρίτου «εισβολής» κάθε μορφής μετανάστη στην χώρα μας, αλλά και στην τοπική κοινωνία ειδικότερα.

Εδώ όμως, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε και κάποια πράγματα!


Αφορμές για το «κούμπωμα» αυτό υπήρξαν πολλές, και με πρώτη – πρώτη την εγκληματικότητα πού επέφεραν στην Ελληνική κοινωνία, σε σημείο, ειδικώς στην ύπαιθρο, να μη τολμάει η γιαγιά μας «να πάει να δέσει στο χωράφι την γίδα της…»


Αλλά και όσα άλλα άσχημα και ασυνήθιστα επακολούθησαν από οργανωμένες συμμορίες κλεφτών, εμπόρων πορνείας και αγοραπωλησίας γυναικών ( λές και πουλάγανε ζώα απ΄ το Αφγανικό ή Αλβανικό κατσικοχώρι τους…), επίσης εμπόρων ναρκωτικών, αλλά και βιαιοπραγιών, σπασιμάτων αυτοκινήτων για να πάρουνε έστω και ένα αφημένο μέσα ευρώ κάνοντας έτσι μια ζημιά χιλίων ευρώ, ακόμη και εγκλημάτων με πρωτόγονο τρόπο όπως προφανώς κάνανε κρυφά ή και φανερά στις πατρίδες τους όπου σκοτώνανε τον άλλο με μιά μαχαιριά, μ΄ ένα σίδερο, ή μ΄ ένα αγκωνάρι από πέτρα!


Άλλωστε οί σφαίρες στοιχίζουν κάποια ευρώ η μία, και πολύ πού σκοτίζονταν αυτοί αν υπέφερε από πόνους πρίν ξεψυχήσει το θύμα τους…


Όμως όλα αυτά ήταν και είναι η λερωμένη και μουντζουρωμένη πλευρά του μεταναστατευτικού νομίσματος…


+++++++++++++++++++++++++++

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά της τίμιας εργασίας, πού προσέφεραν χιλιάδες εργάτες είτε Αλβανοί, είτε Πακιστανοί, Ινδοί, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, κλπ – κλπ με πολύ χαμηλά μεροκάματα, και δυστυχώς γι΄ αυτούς αλλά και για το ΙΚΑ, εντελώς ανασφάλιστης…




Δεν μιλάμε για Αφγανούς λαθρομετανάστες γιατί αυτοί είναι «τεμπέληδες από γεννησιμιού τους», όπως σχετικά μας έλεγε κάποιος φίλος.



Χρόνια
παραμένουν στην Πάτρα, και ουδέποτε βρέθηκε κάποιος απ΄ αυτούς να πάει να δουλέψει…

Πάντα «περιμένουν» το καράβι, καθισμένοι δίπλα στις γραμμές του τραίνου, ή συσκεπτόμενοι πιά επίθεση θα κάνουν το βράδυ στους Σομαλούς της Παπαφλέσσα, ή στις τσάντες και στα πορτοφόλια των Πατρινών πού περνάνε…


Όμως δεν είναι μόνο αυτοί !


Συναντήσαμε λοιπόν πρό ημερών μια οικογένεια από μετανάστες σε κάποιο Νοσοκομείο.

Ήρεμοι, ευγενείς, πονεμένοι, πού είχαν το άρρωστο παιδί τους πολύ σοβαρά.

Ήσαν από την Ινδία !

Δουλεύανε στα χωράφια, ολόκληρη η οικογένεια και φυσικά όλοι τους ανασφάλιστοι. Μένανε σε κάτι καλύβες με πλαστικό, μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Η αμοιβή τους κουτσουρεμένη, οί απειλές του εργοδότη, το μέλλον τους αβέβαιο, η εργασία εξοντωτική…


Αυτοί οί άνθρωποι λοιπόν, νομίζουμε ότι είναι η καλή πλευρά της μετανάστευσης και οφείλει και πρέπει μ΄ έναν ειδικό νόμο να προσεχθούν. Και κυρίως να βρεθεί τρόπος να πληρώνονται κανονικά, να μένουν σε σωστά καταλύματα με υποχρέωση του εργοδότη πού τους φέρνει, και τέλος να ασφαλίζονται όπως και όλοι εμείς.


Το θέμα της ιθαγένειας σ΄ έναν περιοδικά ερχόμενο στην χώρα μας μετανάστη, είναι μία άλλη παράγραφος πού θα πρέπει εξονυχιστικά να εξεταστεί απ΄ όλες τις πλευρές ώστε να μη δημιουργηθούν μεθαύριο μειονότητες και «ανατινάξουμε» περιοχές της χώρας, όπως έγινε πρόσφατα μέσα στο Κόσσοβο.


Είναι λάθος να παίρνουμε σαν μέτρο τήν Αμερική, όταν μιλάμε για παρόμοια μετανάστευση του Έλληνα εργάτη εκεί. Γιατί η Αμερική, δεν είναι μόνο μία μεγάλη χώρα πού το ήθελε για την ανοικοδόμησή της και το άντεξε, αλλά είναι και μία πολυεθνική «κουρελού» από την φτιαξιά της…


Λαοί και Έθνη φύρδην – μύγδην!


Άς δούμε όμως και κάποιες διαμαρτυρίες πού τελευταία έγιναν:


===============================

«Εργασιακή ζούγκλα»

«Βροχή» καταγγελιών για παρανομίες με θύματα εργαζόμενους μετανάστες...


Κοινο μυστικό αποτελεί ότι επικρατεί ζούγκλα στις εργασιακές σχέσεις των μεταναστών

Αθήνα


Το «σκληρό πρόσωπο» της ελληνικής πραγματικότητας στους εργαζόμενους μετανάστες αναδείχθηκε σε όλες του τις διαστάσεις στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, με αφορμή την περίπτωση της Βουλγάρας καθαρίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα, η οποία το Δεκέμβριο του 2008 δέχθηκε επίθεση με βιτριόλι.

Για το περιστατικό ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ανέφερε ότι «η αστυνομία έχει ενδείξεις πως δεν πρόκειται για μεμονωμένη υπόθεση, αλλά πίσω της υπάρχει ένα δίκτυο οργανωμένου εγκλήματος».


Οι εκπρόσωποι των κοινωνικών φορέων, που κλήθηκαν να καταθέσουν τις απόψεις τους έκαναν σωρεία καταγγελιών.


«Υπουργοί και βουλευτές απασχολούν εργαζόμενες μετανάστριες στα σπίτια τους και τις έχουν ανασφάλιστες. Σε λίγες μέρες θα φέρουμε το θέμα στη Βουλή με συγκεκριμένα στοιχεία» κατήγγειλε η αντιπρόεδρος της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού Βασιλική Τσούνη, προκαλώντας την αντίδραση του προέδρου της Επιτροπής Βασίλη Οικονόμου.


«Αν υπάρχουν υπουργοί και βουλευτές που λειτουργούν ως να έχουν δούλους, θα κατονομαστούν γιατί είναι ανεπίτρεπτο» ανέφερε χαρακτηριστικά.


Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος τόνισε ότι η περίπτωση της Κούνεβα δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, ότι ιδιαίτερα στους τομείς καθαριότητας και φύλαξης επικρατεί εργασιακή ζούγκλα και ότι στο νομοσχέδιο που προωθεί το υπουργείο Εργασίας δεν λαμβάνεται καμία μέριμνα στο μείζον θέμα με τις παρανομίες εργολάβων στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα.


«Είναι εκτεταμένη η παρανομία των εργολάβων και πρέπει να σταματήσει η υποκρισία. Δεν υπάρχει κανένας έλεγχος. Πλήρης ασυδοσία των εργοδοτών επικρατεί παντού» τόνισε ο κ. Παναγόπουλος.


Κατήγγειλε δε ότι ακόμα κι η Ιερά Σύνοδος απέλυσε εργαζόμενη αμέσως μετά την επιστροφή της από άδεια λοχείας.

Όπως είπε, ούτε η παρέμβαση της ΓΣΕΕ ούτε της Επιθεώρησης Εργασίας, αλλά ούτε και του Συνηγόρου του Πολίτη έφεραν αποτέλεσμα, καθώς η Ιερά Σύνοδος απάντησε ότι εντάσσεται σε ειδικό εργασιακό καθεστώς.

Ο κ. Παναγόπουλος μίλησε ακόμα για «λευκά χαρτιά», στα οποία αναγκάζονται να υπογράψουν οι εργαζόμενοι και μετά οι εργολάβοι γράφουν ό,τι θέλουν, αλλά και για «ιδιότυπη κλωνοποίηση συμβολαίων» από εργολάβους που αναλαμβάνουν δουλειές στο δημόσιο.

«Δηλαδή το δημόσιο συνεργάζεται και συναλλάσσεται με απατεώνες» σχολίασε ο πρόεδρος της Επιτροπής.

Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν κι οι καταγγελίες της κ. Τσούνη, η οποία ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι έχουν κατατεθεί από τον Ιούλιο του 2009 συγκεκριμένα στοιχεία στον εισαγγελέα για περιστατικά με εργαζόμενους μετανάστες και εργολάβους καθαριότητας στα νοσοκομεία «Ευαγγελισμός» και «Δαφνί», αλλά και στον ΗΣΑΠ.


«Η τρομοκρατία κι η άσκηση βίας είναι καθημερινό φαινόμενο στους εργαζόμενους στη φύλαξη και στην καθαριότητα. Μιλάμε για 'γκανγκστερισμούς'. Και αν σε Ελληνίδες μπορεί αυτή η συμπεριφορά να είναι 1% στις μετανάστριες είναι 100%» είπε.


Ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης που ασχολήθηκε μέσα από την τηλεοπτική του εκπομπή με την περίπτωση της Κ.Κούνεβα τόνισε την ανάγκη να θεσπιστούν κανόνες και σημείωσε ότι «πρέπει οι μετανάστες εργαζόμενοι να αποκτήσουν φωνή και πρόσβαση στη πολιτεία».


«Εντάσσοντάς στους στην κοινωνία, δυσκολεύουμε το έργο αυτών που θέλουν είτε να τους εκμεταλλευτούν, είτε να τους εμποδίσουν να αναπτύξουν συνδικαλιστική δράση. Αυτοί που επιτέθηκαν στην κ. Κούνεβα θεώρησαν ότι ήταν ο αδύναμος κρίκος, γιατί ήταν από την Βουλγαρία» σημείωσε μεταξύ άλλων.


Ο υφυπουργός Εργασίας Γιώργος Κουτρουμάνης παραδέχτηκε ότι πράγματι ο μετανάστης δεν έχει δυνατότητα πρόσβασης στο κράτος, ένα κράτος, όπως είπε, που δεν είναι καθόλου φιλικό προς τον πολίτη και λειτουργεί με πελατειακή λογική, ενώ ανέφερε ότι σε πολλές περιπτώσεις συμβαίνει να γίνεται μια καταγγελία και να έχει ενημερωθεί η επιχείρηση πιο πριν από τους ελεγκτές.


Δεσμεύτηκε δε ότι σύντομα θα κατατεθεί στη Βουλή νομοσχέδιο, στο οποίο, ανάμεσα στα άλλα, θα προβλέπεται η μισθοδοσία να γίνεται μέσα από τράπεζες ώστε να υπάρχει διαφάνεια και έλεγχος.


in.gr






Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Όταν η πόλις κοιμάται…














Καί μία αυστηρά προειδοποίηση!



Από πολύ καιρό τώρα σκεπτόμασταν, τό πώς κάποιοι κατόρθωσαν μέσα στην 10ετία πού πέρασε, να κάνουν τις μεγάλες πολιτείες εστίες κλοπών, εγκλήματος, και βαρβαρότητος !

Να κάνουν δηλαδή αγνώριστα τα μέρη πού γεννηθήκαμε, πού ζήσαμε, πού με τιμιότητα εργαστήκαμε.

Ήλθαν οί βάρβαροι κι΄ ενώθηκαν με τους ημεδαπούς δικούς μας βαρβάρους κι΄ έχτισαν μια καινούργια και οδυνηρή πραγματικότητα!


Θυμάμαι τα παλιά καλά χρόνια πώς ζούσαμε, σ΄ αυτή την ήσυχη, τότε, Πολιτεία...

Θυμάμαι πού αφήναμε τις πόρτες ανοιχτές, πού παίζαμε ανέμελοι και ανεφνιδίαστοι από αυτοκίνητα στους έρημους δρόμους, και τις καταβρεχτήρες του Δήμου με τά απλωμένα μπέκ να καταβρέχουν τα απογεύματα του καλοκαιριού…


Θυμάμαι ακόμη, ( μαθητές είμασταν ), πού όταν ερχόμαστε από μπάνιο με τα ποδήλατα, εκεί στις Ιτιές, και βλέπαμε αστυφύλακα στό φυλάκιο του Τμήματος πού υπήρχε δίπλα στο ποτάμι, τότε κατέβαιναν φοβισμένοι οί συνεπιβάτες από την σχάρα, γιατί «απαγορευότανε δύο στο ποδήλατο…» και θα μας «έπαιρνε τα στοιχεία για μήνυση!».


Σήμερα; ποιός τα υπολογίζει αυτά…

++++++++++++++++++++++++



Εγκληματικότητα; Αμελητέα!

Μόνο πού και πού καμιά κλοπή ποδηλάτου ή μοτοσακού και σπανίως αυτοκινήτου, πού στο τέλος τ΄ αφήνανε να το βρεί ο ιδιοκτήτης του. Τόχανε πάρει «για βόλτες…».


Κλοπές γιδιών και κοτερών στην ύπαιθρο σπανίως, και κυρίως από περαστικούς κλεφτοκοτάδες, και βεβαίως οί γνωστές κτηματικές διαφορές πού καμιά φορά κατέληγαν και σε καραμπινάτες επεμβάσεις…








Σπάζοντας το τζάμι...











Αυτή με λίγα λόγια από απόψεως νομιμότητας ήταν η ζωή στην πρωτεύουσα του Μωριά και στην γύρω ύπαιθρο...

Σήμερα, τά πόδια γυρίσανε και κτυπάνε το κεφάλι, στον δρόμο βαδίζεις και δεν ξέρεις αν θα γυρίσεις σώος στο σπίτι σου, γεμίσαμε Μπραήμηδες, Γιουσούφηδες, Μούδρους, Κούδρους, Αφγανούς, Σομαλούς, Ντιβιντίδες, και Σιντίδες, μπλέξανε όλοι αυτοί και με τους Ρομάδες και γίνανε ομελέτα Σιγκαπούρης…


Και αφού πιά χάσαμε τα πασχάλια και τα κεφάλια μας, τι να σού κάνει τώρα και η Αστυνομία αφού τους Νόμους τούς ψηφίζουν βουλευτές και όχι Δικαστές με κύρος και πείρα, κάνοντάς μας τελικά μια νέα ζούγκλα της Αφρικής μέσα στις πολιτισμένες, υποτίθεται, κοινωνίες μας…


Ένας Ταρζάν λοιπόν μας χρειάζεται για να βάλει τάξη, μαζί με την Τζέην, τον Γκιαούρ, την Ταταμπού, τον συμπαθητικό Ποκοπίκο και την Χουχού των παιδικών μας αναγνωσμάτων και χρόνων…

Θα θέλει όμως να έλθει;


Καιρός όμως να δούμε πώς δρούν στις πολιτείες αυτές οί εγκληματικές συμμορίες και πώς σε ανύποπτο χρόνο και ως πού να πείς «κύμινο» σού έχουνε σπάσει το αυτοκίνητο και σ΄ έχουνε κλέψει μπροστά στα μάτια σου…


==========================

Οι κλέφτες - Τρεις μήνες με τα μέλη μιας συμμορίας...


( "ο Ταχυδρόμος" )



Μέσα στο πυκνό σκοτάδι της νύχτας και πίσω από τις σκιές κάνουν την εμφάνισή τους.


Τριγυρίζουν στους δρόμους της πόλης μέχρι το χάραμα, παραφυλάνε στα στενά και περιμένουν υπομονετικά την ευκαιρία.

Περνάνε απαρατήρητοι. Δρουν αστραπιαία. Τα μόνα ίχνη που αφήνουν πίσω τους είναι θρυμματισμένα τζάμια. Είναι οι κλέφτες…






Ώ, Ελλάς...

Ώ, Πάτρα Πολιτεία μου... πού οί πολιτικές τών τελευταίων κυβερνήσεων σε κατάντησαν μιά Νέα Ζιμπάμπουε...




Κάθομαι απέναντί του. Καπνίζει το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο, αδειάζει για πολλοστή φορά το ποτήρι του και μιλάει ελάχιστα. Είναι μόλις 21 χρόνων. Αυθάδης, νευρικός, τσαμπουκάς...

Τον λένε Ομάρ – το όνομα αυτό δεν είναι πραγματικό, όπως όλα τα υπόλοιπα που αναφέρονται στη συνέχεια. Στο χέρι του έχει βαθιά χαραγμένα με μαχαίρι τρία γράμματα. ΜΑΤ. Είναι αρχικά λέξεων και σημαίνουν στα γαλλικά «Η μαμά πάνω απ’ όλα» («Μama Αvant Τout»).


Κατάγεται από μια πρώην γαλλική αποικία, βρίσκεται στην Ελλάδα παράνομα. Μετανάστευσε εδώ – και έμεινε. Όλο του το σώμα είναι γεμάτο σημάδια από μαχαιριές και καύτρες.

Αλλά, όλα αυτά είναι «παράσημα» που «κερδήθηκαν» στο παρελθόν. Απόψε δεν φαίνεται να τον απασχολούν. Τουλάχιστον προς το παρόν. Το μόνο που ενδιαφέρει τόσο τον ίδιο όσο και τους υπολοίπους είναι να αποφασίσουν ποιες ομάδες και σε ποιο μέρος θα χτυπήσουν αυτό το βράδυ.

Σήμερα είναι Σάββατο, οι περισσότεροι κάτοικοι της πόλης θα βγουν να διασκεδάσουν, να μεθύσουν και θα αποτελέσουν τα τέλεια θύματα για τους κλέφτες, που απλώς θα είναι εκεί, θα παρακολουθούν και θα περιμένουν να αδράξουν την κατάλληλη ευκαιρία.


Φοράνε όλοι μαύρα. Τίποτα έντονο, τίποτα που να μπορεί να κινήσει υποψίες. Είναι περιποιημένοι, λεπτοί, ψηλοί, δεν έχουν τα χαρακτηριστικά του εξαθλιωμένου μετανάστη που εκλιπαρεί για μια θέση στον ήλιο του δυτικού πολιτισμού μας. Η όψη τους σε κάνει να μην πιστεύεις ότι πίσω τους κρύβουν μια σκοτεινή ζωή.

Άλλωστε, μπήκαν στη «δουλειά» από ανάγκη και έμειναν διότι τους εξασφαλίζει πολύ περισσότερα από την επιβίωση. Δεν κουβαλάνε τσάντες ούτε πολλά χρήματα. Και σίγουρα όχι όπλα. Στις τσέπες, τα απολύτως απαραίτητα: τσιγάρα, κινητά, κλειδιά, μια τηλεκάρτα κι ένα μισοσπασμένο ψαλίδι. Τίποτα μεμπτό.


Αλλά τα κλειδιά τι τα θέλουν, εφόσον, για να μπουν στο σπίτι τους, το μόνο που χρειάζεται είναι να πηδήξουν μια μάντρα και να κλοτσήσουν με δύναμη μια μισογκρεμισμένη πόρτα;

Και το χαλασμένο ψαλίδι; «Αυτά είναι όλα όσα χρειαζόμαστε για να ανοίξουμε την εξώπορτα μιας πολυκατοικίας και να σπάσουμε την κλειδαριά ή το τζάμι ενός αυτοκινήτου. Δεν είναι κάτι δύσκολο. Για τα καινούρια μοντέλα δεν χρειάζονται ούτε αυτά. Με λίγη δύναμη το τζάμι ανοίγει. Εσύ απλώς στριμώχνεις το χέρι σου στο εσωτερικό μέσα από το ελάχιστο κενό που δημιουργείται», με αποστομώνει ο Oμάρ.


Στα άδυτα της συμμορίας...


Είναι ήδη περασμένα μεσάνυχτα. Όπως κάθε βράδυ, έτσι και σήμερα σε αυτό το δωμάτιο του έκτου ορόφου στο εγκαταλειμμένο σπίτι του κέντρου είναι συγκεντρωμένα γύρω από ένα μικρό τραπέζι περίπου δέκα με δεκαπέντε άτομα – όλοι τους μέλη της συμμορίας που σε λίγο θα ξεκινήσει δράση. Τρώνε με λαιμαργία, πίνουν, καπνίζουν και συζητούν μεγαλόφωνα μέσα σ’ ένα σύννεφο καπνού και υπό τους ήχους αραβικής μουσικής. Είναι όλοι νεαροί. O μεγαλύτερος δεν έχει ακόμη κλείσει τα τριάντα.


Τριγύρω το δωμάτιο είναι ανάστατο. Πεταμένα ρούχα και παπούτσια μπλέκονται με ηχοσυστήματα, τηλεοράσεις, κινητά τηλέφωνα και φορτιστές. Στους τοίχους γραμμένα συνθήματα, στιχάκια, το όνομα μιας γυναίκας, μιας χώρας. Αυτή θα μπορούσε να είναι η εικόνα μιας τυπικής νεανικής αντροπαρέας. Αλλά δεν είναι.

Αυτήν τη στιγμή μέσα στο φαινομενικά φτωχικό δωμάτιο υπάρχουν δύο περίστροφα, ένα κλομπ και μία καραμπίνα. Όλα κλεμμένα. Δεν είναι βέβαια μόνο αυτά. Υπάρχουν κι άλλα καλά κρυμμένα.

Η συνήθης τακτική είναι να κρύβουν τα όπλα σε δημόσιους χώρους, συνήθως σε πάρκα, όχι πολύ μακριά από τον τόπο διαμονής τους, και σε μέρη στα οποία έχουν άμεση πρόσβαση. Ποτέ δεν κουβαλούν όπλο ή κάποιο αιχμηρό αντικείμενο μαζί τους. Θεωρείται εξαιρετικά επικίνδυνο. Εκτός κι αν έχει κανονιστεί μία από τις λεγόμενες «μάχες».


Τα συγκεκριμένα ραντεβού κλείνονται μόλις λίγη ώρα πριν. Κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή τόπο και χρόνο. Τα πάντα γίνονται αστραπιαία. Χτυπούν και φεύγουν. Γι’ αυτό και σπάνια υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες. Κι όταν υπάρχουν, δεν τολμάνε να μιλήσουν.

Επαγγελματίες εν δράσει

Βγαίνουμε στους δρόμους. Χωρίζονται σε τετράδες. Δύο μπροστά, δύο πίσω – και παραπίσω εγώ, «διακριτικά», με μια φωτογραφική μηχανή, ο φακός της οποίας κάθε άλλο παρά εξασφαλίζει διακριτικότητα.

Έχω την εντύπωση ότι όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω τους σαν όλοι να γνωρίζουν ακριβώς τι πάνε να κάνουν. «Μην ανησυχείς. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για μας. Σήμερα οι περισσότεροι βγαίνουν για να διασκεδάσουν. Να συμπεριφέρεσαι κανονικά και όλα θα πάνε καλά», με συμβουλεύει ο Καντέρ. Τι ακριβώς σημαίνει «κανονικά» στη συγκεκριμένη περίπτωση και πώς θα πάνε όλα καλά όταν στην περιοχή υπάρχουν τόσοι αστυνομικοί; Η υπερένταση είναι μεγάλη.


Ακολουθώ πειθήνια, σχεδόν τυφλά. Περπατάνε άλλοτε γρήγορα, άλλοτε πιο αργά.

Ρίχνουν κλεφτές ματιές μέσα σε αυτοκίνητα για τυχόν ξεχασμένα αντικείμενα. Τσάντες, πορτοφόλια, κινητά, ζακέτες, ραδιόφωνα. Oτιδήποτε μπορεί να πουληθεί έχει μέσα σε δευτερόλεπτα κλαπεί.

Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το διερχόμενο πλήθος, ο φωτισμός του σημείου, η ύπαρξη ή όχι συναγερμού ή ακόμη και η παρουσία της αστυνομίας. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι η τιμή που μπορεί να πιάσει αργότερα, στην αγορά, το συγκεκριμένο αντικείμενο.


Η πρώτη ευκαιρία γι’ αυτό το βράδυ παρουσιάζεται σε κεντρική λεωφόρο της Αθήνας. Ένα αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού παρκάρει κι ένα ζευγάρι αποβιβάζεται. O οδηγός βάζει συναγερμό και μπαίνει με τη συνοδό του σε παρακείμενο εστιατόριο. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου δύο από τη συμμορία στήνονται στη γωνία του δρόμου. Κάνουν νόημα ότι υπάρχουν σεκιουριτάδες και πορτιέρηδες από τα κλαμπ της περιοχής. Νομίζοντας ότι θα εγκαταλείψουν την προσπάθεια, πάω να φύγω, όταν ο ήχος από τα τζάμια που σπάνε με αναγκάζει να επιστρέψω.


O συναγερμός χτυπάει για λίγο και μετά απλώς σιωπή. Πραγματικά, εκτός από τον υπόκωφο θόρυβο του τζαμιού που θρυμματίζεται, δεν ακούγεται τίποτε άλλο. Πλήθος κόσμου διέρχεται από το σημείο, όμως φαίνεται σαν κανείς να μην έχει αντιληφθεί το παραμικρό. Κι άλλωστε πού να μπλέκεις...

O Oμάρ περνάει μέσα από το άνοιγμα στο εσωτερικό του αυτοκινήτου και βγάζει έξω οτιδήποτε βρίσκει. Oι κινήσεις τους είναι προσεκτικές και συντονισμένες. Σχεδόν χειρουργικές. Βάζουν τη λεία σε χάρτινα κιβώτια και σακούλες και την τοποθετούν δίπλα σε κάδους σκουπιδιών, ένα στενό παρακάτω. Αργότερα θα περάσουν να τα μαζέψουν. Αυτά μαζί με ό,τι άλλο κλέψουν αυτό το βράδυ. Φεύγοντας, περνάμε ανενόχλητοι μπροστά από τους σεκιουριτάδες.


Σε διάστημα λίγων μόνο ωρών η συμμορία διαπράττει δύο ληστείες και τρεις κλοπές. Μερικές φορές είναι βίαιοι, η βία είναι η δουλειά τους. Μία από τις πιο δημοφιλείς μεθόδους κλοπής είναι δύο άτομα να παραφυλάνε στο φανάρι και δύο να κρατάνε τσίλιες.

Μόλις το φανάρι ανάψει κόκκινο και το αυτοκίνητο σταματήσει, ένας εκ των δύο μουρμουρίζει στον οδηγό κάτι, οτιδήποτε. Ταυτόχρονα ο δεύτερος ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού ή την πίσω πόρτα και, αφού πάρει από το εσωτερικό ό,τι υπάρχει, την κλείνει αθόρυβα και φεύγει. O πρώτος ευχαριστεί ευγενικά τον οδηγό για την πληροφορία (ή καλύτερα για τη λεία;) που του έδωσε και φεύγει ανενόχλητος. Κι όλα αυτά πριν ακόμη ανάψει το φανάρι πράσινο.


Περπατάμε ήδη αρκετές ώρες, κανείς ωστόσο δεν φαίνεται διατεθειμένος να επιστρέψει σπίτι. Έχουμε αλλάξει περιοχή, καθώς βασικός κανόνας είναι ότι ποτέ δεν γίνονται πάνω από δύο χτυπήματα στο ίδιο μέρος. Βέβαια, υπάρχουν και πολλοί που δεν έχουν την απαραίτητη ψυχραιμία. Δεν αντέχουν την πίεση και δρουν σπασμωδικά. Εκνευρίζονται, χρησιμοποιούν βία, επιτίθενται αναίτια σε πεζούς, σπάνε αυτοκίνητα και όλα αυτά χωρίς κάποιο απώτερο σκοπό.


Oι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται τώρα στη φυλακή. «Εγώ δεν θέλω να πάω στη φυλακή. Φοβάμαι. Περισσότερο τρομάζω όμως όταν αναγκάζομαι να μπω ολόκληρος μέσα στο αυτοκίνητο. Τότε η καρδιά μου πάει να σπάσει. Δεν έχω οπτική επαφή με το δρόμο κι αν γίνει κάτι δεν υπάρχει χρόνος και έξοδος διαφυγής», μου εκμυστηρεύεται ο Νάσερ.

Πού πουλιούνται τα κλοπιμαία;


Κάπου στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας υπάρχει ένας δρόμος γεμάτος ευκαιρίες. Εδώ μπορεί να βρει κανείς κάθε λογής προϊόντα σε χαμηλές τιμές. Από κινητά τηλέφωνα τελευταίας τεχνολογίας, φορητούς υπολογιστές και μικροσυσκευές μέχρι ναρκωτικά και όπλα. Σε αυτόν το δρόμο η ζωή μοιάζει να μη σταματά ποτέ. Ή μάλλον σχεδόν ποτέ. Διότι, αν η αστυνομία κάνει την εμφάνισή της, ο χρόνος παγώνει.

Oι περισσότεροι τρυπώνουν στις εισόδους των παρακείμενων πολυκατοικιών και περιμένουν εκεί έως ότου η περιπολία χαθεί στο επόμενο στενό για να εμφανιστούν ξανά και να συνεχίσουν τις παράνομες συνδιαλλαγές και τα παζάρια.


Εδώ τα κλισέ έχουν καταρριφθεί – αλλά η ζωή δεν υπακούει πάντα στην πολιτική ορθότητα. Όχι λοιπόν, η εγκληματικότητα δεν είναι αποκλειστική υπόθεση των ξένων, άλλωστε οι κλεπταποδόχοι είναι Έλληνες στη μεγάλη πλειονότητα. Κι επίσης όχι, δεν είναι όλοι οι ξένοι μέλη συμμοριών – αλλά, πάλι, υπάρχουν συμμορίες που τις συγκροτούν ξένοι.

Απλά πράγματα που τα γνωρίζουν όλοι όσοι συναλλάσσονται εκεί όπου κυκλοφορούν τα κλεμμένα, όλη τη μέρα κι όταν νυχτώνει.


Μόνο αργά τη νύχτα το ανήσυχο πλήθος διαλύεται, ο θόρυβος της ημέρας κοπάζει και ο δρόμος ηρεμεί. Τουλάχιστον φαινομενικά. Γιατί αυτές τις ώρες μέσα στο σκοτάδι ένα διαφορετικό είδος συναλλαγών αρχίζει.

Τώρα κάνουν την εμφάνισή τους οι κλέφτες. Είναι εκείνοι που προμηθεύουν τους μικροπωλητές με όλα τα προϊόντα, τα οποία λίγο νωρίτερα έχουν «απαλλοτριώσει» και τα οποία θα μεταπωληθούν λίγο αργότερα και με συνοπτικές διαδικασίες στο δρόμο αυτόν, που τον λένε στην ιδιόλεκτο της παραβατικότητας και «Χαραμία». Από τα αραβικά. Διότι στα αραβικά «χαράμ» σημαίνει «αμαρτία». «Χαράμι», ωστόσο, μπορεί να σημαίνει και «κλέφτης». Στην περίπτωσή μας, Χαραμία είναι η οδός Μενάνδρου. Όλα λοιπόν ξεκινούν και καταλήγουν στο δρόμο αυτόν, όπου κάθε επιθυμία μπορεί τόσο εύκολα να ικανοποιηθεί...


Η ώρα της μοιρασιάς


Η νυχτερινή εξόρμηση της συμμορίας συνεχίζεται. Ακολουθώ κατά πόδας, αλλά νιώθω να μην τους προλαβαίνω, έχουν ήδη απομακρυνθεί. Ξαφνικά ακούω σειρήνες περιπολικού και κάποιον να μου φωνάζει να φύγω γρήγορα.

Τρέχω με όλη μου τη δύναμη. Τους βλέπω να φεύγουν μπροστά, να πηδάνε μάντρες και συρματοπλέγματα, να διασχίζουν κάθετα τη λεωφόρο και αναλογίζομαι πού βρίσκουν τόση αντοχή να συνεχίσουν, όταν εμένα με έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις μου εδώ και ώρα. Αποφασίζω να επιστρέψω περπατώντας στο σπίτι-ορμητήριο. Είναι ήδη όλοι εκεί.


Πριν ακόμη προλάβουν να πάρουν ανάσα, ανοίγουν τις τσάντες και τα πορτοφόλια. Υπολογίζουν προσεγγιστικά την τιμή που θα πιάσουν τα κλοπιμαία, πόσα χρήματα αναλογούν στον καθένα. Κάποια αντικείμενα, κυρίως ρούχα που τους αρέσουν, τα κρατάνε οι ίδιοι. Άλλα θα τα στείλουν στην πατρίδα τους, ενώ όλα τα υπόλοιπα και τα πιο πολύτιμα θα μεταφερθούν σε λίγη ώρα στη Χαραμία.

Εκεί η συνδιαλλαγή θα ολοκληρωθεί χέρι με χέρι και με συνοπτικές διαδικασίες οι κλέφτες θα ξεφορτωθούν όλα όσα θα μπορούσαν ενδεχομένως να τους ενοχοποιήσουν. Έπειτα θα πάρουν το δρόμο της επιστροφής. Μακριά πλέον από το δρόμο και τη ζωή των κλεφτών, θα αγοράσουν μπίρες και τσιγάρα και δεν θα διαφέρουν σε τίποτε από τους τελευταίους ξενύχτηδες του σαββατόβραδου.


Σε λίγες ώρες το μόνο που θα έχει απομείνει να μαρτυρά τη νυχτερινή αυτή δραστηριότητα θα είναι τα σπασμένα γυαλιά στο πεζοδρόμιο. Πολλοί πιθανώς θα πουν ότι άκουσαν τα τζάμια να θρυμματίζονται. Άλλοι θα ισχυριστούν ότι παρατήρησαν κάποιους να τριγυρνάνε στους δρόμους ύποπτα. Στην πραγματικότητα κανείς δεν άκουσε και δεν είδε το παραμικρό. Ή καλύτερα κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να ακούσει και να δει το παραμικρό.


Κανείς δεν υποψιάζεται ότι μέσα σε αυτή την πόλη κρύβεται μια άλλη, το ίδιο ζωντανή και δυναμική, ωστόσο πολύ πιο επικίνδυνη. Κι όσο οι κάτοικοι αυτής της πόλης θα κοιτάζουν γύρω τους καχύποπτα, θα φοβούνται και θα οχυρώνονται πίσω από διπλοκλειδωμένες πόρτες, κάποιες φιγούρες κρυμμένες στο μισοσκόταδο θα περιμένουν υπομονετικά την ευκαιρία...

Το έγκλημα με αριθμούς...


Σύμφωνα με στοιχεία της Διεύθυνσης Δημόσιας Ασφάλειας της ΕΛ.ΑΣ., το α’ εξάμηνο του 2009 ιδιαίτερα υψηλά είναι τα ποσοστά συμμετοχής των αλλοδαπών δραστών στα εξιχνιασθέντα εγκλήματα. Πιο συγκεκριμένα:


Στις ληστείες 49,46% (έναντι 50,54% συμμετοχής των ημεδαπών)


Στις κλοπές - διαρρήξεις 50,87%


Στις ανθρωποκτονίες 37,57%


Στους βιασμούς 48,36%


Στα εγκλήματα της σεξουαλικής εκμεταλλευσης το ποσοστό συμμετοχής ξεπερνά τους ημεδαπούς δράστες 55,13%


Σχεδόν αποκλειστικότητα στη δράση παρουσιάζουν οι αλλοδαποί:


Στην παραχάραξη 98,78%

Στις πλαστογραφίες 95,68%

και στις παραβάσεις πνευματικής ιδιοκτησίας 97,82%

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=84&artid=4556699




Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Μεγάλα Νοσοκομεία πού κατάντησαν τά χειρότερα! Ποιοί επί τέλους φταίνε, και τι πρέπει να γίνει;





Οί 100 πρώτες μέρες πέρασαν, κινητικότητα προσλήψεων στά Νοσηλευτικά ιδρύματα ακόμη δεν βλέπουμε, τό καράβι κινείται αργά, κι΄ άς ελπίσουμε πώς δέν θά ναυαγήσει πρίν φθάσει στόν προορισμό του....


Πόσες φορές άραγε, δέν αναγκαστήκαμε βραδυάτικα, την ώρα του έρεβους και του σκότους πού λέει και η Αγία Γραφή, να τρέξουμε σε Νοσοκομείο;

Και πόσες πάλι φορές, μέσα στον πόνο μας και στην κατάπτωσή μας δεν διερωτηθήκαμε με φόβο, τι άραγε εκεί θα συναντήσουμε;


Θα βρούμε κατάλληλο γιατρό;

Ή, θα μας αναλάβει κανένας ειδικευόμενος ( μέ χωρίς δηλαδή ούτε κάν άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος…), και θα εφαρμόσει επάνω στού κασιδιάρη το κεφάλι ( δηλαδή στο δικό μας…), ότι από την Ιατρική έμαθε, ή ότι τέλος πάντων μπόρεσε να μάθει;


++++++++++++++++++++++++++++

Θα βρούμε πολλούς αρρώστους εκεί;

Θα μας κρατήσουν μέσα, και εάν ναι, πού θα μας ρίξουν;

Σε ράντσο του διαδρόμου;

Σε ράντσο της αποθήκης;

Ή στο δωμάτιο των ψυχορραγούντων όπως συνέβηκε σε μιά κυρία πρό ετών, πού έπεσε ένα βράδυ σε έναν Ούφο επιμελητή,
πού ενώ έβλεπε ότι η γυναίκα υπέφερε από φοβερούς πόνους ( είχε ιλεό ως απεδείχθη ) αυτός για να μη εκτεθεί στον διευθυντή του ( ως αμαθής και ανήξερος ) και τον ξυπνήσει, την έβαλε στους ψυχορραγούντας και περίμενε απαθής στο γραφείο του, καί μέσα στην σοφία του, να δεί, όπως έλεγε, «πού θα το πάει ο πόνος!!!»



Έλλειψη προσωπικού, απλήρωτες εφημερίες, χαμένα νυκτερινά καί υπερωρίες !

Λειτούργημα η Ιατρική, ναί μέν, αλλά βρέστε μου ένα αρκούδι νηστικό καί βάλτε το να χορέψει.

Θά χορέψει, ή απ΄ τήν πείνα του θά μάς φάει;



Πραγματικός προφέσσορας της Ιατρικής, πού ασφαλώς πολλούς θα έχει ταλαιπωρήσει, μέχρι να βγεί σε σύνταξη, και να γλιτώσουν έτσι οί ασθενείς απ΄ αυτόν…


Τέτοιες μνήμες, από νυκτερινές επισκέψεις στα νοσοκομεία έχουν πολλοί άνθρωποι, μνήμες πού τις θυμούνται και τους φέρνουν ακόμη φοβίες, μέχρι πού ξυπνάνε τρομαγμένοι στον ύπνο τους…


Τό τι γίνεται βέβαια και στα Νοσοκομεία της Πάτρας είναι πιά γνωστό, και ο καλός Θεός να δώσει να μη πέσουμε βραδυάτικα ή σε σεισμό, ή σε γιατρό, γιατί ουδείς μετά εγγυάται ότι δεν θα βγούμε από εκεί όλο και με κάποιο «κατάλοιπο…»…


Υπάρχουν βέβαια και οί συνειδητοί και υπεύθυνοι γιατροί ακόμη και ειδικευόμενοι, πού βγάζουν συνήθως και όλη την δουλειά μέσα από εξαντλητικά ωράρια, και μακάρι πάντα σ΄ αυτούς να πέφτουμε, αλλά να είναι ξεκούραστοι και με λίγη πελατεία γιατί αν ένας τους έχει να δεί δέκα ασθενείς κι΄ ΄ένα τον εαυτό του ένδεκα, έ, τότε μη περιμένουμε και πολλά και άς ετοιμαζόμαστε για τά χειρότερα…


Και δεν το κρύβουμε ότι από ένα άρθρο πού τελευταία διαβάσαμε για το μεγάλο και ονομαστό μέχρι τώρα Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» της Αθήνας, μας έβαλε σε φοβερές σκέψεις!

Επιτέλους πού πάμε;

Επιτέλους ποιοί τα κατάφεραν έτσι, και διάλυσαν τόσο σπουδαία και ονομαστά Νοσοκομεία;


Κάποιοι μας λένε ότι η κακοδιαχείριση υλικών καί η αλόγιστη και τσάμπα περίθαλψη μεταναστών τά γονάτισε!

Είναι όμως μόνο αυτό;

==================================

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ», ένα μεγάλο όνομα πού τώρα αργοσβήνει…














«Η μαμά μου πεθαίνει ! », φωνάζει μία γυναίκα που είδε την ηλικιωμένη μητέρα της να σωριάζεται στο δάπεδο.

Κανένας όμως δεν της δίνει σημασία...


Αβοήθητος μέσα στον Ευαγγελισμό !


Λεπτό προς λεπτό ο εφιάλτης στα εξωτερικά ιατρεία, σε ημέρα εφημερίας


Είχα ακριβώς 10 χρόνια να περάσω την πόρτα μεγάλου νοσοκομείου σε ημέρα εφημερίας.

Διαβάζω τα ρεπορτάζ ότι τα πράγματα στο ΕΣΥ πάνε από το κακό στο χειρότερο και πως τα δημόσια νοσοκομεία βρίσκονται σε πλήρη διάλυση, δεν είχα όμως συνειδητοποιήσει την κατάντια, μέχρι που την έζησα λεπτό προς λεπτό.

Επί πέντε μέρες βρίσκομαι σε πανικό μήπως από κακή τύχη βρεθώ ξανά ο ίδιος ή ένα αγαπημένο μου πρόσωπο στη θέση που βρέθηκα το απόγευμα της περασμένης Κυριακής.


Η ώρα είναι 1 το μεσημέρι.

Ένας συγγενής μου νιώθει αδιαθεσία από μια πολύ άσχημη δηλητηρίαση και ο γιατρός τον συμβουλεύει τηλεφωνικά να πάει σύντομα σε όποιο νοσοκομείο έχει εφημερία.

Νόμιζα ότι αυτή η επίσκεψη θα είναι μία διαδικασία ρουτίνας ώσπου περάσαμε την πόρτα των εξωτερικών ιατρειών του Ευαγγελισμού. Οι πρώτες εικόνες ήταν όμοιες με εκείνες που μεταδίδουν τα ξένα πρακτορεία από νοσοκομεία σε πόλεις που μόλις έχουν βομβαρδιστεί.


Πήραμε το χαρτάκι από μια κουρασμένη κυρία στην είσοδο, η οποία μετά βίας μού ψιθύρισε να το δώσω στη νοσοκόμα και να περιμένω τη σειρά μου: «Μα είναι επείγον», ψέλλισα, χωρίς να πάρω απάντηση.







Η τέλεια "περίθαλψη " !

Μπρρρρρ....





Σωριάζονταν κάτω. Μπαίνουμε στον διάδρομο, όπου εκατοντάδες άνθρωποι- οι περισσότεροι ηλικιωμένοι και ανήμποροι - περιμένουν όρθιοι, ο ένας πάνω στον άλλον, τη μαγική στιγμή που θα έρθει η σειρά τους να αντικρύσουν τον γιατρό. Η δυσοσμία είναι αβάσταχτη.

Τα ουρλιαχτά των ασθενών που φέρνει το ΕΚΑΒ, τα κλάματα των συγγενών που τους ακολουθούν και οι αυταρχικές κραυγές των σεκιουριτάδων που θέλουν να επιβάλλουν τη τάξη, μου τρυπάνε τα μηνίγγια.

Κάποιοι δεν αντέχουν την ορθοστασία, σωριάζονται κάτω. Οι συγγενείς τους βρίζουν θεούς και δαίμονες, αλλά κανένας δεν έχει διάθεση να τους ακούσει. Όσοι είναι εκεί, έχει ο καθένας τον δικό του σταυρό.

«Βοηθήστε με. Η μαμά μου θα πεθάνει», φωνάζει μια γυναίκα γύρω στα σαράντα που είδε την ηλικιωμένη μητέρα της να σωριάζεται από την ταλαιπωρία στο δάπεδο. Κανένας δεν της έδωσε σημασία.


Μάταια αναζητώ κάποιον να του πω ότι τον άνθρωπο που συνοδεύω πρέπει να τον δει σύντομα ο γιατρός. Πρόσβαση έχω μόνο στον «άγριο» σεκιουριτά που λέει πάντα το ίδιο: «Δεν ξέρω κύριε. Θα σας φωνάξουν οι νοσοκόμες, μέσα πεθαίνει κόσμος. Περιμένετε, είπαμε».

Δύσκολη η πρόσβαση. Και έλεγε αλήθεια- μπροστά στα μάτια μας ξεψύχησε ένας άνθρωπος γύρω στα 50 που έφτασε με έμφραγμα.

«Άκρη», ούρλιαζαν οι τραυματιοφορείς προσπαθώντας να ανοίξουν χώρο στον κατάμεστο διάδρομο να φθάσει το φορείο στο Καρδιολογικό και ταυτόχρονα έδιναν δυνατές γροθιές στην καρδιά του άτυχου.

Μόλις κατάφεραν με πολύ κόπο να βάλουν επιτέλους τον ασθενή στο ιατρείο, ήταν ήδη αργά. Θυμήθηκα τον Ανδρέα Καραμπίνη, διευθυντή της Εντατικής του Γενικού Κρατικού, που έλεγε ότι οι περισσότεροι ασθενείς πεθαίνουν στη χώρα μας γιατί η πρόσβαση στα νοσοκομεία της Αθήνας είναι εξαιρετικά δύσκολη και μέχρι να φτάσει στα εξωτερικά ιατρεία ένας καρδιοπαθής ή πολυτραυματίας είναι ήδη αργά...


Η ώρα έχει φτάσει 4.30. Περιμένουμε στην ουρά περισσότερο από δύο ώρες. Τα έκτακτα περιστατικά φτάνουν με το ΕΚΑΒ το ένα με το άλλο. Γιατροί και νοσοκόμες πέφτουν πάνω στους βαριά ασθενείς, να σώσουν όσους μπορούν.

Έτσι κανένας δεν ασχολείται με εκείνους που περιμένουν στην ουρά και δείχνουν να στέκονται- ακόμη- στα ποδιά τους.


Κανένας δεν ακούει. «Πέρασαν τρεις ώρες και δεν αισθάνομαι χειρότερα. Άρα, δεν έχω κάτι σοβαρό. Πάμε σπίτι να καλέσουμε έναν γιατρό. Δεν αντέχω άλλο εδώ» λέει ο ασθενής που συνοδεύω. Κάνω το λάθος να συμφωνήσω μαζί του.

Μόλις απομακρυνόμαστε 200 μέτρα από το νοσοκομείο σωριάζεται στο πεζοδρόμιο. Πανικοβλημένος και με κρύο ιδρώτα να με λούζει, φωνάζω «βοήθεια», αλλά ποιος να με ακούσει. Βλέπω ένα ασθενοφόρο στα πέντε μέτρα. «Βοηθήστε με να φτάσει ο άνθρωπος στο νοσοκομείο» τους λέω. «Δεν μπορούμε, φίλε, πάμε για άλλο περιστατικό» μου απάντησε αδιάφορα ο οδηγός και πάτησε γκάζι.


Έσυρα τον ασθενή μου ούτε ξέρω πώς μέχρι την πόρτα του νοσοκομείου. Βλέπω παρατημένο ένα φορείο με βρώμικα σεντόνια από άλλον ασθενή, τον ρίχνω πάνω και τρέχω σπρώχνοντας το φορείο στους διαδρόμους. Ο ασθενής μου ήταν πλέον «έκτακτο περαστικό».

Μπαίνω στα ιατρεία παρά τις αντιρρήσεις του αγενούς σεκιουριτά. Ένας συμπαθής ψαρομάλλης γιατρός τρέχει αμέσως και κάνει όλα όσα πρέπει.

Το ίδιο έκανε παράλληλα σε άλλους 10 ασθενείς. «Ιατρική σε συνθήκες πολέμου» μου ψιθύρισε.

Και τότε άρχισα να συνειδητοποιώ αυτά που διαβάζω: ότι ο Ευαγγελισμός σε κάθε εφημερία δέχεται 1.550 περιστατικά, προσφέρει υπηρεσίες σε 55.000 ασθενείς τον χρόνο, ενώ έχει 1.400 οργανικές θέσεις προσωπικού κενές.

«Το προσωπικό μειώνεται διαρκώς και οι ασθενείς πολλαπλασιάζονται. Οκτακόσιες χιλιάδες αλλοδαποί έχουν έρθει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Όλοι αυτοί καταλήγουν στα πέντε μεγάλα δημόσια νοσοκομεία», μου έλεγε ο συμπαθής γιατρός μόλις ο ασθενής μου είχε αρχίσει να ηρεμεί.

Πράγματι θαύμασα τον επαγγελματισμό των κατάκοπων γιατρών στην εφημερία του Ευαγγελισμού, αλλά και των ηρωισμό των νοσοκόμων. Είναι ελάχιστοι για τον κόσμο που καλούνται να νοσηλεύσουν, προσπαθούν σε έναν οργανισμό διοικητικά διαλυμένο και πλήρως απορρυθμισμένο να σώσουν ό,τι μπορεί να σωθεί από το ανύπαρκτο πλέον Σύστημα Υγείας μας.


Στα ράντζα.

Τον πραγματικό εφιάλτη τον είδα δύο ώρες μετά, όταν ο συγγενής μου διακομίστηκε σε έναν διάδρομο για νοσηλεία. Βαριά και ελαφρώς ασθενείς, άστεγοι, περιθωριακοί, σαν να είχαν ραντεβού με το πόνο, πήραν θέση στα ράντζα του 8ου ορόφου.

Οι νοσοκόμες είχαν βάλει στα πόδια τους φτερά. «Σας βρίζουν ε;» ρώτησα μία από αυτές. «Τι φταίνε οι άνθρωποι. Εμένα βλέπουν, εμένα βρίζουν».


Δυσοσμία. Μετά τα μεσάνυχτα, η μπόχα ήταν αφόρητη. Κάθε τρεις και λίγο κάποιοι ανοίγουν τα παράθυρα να φύγει η βρωμιά και δέχονται τις επιθέσεις των υπολοίπων. Οι ασθενείς που ήταν τυχεροί να έχουν συγγενείς στο πλευρό τους μπορούσαν να εξυπηρετηθούν.

Οι μοναχικοί άνθρωποι εκλιπαρούσαν για λίγη βοήθεια τους περαστικούς. «Το Σύστημα Υγείας όπως κατάντησε προσβάλλει και αδικεί πρώτα τους αρρώστους και τους συγγενείς τους, και μετά τους γιατρούς και τους νοσηλευτές» μου λέει κάποιος γιατρός.


Φύγαμε το μεσημέρι της επόμενης μέρας. Κουβαλώ μαζί μου τη βαριά μπόχα του διαδρόμου και πολύ θυμό.

Έχω πειστεί ότι για να βγεις ζωντανός απ΄ αυτήν την κόλαση είναι θέμα τύχης:

να βρεθεί μπροστά σου τη σωστή στιγμή ο σωστός γιατρός που έχει τον χρόνο να ασχοληθεί μαζί σου.

Θλίβομαι και φοβάμαι.


http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=4555558




Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Σεισμοί και καταποντισμοί ! Ποιός το περίμενε;


Ρώτησαν κάποτε τόν Χριστό γιά κάποιες σφαγές τών Ρωμαίων πού έγιναν μέσα στόν Ναό τού Σολομώντος, καθώς καί για έναν Πύργο πού έπεσε καί σκοτώθηκαν 18 άνθρωποι...

Καί ο Χριστός τούς είπε:

"Μή νομίσετε ότι αυτοί οί άνθρωποι ήσαν οί πιό αμαρτωλοί άνθρωποι τής γής.
Αλλά προσέξτε κι΄εσείς, μή πάθετε τα ίδια, γιατί εάν δέν μετανοήσετε
"πάντες ομοίως απολείσθε..."

==============================

Ο μεγάλος φονικός σεισμός της Αϊτής είναι ασφαλώς το πρώτο και κύριο θέμα των ημερών μας.

Οί νεκροί πλησιάζουν ήδη τους 100.000, οί αριθμοί παίζονται καθημερινά και μπορεί να φθάσουν και τους 500.000 βάσει άλλων εκτιμήσεων!


Μερικοί φοβούνται για σεισμολογική διαταραχή και επέκταση ακόμη και στην περιοχή μας, παρ΄ όλες τις σχετικές διαψεύσεις.

Βεβαίως τα στοιχεία της φύσεως δεν είναι άναρχα γιατί τότε αλλοίμονο.

Υπάρχει το «…ως εδώ ! » τού Θεού-Δημιουργού και το «…όχι παραπέρα ! » πού συντηρεί ακόμη και τις τροχιές των αστέρων και δεν πέφτουν να μας πλακώσουν…


Πού συντηρεί και ρυθμίζει ακόμη και το ποσοστό των αερίων να είναι πάντοτε σταθερό με 79% άζωτο, με 21% οξυγόνο, με Όζον 0,03% , με το δηλητηριώδες διοξείδιο του άνθρακος 0,0003%, με σταθερή βαρύτητα, με κλίση της Γής ακριβώς στις 23º μοίρες, και με τόσα άλλα…


+++++++++++++++++++++++++



Πόρτ-ο-Πρένς

Τελευταία ενημέρωση 21:49/15.1.10


Σε οργή έχει μετατραπεί ο θρήνος στην Αϊτή, καθώς οι ελλείψεις στην παροχή βοήθειας κάνει αβίωτη την κατάσταση για εκείνους που σώθηκαν από τον σεισμό. Εικόνες αποκάλυψης στο Πορτ -ο- Πρενς, με τους δρόμους στρωμένους με σορούς, ομαδικούς τάφους χιλιάδων νεκρών, πλήρη διάλυση υπηρεσιών και το χρόνο να κυλάει αντίστροφα στη μάχη του απεγκλωβισμού...


Εξαγριωμένοι Αϊτινοί έστησαν οδοφράγματα με σορούς στην πρωτεύουσα, διαμαρτυρόμενοι για την καθυστέρηση στην παροχή βοήθειας. Φωτορεπόρτερ του περιοδικού Time μετέδωσε ότι είδε τουλάχιστον δύο τέτοια οδοφράγματα στο κέντρο της πόλης, φτιαγμένα με σορούς και πέτρες.

«Τα πράγματα εξελίσσονται άσχημα. Οι άνθρωποι είναι αγανακτισμένοι επειδή δεν έχουν καμία βοήθεια» δήλωσε.


Ο αριθμός των θυμάτων υπολογίζεται σε 40.000 έως 50.000. Ακόμα πιο δραματική εικόνα έδωσε την Παρασκευή ο Παναμερικός Οργανισμός Υγείας (PAHO) εκτιμώντας ότι οι νεκροί μπορεί να φθάσουν και τις 100.000.

Ήδη έχουν αρχίσει να δημιουργούνται ομαδικοί τάφοι. Περίπου 7.000 νεκροί έχουν ενταφιαστεί σε ένα μόνο ομαδικό τάφο.


Αμέτρητα κορμιά σχηματίζουν λόφους έξω από το νεκροτομείο της πόλης. Ένα πρόχειρο νοσοκομείο εγκαταστάθηκε την Παρασκευή στην Αϊτή για να προσφέρει βοήθεια στους πληγέντες.

Χιλιάδες άνθρωποι χρειάζονται χειρουργική επέμβαση και ιατρική περίθαλψη ανακοίνωσαν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα


Το μεγαλύτερο νοσοκομείο του Πορτ -ο- Πρενς έχει καταστραφεί, όπως και πολλά άλλα κυβερνητικά κτίρια και υποδομές, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατός ο συντονισμός για την παροχή βοήθειας στους τραυματίες και τους άστεγους, που σύμφωνα με τον ΟΗΕ υπολογίζονται σε 300.000.


Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Γκι-μουν ανακοίνωσε ότι θα επισκεφθεί σύντομα τη χώρα.


Εν τω μεταξύ, οι διασώστες από τον Αγιο Δομίνικο, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τη Βολιβία που έχουν σπεύσει να συνδράμουν το έργο του απεγκλωβισμού εκείνων που είναι θαμμένοι στα συντρίμμια, καταγγέλλουν βιαιότητες και εκτεταμένες λεηλασίες από απελπισμένους και εξαγριωμένους πολίτες.


Οι αποθήκες του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος (WFP) του ΟΗΕ δέχθηκαν επιδρομές, δήλωσε η Εμίλια Καζέλα, εκπρόσωπος του προγράμματος. Αργότερα, ωστόσο, ανακοινώθηκε ότι τα περισσότερα τρόφιμα βρέθηκαν στην πόλη και αναμένεται να διατεθούν στους πληγέντες από το σεισμό.


Σύμφωνα με την εκπρόσωπο, το WFP προβλέπει ότι κατά τον πρώτο μήνα μετά την καταστροφή θα έχουν επείγουσα ανάγκη για επισιτιστική βοήθεια δύο εκατομμύρια άνθρωποι στην Αϊτή.


Μεγάλο τμήμα της ανθρωπιστικής βοήθειας που έχει φθάσει στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας δεν μπορεί να διανεμηθεί, ενώ οι διασώστες δεν έχουν καταφέρει να μεταφέρουν ούτε τον εξοπλισμό τους, με αποτέλεσμα οι επιχειρήσεις τους να προχωρούν με τεράστια καθυστέρηση.


http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1095000&lngDtrID=245




Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Ο Αλή μπαμπάς ( κ.Χρυσοχοϊδης ), και οί 47 Δήμαρχοι….









Άχ, καπετάν Παλαμίδα !

Πούσαι μέ την χατζάρα σου να έλθεις να βάλεις τάξη...



Το θέμα της εγκληματικότητας έχει πάρει πιά, ανυπολόγιστες διαστάσεις...

Αυτό είναι γνωστό, αλλά άγνωστα παραμένουν πολλά περιστατικά πού δεν καταγράφονται στα Αστυνομικά δελτία καί πού δεν φθάνουν ποτέ στήν δημοσιότητα…


Κι΄ όπως μας έλεγε κάποιος φίλος :

«Δεν γνωρίζουμε τι είναι αυτό πού συγκρατεί ακόμα τον λαό και ειδικώς τους πολίτες στα χωριά και ειδικώς ανήμπορους γέροντες και γερόντισες μανάδες μας, πού τους κλέβουν, σκοτώνουν, και βιάζουν για 5 ευρώ, και δεν κατεβαίνουν σε ομαδικά συλαλητήρια διαδηλώνοντας τις ανησυχίες τους προς την κεντρική κυβέρνηση ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο πιά…

Δεν μπορούν πιά να σηκωθούνε το πρωϊ ή το σούρουπο σαν ελεύθεροι άνθρωποι να πάνε στις δουλειές τους, στα ζωντανά τους , στο καφενείο τους…

Κλείστε επιτέλους τα θαλάσσια και χερσαία σύνορα, μη κάνετε σκόντο σε οποιονδήποτε, απωθήστε τους προς τα εκεί απ΄ όπου τους στέλνουν, υπάρχει Τουρκικό σχέδιο διαλύσεως της χώρας και πρέπει αυτό να το καταλάβουμε, τίποτα πιά δεν είναι τυχαίο και μη φερόμαστε ανόητα από την πολύ δημοκρατία μας…

Μαζέψτε τους λαθρομετανάστες, μαζέψτε τους εγκληματίες, φορτώστε τους σε κάποια καράβια και βρέστε ένα απομονωμένο νησί ( από τα δεκάδες πού έχουμε ), με κάποια στοιχειώδη κτίρια παραμονής, καί στείλτε τους εκεί, να γλιτώσουνε καί οί υπόλοιποι…

++++++++++++++++++++++++++++


Γιατί όταν αρχίσουν οί αυτοδικίες, όταν αρχίσουν να λαλάνε οί καραμπίνες ως «πολίτες ευρισκόμενοι ένα αμύνη», τότε θα είναι πιά πολύ αργά για να σταματήσει η εκραγείσα «Επανάσταση»...

Ένα άρθρο πού βρήκαμε περιέχει και μερικές άλλες σκέψεις και αρκετές, δίχως άλλο, αλήθειες…

«Η συζήτηση για τους μετανάστες γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Το νομοσχέδιο έχει σχολιαστεί από χιλιάδες πολίτες στην ιστοσελίδα του υπουργείου Εσωτερικών, ο ΛΑΟΣ ζητεί δημοψήφισμα υπέρ της εθνικής καθαρότητας, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει αλλοδαπούς στη Βουλή, ενώ από τη Ρηγίλλης αφήνουν να διαρρεύσει ότι ο νόμος θα καταργηθεί μόλις ξαναγίνουν κυβέρνηση.


Έ, παιδιά, από Αφγανιστάν είστε;

Παρακαλούμε περάστε, μη σπρωχνόσαστε και πέσει κανένας στην θάλασσα και χάσουμε τον θησαυρό!






Υπάρχει εκ προοιμίου ένα πρόβλημα: οι προοδευτικοί τούς θέλουν όλους μέσα, νόμιμα, μόνιμα, ωραίους σαν Ελληνες.

Οι συντηρητικοί τούς θέλουν όλους όξω, και αν ξεμείνουν μερικοί να γίνουν μουγκοί, άβουλοι δούλοι. Οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι και οι καιροί ύποπτοι.

Αν κάποιος θέλει να εκφράσει μια επιφύλαξη, πρέπει να αρχίσει λέγοντας «εγώ δεν είμαι ρατσιστής». Είναι λάθος, όμως, να τακτοποιούμε τις απόψεις μας στα κουτάκια των κομμάτων.

Ας αρχίσουμε από μια αυτονόητη διαπίστωση: ένας καινούργιος νόμος για τους μετανάστες είναι απαραίτητος. Οσα προτείνει ο κ. Ι. Ραγκούσης δεν είναι θέσφατα ούτε έχουν τελικό χαρακτήρα. Θέλουν, όμως, λίγη δουλίτσα στις λεπτομέρειες.



Από εδώ, από εδώ, ελάτε καί φέρτε καί τα παιδιά σας !

Η Ελλάδα είναι ο Νέος Κόσμος, η πιό πλούσια χώρα
, η Αμερική τής Ευρώπης !

Ελάτε να μάς γεννήσετε καί τα παιδιά σας, τά περιμένουμε με λαχτάρα...

Θά σάς δώσουμε ιθαγένεια, θα σάς βάλουμε στό ΙΚΑ ( καί δεν πειράζει άς μή εργάζεστε), θα σάς δώσουμε σπίτια, θά σάς βγάλουμε καί Σύνταξη...


Ενα παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα αποκτά την ιθαγένεια εφόσον ένας από τους δύο γονείς κατοικεί εδώ επί πέντε χρόνια. Ας δούμε την πιθανή κατάχρηση ενός άρθρου που συντάσσεται για την απόδοση δικαιοσύνης.

Ως γνωστόν, η Ελλάδα έχει γίνει προσφιλής τόπος για δωρεάν γεννητούρια Αφρικανών. Τι να την κάνει ο μαιευτήρας την γκαστρωμένη που πάει στο δημόσιο νοσοκομείο, να τη διώξει; Ασφαλώς όχι.

Μόλις γεννήσει λοιπόν μπορεί εκείνη να ζητήσει τη βοήθεια από τους συμπατριώτες της. Θα εμφανιστεί ένας καλός άνθρωπος, που ζει και .........πέντε και δέκα χρόνια στη χώρα, και θα αναγνωρίσει το άγνωστο βρέφος.

Τσάμπα είναι, δεν προκύπτει καμία υποχρέωση διατροφής. Ετσι κάθε μέλος του Συλλόγου των Απανταχού Μογκαντισαίων μπορεί να αναγνωρίζει και 50 και 100 παιδιά !

Αν πολιτογραφηθεί το παιδί, ακολουθεί και η μάνα στα πέντε χρόνια. Θα ήταν ακραίο, παράλογο και απάνθρωπο να ζητείται εξέταση DΝΑ;


Μια προϋπόθεση για την πολιτογράφηση ενηλίκων είναι να μην έχουν καταδικαστεί τελεσίδικα κατά την τελευταία δεκαετία. Καλό αυτό, να μη μαζέψουμε όλους τους εγκληματίες.

Ποιος, όμως, θα πιστοποιήσει το λευκό ποινικό μητρώο του Ιρακινού, του Νιγηριανού και όποιου τέλος πάντων έρχεται από μια διαλυμένη χώρα, όπου δεν λειτουργεί η Δικαιοσύνη; Ποιος θα πιστοποιήσει τη γνησιότητα ενός πατσαβουρόχαρτου με δήθεν κρατικές σφραγίδες;

Κάποιοι μετανάστες εισέρχονται στην Ελλάδα κουβαλώντας τρία διαβατήρια. Στην περίπτωση απέλασης ξανάρχονται με άλλα τρία.

Αλλοι πετούν στη θάλασσα τα χαρτιά τους προτού τους συλλάβει το Λιμενικό, οπότε η ταυτότητα γίνεται δεκτή κατά δήλωση.


Ονομα: Μίκι Μάους. Προέλευση: Ντίσνεϊλαντ.

Αντε να βγάλει άκρη ο υπουργός Εσωτερικών με όλον αυτόν τον κόσμο…




Μόλις τούς είπα " Μίκυ από Ζιμπάμπουε" , κατάλαβαν φαίνεται, κι΄ από τήν χαρά τους, αυτοί οί τρελοΈλληνες, μού χάρισαν κι΄ ένα αυτοκίνητο... Γιούχου ! "






Αλλο άρθρο:

την ιθαγένεια λαμβάνει και όποιος έχει αναγνωριστεί ως πολιτικός πρόσφυγας ή έχει υπαχθεί σε καθεστώς προστασίας για ανθρωπιστικούς λόγους και ζει στην Ελλάδα για πέντε χρόνια. Το προσκλητήριο αφορά μερικές εκατοντάδες χιλιάδες κυνηγημένους Αφγανούς.


Το σύνηθες είναι να δηλώνουν ομοφυλόφιλοι: αν επαναπατριστούν, λένε, θα απαγχονιστούν από τη θρησκευτική αστυνομία.


Αναφέρθηκαν ορισμένα δείγματα από την κακοποίηση που μπορεί να υποστεί ένας νόμος διατυπωμένος με καλές προθέσεις.

Αυτό που προέχει είναι η εξάλειψη του συνθετικού «λαθρο-» από τον μετανάστη. Οποιος μπαίνει να καταγράφεται από την πρώτη ημέρα και σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ενωση να γίνεται μια μοιρασιά του πληθυσμού.

Να πάψει η Ελλάδα να είναι η περιστρεφόμενη πόρτα, μέσα στην οποία εγκλωβίζονται χιλιάδες άνθρωποι. Ας έχουμε επίγνωση.

Τα πλήθη των Ασιατών και Αφρικανών που θέλουν καλύτερη ζωή βλέπουν την Ελλάδα ως τράνζιτ. Λίγοι θα μείνουν επειδή δέθηκαν με τον τόπο. Είναι λοιπόν λίγο μίζερο σε αυτούς τους λίγους να δίδονται μισά δικαιώματα. Μόνο να εκλέγουν και όχι να εκλέγονται, μόνο στις δημοτικές και όχι στις εθνικές εκλογές.

Διαβάζουμε στην ηλεκτρονική διαβούλευση φόβους ότι θα κυβερνήσουν οι αλλοδαποί. Μακάρι να δούμε αλβανικής καταγωγής υπουργό και να τον καμαρώσουμε όπως τον κάθε γερουσιαστή Ρapadopoulos..


Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ…

Στο τρίπτυχο μηδενική ανοχή στην ανομία, ασφάλεια στις πόλεις και τις γειτονιές και στενή συνεργασία όλων των κοινωνικών φορέων, θα στηριχθεί η προσπάθεια για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας, όπως είπε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη μετά το τέλος της ευρείας σύσκεψης που έγινε χθες στο μέγαρο της Κατεχάκη, με πρωτοβουλία του κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.


Στη σύσκεψη συμμετείχαν η υφυπουργός Υγείας, Φώφη Γεννηματά, ο νομάρχης Αθηνών, Γιάννης Σγουρός, ο δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης και άλλοι 47 δήμαρχοι της Αττικής.


Ο κ. Χρυσοχοΐδης είχε ζητήσει αυτή τη συνάντηση εδώ και μέρες. Κατά τη διάρκεια της σύσκεψης ενημέρωσε τους δημάρχους για την αντεγκληματική πολιτική του υπουργείου και ιδιαίτερα για το θεσμό του αστυνομικού της γειτονιάς, ενώ ο νομάρχης και οι δήμαρχοι εξέθεσαν τα προβλήματα των περιοχών τους και διατύπωσαν προτάσεις για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας.


Συζητήθηκε ακόμα το θέμα της υποβάθμισης διαφόρων περιοχών του Λεκανοπεδίου και συμφωνήθηκε να αντιμετωπιστεί με στενή συνεργασία.

Η κ. Γεννηματά αναγνώρισε ότι υπάρχει η πολιτική βούληση από πλευράς κυβέρνησης και έχουν ληφθεί αποφάσεις ώστε να γίνει ό,τι χρειάζεται για να τονωθεί το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών…


Από την άλλη πλευρά σε επιστολή της η Υπουργού Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου δήλωσε:


«Λόγω της ευθύνης του συντονισμού των κυβερνητικών πολιτικών, που είναι στην ευθύνη σας, θεωρώ ότι θα ήταν μεγάλης αποδοχής μια πρωτοβουλία σας, για το θέμα της Αθήνας.

Η ζωή στο κέντρο, αλλά και στις γειτονιές της Αθήνας, έχει υποβαθμιστεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να παρομοιάζεται με αποθήκη ψυχών.


Η κατάσταση στην Αθήνα γίνεται εκρηκτική και αν δεν παρέμβουμε, θα δούμε φαινόμενα μαζικών συγκρούσεων.


Λόγω της ενασχόλησης μου με το θέμα επί μια διετία ως βουλευτής Α΄ Αθήνας, αλλά και αντιμετωπίζοντας το τεράστιο πρόβλημα εκπαίδευσης είμαι στη διάθεσή σας να βοηθήσω σε αυτόν το σχεδιασμό».


http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1763131



ΤΙ ΛΕΕΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ;


Τους λόγους για τους οποίους η ΝΔ θα καταψηφίσει το ν/σ για τους μετανάστες (με εξαίρεση την ψήφο στους ομογενείς) εξηγεί ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς σε επιστολή του προς τον υπουργό Εσωτερικών.


Ο πρόεδρος της ΝΔ τονίζει ότι το νομοσχέδιο εξυπηρετεί μόνο προφανείς μικροκομματικές σκοπιμότητες.

«Οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν αντιμετωπίζουν τα κύματα παράνομης και ανεξέλεγκτης μετανάστευσης που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Παρόλα αυτά, υιοθετούν αυστηρές προϋποθέσεις για την πολιτογράφηση και την απόδοση ιθαγένειας» συνεχίζει.

Κατά την άποψη του κ. Σαμαρά το νομοσχέδιο διευκολύνει την είσοδο μεταναστών παράνομα, ώστε να κάνουν παιδιά στην Ελλάδα, στη συνέχεια να παίρνουν τα παιδιά αυτόματα ιθαγένεια και να νομιμοποιούνται έτσι αναγκαστικά και οι γονείς τους.


Ο πρόεδρος της ΝΔ αναφέρεται στην περίπτωση της Γαλλίας και της σημασίας του θέματος της ταυτότητας.


«Δεν μπορεί οι Γάλλοι να ανακαλύπτουν σήμερα τη σημασία και την επικαιρότητα της εθνικής ταυτότητας (ιδιαίτερα για την ενσωμάτωση των μεταναστών στην κοινωνία τους), δεν μπορεί οι Βρετανοί να ανακαλύπτουν τη 'βρετανικότητα', οι Ισπανοί την 'Ισπανικότητα' και εμείς να φοβόμαστε να μιλήσουμε για την 'Ελληνικότητα'.»


Ο ίδιος ξεκαθαρίζει ότι η ΝΔ ως κυβέρνηση δεσμεύεται να καταργήσει το νόμο και να ενισχύσει τον εθνικό χαρακτήρα της Παιδείας.


Σε ό,τι αφορά τις επί μέρους ρυθμίσεις, η ΝΔ δεσμεύεταινα νομοθετήσει προϋποθέσεις για την πολιτογράφηση και απόκτηση ιθαγένειας, αυστηρά καθορισμένες, όπως προβλέπεται και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.


Για τα παιδιά των νομίμων μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα, θα παίρνουν με αίτησή τους ιθαγένεια, όταν ενηλικιώνονται και εφόσον έχουν ολοκληρώσει τουλάχιστον την 9χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση.


in.gr



Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Σήμερα τα Φώτα, και ο φωτισμός, η χαρά μεγάλη και ο αγιασμός, κάτω στον Ιορδάνη τον ποταμό….





2009 - Ισραήλ, Ιορδάνης ποταμός!

Στό σημείο αυτό γίνονται συνήθως οί βαπτίσεις τών Χριστιανών...



Σήμερα τα Φώτα κι ο φωτισμός
η χαρά μεγάλη κι ο αγιασμός.

Κάτω στον Ιορδάνη τον ποταμό
κάθετ' η κυρά μας η Παναγιά.
'Οργανo βαστάει, κερί κρατεί
και τον Αϊ-Γιάννη παρακαλεί.

'Αγιάννη αφέντη και βαπτιστή
βάπτισε κι εμένα Θεού παιδί.

Ν' ανεβώ στον ουρανό,
να μαζέψω ρόδα και λίβανο…

Τελειώνουνε και οί γιορτές του λεγόμενου 12ήμερου, πήραμε οπωσδήποτε μια χαρούμενη ανάσα τις μέρες αυτές, θυμηθήκαμε τά παλιά από επισκέψεις «Αθηναίων» στα χωριά και στην πολιτεία μας, ακούσαμε και τα κάλαντα, εκκλησιαστήκαμε, μετανοήσαμε για τις αμαρτίες μας ( κάποιοι λιγότερο – κάποιοι περισσότερο ), εξομολογηθήκαμε και τα κρίματά μας και κοινωνήσαμε ( κάποιοι σωστά και κάποιοι λάθος «είς κρίμα και κατάκριμα» πού λέει και ο ψαλμωδός… )

+++++++++++++++++++++


Αλλ΄ έν πάσει περιπτώσει, τώρα με την νέα χρονιά καιρός να δούμε και κάποια πράγματα πιο κατασταλαγμένα και φιλοσοφημένα, γιατί η ζωή του ανθρώπου δεν είναι μόνο δουλειά, φαϊ, γλέντι, ποδόσφαιρο, γκόλ και φάουλ, και μάζεμα χρήματος δουλεύοντας σαν το σκυλί, χωρίς μιάς ώρας αναψυχή και ανάπαυση…

Πρίν λοιπόν κλείσουμε το κεφάλαιο αυτών των ημερών, άς παρουσιάσουμε δύο ενδιαφέροντα κείμενα και άς ακούσουμε και δυό πνευματικά λόγια μήπως και κάτι ωφεληθούμε…


Το πρώτο αναφέρεται στα πνευματικά Φώτα και στον Αγιάνη τον Πρόδρομο πού βάπτισε τον Χριστό μας.


Και το δεύτερο περιγράφει τον εορτασμό των Φώτων στην Μικρά Ασία και συγκεκριμένα στο Αϊβαλί της Κυδωνίας.

Συγγραφέας του ο αείμνηστος μαέστρος της πένας αλλά και της Αγιογραφίας, ο Φώτης Κόντογλου!








Η βάπτιση τού Χριστού απ΄ τόν Αγιάννη τόν Πρόδρομο!












Τί ἦταν λοιπόν ὁ Ἰωάννης ο Πρόδρομος;

Ὅλοι οἱ παπᾶδες καὶ οἱ δεσποτάδες νὰ μαζευτοῦμε, δὲν κάνουμε οὔτε τὸ νυχάκι του. Ἦταν ἀσκητής• ἄνθρωπος οὐράνιος, μὲ σάρκα μὲν καὶ ὀστᾶ ὅπως ἐμεῖς, ἀλλὰ σὰν ἄγγελος ἐπίγειος. Ἀπὸ παιδὶ ἀφιερώθηκε στὸ Θεό.

Μικρὸς πέρασε τὸν Ἰορδάνη καὶ πῆγε στὴν ἔρημο, ὅπου ἔζησε χρόνια.
Ζοῦσε μὲ σκληραγωγία. Ποτό του ἦταν τὸ νερὸ τοῦ ποταμοῦ, ποὺ ἔπαιρνε μὲ τὶς φοῦχτες. Τροφή του εἶχε ἀκρίδες, τὰ ἄκρα τῶν χορταριῶν, καὶ μέλι ἄγριο. Τὸ ροῦχο του ἦταν σκληρό, φτειαγμένο ἀπὸ τρίχες καμήλου, μὲ μιὰ ζώνη ἀπὸ δέρμα στὴ μέση.

Γιὰ κρεβάτι δὲν εἶχε μαλακὸ σουμιέ, ἀλλὰ τὴν ἄμμο. Στέγη – ὀ¬ροφή του εἶχε τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ.

Ἐμεῖς μιὰ Τετάρτη καὶ Παρασκευὴ δὲ μποροῦμε νὰ νηστέψουμε, κι αὐτὸς νήστευε ὅλη του τὴ ζωή• κρέας δὲν ἔτρωγε, κρασὶ δὲν ἔπινε. Συντροφιὰ εἶχε τὰ θηρία, ἐκεῖ στὸ μεγάλο πανεπιστήμιο τῆς ἐρήμου.


Ἔτσι ζοῦσε, ὅταν ἦρθε ἡ ὤρα καὶ πῆρε τὴν ἐντολή, ν᾽ ἀφήσῃ τὴν ἔρημο καὶ νά ᾽ρθῃ στὴν ὄχθη τοῦ Ἰορδάνου. Ἀπὸ τότε ἄρχισε ν᾽ ἀναγγέλλῃ, ὅτι ὁ Χριστὸς ἔρχεται, ἦρθε, εἶναι ἤδη ἀνάμεσά μας. Δύο πράγματα συνιστοῦσε.

Τὸ πρῶτο.

Πιστεύετε στὸ Χριστό!

Γιατί ο Χριστός δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνας ἄνθρωπος, ἀπὸ τοὺς μεγάλους ἄνδρες τῆς γῆς. Εἶναι πολὺ παραπάνω. Εἶναι τόσο δυνατός, ποὺ τὸ δαχτυλάκι του νὰ κουνήσῃ ἔκαψε τὴ γῆ. Εἶναι τόσο μεγάλος, ποὺ ἐγὼ δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σκύψω νὰ λύσω τὸ λουρὶ ἀπὸ τὰ ὑποδήματά του.


Πῆρα ἐντολὴ νὰ τὸν δείξω καὶ σᾶς τὸν δείχνω. Νάτον! Τὸν βλέπετε; δὲν φορεῖ στέμμα, δὲν ἔχει σπαθιὰ καὶ κορῶνες, δὲν ἔχει χρήματα. Εἶνε πτωχὸς – πάμπτωχος. Κάτω ὅμως ἀπὸ τὸ ταπεινὸ αὐτὸ σχῆμα τοῦ ἐργάτου τῆς Ναζαρὲτ εἶνε «ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 1,29).

Εἶνε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Θεός. Πιστεύετε σ᾽ αὐτὸν καὶ μόνο.

Καὶ τὸ δεύτερο ποὺ ἐκήρυττε ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος• Ἑτοιμαστῆτε νὰ ὑποδεχθῆτε τὸ Χριστό.

«Μετανοεῖτε»!
(Μᾶρκ. 1,15), ἀκουγόταν ἡ φωνή του σὰν βροντή.

Τί θὰ πῇ «μετανοεῖτε»;


Ἀλλάξτε δρόμο.


Ὅταν ἤμουν ἱεροκήρυκας καὶ περιώδευα στὴν ὕπαιθρο (χίλια χωριὰ ἐπισκέφθηκα), πολλὲς φορὲς ἔχανα τὸ δρόμο καὶ στενοχωριόμουν.

―Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ δρόμος• γιὰ νὰ φτάσῃς ἐκεῖ ποὺ θέλεις θὰ πᾷς ἀπὸ ᾽κεῖ, μοῦ ἔδειχναν… Ἔτσι ἄλλαζα δρόμο.

Καὶ ὁ Ἰωάννης ἔλεγε στὸν κόσμο, ποὺ εἶχε χάσει τὸ δρόμο του μέσα στὸ λαβύρινθο τῆς ἁμαρτίας• Ἀλλάξτε δρόμο• ὁ δρόμος ποὺ βαδίζετε ὁδηγεῖ στὴν κόλασι, ἐκεῖ θὰ καταλήξετε….

Ὑπάρχει δρόμος ποὺ φαίνεται στολισμένος μὲ ἄνθη, ἀλλὰ τὸ τέλος του εἶναι γκρεμὸς καὶ ἄβυσσος• εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἁμαρτίας, τῶν διασκεδάσεων, τῆς πορνείας, τῆς μοιχείας, τῆς κλεψιᾶς καὶ ἀτιμίας, τῆς ἐκμεταλλεύσεως, τῶν διαφόρων ἰδεῶν τοῦ κόσμου. Ἕνας δρόμος εἶναι ὁ σωστός, τοῦ Χριστοῦ.

«Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ἰωάν. 14,6). Μετανοεῖτε λοιπόν, ἀλλάξτε δρόμο, ἀκολουθῆστε τὸ δρόμο ποὺ δείχνει τὸ ἀστέρι τῆς Βηθλεέμ.


Αὐτὸ φωνάζει ὁ τίμιος Πρόδρομος. Καὶ προειδοποιεῖ• Ἂν δὲν μετανοήσετε ἀλλὰ μείνετε ἀναίσθητοι, νὰ ξέρετε• «Πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται» (Ματθ. 3,10). Ὅποιος φυτεύει δέντρο, περιμένει καρπό. Κ᾽ ἐμεῖς δέντρο εἴμαστε, ποὺ φύτεψε ὁ Θεός. Τί καρπὸ ἀποδίδουμε; Ἂν δὲν ἔχουμε καρπό, λέει ὁ Ἰωάννης, μᾶς περιμένει τσεκούρι καὶ φωτιά. Ἀφῆστε λοιπὸν τὴν ἁμαρτία.

Καὶ πίστευαν πολλοὶ στὸ κήρυγμά του. Πήγαιναν στὸν Ἰορδάνη, ἔμπαιναν μέσα, καὶ ἀπὸ ᾽κεῖ ἐξωμολογοῦντο. Ἔλεγαν ὅλα τὰ ἁμαρτήματά τους, καὶ δάκρυα κυλοῦσαν στὸ νερό.

Οἱ ἄλλοι ὅμως ἔμεναν ἀμετανόητοι• οὔτε στὸν Ἰωάννη οὔτε στὸ Χριστὸ πίστεψαν. Καὶ τιμωρήθηκαν. Διαβάστε τὴν ἱστορία.

Δὲν πέρασαν 40 χρόνια κ᾽ ἔπεσε φωτιά• κάηκαν τὰ Ἰεροσόλυμα, τὰ σπίτια καὶ ὁ περίλαμπρος ναὸς τοῦ Σολομῶντος (μέχρι σήμερα οἱ Ἑβραῖοι ―ποὺ ἔχουν χρήματα― δὲν μποροῦν νὰ τὸν ξαναχτίσουν).

Τὸ εἶπε ὁ Χριστός• «Δὲ θὰ μείνῃ λίθος ἐπὶ λίθον» (Μᾶρκ. 13,2). Τὸ εἶπε καὶ ὁ Ἰωάννης• «Πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται».
* * *
Καὶ τώρα, ἀδελφοί μου, μολονότι ἁμαρτωλὸς καὶ ἀνάξιος δοῦλος τοῦ Θεοῦ, προειδοποιῶ κ᾽ ἐγὼ σὰν τὸν Ἰωάννη καὶ φωνάζω• «Πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται». Ἀλλοίμονό μας.

Ἕνα εἶναι τὸ φάρμακό μας. Δὲν εἶναι τὰ κόμματα, οἱ ἰδεολογίες, τὰ συστήματα. Τὸ φάρμακο ποὺ θὰ θεραπεύσῃ τὴν ἀνθρωπότητα εἶναι τὸ «Μετανοεῖτε».

Νὰ μετανοήσουμε ὅλοι, Ἀνατολὴ καὶ Δύσις, Ἀμερικὴ καὶ ῾Ρωσία, Εὐρώπη καὶ Βαλκάνια. Γιατὶ ὅλοι ἔχουμε τ᾽ ἁμαρτήματά μας• κανείς δὲν εἶναι ἀναμάρτητος. Ἕνας μόνο εἶναι ὁ ἀναμάρτητος• ἐκεῖνος ποὺ μόλις μπῆκε στὸ νερό, ἀμέσως βγῆκε, «εὐθέως» ἐξῆλθε (βλ. Μᾶρκ. 1,10). Εἶναι ὁ Χριστός.

Δὲν εἶχε κανένα ἁμάρτημα•
βαπτίσθηκε γιὰ μᾶς, γιὰ νὰ μᾶς ἀνοίξῃ τὴ θύρα τοῦ ἁγίου βαπτίσματος.

«Μετανοεῖτε» λοιπὸν ὅλοι, μεγάλοι καὶ μικροί, γυναῖκες καὶ ἄντρες, ἀγράμματοι καὶ σοφοί, κλῆρος καὶ λαός. Ὅλοι ν᾽ ἀλλάξουμε δρόμο• ν᾽ ἀκολουθήσουμε τὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ. Διότι ἕνας εἶναι ὁ δρόμος ποὺ σῴζει, μόνο αὐτός, δὲν ὑπάρχει ἄλλος.

Διαφορετικά, τί μᾶς περιμένει; Μόνο ἁμαρτίες κάνουμε• βλαστήμιες, ψευδορκίες, μοιχεῖες, πορνεῖες, κλεψιές, ἀτιμίες, καταχρήσεις, διαρρήξεις, ἐγκλήματα… Εἴμαστε δέντρα ἄκαρπα. Τί περιμένουμε; Τσεκούρι καὶ φωτιά. Δηλαδή;

Πόλεμος, πυρηνικὸς ὄλεθρος, μία βόμβα σὲ κάθε πρωτεύουσα, ποὺ θὰ πέφτῃ ἀπὸ τ᾽ ἀεροπλάνα, τὰ «μαυροπούλια» τοῦ θανάτου, καὶ σβήσαμε…

Σᾶς παρακαλῶ λοιπόν, ὅπως τότε ἄκουσαν τὸν Ἰωάννη καὶ ἐξωμολογοῦντο στὸν Ἰορδάνη, ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς. Σᾶς καλῶ λοιπόν στὸν Ἰορδάνη• καὶ Ἰορδάνης σημαίνει μετάνοια…

Ὅλοι λοιπὸν στὴν ἐξομολόγησι, γιὰ νὰ βροῦμε ἔλεος καὶ σωτηρία.
Εἴθε ὁ Κύριος διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, νὰ ἐλεήσῃ καὶ σώσῃ πάντας ἡμᾶς• ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
( από μία παλαιότερη ομιλία τοῦ πρώην Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστῖνου Καντιώτη, στόν ἱερό ναὸ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου Ἰτέας – Φλωρίνης 4-1-1987)

=======================


Τά Φώτα στ΄ Άϊβαλί...


Στα θαλασσινά τά μέρη ρίχνουνε τον Σταυρό, ύστερ' από τη Λειτουργία των Θεοφανίων. ΄Ετσι τον ρίχνανε και στην πατρίδα μου, κ' ήτανε ενα θέαμα έμορφο και παράξενο.

















Ξεκινούσε ή συνοδεία άπό τή Μητρόπολη.

Μπροστά πηγαίνανε τά ξαφτέρουγα και τά μπαϊράκια, κ' ύστερα πηγαίνανε οι παπάδες μέ τόν δεσπότη, ντυμένοι μέ τά χρυσά τά άμφια, παπάδες πολλοί κι αρχιμανδρίτες, γιατί ή πολιτεία είχε δώδεκα εκκλησίες, και κατά τίς επίσημες μέρες στις μικρές ενορίες τελειώνανε γλήγορα τήν Λειτουργία και πηγαίνανε οί παπάδες στη Μητρόπολη, για να γίνεται ή γιορτή πιο επίσημη.


Οί ψαλτάδες ήτανε και κείνοι κάμποσοι κι΄οί πιό καλλίφωνοι, και ψέλνανε μέ μεγαλοπρέπεια βυζαντινά, δηλαδή ελληνικά, κι όχι σαν σήμερα πού τρελαθήκαμε και κάναμε τήν ψαλμωδία μας σαν άνάλατα και ξενικά θεατρικά τραγούδια. 'Από πίσω ακολουθούσε λαός πολύς…

Σαν φτάνανε στ΄ Αγγελή τόν Γιαλό, όπως λέγανε κείνη τήν ακρογιαλιά, ο δεσπότης μέ τους παπάδες άνεβαίνανε σέ μιά μεγάλη σανιδωτή σάγια-εξέδρα έμορφοσκαρωμένη, γιά να κάνουνε τόν Αγιασμό.

Ό κόσμος έπιανε τήν ακρογιαλιά κι ανέβαινε ο καθένας όπου εύρισκε, γιά νά μπορεί να βλέπει. Τά σπίτια πού ήτανε ενα γύρο γεμίζανε κόσμο. Οί γυναίκες θυμιάζανε άπο τά παραθύρια.

Άπό τό μέρος της θάλασσας ήτανε μαζεμένα ίσαμε και 100 καϊκια και βάρκες αμέτρητες, μέ τις πλώρες γυρισμένες κατά τό μέρος πού στεκότανε ο δεσπότης. ΄Ετσι πού ήτανε παραταγμένα τά καϊκια, μοιάζανε σαν άρμάδα πού θα κάνει πόλεμο.

Πιό ανοιχτά, κατά τό πέλαγο, έβλεπες φουνταρισμένα τά μεγάλα καΐκια, γεμάτα κόσμο και κείνα. ΄Αλλα πάλι είχανε περιζωσμένες τις βάρκες πού βρισκόντανε γιαλό, κ' ήτανε κι αυτά γεμάτα κόσμο, προ πάντων θαλασσινοί και παιδομάνι.

Σ' αυτά τά μέρη κάνει πολύ κρύο, και τις πιό πολλές φορές οί αντένες τών καραβιών ήτανε χιονισμένες, ενα θέαμα πολύ όμορφο. Επάνου στά ξάρτια και στις σκαλιέρες, στις γάμπιες και στα μπαστούνια τών καραβιών ήτανε σκαλωμένοι πλήθος θαλασσινοί, μεγάλοι και μικροί.

Ή θάλασσα ήτανε κοιμισμένη, μπουνάτσα. Κρούσταλλα κρεμόντανε από τα ξάρτια σέ πολλά καϊκια. Κρύο τάρταρος.

Στην κάθε βάρκα άπ΄ εκείνες πού είχανε κοντοζυγώσει στη στεριά και περιμένανε να πέσει ό Σταυρός στή θάλασσα, στεκόντανε απο ένα - δυο νοματέοι απάνω στην πλώρη, ενώ άλλοι δυό ήτανε στά κουπιά. Αυτοί πού στεκόντανε ορθοί στην πλώρη, ήτανε ολόγυμνοι, εξόν από ενα άσπρο βρακί πού φορούσανε σαν πεστιμάλι.

Οί πιο πολλοί ήτανε σαν θερία, χεροδύναμοι, πλαταράδες, χοντρολαίμηδες, μαλλιαρόστηθοι, τα κορμιά τους ήτανε κόκκινα άπό το κρύο. Τά ποδάρια τους ήτανε γερά και φουσκωμένα σαν αδράχτια. Θαλασσάνθρωποι, γεμιτζήδες, κοντραμπατζήδες, ψημένοι μέ τ' αλάτι.

Οι πιο πολλοί είχανε ριχμένες στις πλάτες τις γούνες τους, για να μην παγώσουνε, ένα - δυο όμως στεκόντανε γυμνοί και κάνανε κάπου - κάπου τον σταυρό τους. Μα τό μάτι τους ήτανε καρφωμένο στό μέρος πού θά 'ριχνε τον Σταύρο ο δεσπότης.

Ανάμεσα στους γυμνούς ήτανε ο Κωστής ο Γιωργάρας, ο Σωτήρης ό Μπεκός, ό Γιωργής ο Σόνιος, ο Δημητρός ό Μπούμπας, ο Πέτρος ο Κλόκας, ο Βασίλης ό Άρναούτης, ο παλαβό - Παρασκευάς και άλλοι.

Σαν να τους βλέπω μπροστά, μου. Ό Γιωργάρας ήτανε μια άνθρωπάρα θηρίο, σαν Κουταλιανός, μέ μουστάκια μαύρα, μ' έναν λαιμό σαν βαρέλι. Είχε δεμένο στο κεφάλι του ένα μαντίλι κ' ήτανε ίδιος κουρσάρος. Ακουμπούσε απάνω σ' ενα κοντάρι, λές κ' ήτανε ο Ποσειδώνας ζωντανός.

Ό Δημητρός ο Μπούμπας ήτανε ενα άλλο θεριόψαρο, χοντρός και κοντό φάρδος, μαυριδερός σαν Σαρακηνός, και καθότανε άνεκούρκουδος-οκλαδόν, σκεπασμένος μέ τη γούνα του, μέ τό μάτι του καρφωμένο στον δεσπότη.

Ό Παρασκευάς ο Αράπης, ο λεγόμενος παλαβό - Παρασκευάς, είχε γένεια κατσαρά και κόκκινα και το πετσί του ήτανε άπό φυσικό του κόκκινο. Ήτανε αντρειωμένος και σβέλτος σαν τζαμπάζης, στό σουλούπι ήτανε ίδιος Ρούσος. Αυτός ήτανε άνεβασμένος απάνω στά ξάρτια σέ μια μπρατσέρα φουνταρισμένη, και στεκότανε δίχως να σαλέψει, σαν τό άγαλμα. Μυστήριο πώς δεν πάγωνε!

Ό Πέτρος ο Κλόκας ήτανε ο μόνος πού δε φορούσε βρακιά. Αύτός ήτανε εύρωπαϊσμένος, φορούσε στενό πανταλόνι και ναυ¬τικό σκουφί. Στό κορμί ήτανε λιγνός και μάγκας στό σκέδιο. Τά χέρια του τά 'χε μπλεγμένα μπροστά στό στήθος του και σουλατσάριζε απάνω στη βάρκα, ολοένα μιλούσε κι΄έκανε και κάμποσα θεατρικά….

Σάν σίμωνε λοιπόν ή συνοδεία στή θάλασσα, κι ακουγότανε απο μακριά ή ψαλμωδία, γινότανε μεγάλος αλαλαγμός απάνω στις βάρκες. Οί βουτηχτάδες πετούσανε τις γούνες τους και οί οί άλλοι τραβούσανε τα κουπιά, για νά 'ναι οί βάρκες τους κοντά στο μέρος πού θά 'πεφτε ο Σταυρός.

΄Αλλοι φωνάζανε άπο τα ξάρτια, άλλοι μαλώνανε, άλλοι άνεβαίνανε στις κουπαστές για νά δούνε.

Τέλος φτάνανε οί στρατιώτες και ταχτοποιούσαν τόν κόσμο. Μπροστά πήγαινε ο αξιωματικός ο Τούρκος κι άνοιγε τόν δρόμο νά περάσει ο δεσπότης, κι' έλεγε:

«Γιδλ βέριν έφεντιά!»—δηλαδή:

«Κά¬νετε δρόμο στον αφέντη!» Ό στρατός αραδιαζότανε σε παράταξη καί οί ψαλτάδες ψέλνανε πολλές φορές

«Έν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου, Κύριε». Στο τέλος τό 'ψελνε κι δ δεσπότης κι΄ έριχνε τόν Σταυρό στη θάλασσα.

Αλαλαγμός σηκωνότανε μέσα στη θάλασσα. Οί βάρκες και τα καΐκια καργάρανε τα κουπιά και τρακάρανε τά 'να τ' άλλο.

Οί πλώρες χτυπούσαμε ή μια την άλλη. Κουπιά, κοντάρια, καμάκια, απόχες μπερδευόντανε μεταξύ τους. Οί βουτηχτάδες πέφτανε στό νερό κ' ή θάλασσα άφριζε σάν νά παλεύανε σκυλόψαρα.

Πολλοί άπ' αυτούς κάνανε ώρα πολλή ν' ανεβούνε απάνω, παίρνανε μακροβούτι και ψάχνανε στον πάτο νά βρούνε τον Σταυρό. Για μια στιγμή φανερωνότανε κανένα κεφάλι και βούλιαζε γλήγορα πριν νά το δεις.

΄Αξαφνα βγήκε ενα κεφάλι μέ κόκκινα γένεια κ' ενα χέρι ξενέρισε και βαστούσε τον Σταυρό. ΄Ητανε ο παλαβό - Παρασκευάς. Μέ δυό - τρεις χεροβολιές κολύμπησε κατά το μέρος του δεσπότη και σκάλωσε στην άραξιά. ΄Εκανε μετάνοια και φίλησε τό χέρι του κι' έδωσε τον Σταυρό.

Ό δεσπότης τον πήρε, τον ασπάστηκε και τόν έβαλε στόν αση¬μένιο δίσκο κ' ύστερα έδωσε τόν δίσκο στόν Παρασκευά.


Οί ψαλτάδες πιάσανε πάλι και ψέλνανε κι ό κόσμος αλάλαζε, ύστερα ή συνοδεία τράβηξε πάλι για την εκκλησιά…

Ό Παρασκευάς θεόγυμνος, μέ τόν δίσκο στα χέρια, γύριζε στους μεγάλους καφενέδες και στις ταβέρνες κ' ερριχνε ό κάθε ένας ότι ρεγάλο ήθελε. Τόσες ώρες ολόγυμνος και βρεμένος, μέ παγωμένο βρακί, μήτε κρύωνε, μήτε κάνε τους ώμους του δ,έν άνεσήκωνε. ΄

Οπως ήτανε κοκκινογένης άστακόχρωμος, θα έλεγε κανένας πώς ήτανε ό Σκύθης Άνάχαρσις, πού γύριζε τόν χειμώνα γυμνός μέσα στην Αθήνα τα παλιά τα χρόνια, κ' οί Αθηναίοι τον ρωτούσανε γιατί δεν κρυώνει, κι αυτός αποκρινότανε πώς όλο το κορμί του είναι σαν τό κούτελό του, πού δεν κρυώνει ποτές!


Την ώρα πού έπεφτε ο Σταυρός στη θάλασσα, όλα τα καΐκια καί τά καράβια, πού ήτανε φουνταρισμένα ανοιχτά στό πέλαγο, γυρίζανε την πλώρη τους κατά την Ανατολή, από εκεί πού ήρθε ο Χριστός στον κόσμο !